Beltaine to jeden z najciekawszych zespołów polskiej sceny folkowej. Jego inspiracją jest muzyka Irlandii, Szkocji i Bretanii. Swoje brzmienie zawdzięczają umiejętnemu łączenie tradycyjnej muzyki celtyckiej ze wspólczesną. Swój styl zespół zawdzięcza niezwykle bogatemu instrumentarium, na które składają się charakterystyczne dla muzyki Irlandii, Bretanii i Galicji instrumenty, takie jak: skrzypce, irish bouzouki, mandolina, whistle, bodhran, akordeon, bombarda, galician bagpipes czy uilleann pipes. Całość dopełniają nieczęsto spotykane instrumenty perkusyjne: tabla, cajon, darabuka, djembe oraz instrumenty bliskie muzyce rockowej, czyli perkusja, gitara basowa oraz gitara elektryczna.
Zespół powstał w 2002 roku w Katowicach. W 2004 wydali swój debiutancki album Rockhill, który zdobył nagrodę Wirtualne Gęśle w internetowym głosowaniu na najlepszą folkową płyte roku. Drugi album KONCENtRAD został, również w 2008 roku, laureatem tego głosowania. W 2010 grupa wydała swój trzeci album Triú.
W 2011 roku Beltaine otrzymał nagrodę „Irish Music Award” w kategorii Top Celtic Rock Band przyznawaną przez American Irish Association.
Beltaine daje około 100 koncertów rocznie, głównie w Polsce i krajach sąsiednich. Ostanio (wrzesień 2012) występowali w USA i Kanadzie.
Grupa jest współorganizatorem kilku imprez celtyckich, m.in. Irlandzkiej Majówki oraz Festiwalu Muzyki Celtyckiej "Zamek" w Będzinie.
Po czterech latach od nagrania ostatniej studyjnej płyty, zespół Beltaine wydaje nowy album. "Miusjik" to kontynuacja muzycznych poszukiwań pasjonatów muzyki irlandzkiej ze Śląska, próba wyrażenia własnych pasji, dążeń, marzeń. Płyta ukazała się w lutym 2015 roku a zespół ruszył w trasę promocyjną "Miusjik Tour 2015", występując razem z grupą taneczną Glendalough.
Na festiwalu "Zamek" w Będzinie Beltaine wystąpił z nowym perkusitą o pseudonimie Pierre. Częścią trasy promującej najnowszą płytę był udział w corocznej imprezie "Oskar Kolberg’s Folk Lore Festival".
Zespół wystąpił, między innymi, w Warszawie, w auli przy zespole szkół im. Cecylii Plater-Zyberkówny (Centrum na Pięknej).
W czerwcu 2015 roku szeregi zespołu zasilił perkusista, aranżer i producent występujący pod pseudonimem Pierre lub też spacepierre. Zastąpił Mateusza Sopatę.
1 lutego 2016 roku ukazał się koncertowy album grupy „Live’15”, pierwszy z nowym perkusistą. Album powstał trochę spontanicznie. Grupa zakładała jedynie nagranie kilku klipów na YouTube. W nagraniach uczestniczyli zaprzyjaźnieni muzycy, którzy wystąpili z zespołem na będzińskim zamku - Witold Kulczycki na saksofonie altowym i Dominik "czet" Mietła na trąbce.
W 2018 z zespołu odchodzi lider grupy Grzegorz Chudy. Artysta, jako polonista, obecnie aktywnie popularyzuje gwarę śląską. Jest również ilustratorem książek.
W 2020 roku nastąpiły zmiany w składzie. Odchodzi Bartłomiej Dudek a jego miejsce zajmuje Adam Stodolski. Pojawia się również flecista Jakub Szczygieł. Gra na whistlach, fletach i kilku innych instrumentach w zespołach Beltaine, Balsam oraz Balonique, z nowymi projektami i muzycznymi pomysłami zawsze w drodze. Jakub jest również założycielem i współ-koordynatorem inicjatywy Viral Sessions, która zrzesza setki muzyków z całego świata. Współpracuje ze swoim ojcem Waldemarem w warsztacie lutniczym Goldfinch Whistles. Goldfinch Whistles to profesjonalne, ręcznie doskonalone flażolety i low whistle zarówno dla profesjonalistów jak i początkujących miłośników muzyki.
Album „Observer”, wydany w 2023 roku to nowe oblicze Beltaine, nowoczesna i odważna fuzja pełna energetycznych zwrotów, dramatycznych uniesień, wybuchowych eksperymentów i refleksyjnej zadumy. Osobistą duszę płyty stanowią interakcje płynące z intrygującej mieszanki osobowości i doświadczeń członków zespołu. Album stanowi wspólny mianownik całego bogactwa muzycznych wpływów i niecodziennych perspektyw, które wciągają i zostają na długo. Wydawnictwo zostało poprzedzone trasą koncertową.
Zespół tworzą: Łukasz "Coolesz" Kulesza (gitara akustyczna) - zamieszkały w Katowicach, lekarz, absolwent Śląskiej Akademii Medycznej, jeden z założycieli zespołu oraz jego menadżer.
Adam Romański (skrzypce, bodhrán, darabuka, klawisze). Mieszka w Mysłowicach. Absolwent Śląskiej Akademii Muzycznej. W zespole od października 2002 roku. Jedyny muzyk z dyplomem Akademii Muzycznej.
Jan Gałczewski (mandolina, gitara elektryczna, dudy gaita, bodhran, buzuki irlandzkie, harmonijka ustna), pochodzący z Jędrzejowa mieszkaniec Krakowa. Student architektury na Politechnice Krakowskiej. W zespole od marca 2003 roku. Swoje pierwsze sceniczne kroki stawiał w krakowskich pubach z zespołem Blues Obsession.
Jan Kubek (cajon, djembe, darabuka, tabla, instrumenty perkusyjne). Zamieszkały w Krakowie. Z wykształcenia technik budowy płatowców. W zespole od września 2005. Współpracował między innymi z takimi zespołami jak: Magiczne Karpaty, Que Passa, Scaur, teatr Biogrupa. Muzyk zespołu Viva Flamenco.
Pierre aka spacepierre (perkusja). Zamieszkały w Katowicach, znany m.in. z jazzowych zespołów Muariolanza, MEQ, założyciel i lider zespołu HipiersoniK. Kompozytor, aranżer i producent muzyczny. Współpracował z zespołem Raz, Dwa, Trzy. Jako perkusista udziela się w środowisku klubowym, jazzowym, latynoskim, niegdyś też aktorsko-kabaretowym. Od wielu lat orędownik łączenia elektroniki z żywym graniem.
Jakub Szczygieł (whistle, flety). Miłośnik fantasty oraz science fiction, od ponad dekady gra na whistlach, fletach i kilku innych instrumentach w zespołach Beltaine, Balsam oraz Balonique. Kuba jest obecnie frontmanem zespołu.
Adam Stodolski (gitara basowa, kontrabas). Adam, to również obiecujący kontrabasista grający muzykę jazzową i improwizacyjną, znany m. in. z działalności w trio 100nka.
W zespole grali: Mateusz "Maths" Sopata (perkusja). Urodzony w Sosnowcu, zamieszkały w Katowicach. Od grudnia 2006 do czerwca 2015.
Grzegorz "Hoody" Chudy (akordeon, flety, tin whistle, low whistle, wokal, łyżki, bombarda) - (2002-2018) zamieszkały w Katowicach, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Śląskim, jeden z założycieli zespołu. Zespołowy frontman, specjalista od instrumentów dętych, dyrektor artystyczny Festiwalu Muzyki Celtyckiej "Zamek" w Będzinie.
Bartłomiej Dudek (gitara basowa), zamieszkały w Sosnowcu. Absolwent Śląskiej Akademii Sztuk Pięknych. W zespole od listopada 2002 roku.
Beltain na Festiwalu Zamek Będzin 2013
Zdjęcia z koncertu zespołu Beltaine w warszawskiej tawernie Korsarz dn. 22.03.2014
Zdjęcia z koncertu zespołu Beltaine na Oskar Kolberg’s Folk Lore Festival w Warszawie dn 21.09.2015
Scena Plenerowa Centrum Kultury w Łomiankach dn. 27.06.2021
Tawerna Korsarz - Warszawa, 03.02.2023
Zespół wystąpił w składzie: Adam Romański (skrzypce), Jakub Szczygieł (whistle, flety), Jan Gałczewski (irish bouzouki, dudy gaita), Jan Kubek (tabla, darabuka, djembe, cajon, instrumenty perkusyjne), Łukasz Kulesza (gitara akustyczna), Adam Stodolski (gitara basowa), Pierre (perkusja). Koncert prowadził Jakub Szczygieł a grupa zagrałe starsze i nowe utwory instrumentalne, zapowiadając nową płytę. Dyskografia: Rockhill (2004) KONCENtRAD (2007) Triú (2010) Live (2011) Miusjik (2015) Live'15 (2016) Observer (2023)
Kompilacje: The Witcher (2007, CD Projekt)
BELTAINE&COMHLAN CELTIC MOTION PROJECT to niezwykłe zderzenie irlandzkiej i bretońskiej muzyki oraz irlandzkiego tańca na żywo. Całość oparta jest na tradycyjnej muzyce celtyckiej ubranej jednak we współczesne brzmienia i aranżacje.
Boreash jest to grupa folkrockowa grająca muzykę muzykę irlandzką i szkocką w różnorodnych aranżacjach począwszy do tradycyjnej do rockowej z wstawkami jazzowymi czy też metalowymi.
Zespół został założony w Kołobrzegu w 1997 roku, przez trójkę młodych muzyków - Łukasza Maskiewicza (bodhran, wokal, tin whistle), Marcina Dąbrowicza (gitara), Patrycję Tułnowską (skrzypce). W 1998 roku do zespołu dołączył Ireneusz Misiak - basista, rok później druga skrzypaczka - Monika Beszczyńska, a zaraz po niej Marek Przewłocki grający jeszcze wtedy głównie na mandolinie. W takim składzie Boreash wykonywał przede wszystkim irlandzką muzykę tradycyjną oraz szanty. W 2001 roku do zespołu dołączyli Bartek Grudziński (perkusja) oraz Rafał Mędlewski (instrumenty klawiszowe, gitara) i brzmienie zespołu zaczęło skłaniać się w stronę celtyckiego rocka, inspirując się zespołami takimi jak Dervish, Solas, Altan i Lunasa. Kolejny rok przyniósł zmianę składu. Z grupy odeszli Monika Beszczyńska i Marcin Dąbrowicz. Pojawił się natomiast Wojtek Kucharski, grający na gitarach.
W tym składzie powstała debiutancka płyta Boreash - "Celtica". Repertuar powstał na potrzeby show tanecznego opartego na muzyce celtyckiej. W owym programie, nazywającym się właśnie "Celtica Show". brały udział tancerki z grupy Elphin. Na uwagę zwracają odważne aranżacje, dla przykładu w piosence "Star of The County Down" trzecia zwrotka wykonana została w sposób death metalowy, z charakterystycznym lekkim growlingiem. Kolejne koncerty, zarówno na niewielkich imprezach, jak i na dużych festiwalach przyspożyły grupie spore grono zwolenników. Album został nominowany do nagrody Akademii Fryderyków w 2002 roku w kategorii folk. W kwietniu 2017 roku, po 10 latach od ostatniego koncertu zespół wznowił działalność. Po latach ciszy i nieobecności na rynku powracają z doświadczeniami różnych gatunków muzycznych i z nowym materiałem.
Obecnie Boreasha tworzą: Justyna Wołoch - skrzypce Patrycja Tułnowska - skrzypce Grzegorz Wypych - mandolina, gitary Wojciech Kucharski - gitary Ireneusz Misiak - bas Rafał Mędlewski - instrumenty klawiszowe, gitara Bartek Grudziński - perkusja
Dyskografia: Celtica show (2002) Celtic dreams (2007)
Cotton Cat - warszawski zespół, w którego repertuarze można znaleźć zarówno tradycyjne piosenki irlandzkie i szkockie, folk amerykański jak i balladę poetycką. Są autorami i wykonawcami wielu własnych kompozycji.
Zespół został założony w połowie lat 90-tych przez małżeństwo Anetę i Kubę Michalskich. Pierwsza płyta "Sunrise over Bishops Avenue", nagrana w 1995 roku, to głównie, śpiewany po angielsku, amerykański folk, a raczej folk-rock z evergreenem "Amazing Grace". Głos Anety przypomina w barwie trochę głos Joan Baez a trochę Loreeny McKennit. Płyta nagrana została z udziałem m.in. Michała Grymuzy (gitara) i "Kciuka" (bas). Na wydanym w 1997 roku "Oku ciszy", pojawia się więcej balladowych kompozycji w przebojową piosenką "Elaine". W składzie grupy pojawił się, obecny już wcześniej na koncertach gitarzysta Piotr Szewczenko. Kolejne dwa albumy nagrane zostały z udziałem m.in. basisty i flecisty Wojciecha Sobolewskiego, grającego z "Cotton Cat" do 2003 r. Materiał, który znalazł się na tych płytach, to w połowie tradycyjne piosenki irlandzkie i szkockie, a w połowie autorskie ballady Anety i Kuby, nawiązujące także do motywów celtyckich. Piąta płyta "Shenandoah", promowana była na koncertach w 2009 roku, lecz więcej informacji na jej temat nie mozna znaleźć.
W ostatnich czasach zespół występuje jako duet, najczęściej w kameralnych salach klubowych. Często akompaniuje im Piotr Szewczenko.
Zespół występował m.in. na Festiwalu Celtyckim w Dowspudzie i Dniach Świętego Patryka w teatrze Rampa.
Fiddler’s Green to niemiecki zespół grający irlandzką folkową. Zespół zyskał reputację jednej z najlepszych grup na niemieckich scenach. Ich repertuar, to mieszanka tradycyjnych irlandzkich i szkockich piosenek oraz własnych utworów, które stopniowo stają się coraz mniej folkowe. Na ich muzykę oddziaływały różnorodne i grupy, głównie celtyckie grupy rockowe, takie jak Pogues, Waterboys i Great Big Sea. Swój oryginalny styl określają jako Speedfolk a jest to irlandzki folk rock z elementami innych gatunków , takich jak Ska, Punk, Metal i Reggae. W repertuarze w postaci własnych utworów pojawiają się także tradycyjne jigi i reele irlandzkie. Teksty ich własnych piosenek dotyczą często tematów aktualnych w dzisiejszym świecie. Nazwa grupy pochodzi od irlandzkiego określenia raju żeglarzy.
Grupa powstała w 1990 w Erlangen pod Norymbergą, kiedy mieszkający razem muzycy, siedząc przy kuchennym stole, wpadli na pomysł założenia nowoczesnej kapeli folkowej. Rainer Schulz, Peter Pathos i Ralf „Albi” Albers już wcześniej zdobyli muzyczne doświadczenie, grając w różnych zespołach z okolic Erlangen. W połowie lat 80-tych Ralf wraz z przyjacielem grał folk amerykański w grupie „Willi und Albi” a Peter Pathos i Rainer Schulz założyli niezależne trio „X-Rated”. Peter często zresztą grał gościnnie w „Willi und Albi”. We trzech zaczynają występować pod nazwą „Irish Duo”, odnosząc spory sukces w okolicach i szybko przyjmując dwóch kolejnych muzyków. Dla właściwego brzmienia brakowało skrzypka i perkusisty, którymi zostali Robert Oppel i Eric Obst. Jeszcze w 1990 roku zespół przyjmuje nazwę „Fiddler’s Green”. Pierwszy koncert pod nową nazwą odbył się w listopadzie 1990 roku na Newcomer Festival w Erlangen, w centrum E-Werk, gdzie wystąpili zaledwie po trzech próbach, zdobywając drugie miejsce. Zaledwie rok później do zespołu ponownie dołączył Stefan Klug dodając akordeon i bodhran i w tym samym czasie zespół opuszcza, z powodów zawodowych, Robert Oppel a zastępuje go Tobias Rempe.
Debiutancki album zatytułowany „Fiddler’s Green” ukazał się w 1992 roku i zawierał zarówno koncertowy, jak i studyjny materiał, utwory tradycyjne oraz własne. Utwory koncertowe częściowo pochodziły z koncertu w E-Werk w Erlangen. Płyta została wydana przez, założone przez zespół, wydawnictwo „Deaf Shepherd Recordings”. Zaledwie rok później, w 1993 roku, ukazał się drugi album „Black Sheep”.
Nazwa „Fiddler's Green” stawała się coraz bardziej rozpoznawalna. W 1995 roku zespół nagrał kolejny album „King Shepherd”, który ponownie został wydany przez „Deaf Shepherd Records”. W tym samym roku nastąpiły zmiany personalne. Tobias Rempe, który od połowy 1993 roku musiał ograniczyć swoją aktywność w zespole, z powodu rozpoczętych studiów muzycznych, zdecydował się odejść. Nowym skrzypkiem został Tobias Schäfer, który już wcześniej często występował na koncertach w zastępstwie poprzednika. Zrezygnował także perkusista Eric Obst, a na jego miejscu pojawił się Wolfram Kellner, który grał wcześniej we wspomnianym „X-Rated”.
Na jesieni 1996 roku ukazała się płyta EP „Make Up Your Mind” a w marcu 1997 roku album „On And On”. oba krążki zostały wydane pod etykietą wytwórni Polydor / Universal. Album „On And On” dotarł do 61 miejsca na niemieckiej liście przebojów i można na nim zauważyć pierwsze oznaki zmiany dźwięku w stronę bardziej rockową.
Przed nagraniem następnego albumu, „Spin Around”, zespół wyjechał do Los Angeles, by skorzystać z nowych muzycznych impulsów. Taka otwartość, przekraczanie muzycznych granic, czasami z pewną dozą ironii, stała się znakiem firmowym grupy. Do produkcji tej płyty wynajęto Jim Crichtona, zaopżyciela, kompozytora i producenta kanadyjskiej, rockowej grupy Saga. Pomimo, iż znajdują się tam trzy tradycyjne piosenki, zmiana brzmienia stała się faktem.
