Altan jest jedną z najciekawszych grup irlandzkich grających muzykę tradycyjną. Od ćwierć wieku propagują styl Donegal, skąd pochodzi część członków zespołu i gdzie powstał zespół. Nazwa zespołu pochodzi również z tego terenu a mianowicie od jeziora w Gaoth Dobhair (ang. Gweedore), położonego w cieniu góry Errigal.
Hrabstwo Donegal jest położone w północno-zachodniej części wyspy. Jest jedyną z trzech prowincji Ulsteru, która nie należy do Irlandii Północnej i graniczy tylko z jednym irlandzkich hrabstwem, Leitrim w prowincji Connacht. Ta izolacja od reszty kraju doprowadziła do rozwinięcia się odrębnej kultury i zwyczajów. Znaczna część hrabstwa jest postrzegana jako bastion języka irlandzkiego i gaelickiej spuścizny historycznej. Zachodnie wybrzeże Donegalu to również historyczne związki ze Szkocją, poprzez mającą miejsce w XIX wieku migrację z Donegalu do Szkocji. Wzajemnie wpływały na siebie silna Donegalska tradycja gry na fujarce oraz muzyka, dźwięki, ornamenty i repertuar tradycyjnych dud irlandzkich i szkockich zwanych „píob mhór” (odpowiednik szkockich Highland Bagpipe).
Na świecie renomę zyskał styl gry na skrzypcach z Donegal. Charakteryzuje się on szybkim tempem, tendencją do unikania swingowania przy szybkich melodiach tanecznych (melodie do tańców reel i jig), agresywnym, krótkim (nie legato) smyczkowaniem, skąpą ornamentacją, częstszym stosowaniem smyczkowanych triol niż trylów jako ornamentów, stosowaniem dwudźwięków i burdonów oraz pojawianiem się „grania oktawy”, gdzie jeden wykonawca gra linię melodyczną oktawę niżej od drugiego.
Muzycy z tego regionu zyskują międzynarodową sławę. Wśród nich, oprócz Altan, są Clannad i Enya (z Gaoth Dobhair), Daniel O'Donnell (region The Rosses). Muzycy Altan zawsze uważali, że tradycyjna muzyka irlandzka jest jak najbardziej współczesna w każdym calu a jej rosnąca popularność na świecie dowidła, że mieli rację.
Altan w Frankie Kennedy Winter Music School w Gweedore, Donegal, 2007 Źródło: Wikipedia
Początki zespołu sięgają końca lat '70 i wspólnego muzykowania dwojga młodych ludzi Mairi Ni Mhaonaigh i Frankiego Kennedy. Frankie, młody chłopak z Belfastu, przyjeżdżał do Gaoth Dobhair (Gweedore) w hrabstwie Donegal na letnie wakacje, by uczyć się języka i irlandzkiej tradycji. Muzyką zainteresował się w wieku 18 lat poprzez takie zespoły jak Horslips, Planxty, The Chieftains i The Boys of the Lough. Pewnego wieczoru podczas wakacji przysłuchiwał się sesji muzycznej, podczas której muzycy amatorzy grali muzykę irlandzką. Spotkał tam 15 letnią Mairéad, grającą na skrzypcach córkę prowadzącego sesję leader Proinsiasa Ó Maonaigh. Nawzajem przypadli sobie do gustu i Frankie po wakacjach pisał do niej regularnie. Przyjaciel doradził mu, by nauczył się grać na jakimś instrumencie, jeśli ma zamiar zalecać się do Mairéad. Zaczął od whistle, na którym sam się nauczył grać, lecz po jakimś czasie przerzucił się na flet, instrument głośniejszy, tak by sam siebie mógł słyszeć podczas sesji. Miłość i perfekcjonistyczny charakter uczyniły z niego doskonałego flecistę. Para pobrała się w 1981 roku. Młoda para grała razem na takich nieformalnych sesjach w Donegal. Swój debiut nagraniowy mieli na płycie znanego irlandzkiego pieśniarza z Belfastu, Alberta Fry’a w 1979 roku. Następnie założyli, krótko istniejącą grupę Ragairne, w której składzie był także brat Mairéad, Gearóid Ó Maonaigh, grając na gitarze. Przy współpracy z Ciarán Curran na bouzuki i Eithne Ní Bhraonáin, znanej dzisiaj jako Enya (syntetyzator), Kennedy i Mairéad Ní Mhaonaigh wydali płytę o tytule „Ceol Aduaidh” w wydawnictie Gael-Linn, w 1983.
W tym czasie Kennedy i Ní Mhaonaigh zarabiali na życie ucząc w St. Oliver Plunkett National School w Malahide w okolicach Dublina. Jednakże występy na koncertach, w latach 1984-1985, w szczególności w USA, przekonały ich do poświęcenia się graniu muzyki całym sercem i z pełnym zaangażowaniem i zrezygnowali z nauczania. Do składu dołączył gitarzysta Mark Kelly a w 1987 roku powstała płyta „Altan”, z tytułem pochodzącym od nazwy jeziora, lecz grupa jako taka jeszcze nie przyjęła tejże nazwy. Siła muzyczna zespołu wzmacniała się szybko i zespół wydał trzy płyty w latach 1989-1992 już jako Altan. Na płycie „Altan” dodatkowo wzięli udział Anna Ní Mhaonaigh, siostra Mairéad, jako drugi wokal oraz Dónal Lunny (bodhran, klawisze), który uczestniczył jako producent i muzyk w kolejnych wydawnictwach. Od albumu „Horse With A Heart” z 1988 roku, skład grupy poszerzył się o skrzypka z Dublina Paula O'Shaughnessy. W latach 1987-1994 płyty Altan wydawała wytwórnia Green Linnet. W 1989 roku został wydany „Red Crow”, który stał się pierwszym z trzech albumów, które zdobyły prestiżową nagrodę "Celtic / British Album Isles of the Year" wydawaną przez The National Association of Independent Record Distributors i and Manufactures (NAIRD).
W czerwcu 1992 roku, Frankie Kennedy dowiaduje się, że jest chory na złośliwego raka kości (guz Ewinga). Równolegle z zabiegami chirurgicznymi, radioterapią i chemioterapią nadal pracował z zespołem.
Następny album, Harvest Storm, z 1992 roku, również nagrodzony przez NAIRD, uznawany jest, jak dotąd, za najlepszą płytę zespołu. Na nagranie płyty do zespołu dołączyli, gitarzysta , Dáithí Sproule oraz skrzypek Ciaran Tourish. Od tego czasu Mark i Dáithí dzielili role gitarzysty. Mark koncertował z zespołem w Europie a Dáithí w Stanach Zjednoczonych.
W 1993 roku grupa wydaje album Island Angel, według Billboarda na czwartym miejscu najlepiej sprzedających się płyt „world music” w 1994. W 1994 roku zostali poproszeni przez prezydenta Billa Clintona do zagrania przed Białym Domem na Dzień Świętego Patryka, a grają dla niego ponownie w 1998 roku podczas jego wizyty w Irlandii. Frankie Kennedy umiera we wrześniu 1994. Podczas walki z chorobą Frankie nadal kieruje zespołem. Jednym z ostatnich jego sukcesów przed śmiercią było wynegocjowanie kontraktu z wytwórnią Virgin. Ten kontrakt sprawił, że grupa stała się znana na całym świecie.
W 1994 roku do grupy dołącza Dermot Byrne z Buncrany, małego miasteczka na półwyspie Inishowen, na północy Donegal. Dermot zaczął grać na akordeonie w bardzo młodym wieku, ucząc się od swojego ojca Tomása O’Beirna, który jest entuzjastycznym promotorem tradycji. Wczaśnie grał z wieloma znaymi muzykami (Johnny Doherty, Con Cassidy and Tommy Peoples, Danny Meehan) a z Altan występował gościnnie na płytach The Red Crow (1990) i Island Angel (1993).
W 1995 roku Green Linnet Records wypuszcza na rynek pierwszą w historii zespołu antologię zatytułowaną „The First Ten Years”. W 1996 roku ukazał się pierwszy album wydany przez Virgin Records – „Blackwater”. W 1997 roku powstaje „Runaway Sunday”, na której znajdule się utwór napisany przez ojca Mairéad, Proinsiasa Ó Maonaigh, "Gleanntáin Ghlas' Ghaoth Dobhair" (ang. „The Green Glens of Gweedore”), na melodię piosenki wykonanej w 1976 roku przez szkocką grupę Battlefield Band "Paddy's Green Shamrock Shore".
W 2000 roku grupa wydaje “Another Sky”, swój pierwszy album w wytwórni Narada. W 2002 powstaje album „The Blue Idol”, na którym można usłyszeć Dolly Parton, zaprzyjaźnioną z zespołem, po tym jak Altan zagrał na jej płycie „Little Sparrow” z 2001. Album zdobył nagrodę dla najlepszej grupy w BBC Radio 2. Płytę rozpoczyna znana piosenka folkowa "Daily Growing", wykonana przez Mairead wraz z Paulem Brady, uczestniczącego gościnnie przy produkcji płyty. W 2003 roku zostaje wydana kolejna płyta składankowa „The Best of Altan: The Songs”. W 2005 roku wydają „Local Ground”, która, jak wszystko co wydaje Altana, spotkało się z entuzjastycznym przyjęciem.
W 2005 roku Ciarán Tourish wydaje swój solowy album „Down The Line”. W 2007 Dáithí Sproule wydaje swój “The Crow in the Sun”. Wokalistka zespołu, Mairéad Ní Mhaonaigh, wydaje swój album w 2008 roku. Nagrywa go w studiu Manusa Lunny’ego, znanego między innymi z występów z zespołem Capercaillie.
W 2009 roku Altan obchodzi swoją 25 rocznicę. Wydają, w 2010 roku, studyjny album kompilacyjny zawierający ponowne nagrania wcześniejszego materiału (plus jedna nowa piosenka) z udziałem orkiestry kameralnej irlandzkiego radia (RTÉ Concert Orchestra). Płycie towarzyszy intensywna trasa koncertowa. Altan koncertuje w Irlandii, Francji, Japonii, Wielkiej Brytanii, Belgii, Holandii, Niemczech oraz bierze udział w festiwalach na terenie Irlandii a także Oulu w Finlandii.
Pierwszego stycznia 2012 roku Altan prezentuje swój, długo oczekiwany, nowy album „Gleann Nimhe - The Poison Glen”, a staje się to przy okazji występu w Scoil Gheimhridh Frankie Kennedy. Na albumie znajdują się oryginalne kompozycje zespołu. Do współpracy został zaproszony znany flecista z Belfastu Harry Bradley, który pomagał zespołowi wcześniej przy krążku „The Blue Idol”. Wśród wielu interesujących utworów, znajduje się amerykańska ballada „The Lily of the West” wykonana jakby byłe rodem z Donegal.
Altan wciąż intensywnie koncertuje, głównie w Irlandii, Francji i Stanach Zjednoczonych. W USA do grupy dołącza Dáithí Sproule. Zespół dorocznie w styczniu, koncertuje na terenie zimowej szkoły muzyki tradycyjnej Scoil Gheimhridh Frankie Kennedy (ang. The Frankie Kennedy Winter School). Szkoła powstała w 1994 roku w celu upamiętnienia Frankiego Kennediego, a mieści się w Gaoth Dobhair w hrabstwie County Donegal. Występuje także z innymi, znanymi muzykami, takimi jak Tommy Peoples, Tríona Ní Dhomhnaill, The Friel Sisters (z Glasgow) i The Henry Girls. Na lipiec 2013 zapowiedziany jest koncert na The Earagail Arts Festival w Carrickfinn, Zachodni Donegal, wraz grupą Clannad.
Płyta „The Widening Gyre” została wydana w lutym 2015 roku przez Compass Records. Tytuł „The Widening Gyre” (Szerszym kręgiem) został zapożyczony z wiersza Yeatsa „The Second Coming” (Powtórne przyjście). Płyta powstała we współpracy z wieloma przyjaciółmi grupy oraz zaproszonymi gośćmi. Płyta pokazuje wpływ muzyki z Appalachów na muzykę irlandzką. Mary Chapin Carpenter, przyjaciólka zespołu od lat 90-tych, użyczyła głosu do utworu „White Birds”, tworząc poruszającą wyobraźnię wersję innego wiersza Yeatsa o ptaku nad morskimi falami, stanowiąc odpowiednią metafora dla zespołu, który muzycznie i fizycznie przekroczył Atlantyk w celu nagrania albumu.
Do grupy na stałe dołącza Martin Tourish, który już wcześniej towarzyszył zespołowi w czasie tras koncertowych a na płycie „Gleann Nimhe - The Poison Glen” znajduje się piosenka „An Ghealóg”, jego autorstwa. Martin zastępuje Dermota Byrne’a.
Po ponad 25 latach Ciarán Tourish, z powodów osobistych, opuścił zespół po koncercie, który się odbył 29 lipca 2017 w Lyonie na festiwalu Les Nuits de Fourvicre. Nie został zastąpiony.
2 marca 2018 Altan wydał nowa album studyjny „The Gap Of Dreams”, nagrany w listopadzie 2017 roku. Tytuł albumu pochodzi z wiersza Francisa Carlina „The Ballad of Douglas Bridge”, w którym pisze: „The Gap of Dreams is never shut” (Luka we śnie nigdy nie jest zamknięta), odnosząc się do luki między tym a innym światem. Motyw innego świata zawsze wywierał duży wpływ na tradycję hrabstwa Donegal i służył jako inspiracja do piosenek i muzyki. Na płycie znajduje się 13 utworów opowiadających o dawnym wiejskim życiu w Donegal.
Najnowszy album „Donegal” clebruje korzenie ich muzyki, folklor hrabstwa Donegal. Album został nagrany w studio nagraniowym Attica Studios położonym w górach, gdzie udziela się wspaniała atmosfera odczuwalana na całej płycie. Tytuł odnosi się do różnic i związków tego rejonu z resztą świata. Do zespołu dołączyła skrzypaczka i wokalistka Clare Friel znana z grupy The Friel Sisters, której nadal pozostała częścią. Claire grała wcześniej z zespołem Altan jako muzyk gościnny. Jako goście specjalni w nagraniach uczestniczą Jim Higgins na perkusji, Steve Cooney na basie i Graham Henderson na klawiszach. Jako całość, muzyka ma na celu przeniesienie słuchaczy do minionych czasów na wiejskich terenach Irlandii, jednocześnie tworząc połączenie między przeszłością a współczesnością.
Skład zespołu: Skład od 2017 roku: •Mairead Ni Mhaonaigh - skrzypce, śpiew •Ciarán Curran - bouzouki •Mark Kelly - gitara •Dáithí Sproule – gitara •Martin Tourish - akordeon (od 2014) •Clare Friel - skrzypce (od 2023) Z zespołu odeszli: •Dermot Byrne - akordeon (do 2014) •Ciarán Tourish - skrzypce, whistle (do 2017)
Na koncertach zespołowi towarzyszą: •Dáithí Sproule – gitara •Tim Edey - guitara w 2010 i 2011 (zastępując Marka Kelly’ego) •Harry Bradley - flet w 2012 (zastępując Dermota Byrna)
Dyskografia: •2024 - Donegal - Compass Records •2018 - The Gap of Dreams - Compass Records •2015 - The Widening Gyre - Compass Records •2012 - Gleann Nimhe - The Poison Glen - Compass Records •2010 - 25th Anniversary Celebration •2005 - Local Ground - Narada Productions •2003 - The Best of Altan: The Songs (2003) a Virgin Records compilation of songs from the Virgin and Narada albums: five songs from Another Sky, four from Runaway Sunday, three from Blackwater, and two from The Blue Idol •2002 - The Blue Idol - Narada Productions •2000 - Once Again 1987-93 (2000) a Recall Records UK 2-CD compilation of the Green Linnet years •2000 - Altan's Finest (2000) a Erin/Valley Entertainment 1-CD compilation of the Green Linnet years •2000 - Another Sky - Narada Productions •1997 - Runaway Sunday - Virgin Records •1997 - The Best of Altan - Green Linnet Records •1996 - Blackwater - Virgin Records •1995 - First 10 Years 1986-1995 - Green Linnet Records •1993 - Island Angel - Green Linnet Records •1992 - Harvest Storm - Green Linnet Records •1990 - The Red Crow - Green Linnet Records •1988 - Horse with a Heart - Green Linnet Records •1987 - Altan - Green Linnet Records •1983 - Ceol Aduaidh (Music of the North) - Gael-Linn Records - Frankie Kennedy, Mairéad Ní Mhaonaigh
Amadán jest istotną częścią holenderskiej sceny folkowej. Grają muzykę irlandzką, którą można określić jako tradycyjną z rockowym rytmem. Bierze się to stąd, że o brzmieniu zespołu stanowią muzycy z rockowymi doświadczeniami a tradycji uczyli się u źródła, to znaczy w Irlandii czy Szkocji. Grupa jest mniej rozpoznawalna na świecie niż paganfolkowa Omnia, czy ortodoksyjny Rapalje, a szkoda. W skład zespołu wchodzą doskonali muzycy a wokal jest autentyczny, bez germańskich naleciałości. Grupa dodała, z pewnością, trochę świeżego powiewu do zestawu istniejących w Holandii grup grających muzykę irlandzką.
Ich sposób wykonywania muzyki określony został przez pewnego, niemieckiego dziennikarza, terminem „Amadanism”, czyli szybki i porywający rytm w połączeniu z melodyjnymi, swingującymi solówkami na bodhranie i gitarze. Warto posłuchać ich interpretacji tradycyjnych jigów czy reeli, aby się zauważyć odmienność wykonania.
Bardic to duet grający irlandzką i szkocką muzykę tradycyjną, z biegiem czasu umieszczając na płytach coraz więcej swoich autorskich kompozycji. Bardic to dwójka muzyków, Stefan "Eddie" Arndt-Himmelsbach i Sarah-Jane Himmelsbach, dwa instrumenty muzyczne, gitara i skrzypce oraz ciężki, przytłumiony, chropowaty głos Eddiego. Ich płyt słucha się jakby to grał pełen zespół.
Duet zaczął grać ze sobą od 1997 roku, tworząc zespół pod nazwą TIR-AN-CHEOIL. Po dwóch latach i nagraniu swojego pierwszego CD "Greenish", Eddie i Sarah-Jane zdecydowali się zmienić nazwę na BARDIC. Z pełną świadomością podjęli się grania celtyckiej muzyki w sposób akustyczny, chcąc być bliżej publiczności. Wybitne umiejętności instrumentalne, siła wykonań, urok osobisty i niezwykła atmosfera podczas koncertów uczyniły Bardic bardzo popularnym, nie tylko w Niemczech ale również w Holandii i Irlandii.
Dyskografia: Greenish - 1998 The Roadsmell After The Rain - 1999 Sampler - Green Green Grass - 2001 Discover 2004 Close To The Audience (2 CD live and unplugged) - 2005 The High And The Low - 2011
Battlefield Band jest grupą szkockiej muzyki tradycyjnej. Założona w Glasgow w 1969, wydała ponad 30 albumów i zanotowała wiele zmian w składzie. Od 2010 już żaden oryginalny założyciel nie pozostał w zespole. Trudno powiedzieć, że łączą gatunki, lecz ich kompozycje są bardzo zróżnicowane a kolejne płyty różnią się od siebie w dość znaczący sposób, zwłaszcza jeśli w między czasie nastąpiła zmiana składu. Elementem wspólnym jest szkocki duch i bogate dziedzictwo muzyki celtyckiej, którego się mocno trzymają, zarówno wykonując stare piosenki jak i pisząc swoje w bardziej współczesnym stylu. Każda zmiana składu stawała się bodźcem do dalszego rozwoju i wzbogacania swego repertuaru. Ze składu założycielskiego w zespole nie gra już dzisiaj nikt. Ostatni odszedł Alan Reid w 2010 roku. Nowi członkowie, wnosząc swoje talenty i pomysły, zgadzają się utrzymywać ten sam, rozpoznawalny styl. Grupa zasłynęła nietypowym połączeniem instrumentów, tradycyjnych i nowoczesnych takich jak:dudy, skrzypce, syntezator, gitary, flety, bodhran i akordeon. Dudy funkcjonują w zespole od początku i przez wszystkie lata. Pierwsze płyty trochę przypominają The Tannahill Weavers, lecz w kolejnych uwidacznia się własny, niepowtarzalny styl. Wszystkich albumów słucha się z wyjątkową przyjemnością.
The band performing in Freiburg in 2012 Źródło: Wikipedia
Nazwa pochodzi od Battlefield (Pole bitwy) - przedmieścia Glasgow, gdzie powstała grupa, założona przez czterech studentów. Battlefield Band funkcjonuje na scenia od 30 lat, prezentując ich własną niezrównaną mieszankę szkockiego ducha, zarówno na koncertach jak i na płytach. Poza Wielką Brytanią występowali dotąd m.in. w Niemczech, Hong Kongu, Australii, Nowej Zelandii, Włoszech, Austrii, Szwajcarii, Holandii, Syriii, Jordanii, Indiach, Sri Lance, Egipcie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, a także w Polsce.
W 1969 skrzypek Brian McNeill oraz klawiszowiec i gitarzysta Alan Reid, wsparci przez Jenny Clark (gitara, śpiew, cytra, whistle) i Duncana MacGillivray (dudy, whistle), założyli weekendową grupę w pubie, właśnie w Battlefield. Przez lata działalności zespołu przewinęło się ponad 20 muzyków. W pierwszym okresie działalności, grupa budowała swoją reputację koncertując w lokalnych pubach jak też i na festiwalach celtyckich. Na skrzydłach sukcesu na festiwalu w Lorient w 1975 roku, grupa weszła do bretońskiego studia, nagrywając swój pierwszy album „Volume I - Farewell to Nova Scotia”. Album został wydany w 1976 roku przez wytwórnię „Arfolk” a nagrany został w składzie: Alan Reid, Brian McNeill i Ricky Starrs. W 1978 roku wydana została kontynuacja tego albumu jako „Volume II - Wae's me for Prince Charlie”. Pierwsza studyjna płyta powstała w 1977 pod nazwą „Battlefield Band” (początkowo wydana przez Topic Records). Partnerstwo muzyczne Reida i McNeilla było siłą napędową dla zespołu przez 20 lat. W składzie byli wtedy jeszcze John Gahagan (whistle, koncertina) i Jamie McMenemy (śpiew, cytra, gitara). Jamie nagrał z Battlefield Band również następną płytę „At the Front” w 1978 roku, lecz w 1979 roku wyemigrował do Bretanii zakładając tam grupę Kornog. Rosnąca popularność wymagała zaangażowania doświadczonego menadżera. Stał się nim Robin Moron, właściciel Temple Records, który był gorącym miłośnikiem ich muzyki. Z pomocą Morona zespół skoncentrował się na nagraniu kilku albumów, w którym zaprezentował swój talent, energię i progresywny styl. Brian McNeill dizłał na scenie folkowej Edynburga od początku lat 70. Początkowo specjalizował się w skrzypcach, lecz stał się również multiinstrumentalista i autorem tekstów. Jego prace solowe, zarówno przed jak i po opuszczeniu Battlefield pod koniec 1990 r., są zróżnicowane pod względem treści, ale stałe w jakości.
W 1984 roku, przy nagraniu płyty „Anthem for the Common Man”, do zespołu dołączył gitarzysta i wokalista Alistair Russell, który wniósł do tekstów trochę politycznych tematów. Alistair grał z zespołem przez 13 lat, aż do nagrania albumu „Across The Borders” z 1997 roku. Razem z Alistairem pojawił się Dougie Pincock (dudy), i pozostał w grupie przez 7 lat. Dougie wprowadził elementy jazzowe do swoich interpretacji celtyckich tematów, a potrafił zagrać na tym instrumencie wszystko, począwszy od tradycyjnych melodii do rockowych standardów.
Na początku lat 90-tych nastąpiły zasadnicze zmiany w zespole. McNeilla zastąpił John McCusker, wirtuoz skrzypiec i wokalista, który zaczął grać profesjonalnie mając zaledwie 17 lat. John grał wcześniej z sukcesem w szkolnej grupie „Parcel O' Rogues” a w Battlefield Band występował przez 11 lat. Drugim nabytkiem był flecista i dudziarz lain MacDonald, pochodzący z gaelickiej społeczności Glenuig, który miał już bogate doświadczenie, grając, między innymi, w Ossian i Wolfstone.
W 1996 roku grupę opuścił Iain MacDonald a w 1997 roku Alistair Russell. Pozostali w zespole Reid i McCusker szybko wypełnili powstałe w ten sposób braki. Miejsce to wypełnili wokalista i gitarzysta Davy Steele i dudziarz Mike Katz. Steel był już uznanym wykonawcą tradycyjnej muzyki, które to uznanie zdobył grają z takimi grupami jak Coelbeg i Clan Alba. Tak jak i inne zmiany personalne, ta również wprowadziła nowe elementy i nie pozwalała zespołowi pozostać w miejscu. Te zmiany „do przodu” oraz stała tendencja do uczenia się nowych stylów rozszerzały wciąż muzyczne granice. W tym nowym składzie powstał album „Rain, Hail Or Shine” w 1998 roku. Katz ujawnił swój talent, prezentując szaloną technikę gry w pierwszym utworze na płycie a Steele w drugim, nastrojowej balladzie, wielorybników „Heave Ya Ho”, której sam był autorem. Album okazał się idealnym połączeniem młodości i dojrzałości. W 1999 roku powstał drugi i ostatni album w tym składzie „Leaving Friday Harbor”.
Niestety, poważna choroba zmusiła Steele’a do nagłego opuszczenia zespołu. Stało się to podczas trasy koncertowej w 1999 roku. Steele zmarł 11 kwietnia 2001 roku. Na jego miejsce powołano Malcolma Stitta (dudy) i Pata Kilbride’a (gitara), aby wypełnić zobowiązania koncertowe. W marcu 2000 roku pojawiła się wokalistka Karine Polwart, która właśnie na chwilę opuściła zespół Malinky. Karine była już kilkakrotnie uhonorowana prestiżowymi nagrodami za swoje wykonania i talent, między innymi, w 1999 roku w czasie festiwalu Celtic Connections. W 2001 roku ukazała się bardzo udana płyta „Happy Daze”, unikalna w dyskografii zespołu, gdzie kobiecy głos wykonuje kilka piosenek, lecz w właśnie te utwory pozostają w pamięci. Pierwszą piosenkę „The Devil's Courtship” Karine wykonuje razem z Alanem, a „The Banks Of Red Roses” jest już jej solowym popisem. Niestety jest to jedyne wydawnictwo grupy z jej udziałem. Podczas nagrania do współpracy zaproszono jeszcze Alison Kinnaird, szkocką harfistkę i rzeźbiarkę oraz wirtuoza instrumentu o nazwie concertina, Simona Thoumire'a.
W 2002 roku do zespołu powrócił Pat Kilbride, na nagranie „Time and Tide”. Pat pozostał do następnego wydawnictwa z 2004 roku „Out for the Night”. Album „Road of Tears” z 2006 roku, zajmuje się tematyką emigracji, zarówno dobrowolnej jak i wymuszonej. W 2007 roku ukazuje się „Dookin’”, album lżejszy niż poprzedni, w którym partie wokalne są dzielone między Alanem Reidem a and Seanem O'Donnellem. Dookin to szkockie słowo związane ze świętem Halloween, a w tym przypadku na symbolizować to co Battlefield Band robiło przez calą karierę, czyli dokładanie do wielkiej puli tradycyjnych pieśni, swoich kompozycji.
Alan Reid, który był w zespole od zawsze, ostatecznie opuścił grupę pod koniec 2010 roku, koncentrując się na muzycznym duecie z gitarzystą i wokalistą Robem van Sante, który przepracował w Battlefield Band ostatnie trzynaście lat, jako inżynier dźwięku. Rolę lidera przejął Mike Katz a grupa z powodzeniem wciąż działa.
Ewen Henderson opuścił grupę w 2014 roku a nowy album „Beg & Borrow” został nagrany w trzyosobowym składzie podstawowym, lecz z długą listą zaproszonych muzyków. Album ukazał się 21 sierpnia 2015 roku a na liście gości znaleźli się: Christine Primrose, Nuala Kennedy, Alison Kinnaird, Leo McCann, Jim Kilpatrick, John Martin, Aaron Jones, Robin Morton, Mike Whellans, Don Meade, Barry Gray, Tony DeMarco. Na tej płycie muzycy pokazują wzajemny wpływ muzycznej tradycji Szkocji i oddalonej o 12 mil Irlandii.
W styczniu 2016 roku grupa wyruszyła w trasę koncertową po Niemczech, Szwajcarii i Austrii.
Skład grupy: Sean O'Donnell - śpiew, gitara Sean O'Donnell urodził i wychował si w Derry, w Irlandii Północnej i przeniósł do Szkocji w 1996, gdzie szybko zaangażował się w tutejszą scenę muzyczną. Grał w szkocko-irlandzkiej grupie Beneche, a także występował z Emily Smith, wykonawczynią szkockiej muzyki tradycyjnej. Gościnnie występował także z Daimh i Deaf Shepherd. W 2005 roku dołączył do Battlefield Band i jego gra szybko stała się podstawą brzmienia zespołu.
Alasdair White - skrzypce, tin whistle, banjo, bouzouki, Highland bagpipes/, small pipes, bodhran Alasdair White pochodzi z wyspy Lewis w Hebrydach Zewnętrznych, gdzie język galicki jest językiem urzędowym a tradycyjna muzyka i kultura ma bardzo duże znaczenie dla mieszkańców. Głównym instrumentem Alasdaira są skrzypce, na których zdobywał nagrody już w wieku trzynastu lat. Jego kariera muzyczna zaczęła się jescze w szkole, w której grał w zespole Face the West, z którym nagrał płytę "Edge of Reason". W Battlefield pojawił się w 2001 roku, mając 18 lat, lecz jako w pełni ukształtowany muzyk i kompozytor. Oprócz pracy w zespole, nagrał swój własny solowy album "An Cl?r Geal" (Biały Album) w 2006 roku. Album zdobył nagrodę za nalepszy album muzyki tradycyjnej 0077 Independent Music Awards.
Mike Katz - Highland pipes,small pipes, whistles, gitara basowa, gitara Mike Katz wychował się w Los Angeles. Jego dziadek ze strony ojca przyjechał do Ameryki z Besarabii, przeżywszy wcześniej holocaust i getto w Kijowie. Gry na dudach nauczył się od starszego brata. Miał wtedy 10 lat. Mike w wieku 18 lat wyjechał do Edynburga studiować filozofię na tamtejszym Uniwersytecie, pracując, jednocześnie w pubie, gdzie grał na gitarze w zespole punk rockowym. Nastepnie jego zainteresowania przeniosły się na muzykę tradycyjną. Grał w różnych zespołach takich jak Scottish Gas Pipe Band i Ceolbeg. Zagrał, również, kilka koncertów z Johnem McCusker, który był wtedy członkiem the Battlefield Band, a gdy Iain MacDonald opuścił Battlefield, Mike został poproszony o zajęcie jego miejsca.
W zespole grali: Ricky Starrs (początki działalności) - gitara, mandolina, whistles. Grał na płycie „Volume I - Farewell to Nova Scotia” z 1976 roku.
Alan Reid - klawisze, gitara, śpiew, akordeon Alan był członkiem zespołu Battlefield w latach 1969-2010. Był pierwszym, który wprowadził instrumenty klawiszowe do zespołu folkowego. Po czterech dekadach, zdecydował, że czas się wycofać, i zacząć podążać własną droga rozwoju. Po opuszczeniu zespołu skoncentrował się na współpracy z Robem Rob van Sante, który przez wiele lat był inżynierem dźwięku w Battlefield. W 2012 roku powstał album, tego duetu, opisujący historię szkockiego żeglarza Johna Paula Jonesa, długoterminowy projekt, do którego Alan skomponował muzykę.
Brian McNeill - skrzypce Urodzony w 1950 w Falkirk, rozpoczął naukę muzyki od lekcji gry na skrzypcach, ale szybko je porzucił na rzecz gitary elektrycznej. W późniejszych latach opanował grę na kolejnych instrumentach: bouzouki, cytrze,mandolinie, koncertinie, lirze korbowej (hurdy-gurdy) i innych. Grał w Battlefield Band od utworzenia zespołu w 1969 roku aż do 1990. Jego teksty zazwyczaj dotyczyły przeszłości i przyszłości Szkocji. Brian wydał trzy powieści: The Busker (1989), To Answer The Peacock (1999), In The Grass (2012).
John Gahagan - skrzypce, whistle W Battlefield grał na koncertinie i whistle i pojawił się na płycie "Battlefield Band". Jest profesjonalnym artystą od ponad 30 lat. John Gahagan jest absolwentem słynnego Glasgow School of Art i uznaną postacią w świecie architektonicznym rysunku i malarstwa. Jest również założycielem zespołu "The Caulbums Ceilidh", który regularnie występuje na koncertech muzyki „ceilidh”.
Jen Clark - śpiew, gitara, cytra, dulcimer Jenny Clark grała w Battlefield Band w jednym z pierwszy składów. Pojawiła się na płycie "Stand Easy" z 1979 roku. Jest absolwentką Royal Scottish Academy of Music and Drama. Jen nadal udziela się w sferze muzyki, lecz jej podstawowym zajęciem jest prowadzenie psychoterapii. Stworzyła własną metodę o nazwie "voicework", łącząc doświadczenie dziedzinie sztuki, zdrowia i edukacji. Jest wybitną multiinstrumentalistką a jej występy łączą wokal, i mocne rytmy z odrobiną ironicznego humoru.
John McCusker - skrzypce John McCusker jest multi-instrumentalistą, producentem i kompozytorem, o bardzo różnych zainteresowaniach muzycznych. Urodzony w Bellshill, w pobliżu Glasgow, John zaczął swoją muzyczną edukację w wieku pięciu lat. W czasach szkolnych był założycielem grupy Parcel O'Rogues, a do Battlefield przystąpił mając 17 lat i grał z nimi przez następne 11. Nagrywał również płyty solowe i występował wspólnie z innymi muzykami, udzielając się w różnych gatunkach muzycznych. Występował między innymi Kate Rusby, Bonnie Raitt, Patti Smith, Steve Earle, Roseanne Cash, Linda Thompson, The Waterboys, Mark Knopfler.
Davy Steele (1948-2001) - śpiew, gitara Davy Steele to jeden z najlepszych szkockich wykonawców i twórców. Jego interpretacje tradycyjnych tematów, jak również i własne utwory stały się klasyką. Davy pochodził z Summerlee, usytuowanego przy River Forth, w pobliżu Edynburga. Davy był dobrze znany ze swojej wcześniejszej działalności w grupach Drinker's Drouth i Ceolbeg. Współtworzył również zespoły, Urbn Ri, Caledon and Clan Alba. Składzie zespołu Battlefield pojawił się w 1997 roku i nagrał z nimi dwie płyty "Rain, Hail or Shine" i "Leaving Friday Harbor". Wkrótce po tym zdiagnozowano u niego raka mózgu, a zmarł przedwcześnie w 2001 roku w wieku 52 lat.
Dougie Pincock - dudy Dougie Pincock by członkiem zespołu w latach od 1983 do 1990, zastępując Duncana McGillivray. Wcześniej występował w zespole Kentigern, będąc jeszcze w szkole. Ukończył the University of Glasgow. Od 1998 roku uczy gry na dudach, flecie i whistle. Dougie wydał książkę do nauki gry na dudach "The Gem So Small".
Duncan MacGillivray - dudy Duncan MacGillivray nauczył się gry na dudach od swego ojca. Był założycielem Battlefield Band, lecz w 1983 odszedł z zespołu by prowadzić farmę w Easter Ross i zajmować się rodziną. Ma piątkę dzieci. Wciąż jedna muzykował zdobywając nagrody w konkursach. W 1997 roku zdobył główną nagrodę, złoty podczas Northern Meeting w Inverness. Jest członkiem grupy „Ghillies”, wykonującej tradycyjne utwory, pisane przez muzyków z całej Szkocji. Grywa także w lokalnym zespole ceilidh nazwie „Ben Wyvis and the Last Resort”.
Iain MacDonald - dudy Iain MacDonald wychował się w Glenuig, gaelickiej wiosce, aż do 1967 bez połaczenia drogowego z resztą Szkocji. Na jego edukację muzyczną miała duży wpływ rodzina, zwłaszcza matka, zachęcająca go do gry na dudach. Ojciec trochę grał na dudach, lecz jego specjalnością był akordeon guzikowy (buton box). Gry uczył się w szkole w Dunlane i Glasgow. Był założycielem szkockiego teatru w Galsgow - “Fir Chlis“ . Grał również w has played Ossian, Wolfstone i Tosg. W 1992 roku pojawił się w Battlefield i pracował z grupą do 1996 roku. Nagrywał następnie z wieloma znanymi muzykami, takimi jak: Ann Martin, ‘Daimh, Dochas, Julie Fowlis, Rona Lightfoot, Mary Smith, Blazin’ Fiddles, Kathleen MacInnes, Archie MacAllister, Griogair Lawrie, Mairead Stewart.Iain zajmuje się działalnością edukacyjną, ucząc tradycyjnej muzyki celtyckiej, jest również dyrektorem artystycznym ‘Ceolas’, festiwalu sztuki gaelickiej w South Uist.
Alistair Russell - gitara, śpiew Alistair Russell dorastał w północno-wschodniej Anglii w szkockiej rodzinie, w której słuchało się irlandzkich ballad i utworów, które gromadził ojciec Alistaira. Alistair wraz z kilkoma kolegami szkolnymi założył grupę folkową, koncerując w Anglii, Niemczech i Polsce. W 1978 roku nawiązał współpracę z Tomem Napperem, wydając album, "Tripping Upstairs". Nastepnie rozpoczął karierę solową, wydając album "Getting to the Border". Do Battlefield przystapił w 1984 roku i grał z nimi przez 13 lat, aż do 1997. W zespole pełnił funkcję "front mana". Nagrał z grupą dziewięć płyt audio. Po rozstaniu się z grupą zajmował nadal muzyką, pracując przy produkcji płyt, organizacji koncertów, sprzedaży instrumentów. Przez cały czas doskonalił swoje umiejętności grając w klubach i folkowych festiwalach. Z Chrisem Parkinsonem stworzył duet i koncertował w Niemczech, a w 2013 wydana została ich wspólna płyta "A Glass and a Mile".
Pat Kilbride - gitara, śpiew Pat Kilbride pochodzi z hrabstwa Kildare w Irlandii. Zaczął się uczyć muzyki w młodym wieku od pianina. Jego matka, zdobywczyni nagród w tańcu irlandzkim, wzbudziła w nim zainteresowanie do tradycyjnej muzyki irlandzkiej. Później nauczył się już sam gry na cytrze i gitarze a doskonalił swoje umiejętności w grupie „The Pavies” z Paddym Keenanem i Davy’em Spillane. Pat wstąpił do Battlefield w końcu lat 70-tych, uczestnicząc w nagraniu albumu „At The Front”. Następnie przeprowadził się do Bretonii Belgi, gdzie uczestniczył w różnych projektach muzycznych i nagrał płytę „Rock & More Roses”. W latach 90-tych przeniósł się do USA, gdzie nagrał dwa, dobrze przyjęte, albumy dla Green Linnet i otrzymał nominację do nagrody Grammy za najlepszy album w kategorii „folk” w 1993. Założył tam także zespół „Kips Bay” (ceili), który zadebiutował w Nowym Jorku. Pat przeniósł się do Londynu, gdzie wydał solowy album „Nightingale Lane” (Temple Record). Następna była Hiszpania i Madryt, w którym Pat miał swoje dom i studio nagraniowe. W 2002 roku powrócił do Battlefield Band na nagranie „Time and Tide”. Pat pozostał do następnego wydawnictwa z 2004 roku „Out for the Night”.
Ged Foley - gitara, śpiew, Northumbrian Smallpipes Ged Foley dorastał w hrabstwie Durham w północno-wschodniej Anglii. Uczył się tam grać na mandolinie i Northumbrian Smallpipes (rodzaj dud, specyficzny dla tej części Anglii) oraz gitarze. Początkowo współpracował z Jezem Lowe, koncertując na brytyjskiej scenie folkowej. W latach 1908-1984 występował w Battlefield Band, koncertując i nagrywając z nimi dwie płyty. 1984 był jednym z założycieli “The House Band”, zespołu grającego mieszankę reggae, country, pop, jazz i world music. Równolegle z tą działalnością, przystąpił do irlandzkiej „supergrupy” Patrick Street z Kevinem Burke, Andy Irvinme i Jackie Daly. W 2001 roku dołączył do grupy The Celtic Fiddle Festival (Kevin Burke, Johnny Cunningham i Christian LeMaitre). W latach 2002-2004 był dyrektorem artystycznym Catskills Irish Arts Week, propagując tradycyjną sztukę irlandzką.
Karine Polwart - śpiew Karine Polwart pochodzi z małego miasteczka Banknock w centralnej Szkocji. Pochodzi z rodziny uzdolnionej muzycznie a jeden z jej braci Steven, jest również profesjonalnym muzykiem i występuje w jej zespole. Po ukończeniu studiów filozoficznych przeniosła się do Glasgow, aby dalej studiować ten kierunek. Od 2000 występowała jako wokalistka w zespole Malinky, nagrywając z nimi album „Last Leaves”, aby następnie skoncentrować się na własnej karierze. W tym samym roku pojawiła się Battlefield Band nagrywając z grupą płytę „Happy Daze”. Od tego momentu poświęciła się karierze solowej. W 2003 roku wydała swój pierwszy krążek „Faultlines” , za który zdobyła trzy nagrody w 2005 roku w Folk Awards, w tym za nalepszy album. Karine najczęściej koncertuje jako trio z bratem Stevenem Polwartem (gitary akustyczna i elektryczna, ukulele i śpiew) oraz wokalistą, autorem tekstów i multiinstrumentalistą Inge Thomson (akordeon, perkusja, śpiew).
Jim Barnes i Sylvia Barnes - bouzouki, śpiew/dulcimer Jim (cytra, gitara, śpiew) i Sylvia (śpiew, cymbały, gitara, bodhran) grali w jednym z pierwszych składów Battlefied Band. Pojawili się na promocyjnej płycie EP „Preview”. Wcześniej grali w zespole Kentigern. Osiedli w Angli, gdzie ich dom stał się miejscem spotkań wielu szkockich muzyków. Jim zmarł w 2004 roku.
Jamie McMenemy - bouzouki, śpiew Jamie McMenemy wychował się w irlandzkiej społeczności w Glasgow. Podczas studiów w Glasgow School of Art, zaczął grać i śpiewać w lokalnych zespołach folkowych a od 1976 roku zaczął to robić zawodowo koncertując z zespołem The Battlefield Band i nagrywając z nimi dwie kolejne płyty w 1977 i 78 roku. W 1979 roku, podczas trasy po Bretonii, oczarował go ten kraj, jego ludzie i muzyka. Został tam na stałe stając się ważną postacią tamtejszej sceny. Występował w zespole, Kornog, w latach 1981-87. Po rozpadzie grupy przez sześć lat nie zajmował się muzyką, do której powrócił w 1993 roku. Jego rozliczne projekty obejmują występy z belgijską grupą Orion, duet ze skrzypkiem Kornoga, Christianem Lemaitrem, oraz występy z zespołem Taxi Mauve w 1995 roku.
Ewen Henderson - skrzypce, dudy, whistles, pianinio, śpiew Ewen Henderson jest multi-instrumentalistą z Fort William w Szkocji. Pochodzi z umuzykalnionej rodziny. Zarówno jego siostra Ingrid jak i brat Allan są uznanymi muzykami. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku pięciu lat. Poza skrzypcami jego muzyczny talent obejmuje jeszcze dudy, whistle, pianino i banjo. Biegle mówi po gaelicku. W Battlefield grał od 2010 do 2014 roku. Pojawia się również w innych zespołach: Manran, Bahookie, the Pneumatic Drills jak też Skipinnish. Jest zapalonym graczem shinty, szkocka odmiana hokeja na trawie.
Dyskografia:
1976 Farewell to Nova Scotia [#01] studyjny debut płytowy (pierwsze wydanie w wydawnictwie Escalibur jako Scottish Folk)
1977 Battlefield Band [#02] album studyjny #02 (pierwsze wydanie w wydawnicwie Topic)
1978 Wae's me for Prince Charlie [#03] album studyjny #03 (pierwsze wydanie w wydawnictwie Escalibur)
1978 At the Front [#04] album studyjny #04 (pierwsze wydanie w wydawnicwie Topic)
1979/1980 Stand Easy/Preview [#05] album studyjny #05 (pierwsze wydanie w wydawnicwie Topic)
1980 Home Is Where the Van Is [#06] album studyjny #06
1982 The Story So Far 1977-1980 [#07] kompilacja #1 z 3 pierwszych albumów studyjnych wydanych w Topic
1982 There's a Buzz [#08] album studyjny #07
1984 Anthem for the Common Man [#09] album studyjny #08
1986 Music in Trust Vol 1 [#10] Soundtrack#01
1986 On the Rise [#11] album studyjny #09
1987 After Hours: Forward to Scotland's Past [#12] kompilacja #2 z pięciu ostatnich albumów
1987 Celtic Hotel [#13] album studyjny #10
1988 Music in Trust Vol 2 [#14] Soundtrack #02
1989 Home Ground - Live From Scotland [#15] płyta live #1 (zapis koncertu z wiosny 1989 w Aberdeen, Szkocja)
1991 New Spring [#16] album studyjny #11
1992 Quiet Days [#17] album studyjny #12
1993 Opening Moves: Best Of 1977-79 [#18] album kompilacyjny#3
1995 Threads [#19] album studyjny #13
1997 Across the Borders [#20] płyta live #2 (zapis trzech koncertów w Edynburgu w Queens Hall podczas the Edinburgh International Festival)
1998 Live Celtic Folk Music (zapis "na żywo" z koncertu na Winterfolkfestival 1980, z Dordrecht, Holandia; wydany poza krajem)
1998 Rain, Hail or Shine [#21] album studyjny #14
1999 Leaving Friday Harbor [#22] album studyjny #15
2001 Happy Daze [#23] album studyjny #16
2002 Time and Tide [#24] album studyjny #17
2002 Best of Battlefield 1976-2003 [#25] album kompilacyjny #4
2004 Out for the Night [#26] album studyjny #18
2006 The Road of Tears [#27] album studyjny #19
2007 Dookin' [#28] album studyjny #20
2009 Zama Zama... Try Your Luck [#29] album studyjny #21
2011 Line-up [#30] album studyjny #22
2013 Room Enough For All [#31] album studyjny #23
2015 Beg & Borrow [#32] album studyjny #24
Wybrane albumy:
The Battlefield Band: The Battlefield Band (Topic 12TS313, 1977)
Side One: Silver Spear/Humours of Tulla; The Shipyard Apprentice (Archie Fisher/Norman Buchan/Bobby Campbell); Crossing the Minch/Minnie Hynd/Glasgoe Gaelic Club; The Brisk Young Lad; Birnie Bouzle; Compliments of the Band: Sir David Davidson of Cantray (Joseph Lowe)/A A Cameron's Strathspey/Scott Skinner#s Compliments to Dr MacDonald (JS Skinner)
Side Two: Bonnie Jean/Paddy fahey's Reel/Joseph's Fancy/The Hag's Reel; It Was All for Our Rightful King; The Inverness Gathering/Marquis of Huntly's Strathspey (Marshall)/John MacNeill's Reel; Miss Margaret Brown's Favourite (Nathaniel Gow)/Deserts of Tulloch; The Cruel Brother
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, cittern, viola, concertina, mandoline); Alan Reid (organ, vocal, guitar); John Gahagan (whistle, concertina); Jamie McMenemy (cittern, vocal, Portuguese guitarra);
The Battlefield Band: At the Front (Topic 12TS381, 1978)
Side One: Lady Carmichael/South of the Grampians (Porteous)/Mickie Ainsworth (Cooper); The Bachelor; Ge Do Theid Mi Do M'Leabaidh; The Battle of Harlaw; Jenny Nettles/The Grays of Tongside (Andrew Bain); Tae the Beggin' Side Two: The Tamosher; The Blackbird and the Thrush (Carolan)/The Moray Club; Lang Johnnie Moir; The Brown Milkmaid/Dunnottar Castle/Maid of Glengarrysdale/Disused Railway; The Lady Leroy; Stirling Castle/Earl of Mansfield (J McEwan)
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, bouzouki, cittern, mandolin, viola, concertina); Alan Reid (electric piano, pedal organ, vocal, piano); Pat Kilbride (guitar, vocals, bodhran, cittern); Jamie McMenemy (mandolin, cittern, whistles, vocals, bouzouki);
The Battlefield Band: Stand Easy (Topic 12TS404, 1979)
Side One: Miss Drummond of Perth/Fiddler's Joy/Traditional Reel/The Shetland Fiddler; Seven Braw Goons; Miss Drummond of Perth's Favourite Scotch Measure/Miss MacLeod's Minuet; My Last Farewell to Stirling/Cuidich'n Righ; I Hae Laid a Herrin' in Saut/My Wife's a Wanton Wee Thing/The Banks of the Allan; The Battle of Falkirk Muir Side Two: John D Burgess/The Braemar Gathering; I Hae Nae Kith I Hae Nae Kin; Miss Lyall/Small Coals for Nailers/Bleaton Gardens; Christ Has My Heart Ay; Joe McGann's Fiddle/Center's Bonnet
All tracks traditional except where indicated
The Battlefield Band: Home Is Where the Van Is (Temple TP005, 1980)
Side One: Major Malley's March/Major Malley's Reel/Malcolm Currie (William Gray); Bonny Barbry-O; Look Across the Water (Brian McNeill)/Mrs Garden of Troup (Robert Petrie)/The Keelman Ower Land; Braw Lads o' Galla Water; Up and Waur Them A' Willie; Joseph MacDonald's Jig (trad/MacGillivray)/The Snuff Wife/Thief of Lochaber Side Two: Cockle Geordie/Miss Graham/Miss Thompson; The Boar and the Fox; Blackhall Rocks (Ged Foley); The Lads o' the Fair (Brian McNeill); The Cowal Gathering (John MacClellan)/The Iron Man (JS Skinner)/Dancing Feet (GS MacLennan)/Dick Gossip's Reel; Mary Cassidy (Alan Reid)
All tracks traditional except where indicated Brian McNeill (fiddle, bouzouki, cittern, mandolin, viola, hurdy-gurdy, banjo, vocal); Alan Reid (electric piano, organ, vocal, pianos, synthesiser); Ged Foley (mandolin, guitar, vocals, Northumbrian pipes); Duncan MacGillivray (Highland pipes, whistle, vocals, mouth organ, guitar, vocals) with Robin Morton (bodhran); Martin Colledge (tenor banjo)
The Battlefield Band: There's a Buzz (Temple TP010, 1982)
Side One: Bessie MacIntyre (W MacLean)/Johnny MacDonald's Reel (J Center)/Roddy MacDonald's Fancy; Shining Clear (L Stevenson/A Reid); Sir Sidney Smith's March; A Chance as Good As Any (B McNeill)/Reid's Rant (A Reid); Lord Haddo's Favourite; Tending the Steer (trad/MacGillivray)/Sandy Thompson (J Wilson)/The Calrossie Cattle Wife (D MacGillivray) Side Two: The Presbyterian Hornpipe/The Watchmaker's Daughter (B McNeill)/The Hurricane (JS Skinner); The Battle of Waterloo/Kilcoy's March/The Quaker; One Miner's Life (Ed Pickford)/The Image of God (J Corrie/A Reid); Kantara to el'Arish (W Ferguson)/Christmas Carousal/Willie Roy's Loomhouse; The Green Plaid
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill; Alan Reid; Duncan MacGillivray (Highland pipes);
The Battlefield Band: Anthem for the Common Man (Temple TP015, 1984)
Side One: The Four Minute Warning: The Tide's Out/James MacLellan's Favourite (Duncan Johnstone)/Dougie's Decision (John Gahagan)/The Ferryman (Donald MacLeod)/Lady Doll Sinclair; The Old Changing Way (Richard Thompson); The Hook of Holland (B McNeill)/Dominic MacGowan (Duncan Johnstone); The Snows of France and Holland (B McNeill) Sauchiehall Street Salsa: McHugh's Other Foot (John Gahagan)/The Man with Two Women Side Two: Anthem (James Oswald); The Yew Tree (B McNeill); Port of Call (Kieran Halpin); Ina MacKenzie/ The Braes of Mellinish/Troy's Wedding (Colin Magee); Miners' Wives (J Corrie/A Reid); I Am the Common Man (J Corrie/A Reid)
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, mandocello, guitar); Alan Reid (keyboards, vocals); Dougie Pincock (whistles, Highland pipes, small pipes, flute); Alistair Russell (cittern, guitar, vocals)
The Battlefield Band: On the Rise (Temple TP021, 1985)
Side One: John MacKenzie's Fancy (J Barrie)/The Train Journey North (T Anderson); Carnlough Bay; The Pilgrim's March/Scarlet and Black (Brian McNeill)/The Struggle (D Pincock)/Struy Lodge (William Ross); Montrose (Brian McNeill); She's Late But She's Timely (Alan Reid); Bad Moon Rising (J Fogerty)/The Rising Moon Reel (D Pincock) Side Two: The Clumsy Lover (Neil Dickie)/The Unmade Bed (D Pincock); The Dear Green Place (Alan Reid); The Gale Warning (R Seton)/The Anchor's Steam Reel (Brian McNeill)/The Farmer's Daughter; Island Earth No More (J Corrie/Battlefield Band)/Flight of the Eaglets (Wm Ross); After Hours (C McGettigan)Green Gates/The Ship in Full Sail
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, mandocello, mandolin, guitar, vocals, cittern); Alan Reid (keyboards, vocals); Dougie Pincock (whistles, Highland pipes, small pipes, flute, tom-tom, mandolin, bodhran); Alistair Russell (guitar, vocals)
The Battlefield Band: Celtic Hotel (Temple TP027, 1987)
Side One: Conway's Farewell (Dougie Pincock)/Andy Renwick's Ferret (Gordon Duncan)/Short Coated Mary; Seacoalers (Brian McNeill); return to Kashmagiro (D Pincock)/The Cuddy with the Wooden Leg (Brian McNeill); Jock the Can (Alan Reid); The Rovin' Dies Hard (Brian McNeill); Muineira Sul Sacrato Della Chiesa/Hy O Y Frwynen/E Kostez an Henbont Side Two: The Celtic Hotel (Robin Morton/Battlefield Band); The Left-Handed Fiddler (JS Skinner)/The Floating Crowbar/The Ships Are Sailing/Lucy Campbell/June Apple; We Work the Black Seam (Sting); The Tail o' the Bank (Alan Reid); Togail Curs Air Leodhas (trad/D Pincock); Cran Tara (D Pincock)/Madadh Ruadh (D Pincock)
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, mandocello, mandolin, electric guitar, vocals, cittern, bouzouki); Alan Reid (keyboards, vocals); Dougie Pincock (whistles, Highland pipes, small pipes, flute, bodhran, soprano sax, alto sax, low whistle); Alistair Russell (guitar, vocals)
The Battlefield Band: Home Ground (Temple TP034, 1989)
Side One: Skinner's Compliments to Dr MacDonald (JS Skinner)/The Ivory Reel (B McNeill)//Miss Susan Fedderson (B McNeill)/Tuireadh Iain Ruaidh/The Ladies from Hell (J MacMillan)/The Roes Among the Heather/Islay's Charms (Iain C Cameron)/The Banks of the Allan; The Yewe Tree (B McNeill); After Hours (C McGettigan)/Whiskey In the Jar/Green Gates/The Ship in Full Sail; Farewell Johnny Miner (Ed Pigford); The Four Minute Warning: The Tide's Out/James MacLellan's Favourite (Duncan Johnstone)/Dougie's Decision (John Gahagan)/The Ferryman (Donald MacLeod)/Lady Doll Sinclair; Side Two: John MacKenzie's Fancy (J Barrie)/Dr John McInnes' Fancy/The Train Journey North (Tom Anderson); The Rovin' Dies Hard (B McNeill); Fare Thee Well Whisky; Peace and Plenty (B McNeill); Band of a Thousand Chances: Land of a 1000 Dances (Kenner/Domino)/The Dashing White Sergeant/Donald Where's Your Trousers (McLeish/Kennedy)/The Fairy Dance/Let's Twist Again (Appell/Kalmann)/Mrs McLeod of Raasay/With a Little Help from My Friends (Lennon/McCartney)/The Atholl Highlanders
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill, Alan Reid, Iain MacDonald, Alistair Russell
The Battlefield Band: New Spring (Temple TP045, 1991)
Side One: Inverary Castle (Wm Laurie)/Calum Beag/Lucy Cassidy (George Macintyre); The Green and the Blue (Alan Reid); Seann Bhriogais Aig Uilleam/Lady Margaret Stewart; Working Away (Alistair Russell)/The Toastie Jig (Iain MacDonald/John McCusker); The Prince of Wales/Angst Agus Angus (Alan Reid)/Let There Be Drams (Alan Reid/John McCusker) Side Two: Miss Sarah MacManus (Iain MacFarlane)/The Appropriate Dipstick (Iain MacDonald/Phil Cunningham)/Cape Breton Fiddlers' Welcome to Shetland (Willie Hunter); The Devil Uisge Beatha (Alan Reid); The Golden Eagle/O'er the Moor to Maggie/The Highland Man Kissed His Grannie/Wissahickon Drive (Liz Carroll); I Feel Like Going Home (Charlie Rich); Farewell My Love/Auchindoun/Tom Paine's Strathspey (John McCusker)/The Sands of Loch Bee (John MacDonald)/The Handshaker (Allan Angus MacDonald)/Cailleach An Dudain
All tracks traditional except where indicated
John McCusker (fiddle, whistle, accordeon, keyboards, cittern, vocals); Alan Reid (keyboards, vocals); Iain MacDonald (Highland pipes, whistes, flute, vocals); Alistair Russell (cittern, guitar, vocals)
Beltaine to jeden z najciekawszych zespołów polskiej sceny folkowej. Jego inspiracją jest muzyka Irlandii, Szkocji i Bretanii. Swoje brzmienie zawdzięczają umiejętnemu łączenie tradycyjnej muzyki celtyckiej ze wspólczesną. Swój styl zespół zawdzięcza niezwykle bogatemu instrumentarium, na które składają się charakterystyczne dla muzyki Irlandii, Bretanii i Galicji instrumenty, takie jak: skrzypce, irish bouzouki, mandolina, whistle, bodhran, akordeon, bombarda, galician bagpipes czy uilleann pipes. Całość dopełniają nieczęsto spotykane instrumenty perkusyjne: tabla, cajon, darabuka, djembe oraz instrumenty bliskie muzyce rockowej, czyli perkusja, gitara basowa oraz gitara elektryczna.
Zespół powstał w 2002 roku w Katowicach. W 2004 wydali swój debiutancki album Rockhill, który zdobył nagrodę Wirtualne Gęśle w internetowym głosowaniu na najlepszą folkową płyte roku. Drugi album KONCENtRAD został, również w 2008 roku, laureatem tego głosowania. W 2010 grupa wydała swój trzeci album Triú.
W 2011 roku Beltaine otrzymał nagrodę „Irish Music Award” w kategorii Top Celtic Rock Band przyznawaną przez American Irish Association.
Beltaine daje około 100 koncertów rocznie, głównie w Polsce i krajach sąsiednich. Ostanio (wrzesień 2012) występowali w USA i Kanadzie.
Grupa jest współorganizatorem kilku imprez celtyckich, m.in. Irlandzkiej Majówki oraz Festiwalu Muzyki Celtyckiej "Zamek" w Będzinie.
Po czterech latach od nagrania ostatniej studyjnej płyty, zespół Beltaine wydaje nowy album. "Miusjik" to kontynuacja muzycznych poszukiwań pasjonatów muzyki irlandzkiej ze Śląska, próba wyrażenia własnych pasji, dążeń, marzeń. Płyta ukazała się w lutym 2015 roku a zespół ruszył w trasę promocyjną "Miusjik Tour 2015", występując razem z grupą taneczną Glendalough.
Na festiwalu "Zamek" w Będzinie Beltaine wystąpił z nowym perkusitą o pseudonimie Pierre. Częścią trasy promującej najnowszą płytę był udział w corocznej imprezie "Oskar Kolberg’s Folk Lore Festival".
Zespół wystąpił, między innymi, w Warszawie, w auli przy zespole szkół im. Cecylii Plater-Zyberkówny (Centrum na Pięknej).
W czerwcu 2015 roku szeregi zespołu zasilił perkusista, aranżer i producent występujący pod pseudonimem Pierre lub też spacepierre. Zastąpił Mateusza Sopatę.
1 lutego 2016 roku ukazał się koncertowy album grupy „Live’15”, pierwszy z nowym perkusistą. Album powstał trochę spontanicznie. Grupa zakładała jedynie nagranie kilku klipów na YouTube. W nagraniach uczestniczyli zaprzyjaźnieni muzycy, którzy wystąpili z zespołem na będzińskim zamku - Witold Kulczycki na saksofonie altowym i Dominik "czet" Mietła na trąbce.
W 2018 z zespołu odchodzi lider grupy Grzegorz Chudy. Artysta, jako polonista, obecnie aktywnie popularyzuje gwarę śląską. Jest również ilustratorem książek.
W 2020 roku nastąpiły zmiany w składzie. Odchodzi Bartłomiej Dudek a jego miejsce zajmuje Adam Stodolski. Pojawia się również flecista Jakub Szczygieł. Gra na whistlach, fletach i kilku innych instrumentach w zespołach Beltaine, Balsam oraz Balonique, z nowymi projektami i muzycznymi pomysłami zawsze w drodze. Jakub jest również założycielem i współ-koordynatorem inicjatywy Viral Sessions, która zrzesza setki muzyków z całego świata. Współpracuje ze swoim ojcem Waldemarem w warsztacie lutniczym Goldfinch Whistles. Goldfinch Whistles to profesjonalne, ręcznie doskonalone flażolety i low whistle zarówno dla profesjonalistów jak i początkujących miłośników muzyki.
Album „Observer”, wydany w 2023 roku to nowe oblicze Beltaine, nowoczesna i odważna fuzja pełna energetycznych zwrotów, dramatycznych uniesień, wybuchowych eksperymentów i refleksyjnej zadumy. Osobistą duszę płyty stanowią interakcje płynące z intrygującej mieszanki osobowości i doświadczeń członków zespołu. Album stanowi wspólny mianownik całego bogactwa muzycznych wpływów i niecodziennych perspektyw, które wciągają i zostają na długo. Wydawnictwo zostało poprzedzone trasą koncertową.
Zespół tworzą: Łukasz "Coolesz" Kulesza (gitara akustyczna) - zamieszkały w Katowicach, lekarz, absolwent Śląskiej Akademii Medycznej, jeden z założycieli zespołu oraz jego menadżer.
Adam Romański (skrzypce, bodhrán, darabuka, klawisze). Mieszka w Mysłowicach. Absolwent Śląskiej Akademii Muzycznej. W zespole od października 2002 roku. Jedyny muzyk z dyplomem Akademii Muzycznej.
Jan Gałczewski (mandolina, gitara elektryczna, dudy gaita, bodhran, buzuki irlandzkie, harmonijka ustna), pochodzący z Jędrzejowa mieszkaniec Krakowa. Student architektury na Politechnice Krakowskiej. W zespole od marca 2003 roku. Swoje pierwsze sceniczne kroki stawiał w krakowskich pubach z zespołem Blues Obsession.
Jan Kubek (cajon, djembe, darabuka, tabla, instrumenty perkusyjne). Zamieszkały w Krakowie. Z wykształcenia technik budowy płatowców. W zespole od września 2005. Współpracował między innymi z takimi zespołami jak: Magiczne Karpaty, Que Passa, Scaur, teatr Biogrupa. Muzyk zespołu Viva Flamenco.
Pierre aka spacepierre (perkusja). Zamieszkały w Katowicach, znany m.in. z jazzowych zespołów Muariolanza, MEQ, założyciel i lider zespołu HipiersoniK. Kompozytor, aranżer i producent muzyczny. Współpracował z zespołem Raz, Dwa, Trzy. Jako perkusista udziela się w środowisku klubowym, jazzowym, latynoskim, niegdyś też aktorsko-kabaretowym. Od wielu lat orędownik łączenia elektroniki z żywym graniem.
Jakub Szczygieł (whistle, flety). Miłośnik fantasty oraz science fiction, od ponad dekady gra na whistlach, fletach i kilku innych instrumentach w zespołach Beltaine, Balsam oraz Balonique. Kuba jest obecnie frontmanem zespołu.
Adam Stodolski (gitara basowa, kontrabas). Adam, to również obiecujący kontrabasista grający muzykę jazzową i improwizacyjną, znany m. in. z działalności w trio 100nka.
W zespole grali: Mateusz "Maths" Sopata (perkusja). Urodzony w Sosnowcu, zamieszkały w Katowicach. Od grudnia 2006 do czerwca 2015.
Grzegorz "Hoody" Chudy (akordeon, flety, tin whistle, low whistle, wokal, łyżki, bombarda) - (2002-2018) zamieszkały w Katowicach, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Śląskim, jeden z założycieli zespołu. Zespołowy frontman, specjalista od instrumentów dętych, dyrektor artystyczny Festiwalu Muzyki Celtyckiej "Zamek" w Będzinie.
Bartłomiej Dudek (gitara basowa), zamieszkały w Sosnowcu. Absolwent Śląskiej Akademii Sztuk Pięknych. W zespole od listopada 2002 roku.
Beltain na Festiwalu Zamek Będzin 2013
Zdjęcia z koncertu zespołu Beltaine w warszawskiej tawernie Korsarz dn. 22.03.2014
Zdjęcia z koncertu zespołu Beltaine na Oskar Kolberg’s Folk Lore Festival w Warszawie dn 21.09.2015
Scena Plenerowa Centrum Kultury w Łomiankach dn. 27.06.2021
Tawerna Korsarz - Warszawa, 03.02.2023
Zespół wystąpił w składzie: Adam Romański (skrzypce), Jakub Szczygieł (whistle, flety), Jan Gałczewski (irish bouzouki, dudy gaita), Jan Kubek (tabla, darabuka, djembe, cajon, instrumenty perkusyjne), Łukasz Kulesza (gitara akustyczna), Adam Stodolski (gitara basowa), Pierre (perkusja). Koncert prowadził Jakub Szczygieł a grupa zagrałe starsze i nowe utwory instrumentalne, zapowiadając nową płytę. Dyskografia: Rockhill (2004) KONCENtRAD (2007) Triú (2010) Live (2011) Miusjik (2015) Live'15 (2016) Observer (2023)
Kompilacje: The Witcher (2007, CD Projekt)
BELTAINE&COMHLAN CELTIC MOTION PROJECT to niezwykłe zderzenie irlandzkiej i bretońskiej muzyki oraz irlandzkiego tańca na żywo. Całość oparta jest na tradycyjnej muzyce celtyckiej ubranej jednak we współczesne brzmienia i aranżacje.
Bothy Band to zespół grający tradycyjną muzykę irlandzką, aktywny pod koniec lat 70-tych. Szybko zyskał miano jednego z najbardziej wpływowych zespołów grających tradycyjną muzykę irlandzką. Ich entuzjazm i muzyczna wirtuozeria miały znaczący wpływ na wzrost popularności tej muzyki na całym świecie. Istnieli zaledwie 3 lata, pozostawiając po sobie cztery płyty. Grupa rozpadła się w 1979 roku. Zespół był prekursorem nowego podejścia do muzyki irlandzkiej, łącząc różne muzyczne wpływy i grając na instrumentach przypisanych do muzyki folkowej w iście rockowym stylu. Muzycy, którzy uczestniczyli w tym wydarzeniu kontunuowali swoje kariery po rozpadzie zespołu będąc na czele muzycznej sceny aż do dziś.
Geneza zespołu sięga 1975 roku, lecz założyciele zespołu spotkali się już wcześniej. Około roku 1970, flecista Matt Molloy, skrzypek Tommy Peoples, dudziarz Peter Browne i piosenkarka Triona Ní Dhomhnaill grali razem w grupie o nazwie 1691. W tej formacji występował także wokalista Liame Weldon. Paddy Keenan grał w Dublinie z rodzeństwem Michealem (gitara, śpiew) i Trioną Ni Dhomhnaill (klawinet, śpiew). Dołczył do nich skrzypek Paddy Glackin a następnie jeszcze flecista Matt Molloy. Następny był akordeonista Tony MacMahon i Donal Lunny. Dónal Lunny odszedł właśnie z Planxty (w 1974 roku), by założyć swą własną wytwórnię płytową, Mulligan. Z Tony MacMahonem spotkali się podczas audycji w radio RTE. Nadali sobię nazwę Seachtar, co po irlandzku oznacza "siedem". Nazwa została zmieniona przez Michaela O Domhnailla, po tym, jak Tony MacMahon opuścił grupę, aby pracować jako producent w BBC. Zespół zadebiutował 2 lutego 1975 roku Trinity College w Dublinie.
Nazwa Bothy Band pojawiła się, gdy Micheal O Domhnaill wrócił ze Szkocji, którą odwiedził w poszukiwaniu tradycyjnych melodii. Przywiózł ze sobą album ze zdjęciami z 1890 roku, na których widnieli muzykujący robotnicy z, tak zwanych, Bothy Bands. Imigranci irlandzcy w Szkocji mieszkali w surowych, kamiennych chatach, zwanych bothies. Wiele lat temu, altany lub surowe domki, w których mieszkali robotnicy, najczęściej nieżonaci mężczyźni, zwano bothies. Ludzie ci wynajmowali się lokalnym farmerom, powszechnie, na okres sześciomiesięczny. Tradycją się stało ich wieczorne muzykowanie przed swoimi bothies a tradycja ta stała się częścią celtyckiego dziedzictwa kulturowego. Członkowie zespołu zrobili losowanie a wylosowana nazwa każdemu przypadła do gustu.
Rodzeństwo O Domhnaill, Micheal, Triona wraz ze swoją sistrą Maighread, wystepowali wcześniej w grupie Skara Brae. Po rozpadzie tej grupy Michael wystepował z Mickiem Hanlym, tworząc duet Monroe. Triona dołączyła do, mało znanej, krótko działającej, lecz wpływowej grupy 1691, gdzie spotkała flecistę Matta Molloya, Petera Browne na dudach oraz skrzypka Tommiego Peoples.
Paddy Glackin był członkiem własnej grupy "Ceoltoirí Laighean" w tym samym czasie, a ze swoim ojcem, Tomem, rownież, skrzypkiem i nauczycielem muzyki z Rosses (Donegal). Pod koniec 1974 roku Paddy odszedł a zastąpił go legendarny Tommy Peoples i w tym składzie powstał, w 1975 roku, pierwszy album "The Bothy Band".
Album został nagrany w pażdzierniku 1975 roku dla wytwórni Mulligan Music w Dublinie, której współzałożycielem był Lunny. Grupa często korzystała ze zbiorów piosenk ludowych, które zgromadziła ciotka Triony Neilli Ni Dhomhnaill. Płyta zyskała uznanie krytyków, ustawiając zespół wśród najbardziej znaczących reprezentantów muzyki tradycyjnej w Irlandii.
Po roku pełnym wytężonej pracy, niezapomnianych występów na żywo w Irlandii, Wielkiej Brytanii i Europie, Tommy Peoples rozstaje się z zespołem a jego miejsce zajmuje Kevin Burke. Kevin zastąpił Tommiego w maju 1976, przed nagraniem drugiej płyty "Old Hag You Have Killed Me". Gra Kevina na skrzypcach była zupełnie inna niż Tommiego. Peoples grał ogniście i agresywnie, w stylu Donegal a Kevin łagodnie i różnice te doskonale widać porównując płyty.
"Old Hag You Have Killed Me" jest bardziej różnorodny niż pierwsza płyta, co słychać w wielogłosowych harmoniach nieziemskiego, wokalnego utworu "Fionnghuala" a także w żałobnym utworze, "Calum Sgaire", zapożyczonym z Kaledonii. W kilku instrumentalnych kawałkach pochodzący ze Sligo, zdobny styl gry Kevina Burke, staje się nieco łagodniejszy i bardziej melodyjny. Płyta jest uznawana za szczytowe osiągnięcie grupy i jedną z najważniejszych w gatunku.
Ostatnim studyjnym longplayem był "Out of the Wind, Into the Sun", wydany w 1977 roku. W tym wydawnictwie "Bothies" osiągnęli naprawdę zaawansowany poziom, tworząc wyszukane kompozycje, lecz nie udało się im oddać emocji, towarzyszącym dwu pierwszym albumom. Mimo to jest tu kilka fantastycznych aranżacji, poczynając od powolnego "The Maids of Mitchelstown", poprzez przepiękną interpretację jigu Margaret Barry i Michaela Gormana "The Strayaway Child", wykonanej przez Kevina Burke, a także epicki zestaw jigów i reeli "Rip the Calico".
Dwa lata później ukazało się jeszcze koncertowe wydawnictwo "After Hours", zarejestrowane rok wcześniej w paryskim Palais des Artes.
W 1983 roku, cztery lata po rozpadzie grupy ukazała sie płyta "The Best of the Bothy Band" ,będąca kompilacją utworów z poprzednich albumów. Drugi album koncertowy "Live in Concert", został nagrany przez BBC w Londynie w Paris Theatre w lipcu 1976 roku oraz w Kilburn National Theatre w lipcu 1978 roku. Album ten ukazał się w 1995 roku.
