The Fisherman's Friends to folkowa grupa muzyczna z Port Isaac w Kornwalii, która wykonuje szanty. Występują od 1995 roku i podpisali kontrakt płytowy z Universal Music w marcu 2010 roku. Choć zasadniczo jest to grupa a cappella, ich nagrania studyjne i występy na żywo często zawierają tradycyjną prostą instrumentację.
Spotkali się wspólnie po raz pierwszy pod koniec 1990 roku w porcie kornwalijskiego Port Isaac. Mężczyźni, którzy pojawili się tego wieczoru, w większości po trzydziestce lub mniej więcej, byli zaangażowani w śpiewanie w różnych lokalnych chórach i na imprezach folklorystycznych. Wszyscy pochodzili z tej samej małej kornwalijskiej wioski rybackiej i wszyscy lubili śpiewać piosenki z „kornwalijskiego śpiewnika”, takie jak Little Lize, Going Up Camborne Hill, Lamorna i oczywiście kornwalijski hymn narodowy, Trelawney. Po kilku naznaczonych alkoholem próbach w lokalnym pubie grupa zaprezentowała swoje szanty na skalistym nadbrzeżu portu. Pomysł polegał na zaśpiewaniu kilku piosenek i zebraniu pieniędzy na lokalne organizacje charytatywne. Pierwszy występ odbył się dla tętniącego życiem tłumu garstki ludzi, dwóch psów i kilku entuzjastycznych mew. To co zaczęło się jako zabawa, wkrótce stało się cyklicznym wydarzeniem w piątkowe wieczory i atrakcją tak dla wczasowiczów jak i mieszkańców.
Grupa wystąpiła na inauguracji festiwalu szantowego w Falmouth w Kornwalii w 2004 roku, gdzie, dość nieoczekiwanie, zgromadziła na nabrzeżu ogromną i niezwykle wdzięczną publiczność.
Trzy pierwsze płyty CD grupa wydała sama. Pierwszy pod tytułem „Suck'em and Sea” nagrali w sierpniu 2000 roku w Port Isaac. W 2002 roku pod nazwą Port Isaac's „Fishermen's Friends” nagrali album, głównie w celu zebrania funduszy dla Royal National Lifeboat Institution, organizacji charytatywnej ratująca życie na morzu u wybrzeży Wielkiej Brytanii. Album, pod nazwą „Home from the Sea”, zawiera 20 utworów i został nagrany w kościele św. Piotra w Port Isaac w dniach 26 i 27 kwietnia 2002 roku. Wszystkie utwory są śpiewane a cappella. Trzeci własny album to „Another Mouthful From ... The Fisherman's Friends” nagrany przez Micka Dolana w jego studio w Port Isaac. Album zawiera 18 utworów, większość a capella, a kilka z akompaniamentem gitary.
W 2009 roku prezenter radia BBC, Johnnie Walker, przebywał na wakacjach w Kornwalii i natknął się na dwie domowe płyty CD. Menedżer Walkera, Ian Brown, udał się do Port Isaac i wynegocjował dla nich kontrakt nagraniowy o wartości 1 miliona z Universal Music Group, która w następnym roku wydała ich pierwszy komercyjny album.
W 2010 roku podpisali duży kontrakt płytowy, a ich album „Port Isaac’s Fisherman’s Friends”. Płyta okazała się niespodziewanym sukcesem i znalazła się w pierwszej dziesiątce w Wielkiej Brytanii, a ostatecznie otrzymała złoty certyfikat. Po tym, jak grupa zyskała sławę, grupa koncertowała po Wielkiej Brytanii, występując na głównej scenie festiwalu w Glastonbury w 2011 roku, a następnie w 2012 roku wróciła do Port Isaac na wypełnione po brzegi letnie występy w małym nadmorskim miasteczku.
Grupę dotknęła straszna tragedia w lutym 2013. W wyniku wypadku, podczas ładowania sprzętu w sali koncertowej w Guildford, gdzie zespół miał wystąpić kilka godzin później, menedżer trasy koncertowej Paul McMullen, został uwięziony pod 4,5 tonowymi metalowymi drzwiami. W wyniku którego piosenkarz Trevor Grills również został ciężko ranny. Ekipie medycznej nie udało się uratować McMullena a Grills zmarł w szpitalu kilka dni później. W związku z incydentem sobotni koncert, jak i kolejne zostały odwołane.
Prace nad drugim albumem wydawanym przez Universal, „One and All”, zostały zakończone przed śmiercią Trevora, a jego wokal odegrał znaczącą rolę na pośmiertnym wydaniu singla „Mary Ann”. Album miał się początkowo ukazać w marcu, ale ostatecznie, za zgodą wdowy po Trevorze i jego synów, ukazał się w sierpniu 2013 roku. Gościnnymi instrumentalistami na albumie są John McCusker na skrzypcach, nieskazitelny Mike McGoldrick na dudkach uilleann, fletach i gwizdkach, Andy Cutting na melodeonie i Leo Abraham na gitarach.
„Proper Job” z 2015, to szósty album grupy, nagrany w ich ulubionym tymczasowym studiu – kościele parafialnym w pobliskim St Kew – i wyprodukowany przez wielokrotnie nagradzanego Ruperta Christie. Zmiany w składzie tylko udowodniły, że taki zespół to coś więcej niż tylko suma jego części. Jak można się było spodziewać, panują tu standardy żeglarskie, takie jak „The Coast Of High Barbary” i „Santiana”, a także wersja „Donkey Riding”.
W 2018 roku pojawił się album „Sole Mates” wyprodukowany przez Gilesa Woolley’a z nowym członkiem zespołu Toby Lobbem, ich byłym inżynierem dźwięku. Celem było uczczenie swojej historii i stworzenie albumu, który dokładniej odzwierciedlałby ich brzmienie na żywo. Płyta zawiera utwory, które zespół wykonywał podczas dwóch poprzednich tras koncertowych, a w nagraniu uczestniczył Phil Beer z Show of Hands oraz Emmy Murfin z folkowego zespołu Black Velvet z Kornwalii. Na płycie znalazły się takie znane piosenki jak: „Blow The Man Down”, „Oh You New York Girls”, „The Bonny Ship The Diamond” czy „The Leaving of Liverpool”.
W 2019 roku ukazał się film „Fisherman’s Friends” oparty na odkryciu grupy i podpisaniu kontraktu z dużą wytwórnią płytową. Film oparty jest na w dużej mierze fikcyjnej historii Danny'ego, dyrektora branży muzycznej, który podpisuje kontrakt z londyńską wytwórnią płytową i nawiązuje relację z jedną z córek członka zespołu i obejmuje okres aż do wydania ich pierwszego albumu. Film wyreżyserował Chris Foggin, a do kin w Wielkiej Brytanii trafił 15 marca 2019 roku. Film od razu stał się hitem.