Następna płyta, wydana w 2000 roku „Another Sky” stała się dobitnym przykładem, właśnie takiej otwartości i łączenia stylów zajmując drugie miejsce wśród 50 najlepszych niemieckich albumów na internetowej liście.
Latem 2000 roku Fiddler Tobias Schäfer opuścił zespół, aby kontynuować studia po wielu latach spędzonych w trasie. Tobias Schäfer studiował teologię w Erlangen i Oslo, aby w przyszłości zostać pastorem, obejmując swoje pierwsze stanowisko jako wikariusz w 2005 roku. Jego następca, Tobias Heindl studiował skrzypce i gitarę w latach 1995-1996, a następnie pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Ratyzbonie. Kolejna zmiana w składzie nastąpiła w 2001 roku, kiedy Wolfram Kellner odszedł do zaprzyjaźnionej, heavy metalowej, grupy J.B.O. (James Blast Orchester) i od tego czasu perkusistą został Frank Jooss, który wcześniej grał w rockowej folkowej grupie Merlons.
Grupa wciąż intensywnie koncertowała w niezliczonych klubach i salach koncertowych całej Europy, zdobywając renomę i rozpalając publiczność zarówno muzyki folkowej jak i rockowej. Kolejny album, „Folk Raider”, wydany w 2002 roku, jest doskonałym przykładem łączenia gatunków, gdzie pierwsza część rozpoczynająca się od „Bonnie Ship The Diamond” jest klasycznie tradycyjna a druga, to oryginalne kompozycje, zdecydowanie rockowe a zwłaszcza kończący płytę „Tangerine”, który jest kawałkiem ciężkiego rocka. Kolejny krążek, wydany w 2003 roku „Nu Folk”, to już prawie w całości nowe bardziej rockowe brzmienie, zawierający tylko niewielkie ilości celtyckiej tradycji czy też bluegrass.
Fiddler's Green, appearance at the festival "Folk am Neckar" 2013 in Mosbach-Neckarelz, Germany By Rs-foto - Own work, CC BY-SA 3.0, Link
W marcu 2005 roku zespół wydał swoją pierwszą płytę DVD „Celebrate!”. Nagranie wykonano podczas bardzo specjalnego wydarzenia, a mianowicie tysiącznego koncertu w historii grupy, który się odbył w Hoheneck Castle, w pobliżu Norymbergi. Fascynująca atmosfera panująca na dziedzińcu zamku i mocny efekt muzyki koncertowej zostały zarejestrowane w postaci doskonałej jakości obrazu i dźwięku. Ponadto DVD zawiera wyjątkowy materiał bonusowy wybrany z 14-letniej historii zespołu. Pod koniec 2005 roku ukazała się druga część tego wyjątkowego koncertu wraz z jeszcze większą sekcją bonusową na drugim DVD „Jubilate!”, zawierając trzy godziny muzyki. Obie płyty upamiętniają obchody piętnastolecia Fiddler's Green.
30 kwietnia 2006 Peter Pathos zagrał swój ostatni koncert z Fiddler's Green, aby zrealizować swoje muzyczne pomysły w innych zespołach. Jego prawdziwe nazwisko to Peter Müller a pod pseudonimem Peter Kafka założył dark rockowy zespół Beloved Enemy, od 2007 do 2010 był basistą gothic metalowego Lacrimas Profundere, i od 2012 do 2014 roku grał jako dodatkowy gitarzysta w zespole średniowiecznego rocka Ignis Fatuu. Jego następca Patrick Pat Prziwara pierwszy raz z zespołem wystąpił 17 maja 2006 roku na koncercie na sali Kammerspiele w Ansbach.
W styczniu 2007 roku ukazuje się album „Drive Me Mad!”, który jest kontynuacją szybkiej mieszanki irlandzkich korzeniu z innymi gatunkami. Płytę otwiera energetyczny „Irish Air” a po nim następuje przebojowy „Folk's Not Dead”.
Po półtora roku koncertowania grupa nagrywa w lecie 2008 roku kolejny album „Sports Day at Killaloe”, który ukazuje się w styczniu 2009 roku. Po odejściu Petera główny wokal przejmuje Ralf „Albi” Albers, choć nowy gitarzysta Pat Prziwara próbuje swoich sił w kilku piosenka. Podobnie jak poprzednie wydawnictwo i ten album oferuje dużą wszechstronność i zmienność, lecz nie jest już tak udany.
W 2009 roku grupa zainicjowała własny festiwal, Shamrock Castle, którego do dzisiaj jest współorganizatorem, jak i głównym wydarzeniem. Pierwsze koncerty odbyły się w ruinach zamku Waischenfeld w Szwajcarii Frankońskiej w sierpniu 2009 roku . W 2011 roku festiwal przeniósł się do zamku Jägersburg, a od 2016 trwa dwa dni. Wydarzenie odbywa się co roku, stało się jednym z wiodoących festiwali w Niemczech a zapraszani są artyści kojarzeni z celtyckim rockiem.
W 2010 roku zespół obchodził swoją dwudziestą rocznicę istnienia. Z tej okazji w centrum E-Werk w Erlangen odbyły się dwa jubileuszowe koncerty w dniach 18 i 19 marca 2010 roku. Oba koncerty zostały zarejestrowane na płytach CD i DVD pod tytułem „Folk's Not Dead”. Materiał trwa 95 minut i ukazuje Fiddler’s Green w najlepszym wydaniu. Do zespołu dołączyli muzycy gościnni, między innymi, grająca na dudach Birgit Muggenthaler-Schmack z zespołu Schandmaul i perkusista zespołu Subway to Sally, Simon Michael. W zestawie znalazły się głównie utwory z ostatnich płyt „Drive Me Mad” i „Sports Day At Killaloe”, a także, wcześniej nie publikowany instrumentalny kawałek „Kick The Bucket Tunes” oraz standard „I'll Tell Me Ma”. Oprócz samego koncertu DVD obejmuje także półgodzinny koncert „unplagged” oraz filmik pokazujący gupę za kulisami.
W 2011 roku ukazuje się płyta „Wall of Folk”, gdzie zespół prezentuje swoją najlepszą wersję. Oprócz podstawowej wersji, zawierającej 14 utworów, jest również edycja „Deluxe” z dodatkowym krążkiem z siedmioma piosenkami oraz DVD z nagraniem koncertu grupy w ramach festiwalu Summer Breeze Open Air z 2010 roku. Summer Breeze Open Air jest to coroczny festiwal muzyki metalowej organizowany od 1997 roku w Dinkelsbühl w Bawarii. Album zawiera w większości hity znane już z repertuaru grupy. Rozpoczyna się od tytułowego „Wall of Folk” a po nim następuje standard „P Stands for Paddy” z wyróżniającymi się skrzypcami Tobiasa. Oprócz szybkich kawałków nastrój tonują wolniejsze ballady „Greens And Fellows” oraz „Lost To The Moon”. Nie można także zapomnieć o instrumentalnym „Tam Lin”, w którym powolne początkowe tempo zostaje podkręcone do granic na koniec utworu. Podstawowe CD kończy standard „Dirty Old Town”.
W 2012 ukazał się koncertowy album „Acoustic Pub Crawl”. Zestaw utworów jest bardziej spokojniejszy, bardziej tradycyjny, doceniany przez fanów irlandzkiego folku. Nagrań dokonono ze zmniejszonym zestawem instrumentów a na płycie znalazły się standardy muzyki irlandzkiej, takie jak: „Irish Rover”, „The Jolly Beggar” czy „As I Roved Out”. Trasa koncertowa pod tytułem była powtarzana również w następnych latach.
W 2013 roku ukazuje się kolejny album zespołu „Winners and Boozers”. Płyta zawiera 16 utworów utrzymanych w szybkim klimacie grupy. W edycji „deluxe” dołączono dodatkowy krążek z pięcioma znanymi wcześniej utworami oraz jedną piosenkę z nowego albumu w wersjach fortepianowych. Od czasu, gdy odszedł były frontman grupy Peter Pathos, cały zespół pisze piosenki a ich muzyka charakteryzuje się dużą różnorodnością. Album jest uznawany za jeden z najlepszych w dyskografii zespołu.
W 2015 roku Fiddler’s Green obchodził swoje 25 lat. Z tej okazji ukazała się płyta studyjna „25 Blarney Roses”, prezentująca najlepsze utwory w dorobku zespołu. Piosenki pochodzą zarówno z początków działalności jak i z najnowszych płyt. Niektóre z tych hitów nie były wcześniej nagrywane w studio. Zebranych zostało 13 starych kawałków oraz nowe: „Take Me Back”, „Rocky Road To Dublin”, „Burning the Night” i „Blarney Roses”. Ukazała się również płyta koncertowa, w formie CD i DVD, pod tytułem „25 Blarney Roses - Live in Cologne”. Zarejestrowany został na niej koncert w, wypełnionej do ostatniego miejsca, sali E-Werk w Kolonii. W październiku 2016 roku ukazał się kolejny album grupy „Devil’s Dozen”. Zgodnie z nazwą zawiera 13 utworów, zaczynając się od tytułowego, mocnego kawałka i zawiera, oprócz oryginalnych piosenek, kilka coverów, niekoniecznie folkowych. Na uwagę zasługuje ich wersja znanej piosenki zespołu Styx „Boat on The River” oraz tradycyjna „Leaving of Liverpool”. Bardzo ciekawa piosenka „Down” jest oparta na pieśni włoskich partyzantów antyfaszystowskich „Bella ciao”. Po 27 latach działalności grupa nic nie straciła a to wydawnictwo jest jednym z najciekawszych w ich dorobku.
„Heyday”, to album grupy Fiddler’s Green wydany 8 marca 2019 roku. Na album składa się 15 piosenek, mieszanki stylów metalu, folku i politycznego punk rocka. Swoje przekonania przekazują w utworze „No Anthem”, który określają jako „rebel song”. Wyrażają w nim jasno swoje przekonania i obawy, że dzisiejszy świat skręca na prawo, stając w opozycji do skrajnych prawicowych idei a proponując współpracę i pokojową koegzystencję, ideały powszechne jeszcze dziesięć lat temu. Piosenki na płycie przeplatają się nastrojem i tempem, od piosenek „pod piwo” jak „Sláinte”, „Cheer Up” czy „John Kanaka” śpiewanej już od 2012 roku, ale tutaj w nowej wersji. W szalony klimat celtic punk wprowadzają „The Freak Of Enniskillen” oraz „Limerick Style” a w klimat balladowy „Born To Be A Rover”, „Better You Say No” a nade wszystko „Together as One”. Do irlandzkiej tradycji, oprócz „John Kanaka” nawet bardziej odwołuje się „The Congress Reel”, nieomal akustyczna wersja irlandzkiego standardu. Efektem jest świetna płyta o zmiennym nastroju i tempie zarówno do zabawy i tańca jak i głębszych przemyśleń.
17 kwietnia 2020 ukazał się koncertowy, akustyczny album „Acoustic Pub Crawl II – Live in Hamburg”. Album został nagrany podczas koncertu w Hamburgu z okazji 30 rocznicy istnienia zespołu. Niestety rocznicowa trasa koncertowa została przełożona na 2021 z powodu światowej epidemii koronawirusa COVID-19.
Rok 2020 miał być wyjątkowy dla zespołu, ale tak się nie stało. Swoją rocznicę grupa uczciła wydaniem albumu „3 Cheers for 30 Years”, który ukazał się 4 grudnia. Wydarzeniu towarzyszył internetowy show, na który zaproszono wielu gości. Goście to: Alea i Luzi z Saltatio Mortis, Marco z In Extremo, Hauptmann i Ben z Feuerschwanz, Wolfram (były perkusista Fiddlers) i Vito C. z JBO, Tobias Schäfer (były skrzypek Fiddlers), Colin Goldie (flecista na różnych płytach grupy).
Nowa, świąteczna płyta zespołu, „Seven Holy Nights” ukazała się 25 listopada 2022 roku. Płyta zawiera głównie anglojęzyczne kolędy, ale nie tylko, wszystko w charakterystycznym speed-folkowym wykonaniu. Podczas 40-minutowego grania muzycy przemierzają Wielką Brytanię, Irlandię i Stany Zjednoczone, wykonując covery popularnych i znanych kolęd. Pierwsze dwa utwory z zestawu to dwa klasyki „Merry Christmas Everyone” i „Merry Christmas Everybody”. Pomimo podobieństwa w nazwie, te dwa utwory nie mają ze sobą nic wspólnego. Kolejny, nieco spokojniejszy utwór„Mull of Kintyre” został napisany przez Paula McCartneya. Piosenka opowiada o przylądku we wschodniej Szkocji i stała się piosenką bożonarodzeniową dopiero w Wielkiej Brytanii ze względu na pierwotną datę wydania 11 listopada 1977 roku. Następujące piosenki „I Saw Three Ships”, „Twelve Days of Christmas” i „God Rest Ye Marry, Gentlemen” to znane angielskie kolędy i są tradycyjnie śpiewane przez chóry w okresie świątecznym. Grupa nadaje im folkowego charakteru i, podczas gdy dwa pierwsze są ponownie przyspieszone i wyposażone w taneczne rytmy perkusji, trzeci jest nieco bardziej kontemplacyjny i spokojniejszy. Zawarte w zestawie „Lord Of The Dance” i „Danny Boy” są w klasyfikowane jako tradycyjne irlandzkie kolędy, ale to nie do końca prawda. „Danny Boy” oparty jest na irlandzkiej piosence ludowej, ale tekst, który nie ma absolutnie nic wspólnego ze świętami, napisał Anglik. „Lord Of The Dance” ma coś wspólnego z Irlandią tylko wtedy, gdy jest używany jako tytułowa piosenka irlandzkiej rewii tanecznej. Z drugiej strony Atlantyku wybrano amerykańską piosenką „White Christmas”, którą od czasu jej wydania w 1942 roku wykonano ponad 500 razy przez różnych artystów. Kolejna jest liryczna, nieświąteczna piosenka „Stop The Cavalry”, która pierwotnie została napisana jako piosenka antywojenna. Fiddler's Green wykonują ją w swoim stylu, nadając piosence zupełnie nowy, szybszy charakter. Kolejne są amerykańskie klasyki „Jingle Bells” i „Rudolph, The Red-Nosed Reindeer”, również dobrze znane z wielu wersji. Zespół dodał im trochę punku i trochę reagge. Wydawnictwo kończy własna kompozycja, kolęda „Seven Holy Nights”, która nadała tytuł albumowi.
Album „The Green Machine” ukazał się 29 grudnia 2023 roku i zawiera 12 utworów będących mieszanką punka i irlandzkiego folku, wpisując się w klasyczny styl zespołu. Zespół pracował nad albumem trzy lata. Album rozpoczyna się od dwóch piosenek wydanych wcześnie na singlach „Shanghaied In Portsmouth” oraz „The Bog”. Zabawna piosenka „The Bog” jak i „Good Old Irish Bar” czy „My Fairy Of The West”, to piosenki typowo imprezowe. Płytę kończą klasyki folku, „Muirsheen Durkin” i „The Parting Glass”. Cały zestaw trwa około 40 minut.
Skład: Rainer Schulz – gitara basowa Ralf „Albi“ Albers – gitara, bouzouki, mandolina, banjo, śpiew Stefan Klug - bodhran, akordeon Frank Jooss – perkusja, instrumenty perkusyjne Patrick „Pat“ Prziwara – gitara elektryczna, gitara akustyczna, bouzouki, mandolina, banjo, śpiew Tobias Anton Heindl – skrzypce, śpiew
Dyskografia Albumy studyjne: 1992 Fiddler's Green 1993 Black Sheep 1995 King Shepherd 1996 Make Up Your Mind 1997 On and On EP 1998 Spin Around 2000 Another Sky 2002 Folk Raider 2003 Nu Folk 2007 Drive Me Mad! 2009 Sports Day at Killaloe 2011 Wall of Folk 2013 Winners & Boozers 2015 25 Blarney Roses 2016 Devil's Dozen 2019 Heyday 2020 3 Cheers for 30 Years 2022 Seven Holy Nights 2023 The Green Machine
Albumy koncertowe: 1993 Stagebox 2005 Celebrate! 2005 Jubilate! (DVD) 2010 Folk's not dead (DVD) 2012 Acoustic Pub Crawl (unplugged) 2015 25 Blarney Roses: Live from Cologne 2020 Acoustic Pub Crawl II (unplugged)
Great Big Sea to kanadyjska formacja folk rockowa z Nowej Fundlandii i Labradoru znana ze swojej energetycznej interpretacji tradycyjnych tematów regionu, obejmujących piosenki ludowe i szanty, sięgając bogatego, irladzkiego, szkockiego i francuskiego, dziedzictwa wyspy. Nazwa grupy została wzięta z nowo fundladzkiej piosenki ludowej na temat tsunami.
Założycielami byli Alan Douyle (śpiew, gitara, bouzouki, mandolina), Sean McCann (śpiew, bodhran, gitara, tin whistle), Darrell Power (śpiew, gitara basowa) i Bob Hallett (śpiew, skrzypce, akordeon, mandolina, koncertina, bouzouki, whistles, dudy).
Zespół powstał w 1993 roku, lecz historia muzyczna zaczyna się o wiele wcześniej. Inpiracją do jego powstania były tradycyjne nowo fundlandzkie domowe sesje muzyczne zwane "kitchen-party", w których brali udział w młodości. Gitarzysta Alan Doyle grał w młodości w zespole swojego wuja, uczestnicząc w takich właśnie sesjach. W wieku lat 15 założył z kolegą ze szkoły duet Staggering Home. Hallett i McCann założyli, w 1989 roku, zespół Rankin Street, grajacy celtic rock, do którego dołączył Power. W styczniu 1993 spotkali się z Alanem Doylem, dając początek Great Big Sea. Pierwszy oficjalny koncert zagrali w 1993 r. poprzedzając występ Irish Descendants na Memorial University of Newfoundland w St. John's.