Wraz z rozpadem formacji w 1979 roku, członkowie grupy kontynuowali swoją karierę w innych przedsięwzięciach. Lunny wrócił na chwilę do Planxty, a następnie przyczynił się do powstania grającej celtyckiego rocka formacji Moving Hearts. Równocześnie kontynuował pracę jako producent i okazjonalnie współpracował z wokalistą Silly Wizard - Andym Stewartem. Później połączył siły z Andy Irvinem tworząc grupę Mozaik, która wydała dwa albumy w 2004 i 2007 roku. Matt Molloy dołączył do znanego na całym świecie zespołu The Chieftains i Kevina Burke, a po kilku solowych projektach, w tym dwóch z Michealem Ó Domhnaillem, pomógł stworzyć zespół Patrick Street z Jackie Dalym (dawniej De Dannan) oraz Andy Irvinem (dawniej Planxty). Tríona Ní Dhomhnaill, po przeprowadzce do USA, założyła formację Touchstone, która jednak istniała bardzo krótko. Później, wspólnie z bratem powołali do życia Relativity oraz Nightnoise.
W lipcu 2006 roku w swoim domu w Dublinie w wieku 54 lat umiear tragicznie Mícheál Ó Domhnaill. W dniu 24 maja 2007 roku, pozostali członkowie The Bothy Band oraz wielu innych znanych muzyków tradycyjnych, zbierają się w Dublinie w sali koncertowej na Vicar Street, grając na wspólnym koncercie "A Gig for Mícheál". Koncert zarejestrowała rozgłośnia radiowa RTÉ.
Bothy Band, wraz ze współczesnymi im grupami De Dannan i Planxty, pomogli zdefiniować nowoczesną grupę irlandzką.
Skład:
Peter Browne - uilleann pipes (1976, zastępuje Paddy Keenana) Kevin Burke - skrzypce (1976-79) Triona Ni Dhomhnaill - śpiew, harfa, klawinet, harmonia, elektryczne pianino, bodhran (1974-79) Micheal O Domhnaill - gitara, śpiew (1974-79) Paddy Glackin - skrzypce (1974) Paddy Keenan - uilleann pipes, tin whistle, low whistle (1974-79) Donal Lunny - bouzouki, gitara, bodhran, syntetyzer, śpiew (1974-79) Tony MacMahon - akordeon (1974) Matt Molloy - flet, tin whistle (1974-79) Tommy Peoples - skrzypce (1975)
Dyskografia:
The Bothy Band (1975) Old Hag You Have Killed Me (1976) Out of the Wind, Into the Sun (1977) After Hours - Live In Paris (1979) Best of the Bothy Band (1983) Live in Concert (1994)
The Boys of the Lough to szkocko-irlandzka grupa, jedni z ostatnich mistrzów muzyki celtyckiej, aktywni od końca lat 60-tych. W składzie zespołu są muzycy pchodzący z różnych tradycji a w trzeciej dekadzie istnienia wciąż pozostaje dwóch członków pierwszego składu. Ich muzyka ma tendencję do nienagannej formy i techniki z, czasami klasycznymi, aranżacjami. Zespół gra jako całość, poszczególne elementy są dobrze zintegrowane a wykonanie daje muzykom dużą przyjemność ze wspólnego grania.
W roku 1967 w Irlandii powstało trio: Cathal McConnell, Tommy Gunn z Fermanagh i Robin Morton z Portadown. Cathal Mc'Connell pochodził z rodziny flecistów z Hrabstwa Fermanagh był zdobywcą nagród w kategorii flet i tin whistle. Dwa lat później odszedł Tommy Gunn a pozostała dwójka nagrała album "An Irish Jubliee" w 1967 roku. W tym samym czasie w Szkocji. W latach 60-tych w Edynburgu działał bar Forrest Hill, który był miejscem spotkań wykonawców folkowych. W tym pubie, nazywanym także Sandy Bell's (później stało się to jego oficjalną nazwą), skrzypek Aly Bain grywał z gitarzystą Mikem Whellansem. Aly pochodził z Szetlandów. Te dwie grupy spotkały się na Falkirk folk festival w 1971 roku toworząc Boys of the Lough. W 1972 Dick Gaughan, pochodzący z Leith zastąpił Mike’a I w tym składzie powstał pierwszy oficjalny album.
Dick Gaughan odszedł z zespołu w 1973 roku i został zastąpiony przez Dave’a Richardsona (cytra, banjo, mandolina). W tym składzie nagranych zostało 6 albumów, w tym 2 koncertowe. Live at Passim's nagrany w USA w listopadzie 1974 roku w klubie Passim w Cambridge, a Wish You Were Here, wydany w 1978, pochodzi z trasy koncertowej w Szkocji. Robin Morton odchodzi w 1979 roku. Zastępuje go Tich Richardson, brat Dave’a. Tich ginie w w wypadku drogowym w 1983 roku. Po jakimś czasie, w grupie pojawiają się nowi muzycy, Christy O’Leary (dudy, harmonika, whistle, śpiew) oraz John Coakley (gitara, pianino). Christy grał wcześniej z zespołem De Dannan.
W 1993, grupa wydaje płytę The Day Dawn (1994) a John Coakley opuszcza zespół. W 1997 roku pojawia się Brendan Begley. W 2002 roku zespół wydaje album Lonesome Blues and Dancing Shoes. Ten album został nagrany już bez udziału Aly Baina, który, po 32 latach postanawia iść własną drogą muzyczną, grając z innymi muzykami, zwłaszcza z Philem Cunninghamem. Aly został zastąpiony przez skrzypka z Szetlandów, Kevina Hendersona z Fiddlers' Bid.
W 2009 roku powstał szczególny album: Rising Fawn Gathering. Został nagrany wraz z amerykańskimi muzykami folkowymi Normanem Blakem, Nancy Blake, Jimem i Rachel Bryan.
Nowy album "The New Line", The Boys of the Lough przedstawili w The Braw Wee Emporium. Album został nagrany i wyprodukowany przez Garry O' Briaina w Creg Na Vagabones w hrabstwie Clare w Irelandii w lecie 2014 roku a ukazał się na początku 2015.
W zespole grali: Aly Bain - skrzypce Dick Gaughan - śpiew, gitara Robin Morton - śpiew, koncertina, bodhran John Coakley - gitara, pianino Christy O’Leary - Uillean Pipes, whistle, harmonica, śpiew Tich Richardson - gitara, gitara basowa akustyczna Len Graham - śpiew, bodhran Martin O'Connor - akordeon guzikowy Ron Shaw - wiolonczela Jim Sutherland - perkusja Kathryn Tickell - skrzypce, śpiew, Small-Pipes Malcolm Stitt - gitara, bouzouki Chris Newman - gitara
Dyskografia: The Boys of the Lough (1973) Second Album (1973) Live at Passim's (1974) Lochaber No More (1976) The Piper's Broken Finger (1976) Good Friends ... Good Music (1977) Wish You Were Here (1978) Regrouped (1980) In the Tradition (1981) Open Road (1983) To Welcome Paddy Home (1985) Far From Home - Live (1986) Farewell and Remember Me (1987) Sweet Rural Shade (1988) Live at Carnegie Hall (1992) The Fair Hills of Ireland (1992) The Day Dawn (1994) Midwinter Night's Dream (1996) The West of Ireland (1999) Lonesome Blues and Dancing Shoes (2002) Twenty (2005) Rising Fawn Gathering with Norman Blake (2009) The New Line (2014)
Bran, to grupa założona w 1999 roku w czeskiej Pradze przez, przybyłego wprost z Lorient w Bretanii, Davida Pajota. Słowo Bran, w tłumaczeniu z języków celtyckich oznacza kruka, a w legendach pojawia się jako ptasi posłaniec. Bran to także imię legendarnego brytyjskiego króla, który występuje także w mitologii irlandzkiej, walijskiej i bretońskiej. W irlandzkiej literaturze w ósmym wieku opisane zostały „Podróże Brana” a rumuńskie miasto Bran związane jest z opowieścią o Drakuli. Historyczna kraina w Czechach nosi nazwę pochodzenia celtyckiego, Bohemia, więc nie jest dziwne, iż grupa stąd pochodząca gra taką muzykę. Zespół poświęcił się, w szczególności, muzyce bretońskiej. Ich interpretacje są przyjemne, subtelne i odprężające. W swoim graniu posługują się skrzypcami, fletem, akordeonem, klarnetem, bombardą i gitarami.
Historia
Grupę Bran założył, wraz z kilkoma przyjaciółmi, w 1999 roku w Pradze David Pajot, flecista pochodzący z Lorient w Bretonii. W lecie w połowie sierpnia 1999 roku Bran gości na międzynarodowym festiwalu muzyki celtyckiej w Lorient w Bretanii „The Festival Interceltique de Lorient”. Grupa podpisała kontrakt na 5 koncertów i gra tam w barze należącym do Australijczyka Stiffa Café du port. Zaprzyjażniają się z bretońskim zespołem Deskomp i postanawiają zagrać razem improwizowane jam session. We wrześniu, pop powrocie do Pragi zaczynają występować w prestiżowych klubach (Akropolis, Roxy, Klub Železná). Entuzjastycznie są przyjmowani również i w innych czeskich miastach (Tabor, Pilzno, Kladno, Slaný).
W 2000 roku ukazała się pierwsza płyta „Ruz”, w pierwszym składzie grupy: David Pajot – śpiew, bombarda, whistle; Ludmila Chábová – skrzypce; Martin Vejvoda – gitara; Tomáš Nedělka – dudy, whistle; Zdeněk Rudolský – perkusja.
Grupa kontynuuje koncerty. W lutym 2001 roku następują duże zmiany w składzie (nie pierwsze zresztą). Muzycy postanawiają się skupić bardziej na tradycji bretońskiej, pomijając trochę muzykę pochodzenia irlandzkiego. Na przełomie 2001 i 2002 roku, w repertuarze zespołu, a oprócz tradycyjnych pieśni, pojawiają się własne pomysły autorstwa założyciela i lidera grupy Davida Dewi Pajota.
W 2002 roku, w grupie pojawia się flecistka Petra Lukášová oraz akordeonista Thomas Görtler a wcześniej gitarzysta basowy Prokop Saidl. W 2003 roku ukazuje się album „Chemins de sel”, którego nazwa łączy się, z jednej strony, z wędrówkami morskimi tysięcy żeglarzy a, z drugiej, przypomina wędrówki Celtów, którzy w obrocie handlowym używali, pochodzącego z Hallstatt w dzisiejszej Austrii, „białego złota”, czyli soli. Premiera płyty miała miejsce w lipcu 2003 roku w klubie irlandzkim „Joshua Tree” w Domu Słowiańskim w Pradze.
Grupa odwiedza Bretanię w sierpniu 2003 i 2004 występując tam w czasie swojej trasy koncertowej. Dają też koncerty w Europie środkowej. Do Bretanii powracają w 2005 roku na celtycki festiwal w Lorient.
12 maja 2005 roku, Bran wydaje album „Coast of Bohemia” (cytat z „Zimowej opowieści” Szekspira), z który z powodzeniem prezentuje na festiwalu Interceltique w Lorient. Muzyka i teksty na płycie stanowią spójną całość i opowiadają o wymyślonej krainie „Wybrzeże Czech”, w której można znaleźć menhirowe pole Kermario, na którym spotykają się golem, Corto Maltese i dobry wojak Szwejk.
Oprócz stałych występów w Czechach Bran odbywa serię występów w całej Europie, zwłaszcza we Francji, Niemczech, Włoszech i Polsce.
W styczniu 2006 roku, przychodzi gitarzysta Vojtech Jindra i powoli zaczyna się kształtować obecna forma grupy. Na przełomie 2007 i 2008 roku grupa zmieniła się znacząco, poprzez wprowadzenie nowej sekcji rytmicznej, składającej się z Petra Tichego (kontrabas) i Zbyněk Tokhi Krupa (perkusja). W tym składzie powstały nowe rozwiązania i nowe oryginalne piosenki, które znalazły się na albumie „An delienn”, wydanym w 2008 roku. Nowy album został nagrany przed latem 2008 roku w studiu Solisko w Černošicach. Oprócz już znanych twarzy jak David Pajot, Petra Lukasova-Scarfogliero czy Tomáš Görtler pojawiają się nowe - basista Petr Tichy i perkusista Zbyněk Tokhi Krupa oraz gitarzysta i multiinstrumentalista Vojtěch Jindra. Jako goście na płycie zagrali: Frédéric Jacq (śpiew), Markéta Langová (skrzypce) oraz Radim Chrobok (instr. Perkusyjne). Płyta zawiera 15 utworów, a oprócz aranżacji tradycyjnych utworów pojawiają się własne kompozycje członków grupy. Melodie taneczne przeplatane są piosenkami, które, pod wpływem starych legend bretońskich, snują opowieści o morzu, a jedna z nich przenosi nas do Czech.
Następnie grupa promuje nową płytę w czasie trzytygodniowego tournee po Bretanii, gdzie pojawia się jako support przed występem lokalnych gwiazd, takich jak Cécile Corbel, Penn Gollo i Dan Ar Braz.
W następnym roku w zespole pojawia się flecista Robert Fischmann z etno-folkowej, czeskiej grupy Taliesyn. W czasie dyskusji na temat nowego albumu, wokalista David Pajot decyduje przenieść się na stałe do Kanady, a grupa jest na krawędzi rozpadu. Ostatnia nagrania z tym muzykiem, założycielem grupy pojawiają się na płycie koncertowej „En concert”, która ukazuje się w sierpniu 2010 roku a zawiera nagrania zarejestrowane w kwietniu na Morawach, na ostatnich koncertach z Davidem i oddaje wiernie wyjątkową atmosferę jednego zwykłego wieczoru w towarzystwie tego czeskiego – francuskiego zespołu.
W grudniu tego samego roku, David żegna się w czasie trzech koncertów w Pradze w poetyckim pubie w Balbinowie, plus jeszcze jednym w ostatniej chwili, zagranego w związku z dużym zainteresowaniem, tuż przed odlotem Davida.
Grupa jest zdecydowana kontynuować i odbywa próby w nowym składzie w postaci siedmiu członków, z Radim Chrobokiem na bębnach i wokalistką Sarą Navarro, od lat mieszkającą w Pradze, a pochodzącą z Bretanii. Pajota zastępuje saksofonista Michał Wróblewski. Nowy skład odbywa swój debiut w czerwcu 2011 roku, występując przed koncertem najsłynniejszego muzyka z Bretonii, Alana Stivella w Czeskim Krumlowie.
Jednocześnie nagrywa piosenkę „Dodo M'amour“ na płycie dla dzieci „Bongo BomBarďák“.
Po udanych występach w Polsce Sara Navarro zapowiada że, ze względów zdrowotnych, nie może uczestniczyć w letnich festiwalach „Keltská noc”, „Sázavafest”, „Prázdniny w Telczu” i innych. Flecista Robert Fischmann szybko uczy się śpiewać kilka utworów, aby grupa mogła wystąpić na festiwalu Keltská noc . Chociaż rozwiązanie to jest początkowo postrzegane jako tymczasowe, nowy wokalista tak dobrze daje sobie radę, że grupa decyduje się kontynuować w sześcioosobowym składzie, gdy Sara Navarro jesienią 2011 roku definitywnie postanawia opuścić Bran i wrócić do Francji.
Grupa Bran wystąpiła na X Festiwalu Muzyki Celtyckiej „Zamek” w Będzinie w 2012 roku.
Do składu przyjęty jest nowy perkusista Jan Chalupa i zespół w obecnej formie występuje na koncertach oraz przygotowuje nowy album „Le carnet noir”, wydany w listopadzie 2012. Bran powraca do celtyckiej muzyki pochodzącej z Bretanii, do mistycznego klimatu starych legend, tradycyjnych tańców oraz piosenek o morzu. Nazwa albumu, a także okładka, nawiązuje do czarnego notatnika Davida Pajota, w którym prowadził zapiski w czasie podróży a jednocześnie ma świadczyć o tym, że Bran będzie pisał kolejny rozdział w swojej historii i udowodnić, że może działać i osiągnąć sukcesy, nawet po opuszczeniu grupy przez Pajota. Utwory na płycie można podzielić na trzy grupy. Pierwsza składa się z charakterystycznych aranżacji pieśni bretońskich. Płytę rozpoczyna „Marzhin Foll”, na melodię „Paddy's Lamentation”, opisuje maga Merlina, jako antybohatera a kolejny „Tri martolod” jest prezentem dla fanów grupy i pojawia się na płycie powtórnie po wielu latach (był na „Ruz” w 2000 roku). Druga grupa zawiera piosenki w języku francuskim: smutną balladę z Normandii „Quand je menai mes chevaux boire”, pop-jazzowy kawałek „La jument de Michao”, w którym kapela zachowuje swój oryginalny akustyczny dźwięk, pogodna piosenka „Lundi mardi” o lubieżnym szewcu i wreszcie delikatnie erotyczna „Le phare”, do słów bretońskiego poety Tristana Corbiere'a. Album uzupełniają utwory instrumentalne, z których, oprócz tradycyjnego tańca „Laridée-gavotte”, wszystkie są autorstwa członków grupy, począwszy byłego lidera i założyciela Davida Pajota, akordeonisty Tomáša Görtlera a przede wszystkim, z gitarzysty i producenta płyty, Vojtěcha Jindry. Jest także piosenka „An dro”, na podstawie rytmicznych, bardzo rozpowszechnionych bretońskich układów tanecznych, a także tytułowy walc „Le carnet noir”, trochę przypominający muzykę filmową Yanna Tiersena i końcowe dzieło „La Croisée” , w którym można usłyszeć głos Davida Pajota, który przeniósł się za granice na stałe po wydaniu albumu „En koncert”.
W 2014 roku następują zmiany personalne. Michal Wróblewski decyduje się na dalsze studia za granicą a Jan Chalupa przechodzi do grupy Voila. Na ich miejscach pojawiają się saksofonistka Helena Markova i perkusista Petr Mikes. Helena Markova grała wcześniej w zespołach folkowych i jazzowych, takich jak: Deneb, M3, Ruchadze Band, Poitín, Work in Progress i Ciúnas. Petr Mikes grał jazz w zespołach Hot Sisters, Magnum Jazz Bigband, ALO Trio Band, The Tap Tap oraz uczestniczył w projektach muzycznych Adam Tvrdý / Brian Charette – Suspicious Activities, Betty Lee Song Project. Zespół w nowym składzie, wiosną 2015 roku nagrał kompilację poświęconą czeskiemu bardowi Vladimirowi Mišíkowi. 10 listopada 2016 roku ukazuje się nowa płyta „Beaj Vat!”, co oznacza bretońską drogę. Płyta oferuje zróżnicowany muzycznie bretoński folklor, wykonywany zarówno w języku angielskim jak i po czesku.
Skład: Robert Fischmann – śpiew, flet, whistle (instrumenty perkusyjne, fortepian) Vojtěch Jindra – gitara akustyczna, instrumenty perkusyjne (inne instrumenty strunowe) Tomáš Görtler – akordeon, śpiew Petr Tichý – kontrabas Helena Marková – saksofon, whistle Petr Mikeš – perkusja
W grupie grali: David Pajot – śpiew, bombarda, klarnet, whistle Sara Navarro – śpiew, perkusja Greta Kelly – skrzypce Noël O’Brien – bodhrán Prokop Saidl – gitara basowa, śpiew Markéta Langová – skrzypce Markéta Kautznerová – skrzypce Ludmila Chábová – skrzypce Petra Lukášová – flet Mirek Kašpar – gitara Petr Brousil – gitara Martin Vejvoda – gitara Tomáš Nedělka – dudy, flet Petr Vašek – gitara Jakub Severin – perkusja Zdeněk Rudolský – perkusja Tokhi – perkusja Radim Chrobok – bębny Michal Wróblewski – saksofony , klarnet Jan Chalupa – perkusja, instrumenty perkusyjne
Goście: Frédéric Jacq – śpiew Katka García – śpiew Lukáš Svoboda – didgeridoo Tomáš Valášek – kastaniety
Dyskografia:
Bran "Ruz" CD, 2000
David Pajot – śpiew, bombarda, whistle; Ludmila Chábová – skrzypce; Martin Vejvoda – gitara akustyczna; Tomáš Nedělka – dudy, whistle; Zdeněk Rudolský – perkusja
Chemins de sel CD, 2003
David Pajot – śpiew, bombarda, klarnet, whistle; Tomáš Görtler – akordeon; Markéta Langová – skrzypce; Mirek Kašpar – gitara akustyczna; Petra Lukášová – flet; Prokop Saidl – gitara basowa
The Coast of Bohemia CD, 2005
David Pajot – śpiew, bombarda klarnet, whistle; Tomáš Görtler – akordeon; Markéta Kautznerová – skrzypce; Mirek Kašpar – gitara akustyczna; Petra Lukášová – flet; Prokop Saidl – gitara basowa
An delienn CD+MP3, 2008
David Pajot – śpiew, bombarda, klarnet, whistle; Vojtěch Jindra – gitary, gitara basowa, banjo, mandolina, lira korbowa, instr. perkusyjne; Tomáš Görtler – akordeon, śpiew; Petra Lukášová Scarfogliero – flet; Petr Tichý – kontrabas; Zbyněk Tokhi Krupa – perkusja
Breabach, to szkocka grupa powstała w 2005 roku. Ich muzyka łączy różne aspekty celtyckiego folku poprzez podwójne dudy, piszczałki, skrzypce, śpiew i taniec. Grupa szybko odniosła sukces i zdobyła wiele nagród. Zespół miał pomyślne początki, wygrywając w 2005 roku nagrodę Danny Kyle Open Stage Award na festiwalu Celtic Connections, co w następnym roku doprowadziło do zawarcia umowy z wytwórnią Vertical Records. Debiutancki album „The Big Spree” został wydany w 2007 roku. Zespół występował na festiwalach w Kanadzie, Hiszpanii i Niemczech, a także w wielu miejscach w całej Szkocji.
Historia Breabach sięga 2003 roku kiedy to czterech przyjaciół, gitarzysta i wokalista Ewan Robertson, skrzypaczka i wiolonczelistka Patsy Reid oraz dwóch dudziarzy Calum MacCrimmon i Donal Brown spotkali się na w studenckim mieszkaniu Browna na Kent Road w Glasgow czując zauważalną chemię we wspólnym graniu. Podwójne dudy w składzie dały im łatwo rozpoznawalny dźwięk a taniec ze stepowaniem Browna dodatkową cechę wizualną. Ze swoją muzyką ze szkockich gór zaczęli występować w klubach i na festiwalach folkowych.
Ewan Robertson naukę gry na skrzypcach i śpiewu rozpoczął w wieku siedmiu lat, ucząc się zarówno w szkole, jak i prywatnie, a także dzięki miejscowemu ruchowi Féis, który przy pomocy festiwali i warsztatów propaguje sztukę gaelicką wśród młodzieży. Od 2000 roku studiował skrzypce i piszczałki w National Centre of Excellence for Traditional Music w Szkocji. Studiował również w Królewskiej Szkockiej Akademii Muzyki i Dramatu, a następnie w National Center for Orchestral Studies, Goldsmiths’ College. Karierę rozpoczął w Orkiestrze Opery Szkockiej.
Patsy Reid pochodzi z Knapp w Perthshire. Jako dziecko nauczyła się grać melodie ze słuchu w obozie skrzypcowym Alasdaira Frasera na wyspie Skye. Jako nastolatka wybrała się na obóz Alasdaira Frasera w Kalifornii, gdzie nauczyła się swojego charakterystycznego, perkusyjnego stylu gry na skrzypcach. W 1998 została najmłodszą w historii zwyciężczynią prestiżowych mistrzostw Glenfiddich Fiddle Championship. W wieku 17 lat Patsy była finalistką oryginalnej nagrody BBC Young Traditional Musician of the Year. W 2002 roku wydała swój debiutancki solowy album „With Complements”. W 2004 roku Patsy ukończyła Strathclyde University z dyplomem licencjata w dziedzinie muzyki stosowanej, specjalizując się w wykonawstwie i produkcji albumów. Kontynuowała studia w Manchesterze w Royal Northern College of Music, a po dwóch latach zdobyła podyplomowy certyfikat kształcenia w nauczaniu gry na instrumentach smyczkowych oraz dyplom w zakresie gry na skrzypcach.
Calum MacCrimmon, to szkocki mult-instrumentalista, który urodził się w Kanadzie. Calum gra na dudach, flażoletach oraz bouzouki. Gry na dudach zaczął się uczyć w wieku dziewięciu lat pod okiem lokalnego dudziarza i przyjaciela rodziny w Edmonton w Kanadzie. W 1991 Calum i jego rodzina przenieśli się do małego miasteczka na wschodzie Szkocji, gdzie rozwijał swoje umiejętności w wielu konkursach juniorskich, odnosząc wiele sukcesów. W 2000 roku Calum został przyjęty na kurs muzyki tradycyjnej w RSAMD w Glasgow, gdzie grał na flażoletach, gitarze, dudach a także ćwiczył piosenkę gaelicką. Prowadził również zajęcia w National Piping Centre w Glasgow. Calum angażował się jako nauczyciel w ramach szkockiego ruchu Féis.
Donal Brown to dudziarz i szkocki tancerz pochodzący z Huntly w Szkocji. Od czasu studiów w RCS stał się jednym z najwybitniejszych szkockich artystów muzyki tradycyjnej.
Ich kariera zaczęła się w 2005 po zwycięstwie w konkursie Otwartej Sceny Dannye’go Kyle’a na festiwalu Celtic Connections. W 2006 roku otrzymali nominację do nagrody dla wschodzącego artysty roku (Up and Coming Artist of the Year) w konkursie Scots Trad Music Awards, którą to nagrodę ostatecznie otrzymała Jenna Cumming.
Debiutancki album „The Big Spree” został wydany w 2007 roku i spotkał się z dobrym przyjęciem przez krytyków. Album jest młodzieńczego entuzjazmu, rozwijającego się talentu i radości z wykonywania muzyki. Producent a zarazem gościnnym muzykiem, na kontrabasie został Duncan Lyall, który jest założycielem zespołu The Treacherous Orchestra. Drugim muzykiem gościnnym, również na kontrabasie był Ewen Vernal, znany z zespołu Capercaillie. Po wydaniu tego albumu grupa wyruszyła w walijsko-angielską trasę koncertową.
Drugi album „The Desperate Battle of the Birds” został wydany 29 marca 2010. Album udowadnia przywiązanie zespołu do szkockiej tradycji, ale również prezentuje ich dojrzałość jako kompozytorów i aranżerów. Album otwiera zestaw „Father Michael’s”, prezentujc trzy współczesne melodie na dudy. Tytułowy utwór „Desperate Battle of the Birds” to znana muzyka na dudy, ze szkockich Highlandów określana jako pibroch, czyli zestaw wojennych lub żałobnych wariacji na dudy. Kompozycje instrumentalne są przeplatane piosenkami, w których strona wokalna jest wykonywana głównie przez Ewana Robertsona oraz Patsy Reid. Producentem płyty jest ponownie Duncan Lyall wspierając nagranie swoim kontrabasem. Brzmienie Breabach jest świeże i trochę funkowe. Elementy wzajemnego oddziaływania między instrumentami tworzą nastrój taneczny. Grupa potwierdza swoje miejsce w czołówce szkockiego folku, tworząc elegancki, ekscytujący i przyjemny album.
Pod koniec roku do zespołu przyjęto na stałe kontrabasistę Jamesa Lindsay’a. James, to nie tylko muzyk, ale także kompozytor i nauczyciel z Glasgow.
W 2010 r Calum MacCrimmon wydał swój solowy debiutancki album, który łącząc na nim folk i funk przekroczył gatunki ludowej i funk, „Mans Ruin”. Kontynuacją „Mans Ruin” był album „Health and Safety”, wydany pod koniec lata 2011 roku.
W 2011 roku nastąpiły zmiany w składzie grupy. Donal Brown i Patsy Reid zdecydowali się opuścić zespół. James Duncan Mackenzie przejął flet i dudy od Donala Browna a w miejsce Patsy Reid pojawiła się Megan Henderson. James pochodzi z wyspy Lewis na Hebrydach. Studiował w Royal Conservatoire of Scotland w Glasgow. Podczas pierwszego roku studiów w Glasgow, w 2008 roku, James został finalistą radia BBC Szkocja Młody Tradycyjny Muzyk Roku. Wszyscy finaliści wzięli udział w dwutygodniowej trasie koncertowej i wtedy po raz pierwszy zetknął się z zespołem Breabach. Zespół zaprosił go o zagranie na dudach podczas ich europejskiej trasy koncertowej. Megan jest multiinstrumentalistką i wokalistką pochodzącą z Fort William w Szkocji a dorastała w domu wraz z sześciorgiem starszego rodzeństwa o uzdolnieniach muzycznych.
W nowym składzie powstaje trzeci album grupy, „Bann”, który ukazał się w marcu 2012 roku. Nowi członkowie wnieśli świeżą energię do tego i tak już genialnego zespołu. Bogata różnorodność dźwięków obejmuje potężne melodie prowadzone przez piszczałki, piękne powolne melodie i piosenki w języku gaelickim i angielskim. Jest tu mieszanka tradycyjnego i skomponowanego materiału oraz przyjemna równowaga melodii i piosenek. Wszystkie są zaaranżowane w typowym stylu zespołu - z tradycyjnym, ale nowoczesnym stylem i mnóstwem zwrotów akcji, aby przykuć uwagę słuchacza.
W czerwcu 2013 roku zespół koncertował w Szkocji i odwiedził każde z nich pięciu rodzinnych miast. Podczas wizyt zespół był w stanie spotkać się z lokalnymi wykonawcami muzyki tradycyjnej, rodziną i przyjaciółmi będącymi źródłem piosenek i melodii dla nowego wydawnictwa. Nowy album „Ùrlar” został wydany w październiku 2013 roku. Producentem został znany multiinstrumentalista Kris Drever, gitarzysta i wokalista grupy Lau. Album stanowi fascynującą mieszankę tradycyjnych i współczesnych melodii i pieśni osadzonych w kontekście za pomocą krótkich, ale pouczających notatek na okładce. Słowo ùrlar w języku gaelickim oznacza motyw a muzyka zawarta na albumie ma duże osobiste znaczeniu dla zespołu. Pojawienie się Caluma MacCrimmona jako wokalisty obok Megan Henderson dodało różnorodności a po stronie muzycznej bardzo subtelnie współgrają podwójne dudy i flety Caluma i Jamesa Duncana Mackenzie. Przez cały czas gitara Ewana i kontrabas Jamesa Lindsaya zapewniają solidne wsparcie.
W 2014 w marcu roku zespół odbył trasę koncertową po Australii i Nowej Zelandii. Wystąpił na scenie bardzo znanego festiwalu na wolnym powietrzu, WOMADelaide, który od 1992 roku odbywa się w parku botanicznym w Adelaide.
Efektem intensywnych podróży i koncertów jest album „Astar”, który ukazał się w marcu 2016 roku. Słowo „astar” oznacza „podróż” w języku gaelickim, a ten album stanowi klasyczny dziennik podróżniczy wyróżniający się dużą różnorodnością. Muzyka czerpie inspirację z widoków i dźwięków miejsc, które odwiedzili, a także z ich niedawnej współpracy w Australii, Nowej Zelandii, Norwegii i Quebecu. Na albumie pojawiają się gościnie muzycy z tych miejsc. Album rozpoczyna się „The Midnight Sun”, melodią skomponowaną przez Jamesa Mackenzie. Został napisany po tym, jak James przeżył niezapomniane wrażenia w środku lata za kołem podbiegunowym w Tromso uczestnicząc w maratonie Midnight Sun Marathon. Inny kawałek powiązany z tym regionem to utwór Megan Henderson „Farsund”, w którym to mieście zespół zagrał na tamtejszym festiwalu. Na tym i kilku innych utworach pojawia się Olav Luksengard Mjelva, grający na skrzypcach Hardangera, tradycyjnym norweskim instrumencie. Do Australii odnosi się utwór „The White Sands of Jervis Bay”, który zaczna się ceremonialną piosenką australijskiego wokalisty Yirrmal Marika z Black Arm Band, wspieranego przez yidaki didgeridoo, przechodząc w skrzypce Megan Henderson. „Muriwai”, to żwawa melodia na dudach, która kończy się rytmem nowozelandzkiego haka, tradycyjnej melodii i tańca. Związki między muzyką szkocką i muzyką z Quebecu są oczywiste. Do tego nawiązuje utwór „ Les Pieds Joyeux” składający się z trzech tradycyjnych melodii, w który gościnnie pojawił się Olivier Demers, skrzypek grupy Le Vent du Nord. Prawdopodobnie najbardziej tradycyjnie celtyckim utworem na albumie jest „The Striking Clock” otwierający jigiem i zamykający jigiem typu slip jig.
Celtic & Balfolknight, 2017
Breabach po raz drugi otrzymał nagrodę plebiscytu Scots Trad Music Awards jako „Folkowy Zespół Roku” w 2017 roku a „Astar” dostał nagrodę w kategorii „Album Roku”. Podczas festiwalu Celtic Connections odbył się koncert w lutym w Sali Glasgow's City Halls poświęcony temu albumowi. Album był także nominowany również do nagrody „Best Band” na BBC Radio 2 Folk Awards oraz do „European Album of the Year” w Songlines Music Awards. Zespół odbył trasę koncertową po Europie występując na koncertach i festiwalach. W lutym 2017 grupa grała na Celtic & Balfolknight w Roterdamie. W lipcu na Korröfestivalen w Szwecji na festiwalu muzyki ludowej w Korrö. W sierpniu na festiwalu Interceltique de Lorient we Francji. Grupa wystąpiła również w Polsce, nietypowo, na festiwalu Mozartiana prezentując muzykę Mozarta we własnej aranżacji.
W październiku 2018 roku pojawia się nowy album studyjny „Frenzy of the Meeting”. Album jest dalszą eksploracją pomysłów z poprzedniego wydawnictwa, poszerzone o doświadczenia nabyte podczas kolejnych tras koncertowych. Aby zachować element koncertowy, zespół nagrał ten album na żywo w studiu w ciągu tygodnia, w czerwcu 2018 utrzymując ten klimat z producentem Eamonem Doorleyem. Powstałe tradycyjne i współczesne sety i piosenki, a także nowe kompozycje każdego członka zespołu, zostały poddane bardziej odkrywczemu podejściu i bardziej ekspansywnemu brzmieniu. Płytę otwiera „Prince's Strand” inspirowany plażą na Eriskay, gdzie Charles Edward Stuart po raz pierwszy postawił stopę na szkockiej ziemi. Jednym z zestawów, któremu udało się połączyć wszystkie elementy, jest „The Oban Ball”. Dziewiętnastowieczna melodia dudziarska („The Ball That Was in Oban”), po której następuje kolejna kompozycja MacKenzie, „Thunderstorm on Thunder Bay”. Tytułowa piosenka „Frenzy of the Meeting”, to pibroch (piobaireachd), czyli melodia, którą się gran a dudach. Melodia jest oparta o skrzypce Megan Henderson oraz wokal Caluma MacCrimmona. Album zdobył nagrodę w plebiscycie BC Scotland Traditional Music, jako album roku 2019.
W październiku 2019 roku Breabach spędził tydzień na festiwalu Celtic Colours w Nowej Szkocji, grając zarówno samodzielny koncert jak i wspólnie z tamtejszą grupą Beòlach, z którą wcześnie już zagrali w Glasgow. Zespół opuszcza James Duncan Mackenzie i przechodzi do dziesięcoosobowej grupy dudziarskiej Tryst, utworzonej przez znanych współczesnych muzyków i kompozytorów.
W roku 2020 przypadała 15 rocznica powstania zespołu. Zespół rozpoczął swój jubileuszowy rok od współpracy z destylarnią Glenturret, która z tej okazji wydestylowała specjalną 15-letnią Single Malt Whisky. Następnie udali się do Australii, aby wystąpić w operze w Sydney, powracając na trasę po Wielkiej Brytanii przez luty i marzec, zanim świat został opanowany przez pandemię.
Na początku 2020 roku do zespołu dołączył multiinstrumentalista Conal McDonagh. Conal pochodzi z Poolewe ze szkockich Highlandów i przez lata występował z różnymi światowej klasy wykonawcami, w tym z Carą Dillon, Duncan Chisholm, The Paul McKenna Band i jest współzałożycielem przełomowej eklektycznej grupy folkowej Inyal.
Czas pandemii zespół spędził na pisaniu ścieżki dźwiękowej do filmu animowanego „Dùsgadh”. Jest to produkcja Cata Bruce’a zdobywcy nagrody BAFTA (British Academy of Film and Television Arts). Cat, to znany twórca, pochodzący z Carrbridge a mieszkający w Edynburgu. Film został zaprezentowany w lutym podczas wirtualnej trasy koncertowej po Wielkiej Brytanii. Płyta CD z materiałem do tego filmu została wydana w marcu 2021 roku.
Kolejny album grupy „Fàs” ukazał się 14 października 2022 roku. Tytuł płyty, to gaelickie słowo oznaczające wzrost, rozwój i kiełkowanie. Album został wyprodukowany przez cenioną muzyk i producentkę Inge Thomson, zmiksowany przez Iaina Hutchisona w GloWorm Recording Studios w Glasgow, a za realizację dźwięku odpowiadał Peter Beckmann. Album jest mocno inspirowany naturalnym środowiskiem Szkocji, a zespół prezentuje więcej elementów progresywnych w swojej muzyce niż kiedykolwiek wcześniej. W swoich dziesięciu utworach grupa kładzie nacisk na śpiew i wokale, jednocześnie eksplorując nowe instrumentalne dźwięki, łącząc tradycyjne instrumentarium z elektronicznym.
Skład zespołu: Megan Henderson - skrzypce, taniec, śpiew (od 2011) James Lindsay - kontrabas (od 2010), Calum MacCrimmon - dudy, flażolety, bouzouki, śpiew (od 2003) Conal McDonagh - dudy, flażolety, śpiew (od 2020) Ewan Robertson - gitara, śpiew (od 2003)
Grali w zespole: Patsy Reid - skrzypce, śpiew (2003-2011) Donal Brown - dudy, flet, flażolety (2003-2011) James Duncan Mackenzie - dudy, flet (2011-2019) Donal Brown - dudy, flet, flażolety (2003-2011)
Dyskografia: Albumy studyjne: The Big Spree (2007) The Desperate Battle of the Birds (2010) Bann (2012) Urlar (2013) Astar (2016) Frenzy of the Meeting (2018) Fàs (2022)
Broom Bezzums, to folkowy duet stworzony przez Marka Bloomera oraz Andrew Cadie w Niemczech w październiku 2005 roku. Bazująca na anglo – celtyckich tradycjach muzyka Broom Bezzums jest uzupełniana przez silne rockowe dziedzictwo muzyczne z Nortumbrii, która jest ojczyzną Andrew. Mark i Andrew, to dwóch wokalistów, autorów piosenek i multiinstrumentalistów, wykorzustujących na scenie skrzypce, gitary, mandolę, nortumbryjskie piszczałki i bęben basowy oraz oczywiście wokal.
Mark Bloomer pochodzi ze środkowej Anglii, okolic Birmingham, obszaru znanego jako Black Country. Swoją muzyczną przygodę zaczął w 1992 roku jako perkusista w rockowym zespole Bablyon Zoo, który zasłynął przebojem „Spaceman”. Próbując rozszerzyć swoje muzyczne horyzonty podróżował po Europie, Azji i Ameryce, koniec końców lądując w Irlandii, gdzie rozwinęła się u niego pasja do muzyki celtyckiej a on sam szybko stał się wziętym gitarzystą sesyjnym na muzycznej scenie wokół Cork. W Irlandii spędził cztery lata opanowując, oprócz gitary, jeszcze mandolę. Dalsze podróże zaprowadziły go do Niemiec, gdzie poznał swoją żonę i obecnie mieszka z rodziną.
Andrew Cadie poznał tradycyjną muzykę ludową w swojej wiosce w Nortumbrii słuchając maszerujących pipe bandów, a następnie śpiewając wraz ze swoim ojcem w lokalnych pubach. Swoją pierwszą grupę folkową, Muckley Korner, założył w 1992 roku jako dwunastolatek. Podróżował po Europie i północnej Afryce a w 1999 roku wstąpił do niemieckiej grupy folklorystycznej, a ucząc się niemieckiego w Kaiserslautern wydał w 2000 roku demo CD „Still Moving”. Studiował muzykę ludową i tradycyjną na Uniwersytecie w Newcastle w latach 2001-2005. Po studiach grał z Katie Doherty w trzyosobowm zespole o nazwie Roll a Penny, którego był współzałożycielem w 2001 roku. Od 1997 roku asystował przy realizacji dźwięku podczas występów takich grup i muzyków jak Tom Paxton, Kathryn Tickell, Black Voices, Albion Band. Grał jeszcze w kilku zespołach w Anglii, zanim po ukończeniu studiów przeniósł się do Niemiec. Tutaj poznał swoją przyszłą żonę i osiedlił się. Jako muzyk śpiewa i gra na skrzypcach, gitarze akustycznej i elektrycznej, nortumbryjskich dudach i trąbce.
Zarówno Mark jak Andrew oddzielnie podróżowali po Europie jako muzycy uliczni. Występowali w regionie Nadrenii-Palatynatu w Niemczech, gdzie każdy z nich osiedlił się. Spotkali się przypadkowo na sesji muzyki irlandzkiej w Kirchheimbolanden w 2005 roku, a następnie utworzyli zespół Broom Bezzums w październiku 2005 roku. Niecały rok później zostali zaproszeni na słynny festiwal Bal folk w Rudolstadt.
W 2006 podpisali kontrakt ze Steeplejack Music i rozpoczęli pracę nad pierwszym albumem, „Arise You Sons of Freedom”, który ukazał się w sierpniu 2007 roku. Płyta CD zawiera 12 utworów, materiał z kilku stuleci, głównie przedstawiający zmagania zwykłego człowieka z okrutnymi władcami i chciwymi właścicielami fabryk. Obok tradycyjnych pieśni górniczych i melodii tanecznych z Nortumbrii, pojawiają się współczesne piosenki, które są jednak mocno zakorzenione w tradycji. Duet łączy harmonijny wokal, skrzypce, gitary, mandolinę i dudy w skomplikowanych aranżacjach, równoważąc doskonałą grę na tych instrumentach z wybuchowym, punkowym zacięciem.
Drugi album „Under The Rug” ukazuje 15 miesięcy po pierwszym, w 2008 roku i zawiera 12 utworów. W nagraniach uczestniczył gościnnie kontrabasista Johannes Rollenbeck. Dobór materiału jest mieszanką tradycyjnych i własnych piosenek oraz utworów instrumentalnych, dotykający historycznych, współczesnych i politycznych tematów. Płytę otwiera piosenka „Binnorie”, znana, między innymi, z wesji zespołu cheerful Clannad jako „Two Sisters”. Andrew Cadie pokazuje swoje umiejętności autorskie poprzez trzy własne utwory, tym razem to „This Happy Marriage”, oda do relacji angielsko-szkockich na przestrzeni kilku stuleci, „Miner’s Ghost”, przedstawiający zmiany w Nortumbrii poprzez historię o duchach oraz „Clipboard Lassies”, która jest ostrzeżeniem przed zaciągnięciem kredytu. Album oferuje inteligentnie stworzoną, ekscytującą muzykę, której się dobrze słucha.
W 2009 roku zespół zagrał na słynnym festiwalu Celtic Connections w Glasgow. Następnie Mark i Andrew zostali zaproszeni przez popularny angielski zespół folkowy Show of Hands, aby towarzyszyli im podczas dwóch tras koncertowych po Niemczech oraz na festiwalu w Dorset.
Kolejny krążek CD „Wine from a Mug” ukazał się w kwietniu 2011 roku, a nagrań dokonano w studio Artes Tonstudio w Esslingen w lutym i kwietniu 2010 roku. Nagrań dokonał Jürgen Treyz, znany z zespołów Cara i Deitsch, który wystąpił również jako muzyk na gitarze dobro. Oprócz niego do współpracy zaproszono wokalistkę Katie Doherty, która użyczyła swojego głosu w utworze tytułowym oraz „Empire Windrush”. Dla Katie był to początek dłuższej współpracy. Katie uczestniczyła w następnych płytach oraz trasach koncertowych. Na dudach i instrumentach klawiszowych gościnnie wystąpił Andy May, założyciel Andy May Trio, znany również ze współpracy z Jezem Lowem (Jez Lowe and The Bad Pennies) oraz z zespołem Baltic Crossing. W otwierającym zestaw utworze „Empires”, który wykorzystuje pełne brzmienie, gitary i sekcję dętą, widać wyraźnie wpływ Jürgena Treyza, lecz pozostały materiał jest bliższy temu co duet prezentował wcześniej. Na uwagę zasługuje interpretacja evergreena Woody'ego Guthriego „Columbus Stockade Blues”, która pokazuje, że duet potrafi spojrzeć muzycznie daleko poza granice Wielkiej Brytanii.
W grudniu 2012 roku ukazała się płyta „Winterman” ze świątecznym repertuarem. Katie Doherty ponownie pojawiła się składzie użyczając swojego głosu w jeszcze większym zakresie. Krążek zawiera dość standardowy kolędowy zestaw, choć w ciekawym połączeniu i w aranżacjach, które są bardziej charakterystyczne dla muzyki folkowej na kontynencie. Oprócz znanych kolęd, duet znalazł kilka ciekawym melodii mających świąteczne skojarzenia, takich jak: „The Cherry Tree Carol”, „Crow On The Cradle”, „Good King Wenceslas” i „Wassail Song”.
Wassailing, to angielska tradycja kolędowania związana z uprawą cydru, wywodząca się ze starożytnej Anglii, polegający na recytowaniu zaklęć i śpiewaniu do drzew, aby promować dobre zbiory w nadchodzącym roku. W listopadzie 2013 roku ukazała się płytka EP „Round the Houses”, która wpisuje się w ten zwyczaj. Na płycie zamieszczone są trzy własne kompozycje oraz klimatyczna aranżacja znanego kawałka „A Soulin’”. Optymistyczny tytułowy utwór ukazał się wcześniej w formie video i prezentuje komiczne spojrzenie na mijający rok: rzeźnik w tajemniczy sposób znika z koniem, premier zamienia się w diabła, a bankierzy uciekają precz z wszystkimi pieniędzmi. „You Know Yourself”, Marka Bloomera, z gościnnym udziałem Ian Stephenson ze skandynawskiej grupy Baltic Crossing, zajmuje się brakiem świątecznego ducha w przygotowaniach do Bożego Narodzenia, a „All In The Giving” porusza temat konsumpcjonizmu.
Album „No Smaller Than The World”, który ukazał się w 2015 w pełni prezentuje muzyczne talenty duetu. W piosenkach jest silny wątek współczesnych obaw dotyczących wojny, ksenofobii czy nierówności społecznej. Utwory znane od stuleci są szokująco aktualne. Album otwiera „Cold Winds Blow” ze swoimi bluesowo rockowymi zapożyczeniami, a następny jest, znany już wcześniej „Keep Hauling” o szantowym charakterze. Oprócz własnych utworów znalazły się znane, stare piosenki folkowe, takie jak, pochodząca z Nortumbrii, „Bonnie At Morn”, czy antywojenna „High Germany”. Cały zestaw, to piosenki i ballady przedzielane utworami instrumentalnymi. Duży udział w nagraniach ma Katie Doherty. Jej głos słychać na ośmiu utworach a w piosenka „Passing Through” jest wykonana właśnie przez nią.
Każdego roku w okolicach Bożego Narodzenia duet wyrusza w trasę koncertową znaną jako „Winter Carol Tour”. Na trasę zapraszają zwykle dodatkowo jakąś znajomą piosenkarkę, muzyka. W 2016 roku była to fryzyjska piosenkarka Keike Faltings występująca w grupie Kalüün. W 2018 towarzyszyła im Eileen Healy z Cork w Irlandii, której mroczny, soulowo-folkowy głos i tradycyjna irlandzka gra na skrzypcach doskonale uzupełniała brzmienie Bezzums. W listopadzie i grudniu 2019 roku ich gościem była Emily Donoghue zupełniając skład na wokalu, mandolinie, skrzypcach i gitarze. Ta trasa została zarejestrowana i powstał, pierwszy w ich dorobku, album „na żywo” pod nazwą „Winter Carol Live”. Piosenki i utwory instrumentalne w dużej części pojawiły się już na płycie „Winterman” oraz „Round the Houses”. Album ukazał się w grudniu 2020 roku.
Skład: Mark Bloomer: śpiew, gitara, mandola, instr. perkusyjne Andrew Cadie: śpiew, skrzypce, gitara, dudy, tambo
Dyskografia: 2007: Arise You Sons of Freedom (Steeplejack Music) 2008: Under the Rug (Steeplejack Music) 2011: Wine from a Mug (Steeplejack Music) 2012: Winterman (Steeplejack Music) 2013: Round the Houses (EP) (Steeplejack Music) 2015: No Smaller Than the World (Steeplejack Music) 2018: Winterman (Bonus Edition) (Steeplejack Music) 2020: Winter Carol Live (Deutsche Moderation) Broom Bezzums with Emily Donoghue
Carrantouhill, to najbardziej znany w Polsce zespoł, wykonujący muzykę celtycką. Zespół pochodzi ze Śląska i od 1987 roku nieprzerwanie promuje klimaty irlandzkie. Wykonuje zarówno tradycyjną muzykę celtycką, jak i własne aranżacje oparte na irlandzkich nutach. Wykorzystują, zarówno tradycyjne instrumentarium (skrzypce, dudy, bouzouki, cittern, bodhran, flety, tin whistles, akordeon, mandolina, gitara akustyczna) oraz instrumenty perkusyjne, klawiszowe i gitarę basową. Utwory są głównie instrumentalne, lecz często pojawia się wokal w postaci zaproszonych gości, znanych postaci z polskiej sceny rockowej, jazzowej i folkowej. Carrantuohill realizował wspólne projekty z takimi artystami jak Anna Maria Jopek, Anita Lipnicka, Stanisław Sojka, Urszula Dudziak, Wojciech Karolak, Krzysztof Ścierański i wielu innych.
Historia
Początek
Założyciele grupy Carrantouhil poznali się w Technikum budowlanym w Rybniku (im, WI Lenina) w 1978 roku. Zbyszek Seyda urodził się 30 kwietnia 1963 w Czerwieńsku nad Wisłą a w wieku 13 lat otrzymał pierwszą gitarę i zaczął się na niej sam uczyć. Adam Drewniok, urodzony 3 listopada 1963 r. w Rybniku, trafił do tej samej klasy a na gitarze zaczynał, również w wieku 13 lat. Wraz z nimi w tej samej klasie uczył się Erwin Jaworudzki. Zbyszek z Erwinem lubią wędrówki górskie. Przemierzając szlaki śpiewali piosenki do tekstów Nowrida, Gałczyńskiego, Stachury. Pisali swoje teksty. Występują na uroczystościach szkolnych.
Dołącza do nich Dariusz Sojka. Darek urodził się 10 stycznia 1964 r. w Żorach. Edukację muzyczną zaczął od nauki gry na akordeonie. Od III klasy szkoły podstawowej do I klasy Technikum Budowlanego uczęszczał na lekcje fortepianu do Ogniska Muzycznego w Żorach. Będąc w szkole średniej i będąc rozkochanym w jazzie rozpoczął naukę gry na saksofonie w Szkole Muzycznej II stopnia w Rybniku. W tym czasie wraz ze Zbigniewem Seydą i Adamem Drewniokiem założyli formację poezji śpiewanej “Eryś Group” (nazwana tak na cześć kolegi Erwina), która uczestnicząc w wielu przeglądach szkolnych i lokalnych, otrzymała m.in.: I miejsce w Wojewódzkim Konkursie Poezji Śpiewanej w Katowicach. W tej grupie grają również Irena Tragarz i Jacek Nowak.
Po maturze trójka Zbyszek Seyda, Adam Drewniok i Darek Sojka postanawiają pociągnąć dalej swoją pasję muzyczną. Dariusz grał w tym czasie w kilku formacjach jednocześnie, między innymi wraz z Tomkiem Szwedem, znanym muzykiem polskiej sceny country.
W Żorach rozwinęła się w tym czasie formacja Miondze, gdzie na skrzypcach grał Bogdan Wita. Miondze powstał jako formacja szantowa, zbudowana na bazie szkolnego kręgu przyjaciół, z Liceum im. Karola Miarki w Żorach.
Eryś Group (Adam, Zbyszek i Darek) w 1985 roku znalazł się wśród wyróżnionych na Ogólnopolskim Przeglądzie Poezji Śpiewanej w Katowicach, co zaowocowało pierwszymi nagraniami na falach rozgłośni katowickiej Polskiego Radia (1986), w audycji red. Macieja Szczawińskiego. W 1987 roku w żorskim MDK grupa młodych animatorów kultury zorganizowała pierwszy festiwal „Sari ’87”. Miondze w tym czasie występował z Darkiem Sojką, który na festiwalu wystąpił w obu zespołach. Atmosfera była tak wspaniała, że spośród publiczności festiwalu zawiązał się zespół Dno, z utalentowanym skrzypkiem Maciejem Paszkiem w składzie. Wtedy to liderzy Eryś Group zafascynowane celtycką melodią Kwartetu Jorgi (polski zespół folkowy powstały na początku lat 80), zaakceptowały pomysł Darka Sojki, by nową nazwę wziąć od najwyższej góry Zielonej Wyspy. Niebawem dołączył Bogdan Wita, a w ślad za nim podążył Maciej Paszek.
Pierwsze występy odbywały się w niewielkich salach kameralnych wnętrz muzeów, bibliotek, domów kultury. Skromną publiczność przyciągała oryginalna melodyką na bazie celtyckich nut.
W listopadzie i grudniu 1988 roku PR Katowice emitowało na swojej antenie audycje Anny Herman z cyklu „Moje muzyczne pasje” z zespołem Carrantuohill w roli głównej. Przez przypadek usłyszał ich znany już w Polsce muzyk country Tomasz Szwed. Tak rozpoczęła się owocna współpraca obu formacji i wejście na szerszą scenę, z czego najwięcej „skorzystał” Darek – przez jakiś czas etatowy członek zespołu Szweda.
Rok 1991 zaczął przynosić nieoczekiwane zmiany. Polska stawała się powoli krajem demokratycznym, co miało swoje przełożenie na sferę kultury, w tym muzyki. Pojawiło się też pewne ryzyko rozbicia personalnego młodego niescementowanego jeszcze do końca zespołu. Darek zapraszany przez Tomka Szweda był tam lepiej wynagradzany. Kończący studia Bogdan Wita dodatkowo grał i śpiewał w zespole Granum, m.in. na festiwalach „Sacro Song” w Katowicach i „Cantate Deo” w Gliwicach (festiwale pieśni i muzuki religijnej). Maciek Paszek i Darek Sojka wystąpili obok Tomka Szweda na „Pikniku Country ’91” w Mrągowie. Potrzebny był jakiś integracyjny akcent – najlepiej wspólny sukces. Taką rolę spełniło pierwsze wydawnictwo autorstwa Carrantuohill oraz nieco szalony wyjazd za zachodnią granicę Polski. Na rynku pojawia się pierwsza kaseta z nagraniami zespołu, pod tytułem „Magic of Celtic Rings”, wydana dzięki pomocy firmy turystycznej „Atlas” z Żor. 19 utworów zostało nagranych w studiu Radia Katowice. Grupa pokazuje się szerszej publiczności, biorac udział w rockowym festiwalu w Jarocinie.
Z nagrań dokonanych dla opolskiej rozgłośni Polskiego Radia, w listopadzie 1991 i kwietniu 1992 roku, powstaje druga kaseta zatytułowana „Waiting for Ireland”.
Kierunkiem pierwszych wyjazdów zagranicznych była Belgii i Niemcy. W Hamburgu grali w Shamrock Irish Pub. Efektem tych wyjazdów było, między innymi, przestawienie Adama Drewnioka na gitarę basową.
W sierpniu 1992 roku, po ślubie Marioli i Bogdana Witów Carrantouhill wyruszył za granicę ponownie, tym razem do krajów Beneluksu, Francji i Niemiec. Do Niemiec wrócili w grudniu, grając w Hamburgu i Hanowerze. Pierwsze dwa tygodnie sierpnia 1993 roku – znów Belgia.
W 1993 roku ukazuje się pierwsza płyta "Irish Dreams", zawierająca najciekawsze utwory z wydanych wcześniej kaset. W większości są to utwory taneczne i instrumentalne opracowania ballad
Z końcem 1993 roku wydano kasetę "Merry Christmas". Kaseta świąteczna, wydana jednorazowo, w niskim nakładzie, będąca niejako prezentem na okres świąteczny. Materiał ten został wykorzystany dodatkowo na płycie “Dziesięć”, jako podsumowanie dziesięcioletniej działalności zespołu.
W sierpniu 1993 roku podczas występu w ramach promocji Guinnessa w Irish Pubie na Miodowej w Warszawie zespół poznaje muzyka i organizatora Boba Balesa, pół Irlandczyka, pół Szkota mieszkającego w Niemczech. Nawiązują z nim ścisła współpracę. Wynikiem współpracy z Bobem jest nowa płyta „Rocky Road To Dublin”, nagrana w studio Polskiego Radia w Opolu, jesienią 1993 roku. W nagraniach uczestniczy Bob Bales na bouzuki, bodhranie oraz śpiewając. Z inicjatywy Boba zespół wyjeżdża do Moskwy i Berlina, a następnie w maju ponownie do Niemiec.
W dniach 5 do 20 lipca 1994 roku odbywa się pierwsza wyprawa do Irlandii, której głównym celem były warsztaty muzyczne „South Sligo Summer School”, z udziałem znawców i wykonawców celtyckiej muzyki. Dla zespołu innym ważnym celem była wycieczka na szczyt Carrantuohill.
Do Irlandii wracali kolejno w latach 1997, 1999 i 2004 roku koncertując m.in. na jednym z największych irlandzkich festiwali - "Cork Folk Festival" oraz w słynnym "Fox`s Pub" czy też w "St.Anns Church" w Dublinie.
W 1995 roku Jurek Owsiak, prezenter muzyczny i organizator zaprosił zespół na pierwszy „Przystanek Woodstock”, jeden z ważniejszych festiwali rockowych w Polsce. Po raz pierwszy festiwal odbył się w Czymanowie nad Jeziorem Żarnowieckim, w lipcu 1995 roku. Udział wzięło ok. 30 tysięcy uczestników, a oprócz Carrantouhill wystąpiły tam bardzo znani polscy wykonawcy. Impreza odbywa się do dzisiaj a zespół gościł na prawie wszystkich edycjach.
Nagrań do kolejnego wydawnictwa dokonano, również, w studio Radia Opole w maju 1995 roku. Krążek o nazwie „Speed Celts” zawiera żywiołowe aranżacje tradycyjnych irlandzkich melodii z wyraźnie słyszalnym słowiańskim duchem.
W 1996 roku ukazuje się album koncertowy „Na Żywca”, do którego materiał został zarejestrowany podczas jednego z najlepszych koncertów zespołu w Filharmonii opolskiej.
Podczas prologu muzycznego „Salonu Literackiego” w katowickiej Koszutce, zespół zawarł znajomość z jednym z najbardziej znanych współczesnych poetów polskich, Ernestem Bryllem. Ernest Bryll był, w latach 1991-1995, ambasadorem Irlandii. Ta znajomość zapoczątkowała trwałą współpracę.
Po 10 latach
W 1997 roku Carrantouhill zatrudnił w zespole perkusistę Marka Sochackiego. Marek, zafascynowany perkusją od dzieciństwa, muzyczny samouk, związany był wcześniej muzyką jazzową. Propozycja współpracy z zespołem sprawiła, że na stałe związał się z muzyką irlandzką. Zespół, natomiast, doszedł do wniosku, już wcześniej, że instrumenty perkusyjne wzbogacą ich muzykę.
W maju 1997 roku odbyła się druga wyprawa do Irlandii a w lipcu grupa uczestniczyła na festiwalu muzyki folkowej w pobliskiej Łomnej w Czechach, o nazwie „Dolni Lomna Festival, Festival na Pomezi”.
W lutym 1998 roku ukazuje się płyta "Dziesięć" podsumowująca dziesięcioletnią działalność zespołu. Oprócz ścieżki muzycznej, na której znajdują się wybrane utwory z całej dotychczasowej dyskografii zespołu, znajduje się tu część multimedialna będąca fotograficznym podsumowaniem istnienia grupy oraz dokumentacją z wyprawy zespołu do Irlandii wspólnie z ekipą filmową Jurka Owsiaka, która miała miejsce w maju 1997 roku. Dodatkowo część multimedialna wzbogacona jest o 2 teledyski powstałe w wyniku wspomnianej wyprawy do Irlandii.
Gdy w 1998 roku przyjaciele polskiego noblisty Czesława Miłosza, postanowili zorganizować kilkudniowy festiwal na cześć poety, to sam Miłosz wymienił zespół Carrantouhill. "The Internationl Czeslaw Miłosz Festival" w Claremont McKenna College uświetniła plejada znakomitości ze świata literatury z całego świata. Członkowie zespołu, przy okazji, zwiedzili najciekawsze miejsca zachodniego wybrzeża. Byli w Hollywood, ich hotel mieścił się przy słynnej "U.S. Route 66" i odwiedzili klub "Whisky a Go Go", gdzie zaczynał zespół The Doors. Festiwal odbył się pod koniec kwietnia.
W marcu 1999 roku zespół pojawia się na antenie radiowej "Trójki" w towarzystwie Ewy Bem i Roberta Kasprzyckiego.
Na początku września 1999 roku jeszcze jeden wyjazd na wyspy. Na trasie znalazły się Cork, Dublin, Belfast, Liverpool ze słynnym klubem The Cavern, gdzie zaczynali The Beatles. Uczestniczyli w XX Festiwalu Tradycyjnej muzyki Irlandzkiej w Cork. Wystąpili w kultowym pubie Johnnie Fox's Pub w Dublinie.
Nowa płyta „Between” została nagrana pod koniec 1999 roku w gościnnym studio Radia Opole a ukazała się tuż przed dniem Św. Patryka w roku następnym. Płyta jest udanym rozwinięciem ich wcześniejszej twórczości. Własne utwory oparte na celtyckiej nucie zastąpiły dotychczasowe stylizacje. Na płycie, w śpiewanych przerywnikach, występuje właściciel poznańskiego pubu „O'Morgan's Irish Pub” Ollie Morgan, a w jego pubie rozpoczęła się promocja płyty. Na występie w tym pubie gościł ambasador Irlandii Patrick McCabe. W pięknych, nostalgicznych balladach udział wziął opolski kwartet smyczkowy Quodlibet.
Carrantouhill rozpoczął współpracę z profesjonalnym zespołem tańca irlandzkiego Clanrye Dancers, opracowując wspólny program muzyczno-taneczny.
W drugiej połowie 2001 Carrantouhill wziął udział w nagraniach do filmu "Duch Gór" Rafała Lipki. Ten niskobudżetowy film, „zjechany” przez krytykę nigdy nie trafił do kinowej dystrybucji. Muzyka zespołu Carrantuohill jest na pewno plusem dla tej, osadzonej w średniowieczu ballady. Film ukazał się w 2004 roku pod nazwą "Serce Gór".
Próby nowego, bardziej popularnego podejścia do prezentacji swojej muzyki pojawiły się na festiwalu "Sari 2002", gdzie, obok zespołu, pojawili sie wokaliści: Kuba Badach, Robert Kasprzycki, Anna Chwieduk, Anita Lipnicka.
Po 15 latach
Swój jubileusz 15-to lecia zespół obchodził w Teatrze Ziemii Rybnickiej. W 2002 roku powstała też płyta „Inis”, będąca kontynuacją pomysłu z „Between”, to znaczy, zagranie irlandzkich melodii z zaproszonymi gośćmi. Są wśród nich gwiazdy znane z rodzimych list przebojów: Stanisław Sojka, Anna Maria Jopek, Anita Lipnicka, Fiolka Najdenowicz, Paweł Kukiz, Anna Chwieduk, Kuba Badach i Robert Kasprzycki. Znane irlandzkie przeboje zostały przetłumaczone na język polski. Wiekszość liryków na płycie jest autorstwa Ernesta Brylla. Anita Lipnicka sama napisała tekst zatytułowany „Modlitwa o miłość” (do „Foggy Dew”), Robert Kasprzycki zaś zaśpiewał „Dziwnie tak” z tekstem Zbyszka Sejdy („Dirty Old Town”), a w „Zaproszeniu” („The Merry Muses of Caledonia”) śpiewanym przez Anne Chwieduk wykorzystano wiersz Leopolda Staffa. „Zielony król” w wykonaniu Anny Marii Jopek („Mo Ghile Mear” na płycie The Chieftains śpiewał to Sting) to piosenka która otwiera płytę. Koncerty promujące nowy krążek odbyły się „w okolicach” Dnia Świętego Patryka. W sobotę 15 marca 2003 roku w katowickim Górnośląskim Centrum Kultury pojawił się Irlandczyk Ollie Morgan (poznany już wcześniej – śpiewający na Between – właściciel sieci irlandzkich pubów w Polsce, dziś już nieżyjący) i warszawska formacja taneczna Reelandia. Kulminacja promocji Inis miała miejsce dwa dni później w Warszawie, w Sali Kongresowej PKiN. Przez scenę przewinęło się 34 wykonawców, z Anitą Lipnicką, Fiolką, Pawłem Kukizem i Robertem Kasprzyckim. W rankingu Best of 2003 Celtic Connections Radio Show (USA) nieznani dotąd Polacy zajęli 17 miejsce wśród dwustu kandydatów.
W kwietniu 2004 roku doszło do czwartej z kolei wyprawy do Anglii i Irlandii. W planie był m.in. Londyn i Dublin. Irish Polish Society (Towarzystwo Irlandzko–Polskie) w Dublinie obchodziło swój jubileusz 25 lat. Zespół wystąpił we wnętrzach kościoła anglikańskiego St Ann’s Church w Dublinie, w zamku Kinnitty, w Busker Brownes Pub w Galway oraz w ramach „Cork Folk Festiwal”. W Galway muzycy odwiedzili Henry’ego McCullougha, znanego północnoirlandzkiego muzyka, współpracującego m.in. z Paulem McCartney’em, Joe Cockerem i Pink Floydami. Henry McCullough występował w 1998 roku w Polsce z lokalnymi muzykami i nagrał tutaj płytę „Blue Sunset”. Z Irlandii grupa wyruszyła do Francji. W Rochetaillee koło St Etienne miał miejsce doroczny festiwal „Roches de Celtiques”. Prasa miejscowa pisała, iż Polaków uznano za najlepszy z występujących zespołów. Kolejnym występem było uczestnictwo w wielogatunkowym muzycznie festiwalu „Colours of Ostrava” z udziałem wykonawców z całego świata. Wystąpili m.in. Bob Geldof & The Bobkatz, a ponadto urodzona w Belgii Brytyjka arabskiego pochodzenia – Natacha Atlas i Francuz o algierskich korzeniach Rachid Taha.
W 2005 roku wydana została szczególna płyta zespołu o tytule „Session, Natural Irish & Jazz”. Album jest połączeniem muzyki irlandzkiej z najlepszym polskim jazzem. Jest to rejestracja koncertu, który odbył się w styczniu 2005 roku w Muzycznej Owczarni w Jaworkach. W nagraniu uczestniczą największe gwiazdy polskiej sceny jazzowej, saksofonista Tomasz Szukalski, wokalistka Urszula Dudziak, Wojciech Karolak na organach Hammonda, gitarzysta basowy Krzysztof Ścierański, wibrafonista Bernard Maseli oraz katowicki pianista Robert Czech. Z tego wydarzenia powstało również i inne wydanie. Wydawnictwo "Ferment" wydało "Irish Jazz & Irish Ferment", 2 płytowy album, będący kompilacją utworów zespołu Carrantuohill. Pierwsza, zatytułowana "Irish ferment", zawiera 15 standardów irlandzkiego folku. Druga - "Irishjazz", to zapis tego samego koncertu. Muzyczna Owczarnia jest jedynym w swoim rodzaju Domem Pracy Twórczej założonym przez plastyka Wieńczysława Kołodziejskiego i jego przyjaciół w Jaworkach koło Szczawnicy. W zaadaptowanej i zmodernizowanej starej owczarni od 1999 roku występują tu znane zespoły i muzycy prezentujący różne gatunki muzyczne. Od 2004 roku w Muzycznej Owczarni odbywa się ponad 100 koncertów rocznie. O ile płyty wydane przez “Ferment” zostały tylko nominowane do nagrody Fryderyk za 2005 rok w kategorii album roku etno/folk/muzyka świata, to rok później „Session - Natural Irish & Jazz” taką nagrodę otrzymało. Przedstawiciele zespołu odebrali nagrodę na gali w „Centrum Artystycznym Fabryka Trzciny”.
18 listopada 2006 roku odbył się Jubileuszowy XV koncert "Serce za serce". Koncert miał miejsce w Teatrze Nowym w Zabrzu i zapisał się jako widowisko muzyczno - taneczne o znaczącym tytule "Touch of Ireland". "Touch of Ireland" powstało w oparciu o wieloletnie doświadczenia artystyczne znakomitej grupy Carrantuohill oraz dynamiczej i barwnej formacji tanecznej Reelandia. Koncert został zorganizowany przy współpracy Agencji CELT z Fundacją Rozwoju Kardiochirurgii w Zabrzu. Efektem tego wydarzenia jest płyta DVD (oraz CD) pod tym samym tytułem. Widowisko to wciąż gości na scenach, ostatnio z grupą taneczną The Treblers. W maju 2007 roku Carrantouhill dorobił się własnego, profesjonalnego studia nagrań, które powstało obok domu Bogdana Wity w Żorach, w przebudowanej stodole.
21 czerwca 2008 roku w kościele Św. Jerzego w Redułtowach (miasto w aglomeracji śląskiej, graniczące z Rybnikiem) miało miejsce wyjątkowe wydarzenie. Miejscowy ksiądz Bogdan Rek, zaprzyjaźniony z zespołem ksiądz i znany z niezwykłych pomysłów muzycznych, zaproponował zespołowi zagranie koncertu o wschodzie słońca z towarzyszeniem wokalistki kochającej klimaty celtyckie i mającej w swym repertuarze piosenki Loreeny McKennitt. "Koncert o świcie" miał rozpocząć się o godzinie czwartej rano a wokalistką była Katarzyna Sobek. Maciej Paszek i Marek Sochacki akompaniowali wcześniej wokalistce w jednym z konkursów młodych talentów jako muzycy sesyjni. Koncert niezwykły, o niezwykłej porze, we wnętrzach kościoła wzbudził duże zainteresowanie publiczności.
21 marca 2009 roku odbyła się pierwsza edycja Zielonej Wyspy Śląsk, ekologiczno-artystycznego przedsięwzięcia, którego gospodarzem stał się Carrantouhill. Po zasadzeniu 200 drzew w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie na scenie zaprezentowali się Carrantouhill wraz z zaproszonymi artystami. Z irlandzkim repertuarem wystąpiła Orkiestra Dęta KWK Chwałowice, zespół Dżem oraz balet Zespołu Pieśni i Tańca Śląsk, który perfekcyjnie opanował taniec irlandzki. Poza wymienionymi gośćmi na scenie zagrali także artyści już wcześniej występujący z zespołem Carrantuohill: Kasia Sobek, Robert Kasprzycki, Paweł Kukiz, Pipes & Drums, Reelandia, Celtic Senses. Całość przeplatana była poezja irlandzka prezentowana przez Ernesta Brylla.
21 listopada 2009 roku zespół wystąpił z Kasią Sobek w bazylice Wniebowzięcia NMP w Rudach Wielkich, w scenerii gotyckich murów w towarzystwie harfistki Anny Faber, wokalistki Katarzyny Sobek a recytując wiersze, wystąpiła z nimi Anna Dymna. Podczas koncertu, zarejestrowanego w Pocysterskim Zespole Pałacowo-Klasztornym w Rudach, muzykom udało się stworzyć niecodzienną atmosferę. Z tego wydarzenia powstał dwupłytowy album „Celtic Dream”, wydany w formie DVD i CD, którego premiera odbyła się 23 czerwca 2010 roku, w „Noc Świętojańską” na molo w Sopocie. Pierwsze spotkanie zespołu z Anną Faber miało miejsce podczas koncertu w jednym z Warszawskich pubów. Było to spotkanie towarzyskie, podczas którego zespół i Anna wyrazili chęć współpracy. „Celtic Dream” funkcjonuje od tego czasu jako oddzielny projekt artystyczny.
W połowie stycznia 2011 roku płyta „Inis” uzyskała status „Złotej”, natomiast rok później Związek Producentów Audio–Video przyznał status „Platynowej Płyty” dla „Session, Natural Irish & Jazz”.
25 lat
Carrantuohill świętuje swoje 25-lecie. Grupa wystąpiła w radiowej Trójce wraz z Eleanor McEvoy. Koncert odbył się 18 marca 2012 roku Muzycznym Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej. Eleanor McEvoy jest wokalistką, kompozytorką, autorką tekstów. Wśród jej kompozycji znajdują się takie przeboje, jak „Sophie”, „A Glass Unkissed” czy „Whisper A Prayer To The Moon”.