Musical sceniczny zatytułowany Fisherman's Friends: The Musical, oparty na prawdziwej historii zespołu i filmie z 2019 roku, miał swoją światową premierę w Hall for Cornwall w Truro w październiku 2021 roku, napisany przez Amandę Whittington i wyreżyserowany przez Jamesa Grieve'a.
W tym samym czasie ukazał się album towarzyszący utworom zespołu z filmu, „Keep Hauling”.
W styczniu 2021 roku umiera Peter Rowe, najstarszy z założycieli zespołu. Zmarł w wieku 88 lat.
W sierpniu 2022 roku ukazała się kontynuacja filmu zatytułowana „Fisherman's Friends: One and All”. Film opisuje ich wysiłki związane z nagraniem drugiego albumu i sposób, w jaki prowadzą ich do występu na scenie Pyramid w Glastonbury.
Na początku 2024 roku ukazał się nowy album zespołu, zatytułowany „All Aboard”. Muzyka to mieszanka popularnych melodii tanecznych z XVIII wieku i kilku awanturniczych z XX i XXI wieku. Ten album zawiera wszystko co dobre w muzyce zespołu, głównie poruszające piosenki morskie. Album ten zbiega się również z trasą koncertową „Rock The Boat” z występami w Royal Albert Hall w Londynie.
Skad zespołu: Jeremy Brown - rybak homarów Jon Cleave - autor i sklepikarz, jeden z założycieli zespołu John „Lefty” Lethbridge - rolnik i inżynier mechanik John McDonnell – budownlaniec, mieszkaniec z Yorkshire, który odwiedził Port Isaac ponad 30 lat temu i nigdy go nie opuścił Jason Nicholas - rybak z Padstow, dołączył w 2010 roku Toby Lobb - urodzony w Padstow, dołączył do zespołu w 2014 a wcześniej był ich inżynierem dźwięku Potter Billy Hawkins - garncarz i mistrz „wszystkich rzeczy strunowych”
Dyskografia: Suck'em and Sea 2000 Home from the Sea 2002 Another Mouthful From ... The Fisherman's Friends 2009 Port Isaac's Fisherman's Friends 2010 One and All 2013 Proper Job 2015 Sole Mates 2018 Keep Hauling 2019 All Aboard 2024
Oysterband, Cropredy Festival, Oxfordshire, 12 August 2004 Źródło: Wikipedia
Oysterband to angielski zespół muzyczny nurtu zwanego folkiem elektrycznym (electric folk), będącego odmianą folk rocka. Folk elektryczny jest nazwą nadaną pionierom folk rocka w Anglii pod koniec lat 60-tych. Największe znaczenie ten rodzaj miał w latach 70-tych, kiedy to, na bazie kultury celtyckiej z Bretanii, Irlandii, Szkocji, Walii i Isle of Man, powstał celtic rock. Oysterband zaczął w 1975 roku pod nazwą "The Whitstable Oyster Co. Ceilidh Band", jako grupa wykonująca muzykę taneczną a przez lata istnienia zmieniła się nazwa (kilkakrotnie), skład i rodzaj muzyki.
Korzenie grupy tkwią w muzyce ceilidh. Zaczynali jako Whitstable Oyster Co. Ceilidh Band w listopadzie 1975 roku. Trzon nazwy "oyster" pokazuje na związek z nadmorskim miasteczkiem Whitstable, w południowej Anglii, w hrabstwie Kent, nad Morzem Północnym, 8 km na północ od Canterbury, znanym z połowu ostryg. Powstali jako grupa grająca muzykę taneczną.
Początki Muzycy pochodzili z lokalnej uczelni, University of Kent w Canterbury i byli rezydentami Duke's Folk Club w Whitstable. W drugiej połowie lata 70-tych założyli folkowy zespół Fiddler's Dram, który grywał regularnie w klubach i na festiwalach. W zespole grali: Cathy LeSurf (śpiew, bodhran, dzwonki) Chris Taylor (mandola, banjo, bouzouki, dulcimer) Alan Prosser (gitara, gitara basowa, harmonium, kości, dulcimer, chórek) Ian Telfer (skrzypce, psałterion, koncertyna angielska). Muzycy zespołu, wraz z innymi członkami klubu, wliczając Johna Jonesa oraz Iana Kearey’a, pod koniec 1975 roku, utworzyli Oyster Ceilidh Band z Cathy Lesurf jako wokalistką przyjmującą tez rolę prowadzącego zabawę. Do roku 1980 oba zespoły działały jednocześnie. Will Ward (fagot, flety, krumhorn, syntezator) dołączył do Oyster Ceilidh Band w 1978 roku i stał się jednocześnie piątym członkiem Fiddler's Dram. Fiddler's Dram jest znany głównie ze swojego hitowego „Day Trip to Bangor (Didn't We Have a Lovely Time)” z 1978 roku, choć ten utwór nie jest reprezentatywny dla akustycznego stylu grupy. Grupa nagrała dwa albumy: „To See the Play” oraz „Fiddler's Dram” (1980).
1980 Swój debiutancki album „Jack's Alive” wydali w 1980 roku, jako Oyster Ceilidh Band, w wytwórni płytowej Dingles. Płyta zawiera proste i melodyjne kawałki o równym podkładzie rytmicznym w postaci gitary basowej. Podczas gdy skrzypce i melodeon cały czas są kojarzone z zespołem, to pojawia się tutaj psałterion, drumla, fagot, flety i krumhorn. Pojawia się wprawdzie gitara elektryczna i sentezator, lecz dominują instrumenty akustyczne. Przeważają tradycyjne, szkockie melodie taneczne. Sopran Cathy Lesurf zapewnia jest bardzo wyrafinowany i formalny. Zestaw jest przyjemny dla ucha, lecz mało inspirujący.
1982 W 1982 roku ukazał się album „English Rock 'n' Roll: The Early Years 1800-1850”, który był pierwszym pod nową skróconą nazwą Oyster Band. John Jones teraz przejął prowadzący wokal w większości piosenek. Płyta jest bardziej rockowa, ale zestaw utworów jak najbardziej tradycyjny, a przynajmnie nie bardzo nowoczesny. Jest to ostatnia płyta nagrana z Cathy Lesurf, która przechodzi do Albion Band. Cathy wykonuje „Sons of Freedom”, „Wayfaring Stranger” oraz „Bold Wolf”. W studio pojawił się Ian Kearey (gitara basowa, gitara 12-strunowa, klawesyn, cytra), który grał w Fiddler's Dram. Ian pozostał w zespole aż do 1989 roku.