Wkrótce wydali, własnym sumptem, swój pierwszy album "Great Big Sea", a następnie podpisali kontrakt z Warner Brothers Canada. Drugi album "Up" ukazał się w 1995 osiągając, po roku, status platynowej płyty (trzecia płyta "Play" zdobyła ten tytuł już po trzech miesiącach). W 1998 roku ukazała się w USA płyta "Rant & Roar" z wczesnymi nagraniami, poprzedzając intensywną trase koncertową po tym kraju.
Power opuścił zespół w 2003 roku, by móc poświęcić wiecej czasu dla rodziny i przyjaciół. Grupę wspomagają: od 2002 roku, perkusista Kris MacFarlane (bębny, akordeon, gitara, chór) i, od 2003, basista Murray Foster
Grupa jest laureatem wielu nagród przyznawanych przez East Coast Music Association, a także kilku nomimacji "Juno Awards", przyznawanych za osiągnięcia w przmyśle muzycznym.
Skład: Alan Doyle S'an McCann Bob Hallett Wcześniej należał: Darrell Power
Dyskografia: Albumy studyjne Great Big Sea 1993 Up 1995 Play 1997 Turn 1999 Sea of No Cares 2002 Something Beautiful 2004 The Hard and the Easy 2005 Fortune's Favour 2008 Safe Upon the Shore 2010
Kompilacje Rant and Roar 1998 XX 2012
Albumy koncertowe Road Rage 2000 Great Big DVD and CD 2004 Courage & Patience & Grit 2006
JSD Band był krótko działającym, lecz bardzo znaczącym szkockim zespołem ruchu Folk Revival z początku lat 70-tych. Grając muzykę nurtu celtic i folk rock są stawiani wśród tuzów tego gatunku, takich jak Fairport Convention, Pentangle, Trees i Steeleye Span. Działali w latach 1969 do 1974 a potem jeszcze na krótko od 1997 do 1998. Reputację zdobywali grając z takim sławami jak The Average White Band, Status Quo, Johnny Winter, Lou Reed, Joan Armatrading i David Bowie.
Zespół JSD Band powstał w 1969 roku w Glasgow w Szkocji a nazwa pochodzi od pierwszych liter imion założycieli: Jim Divers, Sean O'Rourke i Des Coffield. Do grupy wkrótce dołączyli Chuck Fleming i Colin Finn powiększając skład do pięciu osób. Początkowo występowali w tzw. Klubach Folkowych (Folk Clubs) razem z takimi artystami jak Billy Connolly i Gerry Rafferty z Humblebums oraz Barbara Dickson. Kluby folkowe były głównie miejskim zjawiskiem z lat 60-tych i 70-tych, występujących na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii, ważnym dla brytyjskiego folku, o amatorskiej naturze tych zgromadzeń. Dzięki żywiołowemu podejściu do muzyki ludowej zostali zauważeni i zwyciężyli w Scottish Folk Group Championships w Edynburgu w Usher Hall.
Scottish Folk Group Championships odbyły się w 1971 roku. Wczesniej odbyło się 18 konkursów eliminacyjnych, w całym kraju, półfinały w Glasgow i Dundee, i wielki finał w Usher Hall w Edynburgu, z Corries jako gwiazdą koncertu. Cały dochód poszedł na konto szkockiej organizacji opieki nad dotkniętymi porażeniem mózgowym (Scottish Council for the Care of Spastics). Grupa JSD Band zwyciężyła i w nagrodę podpisała kontrakt z EMI na nagranie płyty. Pozostałych 7 finalistów uczestniczyło w nagraniu płyty “Folk Philosophy”.
Ich debiutancki album „Country Of The Blind” ukazał się w 1971 roku, wydany przez Regal Zonophone, filii wytwórni EMI. Tym nagraniem zwrócili uwagę słuchaczy a, w szczególności, jednej konkretnej osoby, prezentera Johna Peela, którego opinia była bardzo ceniona. John Peel napisał później notki informacyjne na dwóch kolejnych płytach zespołu. „Country Of The Blind” zawiera, głównie, irlandzkie, szkockie, amerykańskie i angielskie tradycyjne piosenki, lecz są tam, również, oryginalne kompozycje.
W BBC Radio 1 wystąpili w audycji Johna Peela a w BBC 2 w muzycznym show prowadzonym przez Boba Harrisa, znanego jako „Whispering Bob Harris”. „Old Grey Whistle Test”, to muzyczne program, który ukazywał się w brytyjskiej telewizji w latach 1971 do 1987.
W 1972 roku, grali jako support w czasie trasy koncertowej Davida Bowie’go po Wielkiej Brytanii, promującej jego przełomową płytę Ziggy Stardust a niektórzy członkowie zespołu uczestniczyli w nagraniu tej płyty.
Przeprowadzili się do Londynu i wydali, w 1972 roku, swój drugi album „JSD Band”, którego sprzedaż przekoczyła dwadzieścia tysięcy egzemplarzy. Notkę na okładce przygotował John Peel, pisząc w niej, że ten kto kupił tą płytę, nigdy nie będzie chciał się jej pozbyć. Czas pokazał, że miał rację. Należący do składu grupy skrzypek Chuck Fleming, na czas nagrania, został zastąpiony przez Lindsay Scott. Bardziej surowe brzmienie skrzypiec czyni ten album wyjątkowym. Mieszkając w Londynie, intensywnie koncertowali, w szczególności na scenach uniwersyteckich.
Ich trzeci album, „Travelling Days”, ukazał się w 1973 roku, lecz nie udało mu się pokonać dobrego wyniku wydawniczego swojego poprzednika. Notkę na okładce ponownie napisał John Peel. W tym momencie, jednak, grupa była na tyle znana by grać na głównych scenach dużych miast, przyciągając tłumy, gdziekolwiek by nie byli.
Grupa wydała jeszcze trzy single: „Sarah Jane/Paddy Stacks” (1973), „Sunshine Life For Me (Sail Away Raymond)/Reel Call„ (1974) oraz „Hayes and Harlington Blues/Cuckoo„ (1974). W lipcu 1974 roku, presja wywierana z różnych źródeł, zebrała swoje żniwo w postaci ubytku kilku członków zespołu, w tym Fleminga, którego odejście okazało się fatalne w skutkach. Pod koniec swojej działalności zespół przyjął nazwę „The New JSD” a pozycję lidera zajął Iain Lyon, przychodząc z grupy My Dear Watson. Grupa rozpadła się ostatecznie w 1974 roku.
Po 23 latach, w 1997 roku, Coffield, Divers, Finn i Fleming reaktywowali grupę na krótki okres. Do składu doszedł jeszcze Rob Mairs na pięciostrunowym banjo. W tym okresie wydali dwie płyty: w maju 1997 roku, akustyczne wersje starych przebojów na płycie „For The Record” a w maju 1998 bardziej rockową „Pastures Of Plenty”. Tym razem albumy wydała wytwórnia z Glasgow KRL Records, specjalizująca się w tradycyjnej muzyce szkockiej.
„For the Record” zawiera materiał z poprzednich płyt. Jest, zarówno, przypomnieniem ciekawej muzyki stworzonej przed latami, jak i ponownym pojawieniem się na rynku, w ramach nowego kontraktu płytowego. JSD Band, z równą łatwością, gra współczesne wersje celtyckich melodii, jak i folkowe piosenki amerykańskie. Ich najlepiej pamiętane kawałki brzmią wyraźnie amerykańsko. Wystarczy posłuchać „Sarah Jane”, „Groundhog” czy „Down the Road”. Natomiast takie utwory jak „As I Roved Out”, „The Irish Girl” oraz „The Galway Races” udowadniają, że ich siła leży po obu stronach Atlantyku.
Na wydanej w 1998 roku płycie „Pastures of Plenty” po raz pierwszy pojawia się Rob Mairs dodając nieco cięższe brzmienie. Album jest zdecydowanie rockowy. Tradycyjne przeboje wykonane zostały w nowoczesnej wersji, z wybijającą się gitarą elektryczną. Ich unikalny styl jest mieszaniną zawierającą jazz, country, rock i tradycję.
Ostatnie wieści o zespole pochodzą z 2013 roku. JSD Band, w swoim oryginalnym składzie, pojawił się na festiwalu Lomond Folk Festival. Grupa zagrała 28 lipca 2013 roku na scenie festiwalowej w parku w Balloch, niedaleko Glasgow, na południowym brzegu jeziora Loch Lomond, obok takich zespół ów jak Shooglenifty i Raggle Taggle Gypsies. Organizatorzy festiwalu dogadali się z zespołem podczas 60-tych urodzin Desa Coffielda obchodzonych na początku lipca. Perkusista Colin Finn, znany w okolicach Glasgow jako poprzedni właściciel sklepu muzycznego Village Music w East Kilbride, wyznał, że zebrali się wszyscy, by zrobić Desowi niespodziankę. Na scenie zagrali Jim Divers, Sean O’Rourke, Des Coffield, Chuck Fleming oraz Colin Finn.
Skład: Jim Divers - śpiew, gitara basowa, wilonczela Sean O'Rourke - śpiew, gitara, skrzypce, flet, saksofon Des Coffield - śpiew, gitara, instr. klawiszowe, mandolina Chuck Fleming - skrzypce, mandolina Colin Finn - drums
Pozostali: Lindsay Scott - śpiew, skrzypce (1972) Iain Lyon - skrzypce (The New JSD 1974) Rob Mairs - gitara dobro, banjo (1997, 1998)
Dyskografia: Country of the Blind (1971) - Regal Zonophone JSD Band (Black Album) (1972) - Cube Travelling Days (1973) - Cube For the Record (1997) - KRL Pastures of Plenty (1998) - KRL Single: Sarah Jane/Paddy Stacks (1973) Sunshine Life For Me (Sail Away Raymond)/Reel Call (1974) Hayes and Harlington Blues/Cuckoo (1974)
Mànran to szkocki zespół, który powstał w czerwcu 2010. Od 2010 roku koncertowali na kilku międzynarodowych festiwalach folkowych, zdobywając nagrody. Zostali także zaproszeni do zrobienia specjalnego koncertu podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku.
Muzyka zespołu często określana, jako folk-rock, trad-rock lub celtic-rock, jest jednak trudna do zakwalifikowania ze względu na eklektyczną mieszankę muzycznych wpływów. Dzięki zbudowaniu warstwy instrumentalnej wokół tradycyjnych korzeni poprzez ogniste melodie skrzypiec, akordeonu, fletu i dud związane poprzez sekcje rytmiczną z elementami jazzu, fanku i rocka, powstała jedna z najbardziej innowacyjnych koncepcji muzycznych. Piosenki wykonywane są zarówno po angielsku jak i po gaelicku, co wpływa na atrakcyjność koncertową grupy. Do tej pory zespół koncertował w Europie, USA, Australii i Azji.
Grupa Mànran powstała w 2010 roku, założona przez Gary'ego Innesa, znanego akordeonisty, byłego gracza w shinty i nadawcę radiowego. Innes zadebiutował w 2005 roku solowym albumem "How's the Craic?" i grał w grupie Runrig. Wokalistą został Norrie Tago MacIver, który w czasie studiów w Glasgow na RSAMD (Royal Scottish Academy of Music and Drama) był członkiem grupy Bodega. Manran pomagał założyć skrzypek z BattlefieldBand, Ewen Henderson oraz flecista Calum Stewart, basista Ross Saunders i perkusista Scott Mackay.
17 stycznia 2011 roku zespół wydał swój pierwszy singiel "Latha Math", który znalazł się na liści Top 40, jako pierwsza gaelicka piosenka w 21 wieku. W ślad za singlem ukazał się debiutancki album zatytułowany „Mànran”, zespół zaczął się pojawiać na wielu prestiżowych festiwałach w Wielkiej Brytanii takich jak The Hebridean Celtic Festival czy Cambridge Folk Festival a na ich występy ściągały tłumy chcących poznać nową, odnoszącą sukcesy grupę. W grudniu 2011 roku Norrie MacIver został wybrany gaelickim wokalistą roku w nagrodach MG Alba Scot Trad Music. Pierwszy album grupy również odniósł sukces jako w tym konkursie jako Album Roku. Mànran wyruszł w trasę koncertową po Europie, Ameryce oraz Wielkiej Brytanii. Jako muzyk gościnny wystąpił Phil Cunningham, legenda muzyki folkowej, znany między innymi z SillyWizard.
W sierpniu 2012 r. wydali singiel „Take You There” wraz z Michelle McManus, aby wspomóc akcję charytatywną „STV Children's Appeal” organizowaną przez szkocki kanał telewizyjny STV.
We wrześniu 2012 r Calum Stewart opuścił zespół i został zastąpiony przez młodego irlandzkiego muzyka Ryana Murphy (dudy i flet). Ryan zdobył dyplom w tradycyjnej irlandzkiej muzyce w London College of Music i ukończył studia w Irish World Academy of Music and Dance w Limerick w maju 2013 roku. Ryan początkowo dzielił czas między Mànran i Cara, by w 2014 roku ostatecznie opuścić Cara.
Zespół nagrał swój drugi album „The Test” na początku 2013 roku, wydając go podczas tournee w Szkocji w maju i czerwcu 2013 roku. Zespół ponownie przedstawił własną niepowtarzalną mieszankę tradycyjnych gaelicko-angielskich piosenek współczesnych i melodii. Gościnnie wystąpił, tak jak poprzednio, Phil Cunningham.
W sierpniu 2013 roku zespół zagrał w Ameryce podczas Milwaukee Irish Festival w Wisconsin, a następnie przez pięć tygodni koncertował w Chicago, Bay City w stanie New Hampshire, Albany, Kalifornii, Arizonie i Iowa. Następna była Australia, gdzie zdobyli duże uznanie na festiwalu Australasian World Music Festival.
W 2014 roku Norrie MacIver nagrał i wydał swój pierwszy solowy krążek „Danns an Rathaid”. Płyta powstała pod jego własnym szyldem Tago Records. W grudniu 2015 Norrie zdecydował się opuścić Mànran, by skoncentrować się na karierze solowej. W lutym 2016 Norrie przyłączył się do Skipinnish jako ich nowy wokalista.
Ryan Murphy zaangażował się w nową grupę Ímar, gdzie mógłby realizować jeszcze bardziej miłość do swojego instrumentu.
W lutym 2016 do grupy dołączył Craig Irving, pochodzcy z Inverness, gitarzysta. Craig, wraz z Mohsenem Amini (concertina) oraz Hayley Keenan (skrzypce), założył w sierpniu 2015 roku trio Talisk, które kilka miesięcy później zostało laureatem nagród BBC Radio 2 Young Folk Award oraz Danny Kyle Award podczas Celtic Connections w 2015 roku.
W styczniu 2017 roku ukazał się trzeci album grupy za tytułowany An Dà L à. Tytuł, gaelicki zwrot oznaczający dużą zmianę, jest głównym tematem płyty. W tytułowym utworze roli wokalisty podjął się with Ewen Henderson. Zmiany są najbardziej zauważalne w zwiększonej mocy, zawiłości i dojrzałości utworów instrumentalnych, jak również w sile teksów utworów. Przed nagraniem albumu w studio w Glasgow zespół testował piosenki w czasie występów przed publicznością co zaowocowało odważnym i spójnym materiałem.
W grudniu 2017 roku Gary Innes został ogłoszony instrumentalista roku w plebiscycie Scots Trad Music Awards.
W październiku 2019 roku z zespołu odchodzi Craig Irving a pojawiają się, Aidan Moodie, gitarzysta z Kirkwall na Orkadach oraz gaelicka wokalistka Kim Carnie. Aidan jest znany jako założyciel grupy Gnoss.
Czternastego października 2020 roku grupa obchodziła swoją dziesiątą rocznicę. Z tej okazji w Glasgow w Barrowland Ballroom odbył się koncert nadawany na żywo w internecie. Koncert został zarejestrowany na płycie audio i mp3, która, pod nazwą „Ten Year Party // Live from The Barrowland Ballroom”, ukazała się w grudniu 2020 roku.
„Ùrar” to nowy album grupy, który ukazał się 22 października 2021 roku. Album zawiera nowy materiał w języku angielskim i gaelickim i wyróżnia się delikatnym, ale podnoszącym na duchu dźwiękiem, z niepowtarzalnym wokalem Kim Carnie. Album został poprzedzony wydaniem dwóch singli „Crow Flies” oraz „Ailean”, który to utwór zaczyna płytę od złowieszczych tonów, opowiadając o katastrofie statku, a sam utwór został skomponowany przez Mischę MacPherson. Kolejny kawałek, to reel Ryana Murphiego „Crossroads” nagrany w dobrym tempie, ale nie zbyt hałaśliwy. Kolejny utwór, „Crow Flies”, podkreśla znaczenie dla grupy jej nowych członków Kim Carnie i Aidana Moodiego, którzy napisali tę piosenkę będąc w przymusowej separacji w czasie lockdownu. Piosenka śpiewana jest w języku angielskim, podobnie jak „San Cristóbal”, napisana również przez Kim. Pozostałe piosenki w języku gaelickim, to mieszanka kompozycji tradycyjnych i nowych. Za nagranie i miksowanie odpowiadał Ross Saunders z GloWorm Recording Studios w Glasgow, a producentem jest Calum MacCrimmon z Breabach. Ross jest również basistą zespołu. On i Calum razem stworzyli pięknie ułożoną teksturę nagrania, która sprawia, że słuchanie jest przyjemnością, nawet zanim zaczniesz myśleć o samej muzyce. Tytuł całego albumu tłumaczy się jako świeży lub kwitnący a sam album umiejętnie równoważy wokal z instrumentacją, tradycję z własnymi autorami, jednocześnie zachęcając do witalności, która stała się ich znakiem rozpoznawczym.