W ramach obchodów Dni Województwa Śląskiego, które pod hasłem "Śląskie. Serce Europy" odbył się koncert zespołu Carrantouhill i jednej z najlepszych na świecie orkiestr dętych, pochodzącą z Rumunii, Fanfare Ciocărlia. "Celtic Balkan Power Project" - tak brzmi pełna nazwa tej fuzji, to zestawienie dwóch odległych światów: celtyckich i cygańskich dźwięków. Pierwszy koncert z tego cyklu odbył się 12 maja 2012 roku na Kampusie Uniwersyteckim w Rybniku. W sierpniu zagrali w tym zestawieniu na Przystanku Woodstock w Kostrzyniu nad Odrą. Fanfare Ciocărlia, to orkiestra dęta pochodząca ze wsi Zece Prăjini w północno-wschodniej Rumunii. Członkowie zespołu zaczynali od grania na weselach i chrztach w pobliskich wioskach. Fanfare to francuskie słowo, które przeszło do języka rumuńskiego i określa orkiestrę dętą, zaś Ciocărlia to rumuńskie słowo określające skowronka.
Z okazji swojego jubileuszu, grupa wydaje dwupłytowy album „25”, gdzie jeden krążej to nagrania studyjne a druga, to, wspomniany wcześniej, koncert radiowy. Na płycie studyjnej znajdują się tradycyjne melodie irlandzkie w bardzo nowatorskim opracowaniu, a ponadto wiele nowych, autorskich kompozycji. Na płycie „na żywo” z koncertu w Studiu im. Agnieszki Osieckiej Programu 3 Polskiego Radia w dniu 18 marca 2012, oprócz Eleanor McEvoy wystepują: Maciej Balcar, Anna Faber, Robert Kasprzycki i zespół Banana Boat. Płyta oficjalnie trafiła do dystrybucji 22 października 2012.
W tym też roku zespół rozpoczął współpracę z młodziutką Anią Buczkowską, która sama zgłosiła się do zespołu z propozycją wspólnego wykonania kilku utworów. Ciekawa, miękka barwa głosu, pasowała do irlandzkiego repertuaru i Ania, choć nieoficjalnie, stała się siódmym członkiem zespołu. W 2012 Ania była jeszcze uczennicą Liceum w Katowicach, lecz już z dużym doświadczeniem na scenie. Od najmłodszych lat śpiewała i tańczyła w zespole „Słoneczni” w katowickim Pałacu Młodzieży. Jej przygoda ze sceną zaczęła się od telewizyjnego programu „Od przedszkola do Opola” w edycji z Golec uOrkiestra. Brała udział w programach muzycznych np. "Bitwa na głosy" (program o formule „talent show”). W roku 2010 została zaproszona przez Majkę Jeżowską do udziału w akcji charytatywnej na rzecz dzieci chorych na nowotwory. Gra w musicalu „Oliver!” w Teatrze Rozrywki w Chorzowie.
21 marca 2013 roku odbył się piaty już finał „Zielonej Wyspy Śląsk”. Tym razem razem z grupą wystąpili m.in. Stanisław Soyka, Marcin Wyrostek, Anna Buczkowska i Ireneusz Krosny. Ponadto formacja taneczna Salake wespół z Carrantuohill zaprezentowały wyjątkowe przedstawienie oparte na muzyce i tańcu irlandzkim. Z formacją Salake grupa opracowała w 2010 roku widowisko taneczno-muzyczne Fire Dance, która jest, opowiedzaną tańcem i muzyką, własną wersja bajki o Kopciuszku. Z.F.T. SALAKE to utytułowany i uznany na świecie zespół taneczny, który istnieje od 1990 roku. Łączy taniec irlandzki z innymi gatunkami tworząc niezwykłe dziecięce show taneczne. Jest wielokrotnym laureatem nagród Grand Prix i tytułu Mistrza Polski.
Na kolejnej, szóstej już edycji „Zielonej Wyspy Śląsk” Dom Muzyki i Tańca w Zabrzu gościł, oprócz Carrantouhill, m.in.: Mieczysława Szcześniaka, kabaret Hrabi, orkiestrę Big Silesian Band pod dyr. Joachima Krzyka, chór młodzieżowy Voce Segreto pod dyrekcją Andrzeja Marcińca oraz formację Salake. Grupa wystąpiła także na dużej scenie Przystanku Woodstock 2014 z Eleonor McEvoy.
W dniu Św. Patryka, 17 marca 2017 zespół rozpoczął obchody swojego trzydziestolecia. Carrantuohill wystąpił w Warszawie dwukrotnie - najpierw w niedzielę 19 marca w Studiu Radiowej Trójki (19 marca), a następnie w Teatrze Roma (21 marca). W Romie zaprezentowany został spektakl "Touch of Ireland - The Storm" z udziałem zespołu tanecznego Treblers.
Z okazji 30-lecia zespołu Carrantuohill wydał nowa płytę Zielona Droga, która ukazała się w marcu 2017 roku. Na albumie znalazły się przeboje formacji Dwa plus jeden – „Iść w stronę słońca” i „Chodź pomaluj mój świat”, w bardzo skocznej, celtyckiej, żywiołowej aranżacji a poza nimi tradycyjne piosenki i utwory instrumentalne.
11 września 2020 roku ukazał się album „Vintage”. Album został nagrany z gościnnym udziałem Maćka Balcara, wokality zespołu Dżem, z którym muzycy Carrantuohill wspólnie sięgnęli po największe przeboje lat 60.-80. Oczywiście prezentując je w zupełnie nowym, folkowo-bluesowym, opracowaniu.
*Historia w opraciu o cykl artykułów z gazety "Tygodnik Rybnicki" z 2012 i 2013 roku autorstwa Stefana Smołki.
Skład zespołu: Adam Drewniok - gitara basowa Zbigniew Seyda - bouzouki, cytra, mandolina, gitara akustyczna Marek Sochacki - instrumenty perkusyjne i klawiszowe Dariusz Sojka - akordeon, uilleann pipes, flety, tin whistles, bodhran Maciej Paszek - skrzypce Bogdan Wita - gitara akustyczna Anna Buczkowska - śpiew
Dyskografia: 1991 Magic of Celtic Rings - kaseta 1992 Waiting for Ireland - kaseta 1993 Irish Dreams 1993 Merry Christmas - kaseta 1994 Rocky Road to Dublin 1995 Speed Celts 1996 Na Żywca 1998 Dziesięć 1987-1997 2000 Between 2002 Inis 2005 SESSION natural irish & jazz 2007 Touch of Ireland (DVD) 2010 Celtic Dream (CD i DVD) 2012 25 (2 CD) 2017 Zielona Droga 2020 Vintage
Zdjęcia z koncertu zespołu Carrantouhill, 14.11.2015 Hybrydy, Warszawa
Zdjęcia z koncertu zespołu Carrantouhill na Piątym Warszawskim Festiwalu Szantowym - Port Wola, 11 Wrzesień 2016 2016, Warszawa
Connla to ekscytująca grupa o mocnych tradycyjnych korzeniach i wpływach z całego świata. Ich wrażliwe i innowacyjne aranżacje tradycyjnych i współczesnych pieśni i melodii ludowych zasłużyły na uznanie całej społeczności folkowej. Członkowie zespołu poznali się podczas studiów na Uniwersytecie w Ulster i szybko zaczęli występować razem. Pochodzą z miast Armagh i Derry na północy Irlandii.
Grupa powstała w 2014 roku w Irlandii Północnej. Członkowie grupy spotkali się podczas studiów na Uniwersytecie w Ulsterze a pochodzą z miast Armagh i Derry. W składzie znalazła się piątka muzyków: harfistka Emer Mallon oraz dudziarz Conor Mallon (siostra i brat), gitarzysta Paul Starrett, flecista Ciaran Carlin, a także grająca na bodhranie wokalistka Ciara McCafferty. Oprócz tego, że są bardzo utalentowani, wszyscy posiadają gruntowną edukację w irlandzkiej muzyce tradycyjnej. Wszyscy są nauczycielami z wszechstronnym wykształceniem muzycznym.
W kwietniu 2015 ukazała się ich płyta E.P. z czterema utworami, która została dostrzeżona na scenie muzycznej a w lipcu 2016 pierwszy album „River Waiting” z dwunastoma utworami, z których osiem to własne kompozycje grupy. Album pokazuje możliwości zespołu do tworzenia wrażliwych aranżacji, przesiąkniętych tradycją a jednocześnie brzmiących świeżo, ekscytująco i wciągających. Płytę zaczyna instrumentalny utwór “Escaldarium”, inspirowany hiszpańskim festiwalem ognia i wody pod ta samą nazwą. Następna jest piosenka „Moon And Stars”, napisana i zaśpiewana przez Ciarę McCafferty we współczesnym pop-folkowym stylu, pasującym do jej głosu o słodkiej tonacji. Na uwagę zasługuje piękny, instrumentalny kawałek „The Enchanted”, autorstwa Emera Mallona. Po raz kolejny uroczy i delikatny wokal Ciary McCafferty wnosi życie i emocje do tytułowej piosenki „River Waiting”. Klasyczny utwór na gitarę „For Doc” stanowi ciekawy przerywnik. Album zawiera własne aranżacje znanych utworów tak jak „The Boatman”, czuła piosenka Mary Dillon czy „Daily Growing” bardzo udana wersja tradycyjnej piosenki „Trees They Do Grow High”, przepleciona szybkim reelem. Ostanią piosenką jest czarująco i energicznie zaaranżowana „Saints And Sinners”, piosenka kanadyjskiego barda Davida Francey.
Uznanie dla grupy objawiło się serią nagród przyznawanych przez internetową rozgłośnię Live Ireland: w 2016 roku jako najlepsza nowa grupa (Best New Group), w 2017 za album roku (Vocal/Instrumental album of the year), w 2018 za koncert roku (Concert of the Year). Nagrody przyznawane przez ten portal są uznawane w Irlandii jako drugie pod względem ważności, zaraz po nagrodach irlandzkiej stacji publicznej TG4.
Drugi album grupy ukazał się w kwietniu 2018 roku i jest doskonale przemyślana całością, gdzie szybkie kawałki mieszają się z wolniejszymi a utwory tradycyjne z mieszanką stylów. Album pokazuje dojrzałość muzyczną i mistrzowskie opanowanie instrumentów. Rozpoczyna się od instrumentalnego „Organised Chaos”, szybkiego utworu dającemu możliwość każdemu z muzyków na pokazanie swojego warsztatu. Kolejna jest znana piosenka Johnny Casha „Wayfaring Stranger” zaśpiewana soulowy głosem Ciary McCafferty. Ciara McCafferty pojawia się jeszcze w kilku piosenkach. „Julie”, to wylansowana przez amerykańską wokalistkę Rhiannon Giddens, bazująca na 19-to wiecznych wspomnieniach niewolnika. „One Starry Night” to spokojniejsza ballada o utraconej miłości. Płytę urozmaicają dwa następujące po sobie spokojne instrumentalne kawałki „The Baychimo” oraz „Matinee at Charlie’s”. Album zamykają, piosenka „Sail On” a po niej jazzujący „Cosmo’s”.
Dallahan to jeden z najbardziej ekscytujących zespołów na międzynarodowej scenie muzyki folkowej. Zespół gra wyjątkową mieszankę muzyczną inspirowaną głównie tradycyjną muzyką Irlandii i Bałkanów. Wpływy bałkańskie pochodzą od węgierskiego skrzypka Janosa (Jani) Langa, który był jednym z założycieli zespołu. Grupa stworzyła unikalny styl muzyczny, czerpiący wpływy z jazzu, funku, popu i muzyki klasycznej. W skład zespołu wchodzą gitara i wokal Jack Badcock, Ciaran Ryan na banjo, mandolinie i skrzypcach, Andrew Waite na akordeonie i Benedict Morris na skrzypcach. Zespół powstał w 2013 roku i od tego czasu intensywnie koncertuje w Europie i Ameryce Północnej, na takich międzynarodowych festiwalach jak Tonder Festival, Celtic Connections i Milwaukee Irish Fest.
Wokalista i gitarzysta, Jack Badcock poznał Ciarána Ryana w barze Sandy Bell's w Edynburgu w 2013 roku. Jack Badcock, urodził się w Dublinie i spędził pierwsze 10 lat w Kilkenny w Irlandii, zanim przeniósł się do Leeds. To tam rozwinęło się jego zainteresowanie muzyką tradycyjną, ale dopiero po przeprowadzce do Edynburga rozkwitło, gdy Jack zanurzył się w szkockiej i irlandzkiej scenie sesyjnej. Ciarán Ryan, to wszechstronny muzyk grający na skrzypcach i mandolinie, choć najbardziej znany jako grający na banjo, który w 2006 roku został mistrzem całej Wielkiej Brytanii na banjo w swojej grupie wiekowej. To wokół tego duetu połączył się Dallahan. Poszukując podobnie myślących i równie utalentowanych muzyków ze sceny sesyjnej, wkrótce do składu dołączyli węgierski skrzypek Jani Lang i Tomás Ó'Briain na akordeonie guzikowym. Janos (Jani) Lang jest węgierskim skrzypkiem mieszkającym w Glasgow, występującym i pomagającym lokalnej społeczności romskiej w budowaniu mostów między nimi a głównym nurtem szkockiej kultury. Przeprowadził się do Szkocji, aby podążać za swoją miłością do muzyki celtyckiej, ale odkrył, że wraca do swoich korzeni, grając muzykę rumuńską, węgierską i romską. Jani założył w 2006 roku w Aberdeen swoją własną grupę The Jani Lang Band, złożoną z muzyków węgierskich, szkockich, irlandzkich i egipskich, napędzanych entuzjazmem do muzyki bałkańskiej i cygańskiej. Grupa wkrótce wydała album „Devil in A Box”. Kwintet uzupełnił basista Balázs Hermann, kolejny muzyk o silnym i zróżnicowanym rodowodzie, który równie dobrze czuje się w świecie jazzu i muzyki klasycznej, jak we wszystkim, co jest zorientowane na folk. Podobnie jak Jani ma węgierskie korzenie, ale jest ostoją szkockiej sceny i kolejnym rekrutem z edynburskiej sceny sesyjnej.
Pierwszy album grupy został wydany w sierpniu 2014 roku pod tytułem „When the Day is on the Turn” jako własne wydawnictwo. Na płycie znalazły się starannie wybrane utwory, zarówno instrumentalne jak i piosenki śpiewane przez Jacka Badcocka. Chociaż zespół jest zakorzeniony w tradycyjnej muzyce szkockiej i irlandzkiej, gra także wschodnioeuropejski folk, taki jak zestaw melodii rumuńskich w ostatnim utworze „Hurley's House” oraz tradycyjna siedmiogrodzka piosenka „Volt Nékem Szeretöm” (przetłumaczona w języku angielskim jako „The Chosen and the True”). W nagraniach uczestniczył gościnnie Jarlath Henderson na flażoletach i dudach. Na okładce znalazły się dzikie konie symbolizujące talent i muzykę grupy, dziką i swobodną, a jednocześnie precyzyjną i bezbłędną.
Przez cały rok zespół intensywnie koncertował w Ameryce Północnej i Europie, ugruntowując swoją międzynarodową pozycję, na tak prestiżowych międzynarodowych imprezach, jak Milwaukee Irish Fest, Celtic Connections, Tonder Festival i niezliczonych innych.
W 2015 roku, w konkursie Scots Trad Music Awards, zespół został nominowany jako grupa roku a ich debiutancki album jako album roku. Wystąpili również na Orkney Folk Festival.
Na początku 2016 nastąpiły zmiany w składzie zespołu. Akordeonista Andrew Waite zastąpił Tomása Ó Briaina. Po odejściu Balázsa Hermanna grupa zaczęła występować jako kwartet, zapraszając do pomocy różnych muzyków. Na początku roku wystąpili na scenie festiwalu Celtic Concections wraz z basistą Duncanem Lyallem, jednym z założycieli Treacherous Orchestra.
W marcu 2016 roku zespół reprezentował Wielką Brytanię na obchodach dwustulecia stosunków brytyjsko-nepalskich w Katmandu, współpracując z nepalskim zespołem ludowym Kutumba. Pokaz odbył się w hotelu Yak & Yeti w Katmandu. Kutumba to ludowy zespół instrumentalny zaangażowany w badania, zachowanie i celebrowanie różnorodności, która istnieje w rdzennej muzyce nepalskiej. Dodatkowo grupa została poproszona o występ na przyjęciu dla księcia Harry'ego w ambasadzie brytyjskiej.
W kwietniu 2016 roku ukazał się drugi album grupy „Matter of Time”, nagrany w Castlesound Studios w Pencaitland. Do przygotowania płyty zaproszono wielu muzyków gościnnych, takich jak: Paddy Callaghan (akordeon), Jarlath Henderson (dudy, flażolety), Ciara McCafferty (wokalistka grupy Connla), Toby Shippey (instumenty perkusyjne), Jenny Hill (kontrabas). Muzyka na albumie jest bardzo bogata i różnorodna, łączy szkockie rytmy z melodiami bałkańskimi i ukazuje dalszy rozwój zespołu, który wciąż poszerza swoje perspektywy.
Cały 2016 oznaczał napięty harmonogram tras koncertowych. Zagrali 103 koncerty w 7 krajach. Na scenie występowali między innymi z Dougie MacLeanem oraz współpracowali z Royal Scottish National Orchestra podczas koncertu upamiętniającego I wojnę światową.
W 2017 roku z zespołem zaczął koncertować kontrabasista Bevan Morris. W takim składzie grupa wystąpiła na festiwalu Tonder Festival oraz na trasie koncertowej po Niemczech na jesieni 2018 roku, promując swój najnowszy album „Smallworld”, który ostatecznie ukazał się na początku 2019 roku.
W styczniu 2019 roku ukazuje się ich trzeci album „Smallworld”, nagrany w składzie:Jani Lang, Jack Badcock, Andrew Waite, Ciarán Ryan, Bev Morris. Ten album jest zręcznym i przemyślanym połączeniem muzyki wielokulturowej i pomysłowego przetworzenia tradycyjnego materiału, wraz z ekscytującymi oryginałami. Podczas gdy niektóre piosenki na „Smallworld” to tradycyjne teksty, Jack Badcock nadał im współczesny akcent, dodając nowe melodie, a w przypadku piosenki „Jailsong” kilka dodatkowych tekstów. Wpływy ze wschodniej Europy są widoczne już w instrumentalnym utworze „Aye Chiki Chiki”. Na płycie pojawiają się piosenki zaśpiewane w języku węgierskim „Dilmano” oraz „Arok Arok”. Na uwagę zwraca romantyczna piosenka „Footsteps”, która zawiera oryginalne teksty Jacka. Cały zestaw to sześć utworów wokalnych przeplatanych instrumentalnymi, kawałki szybsze i wolniejsze.
W styczniu 2019 roku Ciaray Ryan rozpoczął również swoje solowe występy w ramach grupy Ciaran Ryan Band, założonej w Edynburgu. Grupa rozpoczęła od występu na festiwalu Celtic Connections, a w grupdniu 2019 roku ukazał się isch album „Banjaxed”.
Pod koniec 2021 roku do składu dołączył skrzypek Benedict Morris. Zastąpił Bevana Morrisa (nie są rodziną). Benedict pochodzi z Airdrie w pobliżu Glasgow. Muzyki tradycyjnej uczył się w ramach lokalnego ruchu Comhaltas, promującym irlandzką muzykę i kulturę a później studiował w Królewskim Konserwatorium Szkocji (Royal Conservatoire of Scotland). W 2018 roku wydał wraz z gitarzystą Cormaciem Crummey album „Wavelength”. Benedict jest laureatem nagrody BBC Radio na najlepszego młodego muzyka (Young Traditional Musician of the Year) w 2019 roku. Jest jednocześnie członkiem grupy Talisk.
Czwarty album grupy ukazał się w czerwcu 2023 roku. „Speak of the Devil” zawiera mieszankę tradycyjnej muzyki ludowej z całego świata. Ten album odróżnia się od poprzednich tym, że wszystkie utwory są oryginalnymi utworami zespołu i nagrany jest bez udziału muzyków gościnnych. Na płycie można usłyszeć zawiera cudowną grę akordeonu, banjo, gitary i skrzypiec oraz wokal. Zdolność zespołu do bezproblemowego łączenia różnorodnych wpływów muzycznych przy jednoczesnym zachowaniu ich unikalnego brzmienia jest świadectwem ich wyjątkowego talentu. Każdy utwór na albumie to klejnot, wykonany z precyzją i pasją.
Albumy: When the Day is On the Turn (2014) Matter of Time (2016) Smallworld (2019) Speak of the Devil (2023)
Członkowie zespołu: Obecnie: Ciaran Ryan – bandżo, skrzypce, mandolina Jack Badcock – gitara, śpiew Andrew Waite – akordeon Benedict Morris – skrzypce
Dawniej: Jani Lang – skrzypce, śpiew Bevan Morris – kontrabas Paddy Callaghan – akordeon Balázs Hermann – kontrabas Tomás Ó’Briain - akordeon guzikowy
Danú, to grupa grąjaca muzykę tradycyjną i jeden z najbardziej znanych zespołów na świecie. Od 1994 roku muzyczni wirtuozi fleta, whistli, skrzypiec, akordeonu, bouzouki i wokalu, przedstawiają różnorodną mieszankę starodawnej muzyki irlandzkiej i zapierających dech w piersiach piosenek. Są zdobywcami wielu nagród przyznawanych przez BBC czy Irish Music Magazine. Danú koncertowało w całej Europie, Środkowym Wschodzie i Ameryce Północnej. W mitologii celtyckiej, Danu była boginią-matką. Bogini żyzności, urodzaju, ale również śmierci i zniszczenia.
Grupa zaistniała po raz pierwszy w 1995 roku. Czterech muzyków - Daire Bracken, Dónal Clancy, Donnchadh Gough i Benny McCarthy spotkali się wcześniej w Waterford w Irlandii w 1994 roku a już jako zespół zagrali na festiwalu Interceltique de Lorient w 1995 w Bretanii. Dónal Clancy wkrótce opuścił grupę, występując wraz ze swoim ojcem Liamem Clancy oraz kuzynem Robbie O'Connellem jako trio. Zastąpił go gitarzysta Timmy Murray.
W Lorient zespół odniósł błyskawiczny sukces i został zaproszony do powrotu na festiwal w 1996 roku, gdzie sie pojawił z w nowym składzie z braćmi Tomem (flet) i Eamonnem Doorley (bouzouki, skrzypce) z Dublina. W tej edycji grupa zdobyła nagrodę La Boulee Des Korrigan, dla najlepszego nowego zespołu festiwalu. To prestiżowe wyróżnienie wcześniej przyznano takimi zespołom jak Clannad i The Bothy Band.
Debiutancki album zatytułowany po prostu „Danú”, został wydany w 1997 roku z ogromnym uznaniem krytyków a w 1999 roku grupa podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Shanachie Entertainment, z którymi następnie wydała pięć albumów oraz koncertowe DVD w latach 2000 do 2006. Album „Danú” ukazał się na rynku w marcu 1997 roku w czasie z trasy koncertowej po USA. Na płycie pojawił się wokalista Carthach Mac Craith.
Żywiołowe występy zespołu szybko zostały docenione zaproszeniami na festiwale muzyczne i w sierpniu 1997 roku pojawili sie po raz pierwszy na Festiwalu Tonder w Danii. W 1997 roku amerykański skrzypek Jesse Smith, gitarzysta Noel Ryan Tipperary i piosenkarz Ciarán Ó Gealbháin (prywatnie przyjaciel Carthach Mac Craith) ostatecznie zastąpili Brackena, Murraya i MacCraitha. W 1999 roku, Danú odwiedziło również USA, Polskę, Danię, Norwegię i Szwajcarię.
Kolejny album, zatytułowany „Think Before You Think” pojawił się w 2000 roku. Dubliński „Irish Music Magazine” ogłosił to wydawnictwo mianem „Best Overall Traditional Act”. Z kolei radio BBC w drugiej edycji konkursu „BBC Folk Awards” w 2001 uznało Danú za „Najlepszą Tradycyjną Grupę” (Best Traditional Group), powtarzając to wyróżnienie w 2004 roku.
Płyta „All Things Considered” ukazała się w 2002 roku, z nowym skrzypkiem. Oisin McAuley, pochodzący z Donegal, zamieniła na tej pozycji Jesse Smith’a. Około połowa utworów jest instrumentalna, lecz najciekawsze są piosenki śpiewane miękkim głosem Ciarán Ó Gealbháin, ballady dające słuchaczowi oddech między solidnymi reelami i jigami. Album powstawał przez ponad dwa lata w studio Liama Clancy w hrabstwie Waterford, jednocześnie prezentowany w pobliskim Mooney's Pub
Album „Road Less Traveled” został wydany przez wydawnictwo Shanachie 21 października 2003 roku. Do składu powrócił Donal Clancy, który w między czasie grał z zespołem Solas i koncertował ze swoim ojcem. Wokalista Ciarán Ó Gealbháin odszedł z zespołu by poświęcić się pracy naukowej. Na jego miejsce pojawiła się Muireann Nic Amhlaoibh, wprowadzając, po raz pierwszy, kobiecy głos i mozeolnie zastępując poprzedniego frontmana. Muireann Nic Amhlaoibh dysponuje niesamowitym wokalem - przypominającym Niabh Parsons, czy też Mary Black. Myzyka Danu została skierowana w bardziej refleksyjnym, folkowym kierunku. Ich piękna wersja piosenki Fairport Convention „Farewell, Farewell” przypomina wersję Sandy Denny nie będąc, jednocześnie, dokładną kopią a hałaśliwy "Fairy Reel" zaczynając się od lekkiego deszczu, a następnie podkręcając atmosferę, wykorzystując, rzadkie w muzyce celtyckiej, skrzypcowe dwudźwięki oraz dźwięki uilleann Pipes.
W 2004 grupa Danú została uhonorowana nagrodą BBC 2 dla najlepszej grupy folkowej. W tej samej edycji, również, piosenka Tommiego Sandsa, wykonywana przez zespół, „The County Down” została uznana za najlepszą.
Kolejny album, wydany w 2004 roku „Up In The Air”, ma charakter sesji muzycznej w irlandzkim pubie. Jest prezentacją muzycznych umiejętności członków grupy, w postaci solowych kawałków wspomaganych subtelnie przez gitarę, bouzouki czy akordeon. Wszyscy muzycy mieli okazję się wykazać a wyniki są cudami instrumentalnej i wokalnej artystycznej perfekcji, a na uwagę zasługują dwa piękne utwory Muireann Nic Amhlaoibh.
Zespół został zaproszony do uczestnictwa w ceremonii rozpoczęcia irlandzkiej prezydencji w UE, w Brukseli, w styczniu 2004 roku. Danú towarzyszył, także, delegacji handlowej irlandzkiego rządu w Indiach, w styczniu 2005 roku.
„When All Is Said and Done” został wydany ponownie przez wydanictwo Shanachie, 26 kwietnia 2005 roku. W swoim szóstym z kolei albumie, Danú powraca do utworów bardziej zorientowanych na piosenki jak z czasów „Road Less Traveled” z 2003 roku. Na płycie znajdują się piękne wokale wyśpiewane przez Muireann Nic Amhlaoibh, w tym piosenka Boba Dylana "Farewell Angelina" i Paula Brady’ego "Follow on", a także wyśmienite tradycyjne pieśni, mocne interpretacje reeli i jigów wykonanych przez cały zespół. W chórkach pojawia się Julie Fowlis, będąca u progu swojej kariery, zwyciężczyni „Scots Trad Music Awards” z 2004 roku.
Zespół nagrał także występ na żywo w jednej z najbardziej znanych irlandzkich sal koncertowych, Vicar Street w Dublinie. DVD z tego koncertu zostało wydane w 2006 roku i trafnie zatytułowane "One Night Stand". Jest pełene żywych melodii i piosenek śpiewanych przez niezrównanę Muireann Nic Amhlaoibh. Ponadto zawiera wywiady z członkami grupy oraz zaproszonymi gośćmi, jak również dodakowe piosenki, szczególnie „Peg and Awl”, wykonaną przez Muireann.
Julie Fowlis wkrótce wydała swój pierwszy solowy album „Mar a Tha Mo Chridhe (As My Heart Is)”, na którym Éamonn Doorley, jej przyszły mąż, zagrał na bouzouki w siedmiu kawałkach. Jej drugi solowy album „Cuilidh” ukazał się w marcu 2007 roku a Doorley ponownie zagrał na bouzouki w prawie wszystkich utworach a także był współproducendem krążka. Para pobrała się w maju 2007 roku. Płyta „Dual” wydana w 2008 roku, powstała jako wspólne przedsięwzięcie Julie z Éamonnem, Muireann Nic Amhlaoibh (oboje z Danú) i Rossem Martinem. Ta czwórka muzyków grała ze sobą już od festiwalu w Tonder w 2003 roku i dwa razy do roku koncertowała po Szkocji i Iralndii. Album miał pokazać podobieństwa i różnice pomiędzy irlandzkimi i szkockimi piosenkami śpiewanymi po gaelicku.
Na następny album trzeba było czekać ponad pięć lat. Płyta „Seanchas” (wymowa: shan-ahas), pokazuje bardziej refleksyjną i melodyjną stronę zespołu. Słowo „seanchas”, po irlandzku odnosi się do ludowych opowieści i mitów i koncepcja tego albumu świadomie jest również zakorzeniona w historii i tradycji. Grupa wykorzystuje utwory instrumentalne autorstwa Michaela Coleman, słynnego skrzypka pochodzącego ze Sligo. Wśród piosenek znajduje się „Never Tire of the Road” Andy’ego Irvine’a. W piosence “Cailin na nUrla Donn” (Girl of the Brown Locks), Muireann śpiewa wspólnie z poprzednim wokalistą Ciaránem Ó Gealbháinem.
W roku 2015 Danú świętowało dwadzieścia lat swojej działalności. Grupa uczciła swoją rocznicę trasą koncertową po Stanach Zjednoczonych, uczestnictwem w różnych festiwalach w Europie i Irlandii oraz wydaniem nowego albumu „Buan”, który ukazał się w lutym 2015 roku. Irlandzkie słowo „buan” oznacza coś trwałego i stabilnego i nowy album zdaję się z tym słowem łączyć. Przez cztery lata, które upłynęły od poprzedniej płyty, członkowie grupy byli zaangażowani w rozmaite projekty muzyczne co, według Muireann Nic Amhlaoibh, doprowadziło do bardziej dojrzałego brzmienia. Producentem album, po raz kolejny, był Dónal Lunny a w nagraniach uczestniczyli dawni członkowie zespołu, dudziarz Donnchadh Gough oraz starszy brat Éamona Tom Doorley.
W styczniu 2016 Muireann Nic Amhlaoibh opuściła zespół, aby zostać zastąpiona przez dobrze znaną wokalistkę stylu sean nós, Nell Ní Chróinín. Nowa wokalistka jest laureatką wielu wyróżnień, między innymi nagrody irlandzkiej sieci telewizyjnej TG4 w 20012 roku oraz prestiżowej nagrody Oireactas 'Corn Uí Riada' w 2014 roku, dla śpiewających właśnie w stylu sean nós.
W swoją dwudziestą trzecią rocznicę istnienia grupa Danú uczciła wydaniem nowego albumu „Ten Thousand Miles”, który ukazał się 23 marca 2018 roku. W zespole pojawili się muzycy, którzy już wcześniej w zespole grali, Tom Doorley oraz Donnchadh Gough. Flecista Tom Doorley, na scenie często rozbawia publiczność opowiadając różne historie. Tom pracuje w Dublinie jako nauczyciel. Donnchadh Gough gra zarówno na bodhranie jak i dudach (uillean pipes).
Skład zespołu: Nell Ní Chróinín - śpiew, flet, whistle; od 2016 Benny McCarthy - akordeon guzikowy; od 1995 Oisín McAuley - skrzypce; od 2002 Éamon Doorley - gitara, bouzouki; od 1996 Dónal Clancy - gitara, śpiew; w 1995, od 2003 Tom Doorley – flet, whistle; 1996-2004; od 2018 Donnchadh Gough - dudy, bodhran; 1995-2005; od 2018
W zespole grali: Daire Bracken – skrzypce; 1995-2000 Timmy Murray – gitara; 1995-1996 Noel Ryan – gitara; 1996-2003 Cárthach Mac Craith – śpiew; 1996-1997 Ciarán o Gealbháin – śpiew; 1997-2003 Jesse Smith - skrzypce; 2000-2002 Muireann Nic Amhlaoibh - śpiew; 2003-2016
Dyskografia: Danú (1997) Think Before You Think (2000) All Things Considered (2002) The Road Less Travelled (2003) Up In The Air (2004) When All Is Said and Done (2005) One Night Stand (DVD) (2005) Seanchas (2010) Buan (2015) Ten Thousand Miles (2018)
Projekty solowe: Dual (2008) - Éamon and Muireann with Julie Fowlis and Ross Martin
The band performing in Freiburg in 2012 Źródło: Wikipedia
Dervish to zespół irlandzki pochodzący ze Sligo wykonujący tradycyjną muzykę irlandzką w stylu Sligo. Styl gry na skrzypcach z tego regionu to styl szybki, z modulowaniem dźwięków podstawowych (fiorytura, ornamentacja) zarówno lewą jak i prawą ręką a pociągnięcia smyczkiem są gładkie, lecz rytmiczne. Styl ten spopularyzował Michael Coleman z południowego Sligo, nagrany na płyty w Nowym Jorku w latach 1921-1945. Jego styl wpłynął na sposób gry wielu skrzypków z Irlandii i USA, Styl Sligo jest uważany czasem za najbardziej irlandzki.
Grupa powstała w 1989 roku a jej muzyka uosabia irlandzką tradycję, mimo, że być może, mało odkrywcza, to wciąga a kolejnych płyt można słuchać jedna za drugą, bez znużenia. Większość tekstów jest w języku gaelickim a głos wokalistki, Cathy Jordan, należy do wyjątkowych. Na koncertach, w ich muzyce pojawia się mnóstwo dźwięków, zminiający się nastrój, od energetycznych tonów, zagranych z wyczuciem i płynnością, poprzez wspaniale dobrane piosenki, z uroczymi tekstami o życiu i miłości, do inspirujących melodii, które podnoszą publiczność z miejsc. Wszystkie te elementy, po mistrzowsku łączy ze sobą obecność Cathy Jordan. Jej opowieści poprzedzające utwory oraz interakcja z publicznością tak przyciąga ludzi, że tylko niewielu wykonawców tak potrafi.
Choć grupa formalnie, po raz pierwszy, zeszła się w 1988 roku, to korzenie zespołu sięgają dużo wcześniejszego okresu. Pochodzący ze Sligo, wychowany w umuzykalnionej rodzinie Liam Kelly, który zaczął od akordeonu a przerzucił się na whistle i flet, już w wieku siedmiu lat współpracował z Shanem Mitchellem, dziewięcioletnim akordeonistą, również ze Sligo. Grali regularnie w pubie należącym do ojca Liama. W czasach szkolnych para ta założyła zespół Poitin, który osiągał znaczące sukcesy, pierwsze miejsce na festiwalu w Ballyshannon, audycje w radio i występ w programie telewizyjnym „The Late Late Show”. Pojawiły się oferty koncertów, lecz presja szkoły i młody wiek nie pozwoliły rozwinąć się tej formacji. Nie udało im się, również, nagrać płyty. W czasach nauki w college’u Summerhill College Liam i Shane zaprzyjaźnili się Michaelem Holmesem, gitarzystą, grającym później, również na bouzouki i grali w lokalnych pubach, wliczając w to legendarny „Shoot the Crows”. Założyli także zespół rockowy „Who Says What”, dodając do składu perkusistę Paula Emmetta i wokalistke, autorkę tekstów, Yvonne Cunningham. Po trzech latach udanej współpracy, członkowie zespołu poszli swoimi drogami. Michael przeniósł się do Londynu w poszukiwaniu pracy. Po jakimś czasie dołączyli do niego Liami Shane. Mieszkając i pracując w innym kraju chłopcy starali się pozostać w kontakcie z muzyką tradycyjną. Michael i Liam napisali razem kilka utworów. Będąc tam poszukiwali irlandzkich muzyków, spotykali się i eksperymentowali z klasycznymi irlandzkimi tematami. W tym czasie Michael kupił swoje pierwsze bouzouki od znanego dostawcy, Johna Alveya Turnera. Pierwsze podejście do instrumentu polegało na przełożeniu na ten instrument strojenia klasycznego i DADGAD, a następnie zapoznawał się z różnymi opcjami, jakie oferował ten instrument, w stosunku do gitary.
Kilka lat później, podczas wakacji w Sligo, lokalny przedsiębiorca zaproponował im nagranie płyty z muzyką z tego regionu. Do tego zadania zebrała się grupa muzyków a do Liam, Shana i Michaela dołączyli, grający na mandoli i mandolinie Brian McDonagh, jeden z założycieli znanego zespołu Oisian, a także skrzypek, Martin McGinley z Donegal. Rezultatem był album „The Boys of Sligo”, wydany w 1989 roku. Później powstał Dervish a nazwa odnosi się do uduchowionych ludzi, zachwyconych muzyką.
W 1991 roku do grupy dołączyła wokalistka Cathy Jordan oraz skrzypek , zwycięzca krajowych konkursów, Shane McAleer. Cathy Jordan, pochodzi z Scramogue w hrabstwie Roscommon i jest najmłodszą z siedmiorga rodzeństwa. Zarówno jej rodzice jak rodzeństwo zajmowało się śpiewem a Cathy w wieku trzech lat miała już własny repertuar. Śpiewała publicznie na wszelkiego rodzaju festynach i koncertach. Po ukończeniu szkoły w 1988 roku pracowała jako DJ w radio w dwóch lokalnych stacjach, Elphin Radio i Independent Radio Longford, jak również uczestniczyła w licznych weekendowych koncertach. Zdobyła dyplom mistrza cukierniczego, ale głównym jej celem była zawsze muzyka. Jest samoukiem. Sama nauczyła się grać na gitarze, bodhranie, bouzouki i kościach (bones). Pochodzący z Omagh w hrabstwie Tyrone w Irlandii Północnej, Shane McAleer, po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę po wygranej w konkursie Fleadh Cheoil, organizowane przez stowarzyszenie irlandzkich muzyków, które odbyło się w 1990 roku w Sligo. W 1991 roku, w wieku zaledwie 18 lat, wstąpił do właśnie utworzonego zespołu Dervish.
W tym składzie nagrany został pierwszy album zespołu „Harmony Hill”, który ukazał się w 1993 roku i uzyskał uznanie krytyki.
Popularność, niejako, zmusiła zespół do ciągłego koncertowania przez cały 1993 rok. Występowali na najważniejszych festiwalach folkowych. Mimo, iż trudno było znaleźć czas na wejście do studia, udało się, rok później, wydać kolejny album „Playing with Fire”. Oczekiwania recenzentów i krytyków nie zostały zawiedzione, posypały się pochwały potwierdzając status grupy a płyta osiągnęła pierwsze miejsce na listach Irish Folk Music Charts i pozostała tam przez kilka miesięcy.
Dervish postanowił spróbować swoich sił na rynku amerykańskim, podpisując umowę z nowojorską spółką Kells Music, która wydała na terenie USA, dwa pierwsze albumy. Muzycy występowali na różnych, renomowanych festiwalach i nie tylko folkowych, takich jak Wolf Trap, Milwaukee Irish oraz City Stages w Birmingham w Alabamie. Otrzymywali, również, nominacje i nagrody w różnych głosowaniach dotyczących muzyki tradycyjnej, włączając w to dwie, zdobyte na ankietach irlandzkiej IRMA (Irish Recorded Music Association), organizacji typu non-profit, kontrolującej przemysł muzyczny tego kraju.
W 1996 roku został wydany album „At the End of the Day”, który zdobył główną nagrodę w plebiscycie Hot Press za folkowy album roku. W tym samym roku zespół zagrał serię koncertów w Hongkongu i Malezji, otwierając sobie drzwi do rynku Dalekiego Wschodu.
Występy zespołu, charakteryzujące się bogactwem dźwięków i nastrojów, od szybkich melodii do pięknych spokojnych piosenek z uroczymi tekstami o życiu i miłości, zostały nagrane na płycie „na żywo” z 1997 roku a zatytułowanej „Live in Palma”, zapisie z koncertu na scenie “Theatre Principal” w Palma de Majorca. Ten podwójny album został okrzyknięty przez krytyków jako jednym z najlepszych albumów koncertowych naszych czasów. Decyzja, aby zarejestrować występ, powstała zaledwie na kilka godzin przed wyjściem na scenę a, aby go wydać trzeba było naprawdę minimalnej pracy w studio. W tym samym roku, czytelnicy Irish Music Magazine nagrodzili zespół jako najlepszy tradycyjno-folkowy zespół roku.
1998 był kolejnym wyczerpującym rokiem dla grupy. Zaczął się od sześciotygodniowej trasy koncertowej od wybrzeża do wybrzeża Stanów Zjednoczonych, gdzie po raz pierwszy w historii występy zespołu irlandzkiego uzyskały taki sukces. W tym roku, także, nastąpiły przetasowania w składzie. Shane McAleer opuścił zespół a dołączył, muzyk ze Sligo, Séamus O’Dowd, znany, zarówno z gry na skrzypcach w stylu Sligo, jak i doskonałej gry na mandolinie i gitarze. Pod koniec roku dołączył skrzypek z hrabstwa Leitrim, Tom Morrow. W 1999 roku ten skład wszedł do studia by nagrać „Midsummer’s Night” , uważany za najlepszy album roku w kategorii muzyki tradycyjnej.
W celu uczczenia dziesięciolecia zespołu, w marcu 2001 roku została wydana płyta „Decade”, będąca kompilacją najlepszych utworów z ich pięciu albumów, wydanych w ciągu dziesięciu lat. Mniej więcej w tym czasie zespół zmodernizował swoje studio, co doprowadziło do wydania albumu „Spirit” w 2003 roku. To był album, który pokazał nowe podejście do aranżacji i produkcji brzmienia zespołu. W 2003 władze miasta Sligo obdarzyły grupę nagrodą „Freedom of the Borough of Sligo” za międzynarodowe osiągnięcia artystyczne i promowanie przez lokalnego dziedzictwa kulturowego.
W 2005 roku, irlandzki premier, Bertie Ahern poprosił, by grupa towarzyszyła mu w misji handlowej do Chin, a w 2006 towarzyszyli Pani Prezydent Mary McAleese w wizycie państwowej na Łotwę i Litwę.
W 2006 roku ukazał się album ukazujący łagodniejszą stronę Dervish’a – „A Healing Heart”.
14 listopada 2006 irlandzka telewizja RTÉ wybrała zespół do reprezentowania Irlandii w Konkursie Piosenki Eurowizji 2007, który to konkurs ukończyli na ostatnim miejscu z pięcioma punktami, które otrzymali od Albanii.
W październiku 2007 Dervish wydaje długo oczekiwany album "Traveling Show", którego producentem był John Reynolds, znany ze współpracy z Sinéad O'Connor, The Chieftains, Damienem Dempseyem, Paulem Brady i innymi. Album zawiera stare, rzadko wykonywane utwory irlandzkie. Cathy Jordnan odświeżyła, pisząc nową warstwę muzyczną i zapraszając do współpracy kilku znanych muzyków takich jak Triona Ni Dhomhnaill na harfie.
2010 rok, to 21-sza rocznica powstania zespołu. Z tej okazji powstał krążek "From Stage to Stage", zawierający zapis z koncertów po obu stronach Atlantyku nagrany z pomocą specjalnych gości takich jak: Ron Sexsmith, Duke Special, Vasen, Martin Hayes, Denis Cahill i Mike Marshall. Rocznica oznaczała, również cztery specjalne koncerty wraz z muzykami z róznych krajów, którzy w jakiś sposób zainspirowali Dervish. Na pierwszym, największym celtyckim festiwalu na świecie, Celtic Connections w Glasgow, zaproszono Kate Rusby, Micka Mc Goldricka, Vasen, Kevina Burke, Moya Brennan i Briana Cunninghama. Na drugim, w wypełnionej przez 3500 miejsc hali na festiwalu ludowym w Shrewsbury wystąpili: Steve Knightly, Andy Irvine, Moya Brennan and Karen Matheson. Trzeci, mający miejsce w The National Concert Hall Dublin zaprezentował współpracę z Damienem Dempseym, Martinem Hayesem i Denisem Cahillem oraz Trionę Ni Dhomhnaill. Finałem tych obchodów był koncert w rodzinnym mieście, w Sligo wraz z gośćmi: Eddim Readerem, Tomem Baxterem, Moyą Brennan i Trioną Ni Dhomhnaill, plus 30 innych muzyków.
W kwietniu 2013 roku ukazał się długo oczekiwany nowy album grupy „The Thrush in the Storm”. Zawiera 12 pięknych piosenek i utworów instrumentalnych. Płyta pokazuje przywiązanie do tradycyjnego stylu a zwłaszcza do brzmienia ze Sligo. Muzycznie bardziej nastrojowy, rytmiczny i dojrzały, dodając nowe utwory do repertuaru w świeży i innowacyjny sposób.
12 kwietnia 2019 roku ukazał się kolejny album zatytułowany „The Great Irish Songbook”. Zawiera on selekcję najbardziej lubianych piosenek w irlandzkiej tradycji. Przy nagraniu uczestniczyli muzycy gościnni tacy jak Steve Earle, Rhiannon Giddens, Vince Gill, Brendan Gleeson, Jamey Johnson, Kate Rusby, The SteelDrivers czy Abigail Washburn. Materiał został zapisany głównie w studio nagraniowym w Sligo a wyprodukowany przez Grahama Hendersona i historyczną wytwórnię Rounder Records z Nashville.
Członkowie zespołu: Brian McDonagh - mandolina Liam Kelly - flet i tin whistle Tom Morrow - skrzypce Shane Mitchell - akordeon Cathy Jordan - wokal, bodhrán i kości Michael Holmes - buzuki
Dyskografia:: The Boys of Sligo (1989) Harmony Hill (1993) Playing with fire (1995) End of the day (1996) Live in Palma (1997) MidSummer Nights (1999) Decade (2001) Spirit (2003) A Healing Heart (2005) Travelling Show (2007) The Thrush in the Storm (2013) The Great Irish Songbook (2019)
The Boys of Sligo (1989) Michael Holmes - guitar, bouzouki,Shane Mitchell - accordion, Brian McDonagh - mandola, mandolin, Liam Kelly - vocals, whistling, flute, Martin McGinley - fiddle
1.The Donegal Set 2.The Dolphin/The Clapton Jigs 3.Thos Byrnes/The Man Of Aran 4.Jackson's/The Cliffs of Glencolumbkile 5.The Sligo Set 6.The Raphoe/The Chestnut Tree 7.The Boys Of Sligo/Monaghan Twig 8.The World's End Set 9.Eddie Kelly's Jigs 10.Unknown/Return From Camden Town 11.The Key Of The Convent/Tommy People's 12.The Dancing Bear/Oreaga 13.Walsh's Fancy/The Congress/Spoil The Dance
Harmony Hill (1993) Recording information: Barn Recording Studio, CO (1992). Michael Holmes - guitar, bouzouki, Shane Mitchell - accordion, Brian McDonagh - mandola, mandolin, Shane McAlear - fiddle, viola, Cathy Jordan - vocals, bodhran, Liam Kelly - vocals, whistling, flute
1.Apples in Winter 2.Hills of Greenmore 3.Fields of Milltown 4.Bellaghy Fair 5.The Ploughman 6.The Green Mountain 7.Welcome Poor Paddy 8.Jig C Jig 9.The Fair Maid 10.Virginia Set 11.A Stor Mo Chroi 12.Slides and Reels
Playing with fire (1995) Michael Holmes Bouzouki, Composer, Guitar, Cathy Jordan Bodhran, Percussion, Vocals, Liam Kelly Composer, Flute, Vocals, Whistle (Human), Whistle (Instrument), Shane McAlear Fiddle, Brian McDonagh Bass, Guitar, Mandola, Mandolin, Producer, Vocals, Shane Mitchell Accordion
1.Buckley's Fancy 2.Molly And Johnny 3.Last Nights Fun 4.Wheels Of The World 5.Maire Mor 6.I Buried My Wife 7.The Hungry Rock 8.Cailin Rua 9.Ash Plant Set 10.Peigin Mo Chroi 11.The Game Of Love 12.Willie Lennox 13.Let Down The Blade
At the End Of The Day (1996)
1.Touching Cloth (Reels) 2.Ar Éirinn Ní Neosfainn Cé Hí (Song) 3.Jim Coleman's (Mazurka & Reels) 4.An Spailpín Fánach (Song) 5.Packie Duignan's (Jigs) 6.Lone Shanakyle (Song) 7.Drag Her Round The Road (Reels) 8.Peata Beag (Song) 9.The Trip To Sligo Set (Reels) 10.Sile Ni Ghadhra (Song) 11.The Kilavill Set (Jigs) 12.I Courted A Wee Girl 13.Josefin's Waltz (Dervish & Väsen) 14.Eileen McMahon
Live in Palma (1997)
1.Packie Duignan's (Jigs) 2.An Spailpín Fánach (Song) 3.Slow Reels 4.Sheila Nee Iyer (Song) 5.The Trip To Sligo (Reels) 6.The Hungry Rock 7.Ar Éirinn Ní Neosfainn Cé Hí (Song) 8.Molly And Johnny (Song) 9.The Green Mountain 10.I Courted A Wee Girl/Josefin's Waltz (Song) 11.Drag Her Round The Road (Reels) 12.Máire Mhór (Song) 13.I Buried Me Wife And Danced On Top Of Her (Jigs) 14.The Hills Of Greanmore (Song) 15.The World's End (Reels) 16.Peata Beag (Song)17.Pheigín Mo Chroi (Song) 18.Jim Coleman's 19.Happy Birthday To Felip 20.Edward By Lough Éirn's Shore (Song) 21.Killavil Jigs 22.Allelu Na Gnamha
Midsummer Night (1999)
1.Midsummer's Night 2.Sean Bhain 3.Tenpenny Bit 4.Sweet Viledee 5.Palmer's Gate 6.Erin Gra mo Chroi 7.Lark on the Strand 8.Cairns Hill 9.Maid Father's Garden 10.Abbeyfeale Set 11.An T-Uil 12.Bold Doherty 13.Out on the Road 14.Red Haired Mary
Decade (2001)
1.The Kilavill Set 2.Molly and Johnny 3.The Lark on the Strand 4.The Hills of Greanmore 5.The Worlds End 6.Apples in Winter 7.Peigín mo chroí 8.Josefin's Waltz 9.An Spailpín Fánach 10.The Hungry Rock 11.The Banks of the Sweet Viledee 12.Palmer's Gate 13.Ar Éirinn Ní Neosfainn Cé Hí 14.Jim Coleman's
Spirit (2003)
1.John Blessings 2.An Rógaire Dubh/Na Ceannabháin Bhána/Páidín O Raifeartaí 3.Father Jack 4.The Fair-Haired Boy 5.Siesta Set 6.The Soldier Laddie 7.Beauties of Autumn 8.The Lag's Song 9.Boots of Spanish Leather 10.O'Raghailligh’s Grave 11.Swallows Tail 12.The Cocks Are Crowing 13.Whelans (Jigs) Trounsdells Cross
A Healing Heart (2005)
1.I Courted a Wee Girl / Josefin's Waltz 2.A Stór Mo Croí 3.Boots of Spanish Leather 4.Willie Lennox 5.Erin Grá mo Chroi 6.Ar Éirinn Ní Neosfainn Cé Hí 7.The Fairhaired Boy 8.Lone Shanakyle 9.I Hope You Still Dance 10.Josefin's Waltz -----------------------------
Travelling Show (2007)
Cathy Jordan - Vocals, Bodhran, Bones, Bouzar, Autoharp, Guitar, Liam Kelly - Flute, Whistles, Shane Mitchell - Accordion, Tom Morrow - Fiddle, Michael Holmes - Bouzouki, Bass Guitar, Brian McDonagh - Mandola, Guitar Guest Musicians: Triona Ni Dhomhnaill - Harpsichord, Keyboards, Rick Epping - Concertina, Harmonicas and Jews Harps, Steve Wickham - Violin and Viola, Anna Houston - Cello, Eddie Lee - Upright Bass, Shamie O'Dowd -Guitars, John Reynolds - Drums / Percussion, Claire Kenny - Bass, Leonard Podolak - 5 string banjo, Jordan McConnell - Guitar
1. Gypsies, Tramps and Thieves 2. The Coolea Jig 3. My Bride And I 4. The Cat She Went A-Hunting 5. The Bealtine Set 6. Grainne 7. Heading Home 8. The Queen and The Soldier 9. The Master's Return 10. Lord Levett 11. The Jolly Tinker 12. Crucan Na bPaiste
From Stage to Stage (2010)
Disc: 1 1. Intro 2. The Swallow's Tail 3. Intro 4. Lord Levett 5. The Bealtaine Set 6. The Masters Return 7. Intro 8. I Courted a Wee Girl 9. Josefin's Waltz 10. Intro 11. Slangpolska Efter Byss-calle Disc: 2 1. The Coolea Jigs 2. Intro 3. The Cat She Went A-hunting 4. Intro 5. Boots of Spanish Leather 6. Intro 7. John Blessings 8. Intro 9. Red-haired Mary 10. Intro 11. There's Gold in Them Hills 12. Intro 13. Apples in Winter
DVD: 1) Coolea Jigs 2) My Bride & I 3) The Cat 4) The Boots of Spanish Leather 5) The Queen & the Soldier 6) The Swallow's Tail 7) Gypsies, Tramps & Thieves 8) The Hop Jigs 9) Lord Levett 10) The Master's Return 11) Red Haired Mary
The Thrush in the Storm (2013)
Produced by Richard Ford and Dervish, Recorded at that Glen Center Manorhamilton, Engineered by Richard Ford, Additional recordings - Acoustik Productions, Newtown Mountkennedy & The Magic Room, Sligo
1.The Green Gowned Lass 2.Baba Chonraoí 3.Maggie’s Lilt 4.The Lover’s Token 5.The Rolling Wave 6.Shanagolden 7.The Corner House 8.The Banks of the Clyde 9.Handsome Polly-O 10.The Harp and Shamrock 11.Snoring Biddy 12.The Thrush in the Storm
The Great Irish Songbook (2019)
Produced by Graham Henderson and released through Rounder Records, a historic Americana and folk label based in Nashville, Tennessee.
1. The Rambling Irishman (featuring Cathy Jordan) 2. There’s Whiskey in the Jar (featuring The SteelDrivers) 3. Molly Malone (featuring Imelda May) 4. The Galway Shawl (featuring Steve Earle) 5. She Moved Through The Fair (featuring Andrea Corr) 6. The Rocky Road to Dublin (featuring Brendan Gleeson) 7. Down by the Sally Gardens (featuring Kate Rusby) 8. On Raglan Road (featuring Vince Gill) 9. Dónal Óg (featuring.Cathy Jordan) 10. The Fields of Athenry (featuring Jamey Johnson) 11. The May Morning Dew (featuring Rhiannon Giddens) 12. The West Coast of Clare (featuring David Gray) 13. The Parting Glass (featuring Abigail Washburn)
Liam Kelly Liam Kelly, pochodzący ze Sligo założyciel grupy. Zaczął grać tradycyjną muzykę irlandzką w bardzo młodym wieku, wychowany w muzycznej rodzinie. Zaczął od akordeonu, lecz zmienił na whistle a następnie flet. Przyjaźń z Shanem Mitchellem doprowadziła do założenia grupy Poitin, gdy byli jeszcze w szkole. W 2009 roku Liam wydał solowy album „Sweetwood”, by uczcić 20-tą rocznicę istnienia Dervish’a.
Brian McDonagh Brian był członkiem, założycielem grupy Oisin. Pochodzi z Dublina, a przprowadził się do Sligo po odejściu z Oisina. Jest, również, uznanym w Irlandii malarzem i wystawia swoje obrazy w kraju i zagranicą.
Shane Mitchell Shane Mitchell pochodzi ze Sligo i jest założycielem zespołu. Już od młodych lat uczestniczył w lokalnych sesjach muzyczny i współzawodniczył w konkursach. W takich też okolicznościach spotkał Liama Kellego, z którym w czasach szkolnych założył grupę Poitin.
Tom Morrow Tom dołączył do grupy w 1998 roku i jest najmłodszym członkiem zespołu. Tom pochodzi z Carrigallen w hrabstwie Leitrim i jest najstarszym dzieckiem w muzycznej rodzinie. Podczas studiów w Limerick, był częścią tętniącej życiem tamtejszej sceny muzycznej. Tom przez pięć lat mieszkał i pracował jako konsultant oprogramowania w Dublinie. W tym czasie grał z wieloma zespołami i muzykami, jak również był stałym uczestnikiem regularnych sesji muzycznych w Dublinie i na terenie całego kraju.
Michael Holmes Michael urodził się w Sligo. Jego siostra, Anne nauczyła Michaela pierwszych akordów na gitarze a dzięki jej własnej muzyce zaintersował się muzyką folkową. Anne wyemigrowała do Stanów, gdy Michael miał 16 lat. Odziedziczył od niej starą gitarę, na której dalej się sam uczył. Podczas nauki w Summerhill College poznał i zaprzyjaźnił się z Shanem Mitchellem i Liamem Kellym. We trzech założyli zespół „Who Says What”. Po skończeniu nauki Michael przeprowadził się do Londynu, aby znaleźć pracę. W tym czasie Michael kupił swój pierwszy bouzouki. Kilka lat później, na wakacje w Sligo grupa muzyków Shane Mitchell, Liam Kelly, Michael Holmes, Brian McDonagh oraz skrzypek Martin McGinley nagrali album "The Boys Sligo" i wybrali nazwę Dervish.
Cathy Jordan Cathy Jordan urodziła się w Scramogue w hrabstwie Roscommon jako najmłodsza z siedmiorga rodzeństwa. Jej rodzice i rodzeństwo śpiewali a Cathy sama miała repertuar w wieku trzech lat. Po ukończeniu szkoły w 1988 roku Cathy pozostała w środowisku muzycznym pracując jako DJ w radio w dwóch stacji radiowych, Elphin oraz Independent Radio Longford, wytępując również na scenie w weekendy. Jest samoukiem. Gra na gitarze, bodhranie, kościach i bouzouki. W 1991 Cathy dołączyła do zespołu Dervish.
Shane McAleer Shane McAleer z Omagh jest znany z i charakterystycznej gry na skrzypcach. W zespole Dervish grał od 1991 do 1997 roku. McAleer był częścią kreatywnego rdzenia zespołu, występując na największych festiwalach muzyki tradycyjnej na świecie. Występował także z takim legendarnymi formacjami jak Stockton's Wing, Four Men and A Dog oraz z guitarzytą Artym McGlynn. Obecnie mieszka w Belfaście, McAleer jest założycielem niedawno utworzonego zespołu Pigeon Top z Darraghiem Murphym (pipes), Ryanem O'Donnellem (bouzouki), Kevin Sweeney (gitara, śpiew). Jego zainteresowani sięgają country i bluesa. Gra regularnie z the Dirty Blues band oraz Lost Brothers. McAleer zaczyna teraz swoją solową karirę.
Martin McGinley Martin McGinley jest tradycyjnym skrzypkiem pochodzącym z Raphoe w hrabstwie Donegal. Przez jakiś czas nagrywał z zespołem Dervish. Uczył kilka lat w renomowanej szkole letniej w Glencolumbkille. Grał regularnie z takimi mistrzami jak Danny O'Donnell, James Byrne, Vincent Campbell i Con Cassidy. Wpłw na jego muzykę mieli, główny przedstawiciel stylu Donegal, John Doherty oraz Tommy Peoples. Martin pracuje jako redaktor w gazecie Derry Journal i grywa na sesjach muzycznych i małych festiwalach w Donegal. Mieszka w Fahan, w hrabstwie Donegal.
Séamus O’Dowd Seamus O'Dowd, ze Sligo, zaczął grać na skrzypcach w wieku ośmiu lat, ucząc się od swoich rodziców. Brał udział w zawodach i sesjach muzycznych. Wtedy spotkał młodego akordeonistę Shana Mitchella i, grającego na whistle i akordeonie Liama Kellego.Kilka lat poźnie Seamus wraz ze swym ojcem byli tregularnymi uczestnikami muzycznych sesji zwanych "Trades Club", gdzie mógł słuchać muzyków z całego świata, innych rejonów Irlandii i, oczywiście, ze Sligo. Po raz kolejny spotkał się z Shanem i Liamem (który tym razemgrał na flecie), grającym na mandoli Brianem McDonagh oraz Michaelem Holmesem. Grałtakże grać na mandolinie, skrzypcach i bodhranie, lecz to poprzez gitarę zaczął interesować się rockiem i bluesem. W tym czasie, od połowy lat 80-tych, grywał z grupą tradycyjnych muzyków, grupą jeszcze bez nazwy, której członkowie to Shane Mitchell, Liam Kelly, Brian McDonagh i Michael Holmes. Wkrótce potem wraz z gitarzystą i wokalistą ze Sligo, Gerrym Grennanem utworzyli duet, który zajmował się szeroką gamą muzyki akustycznej do bluegrass, poprzez muzyką tradycyjna i ragtime do bluesa i rocka akustycznego. Połowę lat 90-tych spędził w okolicach Sligo oraz w północno-zachodniej Irlandii, występując solowo a także z zespołami. W jednym z takich zespołów spotkał Cathy Jordan. Grał również w celtic rockowej grupie D.T's, energicznej, lecz krótko istniejącej grupie, która szturmem zdobyła popularność w Sligo poprzez grę na dudach Jarlatha McTiernana wspieranego zespołem elektrycznym. Po rozpadzie D.T. Seamus zaczął organizować zajęcia muzyczne. Na początku 1998 roku dołączył do Dervisha, początkowo jako skrzypek zastępując Shane'a McAleera, ale po dodaniu jako skrzypka Toma Morrowa do składu grupy, Seamus zaczął grać więcej na gitarze oraz harmonijce i skrzypcach. Od 2001 roku gra z Mairtín O'Connor Band. W 2006 roku nagrał swój pierwszy solowy album, Headful Of Echoes.
Doolin' jest francuską grupą tradycyjnej muzyki irlandzkiej pochodzącą z Tuluzy. W składzie jest sześciu doskonałych muzyków, którzy wprowadzając elementy jazzu i rocka stworzyli własne, niepowtarzalne brzmienie dając zupełnie nowe podejście do muzyki irlandzkiej. Ich pełnie energii utwory, to własne i tradycyjne kompozycje instrumentalne i piosenki nagrane w nowoczesnym stylu. Doolin, to niewielkie miasteczko turystyczne położone w hrabstwie Clare na zachodnim wybrzeżu Irlandii, uznawane za jedno z najważniejszych centrów prawdziwej, tradycyjnej muzyki irlandzkiej.
Zespół uformował się w Tuluzie w 2005 roku, założony przez sześciu utalentowanych muzykach, mających wcześniej doświadczenie na scenie w różnych rodzajach muzyki. Wszyscy są Francuzami, choć łatwo można ich wziąć za Irlandczyków. W skład grupy wchodzą dwie pary rodzeństwa: Nicolas i Wilfried Besse (gitara i akordeon) oraz Josselin i Jacob Fournel (odpowiednio bodhran i gwizdki) plus Guilhem Cavaillé (skrzypce) i Sébastien Saunié (gitara basowa).
Nicolas Besse przewinął się przez pop rockową scene, grając przez rok w londyńskim zespole „Meude” a po powrocie do Francji w grupie „Yann & les abeilles”. W 1998 roku zaangażował się w muzykę irlandzką, tworząc grupę „The Gartloney Rats”. French in origin, they can be easily mistaken for Irish musicians.
Wilfried Besse profesjonalnym muzykiem został w wieku lat osiemnastu, śpiewając i grając na perkusji i pianinie, lecz to akordeon stał się jego ulubionym instrumentem. Jego głos był symbolem jednej z francuskich grup lat dziewięćdziesiątych, „Joyce”, gdzie był kompozytorem i autorem tekstów. W tym samym czasie wraz z bratem Nicolasem i kuzynem Sebastienem towarzyszył gwiazdom francuskiej piosenki. Pierwsze kroki na irlandzkiej scenie muzycznej stawiał w 1998 roku, gdy studiował sean nós (tradycyjną styl muzyki irlandzkiej).
Jacob Fournel, to znakomity pianista jazzowy, który przewędrował Irlandię poznając muzykę i kulturę tego kraju. Na gwizdkach uczył się grać Irlandzkich muzyków a dzięki swoim jazzowym korzeniom oraz swobodnej technice został wyróżniony w 2003 roku w irlandzkim konkursie gry na swoim instrumencie.
Josselin Fournel jest pasjonatem wszelkiego rodzaju instrumentów perkusyjnych, który odkrył bodhrán podczas wizyty w Irlandii. Choć uczył się w akademii mistrza Juniora Davey jest w dużej mierze samoukiem. Jego innowacyjny styl, energia i sprawność techniczna przyczyniły się do tego, że został wicemistrzem Irlandii w 2004 roku.
Guilhem Cavaillé uczył się tradycyjnej muzyki oksytańskiej a w wieku jedenastu lat pokochał muzykę irlandzką. Uczestniczył w warsztatach prowadzonych przez irlandzkich mistrzów. Był zawsze aktywny w promowaniu zarówno muzyki regionu jak i irlandzkiej.
Sébastien Saunié rozwinął swój styl, grając na gitarze basowej z francuskimi gwiazdami różnych gatunków (pop, rock, jazz, soul, francuski chanson). Muzykę irlandzką poznał, gdy w dzień Świętego Patryka, wypadło mu zastąpić kogoś w zespole muzyki irlandzkiej. Był założycielem grupy „The Gartloney Rats”, łącząc poprockowe brzmienia z tradycyjnymi irlandzkimi klimatem.
Zaledwie po kilku miesiącach działalności grupa śmiało dzieliła scenę z naprawdę uznanymi postaciami muzyki celtyckiej, jak na przykład z Alan Stivell w ramach festiwalu w Carmaux (Festival a Fleur de Peau).
W marcu 2006 roku ukazał się pierwszy album zespołu „Popcorn Behavior”, rozprowadzany przez Keltia Musique. Album został nagrodzony przez Trad Magazine, dwumiesięcznik specjalizujący się w tradycyjnej muzyce i tańcu. Grupa otrzymała wsparcie od znanego irlandzkiego flecisty Desi Wilkinsona, z którym wyruszyła w trasę koncertową.
Po dwóch latach koncertowania grupa wydała w 2008 roku swój drugi album „Angels Are Free”, zwiększając swoja popularność, pracując jednocześnie przy koncercie z muzyką z filmu „Man of Aran” z 1934 roku o podróżniku, prekursorze filmu etnograficznego, Robercie Flaherty. W tym projekcie współpracowali z cygańskim skrzypkiem jazzowym Costelem Nitescu, szkockim dudzierzem Danem Houghtonem oraz Olivierem Arnaudem, grającym na mandolinie i banjo należącym do Duo-Trio-Quartet Barbar i grupy Hectora Boyaux z Tuluzy.
Materiał zarejestrowany w grudniu 2008 roku na koncercie w Central Park w Albi w pobliżu Tuluzy, ukazał się w 2010 roku na płytach CD oraz DVD zatytułowanych „Doolin' Live au Central Park”.
W 2011 grupa uczestniczyła we francuskiej części pokazów tańca irlandzkiego Celtic Legends a w czasie swojej pierwszej trasy w Irlandii zespół zagrał na festiwalu Tall Ships Festival w Waterford wraz z grupami Dervish, The Waterboys oraz Sharon Shannon. W lipcu 2011 roku ukazał się trzeci album grupy „Exile”.
W sierpniu 2012 roku grupa wzięła, po raz kolejny, udział w festiwalu „Interceltique de Lorient”, by tam nagrać materiał na płytę zatytułowaną „Live In Lorient”. Pojawiły się na nim utwory nagrane z zaproszonymi gośćmi. „Reconciliation Set” został nagrany z udziałem angielskiego skrzypka Sama Proctora a piosenka „Dinkey's Session Set” z Brianem Kelly (banjo) i Benem Gunnery (skrzypce), znanych z The Popes. Album ukazał się w marcu następnego roku.
W 2016 roku ukazał się kolejny albym grupy pod tytułem “Doolin’”, którego tematem jest fala emigracji Irlandczyków do Ameryki podczas Wielkiego Głodu w Irlandii. Płyta została nagrana w Nashville pod amerykańską etykietą Compass Records, po spotkaniu z Alison Brown i Garry Westem, założycielami tej prestiżowej wytwórni. Podczas nagrywania płyty grupa współpracowała z wieloma uznanymi muzykami, takimi jak John Doyle, gitarzysta Solas, który dodatkowo wziął na siebie rolę dyrektora artystycznego albumu. Ponadto pojawili się, flecista Michael McGoldrick, wirtuoz banjo Alison Brown, grający na gitarze dobro Jerry Douglas, perkusista Kenny Malone czy Mary Shannon (siostra Sharon Shannon) ze swoim banjo. Na płycie wykorzystano piosenki: Boba Dylana „Ballad of Hollis Brown” , „Amsterdam” Jacquesa Brela, „Famine” Sinéad O'Connor a John Doyle skomponował specjalnie na tę okazję utwór instrumentalny „Wind Her Up”.
Wydany w 2023 roku album „Circus Boy” został nagrany w dwóch częściach. Pierwsza w Ameryce (Chicago, Kansas City i Pittsburgh) podczas trasy koncertowej zespołu w 2019 roku, a druga, po przerwie związanej z pandemią, została ukończony we Francji z producentami Oliverem Lude i Patricem Rensonem. Lude i Renson, głównie producenci popowi, przyczynili się do ewolucji brzmienia Doolin’, co jest widoczne na płycie.
Dyskografia: Popcorn Behaviour Marzec 2006 Angels Are Free Czerwiec 2008 Exile Lipiec 2011 Live In Lorient Marzec 2013 Doolin' Czerwiec 2016 Circus Boy Maj 2023
Skład: Nicolas Besse - gitara Wilfried Besse - śpiew, akordeon Guilhem Cavaillé - skrzypce Jacob Fournel - flażolety Josselin Fournel - bodhran Sébastien Saunié - gitara basowa
Zespół Dún an Doras został założony w roku 1997 przez multiinstrumentalistę René Starhona, znakomitego muzyka grającego na gitarze, bouzouki i instrumentach perkusyjnych, działającego przedtem w zespołach zorientowanych raczej rockowo. Pierwotny skład zespołu był iście międzynarodowy: gitarzysta Simon Delaney, grający na dudach irlandzkich Scott Mavroudis i bodhránista Tom English byli Irlandczykami, skrzypaczka Nilla Axelsson pochodziła ze Szwecji. Wybitną postacią w grupie była od samego początku wokalistka Katia García, która, jako jedyna z pierwotnego składu, działa w zespole do dnia dzisiejszego. Pierwotny Dún an Doras, dzięki swej niezmiernej energii i zręczności instrumentalnej, połączonej z dziarskim, żywiołowym wykonywaniem koncertów, zyskał szybko przychylność fanów muzyki irlandzkiej. Na początku zespół grał przede wszystkim irlandzkie utwory instrumentalne w stylu tradycyjnym, ale już wtedy do był otwarty na nowe, oryginalne wpływy. Na płycie nagranej w tym składzie, Bossa Nudski, można więc znaleźć zarówno wyśmienite kompozycje skrzypaczki Nilli Axelsson, jak i taniec macedoński Skudrinka, a brzmią tam również i niecodzienne instrumenty, na przykład didgeridoo, na którym grał kolejny Irlandczyk współpracujący z zespołem, Jonny Tennant.
Tego rodzaju międzynarodowe projekty niestety rzadko kiedy trwają długo, tak więc po trzech latach członkowie zespołu rozjechali się po świecie. Ale w międzyczasie, właśnie dzięki działalności pierwotnego składu Dún an Doras, muzykę irlandzką zaczęła grać w Czechach spora liczba nie-Irlandczyków, tak więc René i Katia mogli w latach 1999 - 2000 ściągnąć do zespołu nowych muzyków, kolejno: skrzypka Daniela Malczyka, gitarzystę Petra Košumberskiego oraz flecistę, Radvana Markusa. Nowy skład zaowocował szybką ewolucją w warstwie instrumentalnej centralną pozycję w repertuarze grupy zajęły własne kompozycje w oryginalnych aranżacjach. Równocześnie, irlandzkie piosenki ludowe śpiewane przez Katię García zachowały swą niepowtarzalną atmosferę, a zostały jeszcze wzbogacone o intermezza i inne pomysły nowych muzyków. Grupa nie zaniechała też współpracy z różnymi perkusjonistami. Kilkanaście miesięcy z zespołem grała na djembe Kristina Kyndlová, w czasie swych pobytów w Pradze w Dún an Doras dalej występował gościnnie Jonny Tennant. Okres poszukiwań zakończono jesienią roku 2002 - stałym członkiem zespołu został znakomity perkusjonista grający na tabli, darbuce i djembe - Jakub Severin.
Jesienią 2003 Dún an Doras przedstawia płytę Sweet and Sour. W tym samym czasie odchodzi René Starhon. Najnowszym muzykiem w składzie jest teraz kontrabasista Filip Klinecký, który gra z zespołem od marca 2004. W marcu 2005 zostaje wydana ostatnia jak na razie płyta o nazwie Rua.