1983 Następny album został wydany w 1983 roku pod przewrotnym tytułem „Lie Back and Think of England” (angielski zwrot określający niechętne poddawanie się jakiejś akcji, np. rada dla żony niechętnej do uprawiania seksu ze swoim mężem). Płyta powstała już bez Cathy Lesurf i Willa Warda. Pojawiają się nowe, bardziej elektryczne, efekty, gitara basowa jest mocniej słyszalna, a od czasu do czasu przebija się syntezator. Dźwięk przypomina wczesne Fairport Convention.
1984 Album „20 Golden Tie-Slackeners – 1984” zawiera wyłącznie tradycyjną muzykę taneczną i jest przeznaczony dla słuchaczy w pubach i na potańcówki.
1985 Następne wydawnictwo „Liberty Hall”, jest ostatnim, które można wiązać jeszcze z muzyką ceilidh. Zawiera więcej tego co zespół będzie tworzył już od następnej płyty, w tym piesni rebelii i chwały życia. Album otwiera „Arise, Arise”, pieśń buntu. Znajduje się na niej również kilka piosenk o różnych banitach: „Banstead Downs”, „Cropper Lads” i „Steal for Joy”. „Bonnie Susie Cleland”, to wyjątkowej urody ludowa ballada o szkockiej dziwczynie, która nie chcąc porzucić swojego angielskiego kochanka jest spalona na stosie przez własnych rodziców. Album zamyka „Drink, Again”, z nurtu „drinking song”, pełna rozpusty z saksofonowym podkładem.
1986 Płyta „Step Outside” jest pierwszą wydaną w nowej wytwórni „Cooking Vinyl”, zorientowanej na współczesną muzykę folkowa. Płyta łączy własny materiał, często na tematy polityczne, z tradycyjnym, w postaci odnowiony piosenek ludowych, tak jak „Hal-An-Tow”, z tym co stanie się klasycznym stylem grupy, tak jak piosenka „Another Quiet Night in England”. Podczas nadrania, do grupy dołączył perkusista Russell Lax.
1987 Album „Wide Blue Yonder” jest kontynuacją rockowego stylu grania. Tematyka jest wyraźnie polityczna. Rozpoczynający płytę „The Generals Are Born Again” jest bardzo ostrym politycznym atakiem Johna Jonesa i Iana Telfera. Temat wojny pojawia się również w piosence Billy'ego Bragga „Between the Wars” oraz opowieści Nicka Lowe „The Rose of England”. W nagraniu gościnnie uczestniczy Kathryn Tickell na dudach. Po wydaniu płyty grupę opuszcza Ian Kearey.
1988 Ian Kearey odchodzi z zespołu.
1989 W miejsce Iana Kearey’a pojawił się basista Ray „Chopper” Cooper, który uczestniczył w nagraniu kolejnej płyty „Ride”. Płyta jest próbą połączenia nowego, rockowego brzmienia z tradycyjnymi piosenkami folkowymi. Płytę rozpoczyna przebojowe, tradycyjne „New York Girls”, po czym, w następnym utworze, „Gamblers (We Do Not Do That Anymore)” styl się zmienia, choć tradycyjnego charakteru nadają mu akordeonowe wstawki. Piosenka „Too Late Now” jest hymnem końca imperium a „Tincans” to żywy, angielski taniec ludowy a oba utwory są melodyjne i rytmiczne. Inny i trochę niepasujący jest „My Dog (Knows Where the Bones Are Hid)”, w którym słychać wpływy reggae. Na koniec, choć ładna, to niewytłumaczalna w zestawie piosenka zespołu New Order „Love Vigilantes”. Całość sprawia wrażenie składanki z różnych innym projektów, w które byli zaangażowani muzycy.
1990 Album „Freedom and Rain” jest wynikiem współpracy z June Tabor, wokalistki, znanej ze współpracy z Albion Band, Steeleye Span, Fairport Convention, współtworzącej z Maddy Prior grupę Silly Sisters. Album zawiera mieszankę tradycyjnego i współczesnego materiału. Płyta zaczyna się od nastrojowej ballady „Mississippi” i zawiera sporo premierowych nagrań i kilka coverów, tak jak „Lullaby of London” Shane'a MacGowana i The Pogues. Wykonanie piosenki zespołu Steeleye Span zatytułowanej "Dark Eyed Sailor", przypomina oryginał, choć jest nieco szybsze. Ogólnie – płyta bardzo urokliwa. Dla Oyster Band była, zdecydowanie, ważnym momentem, w którym zyskali uznanie krytyki i miano nowej siły w angielskim folku. Po nagraniu płyty grupę opuszcza Russell Lax. W jego miejscu pojawia się stary znajomy Choppera, perkusista, Lee Partis (często wymieniany jako Lee). Nazwa zespołu zostaje skrócona do Oysterband. „Little Rock to Leipzig” jest mieszanką nagrań koncertowych i studyjnych, piosenek tradycyjnych, oryginalnych utworów i coverów piosenk współczesnych tak jak „I Fought the Law” Sonny Curtisa, „Gonna Do What I Have to Do” Phila Ochsa.
1992 Album „Deserters” jest pierwszym albumem z nowym perkusistą. Płyta jest popowo-rockowa, zawierając elementy brytyjskiego folku oraz irlandzko-celtyckie rytmy. Album otwiera typowy przykład ich stylu, „All That Way For This” prezentując jasny i gładki wokal Johna Jonesa zrównoważony przez energiczne skrzypce Iana Telfera oraz wyrazisty rytm nadawany przez perkusję Lee i bas Choppera. Dziesięć z jedenastu utworów jest autorstwa Telfera, Jonesa i Prossera a ostatni, „Bells of Rhymney”, oparty na wierszu Idrisa Daviesa z 1926 o tej samej nazwie. Utwór ten jako pierwszy zaspiewał w latach 50-tych Pete Seeger a po nim, również, The Byrds, Bob Dylan, Cher, Jimmy Page i John Denver.