Skład zespołu: Ewen Henderson - skrzypce, dudy Gary Innes - akordeon Ryan Murphy - flet Ross Saunders - śpiew, gitara basowa Mark Scobbie - perkusja Aidan Moodie - gitara Kim Carnie - śpiew
W zespole grali: Norrie MacIver - gitara, śpiew Scott Mackay - perkusja Calum Stewart - flety, dudy Craig Irving - gitara, śpiew
Dyskografia: Albumy: Mànran - 15 stycznia 2011 The Test - czerwiec 2013 An Dà Là - styczeń 2017 Ten Year Party // Live from The Barrowland Ballroom - grudzień 2020 Ùrar - październik 2021 Single: Latha Math - 2011 Take You There - 2012 (z Michelle McManus) Trod - 2015 When You Go - 2017 Là Inbhir Lòchaidh (The Battle of Inverlochy) - 2018
Oysterband, Cropredy Festival, Oxfordshire, 12 August 2004 Źródło: Wikipedia
Oysterband to angielski zespół muzyczny nurtu zwanego folkiem elektrycznym (electric folk), będącego odmianą folk rocka. Folk elektryczny jest nazwą nadaną pionierom folk rocka w Anglii pod koniec lat 60-tych. Największe znaczenie ten rodzaj miał w latach 70-tych, kiedy to, na bazie kultury celtyckiej z Bretanii, Irlandii, Szkocji, Walii i Isle of Man, powstał celtic rock. Oysterband zaczął w 1975 roku pod nazwą "The Whitstable Oyster Co. Ceilidh Band", jako grupa wykonująca muzykę taneczną a przez lata istnienia zmieniła się nazwa (kilkakrotnie), skład i rodzaj muzyki.
Korzenie grupy tkwią w muzyce ceilidh. Zaczynali jako Whitstable Oyster Co. Ceilidh Band w listopadzie 1975 roku. Trzon nazwy "oyster" pokazuje na związek z nadmorskim miasteczkiem Whitstable, w południowej Anglii, w hrabstwie Kent, nad Morzem Północnym, 8 km na północ od Canterbury, znanym z połowu ostryg. Powstali jako grupa grająca muzykę taneczną.
Początki Muzycy pochodzili z lokalnej uczelni, University of Kent w Canterbury i byli rezydentami Duke's Folk Club w Whitstable. W drugiej połowie lata 70-tych założyli folkowy zespół Fiddler's Dram, który grywał regularnie w klubach i na festiwalach. W zespole grali: Cathy LeSurf (śpiew, bodhran, dzwonki) Chris Taylor (mandola, banjo, bouzouki, dulcimer) Alan Prosser (gitara, gitara basowa, harmonium, kości, dulcimer, chórek) Ian Telfer (skrzypce, psałterion, koncertyna angielska). Muzycy zespołu, wraz z innymi członkami klubu, wliczając Johna Jonesa oraz Iana Kearey’a, pod koniec 1975 roku, utworzyli Oyster Ceilidh Band z Cathy Lesurf jako wokalistką przyjmującą tez rolę prowadzącego zabawę. Do roku 1980 oba zespoły działały jednocześnie. Will Ward (fagot, flety, krumhorn, syntezator) dołączył do Oyster Ceilidh Band w 1978 roku i stał się jednocześnie piątym członkiem Fiddler's Dram. Fiddler's Dram jest znany głównie ze swojego hitowego „Day Trip to Bangor (Didn't We Have a Lovely Time)” z 1978 roku, choć ten utwór nie jest reprezentatywny dla akustycznego stylu grupy. Grupa nagrała dwa albumy: „To See the Play” oraz „Fiddler's Dram” (1980).
1980 Swój debiutancki album „Jack's Alive” wydali w 1980 roku, jako Oyster Ceilidh Band, w wytwórni płytowej Dingles. Płyta zawiera proste i melodyjne kawałki o równym podkładzie rytmicznym w postaci gitary basowej. Podczas gdy skrzypce i melodeon cały czas są kojarzone z zespołem, to pojawia się tutaj psałterion, drumla, fagot, flety i krumhorn. Pojawia się wprawdzie gitara elektryczna i sentezator, lecz dominują instrumenty akustyczne. Przeważają tradycyjne, szkockie melodie taneczne. Sopran Cathy Lesurf zapewnia jest bardzo wyrafinowany i formalny. Zestaw jest przyjemny dla ucha, lecz mało inspirujący.
1982 W 1982 roku ukazał się album „English Rock 'n' Roll: The Early Years 1800-1850”, który był pierwszym pod nową skróconą nazwą Oyster Band. John Jones teraz przejął prowadzący wokal w większości piosenek. Płyta jest bardziej rockowa, ale zestaw utworów jak najbardziej tradycyjny, a przynajmnie nie bardzo nowoczesny. Jest to ostatnia płyta nagrana z Cathy Lesurf, która przechodzi do Albion Band. Cathy wykonuje „Sons of Freedom”, „Wayfaring Stranger” oraz „Bold Wolf”. W studio pojawił się Ian Kearey (gitara basowa, gitara 12-strunowa, klawesyn, cytra), który grał w Fiddler's Dram. Ian pozostał w zespole aż do 1989 roku.
1983 Następny album został wydany w 1983 roku pod przewrotnym tytułem „Lie Back and Think of England” (angielski zwrot określający niechętne poddawanie się jakiejś akcji, np. rada dla żony niechętnej do uprawiania seksu ze swoim mężem). Płyta powstała już bez Cathy Lesurf i Willa Warda. Pojawiają się nowe, bardziej elektryczne, efekty, gitara basowa jest mocniej słyszalna, a od czasu do czasu przebija się syntezator. Dźwięk przypomina wczesne Fairport Convention.
1984 Album „20 Golden Tie-Slackeners – 1984” zawiera wyłącznie tradycyjną muzykę taneczną i jest przeznaczony dla słuchaczy w pubach i na potańcówki.
1985 Następne wydawnictwo „Liberty Hall”, jest ostatnim, które można wiązać jeszcze z muzyką ceilidh. Zawiera więcej tego co zespół będzie tworzył już od następnej płyty, w tym piesni rebelii i chwały życia. Album otwiera „Arise, Arise”, pieśń buntu. Znajduje się na niej również kilka piosenk o różnych banitach: „Banstead Downs”, „Cropper Lads” i „Steal for Joy”. „Bonnie Susie Cleland”, to wyjątkowej urody ludowa ballada o szkockiej dziwczynie, która nie chcąc porzucić swojego angielskiego kochanka jest spalona na stosie przez własnych rodziców. Album zamyka „Drink, Again”, z nurtu „drinking song”, pełna rozpusty z saksofonowym podkładem.
1986 Płyta „Step Outside” jest pierwszą wydaną w nowej wytwórni „Cooking Vinyl”, zorientowanej na współczesną muzykę folkowa. Płyta łączy własny materiał, często na tematy polityczne, z tradycyjnym, w postaci odnowiony piosenek ludowych, tak jak „Hal-An-Tow”, z tym co stanie się klasycznym stylem grupy, tak jak piosenka „Another Quiet Night in England”. Podczas nadrania, do grupy dołączył perkusista Russell Lax.
1987 Album „Wide Blue Yonder” jest kontynuacją rockowego stylu grania. Tematyka jest wyraźnie polityczna. Rozpoczynający płytę „The Generals Are Born Again” jest bardzo ostrym politycznym atakiem Johna Jonesa i Iana Telfera. Temat wojny pojawia się również w piosence Billy'ego Bragga „Between the Wars” oraz opowieści Nicka Lowe „The Rose of England”. W nagraniu gościnnie uczestniczy Kathryn Tickell na dudach. Po wydaniu płyty grupę opuszcza Ian Kearey.
1988 Ian Kearey odchodzi z zespołu.
1989 W miejsce Iana Kearey’a pojawił się basista Ray „Chopper” Cooper, który uczestniczył w nagraniu kolejnej płyty „Ride”. Płyta jest próbą połączenia nowego, rockowego brzmienia z tradycyjnymi piosenkami folkowymi. Płytę rozpoczyna przebojowe, tradycyjne „New York Girls”, po czym, w następnym utworze, „Gamblers (We Do Not Do That Anymore)” styl się zmienia, choć tradycyjnego charakteru nadają mu akordeonowe wstawki. Piosenka „Too Late Now” jest hymnem końca imperium a „Tincans” to żywy, angielski taniec ludowy a oba utwory są melodyjne i rytmiczne. Inny i trochę niepasujący jest „My Dog (Knows Where the Bones Are Hid)”, w którym słychać wpływy reggae. Na koniec, choć ładna, to niewytłumaczalna w zestawie piosenka zespołu New Order „Love Vigilantes”. Całość sprawia wrażenie składanki z różnych innym projektów, w które byli zaangażowani muzycy.
1990 Album „Freedom and Rain” jest wynikiem współpracy z June Tabor, wokalistki, znanej ze współpracy z Albion Band, Steeleye Span, Fairport Convention, współtworzącej z Maddy Prior grupę Silly Sisters. Album zawiera mieszankę tradycyjnego i współczesnego materiału. Płyta zaczyna się od nastrojowej ballady „Mississippi” i zawiera sporo premierowych nagrań i kilka coverów, tak jak „Lullaby of London” Shane'a MacGowana i The Pogues. Wykonanie piosenki zespołu Steeleye Span zatytułowanej "Dark Eyed Sailor", przypomina oryginał, choć jest nieco szybsze. Ogólnie – płyta bardzo urokliwa. Dla Oyster Band była, zdecydowanie, ważnym momentem, w którym zyskali uznanie krytyki i miano nowej siły w angielskim folku. Po nagraniu płyty grupę opuszcza Russell Lax. W jego miejscu pojawia się stary znajomy Choppera, perkusista, Lee Partis (często wymieniany jako Lee). Nazwa zespołu zostaje skrócona do Oysterband. „Little Rock to Leipzig” jest mieszanką nagrań koncertowych i studyjnych, piosenek tradycyjnych, oryginalnych utworów i coverów piosenk współczesnych tak jak „I Fought the Law” Sonny Curtisa, „Gonna Do What I Have to Do” Phila Ochsa.
1992 Album „Deserters” jest pierwszym albumem z nowym perkusistą. Płyta jest popowo-rockowa, zawierając elementy brytyjskiego folku oraz irlandzko-celtyckie rytmy. Album otwiera typowy przykład ich stylu, „All That Way For This” prezentując jasny i gładki wokal Johna Jonesa zrównoważony przez energiczne skrzypce Iana Telfera oraz wyrazisty rytm nadawany przez perkusję Lee i bas Choppera. Dziesięć z jedenastu utworów jest autorstwa Telfera, Jonesa i Prossera a ostatni, „Bells of Rhymney”, oparty na wierszu Idrisa Daviesa z 1926 o tej samej nazwie. Utwór ten jako pierwszy zaspiewał w latach 50-tych Pete Seeger a po nim, również, The Byrds, Bob Dylan, Cher, Jimmy Page i John Denver.
1993 Album „Holy Bandits” uznawany jest przez wielu za najlepszy w historii zespołu. Rozpoczyna się od przebojowego „When I'm Up (I Can Get Down)", które stało się później hitem zespołu Great Big Sea w Ameryce. Kolejny utwór „The Road To Santiago” rozpoczyna się od mocnego wejścia fletu i perkusji a kolejny „I Look For You”, z mocnym gitarowym podkładem, również łatwo wpada w ucho. „Gone West” nawet w rockowych rankingach mogłoby zajść wysoko. Dla urozmaicenia, w kompletnie innym klimacie, pojawia się tawerniana polka „Here's To You”, coś dla miłośników tradycji. W ogóle nie ma tu słabych kawałków. Po ukazaniu się tego albumu grupa stała się w Anglii bardziej popularna niż Pogues czy Levellers. Album kończy „Blood Wedding”, z anty-ślubnym tekstem, piosenka posiadająca wszystkie cechy przeboju.
1994 “Trawler” jest kompilacją wybranych utworów z poprzednich siedmiu albumów, na nowo nagranych przez aktualny skład. Skład: Alan Prosser (śpiew, gitara, banjo, mandolina), Chopper (śpiew, wilonczela), John Jones (śpiew, akordeon), Russell Lax (śpiew, perkusja), Ian Telfer (skrzypce).
1995 Chociaż głównym źródłem kształtującym muzykę grupy jest folk brytyjski, to w przypadku „The Shouting End of Life” na pierwszym planie pojawia się zainteresowanie tonami celtyckimi. Mimo, iż część piosenek pobrzemiewa bardzo tradycyjnie („Don't Slit Your Wrists for Me”) a część jest przykładem męskiego grania (tytułowy „The Shouting End of Life”), to album jest wyjątkowo spójny. Kilka piosenek mówi o społecznej niesprawiedliwości („Jam Tomorrow”, „The World Turned Upside Down” i „We'll Be There”), lecz mimo politycznego zaangażowania słucha się płyty z dużą przyjemnością.
1996 Album „Alive and Shouting” pojawił się w chwilę po ostatnie studyjnej płycie. To koncertowe wydawnictwo zawiera kawałki różnych koncertów i w Anglii i w Szwecji i w Danii. Alan Prosser wydał swój pierwszy solowy album „Hall Place”. 1997 Płyta „Deep Dark Ocean” jest spokojniejsza od poprzednich, choć nie można w niej nie docenić folkowo-rockowych aranżacji i wybornych umiejętności muzycznych. Mieszanka skrzypiec, koncertiny, mandoliny, wiolonczeli i melodeonu zręcznie formułują opowieści zawarte w utworach. Tematy polityczne są potraktowane bardziej ugodowo. Album rozpoczyna się od „Sail On By” ze słowami o miłosnych zmianach i przemijaniu. O miłosnych komplikacjach są, również piosenki „No Reason To Cry” oraz „Only When You Call”. Ballady „Native Son” i „Not Like Jordan” opisują różne aspekty opuszczenia domu rodzinnego. Całe wydawnictwo jest jednolite pod względem muzycznym, lecz urocze.
1998 Album „Alive and Acoustic” jest, w pewnym sensie, kontynuacją poprzedniej płyty koncertowej, lecz tym razem bez gitary elektrycznej i wzmacniaczy. Zawiera wybór utworów z ostatnich lat a także te dawniejsze, najbardziej znane. Pojawiają się także taneczne utwory instrumentalne w zestawie „Polkas: Scartaglen/Johnny Leary's/The Humours Of Ballydesmond”. John Jones wykonuje partie wokalne a jego wykonanie „The Oxford Girl” jest bardzo dobre.
1999 Wydany 3 sierpnia 1999 roku album „Here I Stand” ma teksty poświęcone takim tematom jak globalizacja oraz polityczne i filozoficzne spostrzeżenia. Jest to jeden z zespołu najbardziej optymistycznymi albumów grupy. Gościnnie występują na nim, kanadyjski zespół Great Big Sea oraz brytyjska punkowo-popowa grupa Chumbawamba. Producentem został Alaric Neville a, po długiej współpracy z Cooking Vinyl, zespół postanowił założyć, własną, niezależną wytwórnię Running Man Records. Połączenie tradycyjnej tematyki i instrumentalizacji folkowej z nowoczesną rockową wrażliwością dało w wyniku żywy i ciekawy materiał. Great Big Sea pojawia się dwa razy, w piosenkacj „This Town” i „After Rain”, z których ta ostatnia jest bardzo optymistyczna. Inne wyróżniające się utwory to „This Is the Voice” z grupą Chumbawumba, „In My Time” oraz „And As For You”.
2000 Składanka „Granite Years” zawiera utwory z lat 1986-1997. Na dwóch płytach CD znajduje się 30 pozycji wybranych raczej z późniejszej części wymienionego okresu, po części dlatego, że wytwórnia Cooking Vinyl wydała w 1998 roku płytę „Pearls From The Oysters” (zawierającą wybór z „Step Outside”, „Wide Blue Yonder”, „Ride” i „Little Rock to Leipzig”), a po części, iż późniejsze piosenki uważali za lepsze. Na płytach znalazły się kluczowe dla zespołu piosenki: „Hal-an-Tow” (Step Outside), „The Oxford Girl” (Wide Blue Yonder), „Blood Wedding” (Holy Bandits), „Native Son” (Deep Dark Ocean).
2002 Kolejny studyjny album nosił tytuł „Rise Above”. Za wyjątkiem dwóch tradycyjnych utworów “Blackwaterside” oraz “Bright Morning Star” pozostałe są autorską produkcją, w której uczestniczył cały zespół. „Shouting About Jerusalem" i „Wayfaring" są tak rockowe, jak jeszcze nigdy wcześniej, lecz nie jedyne w takim stylu. „Everybody's Leaving Home” oraz tytułowy „Rise Above” pokazują jak łatwo grupa tworzy folkowo-rockowe hymny z interesującą aranżacją. Do nagrania zaangażowano dudziaża Jamesa O'Grady, który pojawia się w wielu kawałkach.
2003 Rok 2003 to 25 lat istnienia grupy. Z tej okazji powstała płyta EP pod tytułem „25” oraz zarejestrowano materiał na DVD, które ukazało się rok później. Płyta EP zawiera cztery nowe i trzy wcześniej nie publikowane utwory. Zaczyna się od „Noah and the Raven”, w którym biblijny temat jest owinięty w tradycyjną anglo-irlandzko-amerykańską muzykę. „Factory Girl” to piosenka o miłości z okresu rewolucji przemysłowej, zaśpiewana razem z June Tabor. „Boy in the Window” to bardziej klasyczna dla zespołu piosenka o porzuconym chłopaku z ciekawym, dyskretnym chóralnym tłem. Motyw samotności i rozpaczy pojawia się w „Up on the Bridge”. W tym roku zostali, również, uhonorowani nagrodą „Good Tradition”, nadawaną przez program BBC Radio 2, od 2000 roku. Materiał na DVD nagrany został w grudniu w „The Forum” w Londynie, na koncercie wraz z zaproszonymi gośćmi. Koncert ten był głównym wydarzeniem trasy koncertowej „25th Anniversary Tour”. Razem z zespołem wystąpiła diwa angieskiego folku June Tabor, grupa akustyczna Chumbawamba oraz dudiarz, skrzypek, grający na whistlach wokalista James O'Grady.