Skład: Káťa García, wokal Petr Košumberský, gitara Radvan Markus, flet poprzeczny Daniel Malczyk, skrzypce Jakub Severin, tabla, djembe, darbuka, istrumenty rytmiczne Filip Klinecký, kontrabas
Dyskografia: Bossa Nudski - Mars Records 1999 demo2002 - wydawnictwo własne Sweet & Sour - Indies Records 2003 Rua - Indies Records 2005
Katia García - wokal Katia rozpoczęła swą karierę wokalistki w roku 1997 w praskim zespole grającym muzykę irlandzką o nazwie Púca Rúa. Po zakończeniu działalności zespołu wstępuje do Dún an Doras. Z grupą nagrywa pierwszą płytę "Bossa Nudski" (1999), występuje też gościnnie na płytach zespołów Happy to Meet "Kusovka" i Teagrass "Večírek". Oprócz Dún an Doras jest również współtwórczynią, wraz z Predragiem Duronjiciem (Draga Banda), projektu muzycznego przedstawiającego pieśni bałkanskie, hiszpańskie i sefardyjskie. Współpracuje również z muzykami koło Lubosza Maliny (Druhá tráva) w specyficznym projekcie łączącym world-music i bluegrass. Utwory w wykonaniu Katii to przekazywane z głębi duszy opowieści o ludzkim losie lub niezwykłe przygody bohaterów piosenek. W połączeniu z jej czystym, niepowtarzalnym głosem i bezbłędną zdolnością ornamentacji i frazowania, słuchanie ich dostarcza odbiorcy niecodziennych wrażeń
Petr Košumberský - gitara Zanim dołącza do zespołu Dún an Doras (w roku 2000), gra najpierw w grupie folkowej "Podivín" a następnie w grupie muzyki irlandzkiej "Shannon". Petr używa niestandardowego "irlandzkiego" stroju gitary DADGAD, co dodaje jego grze charakterystycznego dźwięku. W jego grze można zauważyć układy akordowe typowe dla jazzu. Petr gra z nadzwyczajną pasją i z bardzo dobrym wyczuciem akompaniamentu i aranżacji utworów tradycyjnych i współczesnych. Jego muzyczne pomysły wraz z oryginalnymi liniami akordowymi i precyzyjnym rytmem tworzą niepowtarzalny styl, będący podstawą brzmienia całego zespołu. Petr jest wpółautorem większości utworów granych przez zespół.
Radvan Markus - flet poprzeczny, flet altowy Flecista Radvan Markus to muzyk często występujący, posiadający niezmiernie bogatą skalą wykonawczą. W Dún an Doras gra od roku 2000. Chociaż podstawę stanowi dla niego muzyka irlandzka, jego repertuar zawiera też utwory z innych gatunków world-music, a także utwory jazzowe i klasyczne. O jego wszechstronności świadczy uczestnictwo w innych projektach, na przykład w zespole Cabelique, czy też w projekcie skupionym wokół Katii García (utwory bałkańskie i sefardyjskie). Pomimo, iż Radvan potrafi grać także na tradycyjnych fletach i whistles irlandzkich, jego domeną jest flet poprzeczny. Ten klasyczny instrument pozwala mu bowiem swobodnie poruszać się po melodiach i skalach niemożliwych do zagrania na instrumentach tradycyjnych. Dzięki temu może zarówno komponować oryginalne, nowoczesne utwory, jak też wprowadzać ciekawe innowacje do repertuaru tradycyjnego. Mocną stroną Radvana jest właśnie zdolność wzbogacania melodyki i ornamentacji irlandzkiej o pierwiastki jazzu i muzyki innych kręgów kulturowych. Radvan, razem z gitarzystą Petrem Košumberskim, jest autorem większości repertuaru zespołu.
Daniel Malczyk - skrzypce Daniel został członkiem zespołu w roku 1999. Muzyką irlandzką interesował się jednak już kilka lat wcześniej, przez jakiś czas grał też w zespole "Dalua". Bezbłędnie panuje nad irlandzkim stylem gry, jego repertuar na sesjach muzyki irlandzkiej prawie że nie ma ograniczeń, a w jego skład wchodzą utwory od najbardziej tradycyjnych, aż po najnowsze kompozycje współczesnych zespołów irlandzkich. Ma także dobre wyczucie w aranżacji piosenek i utworów instrumentalnych. Do repertuaru grupy dodaje też własne utwory, o wesołym, optymistycznym charakterze.
Jakub Severin - tabla, djembe, darbuka Wszechstronny perkusjonista. Został członkiem zespołu Dún an Doras pod koniec roku 2002. Wśród instrumentów, na których gra, można znaleźć na przykład darbukę, djembe, czy indyjskie tabla. Jest specjalistą od muzyki afrykańskiej, oprócz Dún an Doras gra w grupie perkusjonistycznej TiDiTaDe, odwiedził nawet Afrykę, by jeszcze bardziej pogłębić swą wiedzę. Sposób jego gry jest dowodem na to, że muzyka irlandzka z łatwością adaptuje nowe wpływy, bez jakiegokolwiek uszczerbku na swojej istocie.
Zespół powstał z inicjatywy Becky Morris ze Smallworld Music, która w listopadzie 1995 poprosiła Michaela McGoldricka, Briana Finnegana i Sarę Allen, by wystąpili razem w jednorazowej trasie koncertowej zatytułowanej "Three Nations Flutes". Nazwa była myląca, gdyż ci trzej fleciści pochodzili jedynie z Anglii i Irlandii. Ogłoszono nawet, że Mike to Szkot. Grupa zebrała tak pochlebne opinie, że muzycy postanowili pociągnąć wspólne granie dalej angażując do współpracy gitarzystę Eda Boyda. Nowa nazwa "Fluke" ( od słowa flute) została wkrótce zastąpiona przez "Flook", ponieważ jak się okazało, w Manchesterze działała grupa techno o takiej nazwie. W 1997 roku ukazały się pierwsze nagrania jako "Flook! Live!". Materiał na ten album pochodził z sierpnia 1996 roku z Sidmouth Festival. Na początku 1998 ze współpracy z zespołem rezygnuje Michael McGoldrick zdając sobie sprawę, że będąc związany z innymi projektami (Lúnasa, Kate Rusby, Afro Celts, Capercaillie) nie może się w pełni zaangażować w pracę we Flook. Już wcześniej zespół współpracował okazjonalnie Johnem Joe Kellym (bodhran) i, gdy Michael zdecydował się odejść, zdecydowali zdecydowali zatrudnić go na stałe. Choć muzyka Flook jest tylko instrumentalna, nigdy nie mieli problemu z zapełnieniem sal koncertowych. Ich twórczość jest mieszaniną stylów i tradycji. Tradycyjna muzyka irlandzka pomieszana z własnymi kompozycjami pod dużym wpływem folku bretońskiego muzyki ludowej Europy wschodniej. Biografia muzyczna członków zespołu jest różnorodna. Brian Finnegan wychował się w Armagh w północnej Irlandii, zaczynając grę na flecie w wieku 8 lat. Pierwszym wzorem był dla niego Matt Molloy a kolejnym bretończyk Jean-Michel Veillon (Kornog). Grał na scenie już od czasów szkolnych a następnie założył Gan Ainm po sześciu miesiącach zmieniając nazwę na Upstairs in a Tent, która działała przez 3 lata. Brian nagrał album solowy "When the Party's Over". Ed Boyd wychował się w Bath (południowa Anglia), grając już od czasów szkolnych. Kiedy przeprowadził do Manchesteru znalazł się w otoczeniu muzyków, grając muzykę w irlandzkich w sesjach. To tutaj po raz pierwszy spotkał Mika, Johna Joe i wielu innych młodych muzyków. Wraz z dwojgiem innych założył zespół "Red Ciel" i nagrał album "Jump to the Sun ". John Joe Kelly wzrastał w irlandzkiej rodzinie w Manchesterze. Od wczesnych lat był wybitnym artystą specjalizującym się w bodhranie a grając we Flook wciąż się rozwija. Muzyczne zainteresowania Sary Allan zaczęły się w szkole, obejmując free jazz w czasach collegu i przeszły w stronę muzyki folk poprzez serię szczęśliwych spotkań z muzykami folkowymi. Sara grała w anarchicznym 23 osobowym zespole "The Happy End" a następnie w "The Barely Works". Wraz z Chrisem Thompsonem (banjo) założyła BIGJIG, gdzie łączyli folk z podkładem funky w postaci basu i perkusji - wspaniała grupa, która nigdy nie zdobyła reputacji, na jaką zasługiwała.
Nazwa Flook w niektórych dialektach oznacza "flądrę" (ang. "flatfish"). Ich pierwszy studyjny album, wydany w 1999 roku, nazwano więc "Flatfish" i nagrano przez własne wydawnictwo. Album określono jako "wspaniały", "niezwykły" i "prawie doskonały", ale to występy na żywo zjednujące serca słuchaczy, sposób komunikacji między muzykami, ich czysta radość ze wspólnego grania, to właśnie doceniła publiczność i krytycy. Rubai, wydany w 2002 roku, nominowany do BBC Folk Album of the Year, był powszechnie uznany i przez dziennikarzy i muzyków z całego świata, ustalając reputację Flook jako jednego z najbardziej ekscytujących i innowacyjnych zespołów, które pojawiły się na angielsko-irladzkiej scenie folkowej, wygrywając nagrodę at BBC Folk Awards w 2006 dla najlepszej grupy. Trzeci studyjny album "Haven" został wydany w 2005 roku. Od 2008 roku grupa miała przerwę w działalności wracając na trasy koncertowe w 2013 roku po pięcioletniej przerwie. Mimo powrotu do działalności Flook decydował się tylko na krótkie trasy, a także występy na festiwalach. Wreszcie 12 kwietnia 2019 roku ukazał się nowy album „Ancora” i związana z nim trasa promująca po Anglii i Walii.
Dyskografia: "When the Party's Over" 1993 ARAD CD 101 (Celtic Music label) FLOOK "Live!" 1997 Small Time CD9405 FLOOK "The Four of Us" (America release only) 1999 Flatfish 001 FLOOK "Flatfish" September 1999. FLOOK. "Rubai" 2002. FLOOK. "Haven" 2005. FLOOK. "Ancora" 2019.
Ganaim to trio z Bremy, założone w 2014 roku przez Pinto von Frohsinna oraz skrzypaczkę Saskię Forkert. Pinto grał na bodhranie w znanym zespole Versengold, wykonującym muzykę średniowieczną w rockowym wydaniu. Pinto grał w młodości na perkusji w szkolnych zespołach, ale podczas studiów odkrył irlandzki bęben ramowy – bodhran. Saskia uczyła się grać na sopranie i flecie prostym, a od ósmego roku życia na skrzypcach. Saskia miała doświadczenia sceniczne wraz z zespołem DerElligh z Bonn. Ganaim zaplanowany był jako duet, ale przy nagrywaniu pierwszej płyty w 2015 roku dołączył do nich gitarzysta Cornelius Bode “Zorny”. Jako trio muzycy z pasją interpretują tradycyjne pieśni z Irlandii, Szkocji, Anglii, Francji i Hiszpanii, krajów, które przez wieki znajdowały się pod wpływem celtyckim. Zespół łączy historyczną tradycję z żywiołowym, wirtuozerskim wykonaniem, wprowadzają w utwory własne pomysły.
Debiutancki album „Ceol ón Mhuileann” ukazał się w lutym 2015 roku. Tytuł tłumaczy się jako „muzyka młyna”, czyli konkretne miejsce, gdzie powstały ostateczne wersje, a chodzi o dom na hiszpańskiej wyspie La Gomera. Na płycie znajduje się dziesięć tradycyjnych utworów wykonanych na instrumentach akustycznych, a w wśród nich bardzo znane standardy, takie jak: „Johnnie Cope”, „The Boys Of Bedlam”, „Are You Sleeping, Maggie” czy „I’ll Tell Me Ma”. Wspierali ich gościnni muzycy Bernd Wesemann, Fabian Mehrtens, Robin i Stefan Decker.
W lipcu 2016 roku grupa pojawiła się na festiwalu Hörnerfest. Hörnerfest to plenerowy festiwal muzyczny z bogatą ofertą muzyki średniowiecza, gdzie oprócz muzyki odbywają różne inne atrakcje jak sztuka ognia, żonglerka, łucznictwo, rzucanie siekierą i nożem oraz średniowieczny obóz.
Drugi albumu zespołu „Public House” został wydany w lipcu 2017 roku. Płyta zawiera 13 tradycyjnych utworów, a do nagrań zaproszono wielu gościnnych muzyków. Oprócz Ralfa Albersa (Albi – frontman Fiddler's Green) pojawili się: Hendrik Morgenbrodt (dudziarz z zespołu Cara), Günther K. na lirze korbowej, Linda Laukamp (Lyriel) na wiolonczeli i Steffen Gabriel na flecie i gwizdku. Album rozpoczyna znana z nieskończonych interpretacji piosenka „Star Of The County Down”, którą w wykonaniu Ganaim rozpoczyna bodhram, by w miarę rozwoju utworu dodawać coraz więcej energii gitary i skrzypiec. „Rocky Road to Dublin” ma również własną interpretację. Szkocka piosenka weselna „Marie's Wedding” ma dwie części kończy się reelem. „An Hini a Garan”, to pieśń miłosna zaśpiewana po bretońsku przez Saskię. W „Hills of Connemara” Thomasem „Pinto” oraz Albi tworzą duet pomiędzy instrumentalnymi bębnami. Album kończy się piosenką „Lovers And Friends” z niezwykłą wiolonczelą i silnie interpretowaną wokalnie postawą przeciw wojnie. Swoje nowe utwory zespół zaprezentował już w lipcu na festiwalu Wacken Open Air w Szlezwiku-Holsztynie, jednym z największych na świecie festiwali muzyki metalowej.
Hò-rò, to pochodząca z Highlandów, energiczna grupa muzyki tradycyjnej, która szybko stała się znana na szkockiej scenie muzycznej. Grają tradycyjną szkocką muzykę oraz gaelickie, folkowe piosenki nadając im nowoczesny charakter. Hò-rò to wyrażenie używane jako ruch w graniu muzyki, brzmienie często słyszane w pieśniach gaelickich. Zespół ma siedzibę w Inverness a ich kariera zaczęła się od zwycięstwa w konkursie „One Step Further” na festiwalu Hebridean Celtic Festival w 2014 roku. Od tego czasu występowali na festiwalach w całej Szkocji i Europie.
Zespół powstał dość przypadkowo w marcu 2013, początkowo jako trio, kiedy to Sean Cousins pracował jako kelner w Inverness a jego szefowa potrzebowała zespołu na wieczorne przyjęcie. Wiedziała, że Sean jest muzykiem i poprosiła go o zebranie kilku osób. Nie mieli zamiaru tworzyć grupy, ale zainteresowanie było niesamowite, więc zaczęli aranżować kilka zestawów melodii i piosenek i tak stali się zespołem. Sean jest samoukiem muzycznym, gra na pianinie, bębnach i gitarze a początkowo dołączyli do niego akordeonista Calum MacPhail z Fort William oraz wokalistka Rachael Macdonald, z Inverness. Calum, który do Inverness przeprowadził się w 2007 roku, wystąpił już razem z Seanem wcześniej, na przyjęciu bożonarodzeniowym w 2012 roku. Rachael MacDonald wkrótce odeszła, aby skoncentrować się na studiach uniwersyteckich, a Hò-rò stał się zespołem czteroosobowym, do którego dołączył dudziarz Crisdean MacDonald z South Uist oraz wokalistka i skrzypaczka Lucy Doogan z Ballachulish, oboje studiujący na w publicznej uczelni Sabhal Mor Ostaig na wyspie Skye.
Ho-Ro Live at Celtic Connections 2014
W tym czteroosobowym składzie zespół wystąpił w styczniu 2014 roku na festiwalu Celtic Connections i został jednym z sześciu zwycięzców konkursu Danny Kyle Open Stage przeznaczonego dla młodych talentów. Danny Kyle był miłośnikiem i promotorem muzyki tradycyjnej działającym na rzez na rzecz jej odrodzenia w Szkocji. Od tego momentu rozpoczęła się kariera zespołu i zaczęli występować na różnych festiwalach w Szkocji i Europie. Na początku lata pojawili się na festiwalu muzyki i sztuki Belladrum Tartan Heart Festival w historycznej posiadłości w pobliżu Inverness. Następnie, w lipcu wystąpili na festiwalu Hebridean Celtic, odbywającym się w okolicach Stornoway na wyspie Lewis, gdzie zwyciężyli w konkursie „One Step Further” przeznaczonego dla artystów w wieku od 18 do 25 lat. Na HebCelt ich skład został zasilony przez piętnastoletniego perkusistę Rory’ego Grindlay’a z West Calder, który wyrobił sobie markę na YouTube po opublikowaniu coverów perkusji z różnych stylów muzycznych. Rory, rok później, dołączył do składu zespołu Skipinnish.
Na początku 2016 roku zespół zagrał swój pierwszy główny koncert w znanym klubie muzycznym The Ironworks w Inverness.
Pierwszy album grupy ukazał się w lato 2016 roku. Płyta została nagrana w studio nagraniowym Gran's House Studio w okolicach Glasgow, prowadzonym przez klawiszowca i kompozytora grupy Blazin' Fiddles, Angusa Lyona. Na albumie znalazły się różnorodne gaelickie i szkockie tradycyjne piosenki i melodie. W nagraniach, na skrzypcach, uczestniczył dodatkowo Alex MacKechnie z grupy Heron Valley.
Od 2017 roku grupa zaczęła występować w sześcioosobowym składzie wraz z klawiszowcem Keithem Morrisonem oraz and Davidem Calumem Macmillanem, perkusistą z wyspy Lewis. Keith, to znany muzyk sesyjny z Hebrydów Zewnętrznych występujący z wieloma zespołami grającymi muzykę celtycką, by wymienić: Face the West, The Tumbling Souls, Heron Valley. Keith grał w zespole tylko gościnnie, lecz DC Macmillan pozostał na stałe.
Rok 2017 grupa zakończyła zwycięstwem w plebiscycie MG Alba Scots Trad Music Awards w kategorii „Up and Coming Artist of the Year”.
Dwa lata po wydaniu pierwszego albumu skład grupy ustala się jako sześcioosobowy. Stałym członkiem staje się Paul Martin, klawiszowiec i gitarzysta z wyspy Lewis. W tym składzie Hò-rò wydaje swój drugi krążek „HEX”. Każdy z sześciu członków wnosi do występu na żywo własne muzyczne tło i styl, co znalazło odzwierciedlenie w albumie. Grafika okładki i tytuł przedstawiającym motyw sześciokąta ilustruje właśnie te sześć różnych podejść muzycznych, jakie zastosowali podczas tworzenia albumu. Materiał na płycie, to własna interpretacja tradycyjnej muzyki, zawierająca utwory instrumentalne i piosenki. Wśród piosenek śpiewanych przez Lucy znajdują się „Walk The Road” autorstwa Kate Rusby oraz „Raven’s Wing” napisany przez Damiena O’Kane’a, męża Kate Rusby. Wyjątkowe miejsce w zestawie ma „Muinntir mo Ghráidh” , melodia, którą wokalistka Lucy znalazła na strychu swojej babci. Piosenka została napisana przez jednego z przodków Lucy, Alasdaira Rankina i została zapomniana do czasu jej odkrycia. Cały album kończy zestaw „Elliot Finn Macdonald”, który pozwala każdemu się zaprezentować.
Na początku 2019 roku nastąpiła zmiana w składzie. Lucy Doogan opuściła zespół, aby podążać za swoim osobistym marzeniem i podróżować. Skrzypce od niej przejęła Hannah Macrae z Fort William, finalistka konkursu BBC Radio Scotland Young Traditional Musician of the Year w 2016 roku. Hannah zaczęła grać na pianinie w wieku pięciu lat a następnie wybrała skrzypce, na których zaczęła się uczyć w szkole podstawowej. Hannah udziela się w popularyzowaniu muzyki tradycyjnej.
Przed wydaniem nowej płyty zespół opuścił dudziarz Crisdean MacDonald, uczestnicząc jeszcze w nagraniach. Crisdean grał poza grupą w różnych składach, by w końcu stworzyć The Crisdean MacDonald Trio, w którego składzie znaleźli się oprócz niego skrzypaczka i żona Louisa Barron MacDonald oraz gitarzysta Seoras Chald.
W kwietniu 2022 roku ukazał się nowy album grupy Hò-rò „New Moon”. Album powstał w powiększonym siedmioosobowym składzie. Nowym muzykiem jest Alastair MacLean, grający na dudach i flażoletach. Ally to doświadczony muzyk, związany również z grupą Ceòl an Aire. W nagraniach można usłyszeć perkusistę Matta Arnota. Materiał został nagrany i zmiksowany w Glo Worm Studios w Glasgow we współpracy z Rossem Saundersem z grupy Mànran oraz nominowanym do nagrody Grammy Robinem Schmidtem. „New Moon” jest pod silnym wpływem krajobrazu i kultury szkockich Highlandów i wysp. Nastrojowa okładka albumu wykorzystuje obraz artystki z Inverness, Dot Walker, przedstawiający widok na wyspę Eigg ze srebrnych piasków Arisaig. Album zawiera piosenki i melodie z całego świata, w tym tradycyjne utwory gaelickie i samodzielnie skomponowane utwory. Płytę poprzedził singiel, „Isle Of Eigg” z piękną i pogodną balladą, ożywioną niesamowitym wokalem Caluma MacPhaila i Hannah Macrae. Autorem tej piosenki jest Robin Laing, znany również jako Whisky Bard, piosenkarz i z Edynburga. Utwory „Follow The Heron” i „Oran An Amadain Bhoidhich” również prezentują delikatne wokale i uspokajające melodie. „Little Bird” to łagodny i rzewny utwór instrumentalny z dodawanymi kolejno instrumentami oraz efektami elektronicznymi. Kolejna piosenka, to standard „The Long Black Veil”, przypominająca o wspólnej irlandzko-amerykańskiej tradycji . Piosenka zagrana jest dość prosto z wokalem Caluma MacPhaila a szkockie motywy pojawiają się między zwrotkami. Zestaw kończą, początkowo powolny z główną rolą skrzypiec i akordeonu, utwór instrumentalny „Dark Sky, New Moon” oraz, wspomniany wcześniej, „Oran An Amadain Bhoidhich”, gaelicka piosenka wykonana przez Hannah Macrae. Zespół wyruszył w trasę koncertową po całej Szkocji w kwietniu i czerwcu, występując w Inverness, Aberdeen, Glasgow, Edynburgu i Fort William.
Skład zespołu: Alastair MacLean (dudy, gwizdki), Calum MacPhail (akordeon, śpiew), Hannah Macrae (skrzypce, śpiew), Sean Cousins (gitara, instr. perkusyjne), Paul Martin (klawisze, gitara elektryczna), Calum MacQuarrie (gitara basowa), DC Macmillan (perkusja)
Grali z zespołem: Rachael Macdonald (śpiew) Lucy Doogan (śpiew, skrzypce) Crisdean MacDonald (dudy, gwizdki, bodhran) Keith Morrison (klawisze)
Dyskogrfia: Hò-rò ( 2016) HEX (2018) New Moon (2022)
Ímar, to grupa z Glasgow, która skupia się na dziedzictwie kulturowym Szkocjii, Irlandii i Wyspy Man, które dzieliły kiedyś ten sam język a podobne, wyraźnie silne pokrewieństwo przetrwało między ich muzycznymi tradycjami. Nazwa pochodzi od nordyckiego króla tego terytorium z dziewiątego wieku. W składzie zespołu znaleźli się byli i obecni członkowie grup Manran, RURA, Talisk, Barrule, Cara, Mabon i The Lowground. Członkowie grupy poznali się jako nastolatkowie na koncertach i warsztatach organizowanych przez Comhaltas Ceoltóirí Éireann, organizację zajmującą się promocją muzyki ludowej, szkoleniem młodych muzyków i konkursami muzyki tradycyjnej. Skrzypek Tomás Callister (MecLir) oraz grający na bouzouki Adam Rhodes (Barrule/Mabon), są z wyspy Man a Mohsen Amini (Talisk), grający na koncertinie pochodzi z Glasgow. Ryan Murphy (Mànran) z Cork w Irlandii jest dyplomowany muzykiem grającym na dudach (uilleann pipes) whistlach i flecie a Adam Brown (RURA) z Suffolk w Anglii gra na bodhranie i na instrumentach perkusyjnych. Wszyscy są wielokrotnymi laureatami konkursów muzyki tradycyjnej, zarówno jako soliści jak i w zespołach.
Zespół powstał na początku 2016 roku i zaczął też występować na wielu ważnych festiwalach takich jak Cambridge Folk Festival, podczas którego ukazało się pierwsze oficjalne wideo. Pierwsza płyta „Afterlight” ukazała się w 2017 roku na festiwalu Celtic Connections. Album zawiera dziesięć utworów łącząc wpływy kultury Szkocji, Irlandii i Wyspy Man, które niegdyś łączyły ten sam język gaelicki. Melodie na płycie, to zarówno tradycyjne kawałki jak i oryginalne kompozycje. „Afterlight” został uznany albumem roku w plebiscycie MG Alba Trad Awards za 2017 rok.
Drugi album studyjny „Avalanche” został wydany kilka miesięcy po znaczącym sukcesie grupy, po otrzymaniu nagrody Horizon dla zespołu oraz nagrody muzyka roku dla Mohsen Amini w prestiżowym plebiscycie BBC Radio 2 Folk Awards. Płyta zawiera dziesięć utworów doskonale odzwierciedlających rozwój zespołu. Do tej produkcji zostali zaproszeni jako goście znaczący muzycy brytyjskiej sceny folkowej. Paletę dźwięku poszerzyli: klawiszowiec Donald Shaw, jeden z założycieli Capercaille, a do aranżacji smyczkowych zaproszono Grega Lawsona, Finę Stephen (skrzypce), Rhoslyn Lawton (altówka, „Alauda Quartet”) i Sonię Cromarty (wiolonczela, „Capella String Quartet”).
Trzeci album „Awakening” ukazał się w kwietni 2023 roku, po pięcioletniej przerwie zdominowanej pandemicznymi restrykcjami. Album koncentruje się na własnych kompozycjach zespołu, ale te z kolei zostały zainspirowane historiami, miejscami i tradycjami z różnych rodzinnych terenów muzyków. Uwagę zwraca okładka albumu, na której znajdują się grafiki autorstwa Bruno Cavelleca przedstawiające nordyckiego króla, Imara, od którego pochodzi nazwa zespołu. Ímar gra muzykę z pasją i furią, której słucha się z przyjemnością. Jeden z dzięsięciu utworów, „The Stinger” ukazał się wcześniej jako singiel oraz nagranie wideo.
Członkowie zespołu: Adam Brown - bodhran (RURA, Rua MacMillian Trio) Adam Rhodes - bouzouki (Mec Lir, Barrule) Mohsen Amini - koncertina (Talisk) Ryan Murphy - dudy (Manran) Tomas Callister - skrzypce (Mec Lir, Barrule)
Mohsen Amini jest grającym na koncertinie muzykiem z Glasgow, czołową postacią na dzisiejszej scenie muzycznej. W 2014 roku był współzałożycielem wielokrotnie nagradzanego tria , zdobywając, zaledwie po kilku miesiącach, BBC Radio 2 Folk Award. W 2016 roku założył supergrupę Ímar. W 2016 roku został uhonorowany wyróżnieniem muzyka roku (Young Traditional Music of the Year) w plebiscycie BBC Radio Scotland. Został pierwszym w historii muzykiem, który został nominowany do nagrody „Instrumentalista roku” w konkursie MG Alba Trad w 2016 r. Muzykiem roku został również w 2017 i w 2018 roku w konkursie BBC Radio 2 Folk Awards.
Ryan Murphy jest jednym z najbardziej utalentowanych młodych muzyków, którzy pojawili się na irlandzkiej scenie muzyki rozrywkowej. Jego głównym instrumentem są dudy (uilleann pipes), ale gra także na flecie i saksofonie. Jest wielokrotnym zwycięzcą wszech-irlandzkich konkursów muzycznych. Członek grupy Mànran oraz założyciel Ímar. Posiada dyplom tradycyjnej muzyki irlandzkiej z London College of Music i jest absolwentem Irish World Academy of Music w Limerick. Ryan Murphy był także członkiem irlandzkiej grupy Cara.
Tomas Callister w wieku dwudziestu lat zyskał już miano jednego z czołowych muzyków wyspy Man. Jest wybitnym skrzypkiem, lecz gra także na gitarze, banjo i innych instrumentach. Tom znany jest ze swojej pasji do muzyki z wyspy Man i jako solista i jako członek lokalnej grupy The Reeling Stones lub znanych zespołów Mec Lir czy Barrule. Ponieważ jego matka pochodzi ze Szkocji, to zawsze kochał muzykę szkocką stając się też częścią grupy Ímar. Tom pracuje również jako muzyk sesyjny. Na skrzypcach zaczął grać w wieku 5, 6 lat.
Adam Rhodes to utalentowany multiinstrumentalista, urodzony w Anglii, a przeniósł się na Wyspę Man w wieku 8 lat. Adam zawsze był mocno zaangażowany w scenę muzyczną wyspy. Jest dobrze znany będąc członkiem jednej z wiodących grup celtyckich na wyspie, King Chiaullee, z którą nagrał trzy albumy i reprezentował wyspę na festiwalach na całym świecie, w tym w Bretanii, Irlandii, Szkocji, Kornwalii, Walii, USA i Kanadzie. Chociaż Adam dorastał i spędził większość swojego życia na Wyspie Man, obecnie mieszka w Glasgow po kilku latach spędzonych w Edynburgu, gdzie studiował na Uniwersytecie. Adam gra również na bouzouki z zespołem Mec Lir.
Adam Brown,to znakomity gitarzysta i dwukrotny mistrz Irlandii na bodhranie, oryginalnie z Suffolk we Wschodniej Anglii. Adam intensywnie koncertuje z, pochodzącą z Glasgow, grupą RURA oraz z Rua Macmillian Trio.
Iontach, to irlandzko-brytyjsko-niemieckie trio, z siedzibą w Niemczech, grające tradycyjne irlandzkie melodie. Grupa powstała w 2003 roku, założona przez Angelikę Berns, Siobhán Kennedy i Jensa Kommnicka podczas warsztatów w weekend muzyczny w Proitzer Mühle w Niemczech. Jens Kommnick i Angelika Berns grali wcześniej w irlandzkim zespole Friel's Kitchen. Od 2016 roku w miejsce Angeliki pojawił się Nick Wiseman-Ellis muzyk z Norwich w Anglii. Repertuar grupy jest zorientowany na tradycyjne irlandzkie melodie. Muzyka Iontach jest czasem zabawna i porywająca, czasem melancholijna i bliska muzyce kameralnej. Nazwa zespołu tłumaczy się jako „cudowny” i „doskonały”, a czasem także „dziwny”.
Angelika Berns (wokal, instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne, flażolety), która dorastała w Oberhausen, zetknęła się z tradycyjną muzyką podczas studiów w Anglii. Występowała tam w lokalnych klubach folkowych i była członkiem-założycielem innowacyjnego niemieckiego irlandzkiego zespołu muzycznego Limerick Junction, z którym nagraływała. Przez kilka lat była też stałym członkiem grupy Friel's Kitchen. W obu tych zespołach grał również Jens Kommnick.
Jens (wokal, gitara, bouzouki, wiolonczela, instrumenty klawiszowe, dudy, flażolety) swoje pierwsze koncerty zaczął grać w niemieckich klubach folkowych już w wieku 15 lat. Przez cztery lata pracował w teatrze miejskim w Bremerhaven. W wieku 17 lat po raz pierwszy zetknął się z muzykami irlandzkimi i szkockimi i od tamtej pory jest związany z muzyką celtycką. Ukończył kurs muzyczny na specjalizacji gitara klasyczna oraz brał udział w projektach folkowych i jazzowych na uniwersytecie. W Kolonii uczył się gry na organach kościelnych. Gra również na innych instrumentach, na których grać nauczył się sam.
Siobhán Kennedy (wokal, flet, flażolety, skrzypce) dorastała w rodzinie muzycznej w północno-wschodniej Irlandii w Dundalk i nauczyła się grać ze słuchu, a uczył ją ojciec, Rory. Zaczęła grać na flecie w wieku 4 lat. W dzieciństwie występowała wraz z rodziną w całej Irlandii. Przez 6 lat była stałym członkiem grupy Lá Lugh i z tym zespołem występowała w Europie. Z Lá Lugh współpracował również Jens Kommnick. Choć jej głównym instrumentem jest flet drewniany, to gra również na skrzypcach. Zespół Iontach powstał w momencie, gdy Friel's Kitchen została rozwiązana a cała trójka była zaangażowana jako lider warsztatów muzycznych w Proitzer Mühle w Niemczech. Muzycy zdali sobie sprawę, że wspólne granie sprawia im radość i postanowili kontynuować jako zespół.
Pierwszy album grupy ukazał się w 2004 roku. „The Half Gate” zawiera wiele uroczych piosenek , często osadzonych w trzech głosach oraz irlandzkie melodie instrumentalne w świetnych aranżacjach. Utwory są różnorodne od starych standardów do bardziej nowoczesnych oraz oryginalnych. Na płycie można dostrzec wpływ grupy Lá Lugh, w której grała wcześniej Siobhán Kennedy. Trzy utworzy z trzynastu pochodzą z płyt Lá Lugh nagrane wcześniej przez Éithne Ní Uallacháin oraz Gerry O’Connora: „Brighid’s Kiss”, „Tá Sé ‘na Lá” oraz „Senex Puer”. Tytułowy to zestaw własnej kompozycji Jensa „The Ferris Wheel” i trzech jigów: „Old Man Dillon”, „ Paddy Fahy’s” oraz „The Half Gate”. Rozpoczyna się od solowej gitary po czy pojawiaja się flet Siobhán i kolejne instrumenty. Największy niemiecki magazyn folkowy Folker wybrał pierwszą płytę „The Half Gate” na CD miesiąca oraz nominował płytę na CD roku 2004.
Druga płyta grupy zatytułowana „Jiggin' It” ukazała się w lipcu 2007 roku. Podobnie jak pierwsze wydawnictwo i na tym można znaleźć utwory o różnorodnym nastroju, czasem żywiołowe a czasem melancholijne. Cała trójka muzyków udziela się w warstwie wokalnej. Angelika jest odpowiedzialna za piosenki w języku angielskim, a tradycyjne gaelickie pieśni śpiewa Siobhán. Zestaw utworów składa się częściowo z własnych kompozycji, uzupełnionych tradycyjnymi i współczesnymi piosenkami, z oryginalnymi aranżacjami.
Rok później, w 2008 roku, zespół nagrał, bardzo dobrze przyjęty album bożonarodzeniowy „Iontach celebrate Christmas - Flight of the Wren”, który zawiera 10 świątecznych kolęd i piosenek.
W 2011 roku Iontach powstała wspólna płyta z legendarną niemiecką grupą folkowo-kabaretową Liederjan. Grupa istnieje od 1975 roku a płyta nosi tytuł „Geschenkt” (prezent) i łączy irlandzki i niemiecki folk w oryginalną całość. Na albumie znajduje się 14 piosenek o zimie i Bożym Narodzeniu, z których część jest własnego autorstwa a część została zebrana przez lata, w tym m.in. „Kaszubska piosenka bożonarodzeniowa”.
Kolejny album ukazał się po wielu latach przerwy, dopiero w 2016 roku, i w zmienionym składzie. Ze współpracy zrezygnowała Angelika Berns a w jej miejsce pojawił się angielski akordeonista Nick Wiseman-Ellis. Nowa płyta „A New Journey” została stworzona już w tym składzie. Nick Wiseman-Ellis pochodzi z Norwich w Anglii i zaczął grać na akordeonie w wieku 16 lat, rozwijając zainteresowanie muzyką tradycyjną. Studiował gr na akordeonie i skrzypcach na uniwersytecie w Newcastle i z tak wybitnymi muzykami jak Kathryn Tickell i Karen Tweed. Po ukończeniu studiów Nick podróżował po całej Europie jako lider warsztatów akordeonowych i skrzypcowych oraz jako aktywny członek różnych zespołów i projektów. Album zawiera 15 pozycji, w których są walców, reele, jigi, tradycyjne utwory irlamdzkie i szkockie oraz własne kompozycje, tworzące zrównoważoną mieszankę starego z nowym. Płytę rozpoczyna zestaw „Paddy Fahey's / Ríl Eanach Mhic Collin & The Ash Plant / Curlews In The Bog”. Urodzony w 1926 roku Paddy Fahey nigdy nie nagrał komercyjnego nagrania, ale jego utwory były często nagrywane przez wielu znakomitych muzyków. Na albumie pojawiają się utwory całej trójki a utwór tytułowy, to walc skomponowany przez Siobhán. W muzyce zespołu pojawiają się często nietypowe połączenia jak na przykład intrumentalne „Along Silver Lines / Only Viveka”, gdzie kompozycja Jensa połączona została ze znanym utworem autorstwa Karen Tweed. Ich muzyka jest melodyjna i słodka, bardzo tradycyjna, ale z wyraźnymi domieszkami wpływów skandynawskich, francuskich, klasycznych i jazzowych. Jest świeży i zrelaksowany, stabilny i rytmiczny.
W 2019 roku ukazał się piąty, a drugi w tym składzie, album grupy o nazwie “Cuan”, co oznacza port. Adres pocztowy zespołu, to mała rybacka wioska w pobliżu Bremerhaven, Wremen. Na płycie znajduje się też oryginalna kompozycja Jensa „Lights Of The Ocean” stawiając temu miejscu muzyczny pomnik. Album otwiera zestaw „Charlie Lennon's / Dungarvan Fleadh/ Small Hills Of Offaly”, który się rozpoczynają skrzypce Nicka Wisemana-Ellisa oraz flet Siobhan Kennedy. Jens Kommnick wchodzi na bouzouki w drugiej z trzech części. Pełne i solidne brzmienie jest obecne przez wszystkie 15 utworów. Piosenki i utwory instrumentalne występują równomiernie a muzycy mają okazję pokazać swoje tradycyjne umiejętności. Uroku dodają dwie piosenki w języku gaelickim. Pierwszy, to kołysanka „Éiníní” a drugi, to piosenka „Slán Le Máigh” do poematu 18-to wiecznego poety irlandzkiego Aindriasa Mac Craitha, który mieszkał nad rzeką Maigue w hrabstwie Limeric. Piosenka „To Althea, from Prison” została napisana w 1642 roku Richarda Lovelace’a, jako rezultat uwięzienia autora. Muzyka do słów została napisana przez zespół Fairport Convention i znalazła się na ich albumie “Nine”. Inna piosenka „Passage West” została oryginalnie napisana przez Johna Spillane’a i pochodzi z jego albumu „So Far So Good Like”. Piosenka opisuje miejsce zamieszkania Johna, Passage West stary port w pobliżu Cork, do którego artysta przeprowadził się w 1997 roku. Płytę kończy piosenka melancholijna piosenka „Until We Meet Again” amerykańskiego poety i pieśniarza Davida Roth’a, z którym Jens Kommnick nagrał płytę „Meet You Where” w 2004 roku.
Z okazji 20 rocznicy działalności zespół nagrał świąteczną płytę CD „The Season of Mirth and of Glee”. CD ukazało się w październiku 2023 roku. Pomysł takiej płyty był bardzo spontaniczny i pojawił się już w lutym tego roku a promocja odbyła się podczas trasy koncertowej na jesieni. Nowy album irlandzko-brytyjsko-niemieckiego trio zawiera gustownie wybrane utwory i kolędy z wielu regionów świata (Szkocja, Anglia, Walia, USA czy Kanada), współczesną i tradycyjną muzykę instrumentalną z Irlandii i zagranicy, a także własne kompozycje o różnych nastrojach. Trio dostarcza album na najwyższym poziomie instrumentalnym, z wielowarstwowymi aranżacjami, czasem emocjonalnie świątecznymi, czasem żywiołowej pogody. Uwagę przykuwa urzekająca okładka. Została narysowana specjalnie na potrzeby – wyposażonej w 24-stronicową, dwujęzyczną książeczkę – produkcji znanej akordeonistki i artystki Karen Tweed.
Dyskografia: 2004: Iontach: The Half Gate 2007: Iontach: „Jiggin' It“ 2008: Iontach: „Flight of the Wren“ 2016: Iontach: A New Journey 2019: Iontach: Cuan 2023: Iontach: The Season of Mirth and of Glee
Kinnia to zespół z Madrytu złożony z profesjonalnych muzyków wyszkolonych w różnych stylach muzycznych. Repertuar grupy oparty jest na tradycyjnej irlandzkiej muzyce a oryginalność polega na delikatnym połączeniu z muzyką śródziemnomorską i średniowieczną. Kinnia powstała w 2014 i szybko zyskała uznanie krytyków i publiczności dzięki swojej kreatywności oraz swoistemu magnetyzmowi podczas koncertów.
Grupa została założona przez skrzypaczkę i kompozytorkę Jezabel Martinez oraz gitarzystę, kompozytora i producenta Jorge Escudero.
Pierwszy album zespołu, zatytułowany „Kinnia”, ukazał się we wrześniu 2015 roku. Album został nagrany w składzie: Jorge Escudero, (gitara), Jezabel Martínez, (skrzypce) i Nico Carpentieri (głos, mandolina). Na płycie znalazły się tradycyjne piosenki irlandzkie oraz własne aranżacje utworów z filmów „Gra o tron” czy „Ostatni Mohikanin” a także skandynawskiego „Brian Boru”.
1 stycznia 2021 roku, dając powiew nadziei i radości po tym niespokojnym roku, Kinnia wydała swój drugi album „Drink For The Fallen”, który zawiera oryginale utwory skomponowane przez zespół.Ten album to podróż do średniowiecznych tawern, imprez celtyckich, lasów, statków pirackich, odległych mitycznych światów. Z okazji wydania tego albumu Kinnia zaplanowała trasę koncertową, która rozpoczęła się 9 stycznia 2021 roku w Vitoria-Gasteiz, stolicy Kraju Basków i kontynuacji w Madrycie 22 stycznia.
Skład zespołu: Jorge Escudero Ruiz (gitara) Jezabel Martínez (skrzypce) Pablo Merchante (śpiew) José Luis Frías (flety, dudy galicyjskie, gwizdki) Bardo Malkavian (instr. perkusyjne, bouzouki)
Jezabel Martinez jest skrzypaczką i kompozytorką, którą uczyli ormiańscy nauczyciele Valeri Gazarian i Gayane Abrahamyan. Jezabel jest bardzo wszechstronną artystką. Posiada tytuł magistra reżyserii i sztuki folmowej. Łączy reżyserię z pisaniem scenariuszy i muzyki do filmów, filmów dokumentalnych czy reklam. Niektóre z nich zostały nagrodzone na wielu festiwalach. Jest także fotografem niezależnym i bierze udział w Art Exhibitions jako członek prestiżowej kobiecej grupy artystycznej „Generando Arte”. Artystka współpracuje także z innymi grupami i orkiestrami, których style wahają się od klasycznych (Shagane Ensemble, Stradivari Symphony Orchestra, Camerata Musicalis), poprzez rock (Spell, Whisky Caravan), aż do metalu (Ocelon, Sechem), pagan folk (Cuélebre) czy muzyki celtyckiej (Mosquera Celtic Band). Uczestniczy również jako orientalny muzyk i tancerka w różnych rekonstrukcjach historycznych. Obecnie pracuje w kilku projektach, łącząc sztukę muzyczną i wizualną. Jej najnowsze dzieło to album „Sacred Geometry”, na podstawie muzyki, matematyki, świętej geometrii (liczba Pi, Złota Liczba, elementy okultystyczne, takie jak sześcian Metatrona lub Kwiat Życia) w częstotliwości 432Hz.
Jorge Escudero zaczął grać na gitarze w 1995 roku w wieku 15 lat. Kilka lat później pojawiły się jego pierwsze amatorskie nagrania i produkcje muzyczne. Od tego czasu pracował jako kompozytor, producent i technik dźwiękowy w niezliczonych zespołach. Jorge pracuje także jako nauczyciel muzyki. Jego zainteresowania muzyczne są bardzo różnorodne. Jest członkiem kilku formacji o najróżniejszych stylach: Crownless (symfoniczny metal), Dale al Aire (pop-fusion), a ostatnio Kinnia.
W 2016 roku do grupy dołączył José Luís Frías, multiinstrumentalista i pedagog muzyczny specjalizujący się w barokowych fletach, dudach galicyjskich i irlandzkich gwizdkach. Jose zajmuje się również fotografią. Brał udział w nagraniu ponad dwudziestu albumów jako muzyk studyjny, będąc stałym współpracownikiem na koncertach dla wielu lokalnych i zagranicznych zespołów. Współpracował z wieloma grupami z gatunku folk metal, pagan folk i rocka gotyckiego z których można wyróżnić Hordak i Trobar de Morte, z którymi koncertował na europejskich festiwalach, takich jak „Wave Gotik Treffen” w Lipsku,„Festival Mediaval” w Selb, „Ghost Festival” w Rasnov (Rumunia) „Entremuralhas” w Leirii (Portugalia) i na koncertach w takich krajach jak Niemcy, Francja, Portugalia, Szwajcaria, Holandia, Rumunia i Belgia.
Pablo Merchante jest piosenkarzem i technikiem dźwięku, który rozpoczął swoją karierę jako muzyk w 2009 roku, zakładając zespół Dark Hill i grając w nim przez 7 lat. Następnie zaangażował się do grupy folk metalowej Aendil, w której był frontmanem, kompozytorem i technikiem dźwięku. Po kilku koncertach i demo z Aendilem, Kinnia skontaktowała się z Pablo, aby wykonać testy jako wokalisty zespołu, i zaakceptowała jego kandydaturę z entuzjazmem.
Bardo Malkavian (Gato), to najnowszy nabytek zespołu. Muzyką interesował się od najmłodszych lat, samodzielnie ucząc się gry na gitarze, basie i perkusji. Później dołożył do tego jeszcze bouzouki. Grał w grupach o różnych stylach muzycznych takich jak ANTI-THESIS (punk rock), Burning Edge (heavy metal), Septem Custodes (progresywny folk rock) czy The Drunken Sailors (tradycyjny folk irlandzki). Wprawy w muzyce irlandzkiej nabrał grając w sesjach w irlandzkich pubach.
Dyskografia: Kinnia – 2015 Drink For The Fallen - 2021
Grupa Kornog często jest uznawana za jedną z najlepszych grup bretońskich. Być może przyczyniły się do tego udane trasy koncertowe w Stanach Zjednoczonych a być może sposób prezentacji tejże muzyki, przeznaczony do słuchania, bardzo łatwy w odbiorze, docierając do naprawdę szerokiego grona. Typowe dla grup folkowych z Bretanii jest granie muzyki w tradycji "Fest Noz", czyli do zabaw tanecznych, w których uczestnicy tańczą w grupach wykonując stepujące kroki. Dla wielu amerykanów Kornog jest synonimem bretońskiej muzyki. Samo słowo oznacza po bretońsku "wiatr z zachodu".
Grupa powstała w 1980, gdy spotkała się trójka muzyków: Jamie McMenemy (wcześniej związany ze szkocką formacją Battlefield Band), Soig Siberil i Christian Lemaitre. Wkrótce dołącza do nich Jean-Michel Veillon.
Jamie McMenemy (śpiew, bouzouki, mandolina) był wcześniej związany z grupą Battlefield Band, lecz w czasie trasy w Bretanii, tak go oczarowała tutejsza muzyka, że przeniósł się tutaj w 1979 roku a w dwa lata później nagrał solowy album "The Road to Kerrigouarch" z pomocą Soiga i Christiana. Wkrótce uformowali grupę. Dzięki obecności Jamie'go, w repertuarze zespołu można znaleźć tradycyjne szkockie ballady. Kornog miał dwa okresy aktywności. Pierwszy w latach 1982-1987. Ponowna działalności miała miejsce w latach 1999-2000.
Christian Lemaitre wychował się w Paryżu, w społeczności bretońskiej. Tutaj nauczył się gry na skrzypcach. Lemaitre grał również w grupie Storvan, grającej w tradycji Fest-Noz. Towarzyszył też kilka razy takim znanym skrzypkom jak Kevin Burke i Johnny Cunningham jako Celtic Fiddle Festival.
Jean-Michel Veillon był pierwszym, który użył drewnianego fletu wykonując muzykę bretońską. Grając na bombardzie (odmiana oboju) od jedenastego roku życia, nauczył się sam grać na flecie w 1977 roku i jest uznawany za jednego z największych wirtuozów tego instrumentu.
Soig Siberil, gitarzysta, znany był wcześniej z występów z grupą Gwerz. Opuścił Kornog w 1986 roku po nagraniu płyty "Ar Seizh Avel", wybierając udaną karierę solową. Na płycie "Kornog IV" z 1987 roku zastąpił go gitarzysta Gilles Le Bigot (przyszedł ze Skolvan). Kolejnym gitarzystą jest Nicolas Quemener, który zastąpił Siberila również w grupie "córce" Pennou Skoulm. Nicolas jest także członkiem grupy Skeduz, grjącej w tradycji "Fest Noz" a wcześniej grał również w grupie Arcady. Wychował się w Angers, we Francji a studiował perkusję.
Grupa do dzisiaj, od czasu do czasu, grywa razem a niektórzy członkowie zespołu grają w duetach (2010 - koncerty duetu Siberil-McMenemy), jednakże przez większą część czasu zajmują się działalnością w założonej przez siebie grupie Pennou Skoulm. Grupa Pennou Skoulm ma, podobnie jak Kornog, dwa okresy działalności, pierwszy 1982-1990 (album w 1985 roku) i ponownie od 2008 roku (album "Trinkan" z 2009 roku). Kornog, po reaktywacji, wydał płytę "Kornog" w 2000 roku.
Dyskografia: 1983: Kornog
1984: Premiere: Live in Minneapolis
1985: (Pennou Skoulm): Pennou Skoulm
1985: Ar Seizh Avel
1987: Kornog IV
2000: Korong
2009: (Pennou Skoulm): Trinkan
Lúnasa to tradycyjny irlandzki zespół muzyczny. Grupa uznawana jest za najlepszą irlandzką formację instrumentalną, grającą muzykę tradycyjną. Muzycy wykonują swoje utwory w sposób pomysłowy, na bardzo wysokim poziomie profesjonalnym, z niezwykłą czystością i świeżością kierując muzykę akustyczną na nowe terytorium. Ich nagrania zostały okrzyknięte jednymi z najlepszych i najważniejszych w świecie, a połączenie inteligencji, innowacji, wirtuozerii i pasji stawia je w czołówce muzyki celtyckiej. Zastosowanie uilleann pipes, skrzypiec, tin whistle, bodhranu i innych tradycyjnych instrumentów zawsze pozostawia urzekające wrażenie.
Nazwa zespołu pochodzi od celtyckiego święta zbiorów Lughnasadh (od boga Lugha), obchodzone jest w Irlandii w nocy z 31 lipca na 1 sierpnia i dzisiaj zwanego właśnie Lúnasa. Zwane festiwalem miłości wyznacza początek zbiorów pszenicy i jęczmienia oraz początek jesieni według tradycyjnego kalendarza irlandzkiego. W dzisiejszym języku irlandzkim słowo to oznacza także sierpień.
Początki zespołu mają miejsce w 1996 roku, gdy skrzypek Seán Smyth spotkał szczęśliwie na swojej muzycznej drodze kontrabasistę Trevora Hutchinsona oraz gitarzystę Donogha Hennessey. Sean praktykował medycynę i szukał ujścia dla swojej pasji. Jego solowa płyta z 1993 roku "The Blue Fiddle" zanlazła się w dziesiątce najlepszych albumów roku w nowojorskiej gazecie "The Irish Echo". Trevor i Donogh grali razem w zespole Shannon Sharon. Trevor grał również w Waterboys. Sean zaczął wcielać w życie wizję brzmienia zespołu, opartej na flecie uilleann pipes wraz ze skrzypcami, kontrabasem i gitarą. Sean był pod urokiem brzmienia The Bothy Band, chcąc go rozwinąć, uczynić bardziej drażliwym i grać bez wokalisty. Do zespołu doszli jeszcze dudziarz John McSherry i multiinstrumentalista Mike McGoldrick. Trio zadebiutowało w The Swan w Stockwell. Wyruszyli na krótką trasę po Skandynawii, wciąż jeszcze nie jako grupa. Zdecydowali się razem nagrać kilka kawałków, co stało się zaczątkiem pierwszego albumu.
W październiku 1997, ukazała się płyta zatytułowana tak jak nazwa zespołu. Wydali ją w kwintecie. Była to mieszanka nagrań studyjnych i koncertowych zabranych podczas jednego roku wspólnych występów. Tło dźwiękowe obejmuje hałas autobusu przejeżdżającego obok miejsca koncertu The Lobby Bar w Cork. Został natychmiast okrzyknięty jednym z najświeższych ostatnio nagrań muzyki irlandzkiej. Spotkali się z natychmiastową aprobatą. Ich pierwszy album stał się bestsellerem w Irlandii, zdobywając wysokie miejsca na folkowych listach i nominowanym do najlepszej dziesiątki przez „Irish Echo” w USA
Po nagraniu albumu grupa miała w planie trasę po Australii. Niestety Mike McGoldrick i John McSherry nie mogli w niej wziąć udziału. Sean zaprosił, w tym momencie, flecistę, Kevina Crawforda.
Poziom muzyczny i radość z gry przyciągnęła uwagę wytwórni Green Linnet, z którą grupa podpisała kontrakt i dla której nagrała swój pierwszy, w pełni studyjny, album "Otherworld", wydany w 1999 roku. Przy nagraniach, gościnnie, wziął udział McGoldrick a wykorzystano nawet tradycyjny irlandzki instrumentem, flügelhorn, w którymś momencie.
Jako że McGoldrick i McSherry grali gościnnie na "Otherworld", grupa zaczęła szukać dudziaża na stałe. Wybór padł na Cilliana Vallely, pochodzącego z muzycznej rodziny z harbstwa Armagh w Irlandii Północnej. Cillian zaczął grać na dudach (uilleann pipes) w wieku 7 lat, przejmując instrument od ojca, Briana, który był wielkim popularyzatorem tradycyjnej muzyki, zakładając wraz z żoną Eithne (skrzypce) "Armagh Pipers Club", instytucji, która już od ponad czterech dekad promuje irlandzki folk. Muzyczne zdolności okazali także bracia: Niall, grający na koncertinie, założyciel grupy Nomos, Caoimính (North Cregg) na skrzypcach, oraz flecista, nauczyliel i autor książek Fintan. Cillian po zakończeniu nauki, grał i koncertował zawodowo w całej Europie i Ameryce Północnej, a także w Japonii, Hong Kongu, Nowej Zelandii i Australii.
W lipcu 2001 roku wydali swój trzeci album "The Merry Sisters of Fate", za który, w marcu 2002 roku zostali nagrodzeni, przez Association for Independent Music w USA, za najlepszy brytyjsko- celtycku album roku. Jak zwykle muzyka koncentruje się na grze wybitnego skrzypka Sean Smyth, flecisty Kevin Crawford i dudziarza Cilliana Vallelly, na imponującym, energicznym wykonaniu jak w reelu "Merry Sisters of Fate" lub jigu "Minor Bee", przechodząc przez melodie w lekki, radosny sposób, wspomagany przez perkusyjną gitarę Donogha Hennessey i pomruk kontrabasu Hutchinsona.
W roku 2003 grupa wydała kolejny album "Redwood", ostatni w ramach kontraktu z Green Linnet Records. Pomysł zrodził się podczas przerwy w koncertach w USA, na ranczu w pobliżu Occidental w Kalifornii w październiku 2001 roku. Album nagrany został w dziesięć dni, w lutym 2002, w Prairie Sun Studios w Cotati. Pomysł polegał na próbie odtworzenia w studio atmosfery z występów "na żywo", co im sie doskonale udało.
W 2004 Lunasa podpisała kontrakt z Compass Records i nagrała album "The Kinnitty Sessions", na koncercie w Kinnitty Castle, w hrabstie Offaly, przed małą liczbą słuchaczy. Album otrzymał nominację na folkowy album roku w Radio 2 BBC. Został również wybrany najlepszym tradycyjnym albumem w 2005 roku przez czytelników Irish Music Magazine.
Pod koniec 2004 gitarzysta Donogh Hennessy postanowił odejść, by rozwijać własne projekty. Zastąpił go Paul Meehan - jeden z najbardziej olśniewających młodych gitararzystów i multi-instrumentalistów w gatunku muzyki celtyckiej, grający równolegle w zespole Buille stworzonym przez braci Nialla i Caoimhína Vallely.
W 2005 roku Lúnasa zaliczyła debiut kompozytorski w filmie fabularnym. Zespół nagrał dwie piosenki na ścieżce dźwiękowej filmu "Irish Jam" ("Irlandzki numer") z brytyjską aktorką Anną Friel i amerykańskim komikiem Eddiem Griffinem.
Szósty album Lúnasa Sé (czyt. shay - po irlandzku 6) został wydany w 2006 roku. Sé otrzymał nawet większe uznanie krytyki, niż poprzednie albumy. W nagraniu wzięła udział spora grupa dodatkowych muzyków: Conor Brady (gitary), Karl Ronan (puzon), Peter Fitzpatrick (pianino), Tim Edey (gitara). Wydanie płyty zaowocowało instensywnymi trasami koncertowymi w 2006 roku. Zaczęli od Celtic Connections w Glasgow, następnie Hawaje; USA (3 trasy w ciągu roku), kilkunaście krajów w Europie a na koniec trasa w Japonii w grudniu.
W 2007 roku zespół obchodził 10-lecie swojej działalności. Wystąpili w Glasgow na festiwalu Celtic Connections wraz zaproszonymi przez siebie gośćmi: Karan Casey, Kevinem Burke i Sarą Watkins. Ich show sfilmowała telewizja BBC. Wkrótce potem zespół wyruszył w 7-tygodniowe tournee poprzez Australię (występując we wszystkich większych miastach), Alaskę i 13 innych stanów w USA aż do Florydy. W marcu Irish Music Magazine umieścił zespół na pierwszej stronie dając tytuł "Decade Of Excellence" ("Dekada doskonałości").
Trevor Hutchison, jeden z założycieli zespołu, spędził większość 2007 roku na wybieraniu utworów, które najlepiej reprezentują nie tylko energię, sposób grania i temperament, z którego jest znana grupa Lúnasa, ale też wyjątkowość swoich kompozycji i aranżacji. W tym czasie, zespół zagościł w Compass Sound Studio w Nashville, aby ponownie nagrać „Aibreann” and „Morning Nightcap”, jako ilustrację dźwięku grupy w bieżącym składzie oraz pokazać na nowo te same klasyczne kawałki z własnego repertuaru. Efektem jest oszałamiająca wizytówka, bezspornie, jednej z najlepszych grup instrumentalnych w muzyce irlandzkiej w historii. Wydana w 2008 roku płyta „The Story So Far!” zawiera obszerną wkładkę na temat historii zespołu oraz sporo zdjęć z ostatnich 11 lat.
W 2006 roku Rada hrabstwa Leitrim przy wsparciu Arts Council opracowała program o nazwie „The Leitrim Equation”. Ideą programu było zaproszenie zespołu tradycyjnej muzyki irlandzkiej ,aby spędził czas w Leitrim. W ciągu półtora roku zespół miał odwiedzać hrabstwo na trzy dni co kilka miesięcy, spotykając się i grając wspólnie z lokalnymi muzykami zarówno w sesjach muzycznych jak i w klubach. Grupa Lúnasa odwiedziła różne części Leitrim w serii 8 wizyt w ciągu 18-miesięcznego okresu od stycznia 2007 do czerwca 2008 roku. Podczas każdej dwu lub trzydniowej wizyty spotkali się z lokalnymi muzykami, słuchali i uczyli się melodii z Leitrim i spędzali czas w różnych kręgach społecznych. Ta seria zaowocowała podwójną płytą „'The Leitrim Equation 1”, wydaną w 2009 roku, na której wraz z zespołem można usłyszeć wielu muzyków z tego hrabstwa.
W 2010 roku zespół podjął współpracę z Natalie Merchant, nagrywając na jej albumie „Leave Your Sleep” (Nonesuch Records) 5 utworów. Współpracę z Natalie świętowali na koncercie galowym w Glasgow w Royal Concert Hall. Koncert był jednym z najważniejszych punktów obchodów 30 rocznicy festiwalu Celtic Connections. Zespół pojawił się ponownie z Natalie w 2010 roku na Cambridge Folk Festival.
Wydany w kwietniu 2010 roku, album „Lá Nua”, to pierwsze wydawnictwo pod własnym szyldem, Lunasa Records. W rankingu The Irish Echo (USA) płyta zajęła drugie miejsce wśród 10 najlepszych albumów tradycyjnych 2010 roku.
Paul Meehan opuścił zespół w 2011 roku. Nowym gitarzystą został Ed Boyd. Ed jest jednym z najbardziej pożądanych gitarzystów w europejskiej muzyce folkowej. Był inicjatorem projektu radia BBC Folk Awards, członkiem grupy Flook, a także współpracował z Kate Rusby i Carą Dillon.
W 2012 Lúnasa nadal intensywnie koncertuje na najdłuższej w historii brytyjskiej trasie - 18 koncertów w ciągu 19 dni, 3 trasy w Ameryce Północnej i wiele innych występów na całym świecie. Ważnym momentem 2012 roku był występ w dublińskiej National Concert Hall wraz z orkiestrą koncertową radia RTÉ Radio 1, wykonując wiele najbardziej lubianych melodii zespołu. Koncert był transmitowany w radiu RTE 1. Materiał z tego występu został zapisany i wydany w postaci albumu w 2013 roku.
Lúnasa the Celtic Hall East Greenbush, New York Źródło: Wikipedia
Skład zespołu Skład bieżący: Seán Smyth - skrzypce, whistle Kevin Crawford - flety, whistle Trevor Hutchinson - kontrabas Cillian Vallely - uilleann pipes, Whistle Ed Boyd - gitara
W zespole grali: Tim Edey - gitara Donogh Hennessy - gitara Michael McGoldrick - uilleann pipes, flet, whistle John McSherry - uilleann pipes Paul Meehan - gitara, bouzouki, mandolina
Dyskografia Albumy studyjne i koncertowe: Lúnasa (1998) Otherworld (1999) The Merry Sisters of Fate (2001) Redwood (2003) The Kinnitty Sessions (2004) Sé (2006) Lá Nua (2010) Lunasa Lunasa with RTE Orchestra (2013) CAS (2018)
Kompilacje: The Story So Far... (2008) The Leitrim Equation featuring Lúnasa (2009) (Lúnasa oraz inni muzycy irlandzcy)
Lúnasa
Lúnasa Lunasa's first recording and already regarded as a classic. There are two versions - the original released on our own label and licensed to various record companies around the World; and, the version released by Compass Records based in the US. If you like this one, you'll love the new album we're recording in December 2003. Keep checking the site for details.
1.Eanáir (Lord Mayo, Gavotte, The Maids Of Mt. Cisco) 2.Feabhra (An Erc'h War An Enezeg (Snow On The Island), Brenda Stubbert's, Thunderhead) 3.Márta (The Noonday Feast, The Waterbed, Sully's No. 6) 4.Aibreann (The Last Pint) 5.Bealtaine (Hogties, Promenade, Gan Ainm) 6.Meitheamh (Fleur De Mandragore, The Ashplant, Siobhan O'Donnell's) 7.Iúil (Frailock) 8.Meán Fómhair (Colonel Frazer) 9.Deireadh Fómhair (Terry 'Cuz' Teehan's, Alice's) 10.Mí Na Samhna (Jizaique, Baby Rory's, Dub) 11.Mí Na Nollag (The Kerfuntan, Eddie Kelly's, Give Us A Drink Of Water) 12.Jacky Molard's / The Hunter's Purse (Live Recording)
Michael McGoldrick - flute Trevor Hutchinson - bass Donogh Hennessy - guitar John McSherry - uilleann pipes Sean Smyth - fiddle
Otherworld
Otherworld The band's first album on the Green Linnet label was released in 1999. It was the fastest selling record in Green Linnet's 25-year history.
1. Goodbye Miss Goodavich/Rosie's Reel 2. The Floating Crowbar/McGlinchey's/The Almost Reel 3. The Butlers of Glen Avenue/Sliabh Russell/Cathal McConnell's 4. January Snows/Laura Lynn Cunningham 5. The Miller of Drohan 6. Dr. Gilbert/Devils of Dublin/Black Pat's 7. Autumn Child/Heaton Chapel 8. Stolen Apples 9. Taylor Bar, 4a.M. /Ceol Na Mara 10. Lafferty's/Crock of Gold/Lady Birr/Abbey Reel 11. O'Carolan's Welcome/Rolling in the Barrel
Michael McGoldrick - flute, Uilleann pipe Trevor Hutchinson - cello, double bass Donogh Hennessy - guitar Kevin Crawford - flute, whistle, bodhran Sean Smyth - fiddle, viola, whistle
Merry Sisters of Fate
Merry Sisters of Fate Lunasa's 2001 release on Green Linnet. In March 2002 we were awarded British/Celtic Album of the Year for "Merry Sisters of Fate", by the Association for Independent Music in the USA.
1. Aoibhneas 2. Donogh And Mike's 3. Killarney Boys Of Pleasure 4. Merry Sisters Of Fate, The 5. Inion Ni Scannlain 6. Casu 7. Paistin Fionn 8. Minor Bee, The 9. Scully's 10. Return From Fingal 11. Morning Nightcap
Redwood This was the last album for Green Linnet. Released in 2003. "Redwood" was conceived during a band break at Matt Greenhill's ranch near Occidental, California in October 2001. The live impact of Lúnasa, without losing the sonic quality that they always endeavour to achieve on their albums. Recorded in Prairie Sun Studios in Cotati during 10 days in the middle of our February 2002 US tour.
There are 3 versions of this album:
1. Japanese - correct CD and artwork(Japanese) 2. Green Linnet - correct CD (eventually) and incorrect artwork 3. Lunasa - available only from our site and at our shows - correct CD and artwork.
1. Cregg's Pipes 2. Welcome Home 3. Harp And Shamrock 4. Fest Noz 5. Spoil The Dance 6. A Stor Mo Croi 7. Dublin To Dingle 8. Lady Ellen 9. Cotati Nights 10. Two-Fifty To Vigo 11. Temple Hill
The Kinnitty Sessions Recorded in December 2003 in Kinnitty Castle, Co. Offaly. This album is the true Lunasa! 'A dazzling re-assertion of individual and collective strengths. Lunasa at their edgy best, taking chances, igniting off each other, and enjoying the craic' Earle Hitchner, The Irish Echo.
'The Kinnitty Sessions' was nominated as Best Album in the BBC Radio 2 Folk Awards 2004
1. Stolen Purse 2. Ballyogan 3. Punch 4. The Dimmers 5. Island Paddy 6. Sean In The Fog 7. Bulgarian Rock 8. The Wounded Hussar 9. The Walrus 10. Maids In The Kitchen 11. Tie The Bonnet
Sé Album #6 - Sé (pronounced 'shay) in Irish. Recorded at Amberville, Cullybacky in the north of Ireland and Marguerite Studios, Dublin. Produced by Trevor Hutchinson. Features guitarists Tim Edey and Paul Meehan with additional licks from Conor Brady. Pat Fitzpatrick adds keys and Karl Ronan trombone.
1. The Cullybacky Hop - 4'49" (a. Mike Hobin's b. Emmet's Hedgehog (Niall Vallely) c. Dunrobin Castle) 2. Leckan Mor - 4'20" (a. Kalyana (Emer Mayock) b. Above in the Garret c. Leckan Mór (Cillian Vallely)) 3. Absent Friends - 5'25" (a. Absent Friends (Kevin Crawford) b. Ivory Lady (Diarmaid Moynihan)) 4. Loophead - 3'21" (a. Bolton St. b. The Millstream c. Loophead Lighthouse (Kevin Crawford)) 5. Midnight in Aviles - 4'38" (a. N'Alcordanza (Javier Tejedor) b. Soig's plinn c. Skolvan doubl plinn (Y.Le Bihan / D. Feon)) 6. The Dingle Berries - 4'50" (a. The Hop Slide (Maire Breatnach) b. Padraig O'Keefe's c. Nessa the Mover (Brendan Larrissey) d. Trip to Dingle (Alan Kelly)) 7. Black River - 3'36" (a. Across the Black River (Kevin Burke) b. Iain MacDonald's (Dan Hugh MacEachern)) 8. Road to Barga - 3'03" (a. Timmy Collins' b. Road to Barga (Cillian Vallely)) 9. Two of a Kind - 4'32" (a. Showacho (R.S. McDonald) b. Portobello (Fred Morrison)) 10. Glentrasna - 3'55" (Miss Admiral Gordon's Strathspey) 11. Boy in the Boat - 4'53" (a. The Ballivanich Reel (Ian Kirkpatrick) b. The Boy in the Boat c. The Stone of Destiny (Maurice Lennon))
Trevor Hutchinson - Double Bass Sean Smyth - Fiddles and Whistles Kevin Crawford - D, C &Bb Flutes, Low Whistles and Tin Whistles Cillian Vallely - D & C Uilleann Pipes and Low Whistle Paul Meehan - Guitars (Tracks 1,2,4,6,7,11) Tim Edey - Guitars(Tracks 2,3,5,6,8,9,10) Conor Brady - Acoustic & Electric Guitars (Tracks 5,7,9,10,11) Pat Fitzpatrick - Piano (Track 3,10) Karl Ronan -Trombone(Track 5)
Recorded at Amberville Studios, Cullybacky, Co. Antrim and Marguerite Studios, Glasnevin, Dublin.
The Story so Far
The Story so Far Lúnasa's latest CD celebrating the band's musical journey Re-visited and re-mixed, including two new recordings of Lúnasa classics 'Aibreann' and 'Morning Nightcap'(that's Pierre and The Wedding Reel set to those in the know!). Includes tracks from all 6 Lúnasa albums. The Story So Far includes expansive liner notes on the band's history and an extensive photo journal of the past 11 years. For the most part the photos used were those taken by the legendary Giorgia Bertazzi - whose work for Lúnasa includes the covers of "The Merry Sisters Of Fate", "The Kinnitty Sessions", "Sé" and now "The Story So Far".
1. Morning Nightcap McLeod's Farewell (Donald Shaw) / Morning Nightcap (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford/Cillian Vallely) / The Malbay Shuffle (Diarmaid Moynihan - IMRO) 2. Eanaír Lord Mayo / Gavotte / Maid of Mt Cisco (TRAD ARR. Trevor Hutchinson / Sean Smyth / Donogh Hennessy / John McSherry / Mike McGoldrick) 3. The Miller of Drohan (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford/Mike McGoldrick) 4. Leckan Mor Kalyana (Emer Mayock) / Above in the Garret (Trad. Arr. Crawford/Smyth/ Hutchinson/Vallely/Edey) / Leckan Mór (Cillian Vallely) 5. Killarney Boys Of Pleasure (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford/Cillian Vallely) 6. The Floating Crowbar (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford/John McSherry) / Splendid Isolation( Brendan McGlinchey) / The Almost Reel ( Chris Armstrong) 7. Black River Across the Black River (Kevin Burke) / Iain MacDonald's (Dan Hugh MacEachern) 8. Fest Noz - Ridees 6 temps 9. Feabhra - An erc'h war an enezeg (Snow on the Island) (Barzaz ) (SACEM) / Brenda Stubbert's ( Jerry Holland ) Bug Music (SOCAN) / Thunderhead ( Grey Larsen ) Sleepy Creek Music (BMI) 10. Punch - Scottish Concerto Strathspey (Charlie Lennon) / Trip to Windsor (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford / Cillian Vallely) / Punch in the Dark (Gerry O'Connor) 11. Casu - Asturian Air /Aires de Pontevedra / Muineira de Casu (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford/Cillian Vallely) 12. Aibreann (The Last Pint) (Pierre Bensusan - SACEM) 13. Cregg's Pipes - Cregg's Pipes / Uist Reel / John Doherty's (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford / Cillian Vallely) 14. The Dimmers - Jerry O'Sullivan's / The Dimmers (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford / Cillian Vallely) 15. The Dingle Berries - The Hop Slide (Maire Breatnach - IMRO) / Padraig O'Keefe's (Trad. Arr. Crawford/Smyth/ Hutchinson/Vallely/Edey) / Nessa the Mover (Brendan Larrissey - IMRO) / Trip to Dingle (Alan Kelly) 16. O'Carolans Welcome / Rolling In The Barrel (TRAD ARR Trevor Hutchinson / Donogh Hennessy / Sean Smyth / Kevin Crawford/Mike McGoldrick)
Lá Nua
Lá Nua Lúnasa celebrate the arrival of a new decade with Lá Nua (Irish for 'new day'). After a 4-year hiatus from the studio, this highly-anticipated album came out of extensive rehearsal and recording on location in the beautiful Cooley mountains in the northeast of Ireland. This environment, rich in the history and culture of ancient Ireland, inspired much of the creativity and new writing on the recording. The album will be released in digital format worldwide 6th April 2010. CDs are available from the site shop.