1993 Album „Holy Bandits” uznawany jest przez wielu za najlepszy w historii zespołu. Rozpoczyna się od przebojowego „When I'm Up (I Can Get Down)", które stało się później hitem zespołu Great Big Sea w Ameryce. Kolejny utwór „The Road To Santiago” rozpoczyna się od mocnego wejścia fletu i perkusji a kolejny „I Look For You”, z mocnym gitarowym podkładem, również łatwo wpada w ucho. „Gone West” nawet w rockowych rankingach mogłoby zajść wysoko. Dla urozmaicenia, w kompletnie innym klimacie, pojawia się tawerniana polka „Here's To You”, coś dla miłośników tradycji. W ogóle nie ma tu słabych kawałków. Po ukazaniu się tego albumu grupa stała się w Anglii bardziej popularna niż Pogues czy Levellers. Album kończy „Blood Wedding”, z anty-ślubnym tekstem, piosenka posiadająca wszystkie cechy przeboju.
1994 “Trawler” jest kompilacją wybranych utworów z poprzednich siedmiu albumów, na nowo nagranych przez aktualny skład. Skład: Alan Prosser (śpiew, gitara, banjo, mandolina), Chopper (śpiew, wilonczela), John Jones (śpiew, akordeon), Russell Lax (śpiew, perkusja), Ian Telfer (skrzypce).
1995 Chociaż głównym źródłem kształtującym muzykę grupy jest folk brytyjski, to w przypadku „The Shouting End of Life” na pierwszym planie pojawia się zainteresowanie tonami celtyckimi. Mimo, iż część piosenek pobrzemiewa bardzo tradycyjnie („Don't Slit Your Wrists for Me”) a część jest przykładem męskiego grania (tytułowy „The Shouting End of Life”), to album jest wyjątkowo spójny. Kilka piosenek mówi o społecznej niesprawiedliwości („Jam Tomorrow”, „The World Turned Upside Down” i „We'll Be There”), lecz mimo politycznego zaangażowania słucha się płyty z dużą przyjemnością.
1996 Album „Alive and Shouting” pojawił się w chwilę po ostatnie studyjnej płycie. To koncertowe wydawnictwo zawiera kawałki różnych koncertów i w Anglii i w Szwecji i w Danii. Alan Prosser wydał swój pierwszy solowy album „Hall Place”. 1997 Płyta „Deep Dark Ocean” jest spokojniejsza od poprzednich, choć nie można w niej nie docenić folkowo-rockowych aranżacji i wybornych umiejętności muzycznych. Mieszanka skrzypiec, koncertiny, mandoliny, wiolonczeli i melodeonu zręcznie formułują opowieści zawarte w utworach. Tematy polityczne są potraktowane bardziej ugodowo. Album rozpoczyna się od „Sail On By” ze słowami o miłosnych zmianach i przemijaniu. O miłosnych komplikacjach są, również piosenki „No Reason To Cry” oraz „Only When You Call”. Ballady „Native Son” i „Not Like Jordan” opisują różne aspekty opuszczenia domu rodzinnego. Całe wydawnictwo jest jednolite pod względem muzycznym, lecz urocze.
1998 Album „Alive and Acoustic” jest, w pewnym sensie, kontynuacją poprzedniej płyty koncertowej, lecz tym razem bez gitary elektrycznej i wzmacniaczy. Zawiera wybór utworów z ostatnich lat a także te dawniejsze, najbardziej znane. Pojawiają się także taneczne utwory instrumentalne w zestawie „Polkas: Scartaglen/Johnny Leary's/The Humours Of Ballydesmond”. John Jones wykonuje partie wokalne a jego wykonanie „The Oxford Girl” jest bardzo dobre.
1999 Wydany 3 sierpnia 1999 roku album „Here I Stand” ma teksty poświęcone takim tematom jak globalizacja oraz polityczne i filozoficzne spostrzeżenia. Jest to jeden z zespołu najbardziej optymistycznymi albumów grupy. Gościnnie występują na nim, kanadyjski zespół Great Big Sea oraz brytyjska punkowo-popowa grupa Chumbawamba. Producentem został Alaric Neville a, po długiej współpracy z Cooking Vinyl, zespół postanowił założyć, własną, niezależną wytwórnię Running Man Records. Połączenie tradycyjnej tematyki i instrumentalizacji folkowej z nowoczesną rockową wrażliwością dało w wyniku żywy i ciekawy materiał. Great Big Sea pojawia się dwa razy, w piosenkacj „This Town” i „After Rain”, z których ta ostatnia jest bardzo optymistyczna. Inne wyróżniające się utwory to „This Is the Voice” z grupą Chumbawumba, „In My Time” oraz „And As For You”.
2000 Składanka „Granite Years” zawiera utwory z lat 1986-1997. Na dwóch płytach CD znajduje się 30 pozycji wybranych raczej z późniejszej części wymienionego okresu, po części dlatego, że wytwórnia Cooking Vinyl wydała w 1998 roku płytę „Pearls From The Oysters” (zawierającą wybór z „Step Outside”, „Wide Blue Yonder”, „Ride” i „Little Rock to Leipzig”), a po części, iż późniejsze piosenki uważali za lepsze. Na płytach znalazły się kluczowe dla zespołu piosenki: „Hal-an-Tow” (Step Outside), „The Oxford Girl” (Wide Blue Yonder), „Blood Wedding” (Holy Bandits), „Native Son” (Deep Dark Ocean).
2002 Kolejny studyjny album nosił tytuł „Rise Above”. Za wyjątkiem dwóch tradycyjnych utworów “Blackwaterside” oraz “Bright Morning Star” pozostałe są autorską produkcją, w której uczestniczył cały zespół. „Shouting About Jerusalem" i „Wayfaring" są tak rockowe, jak jeszcze nigdy wcześniej, lecz nie jedyne w takim stylu. „Everybody's Leaving Home” oraz tytułowy „Rise Above” pokazują jak łatwo grupa tworzy folkowo-rockowe hymny z interesującą aranżacją. Do nagrania zaangażowano dudziaża Jamesa O'Grady, który pojawia się w wielu kawałkach.
2003 Rok 2003 to 25 lat istnienia grupy. Z tej okazji powstała płyta EP pod tytułem „25” oraz zarejestrowano materiał na DVD, które ukazało się rok później. Płyta EP zawiera cztery nowe i trzy wcześniej nie publikowane utwory. Zaczyna się od „Noah and the Raven”, w którym biblijny temat jest owinięty w tradycyjną anglo-irlandzko-amerykańską muzykę. „Factory Girl” to piosenka o miłości z okresu rewolucji przemysłowej, zaśpiewana razem z June Tabor. „Boy in the Window” to bardziej klasyczna dla zespołu piosenka o porzuconym chłopaku z ciekawym, dyskretnym chóralnym tłem. Motyw samotności i rozpaczy pojawia się w „Up on the Bridge”. W tym roku zostali, również, uhonorowani nagrodą „Good Tradition”, nadawaną przez program BBC Radio 2, od 2000 roku. Materiał na DVD nagrany został w grudniu w „The Forum” w Londynie, na koncercie wraz z zaproszonymi gośćmi. Koncert ten był głównym wydarzeniem trasy koncertowej „25th Anniversary Tour”. Razem z zespołem wystąpiła diwa angieskiego folku June Tabor, grupa akustyczna Chumbawamba oraz dudiarz, skrzypek, grający na whistlach wokalista James O'Grady.