2004 18, 19 i 20 maja 2004 roku Oysterband pojawił się w londyńskim Bush Hall by przed niewielką publicznością uczestniczyć w sesji „na żywo” wraz z zaproszonymi gośćmi. Z niektorymi z nich grali już wcześniej, niektórych spotkali po raz pierwszy. Pomysł był taki, aby oddać atmosferę sesji muzycznych w lokalnych pubach, podczas których do zespołu prowadzącego dołączają chętni z publiczności. W tym przypadku Oysterband miał być gospodarzem a dołączyć do muzykowania mieli zaproszeni goście. Na liście znaleźli się młodzi artyści, tacy jak Eliza Carthy i Ben Ivitsky (skrzypce i altówka), dudziarz O’ Grady a także znani wykonawcy folkowi jak June Tabor, Phil Beer (mandolina) i Steve Knightley (mandocello, quattro – instrumenty smyczkowe) z zespołu Show of Hands, plus założyciele amerykańskiej grupy alternatywnego country, Handsome Family, Brett and Rennie Sparks, angielski producent i multiinstrumentalista Jim Moray oraz Rose Kemp, wokalistka znana ze współpracy ze Steeleye Span (córka Maddy Prior). W tem sposób powstała płyta „The Big Session Vol 1”, 15 utworów, około 65 minut muzyki. Zestaw otwiera stara ballada Roberta Burnsa „John Barleycorn, wykonana przez całą grupę (wykonany w latach 70-tych przez brytyjską grupę rockową Traffic). Kolejne to czarujące “Whitehaven” z ponurym, złowrogim tekstem oraz stara, rubaszna piosenka „The Cuckoo’s Nest”. Cała płyta jest bardzo wyjątkowa, zwłaszcza dla miłośników mniej rockowego grania.
2005 Ciągnąc dalej pomysł sesji muzycznych grupa jest założycielem dorocznego wydarzenia o nazwie The Big Session Festival, który po raz pierwszy odbył się w czerwcu 2005 roku w Leicester w sali koncertowej De Montfort Hall i przylegających do budynki ogrodach. W czasie koncertowego weekendu na scenie pojawili się Eliza Carthy Band, Show Of Hands a także Martin Simpson, Mark Chadwick i Rev Hammer (Levellers) oraz Justin Sullivan (New Model Army) i inni. Pomysł ten został, również, nagrodzony przez BBC Radio 2, które przyznało im nagrodę Best Group jako uczestnika Oysterband Big Session.
2006 Płyta koncertowa „Northern Light” ma zastąpić „Alive and Acoustic”, której grupa nie może już sprzedawać w związku ze skomplikowanymi prawami własności. Nagrania wybrano z koncertów w Skraen i Alborg, z 5 i 6 września 1998 roku. Znalazły się na niej akustyczne wersje piosenek z późnych lat 90-tych, a stare przeboje, tak jak „The Oxford Girl” łączą się z nowszymi jak „Voices” czy „Native Son”.
2007 Studyjny album „Meet You There”, to podstawowo akustyczna, o podłożu folkowym, płyta rockowa. Charakteryzują ją mocny wokal i silne, wrażliwe politycznie teksty oraz urozmaicone instrumentarium, gdzie do gitar, akordeonu, wiolonczeli i skrzypiec dołcza afrykańska mbira, elektryczna gitara hawajska (ang. pedal steel guitar) i orkiestrowe instrumenty perusyjne. „Here Comes the Flood” odnosi się do konsumpcjonizmu i wyzysku, piękna ballada „The Boy's Still Running” w liryczny sposób przedstawia przemyślenia życiowe autora a „Dancing as Fast as I Can” to epicka opowieść z chórem w tle.
2008 W 2007 roku perkusista Lee Partis wziął urlop naukowy, aby pracować jako doradca w brytyjskim systemie więzienniczym. Rok później zdecydował się na stałe kontynuować karierę terapeuty a ostatnim wspólnym występem był koncert z okazji 30-tej rocznicy zespołu w The Forum w Londynie w dniu 12 grudnia 2008. Za Partisa przyszedł Dilwyn Davies, znakomity i mocny perkusista, którego umiejętności sprawiła, że ta zamiana obyła się bez problemów. Poziom energetycznych koncertów zespołu nie zmienił się a niektóre w czasie niektórch występów obaj perkusisci współpracwali ze sobą. „The Oxford Girl and Other Stories” to akustyczna płyta kompilacyjna, zbiór nowo nagranych wersji utworów z okazji 30-lecia zespołu. Zawiera 14 klasycznych utworów z wszystkich okresów działalności, ponownie przemyslanych i zaaranżowanych. Stanowi retrospekcję ich kariery, obejmując szeroki materiał, choć nie zawsze są to oczywiste hity. Nacisk jest tutaj na stronę wokalną. Prosser i Chopper to doskonali wokalisci, którzy użyczyli swoich głosów od lat, lecz, również, wyróżniający się głos Partisa jest dobrze słychaszalny na płycie. „Oxford Girl”, to jedyne nagranie Oysterband jako sekstetu. Zarówno Partis, jak i Davies pojawi się na albumie, a jakość wydawnictaw zagwarantował producent Al Scott, który, dodatkowo, pojawia się grając na gitarze, basie, akordeonie i bouzouki. Po obchodach rocznicowych, zespół wziął urlop na sześć miesięcy, podczas którego John Jones i Chopper nagrali albumy solowe.
2011 Oysterband wraca do studio w 2011, wznawiając współpracę z June Tabor. Powstaje album „Ragged Kingdom” a jego prezentacja odbywa się na koncercie w Queen Elizabeth Hall w Londynie. Większość utworów to interpretacje tradycyjnych piosenek ludowych, lecz na płycie znalazły się także covery współczesnych utworów jak „Love Will Tear Us Apart” zespołu Joy Division, „Seven Curses” Boba Dylana oraz soulowy standard „Dark End of the Street” Dan Penn i Chips Moman. Album został wydany przez Topic Records i odniósł zuważalny sukces. W dzienniku The Guardian recenzję oznaczono pięcioma gwazdkami a w folkowym magazynie fRoots powędrował na szczyt listy oraz został wybrany najlepszym albumem 2011 roku.
2012 8 lutego 2012 roku June Tabor wraz z Oysterband zostali nagrodzeni przez BBC Radio 2 Folk Awards nagrodami za najlepszą tradycyjną piosenkę, najlepszy album i nalepszą grupę za płytę „Ragged Kingdom”, a June Tabor dodatkowo zdobyła nagrodę jako nalepsza wokalista folkowa roku. Ray Cooper zapowiedział w grudniu 2012 roku, że odejdzie z końcem trasy promującej płytę, planowaną do końca lutego 2013 roku. Chciał poświęcić się karierze solowej. Jego miejsce zajął Adrian Oxaal, muzyk rockowy, znany z grupy James, początkowo na kilka występów, lecz później na stałe.
2014 Po dwóch latach nieustannych koncertów, związanych z ostatnim projektem, zespół powrócił do studio, by nagrać album „Diamonds On The Water”. Jest pierwsza od siedmiu lat kolekcja oryginalnych utworów. Płyta została wydana przez Navigator Records 17 Lutego 2014 roku. W nagranich uczestniczyło sporo zaproszonych artystów, wliczając w to Adriana Oxaala (wiolonczela) , który występował z zespołem, również, w trakcie trasy koncertowej promującej album. Głosu użyczyła Rowan Godel, która także pojawia się z Oysterband na scenie. Jak zwykle producentem jest Al Scott, będąc jednocześnie basistą. W studio pjawił się nawet dawny perkusista Lee Partis, dodając swój charakterystyczny sposób śpiewania do kilku kawałków. Oprócz nich jeszcze:Eira Owen (waltornia), Sarah Leeves (eufonium), Lindsey Oliver (kontrabas). Na płycie zespół zaprezentował nalepsze elementy z tego, co robił w swojej karierze, tworząc równomierny i melodyjny zestaw. Choć brak na niej piosenek łatwo wpadających w ucho, to płyta jest bardzo dobra a pod względem kunsztu muzycznego, wybitna.
2022 Po 8-letniej przerwie zespół powraca z dwunastym albumem studyjnym (czternaście, w tym dwa wspólne albumy z June Tabor). Album „Read The Sky” jest bardzo dopracowany, nie ma na nim słabego kawałka i porusza kilka bardzo istotnych tematów. Kilka piosenek jest poświęconych kryzysowi klimatycznemu i do tego też nawiązuje okładka płyty, na której jest, osiadła na mieliźnie, łódź. Zespół zauważa zmiany społeczne, które idą w złym kierunku. Piosenka „Born Under The Same Sun” mówi wprost o utracie wspólnoty i rozpadzie społecznym, o zmianie miast i wsi nie na lepsze. Kolejnym tematem jest przemijanie, którym zajmuje się piosenka „Wonders Are Passing”. Ostatnia piosenka albumu „The Time Is Now” jest jednym z najbardziej bezpośrednich wezwań dla wszystkich, do ochrony klimatu.
Składy: 1979 - 80 Fiddler's Dram Cathy LeSurf (śpiew, bodhran, dzwonki) Chris Taylor (mandola, banjo, bouzouki, dulcimer, drumla) Alan Prosser (gitara, gitara basowa, harmonium, kości, dulcimer, chórek) Ian Telfer (skrzypce, psałterion, koncertyna angielska) with: John Taylor (chór, melodeon) John Jones (chór) Will Ward (fagot, flety, krumhorn, syntezator)
1980 - 82 Oyster Ceilidh Band John Jones (melodeon, pianino, śpiew) Cathy Lesurf (śpiew) Alan Prosser (gitary akustyczna i elektryczna, skrzypce, kości, psałterion, śpiew) Chris Taylor (bouzouki, mandola, gitara akustyczna, drumla, melodeon, harmonica) Ian Telfer (skrzypce, psałterion, koncertyna angielska)
1982 - 91 Oyster Band John Jones (śpiew, melodeon) Ian Kearey (gitara basowa, gitara 12-strunowa, klawesyn, cytra) 1982-1988 Alan Prosser (gitary akustyczna i elektryczna, syntezator, kości) Chris Taylor (bouzouki, harmonica, bodhran, gitara akustyczna) Ian Telfer (skrzypce, altówka, saksofon)
Chopper przyszedł do zespołu w 1989 roku.
1992 - 2008 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Chopper (Ray Cooper) (gitara basowa, wiolonczela, tiple (gitara kolumbijska), śpiew) 1989-2013 Lee (Lee Partis) (perkusja, bodhran, instrumenty perkusyjne) 1990-2008 Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska)
2008 - 2013 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (fiddle, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Chopper (Ray Cooper) (gitara basowa, wiolonczela, tiple (gitara kolumbijska), śpiew) Dil (Dilwyn Davies) (perkusja, bodhran, instrumenty perkusyjne)
2013 - 2014 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Dil (Dilwyn Davies) (perkusja, bodhran, instrumenty perkusyjne)
2014 - 2022 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Al Scott (gitara basowa, mandolina) Adrian Oxaal (wilonczela, śpiew)
2022 - OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Al Scott (gitara basowa, mandolina) Adrian Oxaal (wiolonczela, śpiew) Sean Randle (perkusja)
Dyskografia: Albumy studyjne: jako Fiddler's Dram To See the Play - 1978 Fiddler's Dram - 1980
jako Oyster Ceilidh Band Jack's Alive - 1980
jako Oyster Band English Rock 'n' Roll: The Early Years 1800-1850 - 1982 Lie Back and Think of England - 1983 20 Golden Tie-Slackeners - 1984 Liberty Hall - 1985 Step Outside - 1986 Wide Blue Yonder - 1987 Ride - 1989 Freedom and Rain - 1990 (współpraca z June Tabor)
jako Oysterband Deserters - 1992 Holy Bandits - 1993 Trawler - 1994 The Shouting End of Life - 1995 Deep Dark Ocean - 1997 Here I Stand - 1999 Rise Above - 2002 25 - 2003 Meet You There - 2007 The Oxford Girl and Other Stories - 2008 Ragged Kingdom - 2011 (współpraca z June Tabor) Diamonds On The Water - 2014 This House Will Stand (The Best Of Oysterband 1998-2015) 2016 Read The Sky - 2022
Albumy koncertowe: Little Rock to Leipzig - 1990 (częściowo koncertowy) Alive and Shouting - 1996 Alive and Acoustic - 1998 25th Anniversary Concert - DVD - 2004 The Big Session Volume 1 - 2004 Northern Light - 2006 Fire & Fleet: A Tour Memento - 2019 June Tabor & Oysterband
Kompilacje: Pearls from the Oysters - 1998 (utwory z Step Outside, Wide Blue Yonder, Ride and Little Rock to Leipzig) 1996 - Live Bremen
Tide Lines, to czteroosobowy zespół ze Szkocji, będący pod ogromnym wpływem muzyki z zachodnich Highlandów i Wysp, którego eklektyczny styl jest zbudowany przez akustyczną i elektryczną gitarę oraz perkusję i klawisze.
Grający wcześniej w zespole Skipinnish Robert Robertson z Lochaber oraz Ross Wilson z Mull, połączyli siły z Ali Turnerem z Alness i Gusem Munro z Glasgow.
Pierwszy singiel „Far Side of the World” wskoczył na brytyjskie listy przebojów pomiędzy popularne utwory takich grup jak Coldplay i Beyonce, czy przebój „Hello” Adele, w 24 godziny po pojawieniu się stron zespołu na serwisach społecznościowych w czerwcu 2016 roku. Piosenka napisana przez Roberta Robertsona, jest utworem o tematyce miłosnej nawiązującej do regionu Lochaber na Zachodniem Wybrzeżu oraz Hebrydów. Piosence towarzyszyło nagranie wideo. Robert i Ross osiągnęli podobny sukces w poprzednim zespole, Skipinnish.
W czerwcu 2017 roku ukazał się pierwszy album grupy, zatytułowany „Dreams We Never Lost”. Album zawiera 14 utworów zarówno oryginalnych, jak i opartych na tradycyjnych gaelickich pieśniach. Osiem piosenek pochodzi z pióra Roberta Robertsona i opisuje złożone relacje między miastem a wsią, między spokojem a tętniącym życiem a konkretnie między historycznymi związkami Highlandów i Wysp a Glasgow, które stało się siedzibą zespołu. Na płycie pojawiają się muzycy gościnni tacy jak Ali Levack, Seonaidh MacIntyre, Martinn Skene, Dol Eoim MacKinnon czy Anthony Thistlethwaite z The Saw Doctors i The Waterboys, którego saksofon i mandolina słyszane są w dwóch utworach.
Drugi album grupy „Eye of the Storm” ukazał się 1 maja 2020 roku podczas lockdownu.
W marcu 2023 roku, grupa wydała swój trzeci album „An Ocean Full of Islands” a także zapowiedziała trasę koncertową po Zjednoczonym Królestwie oraz Irlandii. Album powstał w ich studio i Sali prób w dawnym kościele baptystów na wyspie Mull. Album jest w równym stopniu inspirowany porywającymi rockowymi frazami jak i folkowym sercem zespołu, z dodatkowym kolorem dzięki przebłyskom alt-popowej produkcji.
Skład:
Robert Robertson – śpiew, gitara akustyczna, akordeon
Ross Wilson – instr. klawiszowe, syntezator, gitara basowa, akordeon, spiew
Fergus Munro – perkusja, instr. perkusyjne, gitara elektryczna, śpiew
Alasdair Turner – gitara eletryczna, gitara akustyczna, dudy, flażolety, spiew
Dyskografia: Albumy: Dreams We Never Lost (2017) Eye of the Storm (2020) An Ocean Full of Islands (2023) Single: Far Side of the World (2016) The Young and the Restless (2017) Fortunes of the Fearless (2017) Streets of Dreamers (2018) Let's Make Tonight (2018) Running at the Dark (2019) Heroes (2019) Shadow to the Light (2020) Innocent and Beautiful (2020) Written in the Scars (2022) EP: Let’s Make Tonight (2018)
Szwedzka grupa West of Eden w parku Liseberga w Göteborgu 18 lipca 2013 Źródło: Wikipedia
West of Eden, to grupa pochodząca z Göteborga w Szwecji, którą moża przypisać do gatunku folk rock, z dużą domieszką muzyki celtyckiej. Potrafią przekonywująco wykonywać tradycyjne standardy, ale ich własne kompozycje nie są już tak ściśle związane z gatunkiem. Wszystko to razem stanowi oryginalną mieszankę, której się słucha z przyjemnością. Ich własne utwory są melancholijne, z nutką poezji, wykonywane wspaniałym głosem wokalistki Jenny Schaub, głosem, który może się kojarzyć z legendarną Sandy Denny czy współczesną Kate Rusby. Z pewnością są przykładem na to, że aby wykonywać irlandzki folk nie trzeba pochodzić z Zielonej Wyspy. W sferze instrumentalnej, West Of Eden miesza gitary elektryczne, perkusję i bas z tradycyjnym zestawem w postaci whistli, skrzypiec, akordeonu i mandoliny.