1.Ryestraw (The New Day March, Ryestraw, An Old Woman Would) 2.The Raven's Rock (The Raven's Rock, Ruby's Reel, The Beehive) 3.Tro Breizh (Tadin-Tinaketa, March des Charbonniers, Ridées Six Temps) 4.Fruitmarket Reels (Joe Tom's, Supernose, Buntata's Sgadán) 5.Doc Holliday's (East Village Days, Timmy's Place, Doc Holliday's) 6.Unapproved Road (Brady's, Connacht Heifers) 7.Island Lake (Tune for Dad, The Island Lake) 8.Snowball (Ciara's Dance, Burning Snowball, Road to Reel) 9.Pontevedra to Carcarosa (Marcha Processional du corpus de Pontevedra, Pasacorredoires 'de Mustad a Millares', Muńiera Carcarosa) 10.The Shore House (Inverness Country Reel, The Beauty Spot, The Shore House Reel)
Kevin Crawford (Flute, Low Whistles and Tin Whistles) Trevor Hutchinson (Double Bass) Paul Meehan (Guitar, Bouzouki and Mandolin) Sean Smyth (Fiddle and Low Whistle) Cillian Vallely (Uilleann Pipes and Low Whistle).
Lunasa With The RTE Concert Orchestra
Lunasa With The RTE Concert Orchestra Recorded on June 19, 2012 at Dublin's National Concert Hall with the help of Ireland's beloved RTÉ Concert Orchestra, traditional Irish folk collective Lúnasa's second live outing features ten stirring performances, including the lovely and lilting pipe-led "The Minor Bee," the epic dance set "An Buachaillín Bán (With Scully's)," and the evocative pre-closer "The Last Pint."
1. Casu 2. Leckan Mór 3. Spoil the Dance 4. An Buachaillín Bán (With Scully's) 5. Morning Nightcap 6. Breton Set 7. The Minor Bee 8. The Last Pint 9. The Merry Sisters of Fate (With Dr. Gilbert's) 10. Morning Nightcap [Film]
Kevin Crawford - flute Seán Smyth - fiddle and low whistles Trevor Hutchinson - double bass Cillian Vallely - uilleann pipes and low whistles Ed Boyd - guitar
CAS
CAS Recorded in 2017 to coincide with Lúnasa’s 20th anniversary, this studio album features guest singers and longtime band friends Natalie Merchant, Mary Chapin Carpenter, Tim O’Brien, Eric Bibb & Daoiri Farrell.
1. The Tinker's Frolics 2. Sinead Maire's 3. The Water Is Wise 4. The Bonny Light Horseman 5. Pontivy 6. Paddy's Green Shamrock Shore 7. The Dregs Of Birch 8. The Cadgers 9. The Irish Girl 10. Tribute To Larry 11. My Lord What A Morning 12. Within A Mile
Kevin Crawford (Flutes and Whistles) Trevor Hutchinson (Stand-up Bass) Cillian Vallely (Uilleann Pipes and Whistles) Colin Farrell (Fiddle) Ed Boyd (Guitar)
Patrick Street to irlandzka grupa, która w mocny sposób odcisnęła swoje piętno na popularyzacji tradycyjnej muzyki irlandzkiej na świecie. Założony przez Kevina Burke'a w 1986 roku zespół, utworzony jako wynik trasy koncertowej po Ameryce, zgromadził weteranów takich grup jak The Bothy Band, Planxty czy De Danann i prezentował wybór najlepszej celtyckiej tradycyjnej muzyki z inspiracją największych mistrzów gatunku.
W 1985 roku skrzypek Kevin Burke koncertował z gitarzystą Mícheálem Ó Domhnaillem w Ameryce. Dołączył do nich Andy Irvine i występowali jako trio. Kevin i Michael występowali wspólnie w Bothy Band. Burke zastąpił tam Tommy People’a. Gdy Michael nie mógł zagrać, w jego miejsce wskakiwał gitarzysta i wokalista Gerry O'Beirne. Wspólne występy dawały muzykom taką frajdę, że postanowili rozszerzyć skład o akordeonistę Jackie Daly’ego, grającego w zespole De Dannan. W takim składzie wyruszyli w trasę koncertową po USA, zatytułowaną „The Legends Of Irish Music”. Pomysł takiej trasy było dać szansę wspólnego grania muzykom, którzy podziwiali nawzajem swoją pracę z wcześniejszych występów. Koncerty przyciągały tłumy widzów a w gazetach pojawiały się doskonałe recenzję, tak, że postanowili kontynuować współpracę i stworzyć zespół o nazwie Patrick Street, wykorzystując nazwę ulicy, która pojawia się w większości irlandzkich miast.
Kevin Burke urodził się w Londynie, choć jego rodzice pochodzili ze Sligo w Irlandii.Jako nastolatek grywał w angielskich i irlandzkich klubach a w 1972 roku, po spotkaniu z Arlo Guthrie, przenosi się USA. Po powrocie do Irlandii przystępuje do jednego z najbardziej wpływowych zespołów lat 70-tych, The Bothy Band.
Jackie Daly urodził się w Kanturk, hrabstwie Cork, w regionie Sliabh Luachra, będącego kołyską tradycyjnej irlandzkiej muzyki, piosenek, tańców, poezji i kultury. Gry na akordeonie uczył się od największych lokalnych mistrzów. W latach 1980-1985 nagrał cztery płyty z grupą De Dannan.
Bardzo szybko powstała pierwsza płyta „Patrick Street”, wydana przez Green Linnet Records, lecz jeszcze przed nagraniem płyty, nastąpiła zmiana na miejscu gitarzysty. W miejscu O'Beirne'a pojawił się Arty McGlynn. Producentem krążka był Dónal Lunny a do nagrania wykorzystano Landsdowne Studios, Dublin, Ireland. Dónal Lunny uczestniczył równiez w nagraniach na klawiszach i bodhranie.
Arty grał wcześniej w takich prestiżowych grupach jak Planxty, De Danann czy the Van Morrison Band. W 1979 roku nagrał swój pierwszy solowy album „McGlynn's Fancy”, które to nagranie było pierwszym, gdzie gitara brzmi w autentycznym tradycyjnym stylu.
„No. 2 Patrick Street” to drugi album studyjny grupy, wydany w 1988 roku przez Green Linnet Records. Album został nagrany w Homestead Studios w Dublinie, wyprodukowany przez grupę, jako inżyniera zatrutniono Endę Walsh a zmikosowany został w Landsdowne Studios w Dublin, przez Dónala Lunny'ego i Andrew Bolanda. Enda Walsh zagrała, również, na instrumentach klawiszowych. Oprócz tradycyjnych utworów instrumentalnych, pokazujących wirtuozerię muzyków, na płycie znalazło się kilka piosenek, między innymi, „Tom Joad”, Woody Guthriego, nawiązująca do powieści „Grona gniewu” Johna Steinbecka oraz chwytliwą balladę „William Taylor”.
W trzecim studyjnym albumie „Irish Times”, wydanym w 1990 roku, oprócz stałych członków zespołu, wzięli udział: Bill Whelan (instr. Klawiszowe, twórca „Riverdance”), James Kelly (skrzypce), Declan Masterson (dudy,whistle, instr. klawiszowe) i Gerry O'Beirne (wokal, gitara), który miał udział w dwóch piosenkach. Producentem był Gerry O'Beirne oraz zespół a nagrań dokonano w Windmill Lane Studios w Dublinie. Zatrudnieni przy tej okazji, dodatkowo, utalentowani muzycy dodali nagraniam świerzości i nowej jakości. Album otwiera hitowa wersja utwóru „Music for a Found Harmonium”, napisanego przez założyciela „Penguin Cafe Orchestra”, Simona Jeffes, który rzeczywiście znalazł fisharmonię (harmonium) na ulicy w Japonii, gdzie przebywał w trasie.
„All in Good Time” to czwarty album grupy Patrick Street, wydany w 1993 roku przez Green Linnet Records. Do zespołu, na czas nagrania, dołączył ponownie Bill Whelan na instrumentach klawiszowych oraz wokalem. Zamieszczone na płycie jigi reeli i polki wspierają piosenki, a wśród nich potrójny zestaw „Lintheads”, zaśpiewany poruszającym głosem Andyego Irvina. Na krążku można znaleźć jeszcze kilka piosenek: i tętniącą życiem polkę „The Girls Along the Road”, opowieść Irvina o górnikach, „A Prince Among Men” oraz „Carrowclare”, ponownie twórczość Irvina, tym razem o irlandzkiej emigracji.
W 1995 roku powstał nowy album „Corner Boys”, wydany przez Green Linnet Records, kolejny świetny album podkreślający wirtuozerię muzuków, z minimum efektów studyjnych czy wystudiowanej aranżacji. Nastąpiła zmiana na stanowisku gitarzysty. Arty'ego McGlynna zastąpił Ged Foley, grający wcześniej w Battlefield Band. Jego pomysłowe zagrywki gitarowe dały doskonałą bazę do skomplikowanych piosenek Irvina oraz doskonale zgranego duetu Kevina Burke i Jackiego Daly na skrzypcach i akordeonie. Ged (Gerard) Foley dorastał w harbstwie Durham w północno wschodniej Anglii, rejonie słynącym z muzycznej tradycji. Początkowo towarzyszył pieśniarzowi i autorowi tekstów Jezowi Lowe, a następnie, przez kilka lat, zajmował miejsce w Battlefield Band. W 1984 roku, wraz z Chrisem Parkinsonem założył zespół The House Band, w którym występował równolegle z pracą dla Patrick Street.
„Made in Cork”, szósty studyjny album Patrick Street został wydany w 1997 roku przez Green Linnet Records. Był nagrany w Soundmasters Studios w Cork, producentem jest zespół, inżynierem produkcji Ray Barron a zmiksowany przez Geda Foley’a w Oath Studio w Columbus w Ohio. Album łączy w sobie wszystkie najlepsze elementy gatunku : wirtuozozrję skrzypiec i akordeonu (Kevin Burke, Jackie Daly), wzruszające piosenki (Andy Irvine), pomysłowe rytmy gitarowe (Ged Foley), wymyślną aranżację i duży dobrej muzyki. Na płycie znajdują się dwa zestawy polek, wykonane przez duet Burke i Daly, kombinacje podwójnych jigów, slip jigów, hornpipów, reeli i slide’ów oraz cztery piosenki zaśpiewane przez Irvina z pomocą Geda Foley’a.
„Live from Patrick Street”, to siódmy album grupy, wydany w 1999 roku przez Green Linnet Records. Materiał zarejestrowano podczas różnych koncertów z listopada 1998 roku w czasie trasy po Anglii i Irlandii. Płyta zawiera zarówno tradycyjne instrumentalne jigi i reele aż po ludowe ballady, takie jak „Wild Rover No More” czy „My Son in Amerikay”, przejmująca ballada o irlandzkim rodzicu, którego syn wyjechał do Ameryki w poszukiwaniu szansy. Na płycie powraca tytuł orkiestry Penguin Café Orchestra, „Music for a Found Harmonium”, który grupa spopularyzowała i który stał się ich popisowym numerem. Album zawiera wspanialą piosenkę „The Holy Ground”, napisaną przez byłego członka zespołu, Gerry O'Beirne’a, a także „Stewball i the Monaghan Grey Mare”, wspaniałą interpretację Irvina starego klasyku. Muzycy wykorzystali nowe instrumenty jak elektryczne buzuki i lirę korbową, a Burke i Foley fascynują ekscytującym duetem na skrzypcach. Idealne połączenie mistrzowskiej gry i dynamiki. „Live From Patrick Street” oddaje magię kwartetu w najczystszej postaci.
W 2002 roku ukazał się ósmy album grupy zatytułowany „Street Life”, wydany ponownie przez Green Linnet. Producentem album był Ged Foley oraz grupa Patrick Street a nagrań dokonano w kilku studiach: Peach Fork Studios w Ohio, Éiníní Studio w harbstwie Kildare, Navessa Studios, Nowy Jork, Cal Scott Music w Oregonie. Gościnnie zagrali: Steve Cooney (instr. perkusyjne), Gay Dalzell (śpiew harmoniczny), Matt McElroy (banjo), Bruce Molsky (skrzypce), Bernie Nau (pianino) and Cal Scott (róg altowy i kornet). Urodzony w Australii gitarzysta Steve Cooney był później członkiem grupy towarzyszącej Sinead O'Connor a przez rok, również jej mężem. Bruce Molsky, to skrzypek, gitarzysta i bandżysta grający muzykę z region Apallachów. Cal Scott jest multi instrumentalistą, autorem tekstów, kompozytorem oraz dyrektorem muzycznym strunowo dętej orkiestry „The Trail Band”. Na płycie zamieszczono 10 utworów, pięć intrumentalnych i pięć piosenek. Wśród piosenk znajdują się „Barna Hill” i „Green Grows the Laurel”, wykonane przez Irvina oraz „The Diamantina Drover”, napisana przez Australijczyka Hugh McDonalda (The Bushwackers Band,Redgum) a zaśpiewana przez Geda Foley’a. Foley nagrał ją wcześniej z zespołem The House Band.
W 2007 roku ukazał się dziewiąty album zatytułowany "On the Fly" a wydany przez należącą do Kevina Burke'a wytwórni Loftus Music. Do składu dołączył multi-instrumentalista John Carty a, gościnnie, Brendan Hearty na fisharmonii. Po nagraniu tego albumu, Jackie Daly opuścił zespół. Pochodzący z Londynu John Carty, był już uznanym muzykiem tradycyjnym, nagrodzonym w 2003 roku przez irlandzką telewizję TG4 w dorocznym konkursie. John grał równolegle w zespole At The Racket, założonym w 1997 roku. Brendan Hearty to wyjątkowy muzyk i autor tekstów, znany z zespołów The Higglers i Brendan Hearty Band, popularnych w zachodniej części Irlandii. Brendan występuje regularnie z akordeonistą Andrew MacNamara. Nowy album jest uważany za najbardziej tradycyjny, nagrany w trzeciej dekadzie działalności grupy. Andy Irvine wybrał takie kawałki jak potężny „Erin go Bragh”, „The Rich Irish Lady”, pod wpływem amerykańskiej pieśniarki Peggy Seeger, czy „Sergeant Small”, australijska piosenka robotników szukających pracy. Ged Foley wnosi nową interpretację jednej z najbardziej popularnych piosenek irlandzkich, „The Galway Shawl”. Jackie Daly oferuje na pożegnanie zestaw polek i reeli, w charakterystycznym dla niego stylu akordeonowym.
Ged Foley odszedł z Patrick Street w 2009 roku, a od 2010 na koncertach pojawił się były członek zespołu Arty McGlynn. Działalność grupy powoli wygasała, skupiając się jedynie na sporadycznych koncertach. Nigdy nie było oficjalnego rozwiązania zespołu, lecz ostatni zanotowany występ miał miejsce w lipcu 2014 roku.
Skład: Kevin Burke - skrzypce Andy Irvine - śpiew, mandolina, bouzouki, harmonika Jackie Daly - akordeon guzikowy (1986-2007) Gerry O'Beirne - gitara,śpiew (1986-1986) Arty McGlynn - gitara (1986-1995, 2010-) Ged Foley - gitara (1995-2009) John Carty - skrzypce banjo, flet, gitara (2007-)
Dyskografia: Albumy studyjne Patrick Street (1986) No. 2 Patrick Street (1988) Irish Times (1990) All In Good Time (1993) Cornerboys (1996) Made in Cork (1997) Street Life (2002) On the Fly (2007)
Album koncertowy Live from Patrick Street (1999)
Kompilacje The Best of Patrick Street (1995) Compendium: The Best of Patrick Street (2000)
Planxty to irlandzka grupa, założona na początku lat 70. Grupa była jedną z najważniejszych w tych latach, kluczowych dla popularyzacji muzyki celtyckiej na świecie. Nawet teraz, ich nagrania wyróżniają się w irlandzkiej muzyce ludowej, a członkowie zespołu osiągnęli sukcesy w karierach solowych i są wszechobecni w celtyckim folku. Choć zespół zawsze był tylko dodatkiem do solowych karier jego członków, to jest przez znawców uważany za jedną z takich formacji, które uczyniły muzykę Zielonej Wyspy tak znaną i atrakcyjną na całej kuli ziemskiej.
PLANXTY I. Christy Moore, irlandzki gitarzysta urodzony w Newbridge, w hrabstwie Kildare, był początkowo pracownikiem banku. Podczas strajku w 1966 roku wyemigrował do Anglii, gdzie spotkał wielu znanych, folkowch muzyków i sam zaczął występować na tamtejszej scenie. W 1969 roku nagrał płytę "Paddy On The Road" z Dominikiem Behanem, zawierającym irlandzkie piosenki. Producent, Bill Leader, namówił go do powrotu do Irlandii i nagrania płyty wraz z dobranymi przez siebie muzykami. Christy zaprosił do współpracy swojego szkolnego kolegę Donala Lunny'ego, wyśmienitego dudziarza Liama O'Flynna oraz Andy'ego Irvina. Andy był znany na scenie folkowej w Dublinie skoncetrowanej w O'Donoghue's Pub i występował wcześniej z Donalem. Był też założycielem przełomowej grupy Sweeney's Men.
Christy przekonał Billa do zainstalowania swojego studia w Prosperous (Kildare), gdzie muzycy zaczęli próby w piwnicy, w domu siostry Moora, Anne, w 1970 roku. W nagraniu płyty uczestniczyli również: Kevin Conneff (później The Chieftains) na bodhranie, Clive Collins na skrzypcach oraz Dave Bland na koncertinie. Nagrań dokonano w lato 1970 roku a płyta o nazwie "Prosperous" została wydana w 1972. Po nagraniu płyty Christy powracał do Irlandii coraz częściej, występując z tymi samymi muzykami w barze Slattery w Dublinie. Zaczęli tam od 30 minutowych wystepów w "The Mugs Gig", wraz z Paddym Reilly. W końcu zaproponował utworzenie grupy na bazie muzyków, którzy uczestniczyli w nagraniu płyty. W ten sposób, w 1972 roku powstał Planxty, choć początkowo występowali pod swoimi nazwiskami, w skrócie CLAD. Nazwa odnosi się do Turlough O'Carolan, irlandzkiego harfisty z XVII wieku, słynnego z napisanie wielu "planxties", pieśni pochwalnych dla konkretnej osoby.
Grupa zaczęła koncertować w Irlandii. Pierwszą trasę rozpoczął wystep w M.S.G w Manchesterze 22 kwietnia 1972 roku. Ważny występ miał miejsce w hali tanecznej w Galway, gdzie mieli zagrać przed gwiazdą wieczoru Donovanem. Przez pierwsze 20 minut i wykonali kolejno "Raggle Taggle Gypsies", "Arthur MacBride", "When first unto this country" oraz "Sí bheag Sí mhór" a publiczność z każdym kawałkiem reagowała coraz bardziej żywiołowo. Występ był olbrzymim sukcesem. Pierwszy singiel "Three Drunken Maidens" , został wydany przez wytwórnię Desa Kell, Ruby records, osiagając siódmą pozycje na irlandzki listach przebojów. Następny "The Cliffs of Dooneen", znalazł się na pozycji trzeciej.
Przemierzali Irlandię, Anglię i Szkocję, grając wspaniałą muzykę, ciesząc się zdobytą popularnością. Ich pierwszy album został nagrany w Londynie we wrześniu 1972 roku Phil Coulter w fotelu producenta. Album został wydany w 1973 roku a z powodu ciemnej okładki zwany również "Czarnym albumem". Album ukazał się tuż przed Bożym Narodzeniem i był prawdziwym hitem. Pod koniec 1973 roku ukazał się drugi album grupy "The Well Below the Valley", nagrywany w przerwach między koncertami. Podczas Cambridge Folk Festival, z powodu choroby Liama, zespół wystąpiła na jednym z koncertów z Rene Werneerem, skrzypkiem grającym, na codzień w grupie, Alana Stivella, który znał dużą część ich materiału. Podczas trasy w Niemczech i Bretanii, Donal Lunny zapowidział swoje odejście. Postanowił założyć nową formację z Shaunem Davey i Jamesem Morrisem, z którymi już wcześniem współpracował. Koniec końców Lunny odszedł w 1974 roku, by załozyć The Bothy Band, gdzie grał na gitarze i bouzouki. Członkowie zespołu zdecydowali sie poprosić Johnny Moynihana, by zajął miejsce Lunny'ego. Johnny był zupełnie innym muzykiem, jego gra na bouzouki nigdy nie bazowała na akordach, jego podejście było bardziej liryczne i, choć grupa zyskała wokalistę, do straciła werwę, którą zapewniał Donal. W sierpniu 1974 roku Planxty nagrała w Londynie swój trzeci album "Cold Blow and the Rainy Night", a porducentem był ponownie Phil Coulter. W nagraniach kilu piosenek uczestniczył jeszcze Donal Lunny.
Wkrótce, wiosną 1974 roku, Christy Moore powiadomił o decyzji odejścia i powrotu do kariery solowej, by wykonywać szerszy zakres repertuaru. Jego odejście dokonało się w sposób przyjazny, gdyż, podczas gdy na jego miejsce został zatrudniony Paul Brady (grupa proponowała mu współpracę już wcześniej, w miejsce Donala), Christy grał z nimi aż do października. Po jego odejściu, Irvine, Moynihan, Brady, O'Flynn intensywnie koncertowali, ale nie nagrali żadnej płyty. Ostatni koncert miał miejsce w Brukseli w 5 grudnia 1975 roku.
Paul Brady, propozycję przyłączenia, dostał już jesienią 1973 roku, gdy miał zastąpić Donala. Odmówił, jednak, będąc związany z amerykańską grupą The Johnstons, a w szczególności z Adrienne Johnston, która w 1981 roku zgineła śmiercią tragiczną.
Ostatnia trasa koncertowa miała miejsce we Francji, gdzie towarzyszyli zespołowi Malicorne Jean-Pau Verdierowi. Po powrocie do domu, spotkali i się w biurze swojego managera Desa Kelly'ego i oficjalnie rozwiązali grupę.
John "Johnny" Moynihan uznawany jest za człowieka, który wprowadził bouzuki do irlandzkiej muzyki w połowie lat 60-tych. Znany jako "Bard z Dalymount", grał w młodości wraz Andy Irvinem w przełomowym zespole Sweeney's Men. Andy Irvine utworzył duet wraz z Paulem Brady. Grał również równolegle w De Dannan, lecz zdecydował się definitywnie na duet, jako bardziej odpowiadający jego gustom muzycznym. Następnie, występował z Mickiem Hanly, grając trasę koncertowa po Europie. Wraz z Paulem, Donalem Lunnym i Kevinem Burke nagrali płytę w Rockfield Studios w sierpniu 1976 roku.
PLANXTY II. Członkowie zespołu spotykali się czasem na scenie i w studio, grajac w różnych kombinacjach. Pod koniec 1978 roku Christy grał w "The Christy Moore Band" i stwierdził, że to dobry moment by wznowić działalność Planxty. Pozostali zgodzili się całym sercem. Kłopot był tylko z Donalem, który miał zobowiązania w The Bothy Band. Koniec końców dołączył do kolegów, sprowadzając ze sobą flecistę Matt Molloy.
Zreformowane Planxty miało nowego managera Kevina Flynna z County Sligo i panowie zaczęli próby do albumu "After The Break".
Zaczęli od gigantycznego tournee. Jednego dnia, grając w "The Meeting Place" w Dublinie dla około 60 ludzi, a dwa dni później otwierając trasę w Hammersmith Odeon, przed około 3000! Trasa prowadziła dalej poprzez Bretanię i Niemy, Francję, Szwajcarię, Austrię, Belgię, Holandię i wreszcie Irlandię: 45 koncertów w 58 dni. Skończyli w Dublinie a tydzień później w nowym studio "Windmill Lane" nagrywając "After The Break".
Matt grał w zespole aż do jesieni 1979 roku, kiedy został zaproszony do The Chieftains.
W lutym 1980 roku do występów "na żywo" dołączyło dwóch muzyków z hrabstwa Clare: grający na koncertinie Noel Hill oraz skrzypek Tony Linnane.Sześcioosobowy skład z Moorem, Irvinem, Lunnym, O'Flynnem, Hillem i Linnanem był wzbogacany dodatkowo przez Matta Molloya a także klawiszowca Billa Whelan. W tym składzie weszli do studia, aby nagrać "The Woman I Loved So Well", który to album ukazał się 1980 roku. Bill Whelan wcześniej współpracował z tymi muzykami przy nagraniu "Prosperous", a później stworzył widowisko "Riverdance"
Ten skład grał zestaw koncertów w Olympia Theatre w Dublinie w dniach 18-23 października 1980 roku. Koncerty były nagrywane dla potencjalnego albumu koncertowego. Taśmy w końcu ujrzały światło dzienne w nielicencjonowanym wydaniu z 1987 "The Best of Planxty Live". Skład rozszerzony o orkiestr i sekcję rytmiczną, nagrał utwór "Timedance" w 1981 roku w ramach konkursu Eurowizji. "Timedance" stał się genezą tego co Whelan później przekształcił w "Riverdance".
Zespół zaczął grać coraz mniej. Christy i Donal zaangażowali się w nową grupę, przyszłe Moving Hearts. Obie formacje działały w tym samym czasie przez okres w 1982 roku. Planxty nawet zagrał akustyczną wersję „No time for love”, utworu, który stał się wielkim hitem Moving Hearts.
Po dziwnej trasie koncertowej w 1982 roku Planxty zdecydował się nagrać album w październiku tego roku. Tym razem poprosili do współpracy Jamesa Kelly’ego. James omal nie zagrał w Planxty w 1973 roku, ale w tym czasie, był jeszcze zbyt młody. Album „Words and Music” został nagrany dla WEA i wydany w 1983.
Christy i Donal zdecydowali się poświęcić się w pełnym wymiarze czasu dla Moving Hearts a Liam, Bill i Andy znaleźli się sami z nazwą Planxty. Zaproponowali współpracę Arty McGlynnowi z Hrabstwa Tyrone i Dolores Keane, wokalistce grającej również na bogatym zestawie tradycyjnych instrumentów. Zaczęli próby w domu Billa. To była zupełnie inna muzyka i bardzo różne Planxty. Arty McGlynn i Dolores Keane Wkrótce opuścił zespół.
Wykonali jeszcze objazd Wielkiej Brytanii, kończąc w Dominion Theatre w Londynie oraz krótkie tourne po Irlandii na wiosnę 1983 roku, który był ostatnim przejawem Planxty.
PLANXTY III. Dwadzieścia lat później, Paddy Dougherty, właściciel hotelu Royal Spa w Lisdoonvarna i współzałożyciel z festiwalu w Lisdoonvarna zachęcił grupę do zjednoczenia. Dla prób zajął dla nich jadalnię. Doprowadziło to do jednorazowego występu przed 200 osobami 11 października 2003. Muzycy zadowoleni z wyników i przyjemności grania znowu razem, zostali ze sobą w Planxty przez prawie dwa lata, które doprowadziły do dodatkowych koncertów w Dublinie, Belfaście i hrabstwie Clare w 2004 r. a także w Londynie w styczniu 2005 roku, oraz wydania płyty i DVD „Planxty Live 2004”. Zespół grał w czteroosobowym składzie, gdzie Christy okazjonalnie grał na instrumentach klawizowych. Do tej pory nie doszło do ponownej reaktywacji grupy. Christy Moore powiedział, że, już w kolejnym, nie będzie uczestniczyć, ale dał swoje błogosławieństwo dla innych.
Skład zespołu: Christy Moore - gitara akustyczna, bodhran, śpiew Andy Irvine - mandolina, mandola, bouzouki, hurdy-gurdy, harmonika, spiew Dónal Lunny - gitary, bouzouki Liam O'Flynn - uilleann pipes, tin whistle
Johnny Moynihan - bouzouki Matt Molloy - flet Paul Brady - gitara, śpiew Nollaig Casey - skrzypce Bill Whelan - instrumenty klawiszowe James Kelly - skrzypce Eoghan O'Neill - gitara basowa Noel Hill - concertina Tony Linnane - skrzypce Arty McGlynn - gitara Dolores Keane - śpiew
Dyskografia: Singles 1972: Three Drunken Maidens / Si Bheag Si Mhor - 7" single (Ruby 152) 1972: The Cliffs of Dooneen / Yarmouth Town - 7" single (Polydor 2078-023) 1981: Timedance / Nancy Spain - 12" single (WEA IR 28207); 7" single (WEA IR 18711) 1981: Timedance / DJ Version - 7" single (WEA IR 18711) 1983: I Pity the Poor Immigrant / The Irish Marche - 7" single (WEA PLAN01)
Studio albums 1972: Prosperous 1973: Planxty 1973: The Well Below the Valley 1974: Cold Blow and the Rainy Night 1979: After the Break 1980: The Woman I Loved So Well 1983: Words & Music
Live albums 1987: The Best of Planxty Live - a two-cassette live album compiled from shows at Olympia Theatre in Dublin, 18-23 August 1980. Unauthorized release by their former manager Kevin Flynn (PLANX MC01), stopped by court injunction. 2004: Live 2004 2018: One Night in Bremen
Anthologies 1976: The Planxty Collection - includes "The Cliffs of Dooneen" 1984: Planxty Arís - Released in Ireland only; includes "The Cliffs Of Dooneen" and "Yarmouth Town"
Compilations 1973: Kertalg 73: 2eme Festival Pop'Celtic (France - Barclay CPF 920 452 LP) - Contains live recordings from the festival on July 22, 1973 of "Si Bheag Si Mhor ', "Jig", "Raggle Taggle Gypsy" 1980: Nyon Folk Festival (France - Cat Music CAT 81004/05 LP) - Contains live recordings from the festival in July, 1979 of "Raggle Taggle Gypsy" and "Smeceno Horo" 1980: High Kings Of Tara (Ireland - TARA 3003) - Irish-only V/A; includes then-exclusive Planxty tracks "Lord McDonald / The Chattering Magpie" and "The Bonny Light Horseman" (also included on CD and digital releases of After The Break); also includes exclusive Andy Irvine / Dónal Lunny track "General Monroe" 1986: Irish Folk Festival (Sound CD 8) - Dutch-only CD; includes "Timedance" and "Nancy Spain" 1992: The Seville Suite (Tara CD 3030) - credited to Bill Whelan, features exclusive Planxty reunion studio track "Timedance '92" 2004: Christy Moore: The Box Set 1964-2004 - includes an early live recording of "The Raggle Taggle Gypsy" live at City Hall, Cork; "Three Drunken Maidens", and the previously unreleased Planxty outtake "Down In The Valley".
With Christy Moore 1970: Prosperous (Trailer LER 3035 LP) - Christy's second solo album, where the members of Planxty first came together. 1983: Easter Snow/The Knock Song (WEA IR 9591 45) - 7" single, with Planxty members on "Easter Snow". Republished on The Christy Moore Collection 1981-1991 1985: Ordinary Man (WEA 0706 & WEA 0763 LP) - Planxy featured on the track "St. Brendan's Voyage"
Poitín to zespół z Pilsna, z Republiki Czeskiej, założony w 1996 roku, regularnie występując od roku 1997. Repertuar grupy, to głównie tradycyjna muzyka irlandzka i szkocka przedstawiona w sposób, w jaki ją wykonują młode grupy na Wyspach Brytyjskich, USA czy w Europie. Zespół nagrywa też własne kompozycje. Byli jedną z pierwszych celtyckich grup powstałych po Aksamitnej Rewolucji z 1989 roku i mają znaczący wpływ na rozwój tego gatunku w swoim kraju.
Frontmanem zespołu jest wokalista grający na bodhranie, Jeremy Marc King pochodzący z Brighton w Anglii, gdzie zajmował się interpretacją muzyki tradycyjnej. Pozostali członkowie maja bogate doświadczenie muzyczne i zespół regularnie pojawia się nie tylko na lokalnych festiwalach, ale zaliczył także udane wystepy w Polsce, Niemczech, Włoszech i Francji.
Początkowo grupa starała się dokładnie naśladować swoich idoli (The Chieftains, Altan, Alan Stivell, Planxty), lecz stopniowo zaczęli poszukiwać własnego głosu i ich repertuar został poszerzony o własne pomysły, pozostając jednak zawsze wiernym oryginalnemu celtyckiemu rytmowi. Siłą Poitín jest obecna konfiguracja instrumentów, bouzouki zapewniające rytmiczne podstawy, stała obecność gitary i bodhranu, bogata harmonika dająca miejsce melodyce instrumentów muzycznych. Układ taki tworzy spójną i emocjonalną atmosferę dźwięku z wewnętrzną siłą a ich interpretacja muzyki irlandzkiej jest stale doceniana przez publiczność.
Inicjatorem grupy jest Jaroslav, Otik Machácek, który zawiązał zespół, w bardzo nieformalny sposób już w 1996 roku, lecz z tego pierwszego składu pozostał tylko on. Regularne występy zaczęły się rok później. Skład się zmieniał a kolejni członkowie grupy spotkali się przypadkowo w różnych pubach w Pilznie, zaproszeni na próby zaczęli grać razem.
Grupa wydała pięć studyjnych albumów pod własną etykietą „Otik's Kitchen” a ich utwory znalazły się na czterech składankach, dwóch wydanych przez czeskie wydawnictwo Popron pod nazwą „Best of Celtic Music I and II” , a dwa przez Marca Gunna w USA jako „The Best of the Irish and Celtic Music Podcast”.
Pierwszy album „Poitín” z 2000 roku zawiera kolekcję znanych tradycyjnych melodii, tak jak „Congress Reel” czy „Spanish Lady” jak też mniej lub bardziej znane bretońskie i angielskie piosenki. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – bodhran, śpiew Jakub Siegl – guitar, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, whistle Sasha Marešová – whistle, flety Tomáš Pergler – concertina, whistle
Druga płyta „De la Basse Bretagne”, wydana została w 2003 w podziękowaniu dla francuskiej wokalistki, członkini zespołu, Neige Pruvost, która zdecydowała się wrócić do swojego kraju. Zawiera głównie francuskie i bretońskie piosenki a na kontrabasie, gościnnie występuje jazzman, Dan Eberle. Wyjątkiem jest piękna, ludowa, czeska piosenka „Lida, Lidunka”, występująca na koniec albumu i prezentująca własne muzyczne korzenie. Neige Pruvost - śpiew Jaroslav Macháček - skrzypce, gitara, djembe Jiří Vyšata - harfa, bombarda, klarnet, organy philicorda Jakub Siegl - gitara,vocals Jan Brabec - bouzouki, tin whistle, djembe, śpiew Kristýna Franková - flet, śpiew Antonín Mužík - bodhran Eva Šustrová - flet, recorder Dan Eberle – kontrabas
W 2006 roku ukazała się trzecia płyta zespołu „Hot Days”, która jest zgrabną mieszanką tradycyjnych i bardziej nowoczesnych melodii. W irlandzkie jigi wplecione zostały dźwięki saksofonu i didgeridoo. Album zawiera 13 utworów. Na saksofonie pojawiła się Helena Marková a na didgeridoo Tomáš Machalík. Oprócz aranżacji klasycznych utworów pojawiają się też całkiem nowe kompozycje. „Hot Days” nagrano w składzie: Jeremy King - śpiew, bodhran Jaroslav Macháček - skrzypce, śpiew Helena Marková - tin whistle, low whistle, saksofony Jan Brabec - bouzouki, tin whistle, śpiew, marakasy Jakub Siegl - gitara, śpiew Tomáš Machalík - didgeridoo
W 2009 roku ukazała się składanka „Jiggery Pokery” dobrze obrazująca rozwój muzyczny grupy. Zawarte na płycie utwory to zarówno irlandzkie jak i bretońskie tradycyjne standardy. Utwory takie jak „A Bucket Full of Mountain Dew” czy „Springtime Frolics” są doskonale wykonan, lecz to „Lover’s Ghost” czy „Carolan’s Ramble to Cashell” pokazują bardziej typowe oblicze zespołu. Album zawiera 16 kawałków, wśród których 3 ostatnie są elektronicznymi remiksami.
W 2010 roku grupa wydaje album „Bofiguifluki”, doskonałą mieszankę znanych, tradycyjnych melodii z dodatkiem własnych kompozycji. Płyta została uznana przez internetowe radio Celtic Radio.net za Album Roku 2010. Na płycie znalazło się 15 utworów takich jak „Nancy Whisky”, „Paddy's Polkas”, „Four Drunken Maidens” czy przebojowego „Emily”. Nazwa „Bofiguifluki” powstała ze złożenia nazw użytych instrumentów: BOdhran, FIddle, GUItar, FLute and bouzouki. Nagrań dokonano w składzie: Jeremy King - śpiew, bodhran Jaroslav Oto Macháček – skrzypce, śpiew Jan Brabec - bouzouki, banjo, low whistle, maraca, śpiew Jakub Siegl - gitara, vocal Saša Šantorová -flet, high whistle, low whistles, śpiew Gościnnie: Helena Marková - saksofony, low whistle Dick Savage - śpiew, didgeridoo Hana Círová - high whistle, low whistle Ondřej Müller - darbuka Pavel Čengery - drumla
Wydany w 2014 roku album „Wish”, pokazuje dojrzałość grupy osiągniętą po 18 latach wspólnej pracy. Album zawiera 15 tradycyjnych jak i oryginalnych i melodii. Zespół jest w doskonałej kondycji a płyta jest pełna energii i w świetnym tempie. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – śpiew, bodhran, kości Jakub Siegl – gitara, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, śpiew, whistle Alexandra Marešová – flet, whistle Tomáš Pergler – concertina, whistle
Na początku września 2016 roku ukazał się kolejny album grupy, zatytułowany „Simple Pleasures”. Zawiera 13 utworów będących mieszanką tradycyjnych piosenek i utworów instrumentalnych, a większość tych instrumentalnych to oryginalne kompozycje zespołu. Jako gość specjalny pojawia się saksofonistka Helena Markova, która była w składzie grupy przy nagrywaniu albumów „Hot Days” w 2006 roku oraz „Bofiguifluki” w 2010. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – śpiew, bodhran, kości Jakub Siegl – gitara, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, śpiew, whistle Alexandra Marešová – flet, whistle
W grudniu 2022 roku ukazał się kolejny album „One For The Road”. Płyta zawiera kolekcję starych i nowych utworów, dla których inspiracją była muzyka z wielu krajów, od Bretonii do Argentyny, od Egiptu do Irlandii, od Czech do Anglii. Wspaniała okładka została zaprojektowana przez Steva O'Loughlin'a. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – śpiew, bodhran, kości Jakub Siegl – gitara, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, śpiew, whistle Alexandra Marešová – flet, whistle Ivan Kudrna - kontrabas
Skład: Jaroslav Machácek – skrzypce, gitara Jeremy King – bodhran, śpiew Jakub Siegl – gitary, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, whistles Alexandra Marešová – flet, whistle Ivan Kudrna - kontrabas
Dyskografia: Poitín (album) (2000) De la Basse Bretagne (album) (2003) Hot Days (album) (2006) Jiggery Pokery (album) (2009) (compilation) Bofiguifluki (album) (2010) Wish (album) (2014) Simple Pleasures (album) (2016) One For The Road (album) (2022)
Rapalje to grupa pochodząca z Groningen w Holandii, grająca tradycyjną muzykę szkocką i irlandzką w sposób bliski oryginalnym wersjom. Starają się trzymać tradycji, lecz w żadnym wypadku nie można powiedzieć, że nic nowego nie wnoszą. Ich koncerty, to bardzo ciekawy show, w którym muzycy pojawiają się w szkockich kiltach, grając na wielu instrumentach. Wydają się czasem bardziej szkoccy od samych Szkotów. Założyciel zespołu Dieb zaprojektował własny tartan (a pod kiltem nosi to co prawdziwy Szkot, czyli - nic). Początki zespołu sięgają 1994 roku, kiedy Dieb poznał Maceála w jego pubie '1672'. Wraz z innymi muzykami stworzyli zespół grający rock symfoniczny. Ta muzyka została wkrótce zmieniona na folkrock. Po usłyszeniu, w tym samym pubie, kapel celtyckich, Dieb i Maceál utworzyli duet "Ruk en pluk". Dieb potrafił już grać na wielu instrumentach i wciąż uczył się nowych, wypróbowując je natychmiast na widowni. Duet nagrał kasetę "Celtic Folk Music" ze zdjęciem Dieba i Maceála w kiltach z dudami i harmonijkią. Maceál był wcześniej ulicznym grajkiem. Na ulicy poznał Williama, przedstawił go Diebowi i razem wciągnęli go do zespołu. Razem przkształcili się w 'De Eikeltjes aldus Ronald'. Próbowali występować w ulicznych konkursach, również za granicą. Kolejną nazwą była 'Klootjesfolk', aby w końcu zatrzymać się na 'Rapalje'. David Myles zaczął pomagać zespołowi od przełomu 2003/2004 a od 1 stycznia 2009 jest stałym członkiem zespołu.
Skład: Dieb - śpiew, skrzypce, tin whistle, akordeon William - śpiew, gituki (istrument własnego pomysłu), mandolina, bodhran, tea-chest bass Maceál - śpiew, organki, harmonika, gituki, bodhran, tea-chest bass David Myles - dudy, tin whistle, low whistle
Grupa nagrała 10 płyt CD, z których 3 w późniejszym czasie złączono na 1 albumie, również w fomie DVD. 1998: Into Folk 2000: Rakish Paddies (the compiled album) 2001: Alesia 2004: Spades / Schoppen 2004: Diamonds / Ruiten 2007: Celtic Fire (live recordings in theatres) 2008: Live DVD 2010: Double live CD 2012: Clubs 2014: Hearts 2019: Scotland's Story
Shantalla gra tradycyjną muzykę irlandzką i szkocka w prosty akustyczny sposób, wkładając w nią mnóstwo pasji i energii. Korzystają z mieszanki instrumentów smyczkowych, fletu , akordeonu i bouzouki. Koncerty zespołu niosą ze sobą radość z obcowania z ich własną i tradycyjną muzyka. Chociaż Shantalla ma siedzibę w Belgii, to pięciu członków zespołu pochodzi z Irlandii a wokalistka Helen Flaherty ze Szkocji. Nazwa zespołu to fonetyczna wersja dwóch gaelickich słów „Sean Talamh” oznaczających „Stary Kraj” („The Old Ground”), metafora używana często przez irlandzkich emigrantów w odniesieniu do ojczyzny.
Nazwę zespołu zaproponowali Kieran Fahy i Michaela Horgan, po rozpadzie poprzedniego zespołu o nazwie „Sean Talamh” w 1995 roku. Dwaj inni członkowie tej grupy powrócili do Irlandii a Michael i Kieran stworzyli nowy zespół, wraz z gitarzystą Joe Hennonem i multiinstrumentalistą Gerrym Murrayem.
Zespół łączy talenty pięciu muzyków. Czworo z nich to Irlandczycy: Michael Horgan (uillean pipes, flety, flażolety), Joe Hennon (gitara), Kieran Fahy (skrzypce) and Gerry Murray (akordeon, bouzouki, mandolina i flażolety).
Piątym członkiem zespołu jest szkocka wokalistka Helen Flaherty, która dołączyła w 1997 roku a gra również na bodhranie. Jej ciepły i mocny głos wnosi różne style od powolnych i emocjonalnych ballad do bardziej energetyzujących utworów.
Shantalla zaczęła występować w małych klubach i festiwalach folklowych w Belgii i Holandii, ale reakcje publiczności przekonały muzyków, że powinni zrobić więcej. Ich pierwsza płyta "Shantalla", została wydana w Belgii przez Wild Boar Music pod koniec 1998 roku.
Druga płyta zespołu „Seven Evenings, Seven Mornings” została wydana w 2001 roku a opinie były tak samo dobre jak te z z poprzedniej płyty. Krytycy potwierdzili, że zespół jest mocną siłą na scenie muzyki celtyckiej.
W 2005 grupa Shantalla została rozwiązana, a poszczególni członkowie poszli własnymi drogami. Jako pierwszy zespół opuścił skrzypek Kieran Fahy w 2005 roku. Zastąpił go Gerry O'Connor na serię zaplanowanych koncertów. Wokalistka Helen Flaherty również wyraziła chęć zakończenia współpracy na koniec roku. Rozpoczęła karierę solową i zaczęła śpiewać w grupach David Munnelly Band oraz Comas. Gitarzysta Joe Hennon zaczął występować w holenderskiej kapeli Omnia. Akordeonista Gerry Murray oraz didziarz Michael Horgan pojawiali się sporadycznie na belgijskich i holenderskich scenach.
Po pięciu latach przerwy zespół się reaktywował w pierwotnym składzie, dodając grającego na bouzouki i gitarze Simona Donnelly.
Ich trzecia płyta „Turas” (irlandzkie słowo oznaczające drogę) ukazała się w roku 2011. Recenzenci są zgodni, że zespół nic nie stracił ze swojej jakości a z pewnością dojrzalszy i wciąż na topie na celtyckiej scenie. Pojawienie się Simona Donelly na bouzouki i gitarze akustycznej dodało ich muzycy rytmiki. Na albumie wystpił Luka Aubí-Krieger z zespołu Omnia na „slideridoo”, urozmaicając warstwę muzyczną. Wokal Helen Flaherty jest również doskonały.
Zespół występował na znanych festiwalowych scenach w całej Europie, a w 2015 roku był główną gwiazdą prestiżowego festiwalu muzyki etnicznej na Syberii Mir Sibiri grając dla ponad 10.000 osób.
Przepiękna piosenka „A Band of Gold”, którą napisał Maurice McGrath, kompozytor z Dublina została przyjęta przez Helen Flaherty do repertuaru grupy. W lutym 2016 roku ukazał się singiel z tą piosenką.
Nad swoim czwartym albumem zespół rozpoczął już w 2017 roku, lecz udało się go wydać dopiero w czerwcu 2019 roku. Płyta ukazała się pod nazwą „From The East Unto The West” i zawiera piosenkę z wydanego wcześniej singla.
Dyskografia: 1998 Shantalla – Shantalla 2001 Shantalla – Seven Evenings Seven Mornings 2011 Turas 2016 A Band Of Gold (single) 2019 From The East Unto The West
Skład: Helen Flaherty - śpiew i bodhran Gerry Murray - akordeon Michael Horgan - dudy i fled Kieran Fahy - skrzypce Simon Donnelly - bouzouki i gitara Joe Hennon - gitara
Sileas, to duet dwóch szkockich harfistek, Patsy Seddon i Mary MacMaster. Ich muzyka jest mocno zakorzeniona w szkockiej muzyce ludowej. Kombinacja akustycznej harfy z nylonowymi strunami oraz elektrycznej harfy z metalowymi strunami oraz wyjątkowego wokalu obu harfistek, owocuje ciekawym i współczesnym brzmieniem, przedstawiając szkocką muzykę tradycyjną, dzisiejszej publiczności. Nazwa Sileas (wymowa: Sheliss) pochodzi od siedemnastowiecznego barda, kobiety, Sileas na Ceapaich (Sileas MacDonald z Keppoch).
Pochodząca z muzycznej rodziny, Patsy Seddon zaczęła naukę gry na harfie w wieku jedenastu lat a jej nauczycielem była znana harfistka szkocka Alison Kinnaird. Mary Macmaster zaczęła naukę gry już jako dorosła, choć młoda, osoba. Swoją harfę zamówiła a gdy przesyłka nadeszła, okazało się, że jest to tradycyjna harfa celtycka, z metalowymi strunami. W instrumencie spodobał jej się jasny, brzmiący dźwięk a nauczyła się na nim grać samodzielnie, nie mogąc znaleźć kogoś zaznajomionego z tym instrumentem.
Ta para, po raz pierwszy, spotkała się na letnim kursie organizowanym przez Clarsach Society w 1977 roku a następnie kilka lat później, gdy obie były studentkami uniwersytetu w Edynburgu, na wydziale Studiów Celtyckich. W czasach, gdy w 1985 roku kończyły swoje studia. Były już znane publiczności, jako dwie harfistki i wokalistki siedmioosobowego, żeńskiego zespołu Sprangeen, z który nagrały jeden album zatytułowany Sprangeen. Sprangeen powstał w 1982 roku specjalnie na festiwal Women Live In Scotland i istniał kolejne dwa lata.
Większość członkiń Sprangeen, traktowała występy jako hobby, lecz Macmaster i Seddon zdecydowały się na profesjonalizm, przyjmując nazwę Sileas, na cześć szkockiego barda, Sileasa na Ceapaich, który pisał wiersze chwalące muzykę harfy. Same siebie opisywały, humorystycznie, jako najlepszy taki duet w Szkocji, gdzie nie istniała inna taka para. Jako Sileas zaistniały w 1985 roku.
Okazało się, że wypadają bardzo dobrze jako duet, wywołując u siebie nawzajem pomysły nowych aranżacji starych piosenek, których często źródłem była ich nauczycielka z Uniwersytetu z Edunburga, Morag Macleod, a połączenie brzmienia harfy o strunach jelitowych i harfy o strunach metalowych, dało bezkonkurencyjny efekt. Kolejny ważny element w ich graniu, pojawił się kiedy spotkali francuskiego wytwórcę harf Joëla Garniera, wynalazcę i współzałożyciela Towarzystwa Camac, firmy produkującej harfy elektryczne. Wkrótce nabyły jeden z pierwszych modeli takiej harfy a ekspansywne basowe tony nie tylko wzmocniły ich brzmienie, lecz także poszerzyły zakres materiału, którym mogły się zająć.
Debiutancki album Sileas „Delighted With Harps” ukazał się w 1986 roku. Producentem był Freeland Barbour, solista, producent muzyczny oraz nauczyciel w Royal Scottish Academy of Music and Drama. Album zaprezentował unikalną muzykę obu harfistek wraz z ich jedwabnym, harmonicznym wokalem, piosenki śpiewane zarówno w języku gaelickim jak i angielskim. Płyta zawiera 11 piosenek.
Drugi album „Beating Harps” ukazał się w 1988 roku i powtórzył wysoką jakość poprzedniej płyty. Materiał został nagrany w Rel Studios w Edynburgu i zawiera 10 kompozycji, w tym jedną oryginalną kompozycję Patsy Seddon. Producentem, tak jak poprzednio był Freeland Barbour.
Trzeci album duetu, „Harpbreakers”, ukazał się w 1990 roku. Album jest uważany za ich najsłabszą produkcję, kładąc zbyt duży nacisk na elektronicznie przetworzony dźwięk.
W 1990 roku Patsy Seddon i Mary MacMaster współpracowały z brytyjską piosenkarką i autorka, Sally Barker przy nagraniu jej drugiego solowego albumu. Doszły do wniosku, że na rynku brakuje kobiecego zespołu folkowego, a gdy Sally spotkała, na festiwalu w Hong Kongu, mistrzynię Irlandii na akordeonie, Karen Tweed, powstała grupa The Poozies. Początkowo do grupy należała jeszcze Jenny Gardener (skrzypce), lecz odeszła przed nagraniem pierwszego albumu.
W 1991 roku duet nagrał nieznany album „File Under Christmas”, który ukazał się tylko na kasetach i dziś jest niedostępny w sprzedaży.
Czwarty album duetu ukazał się dopiero po sześciu latach. Płyta „Play on Light” ukazała się w 1996 roku. Producentem był Jim Sutherland a na albumie zaznaczył się powrót do akustycznego brzmienia znanego z dwóch pierwszych wydawnictw. Sileas łączy celtycką harfę z elementami nowoczesnego folku, muzyki pop i rocka. MacMaster i Seadon są zorientowane w kierunku utworów tradycyjnych, co słychać na płycie w piosenkach „Buain a'Choirce”, „Pi Li li Liu”, „Domhnall Dubh” oraz „Laill Leathag”, jednakże przywiązanie do tradycji nie oznacza tylko tradycji. Jednym z największych atrakcji na płycie jest słynny, soulowy kawałek Billa Withersa z 1971 roku „Aint No Sunshine”, który pasuje całkiem nieźle do celtyckiego tła.
Przez lata działalności, duet współpracował z różnymi postaciami i uczestniczył w wielu projektach, w szczególności Clan Alba z Dickiem Gaughanem, Caledon oraz całkowicie kobiecy zespół The Poozies. Indywidualnie również są stale aktywne. Sesson współpracowała z wieloma artystami, wliczając Dougie MacLeana, jest zaangażowane w nowe trio „Madge Wildfire” z Gerdą Stevenson i Kathy Stewart. Macmaster występowała wspónie z Shine, Alyth McCormack i Corrina Hewat, Kathryn Tickell pod szyldem Ensemble Mystical oraz ostatnio z perkusjonistą Donaldem Hay’em, z którym nagrała dwie płyt, „Love and Reason” i „Hook”. Macmaster zagrała, również, na albumie Stinga „If on a Winter's Night” i pojawiała się na nagraniach szkockiego, jazzowego zespołu z Edynburga Hidden Orchestra.
Mężem Patsy Seddon był Davy Steele, znany z występów w Battlefield Band, współpracy z Dickiem Gaughanem i innymi czołowymi artystami szkockiej sceny muzycznej. Davy zmarł w 2001 roku a w dziesiątą rocznicę jego śmierci Patsy Seddon zaprosiła kilku artystów, lubianych przez Davy’ego, wybrała utwory jego autorstwa i nagrała płytę „Steele The Show – The Songs of Davy Steele (From The Heart Of Scotland)”. Na koncercie w ramach festiwalu Celtic Connections, sy Patsy I Dave’ego, Jamie Steele, zaśpiewał ostatnią piosenkę zmarłego. W nagraniu albumu wzięli udział wokaliści Andy M Stewart, Dick Gaughan, Ian McCalman, Jamie Steele, Karine Polwart, Kate Rusby, Kathy Stewart, Patsy Seddon, Sally Barker i Siobhan Miller, oraz muzycy Andy Thorburn, Mary MacMaster, Eilidh Shaw, Damien O’Kane, Donald Hay, Gary West i Mairearad Green.
Wśród tych szeroko zakrojonych zobowiązań, Seddon i MacMaster wystepują sporadycznie jako Sileas, ostatnio na 30-lecie z Rencontre des Harpes Celtiques w Dinan w Bretonii w 2013 roku. Są również zaangażowane w prowadzenie International Festival Harp w Edynburgu.
Dyskografia:
Delighted With Harps (Lapwing Records LAP113, 1986) Side One: The North Brig o' Edinburgh/The Brig o' Perth; Cadal Chan Fhaigh Mi; Millbrae (Ronnie Cooper)/The Spey In Spate; Eppie Morrie; The Chanters Tune/Marry Me Now Side Two: Da Day Dawn; The Little Cascade (GS Maclennan); Tha Mulad; 'S Coltach Mi Ri Craobh Gun Duilleag; John Anderson My Jo; The Judges Dilemma/The Inverness Gathering Mary Macmaster (metal-strung harp, electro-harp, vocals), Patsy Seddon (gut-strung harp, electro-harp, vocals)
Beating Harps (Green Linnet Records SIF 1089, 1987) Side One: The Glasgow Police Pipe Band (Donald Macleod)/Lexie MacAskill (John MacAskill); An Fhideag Airgid/Prince Charlie; Oh Wee White Rose of Scotland (Susanne Ferguson); The Cameron Highlanders (Skinner)/Donald Willie and his Dog (Donald Morrison)/Dancing Feet (GS MacLennan); Side Two: Mouth Music; Traigh gruineart/The Devil In the Kitchen/The Sprightly Minnikin; Ca' the Yowes (Burns); Domhnall Dubh/The Dogs (Jim Sutherland)/ Miss Spence; beating Harps (PM Seddon) Mary Macmaster (metal-strung harp, electro-harp, vocals), Patsy Seddon (gut-strung harp, electro-harp, vocals)
Harpbreakers (Lapwing Records LAP 127, 1990) Side One: The Drunken Piper/The Seagull (Donald Macleod); Margaret's Waltz (Pat Shuldham Shaw/The Dark Island (McLachlan); Kate Dalrymple/John MacNeill's Reel (Peter Milne); Voices (Holly Near); Leannan a bh'agam/'Sann an Ile/The Pinch of Snuff Side Two: The Dusty Windowsill (J Harlan); Willie's Fair and Rare; Dancing the Baby/Dolina Mackay (J Scott); Mile marbhaisg air a' ghaol; Captain O'Kane (T O'Carolan) Mary Macmaster (metal-strung harp, electro-harp, vocals), Patsy Seddon (gut-strung harp, electro-harp, vocals)
File Under Christmas 1991 Tracks:01 - Harvest Home + Apples In Winter;02 - Gaelic Reaping Songs;03 - True Thomas;04 - Winter;05 - Deck The Halls;06 - Coventry Carol;07 - Christ Child Lullaby;08 - Cherry Tree Carol;09 - Love Came Down At Christmas;10 - Christmas Day In The Morning + Oidhche Nollaig;11 - Leanabh An Aigh;12 - God Rest Ye Merry Gentlemen;13 - The Snows They Melt The Soonest;14 - Se Gillean Mo Ruin;15 - Auld Acquaintance Musicians: Mary Macmaster: metal-strung harp, electro-harp, vocals, Patsy Seddon: gut-strung harp, electro-harp, vocals
Play on Light (Greentrax 1996) Tracks:1. Buain A'Choirce; 2. May Colvin; 3. Cumha Easbuig Earraghaidheal; 4. Laill Leathag; 5. Cameron MacFadyen/Dr Cameron's Casebook/Miss Kirsten Lindsay Morrison; 6. Mo Dhomhnullan Fhéin; 7. Planxty Crockery/Domhnall Dubh; 8. Pi Li Li Liu; 9. Dr Florence Campbell Of Jammalamadugu/Duncan Johnstone; 10. The Castlebay Scrap/Stuarts Rant; 11. Ain't No Sunshine/The Flawless Juggler; 12. Miss Ann Cameron Of Balvenie/Amy's Rollerskates/Paddy's Leather Breeches; 13. Tha Sior Chaoineadh
Silly Wizard - legendarna grupa szkocka, która ożywiła i wprowadziła na duże sceny tradycyjną muzykę Szkocji. Działali w latach 1971-1988, w okresie boomu folkowego na terenie Wielkiej Brytanii i do dziś uważa się ich za niedościgniony wzór, choć znaleźli wielu naśladowców. Do ich sposobu wykonywania z wykorzystaniem instrumentów elektrycznych przekonali się nawet puryści muzyczni. Są autorami wielu utworów, napisanych w tak tradycyjny sposób, że wydaje się, że pochodzą sprzed wielu lat. Historia zespołu zaczęła się w 1969 roku w Edynburgu. Dwaj założyciele spotkali się na studiach. Gordon Jones przyjechał z Liverpoolu, aby studiować w Art College a Bob Thomas z Glasgow zapisując się na weterynarię. Obaj grali w klubach folkowych w okolicy miasta a Bob był nawet przewodniczącym takiego klubu na uniwersytecie, organizując alternatywny Festival Fringe w lecie 1969 r., w którym Gordon, Bill Watkins i Andy Hughes zagrali jako trio. Jones i Thomas dzielili mieszkanie z kilkoma innymi muzykami, którzy ciągle się zmieniali a warunki były spartańskie. Pod koniec 1971 roku do mieszkania wprowadził się szalony facet o imieniu Kevin, który próbował napisać książkę dla dzieci o czarodzieju. Od niego zapożyczyli nazwę zespołu "Silly Wizard". Gordon Jones natknął się, pewnego dnia w parku, na koncert dwóch młodziutkich chłopaków z nadmorskiej dzielnicy Edynburga, Portobello. Byli to bracia Cunningham: Johnny (14 lat) i Phil (12). Był nimi zachwycony i postanowił, że będzie ich miał kiedyś w zespole.
Oficjalnie zespół powstał w lutym 1972 z Gordonem, Bobem i Billem Watkinsem (śpiew, gitara) w składzie. W lipcu tego samego roku Bill udaje się do domu w Birmingham z powodów rodzinnych i zostaje zastąpiony przez Chrisa Pritcharda. We wrześniu dołącza do grupy Johnny Cunningham (skrzypce, mandolina) co jest trochę skomplikowane, gdyż po wyjazdowych występach trzeba go było odwieźć do szkoły. Oprócz koncertów na terenie Szkocji co sobotę występowali w Triangle Folk Club w Edynburgu. W lutym 1973 roku Pritchard odchodzi z zespołu i zostaje zastąpiony przez Madelaine Taylor (gitara, bodhran, śpiew). W paździeniku nagrywają płytę w wytwórni Transatlantic Records XTRA, która nigdy nie zostaje wydana, ponieważ oryginalny zapis zostaje utracony. W międzyczasie, w grudniu 1963 r., odchodzi Madelaine Taylor. Bob, Johnny i Gordon koncertują jako trio. W 1974 odbywają pierwsze zagraniczne tournée po Francji. We wrześniu 1974 do grupy przystępuje Neil Adams (ur. w Anglii, gitara basowa, harmonium), dodając klawisze do używanego zestawu instrumentów. W grudniu 1974 zaspół zaprosił do współpracy Andiego M Stewarta (śpiew, tin whistle, tenor banjo), który miał zastąpić Gordona jako wokalista. Gordon uważał, że szkockie piosenki powinien wykonywać Szkot a nie on jako Anglik. Stewart grał uprzednio w grupie "Puddock's Well". W marcu 1975 zaczęli prace nad nowym (pierwszym) albumem, który został wydany w 1976 roku. W tym czasie dołącza Freeland Barbour (akordeon, bouzouki) i Alastair Donaldson (bas, flet), który zastąpił Neila Adamsa, gdyż ten postanowił wrócić na uniwersytet. Album "Silly Wizard" został wydany przez wytwórnię XTRA a grupa rozpoczęła trasę po UK i Europie. W lipcu 1976 Freeland i Alistair odchodzą z zespołu. Freeland formuje Wallochmore Ceilidh Band a następnie zostaje cenionym producentem w Radio Scotland. Donaldson dołącza do zespołu Revillos (lub Rezillos ,punk new wave, pod pseudonimem William Mysterious). Naturalnym zastępstwem mógł być tylko Phil Cunningham, który właśnie skończył szkołę (miał 16 lat). Grupa zaangażowała również Martina Haddena (bas, klawisze), który wystepował wcześniej z Andym Hughsem (grał z Gordonem w 69 roku). W tym składzie nagrali w 1978 roku krążek "Caledonia's Hardy Sons". Grupa stawała się coraz bardziej rozpoznawalna, uczestnicząc w festiwalach i koncertując w całej Europie. Bardzo szybko powstał kolejny album "So Many Partings" (1979). W trakcie produkcji tej płyty z zespołu odszedł Bob Thomas, jeden z założycieli formacji i w zespole pozostała tylko jedna gitara. Bob ożenił się i zaoferowano mu pracę w pobliżu miejsca zamieszkania. Po raz pierwszy wyjechali za ocean na Philadelphia Folk Festival i, od tego momentu Ameryka na stałe wpisała się w listę koncertów. Przed wydaniem "Wild and Beautiful", z zespołu odszedł Johnny Cunningham. Osiedlił się w Ameryce, jednakże gdy Silly Wizard występował gdzieś w pobliżu, zawsze się zjawiał i uczestniczył w wystepie.
Johnny cieszył się udaną karierą w Stanach, grając z wieloma znanymi muzykami (Cherish the Ladies, Solas, Nightnoise, Thomas Moore, Seamus Egan, Susan McKeown). W 1997 roku koncertował wraz z Kevinem Burke i Christianem LeMaitre w ramach "The Celtic Fiddle Festival". Ta trasa zaowocowała płytą, wydaną przez Green Linnet w 1998.
Johnny Cunningham zmarł 15 grudnia 2003 roku w Nowym Jorku.
Na krótko do grupy dołączył Dougie MacLean, jednakże, generalnie występowali jako kwartet. Nagrywali płyty aż do końca 1988 roku, gdy zespół postanowił zakończyć działalność. Zespół zagrał swój ostatni koncert w Voorheesville, Nowym Jorku w kwietniu 1988 roku.
Członkowie Silly Wizard nadal pozostają aktywni w biznesie muzycznym zarówno jako wykonawcy jak i producenci, inżynierowie czy właściciele wytwórni płytowych. Gordon Jones i Bob Thomas prowadzą Harbourtown Records (grając czasem na lokalnych imprezach), Andy M. Stewart regularnie koncertuje i, jako technik współpracuje z telewizją. regularly and does freelance technical work for TV production, Martin Hadden wykonuje prace dla przemysłu muzycznego w Szkocji oraz prowadzi audycje w Heartland Radio i Radio Scotland. Phil Cunningham pisze muzykę dla BBC Scotland i wystepuje na scenie, głównie z Aly Bain.
Members of Silly Wizard perform at Celtic Connections with Phil Cunningham and Friends, February 2007
Źródło: Wikipedia
Po 17 latach aktywnej pracy, pozostawili po sobie 9 albumów, dziesiątki własnych utworów, spopularyzowali szkocka muzykę ludową nie tylko na terenie kraju, ale również na całym świecie. Do dziś pozostają ikoną i ich płyt słucha się z niesłychaną przyjemnością.
Dyskografia: 1976 Silly Wizard : XTRA 1158 - re-released Highway SHY 7022 1978 Caledonia's Hardy Sons : Highway SHY 7001 / Shanachie 79015 1979 So Many Partings : Highway SHY 7010 / Shanachie 79016 1981 Wild and Beautiful : Highway SHY 7016 / Shanachie 79028 1983 Kiss The Tears Away : Highway SHY / Shanachie 79037 1985 The Best Of Silly Wizard : Shanachie 79048 1985 Golden Golden, and Silly Wizard Live In America : Green Linnet 3036/3037 - these two albums represent the material from one concert in Boston. They were released on REL records on the UK. 1987 Glint of Silver : Green Linnet GLCD 1070 The final studio album from the band. 1988 Live Wizardry : A CD release from Green Linnet (GLCD 3036/37) of the same material as the above two Live albums (one track is missing) 2012 Live Again : Released through the Birnam CD Online Shop on the 16th of February 2012 - Recorded 1983 at Sanders Theatre, Cambridge, Massachusetts
Single: 1980 Take the High Road: Highway Records (the theme music from a TV "soap" of the same name with "Donald MacGillavray" on the B Side)
Projekty indywidualne: Johnny and Phil Cunningham "Against the Storm": Highway SHY 7011 / Shanachie Johnny Cunningham "Thoughts From Another World": Highway SHY / Shanachie Johnny Cunningham Fair Warning": Green Linnet Phil Cunningham "Airs and Graces": Green Linnet GLCD 3032 (also REL records in UK) Phil Cunningham "Palamino Waltz": Green Linnet GLCD 1102 Andy M. Stewart "By the Hush": Highway SHY 7018 / Shanachie Andy M. Stewart with Manus Lunny "Fire in the Glen": Shanachie 79062 Andy M. Stewart with Manus Lunny "Dublin Lady": Green Linnet Andy M. Stewart with Manus Lunny "At It Again": Green Linnet Andy M. Stewart "The Songs of Robert Burns" Andy M. Stewart "Man in the Moon": Green Linnet
Lista muzyków: Bob Thomas Gordon Jones Johnny Cunningham Bill Watkins Chris Pritchard Madelaine Taylor Neil Adam Andy M. Stewart Freeland Barbour Alastair Donaldson Phil Cunningham Martin Hadden Dougie MacLean
Silly Wizard: Silly Wizard (Transatlantic XTRA 1158, 1976) Side One: Pibroch; Jenny Gray's Whiskey; Wind That Shakes the Barley/The Ale Is Dear; Carlisle Wall; My Loves In Germany; Election Jig Side Two: The Heron Election Ballad No.4; Atholl Braes/The Drunken Piper; The Shearing; The Fairy Dance; Land O' the Leal
Johnny Cunningham (fiddle, viola, mandolin), Gordon Jones (vocals, guitar, bouzouki, autoharp, bodhran), Bob Thomas (guitar, mandolin, dulcimer, concertina), Andy Stewart (vocals, tenor banjo, mandolin), Alistair Donaldson (bass, flute, organ), Freeland Barbour (accordion, bouzouki, whistle, keyboards)
Silly Wizard: Caledonia's Hardy Sons (Highway Records SHY 7004, 1978) Side One: Mo Chuachag Laghach (my Kindly Sweetheart); The Isla Waters (Stewart/Hadden); The Twa Brithers; The Auld Pipe Reel/The Brolum; Glasgow Peggy Side Two: Monymusk Lads; The Ferryland Sealer; Fhear A Bhata (The Boatman); Jack Cunningham's Farewell to Benbecula (Phil Cunningham)/Sweet Molly; Broom O' the Cowdenknowes
Phil Cunningham (accordion, whistle, synthesizer, harmonium, vocals), Andy Stewart (vocals, tenor banjo, mandolin, mandola), Bob Thomas (guitar), Johnny Cunningham (fiddle, viola, bouzouki, vocals), Gordon Jones (guitar, bodhran, vocals, mandola, bouzouki), Martin Hadden (bass, harmonium)
Silly Wizard: So Many Partings (Highway Records SHY 7010, 1979) Side One: A Scarce O' Tatties (Norman Mclean)/Lyndhurst; The Valley of Strathmore (Andy Stewart); Bridget O' Malley; A A Cameron's Strathspey/Mrs Martha Knowles (Phil Cunningham)/The Pitnacree Ferryman; The New Shillin' Side Two: Donald McGillavry/O'Neill's Cavalry March; The Highland Clearances (Andy Stewart); Miss Catherin Brosnan (Phil Cunningham); Wi' My Dog and Gun; Miss Shepherd (Skinner)/Sweeney's Buttermilk; McGlinchey's Reels
Andy Stewart (vocals, tenor banjo), Phil Cunningham (accordion, tin whistles, Overton low D whistle, Moog synthesizer, electric piano, vocals), Martin Hadden (bass, harmonium, guitar), Gordon Jones (guitar, mandola, bodhran), John Cunningham (fiddles, vocals)
Silly Wizard: Wild and Beautiful (1981) Side One: If I Was a Blackbird; Pipe Major Donald Campbell (J Wilson)/The Orphan/The Kestrel (Phil Cunningham)/Come Up Alang; The Pearl (Phil Cunningham); The Fisherman's Song (Andy M Stewart)/Lament fr the Fisherman's Wife (Hadden/Cunningham) Side Two: Hame, Hame, Hame/Tha Mi Sgith; Tha Mi Sgith/Eck Stewart's March (A Stewart/P Cunningham)/MacKenzie's Fancy; Miss Patricia Meagher (Andy Stewart)/Laura Lynn Cunningham (Phil Cunningham); A B Corsie (The Lad from Orkney) (Cunningham)/Ril Bheara/Richard Dwyer's
P Cunningham, M Hadden, A Stewart, G Jones
Silly Wizard: Kiss the Tears Away (Highway SHY 7025, 1983) Side One: The Queen of Argyll (A Stewart); Golden, Golden (A Stewart); finlay M MacRae (Phil Cunningham); The Banks of the Lee; Sweet Dublin Bay Side Two: Mo Nighean Donn, Grádh Mo Chridhe (P Cunningham); Banks of the Bann; The Greenfields of Glentown/The Galtee Reel/Bobby Casey's Number Two/Wing Commander Donald MacKenzie's Reel (Phil Cunningham); The Loch Tay Boat Song
All tracks traditional unless otherwise noted
Phil Cunningham (accordion, whistles, keyboards, mandola, classical guitar, acoustic guitar, vocals), Martin Hadden (bass, fretless bass, acoustic guitar, string synthesiser), Andy M Stewart (lead vocals, tenor banjo), Gordon Jones (acoustic guitar, bodhran)
Silly Wizard: Best Of Silly Wizard (Shanachie, 1985) Valley Of Strathmore; Donald McGillavry/O'Neill's Cavalry March; A.A. Cameron's Strathspey/Mrs. Martha Knowles/The Pitnacree Ferryman/The New Shillin'; The Fishermen's Song; Queen Of Argyll; Finlay M. MacRae; The Pearl; Isla Waters; Mo Chuachag Laghach (My Kindly Sweetheart); Broom O' The Cowdenknowes; Green Fields Of Glentown/The Galtee Reel/Bobby Casey's Number Two/Wing Commander
Johnny Cunningham (fiddle, viola, vocals) Phil Cunningham (accordion, guitar, harmonium, keyboards, mandola, piano, Synthesizer, Vocals, Whistle), Martin Hadden (bass, fretless bass, guitar, harmonium, piano, synthesizer, vocals) Gordon Jones (bodhran, guitar, mandola, vocals), Andy M. Stewart (mandolin, tenor banjo, vocals, whistle), Bob Thomas (Guitar)
Silly Wizard: Golden, Golden (REL Records RELS 478, 1986) Side One: Miss Shepherd/Sweeney's Buttermilk/McGlinchey's Reels; Donald McGillavray; The Blackbird; Scarce o' Tatties (Norman MacLean)/Lyndhurst Side Two: Golden Golden (AM Stewart); Mac's Fancy/The Cliffs of Moher; The Rose of Red Hill/Clootie Dumplings/The Laird o' Drumblair/Sleepy Maggie; The Broom o' the Cowdenknowes
Johnny Cunningham (fiddle) Phil Cunningham (accordion, guitar, harmonium, keyboards, mandola, piano, Synthesizer, Vocals, Whistle), Martin Hadden (bass, fretless bass, guitar, harmonium, piano, synthesizer, vocals) Gordon Jones (bodhran, guitar, mandola, vocals), Andy M. Stewart (mandolin, tenor banjo, vocals, whistle),
Silly Wizard: Glint Of Silver (Green Linnet, 1986) Roarin' Donald/The Man Who Shot The Windmill/A Glint Of Silver (Stewart); The Secret Portrait/Wha'll Be King But Cherlie?; Lover's Heart (Cunningham/Stewart); When Summer Ends (Cunningham); The Chill Eastern Winds; Willie Archer; Simon MacKenzie's Welcome To His Twin Sisters/Farewell To "The Heb"; The Blackbird Of Sweet Avondale
Johnny Cunningham (fiddle) Phil Cunningham (accordion, guitar, harmonium, keyboards, mandola, piano, Synthesizer, Vocals, Whistle), Martin Hadden (bass, guitar) Gordon Jones (bodhran, guitar), Andy M. Stewart (banjo, vocals) with Kathy Stewart (backing vocals) John Cunningham: Fair Warning (Green Linnet SIF 1047, 1983) Side One: Celtic Society's Quickstep/42nd Highlanders Farewell; Archibald McDonald of Keppoch; Planxty Drew/Planxty Wilkinson (Carolan); Sad Is My Fate; Lord Drummond/Lady Margaret Stewart/Crarae Side Two: Logan Water/The Drovers Lads/The Mug of Brown Ale; Waulkin' o' the Fauld; Fair Warning: Blair Atholl/The Cairin O'/Lexy McAskill John Cunningham (fiddle, synthesiser) with Gene Galligan (keyboard); Zan McLeod (guitar, bouzouki); Tim Britton (flute, Uilleann pipes); Dave Paton (concertina); Vincent Moos (percussion)
Phil Cunningham: Airs and Graces (REL Records REL474, 1984) Side One: Andy M Stewart's Reel/The Harsh February; The House In Rose Valley; Miss Rowan Davies; Jackson's No.2 (trad)/Jean's Reel (Bobby Macleod)/Moving Cloud (trad) Side Two: Flodigarry Island/The Wee Man from Skye (Donald Macleod); Joey's Tune (Finlay MacRae); The Log Splitter Jig/You'll Have a Dram; Margaret MacKinnon of Digg; Farewell to Ireland (trad)/Hogties Reel All tracks composed by Phil Cunningham unless otherwise noted John and Phil Cunningham: Against the Storm (Highway SHY7011, 1980) Side One: The Arran Boat; Birkenburn/Loch Ordie (both James Mackintosh); 79th's Farewell to Gibralter/Soldier's Return; Sleepy Maggie; Mary Thorburn Cunningham (P Cunningham) Side Two: Fingal's Cave; Raddigan's/Father Kelly No.1/John Brennans/Ril Bheara; Lanachree and Megrum; The Wild Irishman/Golden Keyboard; Cameron McFaddyen All tracks traditional unless otherwise noted Johnny Cunningham (fiddles, bouzouki); Phil Cunningham (accordion, piano, synthesisers, whistle, guitar) with Bob Montgomery (drums); Gordon Jones (bodhran); Roy Ashby (drums); Douglas Bogie (electric guitars)
John Cunningham: Thoughts from Another World (Highway SHY 7013, 1981) Side One: Thoughts from Another World Part 1(J Cunningham); Linden Rise (J Cunningham); PM Cunningham's Odd Dance (J Cunningham)There's Naebody Tae Blame But Ma Sel' (J Cunningham); Taladh An Leinibh Losa; Thoughts from Another World Part 2 (J Cunningham) Side Two: Limerick Lasses/The Mountain Road; Trip O'er the Mountain; Brisk Bob; The Crossing (J Cunningham); Farther Along the Line (J Cunningham) John Cunningham (fiddle, mandolin, guitar, vocals) with Gene Galligan (electric piano, synthesizers); Jim Couza (hammer dulcimer); Gerald Trimble (cittern, 12-string guitar); Kurt Johnston (pedal steel guitar, 5-string banjo, acoustic piano); Vinnie Moos (bass guitar); Wayne Johnston (electric and acoustic guitars)
Skipinnish to zespół muzyczny założony przez Angusa MacPhaila i Andrew Stevensona w 1999, studiujących wówczas w Royal Scottish Academy of Music and Drama (RSAMD) w Glasgow. Dodatkowo to marka whisky oraz dwie sale taneczne (ceilidh houses), firmowane przez grupę, w Oban i Fort William. Zespół posiada, również, własną wytwórnię płytową w Spean Bridge, niedaleko Fort William, która wydała płyty takich artystów jak Skerryvore czy Gary Innes.