2004 18, 19 i 20 maja 2004 roku Oysterband pojawił się w londyńskim Bush Hall by przed niewielką publicznością uczestniczyć w sesji „na żywo” wraz z zaproszonymi gośćmi. Z niektorymi z nich grali już wcześniej, niektórych spotkali po raz pierwszy. Pomysł był taki, aby oddać atmosferę sesji muzycznych w lokalnych pubach, podczas których do zespołu prowadzącego dołączają chętni z publiczności. W tym przypadku Oysterband miał być gospodarzem a dołączyć do muzykowania mieli zaproszeni goście. Na liście znaleźli się młodzi artyści, tacy jak Eliza Carthy i Ben Ivitsky (skrzypce i altówka), dudziarz O’ Grady a także znani wykonawcy folkowi jak June Tabor, Phil Beer (mandolina) i Steve Knightley (mandocello, quattro – instrumenty smyczkowe) z zespołu Show of Hands, plus założyciele amerykańskiej grupy alternatywnego country, Handsome Family, Brett and Rennie Sparks, angielski producent i multiinstrumentalista Jim Moray oraz Rose Kemp, wokalistka znana ze współpracy ze Steeleye Span (córka Maddy Prior). W tem sposób powstała płyta „The Big Session Vol 1”, 15 utworów, około 65 minut muzyki. Zestaw otwiera stara ballada Roberta Burnsa „John Barleycorn, wykonana przez całą grupę (wykonany w latach 70-tych przez brytyjską grupę rockową Traffic). Kolejne to czarujące “Whitehaven” z ponurym, złowrogim tekstem oraz stara, rubaszna piosenka „The Cuckoo’s Nest”. Cała płyta jest bardzo wyjątkowa, zwłaszcza dla miłośników mniej rockowego grania.
2005 Ciągnąc dalej pomysł sesji muzycznych grupa jest założycielem dorocznego wydarzenia o nazwie The Big Session Festival, który po raz pierwszy odbył się w czerwcu 2005 roku w Leicester w sali koncertowej De Montfort Hall i przylegających do budynki ogrodach. W czasie koncertowego weekendu na scenie pojawili się Eliza Carthy Band, Show Of Hands a także Martin Simpson, Mark Chadwick i Rev Hammer (Levellers) oraz Justin Sullivan (New Model Army) i inni. Pomysł ten został, również, nagrodzony przez BBC Radio 2, które przyznało im nagrodę Best Group jako uczestnika Oysterband Big Session.
2006 Płyta koncertowa „Northern Light” ma zastąpić „Alive and Acoustic”, której grupa nie może już sprzedawać w związku ze skomplikowanymi prawami własności. Nagrania wybrano z koncertów w Skraen i Alborg, z 5 i 6 września 1998 roku. Znalazły się na niej akustyczne wersje piosenek z późnych lat 90-tych, a stare przeboje, tak jak „The Oxford Girl” łączą się z nowszymi jak „Voices” czy „Native Son”.
2007 Studyjny album „Meet You There”, to podstawowo akustyczna, o podłożu folkowym, płyta rockowa. Charakteryzują ją mocny wokal i silne, wrażliwe politycznie teksty oraz urozmaicone instrumentarium, gdzie do gitar, akordeonu, wiolonczeli i skrzypiec dołcza afrykańska mbira, elektryczna gitara hawajska (ang. pedal steel guitar) i orkiestrowe instrumenty perusyjne. „Here Comes the Flood” odnosi się do konsumpcjonizmu i wyzysku, piękna ballada „The Boy's Still Running” w liryczny sposób przedstawia przemyślenia życiowe autora a „Dancing as Fast as I Can” to epicka opowieść z chórem w tle.
2008 W 2007 roku perkusista Lee Partis wziął urlop naukowy, aby pracować jako doradca w brytyjskim systemie więzienniczym. Rok później zdecydował się na stałe kontynuować karierę terapeuty a ostatnim wspólnym występem był koncert z okazji 30-tej rocznicy zespołu w The Forum w Londynie w dniu 12 grudnia 2008. Za Partisa przyszedł Dilwyn Davies, znakomity i mocny perkusista, którego umiejętności sprawiła, że ta zamiana obyła się bez problemów. Poziom energetycznych koncertów zespołu nie zmienił się a niektóre w czasie niektórch występów obaj perkusisci współpracwali ze sobą. „The Oxford Girl and Other Stories” to akustyczna płyta kompilacyjna, zbiór nowo nagranych wersji utworów z okazji 30-lecia zespołu. Zawiera 14 klasycznych utworów z wszystkich okresów działalności, ponownie przemyslanych i zaaranżowanych. Stanowi retrospekcję ich kariery, obejmując szeroki materiał, choć nie zawsze są to oczywiste hity. Nacisk jest tutaj na stronę wokalną. Prosser i Chopper to doskonali wokalisci, którzy użyczyli swoich głosów od lat, lecz, również, wyróżniający się głos Partisa jest dobrze słychaszalny na płycie. „Oxford Girl”, to jedyne nagranie Oysterband jako sekstetu. Zarówno Partis, jak i Davies pojawi się na albumie, a jakość wydawnictaw zagwarantował producent Al Scott, który, dodatkowo, pojawia się grając na gitarze, basie, akordeonie i bouzouki. Po obchodach rocznicowych, zespół wziął urlop na sześć miesięcy, podczas którego John Jones i Chopper nagrali albumy solowe.
2011 Oysterband wraca do studio w 2011, wznawiając współpracę z June Tabor. Powstaje album „Ragged Kingdom” a jego prezentacja odbywa się na koncercie w Queen Elizabeth Hall w Londynie. Większość utworów to interpretacje tradycyjnych piosenek ludowych, lecz na płycie znalazły się także covery współczesnych utworów jak „Love Will Tear Us Apart” zespołu Joy Division, „Seven Curses” Boba Dylana oraz soulowy standard „Dark End of the Street” Dan Penn i Chips Moman. Album został wydany przez Topic Records i odniósł zuważalny sukces. W dzienniku The Guardian recenzję oznaczono pięcioma gwazdkami a w folkowym magazynie fRoots powędrował na szczyt listy oraz został wybrany najlepszym albumem 2011 roku.