Pierwsza płyta, „West of Eden” (1997) została wydana w Szwecji, Hiszpanii i Irlandii w 1997 roku. Natychmiast otrzymała wiele pochlebnych opinii i przyniosła zespołowi pierwszą trasę koncertową w Irlandii, gdzie występowali w wypełnionym po brzegi barze „The Quays” w Galway, a także w „HQ” w Dublinie. Płytę otwiera ballada „Shamrock Hotel”. Wspaniałemu głosowi Jenny towarzyszy melodia grana na fortepianie z pobrzmiewającymi whistlami. „This Piece Of Earth”, to kawałek w stylu Celtic New Age, z dużą ilością smyczków i jasno brzmiącym wokalem. Celtic New Age, to hybryda celtyckich motywów i nowoczesnej instrumntalizacji, którego najbardziej znanymi przedstawicielami są Clannad czy Enya. „High Ground”, to współczesny i przebojowy utwór z krystalicznym wokalem i ciekawą warstwą instrumentalną. „Hide and Seek” i „Where The Ivy Is Growing”, to zakorzenione w tradycji ballady ze słyszalnym basem oraz ciekawą warstwą harmoniczną. „Raising O'Malley's Barn”, to poruszająca, tradycyjna piosenka w doskonałej aranżacji, śpiwana, tym razem, przez Martina Schauba. Wokal Martina pojawia się, także we współczesnej balladzie „Ripperton Road” oraz w optymistycznej melodii z mandolinowym podkładem, zatytułowanej „Common Wonders”. „I Don't Care”, to tradycyjna piosenka ludowa z mocno słyszalnym akordeonem, śpiewana przez Jenny. Mocna perkusja i symfoniczna orkistracja wsparta głosem wokalistki, pojawia się w utworze zatytułowanym „King” i współczesnym celtyckim kawałkiem „Endless Sea”. Oba utwory są warte zapamiętania i podkreślają wirtuozerię zespołu.
Piosenka „This Piece Of Earth” znalazła się na, wydanym w 2000 roku, przez firmę wydawniczą „Narada”, albumie „Faire Celts”. Album prezentuje 12 piosenk (13 z „bonus track”), wykonywanych przez niezwykłe kobiety i zawiera zarówno tradycyjne celtyckie melodie jak i bardziej nowoczesne pomysły. Oprócz Jenny Schaub na składance znalazły się: Karen Matheson z grupą Capercaillie, Eimear Quinn, Mary McLaughlin, Keri Steel, Nina Loretto, Mairead Ni Mhaonaigh z grupy Altan, Connie Dover, Cathy Jordan z Dervish, Talitha MacKenzie (Mouth Music), harfistka Kim Robertson, Mae McKenna, Sandra MacKay z Tannas oraz Sinéad O'Connor na wersji bonusowej. Długo oczekiwana druga płyta zespołu, "Rollercoaster" ukazała się w lutym 2001 roku, i znalazła się szybko na 36 miejscu szwedzkich rankingów wg sprzedaży. Zespół rozwinął swoje brzmienie, znane z debiutanckiego albumu. Na płycie nagrano dwunaście średniej długości utwory. Na okładce płyty znalazło się zdjęcie wokalistki i akordeonistki Jenny Schaub a, oprócz niej w nagraniu albumu uczestniczyli: Martin Schaub (fortepian, instrumenty klawiszowe, gitara akustyczna, mandolina, śpiew, akordeon i gitara elektryczna), Lars Borg (bas), David EKH (gitara elektryczna, gitara dobro, e-box, gitary akusyczne), Ola Karlevo (perkusja) i Tobias Edvardson (skrzypce i śpiew). Gościnnie zatrudniono również: David Stiernholm (whistle, obój), Jorgen Fischer (dudy), Sventa Gustafsson (Bodhran) i inni, a także cztero-osobowy zespół smyczkowy, który uczestniczył w nagraniu czterech piosenek. Autorami zawartości są Martin i Jenny Schaub. Zestaw rozpoczyna radosny tytułowy utwór pokazując doskonałe połączenie muzycznej harmonii, tradycyjnego instrumentarium i pięknego wokalu. „The One” oraz „Hold Your Horses” rozwija ten sam dźwięk, bogaty wokal i bujną aranżację łącząc nowoczesne i tradycyjne instrumenty. Tradycyjna ballada „(I Still Remember) How To Forget” ropoczyna się od dźwięku whistle a następnie pojawia się delikatny głos Jenny, który prowadzi dalej melodię. Należy zwrócić uwagę na współczesne zastosowanie tradycyjnych instrmentów muzycznych. „Short & Sweet” oraz „Mandolin Song” są podobnie zaaranżowane, lecz delikatniejsze w warstwie wokalnej. „My Alien”, „Crescent Moon” i „The Swings” z uroczym wokalem Jenny są doskonałą mieszanką popu, rocka oraz tradycyjnych motywów a wszystkie trzy mogłyby zostać przebojami na listach różnych gatunków muzycznych. Utwory „In A Little While” oraz piosenka w stylu zespołu The Corrs „Didn't You, Didn't I” równoważą folkowe korzenie w typowy dla West of Eden sposób, łącząc tradycję i nowoczesność. Album zamyka ballada „Just That I Love You” zdominowana przez śpiew Jenny z bardzo lekkim, prawie nie słyczalnym podkładem muzycznym.
W sierpniu 2002 roku ukazała się płytka EP "The KISS Tribute", jako hołd dla amerykańskiego zespołu Kiss, przy którego muzyce dorastało wielu członków West of Eden. Na CD znalazły się dwa covery "I love It Loud" i "Do You Love Me".
Po zakończeniu udanej trasy koncertowej w Belgii i Holandii grupa zaczęła nagrywać nowy album. Pełne wydanie płyty "A stupid thing to do" poprzedził singel z piosenką "Finders Keepers", zbierając pochlebne opinie. Płyta ukazała się w 2003 roku zawierając 13 oryginalnych utworów, doskonale wykonanych i chwytających niezaprzeczalnym irlandzkim duchem. Album rozpoczyna się nostalgiczną balladą "The Boy from Yesterday" a po niej następuje wydana na singlu piosenka "Finders Keepers". "My Precious Cynic" jest zdecydowanie przebojowy z ciekawym tekstem i "irlandzką" przygrywką w refrenie. Kolejna na płycie jest smutna opowieść o miłości "Relationship", gdzie tytuł jest grą słów zawierającym w sobie i relacje i słowo statek. "Fooded" to opowieść o utraconej miłości z brzmiącym dramatycznie podkładem muzycznym. Folkowy "Willow Tree", to piękny utwór i, choć napisany przez małżeństwo Schaub, to sprawia wrażenie autentycznego. Motyw wierzby powtórzony jest take w kończącej zestaw balladzie "Songs". Albumu najlepiej się słucha, czytając ze zrozumieniem teksty piosenek, gdyż słowa są ważną, na równi z muzyką, częścią tych nagrań.
W 2004 roku duet Jenny & Martin, wydali album "Kite High". Album duet łączy tradycyjne irlandzkie piosenki z piosenkami napisanymi przez Jenny i Martina. Małżeństwo uczestniczyło w letniej szkole Blas na uniwersytecie w Limerick w 2001 roku, po to, aby uzyskać autentyczne tradycyjne brzmienie a efektem dwóch tygodni nauki jest właśnie ta płyta. Po zajęciach do duetu dołączyli perkusista zespołu, Ola Karlevo, skrzypek Tobias Edvardson i gitarzysta David Ekh i zespół zagrał na festiwalu w Blas. Siedem utworów zostało nagranych w Limerick, z pomocą znanych postaci z irlandzkiej sceny folkowej. Na tym krążku muzycy poszli głębiej w celtycką tradycję i stworzyli bardziej akustyczną odmianę West of Eden. „The Flower of Magherally”, „Poor Old Horse”, „The Snow it Melts the Soonest” i „New Year's Prayer”, To piękne, nastrojowe ballady. „Two Blackbirds”, to wspaniała, nostalgiczna opowieść o utraconej miłości.Tematem nietrafionej miłości pjawia się, rówież, w piosence „The Biggest Fool”. Martin udziela się wokalnie w standardzie „Paddy's Lamentation” a Jenny pokazuje swoje możliwości w „Seventeen Come Sunday”. Czwarty album grupy, z adekwatną nazwą „Four”, znalazł się na rynku w styczniu 2006 roku, a singel z piosenką „True Believer” był dużym hitem w szwedzkim radio. Album zawiera dość różnorodny zestaw piosenek od „Anywhere the wind blows” w stylu Waterboys do czystych stylowo ballad jak „Ghost of you”. Zaczyna się od pięknego, wpływającego na wybraźnię, kawałka „Auburn Skies”, po czym następuje lekkie podkręcenie tempa w „The Words I Forgot to Say”, piosence opowiadającej o utraconej miłości. Przebojowa „True Believer” jest optymistyczną piosenką, która łączy w sobie wspaniały rytm i ciekawy tekst. Ta sama liryczna magia zachowana jest również w „Ghost of you”. Jednym z ciekawszych kawałków jest „Time”, gdzie grupa, zajmując się wyświechtanym tematem czasu, dokłada swój głos. Aby potwierdzić, że Jenny to nie jedyny wokal grupy, Martin Schaub śpiewa na „My Kind of Town”.
W 2007 roku grupa została zaproszona do wspólnego koncertu z członkami Szwedzkiej Orkiestry Narodowej. Pod nazwą „Celtic Christmas” zagrali kilka koncertów w rodzimym Göteborgu. Z tej okazji została świąteczna wydana płytka EP „And Then Snow Fell” zawierająca liryczną muzykę oraz kolędy związane ze świętami Bożego Narodzenia. West of Eden współpracuje, również, z innym zespołem kameralny, to znaczy ze Scandinavian Strings, tworząc widowisko pod nazwą „Irish Heartbeats”.
Grupa współpracowała także z irlandzką wokalistką i autorką tekstów Marian Bradfield oraz Johnem McGlynnem i Roisin Dempsey znanych z chóru Anuna, którzy uczestniczyli w koncertach promujących „Celtic Christmas” w latach 2007, 2008.
Album „The West of Eden Travelogue” został wydany 13 października 2009 roku. Jest to bogata I zróżnicowana muzycznie produkcja z akordeonem, skrzypcami, gitarami i perkusją, głosami Jenny i Martina snując opowieści dziecieńczych zachwytów i romantycznych fascynacji. Na albumie pojawiają się zaskakująco rockowe dźwięki, zwłaszcza w utworach „Hawthorne Heights” czy „Shellcast Bay”, gdzie ten ostatni brzmi jak Evanescence po celtycku z dużym chórem w tle, przyprawiony gotyckimi efektami dźwiękowymi. Dziewięć z dwunastu piosenek została napisana przez duet Jenny i Martina. Jenny śpiewa ballady, takie jak „Scottish Rain”, „Jimmy's Van” w stylu country oraz hard rockową „Shellcast Bay”. Jej wykonanie „Broken Sky over Waterville” bardzo przypomina Karan Casey. Martin wykonuje „One Pair of Shoes„. Skrzypce, gitara elektryczna i duet Jenny z Martinm dominują w rytmicznej, folkowej piosence „Chisel County” a gościnnie grający na flecie Martin Norvenius pojawia się obok Jenny w „Buttercup Meadow”.
Siódmy album zespołu, wydany w 2012 roku „Safe Crossing”, którego inspiracją były znane z wielu wraków i jako cel wypraw dla nurków wyspy Scilly leżące na zachód od wybrzeży Kornwalii, został nagrany w Sawmills Studio, gdzie nagrywali Robert Plant czy Oasis. Na tej płycie zespół prezentuje szeroki zestaw muzyki celtyckiej, która odzwierciedla ich miłość do różnych folkowych nurtów, od tradycyjnych melodii do klasycznego i współczesnego angielskiego folkrocka, takiego jak wykonuje Seth Lakeman czy Laura Marling. „Safe Crossing”, to album zainspirowany książką John Fowles, „Shipwreck”, opowiadającej o zatopionych statkach wokół wysp Scilly, i zawiera 12 oryginalnych i tradycyjnych utworów. Album rozpoczyna standard „Haul Away” śpiewany głosami sześciu członków zespołu. Kolejny to „On she goes”, gdzie tempo tworzy bodhranowy podkład a swoje umiejętności flecisty prezentuje, gościnnie grający, Steph Geremia. Tytułowy „Safe crossing”, wykonywany przez Martina, jest przebojowym utworem, któremu banjo nadaje lekko country-rockowy character. Inny gościnnie zaproszony muzyk, David Stiernholm na whistlach udziela się w, oryginalnym, folk-rockowym „13 Knots”. Cudowna ballada „Wrecker's weather” zaśpiewana jest przez duet Jenny i Christian Kjellvander. „The Scilly Set” jest jedynym całkowicie instrumentalnym kawałkiem na płycie. Muzycy mogą w nim skorzystać z okazji i zaprezentować swoje solowe umiejętności. Płytę kończy hipnotyzująca ballada, zaśpiewana przez Jenny „Waiting for the storm”.
Nagranie nowego albumu „Songs from Twisting River”, wydanego w 2014 roku, poprzedziły duże zmiany w życiu grupy. David Ekh, w związku z chorobą nowotworową, musiał rozstać się z muzyką i płyta została nagrana już bez niego. David zmarł w lutym 2014 roku a płyta została poświęcona właśnie jemu. Do zespołu zostali przyjęci Martin Holmlund, grający na kontrabasie oraz Pär Öjerot na gitarze i mandolinie. Oprócz nich w nagraniu uczestniczyli gościnnie bardzo znani muzycy tacy jak Ron Block, grający w bluegrassowej kapeli Alison Krauss and Union Station, wokalistka Kate Rusby oraz współpracujący z nią flecista Michael McGoldrick czy gitarzysta i bandżysta Damien O'Kane. Album powstał w Pure Record Studios w South Yorkshire a producentem był Damien O'Kane. W przygotowaniu płyty, jako dźwiękowiec uczestniczył brat Kate, Joe Rusby. Materiał muzyczny, jak zwykle, został przygotowany przez Jenny i Martina, z niewielkim udziałem Larsa Bromana. Kilka piosenek opartych jest na tradycyjnym kanonie, np. „River Fowey” (wspominająca kornwalijską rzekę Fowey), „Song For A Rover”, „Black Boat” (z udziałem Rona Blocka) czy piosenka o nietrafionej miłości „Wishing Well”. Melancholijny utwór „Bird of Passage” jest zdominowany przez smutny dźwięk skrzypiec i gitary dobro w wykonaniu gościa Jörgena Berga. Michael McGoldrick gra na flecie w „Sycamore Bay” a Kate Rusby i jej mąż Damien O’Kane na gitarach w żartobliwym „The Bee That Stung”. Kończąca album ballada nadaje nazwę całej płycie, znakomitej kolekcji piosenek w wykonaniu tego szwedzkiego zespołu z celtycką duszą.
Na początku 2015 roku ukazał się single “Glenntown” w hołdzie dla rodzinnego miasta i drużyny piłkarskiej IFK Göteborg, która dwa razy zdobyła puchar UEFA. „Glenntown” to szybka folk rockowa piosenka z banjo i mandoliną oraz z chórem w wykonaniu dziewczęcego chóru katedry w Göteborgu.
W 2014 w zespole zmienił się gitarzysta. W miejsce Pära Öjerota pojawił się Henning Sernhede.
W dniach 26-27 czerwca 2015, West of Eden wystapił na, organizowanym juz po raz czwarty, festiwalu muzyki irlandzkiej dzielnicy Jakriborg w Hjärup (południe Szwecji, w okolicach Malmo).
19 lutego 2016 roku ukazała się nowa studyjna płyta szwedzkiego zespołu West of Eden, zatytułowana „Look to the West”. Grupa stworzyła tematyczną a jednocześnie różnorodną kolekcję piosenek. Göteborg, miasto, z którego pochodzi zespół, w dziewiętnastym wieku był świadkiem silnej fali emigracji, podczas której jedna trzecia ludności Szwecji wyruszyła na zachód w poszukiwaniu zielonych brzegów i lepszego życia. Teksty utworów to wspomnienia, pragnienia i nadzieje na przyszłość, pierwsze kroki w dalekiej podróży.
West of Eden swoje 20 urodziny uczciło wydaniem w marcu 2017 roku singla "Twenty Years of Traveling", nowym wideo z tą piosenką oraz składanką "West of Eden - No Time Like The Past - The Collection", wydaną w maju 2017 roku. Ten podwójny album to retrospekcja oferująca 25 utworów. Kolekcja dostarcza również zupełnie nową piosenkę napisaną dla tego pakietu oraz utwór, który się nigdy wcześniej nie ukazał.
W 2019 roku zespół powrócił z bardziej folkowym albumem p.t. „Flat Earth Society”. Jak zwykle album jest wypełniony piosenkami napisanymi przez duet rodzinny Jenny i Martina Schauba, którzy prowadzą grupę przez całą karierę. Podobnie jak w przypadku poprzednich płyt do nagrań zaproszono irlandzkich i brytyjskich muzyków, takich jak Damien O’Kane, Heide Talbot i John McCusker. Większość materiału została nagrana w różnych studiach w Wielkiej Brytanii, a niektóre w Geteborgu. W przeciwieństwie do niektórych z poprzednich albumów, nie ma wspólnego tematu wiodącego innego niż temat rozstania, nowych początków, a rozpoczyna się od nastrojowego, z wyraźną perkusją, akustycznego kawałka, gdzie główną rolę podejmują Jarlath Henderson na flażolecie i wokal Jenny Schaub, czasami przypominający sposób śpiewania przez Anne Briggs. Materiał powstał podczas podróży do Wielkiej Brytanii w lipcu 2018 roku. Utwory zostały nagrane w Fort William w destylarni Ben Nevis Distillery wraz ze skrzypkami Duncanem Chisholmem i Iainem MacFarlane.
W sierpniu 2021 roku ukazał się album grupy West of Eden, „Taube”, który wyjątkowo jest z tekstami śpiewanymi po szwedzku. Pomysł na częściową zmianę języka i częściową interpretację cudzych piosenek tkwił w umyśle zespołu od kilku lat, ale dopiero teraz wszystko się ułożyło. Płyta zawiera interpretacje piosenek, zmarłego w 1976 roku, Everta Taube, szwedzkiego pisarza, artysty, kompozytora i piosenkarza, powszechnie uważany za jednego z najbardziej szanowanych szwedzkich muzyków i czołowego trubadura szwedzkiej tradycji balladowej w XX wieku. W spuściznę Everta Taube tchnięty jest duch celtycki i tak „Möte i monsunen” staje się jigiem (z udziałem znakomitej flecistki Steph Geremia), słowa „Cheerio” są teraz na melodię tradycyjnej irlandzkiej piosenki „The Star Of The County Down”, „Brittisk Ballad” jest przerobiona na hornpipe, a frywolna opowieść o szwedzkim marynarzu Karlu Alfredzie i jego spotkaniu z uroczą Ellinor w Port Adelaide jest odtwarzana jako reel, z fragmentami „I'll Tell Me Ma”. Album został poprzedzony singlem z piosenką „Så länge skutan kan gå”.