Skipinnish, jako duet, powstał na początku 1999 roku, kiedy akordeonista Angus MacPhail z Tiree i dudziarz Andrew Stevenson z Achnacarry połączyli siły muzyczne. W tym czasie studiowali na pierwszym roku w Królewskiej Szkocji Akademii Muzycznej i Teatralnej w Glasgow, a wspólnie grając na różnych improwizowanych sesjach muzycznych, zdali sobie sprawę, że ich style muzyczne jak i spojrzenie na muzykę tradycyjną są bardzo podobne. Zaraz po powstaniu grupa zaczęła zdobywać ogromną popularność i zaproszenia na festiwale, koncerty i inne wydarzenia w całej Wielkiej Brytanii i za granicą.
W lipcu 2001 roku duet wydał swój debiutancki album „Skipinnish”. W nagraniu wzięli udział jako muzycy gościnni: Iain MacFarlane (skrzypce), Rachel Walker (śpiew), Jenna Reid (skrzypce) . Iain i Jenna są znani z grupy Blazin' Fiddles. Rachel Walker, to śpiewająca w języku gaelickim angielska wokalistka, znana z występów solowych jak również uczestnictwa takich grupach jak Dochas, Broch Inspectors, Cruinn.
Druga płyta „Sgurr Mor to Skerryvore” ukazała się w październiku 2003 roku. Album zawiera utwory taneczne, tradycyjne pieśni i solówki wykonane na dudach. Materiał był przedstawiony wcześniej, 3 lipca 2003 roku, w nagrywanym przez telewizję koncercie w pubie w Glasgow. Do nagrania zostali zaproszeni zaprzyjaźnieni muzycy: Rachel Walker (śpiew), Iain 'Stretch' MacFadyen (dudy), Iain MacFarlane (skrzypce), Neil MacMillan (kontrabas, pianino), Allan Henderson (skrzypce, dudy), Malcolm Jones (gitara) oraz Archie McAllister (skrzypce). Malcolm Jones jest muzykiem w znanej grupie Runrig.
Na początku 2003 roku Angus i Andrew założyli własne wydawnictwo „Skipinnish Records” w Spean Bridge niedaleko od Fort William. Album „Sgurr Mor to Skerryvore” został wydany już przez to wydawnictwo. Oprócz własnych płyt powstają tam nagrania dla takich artystów jak, dla współpracującej z grupą Rachel Walker, tria tanecznego Deoch 'N' Dorus, czy Skerryvore i Gary Innes.
Kolejny album „The Sound of the Summer” ukazał się w 2007 roku. Do tego wydawnictwa duet zatrudnił wyjątkowo dużą ilość muzyków gościnnych: Rachel Walker (śpiew), Malcolm Jones (gitary, akordeon, klawisze), Archie McAllister (skrzypce), Alec Dalglish (gitara), Andrew MacPherson (inst.. perkusyjne), Roddy Campbell, John Alec MacKay i Angus 'Bolt' MacLeod (chórki), Iain MacDonald (flet, dudy), Fraser West (perkusja), Iain 'Stretch' MacFadyen (perkusja), Duncan Lyall (gitara basowa), Allan MacDonald (tromp), James Graham, Norrie MacIver, Mary Ann Kennedy, Deirdre Graham (chórki).
We wrześniu 2009 ukazał się album koncertowy „Live From The Ceilidh House”, złożony z nagrań z czterech koncertów „na żywo” w sali Ceilidh House w Oban. Na płycie znalazły się jigi, reele i tradycyjne piosenki. Skipinnish to jedna z tych grup, które są bardzo elastyczne w doborze muzyków. Tym razem w składzie znaleźli się dodatkowo: Duncan Nicholson (dudy, flażolety), Finlay Wells (gitary), Angus MacColl (dudy, perkusja), Iain MacFadyen (perkusja), Allan Henderson (skrzypce), (śpiew), Alasdair Whyte (śpiew), Rachel Walker (śpiew), Sileas Sinclair (śpiew). Materiał muzyczny jest wyważony, z mieszaniną szybszych i wolniejszych utworów tanecznych przeplatanych pieśniami gaelickimi. Album może służyć za przykład dla każdego, kto próbuje zorganizować sesję ceilidh. Muzycy prezentują lokalną muzykę z autentycznością i uczciwością, przy zachowaniu doskonałości standardów.
Długo oczekiwany album studyjny „Atlantic Roar” ukazał się w 2013. Płyta została zaanonsowana na lipcowym festiwalu na wyspie Tiree, Tiree Music Festival. To wyjątkowa mieszanka autentycznej tradycji i współczesnych dźwięków. Wcześniej w zespole pojawiło się na stałe kilku nowych muzyków. Najbardziej znaczącym dodatkiem okazał się, śpiewający w językach gaelickim i angielskim, Robert Robertson z Torlundy, w okolicy Fort William. Oprócz Robertsona (śpiew, gitara) w składzie pojawili się Ross Wilson (pianino, gitara basowa), Alasdair Murray (perkusja). Gościnnie w nagraniach pomogli Rachel Walker (śpiew) i Archie McAllister (skrzypce).
Od wydania I sukcesu „Atlantic Roar” , muzycy Skipinnish pracowali nad nowym materiałem na kolejną płytę. Album „Western Ocean” ukazał się w lipcu 2014 roku i jest połączeniem starego in nowego Skipinnish, odzwierciedlając tradycyjny styl z wcześniejszych nagrań zespołu, ale już z dodatkiem energii pochodzącej od młodszych członków. W składzie pojawił się Archie McAllister, który już od lat występował jako muzyk gościnny. W nagraniach uczestniczyli również: Duncan Nicholson (dudy, flażolety), Rachel Walker (śpiew), Allan Nairn (gitara akustyczna, gitara elektryczna, banjo, mandolina), Allan MacDonald (tromb), Alec Dalglish (gitara), Stevie Burns (instr. perkusyjne).
Rok 2014 i sukces płyty został zwieńczony uhonorowaniem nagrodą w dorocznym plebiscycie sponsorowany przez rozgłośnię MG Alba, Scots Trad Music Awards. Skipinish został najlepszą grupą roku (Live Act of the Year).
Na początku 2016 roku w składzie grupy nastapiły duże zmiany, prowadzące do powstania kolejnej płyty „The Seventh Wave”. Długoletni członkowie grupy Robert Robertson i Ross Wilson odeszli do własnego zespołu Tide Lines, a Norrie MacIver dołączył jako główny wokalista i gitarzysta. Norrie był wcześniej wokalistą w znanej grupie Mànran. Skład uzupełnili: Alistair Iain Paterson na fortepianie, Alasdair Murray na dudach i flażoletach oraz Rory Grindlay na perkusji.
„The Seventh Wave” ukazał się w kwietniu 2017 roku, wydany przez Skipinnish Records i jak zwykle zawiera mieszankę utworów tradycyjnych ze współczesnymi, a teksty utworów, napisanych przez Angusa wywołują wspomnienia dla kogokolwiek, kto kiedykolwiek mieszkał lub podróżował w zachodnich częściach Szkocji. Wydanie płyty poprzedził singiel „Alive” zaśpiewany przez nowego wokalisę Norrie MacIvera pełnym głosem. Trasa koncertowa promująca album wystartowała 19 maja w Eden Court w Inverness.
W 2019 roku zespół obchodzi swoje 20 lat istnienia. Z tej okazji powstał nowy album „Steer By The Stars”, który ukazał się 19 maja 2019 roku. Tytuł nawiązuje do rybackich korzeni członków zespołu a morskie tematy pojawiają się na płycie. Obchody rocznicy powstania grupy rozpoczęły się 25 maja w Edynburgu w Usher Hall i kontynuowane 5 lipca w Inverness w namiocie koncertowym (Big Top Tent) w parku Bught. Na albumie znajdują się zarówno piosenki, jak i utwory instrumentalne a płytę zamyka „20th Anniversary Jigs”. Współpracę z zespołem zakończył gitarzysta basowy Angus Tikka a w jego miejsce pojawiła się Charlotte Printer. Płyta została ośmioosobowym składzie z nową basistką oraz skrzypkiem Archie McAllisterem.
Aktualny skład: • Angus MacPhail: akordeon, śpiew • Andrew Stevenson: dudy, flażolety, skrzypce • Norrie MacIver: śpiew, gitara • Alasdair Murray: perkusja, dudy • Alistair Iain Paterson: pianino, klawisze • Rory Grindlay: perkusja • Charlotte Printer: gitara basowa
W zespole grali: • Robert Robertson: śpiew, gitara • Ross Wilson: pianino, gitara basowa • Jonathan Gillespie: multi-instrumentalista, śpiew
Dyskografia: Albumy: • Skipinnish (2001) • Sgurr Mor to Skerryvore (2003) • The Sound of the Summer (2007) • Live From The Ceilidh House (2009) • Atlantic Roar (2013) • Western Ocean (2014) • The Seventh Wave (2017) • Steer By The Stars (2019) Single: / Video: • "Walking on the Waves" (2014) • "December" (2014) • "The Island" (2015) • "Home on the Sea" (2016) • "Alive" (2017)
Solas jest amerykańską grupą muzyczną założoną w 1994 roku. W składzie grupy grają Irlandczycy, stąd często podawane jest, że jest to irlandzko-amerykańska grupa. Muzyka przez nich wykonywana jest, rzeczywiście, bardziej irlandzka, niż innych amerykańskich zespołów, ciążących zwykle bardziej w stronę rocka. Grają zarówno celtyckie standardy, jak i własne kompozycje. W ich muzyce słychać respekt dla irlandzkiej tradycji, lecz również zorientowanie się na przyszłości i popularyzowanie tego gatunku wśród szerokiej publiczności. Aktywność grupy skupia się na dwóch osobach, na założycielu, multiinstrumentalisty i duszy zespołu, Seamusie Eganie oraz skrzypaczki i wokalistki, Winifred Horan. Słowo „solas” oznacza w języku gaelickim – światło.
Grupa Solas jest wynikiem pomysłu Seamusa Egana. Séamus urodził się w Hatboro w 1969 roku, w Pensylwanii w domu irlandzkich emigrantów Mike’a i Ann Egan. Okazał zainteresowanie muzyką tradycyjną, gdy w wieku trzech lat, z rodzicami i pięciorgiem rodzeństwa przenieśli się z powrotem do rodzinnego domu w Irlandii, do małej miejscowości Foxford w hrabstwie Mayo. W wieku, około sześć, siedem lat zaczął uczyć się gry na akordeonie guzikowym, od znanego akordeonisty, Martina Donaghue. Fletem irlandzkim zainteresował się, gdy zobaczył Matta Molloy’a i Jamesa Galwaya w telewizji. W 1978 roku, Mick Moloney założył Green Fields of America, zespół grający tradycyjną muzykę irlandzką i działający po obu stronach oceanu. Po powrocie do Stanów i zamieszkaniu w Filadelfii, Seamus spotkał Micka Moloney, trafił pod jego skrzydła i biorąc od niego nieformalne lekcje gry na banjo. Do ukończenia 14 lat, Seamus zdobył mistrzostwo Irlandii na czterech różnych instrumentach. Do ukończenia 16 roku życia, Egan wydał swój pierwszy solowy album „Traditional Music of Ireland”, a przed ukończeniem 20 był już profesjonalnym muzykiem, który koncertował m.in. z Peter, Paul & Mary i Ralphem Stanley’em, pracującym jako muzyk sesyjny u Vernona Reida (amerykański gitarzysta). Na początku lat 90-tych, wraz z Eileen Ivers, Johnem Doylem i Susan McKeown, założył w Nowym Jorku zespół „The Chanting House”. W 1990 roku wydaje swój drugi album solowy „A Week in January”. W 1995 roku nagrał muzykę do niskobudżetowego filmu, w reżyserii Edwarda Burnsa, „The Brothers McMullen” („Piwne rozmowy braci McMullen”), filmu przepełnionego celtycką muzyką, do którego napisał, wraz z Sarah McLachlan, przebojową piosenkę „I Will Remember You”. Pomysł stworzenia Solas zaczął nabierać kształtów, gdy Seamus spotkał skrzypaczkę Winifred Horan oraz gitarzystę Johna Doyle'a. Trio zaczęło grywać w barach Nowego Joku a wkrótce dołączyli do nich akordeonista John Williams i wokalistka Karan Casey. Ich pierwszy występ pod nazwąSolas odbył się w Wszyngtonie w 1995 roku. W 1996 roku wydał swój trzeci solowy album "When Juniper Sleeps", na którym zadebiutował na gitarze akustycznej z nylonowymi strunami i w tym samym roku, w tej samej wytwórni Shanachie, ukazał się debiutancki album grupy "Solas". Producentem albumu był Johnny Cunningham, znany z Silly Wizard. Na albumie znalazło się pięć piosenek, osiem jigów, reeli i airów.
Popularność grupy szybko rosła, występowali w klubach oraz zaliczyli obecność w popularnych programach radiowych A Prairie Home Companion a także Mountain Stage.
W 1997 roku, pojawia się drugi album grupy "Sunny Spells and Scattered Showers", otrzymując entuzjastyczne recenzje w prasie muzycznej. Ta produkcja jest już nieco bardziej świadoma i bardziej eksperymentalna: w rękach Séamusa pojawia się banjo, na którym gra z niesamowitą techniką a zatrudniony gościnnie perkusista John Anthony wnosi rytmy z Europy, Afryki i Azji. Muzyka jest jednak nadal tradycyjna, utrzymując zespół z dala od bardziej popularnych nurtów.
W 1997 roku, Karan Casey nagrała solowy album „Songlines”, zainspirowany powieścią Bruce'a Chatwina o tym samym tytule. Został on wyprodukowany przez Séamusa Egana a w nagraniu wzięło udział kilkoro członków zespołu Solas. Na albumie znalazły się zarówno tradycyjne jak i współczesne irlandzkie pieśni ludowe. Po nagraniu tego albumu Karan zapowiedziała swoje odejście, zaplanowane na rok 1998, by poświęcić się wyłącznie karierze solowej. Nagrała jeszcze z Solas kolejny album „The Words That Remain”, który ukazał się w 1998 roku. Po nagraniu drugiego albumu zespół opuścił John Williams, by kontynuować karierę solową. Jego miejsce zajął Mick McAuley, króry wcześniej grał w zespole towarzyszącym Karan Casey w czasie solowych występów. Mick grał na akordeonie guzikowym i concertinie.
Miejsce Karan zajęła irlandzka wokalistka, Deirdre Scanlan, która śpiewała w zespole od 1999 do 2007 roku.
Trzeci album zespołu jest to spójna stylistycznie całość oraz pierwsza próba wykonania tradycyjnych pieśni irlandzkich w oparciu o mniej konwencjonalny zestaw instrumentów. Zawiera, także, bardziej eklektyczny wybór utworów, demonstrując elastyczność brzmienia zespołu. Oprócz typowych irlandzkich melodii (np. "I Am a Maid That Sleeps in Love" czy "A Chomaraigh Aoibhinn O") pojawia się energiczny cover utworu Woodie Guthrie'go "Pastures of Plenty" oraz zaangażowana ballada Peggy Seegera "Song of Choice". Solas, który jak do tej pory wzbogacał muzykę celtycką elementami amerykańskimi, odwrócił tendencję dodając do amerykańskiego folku celtycki styl.
W 2000 roku na rynku ukazał się kolejny album, pod tytułem „The Hour Before Dawn”. W trakcie jego przygotowywania w grupie nastąpiły istotne zmiany personalne. John Doyle zdecydował się opuścić zespół, by poświęcić się karierze solowej. Uczestniczył jeszcze w nagraniu albumu. Jako gitarzysta pojawił się Donal Clancy. Syn Liama Clancy’ego. Donal, wcześniej, zbierał doświadczenia grając z Eileen Ivers I The Chieftains. Donal grał w grupie Solas do 2002 roku, przyłączając się do zespołu Danú. Do nagrywania płyty zatrudniono też basistę jazzowego Chico Huffa oraz perkusitę Steve’a Holloway’a. Towarzyszyli oni wcześniej grupie w trasach koncertowych. „The Hour Before Dawn” jest łagodniejszy niż trzy poprzednie albumy. Nawet okładka nasuwa spokojne i refleksyjne skojarzenia. Piosenka „A Little Child” daje możliwość solowego popisu Winifred Horan. „When My Love and I Parted” jest czarującą, smutną balladą, w której uczestniczy tylko głos wokalistki i skrzypce. Nawet żywa ballada „A Miner's Life”, została zagrana i zaśpiewana wyjątkowo przez Johna Doyle’a, w sposób dużo delikatniejszy. Wybór utworów jest dużo bardziej konserwatywny niż na poprzedniej płycie, eksperymentującej z amerykańskim folkiem. Wyjątkiem jest tylko piosenka Seamusa Egan „I Will Remember You”, zaśpiewana przez nową wokalistkę Deirdre Scanlan.
W lutym 2002 roku ukazała się kolejna płyta grupy „The Edge of Silence”. Zespół rozwija na niej swoje podejście do prezentacji muzyki celtyckiej w postaci różnorodnej mieszanki granej na mniej tradycyjnych instrumentach. Na tym albumie oddalają się jeszcze bardziej od skocznych jigów i reeli. Producentem płyty został Neil Dorfsman, który wcześniej współpracował z Dire Straits i Stingiem i jest to zdecydowanie najbardziej dopracowana i zróżnicowana stylistycznie praca grupy dotychczas. Wiele z załączonych utworów pozostaje pod wpływem popularnego stylu, słychać tam i jazz i New Age i nawet tradycyjne kawałki brzmią w sposób uproszczony. Wyraźnie Solas mniej ulega irlandzkiej przeszłości, pozostając przy własnej kreatywnej wizji prezentowanej muzyki. Nie można odmówić, jednakże, płycie siły. Zespół gra z wdziękiem i pasją. Skrzypaczka Winifred Horan, gitarzysta Donal Clancy i akordeonista Mick McAuley są w doskonałej formie a wokal Deirdre Scanlan jest urokliwy. Jeśli Solas zbliża się do muzyki pop, to robią to na własnych warunkach a ich talenty i poczucie twórczej odwagi pozostaje nienaruszone.
Zaraz po wydaniu „The Edge of Silence” Donal Clancy opuścił grupę a zastąpił go Eamon McElholm. Eamon urodził się i wychował w hrabstwie Tyrone w północnej Irlandii. Jego wychowanie muzyczne zawierało wiele gatunków od tradycyjnych irlandzkich poprzez rock do klasyki. Przed przystąpieniem do Solas, Eamon wystepowała w irlandzkiem zespole Stockton's Wing , gdzie był wokalistą, kompozytorem i gitarzystą. Współpracował również z wieloma innymi wykonawcymi, takimi jak Cathal Hayden, Dezi Donnelly i Mike McGoldrick.
Szósty album zespołu ukazał się w 2003, wydanay, tak jak poprzednie, przez Shanachie Records. W tej produkcji więcej jest oryginalnych kompozycji a płyta zawiera tylko dwa utwory innych wykonawców. Pierwszym jest słodka interpretacja „Scarecrow's Dream” Dana Fogelberga a drugim, nieomal barokowe wykonanie piosenki Dougie MacLeana, „This Love Will Carry”. Płytę uzupełniają dwa celtyckie kawałki, „Seoladh Na Naamhna” oraz „Maire Mhilis Bhrea”, wykonane całą siła wokalu i instrumentarium, przypominając grupę Altan w najlepszej formie.
Kolejny album grupy, „Waiting for an Echo” ukazał się w lutym 2005 roku. Chociaż materiał nagrywano w pokojach hotelowych, garderobach oraz studiach na dwóch różnych kontynentach, album brzmi spójnie z naciskiem na kompozycje instrumentalne. Zestaw łączy energetyczne utwory instrumentalne z pięknymi piosenkami, mieszając tradycyjne i nowoczesne elementy muzyczne. Ich unikalny, wypróbowany styl i tutaj prezentuje się doskonale. Piocioosobowy zespół starannie dobrał i zaranżował każdą z trzynastu kompozycji. Głosy Deirdre Scanlon i Micka McAuleya, są dobrze dostosowane do materiału, zarówno tradycyjnego czy też nowoczesnego. Deirdre Scanlon szczególnie dobrze brzmi w, trochę dziwacznym, „a Sea of Fleur de Lis” a McAuley w czarującym „Erin”. Na specjalną uwagę zasługuje jego wykonanie piosenki Kate Rusby „The Night Visit”. W wykonaniu pojawia się interesujących twist, no i wykonie jest, pierwszy raz, męskie.
Swoje 10-te urodziny grupa Solas obchodziła specjalnym koncertem, gromadzącym na scenie wszystkich obecnych i byłych członków zespołu. Jednorazowy koncert przed własną publicznością, w rodzinnej Filadelfii, odbył się 13-tego września 2005 roku, został sfilmowany i zaowocował płytą CD i DVD, która uchwyciła całą magię tego wydarzenia. DVD zawiera godzinę i 45 minut koncertu wraz z ponad 30 minut dodatków, wywiady, zdjęć z poza sceny i z prób, zarówno poszczególnych osób, jak i całego zespołu. Koncert zgromadził dawnych członków zespołu, Johna Doyle, Johna Williamsa i Karan Casey. Udała się, prawie niemożliwa, koordynacja planów koncertowych poszczególnych muzyków a wynik, CD i DVD „Reunion: A Decade of Solas” jest jednym z najbardziej cenionych irlandzkich wydawnictw muzycznych 2006 roku.
W czerwcu 2008 roku zespół zmianę wokalisty. Do grupy dołączyła Mairéad Phelan, ekscytująca, młoda piosenkarka z Kilkenny.
Album „For Love and Laughter” ukazał się 26 sierpnia 2008 roku. Płyta została nagrana w Irlandii i w Filadelfii. Oprócz tradycyjnych i autorskich utworów, na płycie znalazły się piosenki folkowych artystek Antje Duvekot („Merry Go Round”) i Rickie Lee Jones („Sailor Song”) oraz stary numer (1963 rok) bluegrassowego zespołu The Dillards „There Is a Time”. W nagraniu uczestniczył, też, kanadyjski zespół The Duhks. Na płycie nie ma słabych kawałków a najlepsze okazują się te najbardziej tradycyjne, tak jak otwierający listę zestaw reeli, czy wspaniałe wykonanie folkowej piosenki pochodzącej z Ontario „The Gallant Hussar”. Wyjątkiem jest „Merry Go Round”, która nie jest w żaden sposób celtycka, lecz pasuje do programu. Głos Phelan jest zupełnie inny od głosu Karan Casey, wnosząc nowy aspekt do brzmienia Solas.
W lutym 2010 ukazuje się płyta „The Turning Tide”, będąca kontynuacją obranej drogi muzycznej. Album jest oceniany jako najbardziej spójny i porywający od czasu debiutu w 1996 roku. Otwierający płytę „Hugo’s Reel”, napisany przez multiinstrumentalistę Seamusa Egana, rozpoczyna serię innowacyjnych interpretacji oryginalnych kawałków, takich jak „Grady Fernando Comes to Town”, piosenka Josha Rittera „A Girl in the War” czy znanej piosenki „A Sailor's Life”. CD kończy się utworem „A Tune for Roan”, piękną balladą trochę w stylu New Age. Na płycie znajduje się, też, cover piosenki Bruce’a Springsteena „Ghost of Tom Joad” (na podstawie „The Ballad Of Tom Joad” Woody Guthrie’go), napisanej z inspiracji powieści Steinbecka „Grona Gniewu”.
We wrześniu 2010 roku Niamh Varian-Barry, z Cork w Irlandii, zastąpiła Mairead Phelan jako wokalistka grupy Solas.
W lutym 2013 ukazuje się jedenasty album grupy p.t. „Shamrock City”. Seamus Egan został zainspirowany rodzinną historią i powstał pomysł „Shamrock City”, najbardziej ambitnego projektu grupy. „Shamrock City” opowiada o górniczym mieście Butte w stanie Montana, na przełomie 20 wieku, widzianą oczami irlandzkiego imigranta, kuzyna Seamusa, Michaela Conway’a. W 1910 roku wypłynął z Cobh w hrabstwie Cork w Irlandii do Filadelfii, a następnie skierował się do Butte do pracy w kopalniach miedzi. Sześć lat później zginął od uderzenia w głowę. Zmarł w wieku 25 lat. Płyta i sceniczny show, składa się z materiału nagranego w Filadelfii i filmowu o Butte i stara się nie tylko odkryć życie i śmierć młodego Conway’a, ale również naświetlić życie imigrantów w czasie rewolucji przemysłowej. Histora przodka Seamusa stała się ispiracją dla pieśni o imigracji, trudnych czasach i ucieczce, o społeczności górniczej zwanej Shamrock City. Atmosfera emocjonalnych ballad „Far Americay” i „Welcome the Unknown” jest wspierana przez dobrze dobrany podkład instrumentalny (zwłaszcza skrzypce Winifred Horan), a także pojawienie się na scenie Rhiannon Giddens z grupy „Carolina Chocolate Drops” oraz szkockiego weterana Dicka Gaughana, w piosence „Labour Song”. W trakcie scenicznego pokazu, Semaus opisuje doświadczenia swojego przodka,jako górnika w kopalni miedzi w Butte a w tle wyświetlają się historyczne zdjęcia z tego czasu. Kolejne utwory pojawiają się w kontekście historii z życia Michaela Conway’a.
W lipcu 2013 roku, grupa zapowiedziała odejście wokalistki Niamh Varian-Barry. W jej miejscu pojawiła się Noriana Kennedy, przyjaciółka Niamh. Noriana Kennedy związana na stałe ze swoją grupą The Whileaways, planowała właśnie z nimi trasę koncertową i nagranie drugiego albumu. W 2015 roku, na koncertach, Micka McAuley’a zastępował akordeonista Johnny Connolly. Pojawiła się, również, wokalistka Moira Smiley, jako drugi głos. Moira wkrótce została stałym członkiem zespołu. Moira jest zangażowana w wiele projektów równocześnie. Prowadzi swoją własną grupę, Moira Smiley & VOCO, lub koncertuje z artystami muzyki Indie, tUnE-yArDs.
2016 rok to roku jubileusz dwudziestu lat istnienia grupy Solas. Z tej okazji powstał album „All these Years”, na którym zagrali wszyscy którzy się przewinęli przez skład grupy przez te wszystkie lata. Album pojawił się 19 lutego 2016 roku. Można na nim usłyszeć głosy poprzednich wokalistek: Karan Casey, Deirdre Scanlan, Mairead Phelan, Niamh Varian Barry, czy Noriany Kennedy. Pojawili się również tacy muzycy jak akordeonista John Williams, gitarzysta John Doyle i Donal Clancy. Zimowo-wiosenna trasa koncertowa rozpoczęła się 21 stycznia, udziałem w festiwalu Celtic Connections w Glasgow, następnie wyruszą do Szwecji, a następnie planują sześciotygodniową trasę po Stanach Zjednoczonych. Na nowej płycie można zauważyć różnorodne wpływy muzyczne, od bardziej rockowych „Lucy Locket’s/The Quiet Pint/The Sleepy Sailors”, do pięknych celtyckich utworów, jak klasyku z lat 70-tych „Darkness Darkness”, z repertuaru The Youngbloods, czy piosenka Patty Griffin “You Are Not Alone” (zaśpiewana przez Karen Casey). Grupa nie zapomina o swojej miłości do tradycyjnych utworów nagrywając doskonałą wersję klasyka „Willie Moore”, czy też ballady „Padraig Og Mo Chroi”, oraz wspaniały kawałek „Wandering Aengus.”
W Solas grali: Karan Casey - śpiew (1994-1998) (Ballyduff Lower, Kilmeaden, Waterford, Irlandia) John Williams - akordeon, concertina (1994-1998) (Chicago, USA) John Doyle - gitara (1994-1999) (Dublin, Irlandia) Donal Clancy - gitara (1999-2002) (Kanada, USA) Deirdre Scanlan - śpiew (1999-2007) (Tipperary, Irelandia) Mairead Phelan - śpiew (2008-2010) (Lisdowney, Kilkenny, Irlandia) Niamh Varian-Barry - śpiew (2010-2013) (Cork, Irlania); Noriana Kennedy - śpiew (2013-2015);
Dyskografia: 1996 — Solas 1997 — Sunny Spells and Scattered Showers 1998 — The Words That Remain 2000 — The Hour Before Dawn 2002 — The Edge of Silence 2003 — Another Day 2005 — Waiting for an Echo 2006 — Reunion: A Decade of Solas 2008 — For Love and Laughter 2010 — The Turning Tide 2013 — Shamrock City 2016 — All These Years 2016
Talisk, szkocka grupa z Glasgow, powstała w 2014, która z sukcesem od 2014 roku podbija folkowe sceny i zdobył kilka ważnych nagród, jak na przykład nagrodę najlepszego muzyka roku (Musician Of The Year) w konkursie BBC Radio 2 Folk Awards. Talisk to trio koncertiny, skrzypiec i gitary grające tradycyjną muzykę instrumentalną w sposób bardzo żywiołowy i ciekawy.
Grupa powstała w sierpniu 2014 roku, założona jako trio przez gitarzystę Craiga Irvinga wraz z, grającym na koncertinie, Mohsenem Amini oraz skrzypaczką Hayley Keenan. Craig Irving jest wielokrotnie nagradzanym muzykiem z Inverness w Szkocji. Zaczął grać na gitarze w wieku 15 lat, mieszkając w Australii. W 2012 roku uczęszczał do Lews Castle College w Benbecula na Hebrydach Zewnętrznych, gdzie uczył się od Matheu Watsona i Mike'a Bryana. Kilka miesięcy później zwyciężyli w konkursie BBC Radio 2 Young Folk Award a na Celtic Connections zdobyli Danny Kyle Award.
Zespół zaczął zdobywać popularność koncertując w Wielkiej Brytanii. W lipcu 2015 roku grupa wydała płytę EP „Pinnacle 67”, a w sierpniu 2016 roku wydali swój debiutancki album „Abyss” w klimacie nowoczesnej i lekko popowej muzyki. Album był bardzo dobrze przyjęty i został nominowany jako album roku 2016 w konkursie MG Alba Scots Trad Music Awards. Rok później w tym konkursie grupa zdobyła nagrodę folkowej grupy roku 2017 (Folk Band of the Year).
Na początku 2016 roku Mohsen Amini założył supergrupę Ímar, która również zaczęła zdobywać uznanie i nagrody a sam Moshen został wybrany młodym muzykiem roku 2016 w konkursie szkockiego radia BBC (BBC Radio Scotland Young Traditional Musician of the Year). Mohsen, którego mam jest Angielką a ojciec Irańczykiem, zaczął grać na koncertinie w wieku 10 lat.
Hayley Keenan, oprócz pracy w Talisk na pełen etat, założyła w Largs klub folkowy pod nazwą „Largs Folk Nights” a grupa Talisk wystąpiła podczas jego otwarcia w 2017 roku.
Koncertowali na całym świecie, grając na wielu dużych festiwalach, w tym w Cambridge, Tønder, Celtic Colours, Cropredy i, oczywiście, Celtic Connections. Wkrótce Craig Irving opuścił Talisk dołączając do grupy Mànran a jego miejsce zajął Graeme Armstrong i w takim składzie powstał drugi album „Beyond”. Album został wydany w październiku 2018 roku zawierając bardziej spokojne i melancholijne utwory.
We wrześniu 2021 Hayley Keenan ogłosiła, że odchodzi z Talisk, aby pracować nad nowymi rzeczami. Dwa dni później została zastąpiona dwa dni przez Benedicta Morrisa. Kiedy Hayley Keenan wiedziała, że wyjeżdża, zasugerowała, by zapytać Benedicta. Benedict Morris jest skrzypkiem z Glasgow. Jest zwycięzcą konkursu BBC Radio Scotland w kategorii Młody Tradycyjnym Muzyk Roku 2019 i wschodzącą gwiazdą muzyki tradycyjnej. Benedict pojawia się w różnych składach, a także jako muzyk solowy.
Zespół wydał singiel „Echo 22” w grudniu 2021 roku już w nowym składzie. Piosenka jest nową wersją utworu z utworu z albumu „Abyss”. Piosenka została nieco przerobiona, aby pokazać zespół, który obecnie gra koncerty.
Nowy album „Dawn” ukazał się w lutym 2022 roku. Ten nowy album prezentuje muzykę, która jest mocno osadzona w celtyckiej tradycji, zamieniając tą tradycję w porywającą, ale czasami eteryczną kolekcję melodii. Jest to porywająca mieszanka muzyki w szybkich aranżacjach i nielicznych przerywnikach. Brzmienie zespołu jest akustyczne - skrzypce, koncertina i gitara - na żywo i w całości instrumentalne, ale w tych nagraniach jest wzmocnione syntezatorem i gitarą elektryczną, aby nadać mu pełniejszy, głębszy dźwięk. Dźwiękiem przewodnim jest koncertina Mohsena Amini. Wiele utworów zawiera energiczny, taneczny rytm.
W listopadzie 2023 nastąpiła zmiana w składzie. Graeme'a Amstronga zastąpił gitarzysta Charlie Galloway, który wcześniej występował z grupą jako muzyk gościnny, chociażby na ostatniej płycie.
W styczniu 2024 Talisk występował na festiwalu Celtic Connections w Glasgow. Swój koncert nagrali na płycie „Live at The Barrowlands”, która ukazała się w październiku 2024 roku. Nagrania pochodzą z występów w znanej sali Barrowland. Koncertom towarzyszyły występy najlepszych tancerzy na świecie, w tym Gardiner Brothers, Amy Mae Dolan, Keeva Corry, Brian Culligan, Ellie Mae Wheeler, Mairead Trainor, Morgan Bullock i Zoe Talbot.
Dyskografia: Pinnacle 67 - 15 lipiec 2015 Abyss - 3 sierpień, 2016 Beyond - 26 październik 2018 Dawn - 11 luty 2022 Live at The Barrowlands - 13 październik 2024
Członkowie zespołu: Mohsen Amini (2014 – present) Benedict Morris (2021 - present) Charlie Galloway (2023 - present)
Teyr, to trio, które powstało na bazie londyńskiej sceny sesyjnej, łącząc wiejskie ballady, szanty, folkowe melodie i irlandzką poezję. Ich unikalna mieszanka głosów i instrumentów łączy dźwięki celtyckie i wysp brytyjskich. Teyr oznacza „3” w języku kornwalijskim. Ich muzyka oparta jest na wokalu, skrzypcach, dźwiękach dud, gitary, flażoletów i akordeonu, pisana pod wpływem dawnych muzyków, rozwijając przeróżne wątki.
Grupa powstała w Londynie na początku 2013 roku a w jej skład wchodzą skrzypek i gitarzysta James Patrick Gavin, akordeonista Tommie Black-Roff oraz dudziarz (uilleann pipes) Dominic Henderson, który gra również na flażoletach.
Trio wyewoluowało z londyńskiej sceny sesyjnej, łączącej ballady, szanty, folk i irlandzką poezję.
Ich debiutancki album „Far From The Tree”, wydany w wrześniu 2016 roku, to wynik dwóch lat wspólnego grania i pisania tekstów, tworzenia własnego materiału. Album został nagrany z pomocą znanego producenta Gerry'ego Divera i łączy oryginalny materiał oraz folkowe tradycyjne ballady, ukazując pełen zakres innowacyjnego i charakterystycznego brzmienia tria. Piosenki, wykonane z niezwykłą dbałością i dokładne oddanie warstwy emocjonalnej i tematycznej, obejmują znaną szantę „Banks Of The Newfoundland”, „Hosting Of The Sidhe” z tekstem W.B. Yeatsa, „Nic Grows” (współczesny wiersz o naturze) oraz szkockie ballady „False Lady” i „Huntley Town”.
Jesienią 2017 roku przerwał tymczasowo działalność, angażując się nowe przedsięwzięcia biznesowe i solowe wydania albumów.
Albumy: Far from the Tree - 23 wrzesień 2016 Estren - 30 kwiecień 2021
Skład: James Patrick Gavin – gitara Tommie Black-Roff – akordeon, pianino Dominic Henderson – dudy (uilleann pipes), flażolety (whistle)
James Patrick Gavin, pochodzący z północnego Londynu, to multiinstrumentalista, którego korzenie muzyczne i rodzinne sięgają od Irlandii Północnej po Kraj Basków. Został wychowany w otoczeniu muzyki irlandzkiej i wypracował wyjątkowy sposób gry na gitarze i skrzypcach. W styczniu 2018 ukazał się jego solowy album „Chewing The Fat”, który został dobrze przyjęty przez krytyków. James aktywnie działa na londyńskiej scenie folkowej i współpracuje, między innymi, z The Rad Orchestra oraz Jez Hellard & The Djukella Orchestra.
Tommie Black-Roff to akordeonista, pianista, wokalista i kompozytor. Pochodzi z samego krańca Kornwalii w południowo-zachodniej części Wielkiej Brytanii, dorastał wśród lokalnych muzyków ludowych, jednocześnie ucząc się gry na fortepianie. W londyńskiej School of Oriental and African Studies studiował etnomuzykologię ze szczególnym zainteresowaniem praktyką współczesnej muzyki fusion. Następnie intensywnie występował w całej Wielkiej Brytanii praktykujące nie tylko muzykę folkową, ale i inne gatunki. Podjął studia w Akademii Sibeliusa w ramach programu Nordic Master in Folk Music, który jest realizowany w krajach nordyckich, w Szwecji, Danii, Finlandii i Norwegii. Inne projekty, w których uczestniczył, to Tatcho Drom, Jez Hellard & The Djukella Orchestra, Balagan Café Band, Notes Inégales oraz w projekcie Sama Lee Singing with Nightingales.
Dominic Henderson to mieszkający w Londynie dudziarz i flażolecista, którego muzyczne korzenie sięgają przez dziadka irlandzkiego Manchesteru i hrabstwa Donegal, a także Walii, gdzie urodziła się jego matka. Zbierał doświadczenia w oparciu o różne style muzyczne, od folku i muzyki celtyckiej po klasykę i jazz, wypracował charakterystyczny styl, który łączy stare i nowe. Dominic pracował z eklektyczną mieszanką artystów, od małych zespołów kameralnych wykonujących muzykę barokową po irlandzkie zespoły punkowe i współpracował ze znanymi angielskimi i irlandzkimi muzykami folkowymi, takimi jak Pat Kilbride, Brian Kelly i Jez Hellard. Dominic jednocześnie występuje z Sargent Gavin Henderson's Trio.
The Chieftains irlandzka grupa muzyczna założona w Dublinie 1962. Jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych na świecie zespołów grających tradycyjną, irlandzką muzykę folkową. Łączą ze sobą wiele stylów muzycznych jak country, tradycyjna muzyka celtycka, czy rock and roll. Przyczynili się do rozpropagowania tej muzyki na całym świecie. Liderem jest Paddy Moloney, który przez ostatnie czterdzieści lat niestrudzenie prowadzi zespół. Jest to niewątpliwie najbardziej utytułowana kapela folkowa w Europie zachodniej. Zdobywcy sześciu nagród Grammy i laureaci Emmy i Gennie (przemysł filmowy). Historia popularyzacji muzyki irlandzkiej, to historia The Chieftains.
Lata 60-te: The Chieftains powstali w 1963 roku w Dublinie jako pół profesjonalna grupa muzyczna, zgromadzona wokół Paddy Moloneya. Swoje zainteresowanie tradycyjną muzyką, Paddy wyniósł z domu, od swoich rodziców. Jego dziadek i wuj grali w Ballyfin Pipe Band. Pierwszym instrumentem był plastikowy gwizdek, który otrzymał od matki w wieku sześciu lat, a jako ośmiolatek zaczął się uczyć gry na dudach od znanego mistrza tego instrumentu Leo Rowsome'a. Po skończeniu szkoły zaczął pracować w firmie budowlanej, jako księgowy, grając jednocześnie w różnych grupach muzycznych. Poznał w ten sposób Seána Ó Ríada, Seána Pottsa, Michaela Tubridy'ego i Martina Faya.
Seán Ó Ríada, urodzony w 1931 roku, w hrabstwie Cork, jako John Reidy, był człowiekiem związanym z muzyką jako kompozytor, wykonawca i nauczyciel, pracując na Uniwersytecie w Cork. Poprzez program radiowy „Our Musical Heritage” Seán zaangażował się na rzecz zachowania irlandzkiej muzyki. W tym programie wraz ze skrzypkiem Johnem Kelly, przedstawiał wyniki poszukiwań regionalnych styli i pieśni. W 1961 roku utworzył zespół Ceoltóirí Cualann grający muzykę tradycyjną, w którym znaleźli się:Martin Fay i John Kelly na skrzypcach; Sonny Brogan i Eamon de Buitlear na akordeonach, Michael Tubridy na flecie, Paddy Moloney na dudach i Ronnie McShane na kościach (bones) Seán Ó Sé, śpiew i Sán Ó Ríada na harfie i bodhranie. Jednym z celów było przedstawienie muzyki tradycyjnej w inny sposób i ożywienie utworów dawnych kompozytorów, takich jak niewidomy Turlough O'Carolan. Ó Riada jest często uznawany za tego, który przywrócił bodhran w muzyce irlandzkiej.
Paddy Moloney opuścił Ceoltóirí Cualann w 1963 roku, podążając kilka kroków dalej. Pierwszy skład grupy to z Moloney (dudy), Sean Potts (tin whistle), Martin Fay (skrzypce), David Fallon (bodhran), Mick Tubridy (flet, concertina) oraz Ó Riada. Spotkali się, aby nagrać, dla wytwórni Garech a Brún's Claddagh, album pod tytułem The Chieftains. Jego nazwa została zainspirowana książką irlandzkiego pisarza Johna Montague „Death of a Chieftain”. Chieftain to angielski odpowiednik irlandzkiego taoiseach, oznaczającego wodza, przywódcę grupy. Album odzwierciedla nowe podejście do tradycyjnej muzyki irlandzkiej poprzez jej interpretację i aranżację. Płyta była w całości instrumentalna, co było rzadkością na rynku, gdzie zespoły folkowe, takie jak Peter, Paul i Mary, The Dubliners oraz The Clancy Brothers i Tommy Makem, miały wokal na pierwszym planie.
Druga płyta, zatytułowana „The Chieftains 2” ukazała się dopiero po pięciu latach. Przed jej nagraniem nastąpiły pierwsze zmiany w składzie grupy. W 1966 roku Peadar Mercier zastapił Davida Fallona na bodhránie. Już w czasie nagrania pierwszej płyty Dave miał pod osiemdziesiątkę i był to, zapewne jeden z ostatnich jego projektów. Peadar odkrył bodhran w wieku 40 lat, kiedy to zainteresował się muzyką Ó Ríada. Zespół wzbogacił się o drugiego skrzypka. W 1968, do Martina Faya dołączył Seán Keane. Wszyscy znali się z wcześniejszej gry w zespole Ceoltóirí Cualann, Kiedy Seán Ó Ríada zakończył działalność Ceoltoiri Chualann w 1969, dla muzyków którzy chcieli kontynuować brzmienie, którego byli pionierami w zespole Ó Riady, wybór The Chieftains był oczywisty. Drugi album jest bardziej dojrzały, grupa nabrała pewności a materiał składający się z tradycyjnych airsów, jigów i polek, jest mocniejszy niż poprzedni.
The Chieftains, już jako zespół rozpoznawalny za swoją interpretacje irlandzkiej muzyki, nagrali kolejna płytę „The Chieftains 3”, która ukazała się w 1971 roku. Po raz pierwszy został na niej załączony mazurek. Wciąż nie ma śpiewania, lecz w dwóch kawałkach pojawia się murmurando, (ang,. lilting, forma tradycyjnego śpiewu, popularna w rejonach języka gaelickiego na terenach Irlandii i Szkocji), wykonane przez, gościnnie występującego Pata Kilduffa.
Lata 70-te: The Chieftains, już jako zespół rozpoznawalny za swoją interpretacje irlandzkiej muzyki, nagrali kolejna płytę „The Chieftains 3”, która ukazała się w 1971 roku. Po raz pierwszy został na niej załączony mazurek. Wciąż nie ma śpiewania, lecz w dwóch kawałkach pojawia się murmurando, (ang,. lilting, forma tradycyjnego śpiewu, popularna w rejonach języka gaelickiego na terenach Irlandii i Szkocji), wykonane przez, gościnnie występującego Pata Kilduffa. W 1973 roku ukazała się płyta „Chieftains 4”. Przed nagraniem płyty zespół wzbogacił się o kolejnych dwóch członków. Byli to wykształceni klasycznie muzycy: Ronnie McShane (perkusja) and Derek Bell (harfa, obój, kocioł). Harfa to nowy instrument w brzmieniu zespołu. Moloney uważał, że interpretacja muzyki irlandzkiej powinna mieć, właśnie, harfę w składzie. Derek Bell ,klasycznie wykształcony harfista z Belfastu , dołączył do grupy w pełnym wymiarze czasu w 1973 roku, ale wcześniej pojawiał się gościnnie, zarówno na koncertach jak i w telewizji, szczególnie w aranżacjach utworów Turlough O' Carolan. Postanowił, jednak, zachować swoją pracę w BBC Orchestra w Belfaście i występował z zespołem tylko w wolnych chwilach. Trwało to do mementu aż The Chieftains przeszli na pełne zawodowstwo w 1975 roku. Album zawiera kompozycję „Mná na hÉireann” (Women of Ireland), wykorzystany przez Stanleya Kubricka w filmie „Barry Lyndon” z Ryanem O'Nealem and Marisą Berenson w 1975. Film otrzymał pięć nagród Akademii a utwór stał się popularny i często prezentowany w amerykański stacjach radiowych.
Początek lat 70-tych to początek kariery za oceanem. Młode pokolenie amerykanów z irlandzkimi korzeniami, odkrywało muzykę The Chieftains, jako coś innego niż pieśni konflikcie w Irlandii Północnej.
Pierwsze cztery płyty w okresie 1965-1973 były wydane oryginalnie przez wytwórnię Claddagh na terenie Irlandii. Zmieniło to się od albumu „Chieftains 5”, wyprodukowanego przez Island Records. Island Records nabyła, również, prawa do poprzednich albumów grupy, wydając je na terenie Anglii i USA. Od tego czasu zespół zaczął nagrywać regularnie, wydając nową płytę co roku. Były to: „Chieftains 6 - Bonaparte's Retreat” (1976), „Chieftains Live” (1977), oraz „Chieftains 7, 8, i 9”, wydane odpowiednio w 1978, 1979 i 1980 roku. W czasach, kiedy na rynek wchodziły płyty kompaktowe, starsze nagrania zespołu można było nabyć na takim nośniku za sprawą wytwórni Shanachie Records podczas gdy nowsze nagrania wydawała wytwórnia BMG - zarówno na CD jak i kasetach wideo.
Sukces w filmie Barry Lyndona oraz rosnące uznanie, pozwoliły zespołowi zająć pierwsze miejsce na prestiżowej magazynu muzycznego Melody Maker w 1975 roku, bijąc takie tuzy jak Led Zeppelin, the Rolling Stones czy Roxy Music.
Wydany w 1975 roku piąty album zespołu, „Chieftains 5”, jest najbardziej lirycznym albumem z wydanych do tej pory. Płyta rozpoczyna się od „The Timpán Reel”, wykonanego przez nowego członka zespołu Dereka Bella. W pozostałych dominuje Paddy Moloney na dudach oraz Michael Tubridy i Sean Potts na whistlach i flecie a w utworach „Ceol Bhriotánach” i „The Chieftains Knock on the Door„ pojawiają się instrumenty perkusyjne Peadara Merciera i Ronniego McShane, bodhran i kości, przypominając utwory Alana Stivella.
The Chieftains mieli zaplanowane trasy koncertowe po Europie, Australii i Nowej Zelandii, na kilka lat w przód, przewidziane na co najmniej sześć miesięcy poza domem każdego roku. Taki kalendarz wpłynął na decyzję Peadara Merciera, który miał wielodzietną rodzinę i sześćdziesiąt lat. Po rozmowie z Moloneyem, Peadar opuścił grupę.
Paddy zaprosił Kevina Conneffa do nagrania kilku ścieżek na nową płytę „Bonaparte's Retreat”, który od 1976 roku stał się stałym członkiem zespołu. Kevin odkrył muzykę tradycyjną w wieku kilkunastu lat, i wkrótce nauczył się grać na bodhranie oraz rozwinął swój wokal, w stylu „sean nós” (tradycyjny, zdobny, solowy sposób wykonywania pieśni w języku gaelic), pod wpływem Paddy Tunneya i Christy Moore'a. W latach 1960, dołączył do Christy Moore'a, aby nagrać słynny album „Prosperous”, które zapoczątkował działanie grupy Planxty. Śpiew Kevina, w starym gaelickim stylu, odzwierciedla jego sposób interpretacji utworów i jest a capella. Gra na bodhrán charakteryzuje się subtelnym i ciepłym stylem. Album wydany w 1976, przez wytwórnię Claddagh a w Ameryce przez Island w 1977, to epicka opowieść o sukcesie i upadku Napoleona, widziana oczami Irlandczyków, którzy upatrywali w nim siłę, która mogłaby uwolnić ich kraj od Anglii (podobnie jak Polacy). Jest to również pierwsza płyta, na której pojawia się wokal z pełnym tekstem, w tym przypadku wykonany przez siedemnastoletnią Dolores Keane, dla której było to pierwsze nagranie.
The Chieftains udzielali się, również, w przemyśle filmowym. Mieli udział w produkcji francusko-irlandzkiego filmu z 1977 roku, „The Purple Taxi” („Un Taxi Mauve”) w reżyserii Yvesa Boiseta, z udziałem Petera Ustinova, Freda Astaire’a i innych. Ich prace znalazły się, także, na ścieżkach dźwiękowych do filmów dokumentalnych, takich jak „Ireland Moving”.
W 1977 roku ukazuje się płyta „The Chieftains 7”, wydana w Irlandii przez wytwórnię Claddagh a w Ameryce, po raz pierwszy, przez Columbia Records. Na tej płycie, każdy z muzyków otrzymuje możliwość własnej prezentacji. Na otwierającym zestaw „Away We Go Again” przewodnim elementem jest bodhran i instrumenty perkusyjne, w wykonaniu nowego członka zespołu Kevina Conneffa. W kolejnym „Dochas” (Nadzieja), Derek Bell prezentuje piękne tony harfy a poza tym, w zagranych w zmiennym tempie jigach i reelach, każdy z muzyków ma możliwość pokazania się na pierwszym planie jak i zagrania jako część zespołu. Za płytę otrzymali, w 1978 roku, swoją pierwszą nominację do nagrody Grammy w kategorii muzyki etnicznej.
W ślad za sukcesem „Bonaparte’s Retreat”, zespół wyruszył do Ameryki i Kanady na trasę koncertową. Koncerty w Symphony Hall w Bostonie i w Massey Hall w Toronto zostały zarejestrowane na płycie „na żywo”, dając poczuć energię i radość przekazywaną przez The Chieftains w czasie swoich występów.
Następny album, „The Chieftains 8”, był kolejnym punktem zwrotnym w dziejach zespołu. Po raz ostatni usłyszeć można na nim wszystkich założycieli zespołu. Grający na whistlach Seán Potts oraz flecista Michael Tubridy zdecydowali się odejść. Powodem była intensywność tras koncertowych i stała rozłąka z rodziną. Dodatkową zachętą do podjęcia takiej decyzji był groźny incydent w czasie lotu podczas burzy w trakcie trasy w USA. Michael wrócił do pracy, jako inżynier a swoje związki z muzyką zachował w postaci pracy nauczycielskiej na festiwalach muzyki tradycyjnej. Sean pozostał nadal w branży koncentrując się na pracy w radio. Obaj odeszli z zespołu w 1979 roku. Sam album „The Chieftains 8” różni się w swojej strukturze od poprzednich. Otwierający płytę utwór „The Session”, składa się z trzech tradycyjnych piosenek: „Elizabeth Kelly's Delight”, „Fraher's Jig” i „Dinny Delaney's”. Rozpoczyna się od wstępu na whistlach a kolejne instrumenty dokładane w kolejności harfa, dudy, instrumenty perkusyjne. Gwizdki są elementem przewodnim tego, trwającego ponad cztery minuty, kawałka. Kolejnym jest piękny lament „Doctor John Hart”. Tu instrumentem przewodnim jest harfa, ze swoimi miękkimi dotknięciami strun, a do niej dochodzą skrzypce w podobnym klimacie. Mniej więcej w połowie piosenki pojawiają się dudy zmieniając balladę na jig, by za chwilę wrócić do początkowego klimatu. Skrzypce są instrumentem głównym „The Dogs Among the Bushes” a instrumenty strunowe w kolejnym „Miss Hamilton”, gdzie z pomocą fletu wydobywają najpiękniejsze dźwięki. Warto też wspomnieć o „Sea Image”, sześciominutowym, eksperymentalnym kawałku w hołdzie dla potężnej siły morza.
Po odejściu Michaela Tubridy’ego, Paddy zdecydował się zwróć do Matta Molloya, z którym się przyjaźnił od lat 60-tych. Matt znany jest, przede wszystkim, jako współzałożyciel, wraz z Donalem Lunnym, słynnej grupy Bothy Band, a po jej rozpadzie, członek zreformowanego zespołu Planxty. W tym składzie powstał następny album „Chieftains 9: Boil The Breakfast Early”, na którym zmiana ta jest wyraźna. Album ukazał się w 1979 roku (w USA w roku następnym) a w 1980 otrzymał nominację do nagród Grammy. Znalazł się na nim, po raz ostatni, czysto tradycyjny materiał, przed zmianą polegającą na współpracy z różnymi artystami, z różnych stylów, która stała się znakiem rozpoznawczym zespoły na lata 80-te i 90-te. Utwory odtwarzane są z werwą, w jakości, na którą mogą sobie pozwolić tylko najlepsi. Na płycie znajduje się piosenka „When a Man's in Love”, wykonana przez Kevina Conneffa a capella.
W 1979 roku miało też miejsce bardzo ważne wydarzenie w historii zespołu. W Phoenix Park w Dublinie zespół wystąpił przed prawie 1,5 milionową publicznością zgromadzoną tam z okazji wizyty w Irlandii papieża Jana Pawła II.
Lata 80-te: Na początku lat 80-tych The Chieftains zaczęli urozmaicać swoje występy o pokazy tańca. Zaprosili do wspólnej trasy młodziutkiego tancerza, Michaela Flatleya (od 1994 roku - Riverdance), Irlandczyka urodzonego w Stanach w 1958 roku. Michael był już laureatem kilku ważnych konkursów, zarówno w Ameryce jak i w Irlandii. Paddy Moloney zauważył, że to co robi Flatley jest absolutnie genialne, to coś nowego, stworzona od podstaw, przyspieszona wersja tradycyjnego irlandzkiego tańca.
Pierwszym filmem, do którego muzykę napisali The Chieftains, był film "Lovespell", adaptacja "Tristana i Izoldy", nakręcony w 1979 i krótko wyświetlany w 1981 roku. W roli głównej wystąpił Richard Burton, a fabuła oparta była o irlandzką, czy też arturiańską wersję tej historii z dziewiątego wieku. Była to jedna z ostatnich ról Burtona, będącego u schyłku kariery, wpadającego w alkoholowe ciągi i grającego, prześlizgującego się przez rolę. Film miał niski budżet i był słaby a jedyną jego zaletą była muzyka The Chieftains. Oprócz samego filmu, można jej posłuchać na trzech płytach: In Ireland, Reel Music, i Film Cuts.
Jesienią 1981 Paddy Moloney dostał zlecenie na napisanie muzyki na wspólne wykonanie przez zespół i orkiestrę symfoniczną rozgłośni RTÉ (Raidió Teilifís Éireann Symphony Orchestra - irlandzki odpowidnik BBC). Miniserial „The Year of the French”, na podstawie książki Thomasa Flanagana opowiadającej o wydarzeniach z 1798 roku, próbie powstania przeciwko Anglikom. Wtedy to irlandzcy patrioci, w towarzystwie francuskich żołnierzy, wylądowali w hrabstwie Mayo, jako forpoczta większych sił, wraz z liderem rebelii Theobaldem Wolfe Tonem. Triumf nie trwał długo a powstanie upadło pod naporem angielskiego kontrataku. Album, pod tym samym tytułem, został nagrany w Windmill Lane Studios w Dublinie we wrześniu 1982 roku a wydany w roku 1983. Album został doceniony przez krytyków a The Chieftains zadebiutowali w serialu jako aktorzy, grając osiemnastowiecznych muzyków. Była to pierwsza ścieżka dźwiękowa jaką Paddy Maloney kiedykolwiek skomponował od podstaw. Był to prawdopodobnie pierwszy raz, gdy wprowadzono dudy jako instrument symfoniczny. Niektóre z nagrań, jak „Treacy's Barnyard Dance”, mógłby pochodzić z dowolnej ich płyty z lat 70-tych, podczas gdy inne mają unikalny dźwięk, dopasowany do tej produkcji.
Kolejnym filmem, do którego Paddy pojął się napisać muzykę, to kanadyjski film „The Grey Fox”, w reżyserii Philipa Borsosa. W głównej roli wystąpił Richard Farnsworth a film opowiada prawdziwą historię Billy Minera, który po spędzeniu 33 lat w więzieniu San Quentin za napady na dyliżansy jeszcze w dziewiętnastym wieku, wpada na pomysł obrabowania pociągu, który mu wpadł do głowy po obejrzeniu filmu „The Great Train Robbery” we właśnie wynalezionym kinie. Po kilku nieudanych próbach wreszcie osiąga cel i ukrywa się ukrywa się w górniczym miasteczku w British Columbia, stając się szanowanym obywatelem. Tam zakochuje się w feministce i fotografce Katherine Flynn (Jackie Burroughs). Postanawia ustatkować się, lecz ta ostatnia kradzież doprowadza go do upadku. Molloy napisał muzykę, która wspaniale współgra z toczącą się akcją, pasuje do hałasu stukotu kół pociągu, przemierzającego kanadyjskie góry. Za tą muzykę The Chieftains otrzymali statuetkę Genie, kanadyjskiego odpowiednika Oskarów a także nominację do Grammy.
W 1980 roku, dyplomaci z ambasady chińskiej w Londynie pojawili się w Royal Albert Hall na festiwalu „The Sense of Ireland”, na którym występowali The Chieftains. Dyplomatom tak bardzo podobał się ich występ, że zaprosili zespól do Chin na serię koncertów. Jako, że w Chinach nie ma ambasady Irlandii, było to dość problematyczne. Kiedy już relacje dyplomatyczne między krajami zostały ustanowione w 1981 roku, Moloney zaplanował podróż wraz z chińskim ambasadorem i wysłał kopie muzyki irlandzkiej do różnych orkiestr w Chinach. The Chieftains byli jedną z pierwszych zachodnich grup w Chinach i pierwszą w historii, która zagrała na Wielki Murze. Zespół występował z różnymi orkiestrami ludowymi, a także improwizował z lokalnymi muzykami. Swoją muzykę połączyli z muzykę chińską uzyskując bardzo ciekawy efekt. Ta podróż miała miejsce w 1983 roku i została zarejestrowana w formie albumu muzycznego i wideo „The Chieftains in China” wydanym w 1985 roku, przez Briana Mastersona z Windmill Lane Studios.
W 1983 roku The Chieftains dostąpili wielkiego zaszczytu, a mianowicie dostali ofertę występu w budynku Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. Zostali zaproszeni przez byłego Przewodniczącego Izby Reprezentantów , charyzmatycznego Tipa O'Neilla (z pochodzenia Irlandczyka) oraz senator Edwarda Kennedy’ego. The Cieftains byli pierwszą grupą muzyczną, która w ogóle wystąpiła na Kapitolu.
W 1984 roku Paddy dostał zlecenie na napisanie podkładu muzycznego do specjalnego wydania magazynu National Geographic na temat irlandzkiego konia. Zaczął notować swoje pomysły podczas trasy po USA. Powstały 52, powiązane ze sobą sekwencje muzyczne a zajęło mu to ponad rok. Ta filmowa ballada jest romantycznym portretem człowieka i jego konia, który, zwłaszcza w Irlandii, jest nieodłączną częścią życia ludzi i stałym elementem krajobrazu. Oprócz filmu, który ukazał się na płycie DVD w 1985 roku, został wydany również album muzyczny wydany w 1986 roku. Wspierani przez orkiestrę, nagrali prawie 40 minut materiału w irlandzkim stylu (prawie w całości skomponowany przez Molloya). W większości są to utwory instrumentalne, ale nawet w kawałkach „kinowych” dostosowanych do filmu, The Chieftains pozostawili rozpoznawalny ślad, poprzez zastosowanie takich instrumentów jak dudy czy instrumenty perkusyjne. Kevin Conneff zaśpiewał znany kawałek „Galway Races” a „Sceal an Chapaill: The Story of the Horse” jest wyjątkowo urokliwym utworem.
Kolejnym ważnym punktem w historii zespołu było pojawienie się w programie sieci NBC, The Today Show w 1986 roku. To dało wielu Amerykanów okazję zobaczyć jak zespół przygotowuje się do swoich występów. Program, który jest jednym z najdłużej istniejących (od 1952 roku), prezentuje znane z życia publicznego postacie.
W 1987 roku został wydany wyjątkowy, w dyskografii zespołu, album „Celtic Wedding”. Pomysł takiej płyty zrodził się, gdy bretoński muzyk, kolekcjoner i twórca bretońskiego ruchu muzycznego „Bodadeg ar Sonerion”, Polig Monjarret, żartem zasugerował Paddiemu stworzenie płyty z muzyką bretońską. Koncepcja zawartej muzyki polegała na odtworzeniu czternastowiecznej ceremonii ślubnej. Muzyka bretońska jest bardziej subtelna, w porównaniu do irlandzkiej, walijskiej i szkockiej, ma bardziej złożony rytm i bogatą harmonię. Zespół wybrał muzykę zapisaną w publikacji „Tonious Breizhl” na temat tradycyjnych tonów bretońskich. Grupa odtwarza zbiór tradycyjnych pieśni związanych z weselem, kilka kolęd i tańców, z powodzeniem oddając ducha tradycyjnych francuskich obrzędów weselnych. Album otrzymał nominację Grammy Award w 1986 roku.
James Galway, jeden z najlepszych zawodowych flecistów świata, nagrał z The Chieftains niezwykłą muzyczną mieszankę klasycznego fletu i irlandzkiej muzyki barowej. Album "In Ireland" ukazał się w 1987 roku i jest pierwszym z dwóch, które zespół nagrał z tym muzykiem. Płyta jest selekcją utworów instrumentalnych typu slow air a także innych melodii. Orkiestra Filharmonii Narodowej pomaga Jamesowi w dwóch utworach: "Danny Boy", i "When You and I Were Young, Maggie". James Galway wprowadza miły, bardziej klasyczny element do tradycyjnego brzmienia grupy. Powstało też nagranie wideo dokumentujące proces tworzenia tej płyty, zawierające sceny ze studio, sal koncertowych i próby, która odbyła się w domu jednego z członków zespołu.
Na początku 1988 roku ukazał się album „Irish Heartbeat”, będący wynikiem współpracy grupy The Chieftains z gwiazdą rocka Van Morrisonem. Nagrywany od września 1987 roku do stycznia 1988 w Windmill Lane Studios w Dublinie stanowi kolekcję ballad, połączenie bluesa, rocka, jazzu i soulu z typową tradycyjną muzyką jaką grają The Chieftains. W październiku 1987 roku zagrali razem w at Balmoral Studio w Belfaście. Koncert był transmitowany w dniu św. Partyka w 1988 roku. The Chieftains i Van Morrison spotkali się rok wcześniej na festiwalu rockowym w Edynburgu, gdzie omówili nagranie takiego albumu podczas spaceru. Każdy z nich miał listę piosenek i porozumieli się, by na albumie znalazły się dwa wcześniejsze utwory Van Morrisona (tytułowy „Irish Heartbeat” oraz „Celtic Ray”), a resztę stanowiły tradycyjne piosenki irlandzkie. Album otrzymał pozytywne opinie krytyków a w 1989 roku dostał nominację do Grammy Award. Był to początek dłuższej współpracy ze wspólną trasą koncertową po Europie i Wielkiej Brytanii. Płyta zaczyna się od przebojowego „Star Of The County Down”, po czym następują spokojniejsze utwory. Piękna ballada "Raglan Road" zgłębia celtyckie mity badając naturę sztuki i inspiracji. W znanym utworze „She Moved Through The Fair” Morrison w pełni wykorzystuje duchowe aspekty tej opowieści. Morrison brzmi doskonale na tle tradycyjnych melodii w wykonaniu The Chieftains, zwłaszcza w „Irish Heartbeat”, który jest jedynym nowym utworem w zestawie.
W 1988 roku zespół, po raz pierwszy, wkroczył w świat bajki, wykonując muzykę do „The Tailor of Gloucester” (Krawiec z Gloucester), klasycznym angielską opowieść dla dzieci, do której jak narratorka została zatrudniona Meryl Streep a muzykę skomponował przez Paddy Moloney. „Krawiec z Gloucester”, to książka napisana i zilustrowana przez Beatrix Potter, wydrukowanae prywatnie przez autora w 1902 roku a opublikowana w wersji handlowej przez Frederick Warne & Co w październiku 1903 roku. Jest to opowieść o krawcu, któremu przy szyciu pomagają wdzięczne, które uratował przed kotem i była oparta na prawdziwym zdarzeniu z udziałem krawca i jego asystentów. Powstało, też, nagranie wideo, rozpowszechniane przez Columbia TriStar. The Chieftains zostali uhonorowani za swoją pracę nominacją do nagród Grammy w 1988 roku.
W 1989 roku The Chieftains obchodzili 25 lat istnienia zespołu. Między innymi wystąpili w „The Late Late Show”, irlandzkim talk-show, emitowanym od 1962 roku, goszczącym różne znane postacie. Ich rocznica zbiegła się z tysięczną rocznicą Dublina. Zespół wystąpił, z tej okazji, w The Gaiety Theatre, gdzie zaprezentowali specjalnie skomponowany przez Paddy'ego utwór „The Millennium Celtic Suite”, w którym można znaleźć wiązankę melodii ze wszystkich celtyckich krajów. Z okazji 25 lecia powstał album „A Chieftains Celebration”, na który charakteryzuje się tradycyjną instrumentalizacją z dodanymi bębnami, saksofonem, didjeridu i wiolonczelą. Gościnnie wystąpili Nanci Griffith i Van Morrison, który wykonał swoją kompozycję instrumentalną „Boffyflow and Spike”. Na płycie znalazł się także „The Millennium Celtic Suite”. W tym samym roku The Chieftains otrzymali od rządu swojego kraju, honorowy tytuł Muzycznych Ambasadorów Irlandii.
Lata 90-te: 21 lipca 1990 roku odbył się słynny koncert „The Wall Live in Berlin”, dla uczczenia upadku Muru Berlińskiego, opartym na muzyce z albumu „The Wall”, zespołu Pink Floyd. Twórcą i gospodarzem był Roger Waters, który zaprosił wielu wykonawców. Przed rozpoczęciem właściwego widowiska, krótkie występy mieli The Hooters, The Band i The Chieftains (z Jamesem Galway’em), lecz nigdy nie została wydana oficjalnie żadna z wykonanych piosenek. Współpracujący wcześniej z The Chieftains Galway i Van Morrison wystąpili, odpowiednio na „Goodbye Blue Sky” i „Comfortably Numb”. Paddy Molloy jest wymieniony na płycie, lecz jego udział nie jest znany.
W 1990 roku ukazał się film „Wyspa Skarbów” (Treasure Island), do którego muzykę napisał Paddy Moloney. Jest to filmowa adaptacja książki Roberta Luisa Stevensona, wyprodukowana i wyemitowana przez amerykańską telewizję kablową TNT(Turner Network Television). Nagrania zrealizowano w 1989 roku w Kornwalii, Anglii i na Jamajce oraz w Pinewood Studios w Buckinghamshire. Nagrania z tego filmu ukazały się na płycie „Reel Music: The Filmscores”, wydanej w 1991 roku. Znalazly się na niej: Loyals March, Setting Sail, French Leave oraz Treasure Cave.
W styczniu 1991 roku ukazał się album „Over the Sea To Skye: The Celtic Connection”, będący wynikiem ponownej współpracy z Jamesem Galwayem. Nagrania pochodzą z lutego 1990 roku, z trasy koncertowej po Australii, między innymi z sali koncertowej Queensland Performing Arts Center w Brisbane. Na płycie znalazło się 16 utworów, gdzie zespół stanowi głównie tło dla fletu Jamesa Galwaya i tylko w ostatnim „Solo Salutes” każdy członek zespołu wykonuje krótką solówke a Kevin Conneff śpiewa kilka słów.
Kolejna płyta ukazała się w 1991 roku pod tytułem „The Bells of Dublin”. Album stał się pierwszy, w dorobku grupy, który otrzymał status złotej płyty i jest popularny aż do dzisiaj. The Chieftains zatrudnili plejadę znanych artystów. Na płycie pojawiają się Renesans Singers Belfast, Elvis Costello, Kate i Anna McGarrigle, Burgess Meredith, Marianne Faithfull, Nolwen Monjarret, Voice Squad, Nanci Griffith, Jackson Browne, Rickie Lee Jones oraz Northumbrian Pipe, Kathryn Tickell, Brendan Begley. W sensie muzycznym jest to zestaw świątecznych kolęd i innych, związanych ze świętami Bożego Narodzenia, utworów, z różnych celtyckich rejonów. Tytuł płyty pochodzi od dwunastu dzwonów z dublińskiej katedry Christchurch. Dzwony pochodzą z 1738 roku i brzmią co niedziele oraz na specjalne okazje, takie jak zaprzysiężenie prezydenta, czy też na powitanie Nowego Roku.