2012 8 lutego 2012 roku June Tabor wraz z Oysterband zostali nagrodzeni przez BBC Radio 2 Folk Awards nagrodami za najlepszą tradycyjną piosenkę, najlepszy album i nalepszą grupę za płytę „Ragged Kingdom”, a June Tabor dodatkowo zdobyła nagrodę jako nalepsza wokalista folkowa roku. Ray Cooper zapowiedział w grudniu 2012 roku, że odejdzie z końcem trasy promującej płytę, planowaną do końca lutego 2013 roku. Chciał poświęcić się karierze solowej. Jego miejsce zajął Adrian Oxaal, muzyk rockowy, znany z grupy James, początkowo na kilka występów, lecz później na stałe.
2014 Po dwóch latach nieustannych koncertów, związanych z ostatnim projektem, zespół powrócił do studio, by nagrać album „Diamonds On The Water”. Jest pierwsza od siedmiu lat kolekcja oryginalnych utworów. Płyta została wydana przez Navigator Records 17 Lutego 2014 roku. W nagranich uczestniczyło sporo zaproszonych artystów, wliczając w to Adriana Oxaala (wiolonczela) , który występował z zespołem, również, w trakcie trasy koncertowej promującej album. Głosu użyczyła Rowan Godel, która także pojawia się z Oysterband na scenie. Jak zwykle producentem jest Al Scott, będąc jednocześnie basistą. W studio pjawił się nawet dawny perkusista Lee Partis, dodając swój charakterystyczny sposób śpiewania do kilku kawałków. Oprócz nich jeszcze:Eira Owen (waltornia), Sarah Leeves (eufonium), Lindsey Oliver (kontrabas). Na płycie zespół zaprezentował nalepsze elementy z tego, co robił w swojej karierze, tworząc równomierny i melodyjny zestaw. Choć brak na niej piosenek łatwo wpadających w ucho, to płyta jest bardzo dobra a pod względem kunsztu muzycznego, wybitna.
2022 Po 8-letniej przerwie zespół powraca z dwunastym albumem studyjnym (czternaście, w tym dwa wspólne albumy z June Tabor). Album „Read The Sky” jest bardzo dopracowany, nie ma na nim słabego kawałka i porusza kilka bardzo istotnych tematów. Kilka piosenek jest poświęconych kryzysowi klimatycznemu i do tego też nawiązuje okładka płyty, na której jest, osiadła na mieliźnie, łódź. Zespół zauważa zmiany społeczne, które idą w złym kierunku. Piosenka „Born Under The Same Sun” mówi wprost o utracie wspólnoty i rozpadzie społecznym, o zmianie miast i wsi nie na lepsze. Kolejnym tematem jest przemijanie, którym zajmuje się piosenka „Wonders Are Passing”. Ostatnia piosenka albumu „The Time Is Now” jest jednym z najbardziej bezpośrednich wezwań dla wszystkich, do ochrony klimatu.
Składy: 1979 - 80 Fiddler's Dram Cathy LeSurf (śpiew, bodhran, dzwonki) Chris Taylor (mandola, banjo, bouzouki, dulcimer, drumla) Alan Prosser (gitara, gitara basowa, harmonium, kości, dulcimer, chórek) Ian Telfer (skrzypce, psałterion, koncertyna angielska) with: John Taylor (chór, melodeon) John Jones (chór) Will Ward (fagot, flety, krumhorn, syntezator)
1980 - 82 Oyster Ceilidh Band John Jones (melodeon, pianino, śpiew) Cathy Lesurf (śpiew) Alan Prosser (gitary akustyczna i elektryczna, skrzypce, kości, psałterion, śpiew) Chris Taylor (bouzouki, mandola, gitara akustyczna, drumla, melodeon, harmonica) Ian Telfer (skrzypce, psałterion, koncertyna angielska)
1982 - 91 Oyster Band John Jones (śpiew, melodeon) Ian Kearey (gitara basowa, gitara 12-strunowa, klawesyn, cytra) 1982-1988 Alan Prosser (gitary akustyczna i elektryczna, syntezator, kości) Chris Taylor (bouzouki, harmonica, bodhran, gitara akustyczna) Ian Telfer (skrzypce, altówka, saksofon)
Chopper przyszedł do zespołu w 1989 roku.
1992 - 2008 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Chopper (Ray Cooper) (gitara basowa, wiolonczela, tiple (gitara kolumbijska), śpiew) 1989-2013 Lee (Lee Partis) (perkusja, bodhran, instrumenty perkusyjne) 1990-2008 Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska)
2008 - 2013 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (fiddle, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Chopper (Ray Cooper) (gitara basowa, wiolonczela, tiple (gitara kolumbijska), śpiew) Dil (Dilwyn Davies) (perkusja, bodhran, instrumenty perkusyjne)
2013 - 2014 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Dil (Dilwyn Davies) (perkusja, bodhran, instrumenty perkusyjne)
2014 - 2022 OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Al Scott (gitara basowa, mandolina) Adrian Oxaal (wilonczela, śpiew)
2022 - OysterBand John Jones (śpiew, melodeon) Ian Telfer (skrzypce, koncertyna angielska) Alan Prosser (gitary, banjo, śpiew) Al Scott (gitara basowa, mandolina) Adrian Oxaal (wiolonczela, śpiew) Sean Randle (perkusja)
Dyskografia: Albumy studyjne: jako Fiddler's Dram To See the Play - 1978 Fiddler's Dram - 1980
jako Oyster Ceilidh Band Jack's Alive - 1980
jako Oyster Band English Rock 'n' Roll: The Early Years 1800-1850 - 1982 Lie Back and Think of England - 1983 20 Golden Tie-Slackeners - 1984 Liberty Hall - 1985 Step Outside - 1986 Wide Blue Yonder - 1987 Ride - 1989 Freedom and Rain - 1990 (współpraca z June Tabor)
jako Oysterband Deserters - 1992 Holy Bandits - 1993 Trawler - 1994 The Shouting End of Life - 1995 Deep Dark Ocean - 1997 Here I Stand - 1999 Rise Above - 2002 25 - 2003 Meet You There - 2007 The Oxford Girl and Other Stories - 2008 Ragged Kingdom - 2011 (współpraca z June Tabor) Diamonds On The Water - 2014 This House Will Stand (The Best Of Oysterband 1998-2015) 2016 Read The Sky - 2022
Albumy koncertowe: Little Rock to Leipzig - 1990 (częściowo koncertowy) Alive and Shouting - 1996 Alive and Acoustic - 1998 25th Anniversary Concert - DVD - 2004 The Big Session Volume 1 - 2004 Northern Light - 2006 Fire & Fleet: A Tour Memento - 2019 June Tabor & Oysterband
Kompilacje: Pearls from the Oysters - 1998 (utwory z Step Outside, Wide Blue Yonder, Ride and Little Rock to Leipzig) 1996 - Live Bremen
Ranagri (wymawiane Ran-ag-rai), to współczesna grupa z gatunku folk/world, z siedzibą w Londynie, kombinacja irlandzkich i angielskich muzyków. Ranagri prezentuje elektryzującą mieszankę utworów instrumentalnych, czarujących melodii, żywych opowieści i ich wyjątkowego podejścia do starych i nowych pieśni folkowych. W ich składzie znajduje się czwórka londyńskich muzyków, jeden to z bazą tradycyjnej muzyki irlandzkiej, dwójka klasycznych i jeden wokalista bluesowy a także gitarzysta, wszyscy z pasją do muzyki folkowej. Działalność grupy zaczęła się w 2013 roku w pubie w Richmond. Donal Rogers (wokal, gitara), Eliza Marshall (flety, flażolety), Jean Kelly (elektryczna harfa) oraz Tad Sargent (bodhran, bouzouki), wszyscy z doświadczeniem na scenie muzycznej i występami z artystami z różnych gatunków, lecz wszyscy z chęcią utworzenia własnego zespołu i grania własnej muzyki.