Skład: Lars Broman: skrzypce Martin Holmlund: kontrabas Ola Karlevo: perkusja, intr. perkusyjne Jenny Schaub: śpiew, akordeon Martin Schaub: śpiew, gitara akustyczna, cytra Henning Sernhede: gitara, mandolina
Dyskografia: Albumy studyjne West of Eden (1997) Rollercoaster (2001) A Stupid Thing to Do (2003) Four (2006) The West of Eden Travelogue (2009) Safe Crossing (2012) Songs from Twisting River (2014) Look to the West (2016) Flat Earth Society (2019) Taube (2021)
Album koncertowy A Celtic Christmas (2009)
Kompilacje West of Eden - No Time Like The Past - The Collection (2017)
EP (I Still Remember) How to Forget This Piece of Earth (1997) The One (2001) The Kiss Tribute (2002) True believer (2006) And Then Snow Fell (2007) Cabin Songs (2020)
Single Finders Keepers (2003) Glenntown (2015) Twenty Years of Travelling (2017)
West of Eden - 1997 West of Music WOMCD2 (CD, Sweden, 1997)
Tracks: 1.Shamrock Hotel (5.06) 2.This Piece of Earth (4.12) 3.High Ground (3.40) 4.Hide and Seek (4.30) 5.Raising O'Malley's Barn (4.10) 6.Where the Ivy Is Growing (4.04) 7.I Don't Care (2.32) 8.King / Miss Agnes McDermott (5.06) 9.Ripperton Road (6.31) 10.Common Wonders (4.08) 11.Endless Sea (5.30) 12.Waltz for My Father (5.45)
Tracks 1-2, 4, 6-7, 9-10 Martin and Jenny Schaub; Tracks 3, 5, 11 Martin Rydman; Track 8a Tobias Edvardson; Track 8b D. Björkman; Track 12 Martin Schaub, Martin Rydman, Jenny Schaub
Produced by Martin Schaub; Recorded by Ake Linton, Dragan Tanaskovic and Pelle Frantzich at Bohus Sound Recording; Mixed by Ake Linton at Bohus Sound Recordings; Mastered by Tomas Fenrgren, Digitalfabriken; Band photos by Kristin Lidell; Cover design by Pal Eneroth
Musicians: Lars Dahlström, bass, fretles bass, double bass; Tobias Edvardson, fiddle, viola, backing vocals; Ola Karlevo, drums, percussion; Martin Rydman, 6 and 12-stringed acoustic guitars; Jenny Schaub, lead and backing vocals, accordion; Martin Schaub, lead and backing vocals, grand piano, keyboards, accordion, mandolin, bouzouki, additional acoustic guitar, strings and brass arrangements with David Ekh, 6 and 12-stringed electric guitars, slide guitar, e-bow; David Stiernholm, tin and low whistle, oboe, key fiddle and guests Patrick Rydman, gatman [10]; Jörgen Fischer, uillean pipes [2, 12]; Robin Rydkvist, flügelhorn [6]; Philip Foster, French horn [6]; Mikael Appelgren, trombone [6]; Anders Lundin, euphonium [6]; Claudia Bonfiglioi, Karin Eriksson, Per Löfdal, Liver Nord, Pernilla Svedberg, violins [1, 3, 12]; Jens Christian Berlin, Henrik Edström, violas [1, 3, 12]; Jesper Alm, Christine Johannson, cellos [1, 3, 12]
Rollercoaster - 2001 West of Music WOMCD4 (CD, Sweden, 2001)
Tracks: 1.Rollercoaster (3.45) 2.The One (3.05) 3.(I Still Remember) How to Forget (3.51) 4.Hold Your Horses (4.06) 5.Short And Sweet (3.30) 6.In a Little While (3.50) 7.Mandolin Song (1.37) 8.My Alien (3.52) 9.Crescent Moon (4.50) 10.Didn't You, Didn't I (4.12) 11.The Swings (5.02) 12.Just That I Love You (5.10)
Tracks 1-2, 4-6, 9-12 Martin and Jenny Schaub; Tracks 3, 7 Martin Schaub; Track 8 words Tobias Edvardson, Jenny Schaub, music Tobias Edvardson
Produced by Martin Schaub; Recorded and mixed by Ake Linton at Bohus Sound Recording; except [12] recorded and Martin and Jenny's flat; Additional recordings by Niklas Pohlman, Pelle Frantzich and Dragon Tanaskovic; Mastered by Classe Persson at CRP Recording; Band photos by Anna Hedström; Cover design by Anita Karlevo
Musicians: Lars Borg, bass; Tobias Edvardson, fiddle, harmony vocals; David Ekh, electric guitars, dobro, e-bow, nylon-stringed guitar; Ola Karlevo, drums, percussion; Martin Rydman, 6 and 12-stringed acoustic guitars; Jenny Schaub, lead and harmony vocals, accordion; Martin Schaub, piano, keyboards, acoustic guitars, mandolin, harmony vocals, accordion, additional electric guitar, string arrangements; with guests David Stiernholm, whistles, oboe; Jörgen Fischer, uillean pipes [3-4, 11]; Sventa Gustafsson, bodhrán [6]; Gunnar Frick, pedal steel [10]; Philip Foster, French horn [3]; Per Johansson, loops [2, 4]
Eden String Ensemble: Tobias Edvardson, Elin Stjärna, Livet Nord, Pernilla Svedberg, Emma de Frumerie, Charlott Beckstrand, Lotta Sjökvist-Tipsis, Tobias Andersson, violins [2-3, 7, 9]; Jens Christian Berlin, Henrik Edström, violas [2-3, 7, 9]; Paula Gustafsson, Jonas Franke-Blom, cellos [2-3, 7, 9]; Henning Johannson, double bass [3]
A Stupid Thing To Do - 2003 West of Music WOMCD3 (CD, Sweden, 2003)
Tracks: 1.The Boy from Yesterday (2.52) 2.Finders Keepers (3.55) 3.My Precious Cynic (3.55) 4.Relationship (4.08) 5.Flooded (4.17) 6.Love (3.15) 7.How I Wish That Something Good Would Happen (3.34) 8.Such Is Life (4.19) 9.Haven't Worked It Out (3.57) 10.5 O'Clock Train (4.38) 11.Bold As Brass (4.00) 12.Willow Tree (2.40) 13.Songs (2.07)
Tracks 1-12 Martin and Jenny Schaub; Track 13 Martin Schaub
Produced by Henrik Cederblom and Martin Schaub; Recorded and mixed by Henrik Cederblom at Studio Bunkern, Göteborg; Additional recordings and mix by Johannes Lundberg and Martin Schaub; [13] recorded by Martin and Jenny Schaub in their flat; Mastered by Hoffe Stannow at Cosmos Mastering; Photos by Asa Dahlström; Sleeve design by Anita Karlevo
Musicians: Oyvind Eriksen, bass; Tobias Edvardson, fiddle, viola, backing vocals; David Ekh, electric guitar, e-bow, additional acoustic guitar; Ola Karlevo, drums, percussion, backing vocals; Jenny Schaub, lead and backing vocals, accordion; Martin Schaub, piano, keyboards, acoustic guitar, mandolin, bouzouki, dobro, backing vocals, additional accordion with guests David Stiernholm, tin and low whistle; Hendrik Cederholm, dobro [4], acoustic guitar [7], additional mandolin [3, 7]; Christy O'Leary, uillean pipes [5, 12]; Gunnar Frick, pedal steel [1, 3, 8]; Tarik Lindström, Thomas Lindström, violins [4, 7]; Mats Lindberg, cello [2, 4, 9]; Anders Lindström, cornet [8]; Michael Karlsson, tenor saxophone [8]; Jan Forslund, baritone saxophone [8]; Lars-Göran Carlsson, trombone [8]; Per Johansson, loops and sound effects [2, 4]
Four - 2006 West of Music WOMCD6 (CD, Sweden, 2006)
Tracks: 1.Auburn Skies (3.38) 2.The Words That I Forgot to Say (3.23) 3.True Believer (3.27) 4.Ghost of You (3.10) 5.My Kind of Town (4.00) 6.Just Another Sunset (3.17) 7.Immortal (3.58) 8.Time (3.10) 9.Jigsaw Puzzle (4.06) 10.Could Have Been (2.55) 11.Anywhere the Wind Blows (3.10) 12.Four (3.07)
Tracks 2-3, 5-6, 8-12 Martin and Jenny Schaub; Track 1, 4, 7 Martin Schaub
Produced by Martin Schaub and Henrik Cederblom; Recorded by Henrik Cederblom at Studio Bunkern, Göteborg; Additional recordings and Pro Tools editing by Martin Schaub; [1-2, 5-6, 9-11] mixed by Henrik Cederblom at Studio Bunkern, Göteborg; [3-4, 7-8, 12] mixed by Ake Linton at Bohus Sound Recording; Mastered by Dragan Tanaskovic; Photo by Jerker Andersson; Sleeve design by Anita Karlevo
Musicians: Tobias Edvardson, fiddle, viola, backing vocals; David Ekh, electric guitar; Oyvind Eriksen, bass [1, 3-4, 6-11]; Kenneth Holmström, bass [2, 5, 12]; Ola Karlevo, drums, percussion, hand clap; Jenny Schaub, vocals, accordion; Martin Schaub, vocals, piano, keyboards, acoustic guitar, mandolin, bouzouk,i accordion with guests David Stiernholm, tin and low whistle; Hendrik Cederholm, banjo [11], acoustic guitar [11], dobro [8]; Per Johansson, loop [1]; Björn Almgren, tenor saxophone [10] Strings performed by Eden Session Strings: Pelle Appelin, Wojtek Chojecki, Henrik Edström, Tobias Edvardson, Bengt Gustavsson, Mats Lindberg, Lotte Lybeck, Asa Rudner, Elin Stjärna
The West of Eden Travelogue - 2009 Zebra Art Records ZAR 851 (CD, Sweden, 2009)
Tracks: 1.Hawthorne Heights (4.02) 2.Chisel County (3.20) 3.Scottish Rain (3.13) 4.Jimmy's Van (3.41) 5.Buttercup Meadow (3.15) 6.Shellcast Bay (4.07) 7.Broken Sky over Waterville (4.14) 8.In a Faraway Town (4.31) 9.Harbour Lights (4.50) 10.One Pair of Shoes (3.06) 11.As the Crow Flies (3.53) 12.I Won't Be Here in the Morning (4.05)
Tracks 1, 3-4, 6-7, 9-12 Martin and Jenny Schaub; Tracks 2, 8 Martin Schaub; Track 5 Jenny Schaub
Produced by Valle Erling; Recorded by Ake Linton in an old lighthouse keeper's house near Shellcast Bay, west coast of Sweden, in October 2008; Mixed by Ake Linton at Bohus Sound Recordings; Mastered by Dragan Tanaskovic; Photos by Jerker Andersson; Artwork by Gunnar Dagna
Musicians: Lars Broman, fiddle, viola, backing vocals [9]; David Ekh, electric guitars, dobro; Kenneth Holström, electric and acoustic basses; Ola Karlevo, drums, cajón, bodhrán, percussion, backing vocals [9]; Jenny Schaub, vocals, accordion; Martin Schaub, vocals, acoustic guitars, mandolin, bouzouki, banjo, rhodes, piano, hammond organ, accordion, glockenspiel with David Stiernholm, tin and low whistle; Martin Norvenius, flute [5]; Gothenburg Studio Strings [three tracks]; Mats Lindberg, cello [6]; Michael Andersson, timpani [12]
A Celtic Christmas - 2010 Zebra Art Records
Tracks: 1.A Place By the Tree (2.21) 2.The Wexford Carol (3.03) 3.The Wren In the Furze (feat. Haga Motet Choir) (2.33) 4.Christ Child's Lullaby (feat. Valentina Lorenz Cammans) (2.10) 5.Good King Wenceslas / Christmas Eve (feat. Róisín Dempsey) (3.55) 6.I Saw Three Ships Come Sailing In (feat. Haga Motet Choir) (2.33) 7.In the Bleak Midwinter (3.30) 8.God Rest You Merry, Gentlemen (feat. Haga Motet Choir) (3.25) 9.And Then Snow Fell (feat. Haga Motet Choir) (4.38) 10.Dún Oiche Ud i mBeithil (feat. Róisín Dempsey) (3.51) 11.The Coventry Carol (feat. Róisín Dempsey & Haga Motet Choir) (3.38) 12.The Wexford Carol (feat. Róisín Dempsey & Haga Motet Choir) (3.34)
Recorded live in the Annedal Church, Gottenburg, Sweden on 12-13 Dec 2009.
Musicians: Lars Broman, fiddle, viola, backing vocals [9]; David Ekh, electric guitars, dobro; Kenneth Holström, electric and acoustic basses; Ola Karlevo, drums, cajón, bodhrán, percussion, backing vocals [9]; Jenny Schaub, vocals, accordion; Martin Schaub, vocals, acoustic guitars, mandolin, bouzouki, banjo, rhodes, piano, hammond organ, accordion, glockenspiel with David Stiernholm (whistle), Roisin Dempsey (vocals), Valentina Lorenz Cammans (Celtic harp), the Haga Motet Choir conducted by Ulrike Heider.
Safe Crossing - 2011 West of Music WOMCD7 (CD, Sweden, 2011)
Tracks: 1.Haul Away (2.50) 2.On She Goes (4.04) 3.Safe Crossing (4.10) 4.Endurance (3.19) 5.Lee Ho (3.41) 6.Green Fields of Clover / The Homecoming (4.53) 7.13 Knots (4.38) 8.Send Me a Wreck (3.57) 9.Coffin Ship (3.43) 10.Wrecker's Weather (3.50) 11.Bishop Rock (4.04) 12.The Scilly Set: Poll an Mhadra Uisce / Crazy Lady / Piper's Hole (3.40) 13.Waiting for the Storm (3.32)
Tracks 1, 10-11 Martin and Jenny Schaub; Tracks 2, 8 words Jenny Schaub, music Jenny Schaub, Martin Schaub, Lars Broman; Tracks 3-4, 6a, 7, 9 words Jenny and Martin Schaub, music Martin Schaub; Tracks 5, 6b, 12c, 13 Martin Schaub; Track 12a trad. arr. West of Eden; Track 12b Lars Broman
Produced by Martin Schaub; Recorded by Ake Linton at Sawmill Studio, River Fowey, Cornwall; Assistant engineer Tom Joyce; Mixed by West of Eden and Ake Linton at Svenska Grammofonstudion; Mastered by Hans Olsson Brookes; Sleeve design by Gunnar Dagna
Musicians: Lars Broman, fiddle, viola, additional acoustic guitar, backing vocals; David Ekh, electric and acoustic guitars, mandolin, dobro, backing vocals; Kenneth Holström, electric and acoustic bass, backing vocals; Ola Karlevo, drums, bodhrán, cajón, percussion, backing vocals; Jenny Schaub, lead and backing vocals, accordion; Martin Schaub, lead and backing vocals, acoustic guitars, mandolin, cittern, dobro, piano, pump organ, keyboards, brass arrangements with Steph Geremia, flute [2-3, 6, 8, 12]; Davin Stienhholm, tin and low whistle [7, 10-11]; Christian Kjellvander, vocals [10]; Per Ivarsson, cornet [7, 10]; Dick Gustavsson, alto horn [7, 10]; Lars-Göran Dimle, tenor horn [7, 10]; Niclas Rydh, bass trombone in G [7, 10]; Hans Olsson Brookes, sounds [1, 5, 7, 11, 13], backing vocals [5]; Martin Blomberg, banjo [3]
Songs from Twisting River - 2014 West of Music WOMCD8 (CD, Sweden, April 2014)
Tracks: 1.River Fowey (3.34) 2.Spelling Song (3.53) 3.Bird of Passage (4.23) 4.Song for a Rover (4.20) 5.Sycamore Bay (4.09) 6.Garden Out of Time (4.02) 7.The Bee That Stung (3.50) 8.Black Boat (3.42) 9.Tumbleweed (4.01) 10.Winter's Reign (4.51) 11.Wishing Well (3.25) 12.Twisting River (4.42)
Track 1 Jenny Schaub; Tracks 2, 5-7, 11-12 Martin and Jenny Schaub; Tracks 3, 8-9 Martin Schaub; Tracks 4, 10 words Martin and Jenny Schaub, music Martin Schaub, Lars Broman
Produced by Damien O'Kane; Recorded and mixed by JoeRusby at Pure Records Studio, South Yorkshire; [5, 10, 12] produced by Martin Schaub; Recorded by Ake Linton at Svenska Grammofonstudion, Room 307; Additional recordings on these tracks by Henrik Alsér and György Barocsai; Mastered by Hans Olsson Brookes; Centerfold photo by Elias Holmström; Sleeve design by Gunnar Dagna
Musicians: Lars Broman, fiddle, viola; Martin Holmlund, double bass; Ola Karlevo, bodhrán, drums, percussion, backing vocals; Jenny Schaub, vocals, accordion, tin whistle; Martin Schaub, vocals, acoustic guitar, tenor guitar, cittern, piano, pump organ; Pär Öjerot, acoustic guitar, mandolin, octave mandolin, backing vocals with Kate Rusby, vocals [7]; Damien O'Kane, tenor guitar [7-8], banjo [1, 4], acoustic guitar [1, 7]; Michael McGoldrick, flute [9], low whistle [9]; Ron Block, banjo [8]; Jörgen Berg, banjo [10], dobro [3]
Look to the West - 2016 West of Music WOMCD9 (CD, Sweden, February 2016)
Tracks: 1.Going To Hull (3.14) 2.Rainy Town (4.02) 3.Oh, I Miss Home (4.53) 4.Wilson Line (5.01) 5.Sweet Old Country (5.11) 6.Paddy Fahey’s / Sweel (3.58) 7.The List (3.58) 8.The Crying Stairs (3.57) 9.Look To The West (3.33) 10.Please Mister Agent (3.38) 11.Tekla’s Tune (3.49) 12.The ticketless Man (4.33) 13.The Final Cut (5.21)
Musicians: Lars Broman: fiddle Martin Holmlund: bass Ola Karlevo: drums, bodhrán Jenny Schaub: vocals, accordion Martin Schaub: vocals, guitar Henning Sernhede: guitar, mandolin
Flat Earth Society - 2019 West of Music (CD, Sweden, February 2019)
Tracks: 1.Flat Earth Society (3.47) 2.The Dwindling Of The Day (3.39) 3.Horsehoofs & Primroses (3.46) 4.Pretty Please (2.44) 5.Kate, Are You Ready Now (3.30) 6.Porcelain Days (3.02) 7.Isak / Doris (4.30) 8.Old Miss Partridge (3.38) 9.Come Winter, He'll Be Gone (3.47) 10.Vipers & Fireflies (3.39) 11.Peacock Blues (3.10) 12.Rowbotham's Map (2.37)
Produced by Martin Schaub; Recorded by Hans Olsson Brookes at The Old Laundry, Glenfinnan; GloWorm Recordings, Glasgow; and Pure Records Studios, South Yorkshire; Additional recording at Studio 1& 2, Svenska Grammofonstudion, Göteborg; Mixed and mastered by Hans Olsson Brookes; Graphic design and cover photos by Martin Permer
Musicians: Lars Broman: Fiddle,Viola, Backing Vocals Martin Holmlund: Double Bass, Electric Bass Ola Karlevo: Bodhran, Drums, Percussion, Backing Vocals Henning Sernhede: Electric & Acoustic Guitar, Lap Steel, Backing Vocals Jenny Schaub: Lead & Backing Vocals, Accordion Martin Schaub: Lead & Backing Vocals, Acoustic Guitar, Cittern, Piano, Mandolin Guests: Heidi Talbot, Damien O’Kane, Duncan Chisholm, John McCusker, Jarlath Henderson
Taube - 2021 West of Music (CD, Sweden, August 2021)
Tracks: 1. Västanvind (3.05) 2. Så länge skutan kan gå (3:52) 3. Så skimrande var aldrig havet (4:09) 4. Balladen om briggen blue bird av hull (5:05) 5. Inbjudan till bohuslän (2:35) 6. Möte i monsunen (4:28) 7. Morgon efter regn (3:41) 8. Cheerio (3:12) 9. Karl-Alfred och Ellinor (4:21) 10. Huldas Karin (2:51) 11. Brittisk ballad/The Stack of Oats (2:13)
Produced by Martin Schaub;
Musicians: Jenny Schaub: Lead & Backing Vocals, Accordion Martin Schaub: Lead & Backing Vocals, Acoustic Guitar, Cittern, Piano, Mandolin Lars Broman: Fiddle,Viola, Backing Vocals Martin Holmlund: Double Bass, Electric Bass Ola Karlevo: Bodhran, Drums, Percussion, Backing Vocals Henning Sernhede: Electric & Acoustic Guitar, Lap Steel, Backing Vocals Guest: Steph Geremia
Wolfstone, to muzyczna grupa ze Szkocji, założona w 1989 roku, która gra tradycyjną muzykę z regionu Highland, połączoną z rockiem. Ich repertuar składa się, zarówno, z oryginalnych piosenek, jak i z tradycyjnych folkowych utworów. Ich repertuar, jakkolwiek zdecydowanie rockowy, jest przesycony celtycką wrażliwością. Ich muzyka, to amerykański styl grania muzyki celtyckiej, przeniesiony na grunt Szkocki. Nazwa zespołu pochodzi od piktyjskiego kamienia z obrazami wilka i jelenia, pochodzącego z Ardross, gdzie grupa dokonała pierwszego nagrania.