Album „Reel Music”, wydany w 1991 roku jest zbiorem utworów filmowych grupy, wyborem najbardziej znanych kawałków. Jest to zestaw różnych tematów muzyki filmowej skomponowanych przez Paddy’ego Moloneya i wykonywanych przez zespół i ich gości. Muzyka zawiera utwory z takich filmów, jak: Treasure Island, Barry Lyndon,Three Wishes for Jamie, Tristan and Isolde, The Grey Fox i The Year of the French.
Album „The Best of The Chieftains”, wydany w styczniu 1992 roku zawiera 50 minut muzyki z najlepszych z trzech albumów grupy („Chieftains 7”, „Chieftains 8”, „Boil the Breakfast Early”) nagranych dla Columbia Records w latach 1977, 1978 i 1979. Skład w trakcie tego okresu: Paddy Moloney, Sean Keane, Mick Tubridy, Kevin Cunniffe, Martin Fay, Derek Bell, Sean Potts, Matt Molloy, który zastąpił Micka Tubridy’ego. Materiał zawarty na płycie jest wyborem najlepszych utworów z tych trzech albumów, wszystko brzmi dobrze i rzeczywiście oddaje brzmienie grupy z tego okresu.
W styczniu 1992 roku ukazała się płyta „An Irish Evening: Live at the Grand Opera House, Belfast”, nagrana w trakcie pierwszego festiwalu „Chieftains Festival”, tygodniowej serii koncertów z udziałem takich artystów jak Roger Daltrey, Roddy Frame of Aztec Camera, The Pogues, Fergal Sharkey, Midge Ure, Ralph McTell and Alan Stivell. Północnoirlandzkie media UTV zaproponowały nagranie z dwóch koncertów w Belfast Opera House, w czasie których zagrał zespół wraz z zaproszonymi gośćmi. W kontrakcie udało się zawrzeć również album płytowy i wideo a zaproszeni zostali Roger Daltrey, Nanci Griffith i tancerz Jean Butler. Folkowa piosenkarka amerykańska Nanci Griffith zaprezentowała swój głos w trzech piosenkach: Little Love Affairs, Red Is the Rose i "Ford Econoline (jedna z części ostatniego, dziesięciominutowego utworu „Rachamíd a Bhean Bheag / Ford Econoline / Any Old Iron). Roger Daltrey z The Who, czuje się trochę niezręcznie w tradycyjnym „Raglan Road” oraz muzikalowym „Any Old Iron” ale fascynująca jest folkowa interpretacja przeboju The Who „Behind Blue Eyes”. Płyta „An Irish Evening” otrzymała nagrodę Grammy za „Best Traditional Folk Album” w 1993 roku.
„Another Country” to album The Chieftains, który ukazał się 29 września 1992 roku. Jest to wynik współpracy między zespołem a wieloma najlepszymi muzykami country takimi jak: Ricky Skaggs, Don Williams, Colin James, Emmylou Harris, The Nitty Gritty Dirt Band, Willie Nelson, Chet Atkins oraz Sam Bush. Pomysł takiej płyty powstał w głowie Paddy’ego jakiś czas wcześniej. Zaczęło się od nagrania piosenki „Killybegs” wspólnie z zespołem The Nitty Gritty Dirt Band w studio Javelina Studios w Nashville, dla programu telewizyjnego „American Music Shop”. Rozgłos jaki wywołało to nagranie zachęciło członków The Chieftains do rezerwacji tego studio i nagrania materiału na całą płytę, zaraz po zakończeniu trasy koncertowej. Zespół nagrywał przez tydzień z takimi legendami muzyki country jak Don Williams, Ricky Skaggs, którego entuzjazm i energia miały olbrzymi wpływ, Chet Atkins, Emmylou Harris i inni. Oddzielnie dokonano nagrania „Cúnla” z Colinem Jamesem oraz „Goodnight Irene” z Willie Nelsonem. Wszyscy zgromadzeni w studio artyści nagrali wspólnie utwór końcowy składający się z „Did you Ever Go A-Courtin”, „Uncle Joe” i „Will the Circle Be Unbroken”. Album zdobył nagrodę Grammy za „Best Contemporary Folk Album” w 1993 roku i był nominowany w trzech innych kategoriach: Best Pop Instrumental Performance, Best Country Vocal Collaboration oraz Best Country Instrumental Performance (za "Cotton Eyed Joe").
John Williams, znany amerykański kompozytor, głównie muzyki filmowej (Lista Schindlera, Szczęki, E.T., Gwiezdne wojny, Harry Potter), zaprosił muzyków The Chieftains do zagrania jego muzyki w sciezce dźwiękowej do filmu „Far and Away” (pol. „Za horyzontem”). Film, w reżyserii Rona Howarda, ukazał się w 1992 i przedstawia losy podróży dwójki irlandzkich imigrantów do wymarzonej przez z nich Ameryki. W rolach głównych zagrali Tom Cruise i Nicole Kidman. Produkcja nie jest wybitna, jednak film dostarcza pięknych wrażeń wizualnych i słuchowych. John Williams tworzy świetną mieszankę irlandzkiego i amerykańskiego stylu a, ponieważ film jest z Irlandią w tle, to obecność The Chieftains doskonale do niego pasuje.
Płyta „The Celtic Harp: A Tribute to Edward Bunting”, ukazała się w 1993 roku, ale nagrania pochodzą z różnych miejsc z 1992 roku (Irlandia, USA, Anglia). Edward Bunting (1773-1843) był irlandzkim muzykiem i kolekcjonerem muzyki ludowej. W wieku dziewiętnastu lat był zaangażowany do transkrypcji tradycyjnej muzyki na harfę na, tak zwany, „The Belfast Harp Festival”, konkurs harfistów w 1792 roku w Belfaście. Jego prace zostały opublikowane w 1796 roku. Płyta jest w zasadniczo prezentacją harfisty zespołu Dereka Bella. Bell zaaranżował wszystkie utwory, grając również na klawesynie i tiompanie. Drobne solówki w wykonaniu flecisty Matta Malloya („Parting of Friends/Kerry Fling”), wokal Kevina Conneffa („Green Fields of America”) i dudy Maloneya („T'Aimse 'Im Chodladh”) daje płycie typowy dla The Chieftains klimat, lecz to harfa Bella, który napełnia każdą nutę subtelnością i wdziękiem prawdziwego mistrza.
Na początku 1994 roku miał miejsce wyjątkowy koncert w nowojorskiej sali koncertowej, Carnegie Hall. Koncert (dokładnie dwa koncerty) zatytułowany „Celebration: The Music of Pete Townshend and The Who” lub „Daltrey Sings Townshend”, był poświęcony muzyce legenarnego The Who. Muzycy The Who wykonali swoje utwory wraz z orkiestrą i zaproszonymi gośćmi, wśród których znaleźli się: Eddie Vedder (Pearl Jam), Lou Reed, Sinéad O'Connor, David Sanborn, Alice Cooper, Linda Perry (4 Non Blondes), The Chieftains i inni. Album dokumentujący to wydarzenie ukazał się w tym samym roku a DVD w lipcu 1998. The Chieftains wykonują na płycie utwór „Baba O'Riley”. Sukcesem była następująca po tym trasa koncertowa z udziałem Daltreya, Johna Entwistle na gitarze basowej, Zaka Starkeya na perkusji, Simona Townshenda na gitarze i, gościnnie The Chieftains.
The Chieftains kontynuowali współpracę czołowymi muzykami różnych gatunków muzyki. Kolejna płyta „The Long Black Veil”, wydana w 1995 roku, stałą się jedną z najpopularniejszych i najlepiej sprzedających się w historii zespołu. Zespół nawiązał współpracę ze znanymi muzykami takimi jak Mick Jagger, Sinead O'Connor, Van Morrison, Tom Jones, Marianne Faithfull, Ry Cooder, Arty McGlynn i Mark Knopfler, którzy wykonali niektóre z najbardziej lubianych i znanych ballad i piosenek irlandzkich. Album zdobył status złotej płyty W USA i Australii a podwójnie platynowej płyty w Irlandii. Jeden z utworów, „Have I Told You Lately That I Love You?” śpiewany i napisany przez Van Morrisona, zdobył nagrodę „Best Pop Collaboration with Vocals” w 1996 roku. Utwór „The Tennessee Waltz/Mazurka” został nagrany w prywatnym studio Franka Zappy, tuż przed jego śmiercią. Powstało nawet nagranie wideo zwane „Salad Party”, nigdy nie wydane.
Interesujące wydarzenie miało miejsce w marcu 1995 roku, gdy zespół otrzymał tytuł honorowych Wodzów plemienia Choctaw z Oklahomy, na specjalnej ceremonii w Dallas. Władze plemienia, po raz pierwszy, obdarzyli takim tytułem nie-Indian. Paddy Moloney usłyszał o tym, jaki Irlandia otrzymała od nich 700 $ w darze w czasie Wielkiego Głodu 150 lat temu i skontaktował się, by podziękować. Powiedział: „Nawet Królowa Wiktoria nie ruszyła palcem, by pomóc, a Choctaw tak”. Krąży też opowieść, że Królowa ofiarowała 5 funtów, dokładnie tyle ile na schronisko dla psów.
The Chieftains nagrali ponownie utwór „O'Sullivan's March“ do ścieżki dźwiękowej filmu „Rob Roy”, który ukazał się w maju 1995 roku. W filmie w głównych rolach wystąpili Liam Neeson, John Hurt i Jessica Lange. Muzyka do filmu była dostarczona w większości przez Capercaillie z ich wokalistką Karen Matheson oraz zespół muzyki dawnej The Musicians of Swanne Alley.
Nagrali też dwie piosenki, "Dublin" i "Air / You're The One", do ścieżki dźwiękowej do filmu "Circle of Friends" ("W kręgu przyjaciół"), nakręconego przez irlandzkiego reżysera Pata O'Connora, na podstawie książki pod tym samym tytułem. Film opowiada o trzech przyjaciółkach z dzieciństwa, z małego miasteczka, które w latach 50-tych zaczynają studia na uniwersytecie w Dublinie. W rolach głównych występują starred Minnie Driver i Chris O'Donnell.
W lutym 1996 roku ukazała się bardzo ciekawa kolekcja nagrań filmowych, pod tytułem „Film Cuts”. W praktyce, pojawiła się, aby wypełnić lukę w harmonogramie ukazywania się kolejnych płyt, a okazała się istotnym punktem w dyskografii grupy. Płytę otwiera tradycyjny „O'Sullivan's March” z filmu Rob Roy, a po nim następują, frywolny „Dublin” i liryczny „Air - You're the One” z filmu „Circle of Friends”. Kolejne są utwory z „Wyspy Skarbów” (Treasure Island), a dalej dwa miłosne tematy z filmów „Barry Lyndon” i „Tristan i Isolda”. Z filmu „Far and Away” załączono temat „Fighting for Dough” występujący w scenie walki bokserskiej. Płytę kończy „Train Sequence” z „Ireland Moving”. Jest to bogaty i ciekawy materiał, pokazujący wirtuozerię i różnorodność tego, co zespół potrafi, jak też i możliwości zastosowania ich muzyki w przeróżnych gatunkach i we współpracy z różnymi twórcami.
W lipcu 1996 roku The Chieftains pojawili się na planie amerykańskiej opery mydlanej „One Life to Live”, opowiadającej o losach fikcyjnego miasta Llanview w Pensylwanii a emitowanej od lipca 1968 do stycznia 2012. Do filmu zostali zaproszeni przez kompozytora Davida Nichterna, który nagrywając w Clinton Recording Studio w Nowym Jorku, usłyszał muzykę Moloneya z innego pomieszczenia, opowiedział o swoim programie a The Chieftains zagrali dwa kawałki, medley z albumu „The Long Black Veil” oraz instrumentalny „Song Without End”, jako temat miłosny dla dwóch głównych postaci serialu. W filmie The Chieftains występują na scenie a Paddy Moloney udziela wywiadu jednej z postaci serialu. Na YouTubie można znaleźć sceny z filmu: OLTL part1, OLTL part2, OLTL part3.
Muzyczne poszukiwania zaprowadziły grupę do Galicji a rezultatem był album „Santiago”. Galicja jest celtyckim rejonem Hiszpanii i wyraźne są związki z muzyką irlandzką. Płyta powstała we współpracy z wieloma doskonałymi muzykami z różnych krajów. Bliskie związki z Galicją ma Kuba, gdzie członkowie zespołu spędzili dwa tygodnie zbierając muzyków i wokalistów. Z pomocą przyszedł Ry Cooder, amerykański gitarzysta, który podróżował po wyspie występując z lokalnymi muzykami. Ry Cooder, to twórca albumu „Buena Vista Social Club” oraz inicjator filmu pod tym samym tytułem. Album jest dedykowany muzyce z Galicji i jej adaptacji w folklorze Ameryki Łacińskiej. Duży wpływ miał również Carlos Nunez, grający na galicyjskiej odmianie dud, pod nazwą „gaita”. Carlos występował, w tym czasie, z zespołem. Zatrudniona została cała plejada wspaniałych i znanych artystów, wymieniając choć tylko: Lindę Ronstadt, Los Lobos, Eliota Fiska, Richarda Egüesa, Pancho Amata, Kepa Junkera. Album otrzymał nagrodę Grammy za Najlepszy Album World Music w 1997 roku. Trudno wyróżnić jakikolwiek utwór, lecz warto wspomnieć pięcioczęściową suitę „Pilgrimage to Santiago”, w której zastosowano stare, tradycyjne instrumenty, takie jak txalaparta, baskijski instrument składający się z drewnianych desek, położonych kamiennych podstawach, na których gra się drewnianymi pałkami. Innym utworem jest „Dueling Chanters”, gdzie muzyka Carlosa i Paddy’ego, grających na podobnych instrumentach, nakłada się perfekcyjnie na siebie.
Historia grupy została spisana przez Johna Glatta, brytyjsko-amerykańskiego autora biografii i powieści kryminalnych. Autoryzowana biografia The Chieftains (The Chieftans: The Authorized Biography), została wydana w formie książki w 1997 roku a jako książki audio w 1999. Biografia jest oparta na autoryzowanych wywiadach z wszystkimi członkami zespołu, ich rodzinami i przyjaciółmi, a także, z artystami, z którymi grupa współpracowała. The Chieftains opowiadają swoją własną historię z wnikliwością, dowcipem i urokiem.
W styczniu 1998 roku ukazała się płyta „Long Journey Home” , będaca ścieżką dżwiękową do filmu wyemitowanego przez amerykańską telewizję publiczną „The Irish in America: Long Journey Home”. Dokumentalny miniserial, składający się z czterech odcinków, opowiada o losach irlandzkich emigrantów w Ameryce, których masowy exodus zaczął się od „Wielkiego Głodu” w połowie XIX wieku i opisuje, jak Irlandczycy, walcząc z przesądami, osiągali sukces w dziedzinie polityki, biznesu i kultury, aż stali się Amerykanami. Film kończy rozpoczęcie prezydentury przez Kennedy’ego. Cztery kolejne części mają następujące tytuły: The Great Hunger, All Across America, Up From City Streets oraz Success. Paddy Moloney jak kompozytor, wykonawca i producent poprosił o współpracę wiele znanych postaci: Sinead O'Connor, Vana Morrisona, Liama O Maonlaí, Mary Black, Vince'a Gilla, Eileen Ivers oraz Elvisa Costello. Serial otrzymał nagrodę Emmy a album The Chieftains Grammy za najlepszy album w kategorii muzyki folk.
W czerwcu 1998 roku ukazała się płyta „Fire in the Kitchen”, nagrana przez Paddy’ego i The Chieftains w ciągu miesiąca spędzonego w Halifax na wyspie Cape Breton w Kanadzie, zawiera nagrania wspólnie z najlepszymi kanadyjski muzykami, tak jak: The Rankin Family, Laura Smith, Ashley MacIsaac, Natalie MacMaster, Great Big Sea, Barra MacNeils, Rita MacNeil, La Bottine Souriante, Mary Jane Lamond, Leahy, The Ennis Sisters. Trochę na uboczu, w Kandzie, w latach 80-tych i 90-tych, rozwinęła się muzyka celtycka, uprawiana na wysokim poziomie, przez potomków celtycki emigrantów z Bretonii i Szkocji. Powstał album, który początkowo sprzedawany był jako składanka, choć The Chieftains pojawiają się na wszystkich nagraniach.
W październiku 1998 roku The Chieftains wydali świąteczną płytę „Silent Night: A Christmas in Rome”. Album jest przykładem współpracy z artystami trochę innej muzyki taki jak: Maire Brennan, Montserrat Caballe, Carlos Nunez, Sissel, Zucchero, Harlem Gospel Choir, Vatican Choir, Voices of Bulgaria Angelite, Glenstall Abbey Monks. Na tym albumie, Moloney miał zaszczyt pracy z kompozytorem papieskim Monsignorem Mario Frisina, który dyrygował chórem i orkiestrą. Na płycie, grupa solistów i chórów, wykonuje aranżacje bożonarodzeniowych pieśni. Hiszpańska sopranistka, Montserrat Caballe czy włoski tenor Pietro Ballo czy norweska sopranistka Sissel Kyrkjebo reprezentują świat opery, bułgarski chór Bulgarian Voices oraz Maire Brennan – folk, a Zucchero – muzykę rozrywkową. Rezultatem jest trochę eklektyczna, lecz ciekawa składanka popularnych pieśni, takich jak: Cicha noc (Silent Night), Podróż do Betlejem (Journey To Bethlehem), Gloria, Pastuszkowie (The Sheperds), łącząca świątecznego ducha z celtyckim klimatem i chóralnym splendorem.
W lutym 1999 roku, ukazał się album „Tears of Stone”, będący kontynuacją pomysłu z „The Long Black Veil”. Każdy utwór, to inny wykonawca. Różnica jest taka, że, tym razem, są to tylko żeńskie głosy. Wyjątkiem są mężczyźni z The Corrs i The Rankins, lecz i w tych zespołach śpiewają, głównie, kobiety. Sinéad O'Connor jest jedyną wokalistką, która wystąpiła na poprzednim albumie, wykonując przepiękny kawałek „Factory Girl”. Lista muzyków jest zróżnicowana i tylko zdolności zespołu The Chieftains pozwalają zachować wspólny wątek i jakość poszególnych aranżacji. Bluesowa wokalistka Bonnie Raitt, w wykonywanym przez siebie utworze „A Stor Mo Chrio”, brzmi tak irlandzko, jak Loreena McKennitt w swoim „Ye Rambling Boys of Pleasure”. Większość materiału zawartego na płycie, to tradycyjne irlandzkie tematy, za wyjątkiem czarującego „The Magdalene Laundries” napisanego i wykonanego przez Joni Mitchell oraz, trochę dziwnego, utworu „Sake in the Jar" autorstwa Akiko Yano, który jednak pasuje do całego zestawu, mimo zastosowania w nim japońskich instrumentów perkusyjnych. Poza wspomnianymi artystami, na płycie pojawiają się: Brenda Fricker z chóru Anúna, Natalie Merchant, Mary Chapin Carpenter, Joan Osborne, Sissel Kyrkjebo, Diana Krall, Natalie MacMaster, Eileen Ivers, Maire Breatnach oraz Annbjorg Lien.
Lata 2000: Wydana w lutym 2000 roku płyta „Water from the Well”, to powrót do muzycznych korzeni, prezentacja utworów zaczerpniętych z całej Irlandii. Jest to powrotna podróż do miejsc i ludzi, którzy wpłynęli na ich doświadczenie, dzięki którym poznawali muzykę. Album pokazuje zespół z najlepszej, tradycyjnej strony a muzycy zaproszeni do przedsięwzięcia, to muzyczni koledzy z gatunku. W swojej podróży zabierają nas do pubu Matta Molloya w Westport (hrabstwo Mayo), do Domu Kultury w Kilfenora (hrabstwo Clare), gdzie muzykują ze słynnym, istniejącym ponad 100 lat, zespołem céilí, Kilfenora Ceili Band, na półwysep Dingle i chóru, do hrabstwa Laois z grupą akordeonistów, do regionu Glens of Antrim (Północna Irlandia) i zespołu harfistów oraz do Donegal i wspólnego muzykowania z grupą Altan z Donegal. Na płycie pojawiają się również: Belfast Harp Orchestra, na banjo, Barney McKenna z The Dubliners, Tommy Peoples na skrzypcach, Mary Corocoran na pianinie i inni. Album otrzymał nominację do nagrody Grammy za najlepszą płytę w kategorii World Music. W tym samym czasie zespół został nagrodzony przez prestiżowy Irish Music Magazine, nagrodą za całokształt twórczości, Lifetime Achievement Award.
W 2001 roku, skrzypek Martin Fay zdecydował się przejść na częściową emeryturę i uczestniczyć tylko w koncertach na terenie Irlandii.
11 września 2001 r. miał miejsce zamach terrorystyczny na World Trade Center w Nowym Yorku. The Chieftains zagrali na nabożeństwie żałobnym w Nowym Jorku dla Matthew O'Mahony’a, bankiera i wielkiego fana i przyjaciela grupa, który zginął w zamachu.
Jako podsumowanie 40 lat istnienia grupy, wydano album „Wide World Over: A 40 - Year Celebration”, który gromadzi w jednej kolekcji najbardziej pamiętne momenty z historii zespołu i najciekawsze związki muzyczne z takimi artystami jak Van Morrison, który śpiewa „Shenandoah”, jak The Rolling Stones w rockowym wykonaniu „The Rocky Road To Dublin”. Pokazują też swoją między kulturową wszechstronność współpracując z Lindą Ronstadt czy Los Lobos w utworze „Guadalupe”, a także z wykonawcą country Ricky Skaggsem na „Cotton-Eyed Joe”. Na płycie znalazły się utwory z: An Irish Evening, The Long Black Veil, Tears of Stone, Another Country, Water from the Well, Long Journey Home, Film Cuts, The Chieftains in China, A Chieftains' Celebration. Znalazły się, też, trzy nowe kawałki, z których jeden to „Morning Has Broken” Cata Stevensa w wykonaniu Diany Krall i Arta Garfunkela oraz „Redemption Song” Boba Marleya w wykonaniu Ziggy Marleya. W ramach obchodów rocznicy zaplanowano trasę koncertową po USA, na którą zaproszono znanych ze wcześniejszej współpracy, muzyków.
W drugiej połowie roku 2002, zespół udał się do Nashville, aby nagrać album pokazujący wspólne korzenie muzyki irlandzkiej i amerykańskiego country czy bluegrass. Nagrania obejmowały współpracę z takimi artystami jak Alison Krauss, Lyle Lovett, Martina McBride i Gillian Welch. Ostatecznie powstały 2 płyty CD, „Down the Old Plank Road: The Nashville Sessions”, która ukazała się we wrześniu 2002 roku, oraz „Further Down the Old Plank Road”, rok później. Inni artyści zatrudnieni przy produkcji płyty: Patty Griffin, Del McCoury Band, Vince Gill, Buddy & Julie Miller, Earl Scruggs, Béla Fleck, Tim O'Brien, John Hiatt.
17 października 2002 roku, niespodziewanie w Phoenix w Arizonie, zmarł na atak serca Derek Bell, w wieku 66 lat. Derek Bell przeprowadzał rutynowe badanie lekarskie w przerwie między koncertem a nagraniem telewizyjnym w Nashville. Amerykańskie Występy były częścią trasy promocyjnej, związanej z obchodami 40 lecia istnienia grupy oraz wydania nowego albumu „Down the Old Plank Road”.
Otrzymali też nagrodę Lifetime Achievement Award przyznaną przez brytyjskie BBC Radio 2 a wydarzenie to znalazło się w telewizji i w internecie. W ich występie uczestniczyli również członkowie założyciele The Chieftains, Seán Potts i Michael Tubridy.
W sierpniu 2003 roku grupa została nominowana przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Muzyków Bluegrass (International Bluegrass Musicians Association, IBMA ) do nagrody za najlepsze, zarejestrowane wydarzenie roku, za swoją pracę nad płytą „Down the Old Plank Road”. Następujące potem programy telewizyjne oraz nagrania DVD, pokazały inny materiał, nie umieszczony na nagrodzonej płycie, wydany natomiast na następnej „Further Down the Old Plank Road”, która ukazała się we wrześniu 2003. Płyta zawiera16 utworów prezentujących takich artystów jak: Chet Atkins, Carlene Carter, Rosanne Cash, Emmylou Harris, Patty Loveless, Nitty Gritty Dirt Band, Ricky Skaggs, Nickel Creek, John Hiatt, Allison Moorer, Tim O'Brien, John Prine, Jerry Douglas, Joe Ely, Don Williams oraz Doc Watson. Zestaw otwiera „Raggle Taggle Gypsy”, dynamiczne utwór, nagrany z zespołem Nickel Creek. Następne to składanka piosenek, raz bardziej irlandzki, raz bardziej country. Na wspaniałym „Chief O'Neil's Hornpipe”, Paddy Moloney i jego dudy, bez wysiłku współgrają z gitarą Cheta Atkinsa. Emmylou Harris prezentuje swój słodki głos nucąc „Lambs in the Greenfield” a Tim O'Brien w przebojowym standardzie „Shady Grove”.
22 lutego 2005 roku ukazał się album „Live From Dublin: A Tribute To Derek Bell”, dedykowany zmarłemu w 2002 roku Derekowi Bellowi. Nagrania, pochodzą z sal koncertowych Gaiety Theater oraz National Concert Hall z Dublina z 2004 roku, z serii specjalnych koncertów w hołdzie Bellowi. Koncerty te były transmitowane na żywo w irlandzkim radiu i zaowocowały właśnie tym wydawnictwem. Płyta zawiera ponad godzinę muzyki, z której większa część może być usłyszana po raz pierwszy, w tym poruszający utwór „Derek's Tune”, skomponowany przez Moloneya jako pożegnanie dla tego, niespodziewanie zmarłego muzyka. „Live From Dublin” prezentuje najbardziej ulubione przez Bella piosenki, wybrane z całej twórczości grupy, wiązanki stylów z całego świata. Jest to wiązanka tradycyjnych irlandzkich reeli, mieszanka galicyjsko-celtyckich kawałków, piosenki w stylu bluegrass z ostatnich płyt a także „Ottawa Valley Dance” z udziałem braci Pilatzke (stepujący zespół taneczny), utwór pokazujący muzykę celtycką z Kanady. The Chieftains zaprosili na scenę przyjaciół swoich i Dereka. Pojawili się Ronnie Drew, Carlos Núnez, Jeff White, Allison Moorer oraz chór Anuna, który wykonuje swoją wersję klasycznego „Fionnghuala”. Zespół koncertował nadal, choć przez rok w miejscu Dereka stało puste krzesło. Album otrzymał nominację Grammy w 2006 roku za najlepszy album muzyki folk.
“The Essential Chieftains”, wydane w 2006 roku, jest zbiorem największych przebojów grupy, obejmującym całą dotychczasową karierę. Zestaw składa się z dwóch płyt CD. Pierwsza o podtytule „The Chieftains Roots”, zawiera klasyczne aranżacje tradycyjnych celtyckich utworów instrumentalnych takich jak „Boil the Breakfast Early”, „The Wind That Shakes the Barley/The Reel with the Beryle” czy „Donegal Set”, ale także przebojowe kompozycje związane z międzykulturową współpracą, jak „Santiago de Cuba” (z albumu Santiago). Druga płyta, nazwana „The Chieftains And Friends”, to przykłady współpracy z tuzami muzyki światowej różnych gatunków. Znajdziemy tu „Mo Ghile Mear” ze Stingiem, „Shenandoah” z Van Morrisonem, „Foggy Dew” z Sinéad O'Connor a także piosenki z Nanci Griffith, Emmylou Harris, Lindą Ronstadt, Nitty Gritty Dirt Band, Jacksonem Brownem, Elvisem Costello czy Alison Krauss.
Zespół pojawia się na rozlicznych festiwalach, zarówno w Europie jak i w Ameryce. W 2001 roku na „Quimper Festival de Cornouaille”, odbywającym się w Bretonii, promującym bogatą kulturę regionu, nie tylko tę tradycyjną. W październiku 2007 i 2012 roku pojawiają się w Nowej Szkocji na międzynarodowym festiwalu celtyckim „Celtic Colours International Festival”, odbywającym się na wyspie Cape Breton. W 2008 roku występują na jednym z wydarzeń towarzyszących festiwalowi muzyki operowej i klasycznej we Włoszech, „Ravenna Festival”. Wystąpili w Russi w pałacu San Giacomo na koncercie „La grande notte irlandese”. Na jednym z najbardziej znanych europejskich festiwali celtyckich w Bretonii, w Lorient, na „Festival Interceltique de Lorient”, wystepują cyklicznie w latach 2000, 2008, 2011. W 2010 roku zagrali na dorocznym festiwalu muzyki folk w Tonder w Danii. W koncercie finałowym zagrali wspólnie z zaproszonymi muzykami: Trioną Marshall (harfa), Redmondem O'Toole (gitara 8-strunowa), Noelem Ecclesem (inst.umenty perkusyjne) oraz Alyth McCormack (śpiew).
Lata 2010: W marcu 2010 roku ukazała się płyta „San Patricio”, z udziałem Ry’a Coodera. Opowiada, zapomnianą niemal, historię bohaterskiego batalionu San Patricio, do którego dołączyła grupa irlandzkich imigrantów, dezerterów z armii Stanów Zjednoczonych i walczyli po meksykańskiej stronie w wojnie amerykańsko-meksykańskiej (1846/48). Na albumie pojawili się: Lila Downs, Linda Ronstadt, Carlos Nunez, Moya Brennan, Lost Tigres Del Norte a także inni.
Rok 2012 to 50-ta rocznica powstania grupy. W lutym tego roku ukazała się rocznicowa płyta „Voice Of Ages”. Album, którego producentem jest by Paddy Moloney i T Bone Burnett, prezentuje The Chieftains wraz z gwiazdami nurtów indie-rock (Bon Iver, The Decemberists, The Low Anthem), country i americana (The Civil Wars, Pistol Annies, Carolina Chocolate Drops, Punch Brothers, The Secret Sisters), irlandzkiego I szkockiego folku (Imelda May, Lisa Hannigan, Paolo Nutini) i innymi. Na płycie zawarto, również, kosmiczne nagranie. Amerykańska astronautka Cady Coleman, sama flecistka i wielka miłośniczka grupy, pożyczyła od nich kilka instrumentów i zagrała unosząc się w nieważkości na Międynarodowej Stacji Kosmicznej NASA. Nagranie transmitowano na żywo w dniu Św. Patryka 2011 roku. Utwór „The Chieftains In Orbit” znajduje się pod koniec płyty. „Voice of Ages” zawiera 15 kawałków i tylko jeden w solowym wykonaniu zespołu. Ten 11-to minutowy utwór „The Chieftains Reunion” jest jednym z najciekawszych na płycie. Warto wspomnieć, także, „Carolina Rua” z Imeldą May, „Come All Ye Fair and Tender Ladies” w wykonaniu Pistol Annies, płynnie łączący muzykę country z celtycką, wspaniały „My Lagan Love”, w którym brzmi nieziemski głos Lisy Hannigan, oraz radosne wykonie „My Lily Love” przez zespół The Civil Wars. Inna piosenka, warta wspomnienia, to „When the Ship Comes In”, Boba Dylana w wykonaniu The Decemberists. Piosenki „The Lark in the Clear Air/Olam Punch” i „The Frost Is Over”, w wykonaniu Punch Brothers, słucha się znakomicie, ponieważ podejście do materiału jest luźne, żywe – dopasowane do zawartości. Znana salonowa, smutna piosenka ze śpiewnika Stephena Fostera, „Hard Times Come Again No More”, z delikatnym wokalem Paolo Nutiniego i wsparciem The Chieftains, kończy się sekwencją na dudach w wykonaniu City of Limerick Pipe Band a wszystko to razem czyni piosenkę bardzo wzruszającą. Niektóre melodie trochę nie pasują. Smutna, szubieniczna ballada, spopularyzowana Charlie Monroe’a w 1927 roku, wykonana przez Bona Ivera, jest ciężka, męcząca i nudna. Biorąc pod uwagę emocjonalną siłę zawartą w słowach, piosenka zasługuje na coś więcej niż tylko omdlewającą pseudo rockową aranżację. The Carolina Chocolate Drops brzmią trchę zbyt mocno w utworze „Pretty Little Girl”, choć The Chieftains - fantastycznie. Piosenka Ewana MacColla „School Day's Over”, w wesji grupy The Low Anthem, wydaje się zbyt wystudiowana i zbyt powściągliwa. Ostatni, bonusowy utwór „Lundu”, w wykonaniu Carlosa Nuneza na dudach oraz członków jego rodziny na bouzouki, gitarze elektrycznej i perkusji, jest za bardzo szorstki i trochę prymitywny.
14 listopada 2012 umiera Martin Fay, który przestał grać z The Chieftains w 2001 roku.
15 lutego 2012 The Chieftains zagrali wspólnie z kanadyjskim astronautą, Chrisem Hadfieldem, przy czym Komandor Hadfield był w tym czasie na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Astronauta był jednym z gości koncertu grupy w Houston. Innymi gośćmi był zespół muzyczny założony przez astronautów z NASA, „Bandella”. Bandella to: Micki Pettit (śpiew, żona astronauty Dona Petita), Cady Coleman, Joe Schmid, Dan Burbank. Wspólnie zagrali piosenkę Van Morrisona „Moondance”. Emerytowany astronauta Chris Hadfield jest znany ze swoich interpretacji muzycznych w kosmosie. Zespół Barenaked Ladies również z nim wystąpił w podobny sposób, prezentując premierowe wykonanie swojej piosenki „Is Somebody Singing”. Chris nagrał też słynny utwór Davida Bowiego „Space Oddity”. The Chieftains i Chris Hadfield zagrali wspólnie jeszcze raz tę samą piosenkę w grudniu 2013 roku w Trinity College w Dublinie.
11 lutego 2014 roku umiera współzałożyciel grupy The Chieftains, Seán Desmond Potts. Umiera w wieku 83 lat.
Skład: Obecni członkowie: Paddy Moloney - uilleann pipes, tin whistle, akordeon guzikowy, bodhrán (od 1962) Seán Keane - skrzypce, tin whistle (od 1968) Kevin Conneff - bodhrán, śpiew (od 1976) Matt Molloy - flet, tin whistle (od 1979)
Byli członkowie: Sean Ó Riada Michael Tubridy - flet, concertina, tin whistle (1962-1979) Martin Fay - skrzypce, bones (1962-2002; zmarł w 2012) Seán Potts - tin whistle, bones, bodhrán (1962-1979; zmarł w 2014) David Fallon - bodhrán (1962-1966) Peadar Mercier - bodhrán, bones (1966-1976) Derek Bell - harfa irlandzka, instrumenty klawiszowe, oboj (1975-2002; zmarł 2002) Ronnie McShane - istrumenty perkusyjne (1975-1976)
Dyskografia: Chieftains 1 (1963) Chieftains 2 (1969) Chieftains 3 (1971) Chieftains 4 (1973) Chieftains 5 (1975) Chieftains 6 - Bonaparte's Retreat (1976) Chieftains 7 (1977) The Chieftains Live! (1977) Chieftains 8 (1978) Chieftains 9 - Boil the Breakfast Early (1979) Chieftains 10 - Cotton-Eyed Joe (1981) The Year of the French (1982) The Grey Fox (1982) (soundtrack to The Grey Fox) Concert Orchestra (1982) The Chieftains in China (1985) Ballad of the Irish Horse (1986) Celtic Wedding (1987) In Ireland (1987) (with James Galway) Irish Heartbeat (1988) (with Van Morrison) The Tailor Of Gloucester (1988) A Chieftains Celebration (1989) Over the Sea To Skye: The Celtic Connection (1990) (with James Galway) The Bells of Dublin (1991) Reel Music (1991) An Irish Evening (1992) Another Country (1992) The Best of The Chieftains (1992) The Magic of the Chieftains (compilation) (1992) The Celtic Harp: A Tribute To Edward Bunting (1993) (with The Belfast Harp Orchestra) The Long Black Veil (1995) Film Cuts (1996) Santiago (1996) Long Journey Home (1998) Celtic Wedding (1998) Fire in the Kitchen (1998) Silent Night: A Christmas in Rome (1998) Tears of Stone (1999) Water from the Well (2000) The Wide World Over (2002) Down the Old Plank Road: The Nashville Sessions (2002) Further Down the Old Plank Road (2003) Live From Dublin: A Tribute To Derek Bell (2005) The Essential Chieftains (2006) San Patricio (2010) (with Ry Cooder) Voice of Ages (2012)
Paddy Moloney Paddy Moloney jest założycielem i liderme grupy The Chieftains. Dorastał w Donnycarney, północnych przedmieściach Dublina. Zainteresowanie muzyką irlandzką zostało mu przekazane przez rodziców, pochodzących z hrabstwa Laois a muzyka otaczała go od najmłodszych lat. Pierwszym instrumentem był plastikowy flażolet a w wieku ośmiu lat zaczął naukę gry na irlandzkich dudach (uilleann pipes), pod okiem mistrza tego instrumentu, Leo Rowsome’a. Usłyszał wtedy syna swego nauczyciela, Leona, jak występował w orkiestrze szkoły Scoil Mhuire. Ubłagał, wtedy, swoich rodziców do zakupu pierwszego instrumentu. Po ukończeniu szkoły, zaczął pracować w księgowości firmy budowlanej Baxendales, by w ten sposób zdobyć środki na swoją muzyczną pasję. W tej firmie poznał swą przyszłą żonę, Ritę O'Reilly. Paddy zawsze wiedział jaką muzykę chce grać. Miało to być brzmienie, którego nikt do tej pory nie słyszał. Wiedział, że to wymaga eksperymentów z doborem odpowiedniego zestawu instrumentów i w tym celu występował w duetach i triach z różnymi muzykami. W szczególności grał z Seanem Pottsem, Michaelem Tubridym i Seanem Keane, w różnych kombinacjach. Wszyscy oni byli, później, członkami The Chieftains. Pożądane brzmienie osiągnął dopiero zakładając zespół The Chieftains w 1962 roku, brzmienie osiągnietę przez dobór odpowiednich instrumentów, stylu i muzyków. Dopiero w tym momencie Paddy nadał grupie nazwę The Chieftains (zainspirowaną przez irlandzkiego poetę Johna Montague) i na tyle pewny siebie, aby wziąć swój zespół do studia, w celu nagrania, pierwszego z wielu, nagradzanych albumów. To nagranie wyszło z propozycji Garecha de Bruna, właściciela wytwórni Claddagh Records. Brzmienie, które Paddy stworzył wiele lat temu stało się natychmiastowo rozpoznawalnym znakiem zespołu, które jest żywe i świeże po dziś dzień a jednocześnie odróżnia ich od innych zespołów na całym świecie, będąc brzemieniem tylko The Chieftains. In 1968 and having recorded a number of albums with The Chieftains, Paddy decided to leave Baxendales to work full time in the music industry as the Managing Director of Claddagh Records. He ran the label for seven years until 1975 during which time he helped to develop Claddagh's catalogue and also a market for it. During this time he also produced, co-produced or supervised 45 albums for the Claddagh label in folk, traditional, classical, poetry and spoken word recordings. Seán Keane Sean, dublińczyk, był otoczony tradycyjną muzyką irlandzką od najmłodszych lat. Rodzice grali muzykę tradycyjną na skrzypcach a on sam zaczął grać na tym samym instrumencie w bardzo młodym wieku. Uczęszczał do Dublińskiej Szkoły Muzycznej, gdzie otrzymał klasyczne wykształcenie i szybko stał się jednym z najbardziej utalentowanych młodych skrzypków w Irlandii, zdobywając nagrody All-Ireland Championships, czy w konkursie Fiddler of Dooney, z którą to nagrodą zdobył tytuł mistrza skrzypiec. Był członkiem grupy Ceoltóirí Cualann w 1960 roku. Grał w duetach i triach, formowanych przez Paddy’ego w latach 60-tych. Od roku 1968 w The Chieftains. Nagrał, dobrze oceniany, solowy album, „Seán Keane” i album w duecie z Mattem Molloyem, „Contentment is Wealth”. Nagrał, także z Mickiem Moloneyem i swoim bratem, Jamesem Keane, album „Reel Away the Real World” w 1980. Sean mieszka w Dublinie z żoną Marie, mają 3 dzieci i 4 wnuków. Kevin Conneff Kevin jest głosem i rytmem The Chieftains. Dołączył do grupy w 1976 roku zastępując Peadara Merciera. Od tego momentu wokal stał się nowym elementem w repertuarze zespołu. Kevin urodził się w Donore na przedmieściach Dublina, jednym z najbardziej historycznych miejsc miasta. Początkowo był fanem jazzu a muzykę tradycyjną odkrył w wieku kilkunastu lat. Wkrótce nauczył się grać na bodhrani i rozwinął swój wokal, zwłaszcza w stylu sean nós. Pod wpływem Paddy Tunneya i Christy Moore’a. Kevin był również członkiem założycielem „The Tradition Club”, grupy muzyki tradycyjnej rezydującej w słynny pubie „Slattery’s” w Dublinie, który miejscem spotkań dla tych, którzy chcieli usłyszeć tradycyjną muzykę wykonywaną przez znanych muzyków, występujących na zorganizowanych sesjach. Pojawiali się na nich nawet członkowie The Chieftains. W latach 1960, Kevin dołączył do Christy Moore i innych w celu nagranie płyty „Prosperous”, która dała początek grupie Planxty. W 1976 roku został poproszony przez Paddy’ego do nagrania kilku utworów na płytę „Bonaparte Retreat” i stał się stałym członkiem grupy. Wokal Kevina jest prezentuje stary styl, i generalnie wykonywany jest a capella. Na bodhranie potrafi grać w sposób subtelny lub naprawdę gorący. Kevin wydał w 1988 roku solowy album „The Week Before Easter”. Kevin ma troje dzieci, Peigí, Ruairí i Ellę i mieszka w Wicklow ze swoją partnerką Jean. Matt Molloy Matt Molloy urodził się w hrabstwie Roscommon, w rodzinie specjalizującej się w grze na flecie, instrumentu, z którego ten obszar jest słynny. Gry na flecie uczył się od ojca, w wieku ośmiu lat grał w szkolnej orkiestrze a jak miał osiemnacie, to zdobył główną nagrodę w konkursie muzyki tradycyjnej. Na początku lat 70-tych przeniósł się do Dublina, by pracować, jako inżynier w liniach lotniczych. Tutaj poznał Paddy’ego Moloney’a i zaczął wystepować na muzycznych scenach. Matt, razem z Donalem Lunnym, był współzałożycielem grupy The Bothy Band i nagrał z tą formacją cztery albumy, cenione do dzisiejszego dnia. Po rozpadzie grupy Matt dołączył do zreformowanego Planxty, po czym stał się członkiem The Chieftains od 1979 roku. Oprócz swojej pracy w zespole, Matt brał udział w nagraniu wielu innych płyt a jako solista występował z Irlandzką Orkiestrą Kameralną w głównej kompozycji Mícheála Ó Súilleabháina, „Oileán/Island”. Matt mieszka w Westport i ma 4 dzieci: Petera, Niamh, Clare (zmarła w 2013 roku) i Jamesa, które ma ze swoją zmarłą żoną Geraldine. Matt jest także właścicielem słynnego pubu, Matt Molloy’s, odwiedzanego przez wiele znanych postacji, tak jak Twiggy, Noel i Liam Gallagher, Jerry Garcia i inni. Michael Tubridy Pochodzący z Kilrush w hrabstwie Clare, Michael Tubridy, znany był z gry na flecie, flażolecie (tin whistle) i concertinie, istrumentów, z których słyną te okolice. Podczas studiów w University College w latach 50-tych, zaczął grać w Thomas Street Pipers' Club, gdzie poznał Paddy’ego Moloneya i Seana Pottsa a razem uczestniczyli w sesjach muzycznych i prowadzili programy radiowe. Wraz z Paddym, Seánem Pottsem i Martinem Fayem, był członkiem, założycielem grupy The Chieftains w 1962 roku. Presja ciągłego koncertowania, spowodowała, że ten cichy flecista wycofał się z zespołu w 1979 roku i powrócił do pracy jako inżynier. Wciąż jednak jest związany z tradycyjną muzyką, poprzez pracę pedagogiczną na festiwalach muzyki tradycyjnej. Martin Fay Martin Fay wychował się na przedmieściach Dublina a do muzyki zainspirował go film o Paganinim. Ścieżka dżwiękowa Yehudi Menuhina wywarła na nim głębokie wrażenie, przekonał ojca, by kupił mu skrzypce i, wkrótce, stał się studentem Szkoły Muzycznej w Dublinie. Martin zawsze był zainteresowany muzyką tradycyjną, choć szkolił się w muzyce klasycznej. Zarzucił pomysł zarabiania na życie grając muzykę poważną a dawny nauczyciel znalazł mu miejsce w sześciosobowym zespole grającym krótkie kawałki, w przerwach, w Abbey Theatre. Wkrótce potem, Martin został członkiem Ceoltóirí Cualann, a następnie, jednym z członków-założycieli The Chieftains. Martin jest najbardziej znany z wolnych, spokojnych, emocjonalnych interpretacji slow airów. Martin mieszkał w Dublinie z żoną, Grainne aż do śmierci w listopadzie 2012 roku. Seán Potts Seán Potts, rodowity dublińczyk, poznał i zaprzyjaźnił się z Paddym Moloneyem w 1950 roku. Podobnie jea Moloney był mistrzem flażoletu (tin whistle) i często razem występowali w klubach i na muzycznych sesjach w Dublinie i okolicach. Seán był członkiem Ceoltóirí Cualann a 1962 roku wraz z Paddym Maloneyem i Michaelem Tubridym założył The Chieftains. W 1968, na krótko, opuścił The Chieftains i zaczął pracę w wytwórni Gael Linn, po czym powrócił do zespołu. Ostatecznie opuścił grupę pod koniec lat 70-tych, kiedy to zdecydował się zwolnić tempo i zająć się swoim życiem prywatnym. Na tą decyzję wpłynął też groźny incydent lotniczy spowodowany burzą, w którym brał udział . Po rozstaniu z The Chieftains pracował w stacji radiowej, zajmował się również promocją tradycyjnej muzyki irlandzkiej. Od czasu do czasu występował na festiwalach specjalizujących się z muzyce folkowej. Wraz synem, Seanem Og Pottsem i innymi znanymi muzykami, założył grupę Bakerswell, która wydała płytę i odnosiła sukcesy koncertowe. Seán Potts zmarł 11 lutego 2014 roku. Ze swoją żoną, Bernadettą (poślubioną w 1960) mieli czwórkę dzieci. Peadar Mercier Peadar Mercier urodził się w Dublinie, w 1914 roku a na bodhranie zaczął grać gdy miał 40 lat, gdy zainteresował się muzyką Seána Ó Ríady i muzyką irlandzką. Peadar przystąpił do grupy Ceoltóirí Cualann, wkrótce po jej sformowaniu a następnie, w 1966 roku, zastąpił w The Chieftains Davida Fallona. Z The Chieftains odszedł w 1976, gdy grupa zdecydowała się przejść na zawodowstwo. Jego muzyczny talent odziedziczył syn, Mel, występujący w Europie i Stanach Zjednoczonych. Derek Bell Zanim przystąpił do The Chieftains, ten pochodzący z Belfastu muzyk, miał za sobą udaną karierę. Ten wyjątkowo utalentowany muzyk, który napisał swój pierwszy koncert w wieku 12 lat, studiował w Royal College of Music oraz w całej Europie i Stanach Zjednoczonych u takich renomowanych nauczycieli jak Leon Goossens czy Madam Rosina Lhevinne. Derek grał w Royal Philharmonic Orchestra i występował w Pittsburghu, Moskwie, Londynie, Budapeszcie i grał w tym czasie, również w American Wind Symphony Orchestra, na oboju, rogu i fortepianie. Komponował sonaty fortepianowe i symfonię w tonacji Es-dur na orkiestrę. Otrzymał nagrodę Manns Prize od Royal College of Music za swój talent muzycznych. Przyłączył się do zespołu The Chieftains, w pełnym wymiarze, w 1974 roku, na płycie „The Chieftains 4”. Wcześniej występował z nimi gościnnie, szczególnie w aranżacjach utworów Turlough O' Carolan (ślepego harfisty z 17 wieku). Derek jest najbardziej znany ze gry na harfie, ale był też znakomitym muzykiem na oboju, rogu, rożku angielskim, cymbałach i instrumentach klawiszowych. Jego muzyka na obój i instrumenty klawiszowe zostały włączone do stylu gry The Chieftains a gra na cymbałach przyczyniła się do reanimacji starego instrumentu irlandzkiego o nazwie tiompan (kotły). Oprócz współpracy z The Chieftains, Derek nagrał sześć solowych albumów, pięć na harfę i jeden na fortepian. Derek grał na wielu instrumentach, zarówno dętych, jak i klawiszowych. Derek mieszkał w Belfaście ze swoą żoną Stephanie oraz swoimi ukochanymi kotami. Zmarł w październiku 2002 roku.
The High Kings, to irlandzka grupa balladowa, męska wersja Celtic Woman, pod kierownictwem muzycznym Davida Downes z Riverdance. Zadebiutowali w 2008 roku, tak naprawdę, od razu jako supergrupa, gdyż w jej składzie znalazły się same znane nazwiska irlandzkiej muzyki.
W grupie znaleźli się: Clancy Finbarr (ur. w Carrick-a-Suir, Tipperary, syn Bobby Clancy, grał w Clancy Brothers), Martin Furey (ur. w Dunmore East, Hrabstwo Waterford, syn Finbara Furey z Fureys, grał w grupie Bohinta), Brian Dunphy (urodził się w Dublinie, syn Seana Dunphy, który reprezentował Irlandię na Eurowizji 1967, była gwiazda Riverdance) oraz Darren Holden (urodził się w hrabstwie Kilkenny, grał w Riverdance, między innymi Broadwayu i odnosił sukcesy również jako artysta solowy).
Wszyscy oni dorastali w atmosferze nasiąkniętej irlandzką tradycją, będąc bezpośrednimi świadkami siły oddziaływania dobrze wykonywanej muzyki na publiczność.
Grupa The High Kings została utworzona w Dublinie w 2007 roku, przez managera Celtic Woman Dave’a Kavanagha oraz kompozytora i dyrektora muzycznego Davida Downesa. Jako The High Kings Finbarr Clancy, Martin Furey, Darren Holden, i Brian Dunphy przynoszą połączenie słodkiego, irlandzkiego piękna z głębokim, mrocznym, emocjonalnym brzmieniem, który mogą wyprodukować tylko głosy Irlandczyków. Są uważani za najbardziej obiecujący męski zespół wokalny od czasów Clancy Brothers i Tommy Makema z 1960 roku. Ich utwory są bardziej wygładzone i dopracowane niż braci Clancy, zawierając w sobie zarówno bogactwo Celtic Woman i surowość braci Clancy.
Producenci chcieli utworzyć nową grupę jako połączenie The Clancy Brothers i Dubliners. Chcieli przywołać stare irlandzkie utwory z powrotem na listy przebojów, za pomocą utalentowanych muzyków, którzy potrafią i śpiewać i grać i pisać.
Swój pierwszy album, wraz z płytą DVD, pod własnym tytułem, wydali w 2008 roku. Wydawnictwo szybko wspięło się na wysokie miejsca w rankingach, osiągając wysoką pozycję na liście Amazon, 150 na liście Billboard Top 200 wśród wszystkich albumów a drugą w kategorii „world music”. Duży udział w promocji miała amerykańska telewizja publiczna, która zamieściła zespół w specjalnym programie na dzień Św. Patryka. Koncerty z Celtic Woman otwierały promocyjną trasę koncertową w USA. Następna była trasa po swoim kraju.
Pod koniec 2009 roku grupa podpisała kontrakt z Universal Ireland i wydała swój drugi album, „Memory Lane” w lutym 2010 roku. Album bardzo dobrze się sprzedawał i, w efekcie, zdobył status platynowej płyty już w czerwcu, zaledwie 4 miesiące od ukazania. W Ameryce album został wydany w marcu 2011 America a grupa pozostała w Stanach przez cały miesiąc promując płytę. Na żywo w albumie Irlandii odnotowano w 2010 roku podczas trasy i wydany na początku 2011 roku. Status platynowej płyty osiągnęły oba wydane albumy – „The High Kings” i „Memory Lane”.
Płyta koncertowa „The Live in Ireland” powstała podczas trasy w 2010 roku a wydana została na początku 2011.
17 marca 2011 zespół zagrał dla amerykańskiej publiczności, występując w popularnym programie „Live with Regis and Kelly”, a następnie na scenie w Bostonie.
W dniu 18 marca 2012 r. High Kings poprowadzili uroczystości w dniu Św. Patryka Dzień na Trafalgar Square w Londynie dla około 15.000 ludzi.
20 marca 2012 zostali zaproszeni na występy podczas uroczystości w dniu Św. Paryka w Białym Domu w Waszyngtonie. Wydarzenie zostało zorganizowane przez prezydenta USA Baracka Obamę z udziałem Enda Kenny, szefa rządu irlandzkiego.
W dniu 12 marca 2013 grupa zapowiedziała trzeci studyjny album „Friends for Life”, wyprodukowany przez Sharon Shannon i Johna Dunforda, składający się z ośmiu oryginalnych utworów i wyboru klasycznych ballad. Album ukazał się we wrześniu 2013 roku.
Album „Four Friends Live” ukazał się 14 listopada 2014 roku. Nagrań dokonano podczas koncertu w The Millennium Forum w Derry, tego samego roku a zawiera koncertowe wersje piosenek z ostatniej płyty studyjnej. Na albumie CD i płycie DVD można znaleźć, również, inne znane kawałki, takie jak „The Parting Glass”, „McAlpines Fusiliers” and „The Town I Loved So Well”.
Album „Grace & Glory”, wydany w 2016 roku, zawiera dobrze dobraną antologię tradycyjnych irlandzkich (i amerykańskich) piosenek, zaśpiewanych w specyficznym stylu zespołu. Album nie zawiera własnych kompozycji grupy, lecz tylko ich ulubione stare utwory. Ich własny, optymistyczny, balladowy styl szczególnie słychać w piosenkach „Schooldays Over”, „Follow Me Up To Carlow”, „Spancil Hill” czy „Ride on”. Amerykańskie akcenty na płycie, to „Hand Me Down My Bible” i „Goodnight Irene”.
We wrześniu 2017 roku zespół ogłosił, że Martin Furey kończy pracę w The High Kings, a w październiku ogłosili, że na kanadyjską trasę koncertową zastąpi go George Murphy. George od tego czasu pozostał w zespole na stałe, grając na gitarze i banjo oraz śpiewając. Najbardziej znany jest z występu w programie telewizji RTE "You're a Star". George Murphy urodził się 30 stycznia 1986 roku, w drugą rocznicę śmierci Luke'a Kelly, w Beaumont, przedmieściu Dublina. Wcześniej nagrał dwie solowe płyty i wideo z piosenką „Raglan Road”, będącą hołdem dla Luke'a Kelly'ego w 30 rocznicę śmierci. Film został nakręcony w pubie O'Donoghue na Baggot Street w Dublinie.
Zespół uczcił swoje 10-te urodziny nowym albumem „Decade: The Best of the High Kings”, będącym retrospekcją całej dotychczasowej kariery. Album ukazał się w listopadzie 2017 roku. Album zawiera 18 najbardziej popularnych kompozycji w tym pięć całkowicie nowych. Zawiera piosenki uwielbiane przez fanów, taki jak „Rocky Road to Dublin”, „Marie's Wedding” czy „Spancil Hill”.
W marcu 2021 ukazała się nowa płyta grupy The High Kings zatytułowana „Home From Home”. Album został nagrany na żywo w Concert Deck w Dublinie. „Home from Home” to podróż przez klasyczne piosenki folkowe, stare i nowe. Ideą tego albumu było zabranie fanów w podróż po całym świecie, do niektórych miejsc, w których członkowie grupy czują się jak w domu. Do tego celu zostały wybrane takie piosenki jakie ich zainspirowały. Album rozpoczyna się od „The Streets of London”, Ralpha McTella, a następnie szybko przechodzi do piosenki „The Dutchman” z repertuaru Finbara Clancy. Pierwsze dwie piosenki to powolne gitarowe ballady, lecz kolejna piosenka „Wild Colonial Boy” jest już znacznie żywsza.„Summer in Dublin”, piosenka z lat 80-tych, napisana przez Liama Reilly'ego. „Farewell to Nova Scotia”, to Brian Dunphy na bodhranie i wokal Paulema O’Briena. „The Streets of New York” została spopularyzowana przez The Wolfe Tones. Następny utwór, to piosenka „Caledonia” Dougiego MacLeana pretendendująca do hymnu narodowego Szkocji. Niespodzianką może być dołączenie „City of Chicago” Christy Moore’a. „The Green Fields of France”, piosenka Erica Bogle'a została wydana przez zespół trzy razy w albumach studyjnych, z których wszystkie różnią się od siebie. W piosence „Carrickfergus” zespół zaprezentował własne podejście do tej znanej ballady a pojawia się tutaj gościnnie Brian Kennedy. Ostatnia piosenka na albumie, „The Galway Races”, najbardziej znana z wykonania Liama Clancy'ego z The Clancy Brothers & Tommy Makem wykonana jest przez jego siostrzeńca Finbara, pokazując szczególny związek z wielkimi popularyzatorami muzyki irlandzkiej.
„The Road Not Taken”, wydany w czerwcu 2023 roku, to zupełnie nowy album, który współtworzył i wyprodukował z niektórymi z najbardziej płodnych i popularnych irlandzkich artystów, w tym The Script, Kodaline, Picture This, Ryan Sheridan, JC Stewart, Wild Youth i wiele innych uraz udział Steve'a Perry'ego (Journey), Sharon Corr i inni. Ten album, zawierający przeboje, takie jak „Chasing Rainbows”, „The Road Not Taken” i „Connemara Bay”, jest pierwszym w pełni oryginalnym albumem zespołu i po raz pierwszy w historii łączy to, co najlepsze w muzyce irlandzkiej, w celebrację irlandzkiego folku! Zestaw piosenek dowodzi, że zespół ma nieuchwytny talent do sprawiania, by nowa piosenka brzmiała tak, jakby istniała już od dłuższego czasu. Wśród singli z albumu znajdują się genialne „Connemara Bay”, „1845” i podnoszący na duchu „Chasing Rainbows”, a także „The Streets of Kinsale” z udziałem niezrównanego Steve'a Perry'ego. To pierwszy album z całkowicie oryginalną muzyką The High Kings – w skład którego wchodzą Finbarr Clancy, Darren Holden, Brian Dunphy i Paul O’Brien.
The High Kings perform on stage in London, December 2011. l-r Darren Holden, Finbarr Clancy, Brian Dunphy, Martin Furey Źródło: Wikipedia
The High Kings with George Martin 2017.
Skład zespołu: Finbarr Clancy - śpiew, gitara akustyczna, flet, gitara basowa Darren Holden - śpiew, gitara akustyczna, mandolina, akordeon Brian Dunphy - śpiew, gitara akustyczna, bodhran George Murphy - śpiew, gitara akustyczna, banjo (2017-)
Martin Furey - śpiew, gitara akustyczna, banjo, bouzouki, whistle (-2017) gościnnie przy nagraniu Memory Lane: Nollaig Casey - skrzypce David Downes - whiste, gitara, instr. klawiszowe, instr. perkusyjne Dave Keary - gitara, bouzouki Máirtín O'Connor - akordeon Michael "Fitzy" Fitzgerald - pipe gościnnie przy nagraniu The High Kings: Nollaig Casey - skrzypce Robbie Harris - bodhran, instr. perkusyjne Ewan Cowley - gitara akustyczna, banjo, bouzouki, mandolina, whistle, gitara basowa
Dyskografia: The High Kings - 2008 CD Manhattan Records Live in Dublin - 2008 DVD The Blue Note Label Group Memory Lane 2010 - CD Universal Music Ireland Live in Ireland - 2011 CD Celtic Music Collections Friends for Life - 2013 CD Sony Music Classical Four Friends Live - 2014 CD/DVD Grace & Glory - 2016 CD Decade - The Best Of The High Kings - 2017 CD Home From Home - 2021 CD The Road Not Taken - 2023 CD
The High Kings
The High Kings 2008 1. Paddy's Green Shamrock Shore 2. Will Ye Go Lassie, Go? 3. Galway To Graceland 4. The Black Velvet Band 5. The Rocky Road To Dublin 6. Marie's Wedding 7. Fields Of Glory 8. Ar Éireann Ní Neosainn Cé hÍ 9. The Little Beggarman 10. The Beggarman Jig 11. The Auld Triangle 12. The Parting Glass 13. The Wild Rover (Live)
Live in Dublin
Live in Dublin 2008 DVD Track List: 1. The Rocky Road To Dublin 2. The Black Velvet Band 3. Jimmy Murphy 4. The Wild Rover 5. Paddy's Green Shamrock Shore 6. Galway to Graceland 7. The Little Beggarman 8. The Beggarman Jig 9. Bodhrán Solo 10.Dance At The Crossroads 11.The Holy Ground 12.Will Ye Go Lassie, Go? 13.Fields of Glory 14.Marie's Wedding 15.The Auld Triangle 16.Ar Eireann Ní Neosainn Cé hI 17.Phil The Fluther's Ball 18.The Parting Glass
Memory Lane
Memory Lane 2010 1. Step It Out Mary 2. As I Roved Out 3. The Fields of Athenry 4. On The One Road (feat. The Wolfe Tones) 5. Raglan Road 6. Whiskey in the Jar 7. Leaving Of Liverpool 8. Red is The Rose 9. Star Of The County Down 10. Boolavogue 11. Cavan Girl 12. The Rising Of The Moon 13. Green Fields of France 14. The Irish Rover
Live in Ireland
Live in Ireland 2011 1. Rocky Road To Dublin 2. Finnegan’s Wake 3. The Black Velvet Band 4. The Fields of Athenry 5. Star of The County Down 6. Rare Auld Times 7. Joe Hill 8. Holy Ground 9. The Town I loved So Well 10. Go Lassie Go/ Dutchman 11. The Rising of The Moon 12. Green Fields of France 13. Red is The Rose 14. As I Roved Out 15. Dirty Old Town
Friends for Life
Friends for Life 2013 1. Oh Maggie 2. Gucci 3. All Around the World 4. Johnny Leave Her 5. Health to the Company 6. Galway Girl 7. Peggy Gordon 8. High 9. Ireland's Shore 10. Come with me now 11. McAlpines Fusiliers 12. Friends for Life
Four Friends Live
Four Friends Live 2014
CD 1. Rocky Road To Dublin 2. McAlpine's Fusiliers 3. Peggy Gordon 4. The Town I Loved So Well 5. Step It Out Mary 6. Johnny Leave Her 7. Friends For Life 8. Ireland's Shore 9. Will Ye Go Lassie Go 10. Leaving Of Liverpool 11. Whiskey In The Jar 12. The Parting Glass 13. Irish Rover
DVD 1. Rocky Road To Dublin 2. McAlpine's Fusiliers 3. Peggy Gordon 4. The Fields Of Athenry 5. Red Is The Rose 6. Joe Hill 7. The Town I Loved So Well 8. Step It Out Mary 9. The Rising Of The Moon 10. Oh Maggie 11. Dirty Old Town
12. Johnny Leave Her 13. Friends For Life 14. Finnegan’s Wake 15. Ireland's Shore 16. Will Ye Go Lassie Go 17. Leaving Of Liverpool 18. Whiskey In The Jar 19. The Parting Glass 20. Irish Rover
Grace & Glory
Grace & Glory 2016
CD 1. Hand Me Down My Bible 2. Schooldays Over 3. Spancil Hill 4. Follow Me Up To Carlow 5. Grace 6. Kelly The Boy From Killane 7. Goodnight Irene 8. Ride On 9. The Green Fields Of France 10. Nancy Spain 11. Early Morning Rain 12. The Boys Are Back In Town
Decade - The Best Of The High Kings
Decade - The Best Of The High Kings 2017
CD 1. The Rocky Road to Dublin 2. Spancil Hill 3. The Fields Of Athenry 4. The Rising Of The Moon 5. Hand Me Down My Bible 6. Rare Auld Times 7. Four Green Fields 8. The Lonesome Boatman 9. Homeland 10. Marie’s Wedding 11. The Green Fields of France 12. The Black Velvet Band 13. Irish Pub Song 14. Red Is The Rose 15. Grace 16. Friends For Life 17. The Town I Loved So Well 18. The Parting Glass
Home From Home
Home From Home 2021
CD 1. Streets of London 2. The Dutchman 3. Wild Colonial Boy 4. Summer in Dublin 5. Farewell to Nova Scotia 6. Streets of New York 7. Caledonia 8. City of Chicago 9. Green Fields of France 10. Carrickfergus 11. Galway Races
The Road Not Taken
The Road Not Taken 2023
CD 1. Connemara Bay 2. Chasing Rainbows 3. Men of Aran 4. Go With The Flow 5. The Big Fella 6. Son of Ireland 7. The Streets of Kinsale 8. The Road Not Taken 9. 1845 10. Paddy's Day 11. Song For Kelly 12. Where I Belong 13. Iveagh Gardens
The Paul McKenna Band, to wielokrotnie nagradzana grupa z Glasgow, która łączy tradycyjny i współczesny materiał w świeży i ekscytujący sposób. Paul i jego zespół czerpią zarówno ze szkockiego, jak i irlandzkiego folku w postaci dynamicznego, bogatego wachlarza oryginalnych i tradycyjnych materiałów, dodając do swojego repertuaru własne i zapożyczone utwory wpisujące się w ich styl muzyczny. Paul McKenna od dawna jest zaliczany jest do najlepszych szkockich piosenkarzy i autorów piosenek, uzbrojonych w potężny, ale pełen emocji głos, który często, w swoich piosenkach, porusza współczesne problemy.
Paul McKenna to znakomity piosenkarz, autor tekstów i multiinstrumentalista z Glasgow, którego muzyka czerpie z bogatych tradycji zarówno muzyki szkockiej, jak i irlandzkiej łącząc ją ze współczesnymi wpływami.
Rodzice Paula przybyli do Szkocji z Irlandii z Donegal i z Mayo na początku lat pięćdziesiątych w poszukiwaniu w pracy. Osiedlili się w Glasgow i przekazali synowi zamiłowanie do muzyki i piosenek ze starego kraju. Paul ukończył The Royal Conservatory w Glasgow z dyplomem z tradycyjnej muzyki szkockiej i zaczął pisać własne kompozycje sięgając do irlandzkiej muzyki.
Paul założył pierwszą wersję swojego zespołu w 2006 roku i w krótkim czasie zwrócił na siebie uwagę jednego z czołowych szkockich trubadurów, Dicka Gaughana. Członkami zespołu byli wokalista i autor tekstów Paul McKenna (gitara), Sean Gray (flet, gwizdki), David McNee (bouzouki), Ruairidh MacMillan (skrzypce) i Ewan Baird (bodhran). Grali muzykę tradycyjną, a także oryginalne piosenki i melodie.
Dick Gaughan, którego śpiew wywarł duży wpływ na Paula, był pod tak wielkim wrażeniem tego, co usłyszał, że zgodził się wyprodukować pierwszy album zespołu „Between Two Worlds”. Ten debiutancki album ukazał się w 2009 roku, wydany przez wytwórnię Greentrax. Piosenki na płycie to ciekawe połączenie doskonałych piosenek Paula i nowych interpretacji starych ulubionych utworów. Trzy piosenki Paula na albumie są dobrze skomponowane, ze świetnymi tekstami i chwytliwymi melodiami, stylistycznie akustycznym folkiem / tradycją z atrakcyjnym nowoczesnym popowym akcentem. Podobnie imponująca jest interpretacja tradycyjnych ulubionych przez zespół, tchnąc nowe życie w stare klasyki; zawierają nowe wersje „The Lea Rig”, „P stands for Paddy”, „The Jolly Beggar” i „Ballad of Accounting” Ewana McColla. Pod koniec roku Paul McKenna Band otrzymał tytuł Best Up and Coming Act na gali MG Alba Scots Trad Music Awards.
W 2009 i 2010 roku koncertowali w całej Europie, odwiedzając Niemcy, Holandię, Austrię, Włochy, Czechy, Słowenię, Hiszpanię i Wielką Brytanię. Zespół ukończył także miesięczną trasę koncertową po USA, która zbiegła się z wydaniem pod koniec 2010 roku płyty „Between Two Worlds” przez wydawnictwo Mad River Records.
W grudniu 2010 roku grupa nagrała swój drugi album studyjny „Stem The Tide”. Producentem był Brian McNeill, znany z Battlefield Band, a materiał został nagrany w Watercolour Studios w Ardgour. Płyta ukazała się w marcu 2011 roku. Album łączy w jedną całość temat geografii, historii i polityki tworząc spójną warstwę z dodatkiem goryczy, refleksji i humoru. Zestaw instrumentów powoduje, że muzyka jest ostra i dopracowana w całym tekście, a skrzypce nadają jej klasyczny charakter. Na całej płycie bogate aranżacje muzyczne są pomysłowe, rytmiczne i wciągające, a ich ciągła różnorodność dodaje niespokojnej energii całemu albumowi.
W 2011 roku zespół koncertował w Ameryce Północnej, Kanadzie, Danii, Niemczech, Włoszech i Wielkiej Brytanii, występując na najważniejszych festiwalach folkowych, takich jak Milwaukee Irish Fest, Tonder Festival oraz Cambridge Folk Festival.
Pod koniec 2011 roku do grupy dołączył skrzypek Mike Vass i pierwszy koncert zagrał wraz z zespołem na festiwalu Celtic Connections w Glasgow. Mike Vass to jeden z najbardziej kreatywnych muzyków na szkockiej scenie muzycznej, grający wcześniej w zespole Malinky. Mike zastąpił Ruairidha MacMillana.
Rok 2012 przyniósł kolejne wyróżnienia. Paul McKenna zdobył nagrodę dla najlepszego wokalisty , Scots Singer Of The Year w plebiscycie MG Alba Scots Trad Music Awards. Podczes tego samego wydarzenia Mike Vass odebrał tytuł kompozytora roku a zespół był nominowany do nagrody grupy roku. W tym samym roku grupa wystąpiła na dwóch znanych festiwalach w Kanadzie, Edmonton Folk Festival oraz Summerfolk.
Rok 2013 rozpoczął się wyprzedanym koncertem w słynnym na całym świecie Celtic Connections w Glasgow a w czerwcu ukazał się nowy album. Swój trzeci album zatytułowany „Elements” nagrali we własnym studio, finansując go częściowo na zasadach crowdfundingu. Płyta ukazała się w czerwcu 2013 roku. Na tym albumie jest wiele do radości - zawiłe aranżacje świetnych piosenek, mocna produkcja, angażujące wokale a niedawny dodatek niezwykle utalentowanego Mike'a Vassa, grającego na banjo i skrzypcach, dodał głębię brzmieniu.
W 2014 roku zespół koncertował w USA i Kanadzie, wliczając w to pierwszą trasę w Nowej Szkocji. Podczas pobytu w Ameryce dołączyła do grupy skrzypaczka i wokalistka z Nowej Szkocji Shannon Quinn. Współpraca przedłużyła się na wiele lat wspólnych koncertów. Shannon była obecna na scenie folkowej od wielu lat. Swój pierwszy album „The Irwin Lake Sessions” wydała w 2008 roku a kolejny „If All the Young Ladies” w 2015. Oprócz solowej działalności Shannon występuje w duecie ze swoim ojcem Tonym Quinn znanym z Halifax komediowo muzycznym wykonawcą.
We wrześniu i październiku 2014 Paul wraz zespołem odbyli wspólną trasę po Wielkiej Brytanii wraz z grupą The Outside Track z muzykami ze Szkocji, Irlandii i Cape Breton, do której to dołączyła w ostatnim czasie, pochodząca z muzycznej rodziny Black Family, irlandzka wokalistka Aoife Scott. Koncerty The Outside Track, to radosna kombinacja tradycyjnej muzyki ze Szkocji, Irlandii i Cape Breton z tańcem i stepowaniem.
W 2016 roku grupa obchodziła swoją dziesiątą rocznicę. Z tej okazji ukazał się czwarty album „Paths That Wind”, wyprodukowany przez legendarnego Johna McCuskera, który uczestniczy w nagraniach również jako muzyk. Płyta została nagrana w zmienionym składzie: Paul McKenna, Sean Gray, Ewan Baird oraz Conor Markey. Conor zastąpił jednego z założycieli grupy, Davida McNee. Zakończyła się, także, współpraca z Shannon Quinn a jej miejsce, trochę później, zajął Jack Smedley. W nagraniach najnowszego albumu uczestniczyli znani muzycy: John McCusker, Rod Paterson, Mike Vass oraz James Lindsay (Breabach). Album zawiera osiem piosenek i dwa utwory instrumentalne, łącząc oryginalny materiał z tradycyjnymi piosenkami, a także dobrze dobranymi coverami. Wśród oryginalnych materiałów wyróżnia się otwierający utwór „Long Days”, który odzwierciedla odwieczny motyw tęsknoty za domem. Jak zawsze, zespołowi udało się zaaranżować tradycyjne utwory w taki sposób, aby wzmocnić ich własne, nowoczesne podejście, pozostając wiernymi korzeniom muzyki. Takim przykładem jest ich wykonanie tradycyjnej piosenki irlandzkiej, „The Banks of The Moy”. Mocno brzmi, także, antyfaszystowski hymn Peggy Seeger, „Song of Choice”.