Irlandzka wioska Rathnagrew (Ran-ag-rai) jest położona między górami Wicklow i hrabstwem Carlow i w tłumaczeniu oznacza „fort zająca” (fort of the hare). Donal Rogers dorastał między Anglią a Ranagri, gdzie jego rodzina mieszka od ponad 300 lat. Większość młodości spędził dzieląc się miłością do muzyki ze swoim bratem, śpiewając stare irlandzkie pieśni folkowe jak grupy Clancy Brothers czy The Fureys, jednocześnie zakładając własne zespoły z wpływami bluesa i rocka. Irlandzka harfistka Jean Kelly pochodzi z rodziny muzyków. Wyjechała z Irlandii, aby kontynuować naukę w Royal College of Music w Londynie, ale ne zapomniała o muzyce ze swojej ojczyzny. Tad Sargent odwiedzał Irlandię w dzieciństwie i, oczarowany tradycyjną muzyką irlandzką zaczął grać na bodhranie już jako nastolatek. Eliza Marshall dorastała, słuchając wielkich rosyjskich kompozytorów, i jednocześnie Paula Simona czy Baka Beyond. Podróżowała i pracowała w wielu różnych krajach grając muzykę z licznych gatunków muzycznych. Eliza gra na fletach, flażoletach oraz bansuri, indyjskiej odmianie fletu.
Podczas dziesięciogodzinnej zimowej podróży na koncert muzyki klasycznej w Yorkshire Eliza i Jean odkryły wzajemne pragnienie grania muzyki folk. Donal i Tad współpracowali z wieloma czołowymi współczesnymi artystami łącząc muzykę irlandzką z innymi gatunkami folku.
W 2013 roku ukazała się pierwsza płyta EP „The Bogeyman” dokładnie obrazując, to co chcieli tworzyć, czyli muzykę folkową z fantastycznymi, oryginalnymi tekstami i mocnym zapleczem instrumentalnym.
W 2014 ukazał się debiutancki album zespołu „Fort of The Hare”, co jest angielskim tłumaczeniem nazwy grupy a także irlandzkiej wioski. Utwory zawarte na płycie oddają właśnie klimat tego miejsca, nieskazitelne, urocze piękne miejsce. Zestaw piosenek, to hybryda nastrojów wspomagana poprzez użycie niezwykłych instrumentów, w tym elektrycznej harfy i bouzouki, obok tradycyjnych whistli, bodhranu, gitary i wokalu. Zaczyna się od jazzującego utworu „Cold Shallow” a po nim następuje, znany z singla, bardziej tradycyjny „The Bogeyman” i tak dalej mieszając style, folk, pop i elementy celtyckie. Album został wydany przez wytwórnię Stockfisch Records w technologii SACD (super audio cd).
W każdym miesiącu 2014 roku zespół nagrywał jedną wybraną tradycyjną piosenkę, zagłębiając się w jej historię, umiejscowienie geograficzne, słowa, bohaterów, instumentalizację, tak aby poczuć całą emocjonalną atmosferę. Piosenka była udostępniona do bezpłatnego pobrania przez miesiąc, prowadząc do wydania albumu „Tradition”, który ukazał się w 2015 roku. Wykorzystując dokumentację każdej piosenki, powstała książka „Song Folk Art”, wydana przez Robinswood Press. Ta inspirująca podróż przez dwanaście tradycyjnych pieśni ludowych, została dodatkowo uzupełniona artystycznymi ilustracjami, dostępnymi na stronie internetowej Robinswood Press.
Tony Christie jest angielskim muzykiem, piosenkarzem i aktorem. Popularność zdobył już na początku lat 70-tych a jego najbardziej znaną piosenką jest „(Is This The Way To) Amarillo”. 44 lata po wydaniu tego hitu Tony Christie kończy swoją długą karierę nostalgiczną podróżą do irlandzkich korzeni swojej rodziny, nagrywając album z irlandzkimi standardami wraz z zespołem Ranagri. Płyta „The Great Irish Songbook”, wydana we wrześniu 2015 roku zawiera dwanaście z najpiękniejszych tradycyjnych kawałków zostało nagranych w studiu wytwórni Stockfisch w Northeim w Niemczech. Znalazły się tam, na przykład: „Wild Mountain Thyme”, „Carrickfergus”, „Spancil Hill” czy „Star Of The Country Down” a zestaw kończy nie co innego jak „The Parting Glass”. Album ukazuje artystę z zupełnie innej perspektywy, w repertuarze, którego wielu się nie spodziewało. Tradycyjne piosenki we współczesnej aranżacji zyskały nowej świeżości a Tony Christie okazał się ich świetnym wykonawcą.
W 2016 roku zespół współpracował z nominowanym do nagrody Grammy producentem Graeme Pleeth przy albumie „Voices”. Album zawiera 13 utworów, które zostały nagrane w, założonym przez Petera Gabriela studio Real World Studios. Grupa łączy własne utwory z tradycyjnymi piosenkami, takimi jak „High Germany” czy „The Snow It Melts The Soonest” - wszystkie wykonane i zaaranżowane w niepowtarzalnym stylu Ranagri. Płyta ukazuje się we wrześniu tego samego roku.