Duncan Chisholm uczył się tradycyjnego stylu gry na skrzypcach od, Donalda Riddella, słynnego skrzypka, kompozytora, nauczyciela i lutnika. W 1989 roku Duncan trafił do studia w rodzinnym Highlands i tu powstał pierwszy pomysł, tego, co chciałby grać. Duncan spotkał gitarzystę Stuarta Eagleshama na sesji w pubie, i zaprosić do, tworzącego się zespołu. Brat Stuarta, Struan, klawiszowiec pracujący w tym czasie na zachodnim wybrzeżu otrzymał podobną ofertę. Do składu doszli jeszcze, dudziarz, Alan Wilson pochodzący z Bonar Bridge oraz Roger Niven z Avoch na Black Isle jako gitara prowadząca. Roger został zastąpiony wkrótce przez Andy Murray'a. Powstała grupa ceilidh, która miała grać do tańca w rodzinnych stronach. W 1989 roku zagrali, po raz pierwszy na festiwalu muzyki tradycyjnej w Dingwall i następnie grali na potańcówkach w okolicy, zdobywając doświadczenie. Nagrali, w tym czasie dwie płyty, "Wolfstone" i "Wolfstone II", których dziś nie zamieszczają w dyskografii, gdyż był to zupełnie inny Wolfstone, grający zupełnie inną muzykę. Obie płyty zostały powtórnie wydane kilka późnie, wbrew życzeniu zespołu. Producentem obu tych albumów był David Foster, udzielający swojego głosu w kilku utworach, lecz jego współpraca z zespołem skończyła się w 1990 roku, wskutek różnicy zdań co do obranego kierunku muzycznego. W 1990 roku pojawił się Ivan Drever, pochodzący z Orkad, gitarzysta, wokalista i autor tekstów. Wkrótce grupa Wolfstone podpisała kontrakt z wytwórnia płytową Iona Records z Glagow i rozpoczęła pracę nad pierwszym studyjnym albumem "Uleashed", zapraszając do współpracy perkusistę Johna Hendersona oraz basistę Neila Hay'a, by uzyskać bardziej autentyczny dźwięk. Phil Cunningham, legendarny akordeonista z Silly Wizard był producentem tego albumu. W międzyczasie dostali ofertę występów jako support zespołu Runrig na Loch Lomond Midsummer, wraz z Capercaillie i Hothouse Flowers. Te występy pozwoliły im pokazać się szerszej publiczności. Album "Unleashed" ukazał się w 1991 roku i odniósł sukces zdobywajć status srebrnej płyty.
Rok później, w październiku 1992 roku, ukazał się album „The Chase”, nagrany już bez Allana Wilsona, który odszedł. W lipcu, niedługo po nagraniu albumu, do zespołu dołączyli, basista Wayne MacKenzie oraz perkusista Graeme „Mop” Youngson. W nagraniu płyty, na dudach, grupę wspierał Dougie Pincock, bardziej znany ze składu Battlefield Band a na akordeonie Phil Cunningham. Zwykle, jeśli chodzi o dudy, zespół korzystał z muzyków sesyjnych w czasie występów, lecz w 1992 roku zatrudniono na stałe Roddy’ego McCourta, który w 1993 roku powiesił się, w pokoju hotelowym w pobliżu Fort William (Szkocja, Highlands), po awanturze ze swoją dziewczyną. Album brzmi bardziej dojrzale, podkład instrumentalny jest mocniejszy z głośniejszą sekcją rytmiczną, co jest widoczne, zwłaszcza w utworach „The Prophet” i „Tinnie Run”. Album odniósł sukces, uzyskując status złotej płyty. Po jego wydaniu zespół rozpoczął intensywne trasy koncertowe, pierwszy wyjazd do Ameryki, a także występy w telewizji. W 1993 roku Wolfstone wziął udział w kolejnej edycji charytatywnego programu BBC „Children in Need”. Siłę ich występów, energię i entuzjazm pokazuje, wydana w 1992 roku, kaseta wideo „Wolfstone: Captured Alive”, na której większośc materiału pochodzi z „The Chase”.
Album „Year of the Dog” ukazał się w sprzedaży w 2 sierpnia 1994 roku, wydany przez Green Linnet. Po raz trzeci był to wynik współpracy z Philem Cunninghamem jako producentem. Materiał na płycie jest już bardziej rockowy, wyraźniej słychać gitary basową i elektryczną oraz perkusję. Połowa utworów jest jednak, wyraźnie tradycyjna, pokazując miłość i szacunek zespołu do szkockiej tradycji. Jako muzycy sesyjni, w nagraniu, uczestniczyli: Taj Wyzgowski (gitara elektryczna), Gordon Duncan (dudy); Phil Cunningham (akordeon). Po wydaniu albumu zespół rozpoczął intensywną trasę koncertową i festiwalową w Ameryce Północnej, Kanadzie i Europie. Pod koniec 1994 roku, pozycję dudziarza zajął na stałe Stevie Saint.
W lutym 1995 roku zespół rozpoczął dużą trasę koncertową w Ameryce Północnej, rozpoczynając od Zachodniego Wybrzeża. Rozpoczęli, też, produkcję kolejnego albumu „Half Tail”. Poprzednie płyty nagrywano w Palladium Studios w Edynburgu, lecz teraz wybrano CAVA Studios w Glasgow, co okazało się dobrym wyborem. Zespół zdecydował się również na zmianę producenta i zatrudniono Chrisa Harley’a. Po nagraniu „Half Tail” zmienił się skład zespołu. Klawiszowiec Struan Eaglesham odszedł z zespołu, by założyć rodzinę i rozpocząć stała pracę. Jego pozycję zajął wieloletni przyjaciel i współpracownik Andy Thorburn. Cieżkie trasy koncertowe po całym świecie, wpływające na zdrowie życie „w drodze”, wywołały, u Mopa Youngsona, decyzję, by opuścić grupę. Youngson pojawił się w 1997 roku w Old Blind Dogs. Album ukazał się w sierpniu 1996 roku. „Half Tail”, w zasadzie powtarza formułę z poprzedniego albumu, co nie jest chyba rzeczą złą. Utwory, zawarte na płycie, są pochodzenia folkowe, lecz sposób ich wykonania jest zdecydowanie rockowy.
Po sukcesie albumu „The Half Tail”, Ivan Drever rozpoczął prace nad własnym projektem, angażując do niego kilku muzyków ze składu Wolfstone, a zwłaszcza basistę Wayne’a Mackenzie. Projekt, który nosił nazwę „This Strange Place”, dał wynik w postaci dziesięciu utworów, a wydawcą była wytwórnia Green Linnet. Green Linnet rozważnie oznaczyła ten album jako wydawictwo Wolfstone, wprowadzając w błąd fanów, którzy odebrali ągodny styl Drevera jako nowy kierunek zespołu. Album jest pomyślany jako hołd dla stron ojczystych. Drever i Duncan Chisholm wydali, w 1998 roku, płytę „The Lewis Blue”, która jest muzycznie znacznie bliższa stylowi Wolfstone.
Drever opuścił grupę w 1999 roku, przed rozpoczęciem nagrań do następnego albumu “Seven”.
Technicznie, pod koniec 1998 roku, Wolfstone rozwiązano, ale zespół został zmuszony do powrotu do studia i wypełnienia kontrakt. W zespole pojawił się Andy Simmers na instrumentach klawiszowych oraz Tony Soave na perkusji i w tym składzie, nagrali w zimie 1998/1999, „Seven”. Grupa, zadowolona z osiągniętego rezultatu, zdecydowała się na dalszą wspólną działalność. Płyta jest kontynuacją muzycznego wyboru z poprzednich produkcji, łącząc nowoczesne granie z tradycją. Stuart Eaglesham pojawia się na niej, jako wokalista, zastępując Drevera.
Koncertowali przez większość 2000 roku, gdy grupą wstrząsnęło smutne wydarzenie. Grający na keyboardzie i pianinie Andy Simmers, powiesił się w Inverness. Była to już druga taka tragedia w życiu zespołu, lecz zachęcani przez fanów, powrócili na trasę. Postanowili wrócić do studio, a ponieważ to właśnie występy są najważniejsze dla miłośników zespołu, dlatego wcześniej zdecydowali się wydać płytę koncertową. Materiał został nagrany na początku 2000 roku, a 9 z 14 utworów pochodzi z ostatniej płyty studyjnej. Album „Not Enough Shouting”, wydany w 2000 roku, był ważnym elementem w historii zespołu. Tym razem został wydany w ramach własnej wytwórni „Once Bitten Records”, dając możliwość kontroli nad promocją czy sprzedaży płyt podczas koncertów.
2001 rok, to napięty grafik koncertowy. Wolfstone pojawili się w Skandynawii, Niemczech i Hiszpanii. Koncertowali, również, w rodzimej Szkocji. W 2002 roku zespół powrócił do studio, by nagrać nowy album, „Almost an Island”, wydany w tym samym roku. Łącząc folkowy zestaw instrumentów (dudy, flażolety, skrzypce, akordeon) z gitarą elektryczną i basową oraz perkusją, prezentują szkocką tradycyjną muzykę w duchu rock 'n' roll’a w porywającej kolekcji standardów i oryginalnego materiału. Otwierający utwór „The Piper and the Shrew”, potwierdza powrót do bardziej tradycyjnych nagrań. Producentem płyty jest, ponownie Phil Cunningham, który pojawia się, też jako klawiszowiec i akordeonista. Innym dodatkowym muzykiem był Alyn Cosker, perkusista jazzowy, który współpracował z zespołem od wielu lat, a od 2003 roku został stałym członkiem grupy, zastępując Wayne’a Mackenzie.
W 2003 roku do Wolfstone dołączył Ross Hamilton, zaczynając w grupie jako gitarzysta, lecz wkrótce zaczął udzielać się również jako wokalista. Zespół jest stałym gościem wielu europejskich festiwali wliczając renomowany Celtic Connections, Gosport Easter Festival, Burns Festival, Wickham Festival, Belladrum Tartan Heart Festival oraz Tonder Festival w Danii, gdzie byli jedyną grupą zapraszaną przez trzy kolejne lata. W Północnej Ameryce pojawiali się na Strawberry Festival w Kalifornii, prestiżowym Telluride Festival w Kolorado czy Philadelphia Folk Festival.
W 2004 roku do grupy dołączył basista Colin Cunningham z Dundee.
Po długiej walce z chorobą alkoholową, w wieku 41 lat, dudziarz współpracujący z Wolfstone na początku działalności, Gordon Duncan, popełnił samobójstwo.
W styczniu 2007 Wolfstone przedstawił swój nowy, długo oczekiwany, album „Terra Firma”, wydany miesiąc później. Prezentacja odbyła się w Sali koncertowej Ironworks w Inverness. Zmiana składu i zmiana stylu w kierunku rocka alternatywnego, dalej od celtyckich korzeni. Album zaczyna się od utworu „Back Home” a następnie „Break Yer Bass Drone Again”, który jest rozwinięciem początkowego tematu z poprzedniej piosenki. Wpływy tradycyjne reprezentują „Broken Levee”, „Falun Fine” oraz „The Broken Bouzouki”. Na uwagę zasługują, również, „Put Me Together” i „These Are The Days”. Duncan Chisholm określa styl grupy jako grupę rock and rollową, która ma w swoim składzie skrzypce i dudy i twierdzi, że to najlepsza płyta zespołu.
W 2009 roku grupa obchodziła swoje 20-te urodziny, występując na Dingwall Traditional Music Festival w Szkocji a 21-sze, rok później na festiwalu Celtic Connection w Glasgow oraz w Festival Theatre w Pitlochry. Wystąpili, też, w Danii w Tonder. W 2010 roku przyjęto na stałe do składu Alyna Coskera, który pojawiał się wcześniej jako muzyk sesyjny. W 2011 roku grupa odbyła trasę koncertową po Europie. Zespół pojawił się w studio i nagrał kilka nowych utworów, które ukazały się na płycie EP w marcu 2012 roku.
Aktualny skład: Duncan Chisholm - skrzypce (od 1989) Stuart Eaglesham - śpiew, gitara akustyczna (od 1989) Stevie Saint - dudy, flażolety (od 1994) Alyn Cosker - perkusja, instr. klawiszowe (2002-2007, od 2010) Colin Cunningham - gitara basowa (od 2004) Davie Dunsmuir - gitara prowadząca (od 2007)
W grupie grali: Struan Eaglesham - instr. klawiszowe (1989-1996) Allan Wilson - dudy, flażolety (1989-1991) Roger Niven - gitara (1989) David Foster - śpiew, gitara bassowa, instr. perkusyjne (1989-1990) Andy Murray - gitara prowadząca (1989-1993) Ivan Drever - śpiew, gitara, cytra (1990-1998) Wayne Mackenzie - gitara basowa (1992-2003) Graeme "Mop" Youngson - perkusja (1992-1996) Andy Thorburn - instr. klawiszowe (1996-1997) Andy Simmers - instr. klawiszowe (1998-2000) Ronny Watson - perkusja (1996-1998) Tony Soave - perkusja (1998-2002) Ross Hamilton - śpiew, gitary (2003-2007)
Muzycy sesyjni: John Henderson - perkusja Neil Hay - gitara basowa Dougie Pincock - dudy, flażolety Roddy McCourt - dudy, flażolety Gary West - dudy Gordon Duncan - dudy, flażolety Martyn Bennett - dudy, flażolety Kenny Forsyth - dudy, flażolety Fraser Fifield - dudy, flażolety Paul Jennings - perkusja Bryden Stillie - perkusja Allan James - perkusja
Dyskografia: Albumy studyjne Unleashed (1991) The Chase (1992) Year of the Dog (1994) The Half Tail (1996) Seven (1999) Almost an Island (2002) Terra Firma (2007) EPki Unleashed: The Preview (1991) Burning Horizons (1993) 'Time for Walking' & 'Back of Beyond' (2012) Album koncertowy Not Enough Shouting (2000) Wideo Captured Alive (1992) Inne wydawnictwa Wolfstone (1989) Wolfstone II (1990) This Strange Place (1998) Kompilacje Pick of the Litter (1997)