W 2017 roku zespół bardzo intensywnie koncertował. Ich muzyki można było posłuchać na sześciu różnych festiwalach w Kanadzie, od Vancouver do Nowej Szkocji i byli gośćmi na festiwalach Tonder Folk Festival oraz Cambridge Folk Festival. W składzie nastąpiły kolejne zmiany. W miejsce Seana Graya i Jacka Smedley pojawili się Robbie Greig i Conal McDonagh. Robbie Greig to uznany skrzypek występujący głównie jako muzyk sesyjny, mający w swojej karierze współpracę z takimi zespołami jak Tannara, Niteworks, Malinky czy Talisk. Robbie jest również założycielem grupy Inyal. Conal McDonagh, to dudziarz z Poolewe w Szkocji. Conal grał w różnych grupach a na stałe w zespole Inyal.
W 2018 grupa została wyróżniona nominacją w plebiscycie MG ALBA Scots Trad Music Awards, w kategorii folkowej grupy roku, lecz zwycięzcą została gaelicka supergrupa Daimh. W czerwcu, w czasie podróży do Australii wystąpili na festiwalu National Celtic Festival w Portarlington niedaleko od Melbourne.
Kolejny album „Breathe” ukazał się w czerwcu 2019 roku. Breathe to ich piąty album. Producentem album jest Mike Vass i tym razem prawie cały zestaw to oryginalne materiały. Wyjątkiem jest tradycyjny reel „Fanad Mare” napisany przez skrzypka Doyla z Fanad po tym, jak rzekomo doświadczył wizji druid wracający do domu z imprezy tanecznej i oparty na rytmie kopyt swojego konia. Płyta pokazuje rozwój Paula jako autora tekstów. Dwa kawałki powstały we współpracy z kanadyjskim autorem Dave'em Gunningiem a jeden z australijką Liz Stringer. Płytę otwiera balladowy utwór tytułowy , który jest delikatną, prostą piosenką miłosną zaśpiewaną charakterystycznym wokalem Paula. Końcowa piosenka z piszczałkami i gwizdkami, jest coverem „The Molly May”, napisanym przez kanadyjskiego piosenkarza bluegrass i muzyki celtyckiej, JP Corniera.
The Tannahill Weavers to, z pewnością, jedna z najważniejszych szkockich grup muzyki tradycyjnej. Jako jedni z pierwszych włączyli Great Highland Bagpipe (szkockie dudy) do swojego instrumentarium. Wcześniej instrument ten wykorzystywany był wyłącznie jako instrument solowy. Przyczynili się w ten sposób do zmiany brzmienia muzyki tego regionu. Ich muzyka jest mocno osadzona w historii Szkocji a dudy, ze swoim unikalnym brzmieniem i donośnym dźwiękiem, są pierwszoplanowym instrumentem. Zespół powstał w 1968 roku w Paisley, dziś mieszczące się w zespole miejskim Glasgow, pierwsze kroki stawiając w St. Peter's Folk Club, Glenburn, który należał do ojca jednego z założycieli, Neila Doherty'ego. Nazwa zespołu jest rodzajem hołdu dla szkockiego poety Roberta Tannahilla, znanego jako „Poeta Tkacz” (ang. Weaver Poet), który urodził się i tworzył muzykę oraz poezję właśnie w Paisley. Tannahill żył w tym samym okresie co największy szkocki poeta Robert Burns. Paisley, na początku 19 wieku stało się silnym ośrodkiem przemysłu włókienniczego.
Grupa powstała w 1968 roku. Założyli ją następujący muzycy: John Cassidy (whistle, śpiew), Stuart McKay (śpiew, gitara, penny whistle), Neil Doherty (śpiew, gitara, mandolina, penny whistle), Jim McGowan (śpiew). Swoje próby przeprowadzali na zapleczu komunalnej kamienicy zamieszkiwanej przez rodzinę McKay, a pierwszy występ zaliczyli w klubie St. Peter's Folk, prowadzonym przez Pata Doherty'ego, ojca Neila. Początkowa popularność zespołu ograniczała się tylko do Szkocji. Wkrótce nagrali singiel, a w 1970 roku zebrali materiał na płytę, która nie została nigdy wydana, ponieważ ich manager nie potrafił zainteresować żadnej wytwórni płytowej. Grupa zdecydowała się, w końcu, rozprowadzać swoje nagrania podczas koncertów, lecz okazało się, iż źródłowy materiał jest uszkodzony. Kiedy już byli dobrze rozpoznawalni w Szkocji, rozpoczęli intensywne koncerty w Anglii, Danii, Francji, Belgii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. Swoją trasę w Niemczech i Holandii w 1974 zakończyli w dniu, w którym drużyna niemiecka zdobyła mistrzostwo świata w piłce nożnej. W między czasie całkowicie zmienił sie skład zespołu. W 1970 roku w zespole pojawili się Roy Gullane (gitara, banjo, mandolina) i szesnastoletni Phil Smillie (flet, whistle, bodran) a w 1972 Hudson Swan (bouzouki, skrzypce, glockenspiel, mandolina). Pierwsza płyta zespołu „Are Ye Sleeping Maggie” została wydana w 1976 a do jej produkcji zaproszony został Dougie MacLean (skrzypce, mandolina, gitara, banjo). Dougie został zaproszony do współpracy na Kinross Festival, lecz już rok później odszedł wybierającą karierę solową, bardzo udaną zresztą.
Grupa zaczęła przyciągać uwagę, gdy Roy Gullane and Phil Smillie wprowadzili dudy (highland bagpipes) do swoich występów. Byli pierwszym profesjonalnym szkockim zespołem, który z powodzenim to uczynił. Połączenie potężnych solówek na tym instrumencie, podkład gitarowy i wokal Roya Gullane oraz eteryczny flet Phila flet tchnął nowe życie do repertuaru tradycyjnych szkockich melodii i piosenek. W 1978 roku powstała druga płyta zespołu „The Old Woman's Dance”, na której na tym właśnie instrumenci grał Alan MacLeod. Na tej płycie pojawił się w zespole również Mike Ward na skrzypcach.
Na miejsce Douga MacLeana pojawiło się dwóch muzyków: Mike Ward (skrzypce, gitara, śpiew) oraz Alan MacLeod (dudy, whistle, flet). Zespół intensywnie koncertował po Europie. W 1978 roku grupa zagrała jako support dla Steeleye Span podczas ich ostatniego brytyjskiego tournee. W 1979 roku ukazał się trzeci album zatytułowany „The Tannahill Weavers”, za który otrzymali prestiżową nagrodę „Scotstar Award” dla folkowej płyty roku. W następnym roku Grupa koncertowała w Kanadzie, występując przed tysiącami widzów na folkowych festiwalach w Vancouver, Winnipeg i Toronto, z uznaniem i znakomitym przyjęciem w kanadyjskich mediach. Czwarty album „Tannahill Weavers IV” nagrany został w zmienionym składzie. Odchodzą Hudson Swan oraz Mike Ward a pojawia się Les Wilson (ur 7 stycznia 1955, Johnstone, Szkocja; bouzouki, mandolina, gitara, bas, śpiew), ostatniego albumu nagranego w Plant Life Records. Kolejny album „Passage” został pierwotnie nagrany w Holandii dla monachijskiej wytwórni w składzie: Gullane, Smillie, MacLeod i Bill Bourne (ur. jako Red Deer, Alberta, Kanada; śpiew, gitara, bouzouki), lecz szybko, ponownie nagrany w Ameryce dla Green Linnet Records. Na kolejnej płycie w „Land Of Light” z 1986 roku, do Gullane i Smillie dołączyli Iain MacInnes (highland bagpipes, whistle, śpiew) i Ross Kennedy (bouzouki, skrzypce, śpiew). Allbum zawierał piosenki napisane przez Gullane w tradycyjnym stylu. Na kolejnym wydawnictwie „Dancing Feet” pojawił się Stuart Morison (skrzypce, bones, gitara). Les Wilson powrócił do zespołu, zastępując Rossa Kennedy'ego na „Cullen Bay” z 1990 roku, na którym również pojawił się John Martin (ur. 01 kwietnia 1953, Bellshill, Szkocja, skrzypce, wiolonczela, altówka, śpiew, ex-Osjan) w miejsce Stuarta Morisona (który jeszcze uczestniczył w nagraniu trzech utworów na tej płycie). Kenny Forsyth (highland bagpipes, whistle) zastąpił MacInnesa w 1991 roku.
Ten skład przetrwał dwa albumy („The Mermaid's Song”, „Capernaum”), z których drugi zdobył nagrodę „NAIRD Award” (National Association of Independent Record Distributors) dla celtyckiego albumu roku, w maju 1995 roku. Duncan J. Nicholson (ur. 05 stycznia 1973, Inverness, Szkocja; highland bagpipes, whistle, keyboards) zastąpił Forsytha na „Leaving St Kilda”. Od tego momentu skład jest względnie stabilny i utrzymuje się do połowy lat 90-tych i jest uznawany za najlepszy w ich długiej karierze. W 2000 roku do grupy przyłącza się Colin Melville, jeden z najbardziej ekscytujących młodych dudziarzy szkockich, który uczy w szkole w Feisean. Colin uczęszczał do Heriot-Watt University w Edynburgu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera. Nagrał również "Fits o' Giggles" z Ally MacKenzie in 2004.
Po odejściu Lesa Wilsona I Duncana J. Nicholsona zespół gra w składzie:Roy Gullane, Phil Smillie, John Martin, Colin Melville.
Zróżnicowany repertuarze Tannahill tkaczy odzwierciedla dwoistość muzycznego dziedzictwa Szkocji. Obejmuje ona z jednej strony, mistyczne dźwięki celtyckiej muzyki szkockich gór, a z drugiej, awanturnicze, czasami nawet wojownicze, rytmy szkocko-angielskich nizin. Tannahill Weavers dokonuje mieszanki, pięknych, tradycyjnych, melodii z silnymi, współczesnymi, rytmami. Przenikliwy dźwięk szkockich dud jest głównym wątkiem łączącym starożytną pamięć ze wszystkim co tworzą.
W 2014 roku Lorne MacDougall zastąpił na dudach Colina Melvilla. Lorne to jednen z czołowych młodych dudziarzy w Szkocji. Ma duże doświadczenie w komponowaniu, aranżowaniu i występowaniu z różnymi grupami (Red Hot Chilli Pipers), a także w produkcjach filmowych i telewizyjnych.
W 2018 roku The Tannahill Weavers świętowali swoją 50 rocznicę i z tej okazji ukazał się nowy album, Òrach ("złoty" w języku gaelickim). Do produkcji Òrach (The Golden Anniversary Album), zgromadzili kolegów i dawnych członków zespołu, aby nagrać album z nowym materiałem - tradycyjne i współczesne utwory i zestawy melodii w charakterystycznym stylu zespołu.
W lutym 2019 roku odbył się ostatni koncert z udziałem skrzypka Johna Martina, który postanowił przejść na emeryturę. Jego miejsce zajął pochodzący z Tasmanii Malcolm Bushby, lecz jego rodzinne korzenie pochodzą ze Szkocji. Malcolm Bushby wygrał swój pierwszy konkurs skrzypcowy w wieku 12 lat i w kolejnym roku odbył trasę koncertową po Szkocji z zespołem swoich rodziców Johna i Caroliny Bushby, Tantallon. Nagrał wysoko oceniany solowy album Islands.
Po pięciu latach, w 2021 roku, grupa zakończyła współpracę z Lorne MacDougallem, a do zespołu dołączył dudziarz i skrzypek Iain MacGillivray, który jest również najmłodszym przywódcą klanu w Szkocji. Iain, biegle mówi po gaelicku i pracował przy takich ekscytujących produkcjach jak Outlander i Men in Kilts.
W październiku 2024 roku grupa wydała świąteczny album „Solstice”. Jest to całkowicie instrumentalny album, oferujący celtycką muzykę świąteczną w niepowtarzalnym stylu grupy. Jest to bardzo melodyjny wybór świątecznych melodii z celtyckim akcentem. Każdy utwór z albumu oferuje mieszankę znanych i mniej znanych sezonowych melodii. W nagraniach uczestniczyła gościnnie gaelicka wokalistka Annia MacGillivray.
Aktualny skład zespołu: Roy Gullane (1970): gitara, śpiew Phil Smillie (1970): flet, tin whistles, bodhran, śpiew Malcolm Bushby (2019): skrzypce, bouzouki, śpiew Iain MacGillivray (2021): highland bagpipes, skrzypce, whistle
W zespole grali: Założyciele: John Cassidy (1968-?): flet, gitara, whistles, śpiew Neil Doherty (1968-?): śpiew, gitara, mandolina, penny whistle Jim McGowan (1968-?): śpiew Stuart McKay (1968-?): śpiew, gitara, penny whistle
Leslie Wilson (1981-1982 i 1990-2009): Bouzouki, gitara, klawisze, śpiew Alan MacLeod (1978-1985): Bagpipes, whistles, bodhran, flety Bill Bourne (1983-1986): śpiew, bouzouki, gitara akustyczna i elektryczna, skrzypce, klawisze, bas Dougie MacLean (1976-1977): skrzypce, mandolina, tenor banjo, śpiew, gitara - Dougie występował z Tannahill Weavers około 1985/86, gdy Alan MacLeod odzedł z zespołu Duncan J. Nicholson (1996-2000): Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Gordon Duncan (1990): Highland bagpipes, tin whistles Hudson Swan (1972-1982): Bouzouki, skrzypce, śpiew, glockenspiel, mandolin Iain MacInnes (1986-1991): Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, śpiew Kenny Forsyth (1992-1995): Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Mike Ward (1978-1980): skrzypce, gitara, śpiew Ross Kennedy (1986-1989): Bouzouki, skrzypce, bas, śpiew Stuart Morison (1987-1989): Fiddle, bones, gitara Davie Shaw (1974 przed nagraniem pierwszej płyty): gitara basowa, gitara Willie Beaton (1980-1982?): skrzypce, śpiew Colin Melville (2000-2014): Highland bagpipes, Scottish smallpipes, tin whistles John Martin (1990-2019): skrzypce, wiolonczela, altówka, śpiew Lorne MacDougall (2014-2021): Highland bagpipes, Scottish smallpipes, tin whistle
Dyskografia: Are Ye Sleeping Maggie (1976) The Old Woman's Dance (1978) The Tannahill Weavers (1979) Tannahill Weavers IV (1981) Passage (1984) Land of Light (1986) Dancing Feet (1987) Best of the Tannahill Weavers 1979 - 1989 (1989) Cullen Bay (1990) The Mermaid's Song (1992) Capernaum (1994) Leaving St. Kilda (1996) The Tannahill Weavers Collection: Choice Cuts 1987-1996 (1997) Epona (1998) Alchemy (2000) Arnish Light (2003) Live and In Session (2006) Òrach (2018) Solstice (2024)
Are Ye Sleeping Maggie
Are Ye Sleeping Maggie 1...Are Ye Sleeping Maggie (4:57) 2...Ferrickside/The Laundry at Drummond Castle (2:16) 3...Galley of Lorne (3:37) 4...Birnie Bouzle (2:37) 5...Cam Ye by Atholl (5:21) 6...Hugaibh Oirbh (4:41) 7...The Gypsy Laddie (3:21) 8...My Love's in Germanie (5:55) 9...The Overgate (2:02) 10...Ca' the Yowes (4:56)
The Tannahill Weavers, like all groups on the folk scene, have had many trials over the years; the hard financial struggle and changes of personnel have, indeed, almost brought about the group's demise on several occasions, but it is now 1976 and they are still on the road, more popular than ever. The group consists of Roy Gullane (an original member), Hudson Swan, Dougie MacLean (recruited at the Kinross Festival), and the band's original roadie, Phil Smillie. Although they are well-established in Scotland, over the last few years the band has extended its touring to include England, Denmark, France, Belgium, Holland, Germany, Switzerland, and Austria. They have served their time as support artists to such people as Billy Connolly in Scotland and Hannes Wader in Germany, but are now established as bill-toppers in their own right. Indeed, during a six-week tour of the Continent this summer they appeared at no less than twenty major festivals. Their music, at one time heavily Irish-influenced, is now almost purely Scottish traditional. They approach their music with feeling, intelligence, grasp and understanding, but - perhaps best of all - with a sense of humour. Here then is their first LP; in a way an acknowledgement of their past and a looking forward to the future.
Alex Campbell Copenhagen, August 1976
We would like to thank Alan and Peggy and Michael and Christine (for looking after the bears), and everyone at New Farm, and wee Jennifer Roberts (for clapping her hands), with special thanks to Angie for the excellent food.
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: Guitar, Tenor Banjo, Mandolin, Vocals Phil Smillie: Flute, Whistle, Vocals, Bodhran Hudson Swan: Bouzouki, Vocals, Fiddle, Glockenspiel, Mandolin Dougie MacLean: Fiddle, Mandolin, Vocals, Guitar, Tenor Banjo All material traditional arranged Tannahill Weavers except where specified. Copyright of text other than lyrics held by Phil Smillie and Roy Gullane. Recorded in 1976 at Acorn Studios, Stonesfield, Oxford. Produced by Nigel Pegrum, engineered by Colin Bateman. Cover design and artwork by Peter Wagstaff Design. Digitally remastered in 1991 by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland. Engineer: Peter Haigh. Available as HRCD101 from: Hedera Records
The Old Woman's Dance
The Old Woman's Dance 1...Cameron McFadgen/The Humors of Cork/The Skyman's Jig (4:37) 2...The Deil's Awa' Wi' the Exciseman (2:45) 3...Bonnie Was Yon Rosie Briar (5:52) 4...Cam Ye O'er Frae France (2:14) 5...Wha'll Dance wi' Wattie/Pipe Major George Allan (3:26) 6...The Laird o' Cockpen (2:49) 7...The Irish Washerwoman/The Cook in the Kitchen/Miss Girdle (3:59) 8... Gloomy Winter's Noo Awa' (4:24) 9...The McGregors (5:00)
There are two exceptionally difficult things to do in life. One is to hang your rear end from a window then run down stairs and throw stones at it. The other is writing sleeve notes, especially when a good head on suitable shoulders is priority number one, but let's face it, some heads are no way fussy whose shoulders they perch on these days. This year our collective heads, and other accessories, have taken us from Wick to Penzance and Copenhagen to Vienna. We've rehearsed this album, in front rooms, back rooms, bathrooms, public bars and fields. We'd like then, to thank the many friends, old and new, who helped us, after all that, to make this, our second album.
A million thanks to: Stewart, Joanne & Mick - for the bottled relaxation Geoff, Hilary & Joel - who must have wished for a new Hadrians wall just north of Bedford Nigel - again for his help.
May the best thing they've ever seen be the worst thing they will ever see.
Tannahill Weavers '78 THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: Guitar, Tenor Banjo, Vocals Hudson Swan: Bouzouki, Glockenspiel, Harmonium, Foot Bass, Vocals Phil Smillie: Whistles, Flutes, Bodhran, Vocals Mike Ward: Fiddle, Guitar, Vocals Alan MacLeod: Bagpipes, Whistles, Flutes, Bodhran, Assorted Chanters Copyright 1978 Phil Smillie and Roy Gullane. Recorded at Free Range Studios, London. Produced by Nigel Pegrum. Engineered by Ashley Brigdale and Ron Eve. Remixed and digitally remastered in 1991 by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, with Peter Haigh as engineer. Available as HRCD102 from: Hedera Records
The Tannahill Weavers
The Tannahill Weavers 1...The Geese in the Bog/The Jig of Slurs (2:52) 2...Jock Stewart (3:45) 3...Tae the Weavers Gin Ye Gang/The Blackberry Bush (3:13) 4...Farewell to Fiunary/Heather Island (6:04) 5...Willie Cummings/The Red Speckled Hen/Dalena McKay (4:26) 6...The Merchant's Son/Dr. Ross's 50th Welcome the Argyllshire Gathering (3:32) 7...Ned of the Hills (or Captain Carswell)/The Yewe wi' the Crooked Horn/The Marquis of Tullibardine (3:51) 8...The Gypsy Laddie (2:39) 9...Lady Mary Anne (4:20)
Dear All, Here we are again somewhere in Britain. I should know exactly but the snow has gone over the top of the road signs. Still, thats how it goes when you've been up and down and round about the map like a yoyo in a spin drier for a few months. We've seen four nationalities of winter so far this year and learned lots of new words like "itinorant" and "#%@~x%!! van!" but it always managed to get us there somehow and, at last, it got us to the studio for this new album of ours. So once again to each, and all who are part of the heterogeneous collection of villains we call friends (some's in, some's out, and some's waiting for their case to come up) a million thanks for all your help and support whether in the studio, on the road or after closing time. Cast your bread upon the water and it shall return to you one hundred fold...should anyone require 100 wet loaves write to us c/o JVO 419K; somewhere. to you all, slaint‚ Tannahills
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane, Phil Smillie, Hudson Swan, Alan MacLeod, & Mike Ward Copyright 1979 Roy Gullane and Phil Smillie. Produced by Nigel Pegrum and the Tannahill Weavers. Recorded at Millstream Studios, engineer Mike Pela, and at REL Edinburgh, engineer Doug Bogie. Mixed at Millstream Studios by Nigel Pegrum, engineer John Acock. Digitally remastered and tracks 2,4,5,6 & 9 remixed 1991 by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh; engineer Peter Haigh. Available as HRCD103 from Hedera Records
Tannahill Weavers IV
Tannahill Weavers IV 1...Johnnie Cope/The Atholl Highlanders (3:43) 2...The Trooper and the Maid/The Sound of Sleat (3:14) 3...I Once Loved a Lass (3:52) 4...Paddy O'Rafferty/Sandy Duff (2:40) 5...Auld Lang Syne (3:17) 6...Captain Carswell/Susan MacLeod /The Caber Feidh (4:26) 7...The Gaberlunzie Man/Mrs. MacLeod of Raasay (3:10;) 8...The Terror Time (4:54) 9...The Birkin Tree (2:07) 10...Lieutenant Maguire/Donald MacLean (3:53) LUTON 18:1:81
As the sun sinks slowly behind the Vauxhall works and the strains of pipes, flutes and strings fade into the distance, our raggle taggle crew hot foot it over yonder horizon in search of Eldorado, or any other liquid refreshment. Our trusty amigo, Dave, from the adobies of Bearsden, gets the boot down and switches to automatic pilot for the M1, M6 and A74 (if we had but one coin of the realm for evey time we made that journey...) The ghost of an empty recording studio remains with us as we cross the border in a silence broken only by the occasional scratch of matches and the hiss of ring pulls and, at last, we are home for a few fleeting hours after recording this new album. Clap the dog and change the socks (Roy changes with Phil and Les with Alan) and off we'll be again to who knows where. Lift up your glass to tomorrow, Dougie, we did meet once again further on. Many thanks to you for adding fiddle here and there with your usual expertise. Thanks again, yet again, to Nigel for his sterling work and advice in the steaming cauldron known as a studio. Finally to Dave and Simon, we hope we didn't leave too much behind us. Thanks for everything. So here then is Tannahill's IV, the first offering from the new line up. May you enjoy listening to it as much as we did recording it. Slaint‚ Tannahill Weavers
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: Guitar, Banjo, Vocals Phil Smillie: Whistles, Flutes, Bodhran, Glockenspiel, Harp, Vocals Alan MacLeod: Highland Bagpipes, Whistles, Mandola, Organ, Vocals Les Wilson: Bouzouki, Mandolin, Guitar, Bass Pedals, Vocals Recorded at Quest Studios, Luton, in 1980 and 1981. Produced by Nigel Pegrum, engineered by Dave Cook. Digitally remastered by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, in 1991. Engineered by Peter Haigh.
Passage
Passage 1...Roddie MacDonald's Favourite (2:45) 2...Jamie Raeburn's Farewell (4:41) 3...Harris and the Mare (5:47) 4...Duntroon/Trip to Alaska (4:11) 5...The Highland Laddie (4:43) 6...At the End of a Pointed Gun (5:11) 7...Lady Dysie (4:05) 8...The Coach House Reel/Marie Christine/The Coach House Reel (3:54) 9...Phuktiphanno/John MacKenzie's Fancy (2:58) 10...Drink a Round (4:29)
Over the years many Scots have left their native soil and set off for North America. Some were forced, as in the times of the Highland clearances; some left for the adventure and/or the work; and some saw the commercial DRINK CANADA DRY. We're not sure that we're in any of these categories, though some would undoubtedly say the last. But we have found ourselves touring more and more on this side of the Atlantic over the last four years. In fact, these notes come to you direct from somewhere in darkest Alberta. During these various tours it has been our pleasure to meet and hear many of the fine singer-songwriters who live here and all too seldom, if ever, come over to our side of the water. On this album we have decided to include, as well as songs from home, a few of those we have "picked up" over here.
We have been more that ably assisted by Zan MacLeod, from the very talented group Touchstone, playing with us on two tracks. We sincerely hope that beneath this cardboard wrapping you will find more than a little of what you fancy. Special thanks are due to the Moloney family of Philadelphia. Phil, I hope your ears, nerves and neighbors have recovered from our rehearsal sessions in your front room. Mick, thanks for all the help and encouragement. Fintan, thanks for the fun. To the Rafferty family of Louisville and the McCarty family of Dayton, thanks for many nights of hospitality. To everyone in Langley, Washington state, we will always remember being with you for three days one night. Finally, to all our friends, both gold and silver, thanks for every kindness. Slainte, The Tannahills
PS: To Steve of TGS Studios in North Carolina...you made recording the pleasure it should be. THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: vocals, acoustic guitars, tenor banjo, mandolin Phil Smillie: vocals, flute, whistle, bodhran, keyboards Bill Bourne: vocals, bouzouki, acoustic and electric guitars, fiddle, keyboards, bass pedals Alan MacLeod: bagpipes, mandolin, whistle, bodhran Recorded in 1983 and 1984 at TGS Studios, Chapel Hill, North Carolina, engineer Steve Gronback, and at Farmsound Studio, Heelsum, Holland, engineer Wil Hesen. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD3031 on Green Linnet Records.
Land of Light
Land of Light 1...Lucy Cassidy/The Bletherskate/The Smith of Chilliechassie (3:27) 2...The Scottish Settler's Lament (5:47) 3...Donald MacLean's Farewell to Oban/Dunrobin Castle/DThe Wise Maid/Iain's Jig (4:04) 4...The Rovin' Heilandman (2:58) 5...The Yellow Haired Laddie/Dream Angus (4:50) 6...Land of Light (1:34) 7...The Queen Amang the Heather/Mairi Anne MacInnes (3:41) 8...Bustles and Bonnets (5:32) 9...The American Stranger (3:06) 10...Conon Bridge/MacBeth's Strathspey/Major David Manson/Mrs. MacPherson of Inveran (4:12)
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, mandolin, tenor banjo, vocals Phil Smillie: flute, whistles, pan pipes, bodhran, vocals Iain MacInnes: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, vocals Ross Kennedy: bouzouki, fiddle, bass pedals, vocals Recorded at Castle Sound Studios, Pentcaitland, Scotland, in 1985 and 1986. Engineered by Calum Malcolm. Produced by the Tannahill Weavers. Special thanks to Dougie MacLean for his expertise on the fiddle on tracks 2, 3, 8, 9 & 10. Available as GLCD1067 on Green Linnet Records.
Dancing Feet
Dancing Feet 1...Turf Lodge/The Cape Breton Fiddlers' Welcome to the Shetland Isles/ Lady Margaret Stewart/The Flaggon 2...Tranent Muir 3...Isabeaux S'y Promene/Banais Mairead 4...Fisher Row/Newmarket House 5...Wild Mountain Thyme 6...Maggie Lauder 7...The Smokey Lum/Maggie's Pancakes/Dancing Feet/The Mason's Apron 8...Mary Morrison 9...The Campbelton Kiltie Ball/The Back of the Moon/Kelsae Brig/Put Me in the Great Chest/Sergeant MacDonald's Reel 10...The Final Trawl
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flutes, whistles, bodhran, vocals Ross Kennedy: bouzouki, bass pedals, vocals Iain MacInnes: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Stuart Morison: fiddles, bones, guitar Recorded in 1987 at Castle Sound Studios, Pencaitland, Scotland. Engineered by Calum Malcolm. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD1081 from Green Linnet Records.
Best of the Tannahill Weavers 1979 - 1989
Best of the Tannahill Weavers 1979 - 1989 1...The Geese in the Bog/The Jig of Slurs (2:52) 2...Auld Lang Syne (3:17) 3...Tranent Muir (2:35) 4...The Highland Laddie (4:43) 5...Lucy Cassidy/The Bletherskate/The Smith of Chilliechassie (3:27) 6...Farewell to Fiunary/Heather Island (6:35) 7...Roddie MacDonald's Favourite (2:45) 8...The Gypsy Laddie (2:36) 9...Jamie Raeburn's Farewell (4:41) 10...Johnnie Cope/The Atholl Highlanders (3:41) 11...I Once Loved a Lass (3:52) 12...Turf Lodge/The Cape Breton Fiddlers' Welcome to the Shetland Isles/Lady Margaret Stewart/The Flaggon (6:31)
Tracks 1, 6 and 8 originally appeared on "The Tannahill Weavers" (HRCD103) with Roy Gullane, Phil Smillie, Hudson Swan, Alan MacLeod and Mike Ward (1979). Tracks 2, 10 and 11 originally appeared on "Tannahill Weavers IV" (HRCD104) with Roy Gullane, Phil Smillie, Alan MacLeod, and Les Wilson (1981). Tracks 4, 5 and 7 originally appeared on "Passage" (GLCD3031) with Roy Gullane, Phil Smillie, Alan MacLeod and Bill Bourne (1984). Track 5 originally appeared on "Land of Light" (GLCD1067) with Roy Gullane, Phil Smillie, Iain MacInnes and Ross Kennedy (1986). Tracks 3 and 12 originally appeared on "Dancing Feet" (GLCD1081) with Roy Gullane, Phil Smillie, Iain MacInnes, Ross Kennedy and Stuart Morison (1987). Available as GLCD1100 from Green Linnet Records.
Cullen Bay
Cullen Bay 1...The Standard on the Braes o' Mar/The Haughs o' Cromdale 2...The Fiddler/The Fiddler's Jig/Jenny Dang the Weaver/The Reel of Tulloch 3...Joy of My Heart 4...Aikendrum 5...Samuel the Weaver/The Panda/Thunderhead/The Cannongate Twitch/Allan MacDonald's Reel 6...Kintail 7...A Night Visitor's Song 8...Cullen Bay/Dalnahassaig/S'iomadh Riud a Chunnaic Mi/Alick C. MacGregor 9...Braw Burn the Bridges
Of the tunes on this recording "Samuel the Weaver", "Jenny Dang the Weaver" and "The Reel of Tulloch" are traditional, the latter being referred to in old sources as "Righ na puirt" - King of tunes. Modern tunes are represented in "Cullen Bay" (a beautiful area between Buckie and Banff in the north of Grampian) by Ian Duncan, "The Panda" by Gordon Duncan (no relation), and "Allan MacDonald's Reel". "The Fiddler" was written by Donald MacLeod, who ranks alongside G.S. MacLennan ("Dalnahassaig" and "Alick C. MacGregor") as the finest composer of pipe tunes this century. Grey Larsen's "Thunderhead" slipped into the Scottish piping tradition by way of the St. Mark pipe band in Brittany, and is known at home as "The Jig Brest St. Mark". "S'iomadh Riud a Chunnaic Mi" is a Gaelic "Port a Beul", a piece of mouth music intended for dancing to. The lyric, describing objects on view during a night stroll through a Highland village, is largely devoid of profound meaning. "Kintail" (Theid Mi Dhachaidh Chr˘ Chinn T-S ile) - "I will go home to Kintail" - a Gaelic song melody which deals with the perennial themes of exile and return. In piping circles the tune is sometimes known as "The Seaforth Lullaby", and bears all the hallmarks of the pibroch-song tradition. This music was recorded at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, in June 1990. Special thanks fo Stuart Morison who joined us with his cittern on "Braw Burn the Bridges", "Jenny Dang the Weaver", and "A Night Visitors Song". Thanks also to Herschel and Sarah Freeman, for their friendship and support! Produced by the Tannahill Weavers and engineered by Peter Haigh.
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flutes, whistles, bodhran, vocals Iain MacInnes: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Les Wilson: bouzouki, keyboards, vocals John Martin: fiddles, viola, vocals Recorded in 1990 at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland. Engineered by Peter Haigh. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD1108 from Green Linnet Records.
The Mermaid's Song
The Mermaid's Song 1...Greenwood Side/The Highland Laddie/Pattie 2...Logie o' Buchan 3...Elspeth Campbell/Kenny Gilles of Portnalong, Skye/Malcolm Johnstone/Thornton Jig 4...The Cuillins of Rhum 5...The Mermaid's Song/The Herra Boys/Captain Horn/The Fourth Floor 6...Are Ye Sleeping Maggie/The Noose and the Ghillie 7...A Bruxa/Las Ma?eras Grandes 8...Come Under My Plaidie 9...Welcome Royal Cherlie/Campbell's Farewell to Redcastle 10...Flashmarket Close/MacArthur/Colonel Fraser/The Swallow's Tale 11...The Ass in the Graveyard
ORAN NA MAIGHDINN - MHARA, "The Mermaid's Song", is a melancholy Gaelic song of lost love between a mermaid and a mortal youth. The mermaid laments, "It was with falsehood you beguiled me; sleep is restless when the sea is troublesome. Last night I was in Corrievrackan, tomorrow I'll be in Iona. Look out on the bottom of the ocean; a shimmering that no eye can see in the court of the king's castle."
Tales of mermaids, and of love between mermaid and mortal are common in the Scottish folklore tradition, though not all so tragic as that of the mermaid who fell in love with a young shepherd on an island off the west coast of Scotland. After a time the youth tired of his sea-maiden, and came no more to the rocky shore where they had so often met. Day after day, the mermaid waited for her faithless lover in vain. Eventually, her heart broken, she dashed herself to pieces against the entrance arch of a cave which she had loved to haunt in the days of her happiness. The arch, it is said, bears grim witness to the tragedy - the clear impression, in dull red, of the mermaid's form.
Special thanks go to : Jim Sutherland for the use of keyboards; Dave Gromley for the bodhr ns; Herschel and Sarah Freeman; Ben David and wee Molly; Peter for his invaluable patience in the studio; Rosie Martin for her relaxed way, which is a tonic for us all; Maggie for all her sterling work on and off the road; Detlef and Florian at Bremer Konzertbro. THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flute, whistles, bodhran, vocals Les Wilson: bouzouki, keyboards, vocals John Martin: fiddle, viola, vocals Kenny Forsyth: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Recorded at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, in 1992. Engineered by Peter Haigh. Mixed by Peter Haigh and Phil Smillie. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD 1121 from: Green Linnet Records 43 Beaver Brook Road Danbury, CT 06810 USA tel. 203-730-0333 and 800-468-6644
Capernaum
Capernaum Winner of the 1994 Indie Award for Celtic Album of the Year! National Association of Independent Record Distributors and Manufacturers
Many thanks to everyone who assisted in the making of this recording - in particular Nik Kinloch at €aVa Studios in Edinburgh for his great help and assistance in the studio and drums on track 6; to Alan MacDonald for his help in putting names to tunes; to Jess at the studio, and to Rosie for putting up with the housefull of us. As always, a special thanks to Herschel and family for their work and friendship year in and year out; to all at Green Linnet, to Detlef and Florian in Bremen, and to Maggie for all her work. If this is the first time you have "taken the band home", welcome to our music. To those of you who have supported us over the years...a million thanks.
Slainte, The Tannahill Weavers Edinburgh, 1994 THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flute, whistles, bodhran, vocals Les Wilson: bouzouki, keyboards, vocals John Martin: fiddle, viola, cello, vocals Kenny Forsyth: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Recorded in 1994 at €aVa East, Edinburgh, Scotland. Engineered by Nik Kinloch. Mastered at €aVa Sound Workshops, Glasgow. Mastering engineer Robin Rankin. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD1146 from Green Linnet Records.
Leaving St. Kilda
Leaving St. Kilda 1. Good Drying Set: Good Drying/The MacFarlanes/The Whistlebinkies Reel/Mulhaires Reel/The Christmas Carousal/Miss Monaghan 2. Hieland Harry/The Wee Highland Laddie/Lieutenant Colonel D.J.S.Murray 3. The Rigs o' Rye 4. The Athol Gathering/Donald MacLeod Reel 5. St. Kilda Set: Leaving St. Kilda/Major W. Knox, M.C./The Highland Brigade at Magersfontein 6. The Shearin's No For You 7. The Three Healths 8. Crann Tara Set: Angus G. MacLeod/Crann Tara/Fiona MacLeod 9. The Wars o' Germany 10. Islay Charms Set: Donald MacLeod/Islay Charms/Alena MacAskill/Donnie MacGregor 11. Last May a Braw Wooer 12. Fareweel You Silver Darlins
Doesn't time fly when you're having a good time? It seems like only twenty two years ago that we first set foot in a recording studio to make our first LP. What you, dear listener, have just parted with your hard earned cash for (or perhaps received as a gift - Merry Christmas or Happy Birthday!) is our eleventh recording. Many of you already have the previous ten, and for some this will be the first. Whatever the case may be, if you have half as much fun listening to us as we have playing for you, then I'm afraid we're having twice as much fun as you! May we wish you hours, months, years of listening pleasure, but remember - time flies like an arrow, but even worse, fruit flies like a banana! Slainte, The Tannahills '96 The Tannahill Weavers are: Roy Gullane - guitar, vocals Phil Smillie - flute, whistles, vocals John Martin - fiddle, viola, cello, mandolin, vocals Les Wilson - bouzouki, guitar, keyboards, vocals Duncan J. Nicholson - highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Recorded during May and June 1996 at REL Studios, Edinburgh, Scotland. Produced by the Tannahill Weavers. Engineered by Terry Adams. Post production work done at Pier House Studios, Edinburgh, by Phil Smillie. Cover artwork by Donald Sanders. Sleeve notes by the Tannahill Weavers, compiled and edited by Maggie Smillie. Band photography by Norman Chalmers. Studio photographs by John Martin and Phil Smillie. We wish to thank a great friend of the band, Jim Walker, for his excellent percussion on tracks 2 and 5. His side drumming on The Highland Brigade at Magersfontein is true testimony as to why he is regarded as one of the world's finest percussionists. Thanks, Jim! Keeping a band like ourselves going over the years takes great effort on everyone's behalf. We'd like to thank all our friends and families for their support and belief in what we do. As ever, particular thanks to Herschel and Sarah Freeman and family, to Chris Wilkes for flute restoration, to Detlef, Harmke, Rosie and Celia, and to Maggie for her efforts on and off the road.
Available as GLCD1176 from Green Linnet Records.
The Tannahill Weavers Collection: Choice Cuts 1987 - 1996
The Tannahill Weavers Collection: Choice Cuts 1987 - 1996 1 - The Blackbird Set : Blackley of Hillsdale : The Blackbird : The Hankie Dance : Jack Daniels Reel : The Farmers Daughter 2 - Wild Mountain Thyme 3 - Capernaum 4 - Crann Tara Set : Angus G. MacLeod : Crann Tara : Fiona MacLeod 5 - Joy of My Heart / Kintail 6 - The Carls o' Dysart / The Log Splitter Set : The Carls o' Dysart : Caradale Bay : The Log Splitter : Calibachan : Drochaid Luideach 7 - Highland Harry : Highland Harry : The Wee Highland Laddie : Lieutenant Colonel D.J.S. Murray 8 - The Braes o' Balquhidder 9 - Are Ye Sleeping Maggie? : Are Ye Sleeping Maggie : The Noose and the Ghillie 10 - Campbelton Kiltie Ball : Campbelton Kiltie Ball : The Back of the Moon : Kelsae Brig : Put Me in the Great Chest : Sergeant MacDonald's Reel 11 - The Cuillins of Rhum 12 - The Plooboy Laddies / John Murray of Lochee 13 - The Good Drying Set : Good Drying : The MacFarlanes : The Whistlebinkies Reel : Mulhaire's Reel : The Christmas Carousal : Miss Monaghan 14 - Braw Burn the Bridges
Hi folks! Well, you know a band has been around for a while when it releases a compilation album, and this is our second! When Green Linnet approached us about the possibility of compiling some of our favorite tracks from the past ten years, we readily agreed to sit back and review not only the numbers that we enjoyed recording but also the ones we've gotten the greatest pleasure from performing live. Over the years we have been fortunate enough to have worked with some very fine musicians, some of whose special talents are heard throughout this selection of music and song. We've played to wonderful audiences on our travels, sampling their great cultures and hospitality on the way. It is with all those happy memories to mind that we bring you this compilation of our music over the last ten years. Throughout all the years that this recording encompasses, we have had the pleasure of working with Herschel Freeman, who has kept us motoring and our spirits high. As always he merits specials thanks. We also welcome this chance to acknowledge the people who, although they are out of the public eye, have been so instrumental in the band's longevity - in particular Wendy, Chris, and all at Green Linnet, as well as all of our very supportive families. And don't forget Maggie, who keeps the band operative day in and day out. Thanks all! Slainte, Tannahill Weavers GLCD 1182 from Green Linnet Records
Epona
Epona 1...Interceltic Set : Unknown Breton Tune / Dominic McGowan / Neil Anns a' Bhata Mhor / Tha Toll Air a' Bhata / Quirang Quickstep 2...When The Kye Come Hame / Munlochy Bridge 3...Lord Drummond 4...The Braes O' Gleniffer 5...The Great Ships 6...Carronside Set : Carronside / Miss Grace Hays / Miss Sarah MacFadyen 7...Rich Man's Silver 8...MacGregor of Rora Set : McGregor of Rora / Port an Righ / Bogallan / Malcolm the Tailor / The Primrose Girl 9...Craigieburn Wood 10...Loch Tayside Set : Superscot / Am Breamatain Tobhain Dubh / Charms of Whisky / Loch Tayside Reel / Ruairidh of Barra's Reel / The New Reel 11...Westlin' Winds 12...Robin Tamson's Smiddy / Highland Kitty
In all probability this will be our last studio album of the twentieth century. Perhaps the next one will be recorded on a medium small enough to replace a shirt button. Mayhap you will stick the next Tannahill's album in the parking meter by mistake. Any way you look at it the recording industry has come a long way since those first cylinders, not that we were ever involved with them, I hasten to add. For those of you who like to keep track of these sorts of things this is, including compilations, our fourteenth album. Of the previous thirteen releases none, happily, have been recaptured. Indeed, perhaps you are one of the many people who have collected them all. Conversely, you may have come across us for the first time and you're not sure whether to buy this or a few groceries. Buy This! Music is forever, but you'll only be hungry again tomorrow! On that philosophical note let us thank all of you for your fantastic support during the last quarter of a century. We're planning to be around for a good chunk of the next. Hey, we're just getting started! Slainte, The Tannahill Weavers Edinburgh, June, 1998
The Tannahill Weavers are: Roy Gullane - guitar, vocals Phil Smillie - flute, whistles, vocals, bodhran John Martin - fiddles, vocals Leslie Wilson - guitar, bouzouki, keyboards, vocals Duncan J. Nicholson - highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Epona... Horses were important animals in Celtic society, reflective of prestige and esteemed for their beauty, speed, intelligence and bravery in battle. The horse-symbol was associated with the goddess Epona, whose name is based on the Gaulish word for horse, and who was venerated in the Roman period all over Europe. The heartlands of her cult were Gaul and the Rhineland, but she was worshipped in regions as far apart as Britain, Bulgaria, North Africa, and Rome itself, where she appears to have been the only Celtic divinity actually honored. Uniquely for a Celtic goddess, she had her own official festival in the Roman calendar, celebrated on 18 December. Her attributes, unlike those of many Celtic deities, seem never to have varied. Her role was that of a peaceful, beneficent goddess, associated with domestic prosperity and fertility, but she was nonetheless also revered as a protector of soldiers and their mounts. Available as GLCD1193 from Green Linnet Records.
Alchemy
Alchemy
1. THE FAIR MAID OF OBAN SET (3:48); CORADAVON LODGE; THAILER A BHA ME SHERRIDH IS FEADER A THUAIR ME; THE FAIR MAID OF OBAN; DALDOWNY'S REEL; MISS CAMPBELL OF GLENDARVAL'S REEL 2. IT WAS ALL FOR OUR RIGHTFUL KING (2:22) 3. ONE FOR THE ROAD SET (3:45); BOB THOMPSON; ONE FOR THE ROAD; MACDOUGALL'S JIG ; GEORGE SQUARE 4. THE GALLANT SHEARERS (4:50) 5. THE BRETON CONNECTION (4:20) 6. OWER THE MOOR AMANG THE HEATHER (2:59) 7. FOR AYE (4:53) 8. THE SILVER WHISTLE SET (3:10); AN FHIDEAG AIRGID; JOHNSTOWN REEL 9. MALLEY LEIGH (3:02) 10. HEBRIDEAN DREAM (3:11) 11. HELEN OF KIRKCONNELL / LES WILSON'S WELCOME TO LEWIS (3:58) 12. THE WAGTAIL SET (4:23); ARCHIBALD CAMPBELL OF KILBERRY; THE STRATHSPEY KING; THE WAGTAIL; OLD WILLIE DUNCAN; CUIR MI ANNS AN CISTE MHOR
Many years ago we were asked what we would do if we won the lottery. The response was immediate and unanimous, we would keep on touring and recording until the money ran out. That is true dedication for you, and it is that attitude, and a little bit more, that has kept us on the road for 27 years and 13 (15 if you count compilations) albums. It gives us a great sense of achievement to be able to write that many of you who are reading this have actually been looking forward to the appearance of this new album, and we hope that not only will you have great pleasure listening to it, but that we have a few pleasant little surprises for you this time around. For those of you interested in Tannahill Trivia, this is the first time in our history that we have recorded three albums in a row with the same band members. What that tells us we're not sure but you'd think it would tell us something, wouldn't you? We have a veritable mine full of equally useless information but don't worry, we'll save it for another time. We recorded this album on the banks of the "Silvery Tay" in Scotland, and we would like to thank mine hosts, Dave and Ann, from the local hostale hostelar historal hatstyle hotstew pub for the conviviality. As luck would have it this establishment was celebrating its 100th birthday while we were recording, and to celebrate this they had decided to charge the same price for beers, ales, and excisable liquors as had been charged on the opening day 100 years previously. You can well imagine our joy. However, as we sat there sipping our "cold ones" we could not help but notice a dozen or so men standing silently behind us staring avariciously at our foaming libations. It was almost sinister. The barman, sensing our disquiet, said "Don't worry, lads, its only the locals. They'll be waiting for happy hour." Slainte; Tannahill Weavers
The Tannahill Weavers: Roy Gullane - vocals, guitar John Martin - vocals, fiddle, viola, cello, cittern Duncan J. Nicholson - highland bagpipes, Scottish small pipes, Uilleann pipes, whistles Phil Smillie - vocals, flute, whistles, bodhr n Les Wilson - vocals, bouzouki, guitar, keyboards This album was recorded in May and June 2000, at Hedera Studios in Tayport, Scotland, and in Edinburgh, Scotland. Mixed and mastered at Jack's Hoose Studios, Radio Tay, in Dundee. Mix and master engineered by Ged Grimes. Bass and percussion by Ged Grimes. Produced by the Tannahill Weavers. Sleeve notes compiled and edited by Maggie Smillie. Sleeve art by Luca Tarlazzi. Produced by the Tannahill Weavers. Thanks, as ever, to Herschel and Sarah Freeman and family, to Maggie, Rosie, Celia and Harmke for love and support, to John Groat ("Sailor John") for source material, to Alan Henderson for assistance in tracking down names of tunes, to Jack Evans for borrowed equipment, to all the neighbors at Nelson Street for their kind consideration during the recording of this album, and a special mention to Ged Grimes for fitting us into his schedule at such late notice. We also would like to express our appreciation to Celtica Magazine, Edizioni 3ntini&C., for the assistance with sleeve art, and in particular to Stefano Trentini, Luca Tarlazzi, and Marco Bersani.
Arnish Light
Arnish Light
1. THE ARNISH LIGHT SET (4:08); THE ARNISH LIGHT; TWISTED FINGERS; FEAR A' CHOIRE; THE LINTIE 2. CAM YE BY ATHOL (4:35) 3. ROMY THERESE; TUNE FOR MARY (3:21) 4. THE EWIE WI' THE CROOKIT HORN (2:44) 5. THE BELL ROCK SET (2:44); THE BELL ROCK; THE FITTIE BOATMAN; BESSIE BROWN 6. LASSIE WI' THE LINTWHITE LOCKS (4:01) 7. OWER THE HILLS AND FAUR AWA' (3:39) 8. LUSKENTYRE SANDS (3:10) 9. THE ROSE AMANG THE THORN (6:14) 10. GLEN WHERE THE DEER IS (3:06); CLUNY'S REEL; DOCTOR OF COLL'S REEL; LORD JAMES MURRAY'S REEL; GHLASS AULT; GLEN WHERE THE DEER IS 11. UP IN THE MORNIN'S NO' FOR ME (3:22) 12. FAIR GALLOWA' (3:17)
The Tannahill Weavers: Roy Gullane - guitar, vocals John Martin - fiddle, viola, mandola, mandolin, cello Colin Melville - Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, guitar, keyboard, djembe Phil Smillie - flute, whistles, bodhran, djembe, vocals Les Wilson - bouzouki, keyboards, guitar, vocals Thanks also to Stuart Morison on guitar and mandola, to Duncan J. Nicholson on Uilleann pipes, and to Ian Willis and Grant Milne for percussion. This album was recorded in 2002 and 2003 in Scotland. Mixed by Phil Smillie and Colin Melville. Mix and master engineering and ProTools editing by Grant Milne. Liner notes were written by the Tannahill Weavers (mostly Roy) and compiled and edited by Maggie Smillie. Artwork by Luca Tarlazzi. Photography by Maggie Smillie. Thanks to Celtica Magazine, Edizioni 3ntini&C., for assistance with sleeve art. Produced by the Tannahill Weavers. Published by Phil Smillie, PRS.
Available as GLCD1226 from Green Linnet Records.
Live and In Session
Live and In Session
LIVE SET: 1. THE GEESE IN THE BOG/THE JIG OF SLURS (3:16) 2. TRANENT MUIR (2:44) 3. FAREWELL TO FIUNARY/HEATHER ISLAND (6:15) 4. THE LOG SPLITTER SET (4:11); CARADALE BAY; THE LOG SPLITTER; CALIBACHAN; DROCHAID LUIDEACH 5. WHEN THE KYE COME HAME (3:09) 6. THE ATHOL GATHERING (3:05) 7. PIPE MAJOR GEORGE ALLAN SET (5:57); MRS. STEWERT OF GRANTULLY; MAGGIE'S PANCAKES; ANDY RENWICK'S FERRET; FAG A' PIOB BHOCHD; PIPE MAJOR GEORGE ALLAN
STUDIO SESSION: 1. DARK EYED MOLLY (4:40) 2. DUMBARTON'S DRUMS (4:21) 3. THE BLACK RUN SET (4:11); THE BLACK RUN; P.M. JOHN MACDONALD; LADY CAMPBELL OF LONGSDALE; CHRISTIE MCLEOD 4. THE SOLDIER'S RETURN (5:41) 5. GRAT FOR GRUEL (3:23) 6. LEAVING IRELAND SET (4:11); LEAVING IRELAND; THE TIMES WE HAD 7. THE CRUEL BRITHER (3:22)
The Tannahill Weavers: Roy Gullane - guitar, vocals John Martin - fiddle, viola, mandola, mandolin, cello Colin Melville - Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, guitar Phil Smillie - flute, whistles, bodhran, vocals Les Wilson - bouzouki, keyboards, vocals Guests: We are very happy to include on this album the playing of Douglas Millar on keyboards and Hugh (Shuggie) MacCallum on assorted percussion. Both are good friends of Colin and it has been a great pleasure to have them involved in this project. Introduction to live set - John Sheffler Mix and mastering engineer, ProTools editing - Grant Milne Compilation and editing of sleeve notes - Maggie Smillie Photos by Bryan Aaker, Craig G Chapman, Laura Klein & Maggie Smillie Live set recorded on the Tannahill Weavers 2005 US Tour Studio set recorded in 2006 at Tentsmuir Studios, Tayport, the Kingdom of Fife, Scotland Produced by the Tannahill Weavers and Grant Milne Published by Phil Smillie, PRS Available from Compass Records Catalog number 4454
Òrach
Òrach 1. Òrach: Peter MacKenziw Warren / Miss Rose / Ridhle Cheap Breatuinn /Trip to the Market 2. Jenny A' Things 3. Christichurch Cathedral 4. The Jeannie C 5. Northern Lights:Augstunden / Paul K's / Stone Frigate Reel / Inver Lasses 6. Oh No : Phil's Solution 7. Sunset Over The Somme 8. Fragment Of A Scottish Ballad 9. The Asturian Sessions: Mom's Jig / '7D' Ochobre / Pasucais de la Villa / El Molin de Puirtu 10. The Ghost Of Mick McDonnell 11. Piper Major Duncan Nicholson:The Road to Loch nam Bairneas / Tha CeumDanns 'a Dhith / Lord McConnell of Lough Erne and Lochend 12. Jessie The Floo'er O' Dunblane 13. The Battle Of Sheriffmur: The Cameronian Rant / The Aftermath 14. The Gordon Duncan Set: Nora Crionna / Unknown / Port Sean Seosamh / FRed Ken's / Brady's
The Tannahill Weavers are celebrating their 50th anniversary with the release of their eighteenth album, ÒRACH (golden in Gaelic). Lineup: Roy Gullane - Guitar,Lead Vocal Phil Smillie - Flute,Whistles,Bodhran, Mandolin,Glockenspiel,Harmony Vocals John Martin - Fiddle,Viola,Low Fiddle, Harmony Vocals Lorne MacDougall - Highland Bagpipes, Scottish Small Pipes,Whistles With: Aaron Jones - Bouzouki.Guitar,Bass Alan MacLeod - Highland Bagpipes Alison Brown - Banjo Colin Melville - Highland Bagpipes,Scottish Small pipes Davis Shaw - Keyboards Davie Hunter - Highland Bagpipes Dougie Maclean - Fiddle,Didgeridoo Duncan Nicholson - Highland Bagpipes Elias Garcia - Bouzouki,Bass pedals Fonsu Mielgo - Bodhran Gordie Duncan Jr. - Percussion Hudson Swan - Bouzouki Iain MacInnes - Highland Bagpipes,Vocals Innes White - Guitar John Cassidy - Vocals Kenny Forsyth - Highland Bagpipes,Whistle Les Wilson - Lead Vocals,Bouzouki Mike Ward - Fiddle,Guitar,Bass Robbie Ward - Bouzouki Ross Kennedy - Lead Vocals,Bouzouki Russel Hunter - Piano Tod MacLeod - Percussion Xel Pereda - Guitar
Solstice
Solstice 18 October 2024 01 - 'S ann an i'le Set (3:04) 02 - Winter Wonderland (2:56) 03 - Winter Solstice Set (2:38) 04 - The Nutcracker March (2:31) 05 - Tranquility (3:25) 06 - Annia's Song (1:49) 07 - Friedemann Stickle's (2:50) 08 - The Reflection (3:28) 09 - New Year's Waltz (2:53) 10 - Celtic Yuletide (3:25) 11 - Lord Seaforth (3:34) 12 - Auld Lang Syne (2:13) Line-up consists of original members Roy Gullane (guitar, vocals) and Phil Smillie (flute, tin whistles, bodhrán, vocals), Malcolm Bushby (fiddle), Iain MacGillivray (Highland bagpipes, fiddle, Scottish smallpipes, tin whistle). The band are augmented on this album by Aaron Jones (guitar, cittern, bass), Annia MacGillivray (sister of Iain, vocals) and Richard Werner (percussion).
The Trials of Cato to zespół z Północnej Walii i Yorkshire grający eklektyczny rodzaj folku. Ich muzyka zawiera zarówno oryginalne, jak i tradycyjne materiały, XVIII-wieczne ballady aż po własne melodie taneczne. Ich muzyka jest mocno zakorzeniona w tradycjach Irlandii i Wielkiej Brytanii z dodatkiem współczesnego akcentu. Trio zostało utworzone w Bejrucie w 2015 roku, przez trzech nauczycieli języka angielskiego w Libanie. Od momentu powrotu do Wielkiej Brytanii w 2016 roku zespół zaczął występować w klubach folkowych, zdobywając coraz większą popularność.
Muzycy zaczęli ze sobą pracować w lecie 2015 w Bejrucie i pierwszy rok spędzili grając tradycyjną muzykę na muzycznych scenach Libanu, pojawiając się bejruckim radio a także na różnych miejskich wydarzeniach. Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 2016 roku zaczęli występować na festiwalach i koncertach, dopracowując swoje brzmienie i oczarowując publiczność. Występy przyciągnęły zainteresowanie mediów i doprowadziło do pojawienia się na antenie BBC Radio 2, gdzie znany dziennikarz i muzyk Mark Radcliffe nazwał ich „jednym z prawdziwych odkryć w kręgach folkowych w ostatnim czasie”. W 2017 roku ukazała się ich debiutancka płyta EP pod nazwą zespołu, wydana w Abbey Road Institute w Londynie .
W skład zespołu wchodzą Robin Jones (mandolina, banjo tenorowe), Will Addison (bouzouki) oraz Tomos Williams (gitara) – wysocy, postawni mężczyźni, obdarzeni mocnymi, silnymi głosami.
We wrześniu 2018 roku ukazał się debiutancki album zespołu zatytułowany „Hide And Hair”. Produkcja jest zakorzeniona w tradycjach ludowych Irlandii i Wielkiej Brytanii, ale tematy pozostają zdecydowanie współczesne. Materiał został nagrany w studio Penylan w środkowej Walii i jest niezwykle zróżnicowany. Album otwiera „Difyrrwch”, który jest ich własną aranżacją trzech tradycyjnych melodii, dwóch walijskich, jednej angielskiej. Utwór „Kadisha” jest zainspirowany spektakularną doliną w północnym Libanie, wypełnionej klasztorami i starożytnymi budynkami. Na uwagę zasługuje piosenka „Gloria”, jedna z pięciu oryginalnych piosenek w zestawie, która jest opowieścią o odkrywaniu samego siebie i małomiasteczkowej bigoterii. Kolejna piosenka „Haf” (lato) zaśpiewana jest w języku walijskim i opowiada o miłości i prostych przyjemnościach. Utwór „Gawain” utrzymany w stylu ballad z XIV wieku, jednej jednym z najbardziej znanych wątków arturiańskich. Na płycie znajduje się również adaptacja znanej antywojennej ballady „My Love's in Germany”. Piosenka „Tom Paine’s Bones” dotyka polityki i walki o prawdę i sprawiedliwość.
Za swój debiutancki album zespół zdobył nagrodę w plebiscycie BBC Radio 2 Folk Awards w 2019 roku, jako najlepszy album roku. W marcu 2021 roku, nastąpiła zmiana w składzie. Zrezygnował William Addison a w jego miejscu pojawia się wokalistka i multi-instrumentalistka Polly Bolton, która wcześniej była częścią grupy The Magpies.
Album „Gog Magog” ukazał się 25 listopada 2022 roku i jest to pierwszy album z nowym członkiem grupy, mistrzynią mandoliny z Yorkshire, Polly Bolton. Zmiana w składzie nie ma wpływu na świeże i odważne podejście prezentowane w ich poprzednich wydawnictwach. Płyta jest przesiąknięta mitologią i eterycznymi wpływami folkowymi, począwszy od „When Black Shuck Roams”, który oferuje nowe spojrzenie na legendę ze wschodniej Anglii, po inspirowany Bliskim Wschodem „Kirhonkson Stomp”, od zwiewnej „Boudicca C. AD 60”, piosence poświęconej brytyjskiej wódz i jej oporowi przeciwko rzymskiemu imperium, po żywiołową składankę „Dawns”, od żywych „Balls To The Wall”, po tradycyjną walijską piosenkę „Aberdaron”.
Członkowie zespołu: Robin Jones - mandolina, banjo tenorowe, śpiew Tomos Williams - gitara, śpiew Polly Bolton - mandolina, banjo, śpiew - od marca 2021
Członkowie zespołu: William Addison - irlandzkie bouzouki, śpiew
Dyskografia: The Trials of Cato EP -2017 Hide and Hair - 2018 Gog Magog - 2022
Pochodząca z wysp Hebrydzkich grupa Trail West, to młody zespół, który spowodował spore zamieszanie na muzycznej scenie Szkocji. Grupa powstała na wyspie Tiree w 2008 roku oferując interesujące, ale tradycyjne brzmienie zwane West Coast Ceilidh. Cèilidh (wym. kejli) to tradycyjny taniec gaelicki, mający swoje źródła w Irlandii i Szkocji.
Pochodząca z wysp Hebrydzkich grupa Trail West, to młody zespół, który spowodował spore zamieszanie na muzycznej scenie Szkocji. Grupa powstała na wyspie Tiree w 2008 roku oferując interesujące, ale tradycyjne brzmienie zwane West Coast Cèilidh. Grupa Trail West powstała w 2008 roku na wyspie Tiree, założona przez Iana Smitha (akordeon, śpiew) oraz Andrew Findlatera (perkusja, śpiew). W 2010 roku do zespołu dołączyli, multiinstrumentalista Seonaidh MacIntyre z South Uist oraz gitarzysta Tirisdeach Alain Campbell. Pierwszy raz grupa, pod nazwą Na Tiristich, wystąpiła po raz pierwszy na przyjęciu w luksusowym hotelu Balmoral w Oban.
Od momentu powstania Trail West cieszy się zainteresowaniem w całej Wielkiej Brytanii. Skład zespołu zmieniał się. W skład zespołu weszli miejscowi muzycy Steven Cameron, Colin MacKinnon, Sophie Isaacson i John Campbell.
Pomimo zmian w składzie, Trail West starał się zachować oryginalny dźwięk. Często towarzyszą mu gościnni artyści, tacy jak Kenny Pearson z Oban oraz „Wee” Ewen Henderson ze Strontian (akordeon, dudy), którzy grają w podobnym stylu, wzmacniając brzmienie zespołu.
Ich wysiłki zostały docenione w 2010 roku przez rozgłośnię MG Alba, nominacją do Scots Trad Music Awards jako najlepsza szkocka grupa taneczna (Scottish Dance Band of the Year).
Pierwszy album zatytułowany „One That Got Away” ukazał się w kwietniu 2013 i w ciągu 24 godzin osiągnął pierwsze miejsce na liście „World Music” w serwisie iTunes. Na płycie znalazła się muzyka taneczna cèilidh, znana z lokalnej publiczności z koncertów i zabaw. Zamieszczono też dwie piosenki, gaelicka „A Pheigi A Ghraidh” oraz zaśpiewana w języku angielskim „The Island Boy”.
Drugi album „Rescattermastered” ukazał się w lipcu 2016 roku i demonstruje muzykaczne mistrzostwo frontowej pary Seonaidh MacIntyre i Iana Smitha dzięki energetycznym utworom i aranżacjom w utworach tanecznych. Oprócz tego na płycie znajdziemy szeroki wybór piosenek. Gościnnie wystąpiła szeroka gama uznanych muzyków: Alec Dalglish ze Skerryvore, Angus MacPhail ze Skipinnish Ewen Henderson z Mànran, wokalistka szkocka Kathleen MacInnes, Robert Robertson i Ross Wilson z Tide Lines oraz Malcolm Jones z Runrig.
W lipcu 2018 roku ukazał się kolejny album grupy „From the Sea to the City” i podejmuje temat zmiany w życiu jaką wielu musi podjąć przemieszczając się do miast, aby uzyskać dalsze możliwości edukacyjne i zawodowe. Album jest szeroką mieszanką różnych gatunków, reprezentując liczne przeżycia członków grupy wynikające z mieszkania zarówno na wsi jak i w mieście. W 2017 na stałe do składu dołączył Jonathan Gillespie i jego obecność jest na płycie widoczna. Album jest kontynuacją poprzedniego albumu, na którym szeroki wybór piosenek stał się integralną częścią repertuaru.
Rok 2020 miał być szczególny w historii zespołu z racji dziesięciolecia działalności, ale jak większość tego typu wydarzeń zostały przełożone na przyszłość. Główne obchody miały się odbyć w Sali koncertowej słynnego Barrowland Ballroom w Glasgow. Pomimo ograniczeń zespół ogłosił wydanie swojego czwartego albumu „Countless Isles and Endless Miles”, który ostatecznie ukazał się 11 grudnia 2020. Większość materiału nagrano jeszcze w lutym 2020 przed wprowadzeniem restrykcji z powodu Covid-19. Materiał został nagrany w Black Bay Studio na wyspie Isle of Lewis.
Płyta zawiera szeroki zakres melodii i piosenek zarówno w języku angielskim jak i gaelickim, ukazuje ewolucję od zespołu grającego taneczną muzykę ceilidh, dynamizm szacunek dla tradycyjnej kultury, którą udało im się uchwycić w studio, po przedstawicieli muzyki, która czerpie z innych stylów i gatunków. Album rozpoczyna niesamowity zestaw, kombinacja akordeonu i gwizdków, do których dołącza gitara elektryczna w kawałku „James Brown’s March”, po czym następuje przejście do utworu Phila Cunninghama „Wing Commander Donald MacKenzie of Ness” oraz „Hull’s Reel”, napisanym przez skrzypka z Cape Breton, Johna Morrisa Rankina. W dalszej części pojawia się „Air An Traigh”, klasyk zespołu Runrig z ich pierwszego albumu. Wszechstonność grupy ukazuje piosenka country Charliego Robisona „John O’Reilly” tutaj zatytułowana „Day Of My Return”. Tytułowy utwór został napisany przez członka zespołu Allana J Nairna. „Countless Isles And Endless Miles” to mocne wydawnictwo, które pozostaje w pamięci na długo po skończeniu płyty. Zasługuje na to, by usłyszeć ją jak najszersza publiczność.
Grupa wydała swój piąty album, „Thirsty Work”, 13 sierpnia 2024, miesiąc przed swoim największym koncertem w O2 Academy w Glasgow. Prezentując swój rozwój jako zespołu, ten 10-utworowy album z pewnością wywrze trwałe wrażenie na fanach przed koncertem. Nowy album jest świadectwem ewolucji zespołu i oddania muzyce. Dzięki połączeniu szczerych ballad i energicznych hymnów album nie tylko odzwierciedla rozwój zespołu, ale także głęboko rezonuje z doświadczeniami ich fanów związanymi z tęsknotą i więzią.
Dyskografia: The One That Got Away - 29 kwiecień 2013, Tyree Records Rescattermastered - 17 lipiec 2016, Tyree Records From the Sea to the City - 16 lipiec 2018, TW Records Ltd Countless Isles And Endless Miles - 11 grudzień 2020, TW Records Ltd Thirsty Work - 13 sierpień 2024, TW Records Ltd
Członkowie zespołu: Ian Smith: akordeon, gitara basowa Andrew Findlater: perkusja, spiew Alain Campbell: gitara, dudy Seonaidh MacIntyre: dudy, flażolety
Trail West - skład rozszerzony:: Jonathan Gillespie: instr. klawiszowe, śpiew Allan J. Nairn: gitara elektryczna
Twisty Willow to najbardziej doświadczony zespół grający muzykę celtycką w Auckland i na całej Wyspie Północnej w Nowej Zelandii. Grają mieszankę irlandzkich i szkockich piosenek, tradycyjnych i współczesnych, potocznych piosenek i folkowych ballad. Korzystają z repertuaru znanych grup, takich jak Dubliners i Pogues, Chieftains i Van Morrisona, Corries i Proclaimers, Del Amitri i Marka Knopflera, Mary Black i Fureys, Waterboys i Big Country, U2 i innych!
Ważną częścią działalności grupy jest prowadzenie kursów tanecznych w stylu Ceilidh. Prowadzą je cyklicznie, zapraszając do udziału chętnych z różnych grup wiekowych.
Céilidh (wym. kejli) to tradycyjny taniec gaelicki, mający swoje źródła w Irlandii i Szkocji. Spotyka się też pisownię ceilidh, céilí i ceilidh. Zanim popularne stały się dyskoteki i kluby nocne, céilidh odbywały się w piątkowe i sobotnie wieczory w większości miast i wiosek; dziś nadal są powszechnie organizowane.
Zespół powstał w 1990 roku utworzony przez małżeństwo, Barbarę i Wesleya Bycroft, grając początkowo w Auckland w Irish Club. Grupa bardzo przyczyniła się do rozwoju irlandzkiej sceny w Auckland w latach 90-tych. Od swoich początków w 1990 roku ilość muzyków w Twisty Willow wahała się od trzech, poprzez cztery, do pięciu muzyków. W 1990 roku grupa wzięła udział w tworzeniu kolekcji utworów, stanowiących źródło dla nauczycieli tańca, uczących dzieci i młodzież. Kolekcja zawierała 76 tańców zaprezentowanych w książce, dwóch płytach DVD i czterech kasetach z muzyką.
W 1993 roku powstał dwu kasetowy album Tartan i Emerald, z których pierwsza zawierała piosenki szkockie a druga irlandzkie. Tartan powstał z udziałem gitarzysty Jima Bonara.
W 1995 roku wzięli udział w nagraniu albumu sponsorowanego przez Guinnessa, w którym uczestniczyli różni lokalni artyści z Auckland, grający folk irlandzki. Organizatorami projektu byli muzycy Twisty Willow, a na płycie znalazły się cztery ich utwory. Wszystkie 5000 egzemplarzy oryginalnego wydania zostały sprzedane przez puby i sklepy monopolowe.
Album „Darkness in the Sky” nagrany został w 1996 roku, gdy zespół grał w pięcioosobowym składzie z gitarą, skrzypcami, bodhran, giratą basową, akordeonem i fletem. Część kompozycji to utwory Jamesa Bonara, z którym grupa współpracowała już wcześniej.
W 2001 dołączył do nich, urodzony w Belfaście a przybyły z Londynu, gitarzysta rockowy Duane Thompson. Album “Better Times z 2001 roku, nagrany w trzyosobowym składzie, zawierał już próbkę umiejętności Duana w utworze „The Cremation of Sam Magee”. Następna płyta z 2002 roku „Maybe Someday” to aż 10 piosenek jego autorstwa (wszystkie na płycie). Duane Thompson zawsze miał zamiłowanie do tradycyjnej i współczesnej muzyki irlandzkiej a jego umiejętności jako twórcy bardzo wpłynęły na muzykę zespołu. W 2008 roku Duane wyjechał na 6 miesięcy do Londynu, z powodów rodzinnych. Proces nagrywania albumu „Anthems from a Wing-ed Seed” z 2009 roku, którego nazwa zaczerpnięta została z obrazu Pama Blocka (artysta z Auckland), wiszącego w domu Duana, rozpoczęta została jeszcze z nim, lecz zastąpił go na czas nieobecności Martin Pyke. Niestety rozwijający się artretyzm zmusił Martina do wycofania się z dłuższej współpracy.
W 2010 roku Duane ponownie musiał wyjechać do Wielkiej Brytanii. Znalazł tam praće i, tym razem, zdecydował się zostać tam na stałe. Po dziesięciu latach, trzech albumach i około 500 koncertach grupa rozpoczęła nowy etap działalności.
W styczniu 2011 roku do grupy dołączył Kerry Adams, gitarzysta i wokalista, nowo-zelandzki rockmen, który odkrył swoje celtyckie korzenie.
Muzycy zespołu:
Kerry Adams (gitara, śpiew) - Kerry to nowo-zelandzki rocker, który odkrył swoje celtyckie korzenie. Wcześniej grał na gitarze i perkusji w zespołach rockowych a do zespołu wniósł świetny głos i silne poczucie rytmu. Kerry ma szkockich przodków z obu stron rodziny i kocha szkocką i irlandzką muzykę. Barb Bycroft (skrzypce, śpiew) - Barb jest klasycznie wyszkolonym muzykiem. Przez wiele lat występowała w orkiestrach i grupach kameralnych. Od tamtego czasu podążyła za swoimi zainteresowaniami do muzyki celtyckiej, rozwijając energetyczny, ekspresyjny styl grzy na elektrycznych skrzypcach. Wes Bycroft (bodhran, śpiew) - Wes, grając na bodhranie, zapewnia rytm i głębię dla muzyki. Wes zajmuje się organizacją zarówno zabaw Ceilidh, jak również stroną biznesową zespołu.
W zespoli grali: Duane Thompson - autor piosenek, gitara, śpiew Martin Pyke - gitara, śpiew
Dyskografia:
New Wave Folk Dancing - 1990 18 utworów na 2 krążkach CD, stanowią źródło nauki dla Nowo-Zeladzkich szkół
Voyages Jig - 1992, zespół uczestniczył w ceremonii otwarcia pawilonu Nowej Zelandii na wystawie Expo w Expo w Sewilli; pokaz przygotowany był przez Dona McGlashena
Tartan - 1993, szkockie piosenki oraz utwory instrumentalne (kaseta)
Emerald - 1993, irlandzkie piosenki oraz utwory instrumentalne (kaseta - CD)
Shake Your Shamrocks - 1995, składanka, na której znalazły wię 4 utwory zespołu
Darkness in the Sky - 1996, 19 utworów, 8 napisanych przez grupę, Ode Records