W sierpniu 2016 roku następuje zmiana personalna. Z zespołu odchodzi Tad Sargent a w jego miejsce pojawia się Joe Danks. Joe jest perkusistą, gitarzystą i wokalistą, a także nauczycielem muzyki, z Nottingham. Zaczął grać na bębnach już w wieku 11 lat, grając w różnych zespołach już jako nastolatek, a w Ranagri gra na bodhranie.
W 2017 roku grupa wystąpiła na kilku koncertach ze szkockim wokalistą i autorem tekstów, założycielem zespołu rockowego Del Amitri, Justinem Currie. Wspólnie wystąpili w londyńskim Islington Assembley Hall, Perth Concert Hall, Holmfirth Picturedrome oraz Cambridge Junction. Rozpoczęli również dłuższą współpracę z pochodzącym z Hull a zamieszkałym w Londynie Stevem Dagleishem.Steve Dagleish, to artysta folkowy, który pierwszy występ zaliczył w latach 60-tych, po czym miał trzydziestoletnią przerwę, by znów pojawić się na scenie z własnym materiałem a także własnymi interpretacjami tradycyjnych i współczesnych piosenek folkowych. Artysta wystąpił z Ranagri na pięciu koncertach podczas wiosennej trasy.
W styczniu 2019 roku ukazała się kolejna płyta zatytułowana „Playing for Luck”. Materiał do tego albumu był nagrywany w studio Stockfisch przez cały 2018 rok. Na CD znajduje się dwanaście oryginalnych piosenek, z których jedenaście, po raz kolejny, pokazuje zręczność pisarską Dónala Rogersa. „Playing for Luck” jest doskonale przemyślanym zestawem utworów, bardzo nostalgicznych, poetycznych ballad z doskonałym podkładem muzycznym, opartych tylko częściowo na angielskich ludowych zasobach, lecz podstawą są oryginalne piosenki utrzymane w klimacie. Na uwagę zasługują niebanalne teksty opisujące komplikacje w stosunkach międzyludzkich, zazdrość, samotność, zdradę, beznadziejność, ubóstwo i rozmaite życiowe wątpliwości. Z tytułem albumu związany jest motyw emigracji i ryzyka, że rozgrywając karty w życiu nie można być pewnym zwycięstwa. Zróżnicowana jest warstwa muzyczna z elementami przywołującymi Jethro Tull, The Moody Blues czy Fleetwood Mac. Do płyty dołączona jest 28-stronicowa książeczka.
W 2021 roku grupę opuścił Joe Danks. W marcu 2022 roku, z powodów rodzinnych, odeszła również Eleanor Turner.
W maju 2022 roku do składu dołączyła harfistka Eleanor Dunsdon. Eleanor jest niezależną harfistką, która studiuje w Królewskim Konserwatorium Szkockim. Występuje regularnie jako artystka solowa i zespołowa, a także na weselach i eventach. Eleanor uczy również gry na harfie lokalnie i online.
We wrześniu 2022 roku ukazał się nowy album grupy „Tradition II”, będący kontynuacją albumu „Tradition” z 2014 roku. Nagrania zostały wykonane podczas pandemii na wzgórzach Malvern i są to tradycyjne piosenki, opowieści o miłości, stracie i rozstaniu. Na płycie znalazło się 10 tradycyjnych piosenek, a wśród wykonawców znaleźli się byli członkowie zespołu i zaproszeni artyści.
Członkowie zespołu: Donal Rogers - Gitary, kontrabas, śpiew Eliza Marshall - flety, flety etniczne, flażolety Eleanor Dunsdon - harfa (2022-) Jordan Murray - instr. perkusyjne, dulcimer (2021-)
Tad Sargent - gitara (-2016) Jean Kelly - elektryczna harfa (-2017) Joe Danks - bodhran, gitara (2016-2021) Evan Carson - instr. perkusyjne (2021-2021) Ellie Turner - elektryczna harfa (2017-2022)
Dyskografia: Fort of the Hare - 2014 Tradition - 2014 Voices - 2016 Playing for Luck – 2019 Tradition II - 2022
The Great Irish Songbook - Tony Christie & Ranagri, 2015 The Bogeyman - 2013 EP
When Music Speaks - 2015 Single Star of the County Down - Tony Christie & Ranagri, 2015 Single
Teyr, to trio, które powstało na bazie londyńskiej sceny sesyjnej, łącząc wiejskie ballady, szanty, folkowe melodie i irlandzką poezję. Ich unikalna mieszanka głosów i instrumentów łączy dźwięki celtyckie i wysp brytyjskich. Teyr oznacza „3” w języku kornwalijskim. Ich muzyka oparta jest na wokalu, skrzypcach, dźwiękach dud, gitary, flażoletów i akordeonu, pisana pod wpływem dawnych muzyków, rozwijając przeróżne wątki.
Grupa powstała w Londynie na początku 2013 roku a w jej skład wchodzą skrzypek i gitarzysta James Patrick Gavin, akordeonista Tommie Black-Roff oraz dudziarz (uilleann pipes) Dominic Henderson, który gra również na flażoletach.
Trio wyewoluowało z londyńskiej sceny sesyjnej, łączącej ballady, szanty, folk i irlandzką poezję.
Ich debiutancki album „Far From The Tree”, wydany w wrześniu 2016 roku, to wynik dwóch lat wspólnego grania i pisania tekstów, tworzenia własnego materiału. Album został nagrany z pomocą znanego producenta Gerry'ego Divera i łączy oryginalny materiał oraz folkowe tradycyjne ballady, ukazując pełen zakres innowacyjnego i charakterystycznego brzmienia tria. Piosenki, wykonane z niezwykłą dbałością i dokładne oddanie warstwy emocjonalnej i tematycznej, obejmują znaną szantę „Banks Of The Newfoundland”, „Hosting Of The Sidhe” z tekstem W.B. Yeatsa, „Nic Grows” (współczesny wiersz o naturze) oraz szkockie ballady „False Lady” i „Huntley Town”.
Jesienią 2017 roku przerwał tymczasowo działalność, angażując się nowe przedsięwzięcia biznesowe i solowe wydania albumów.
Albumy: Far from the Tree - 23 wrzesień 2016 Estren - 30 kwiecień 2021
Skład: James Patrick Gavin – gitara Tommie Black-Roff – akordeon, pianino Dominic Henderson – dudy (uilleann pipes), flażolety (whistle)
James Patrick Gavin, pochodzący z północnego Londynu, to multiinstrumentalista, którego korzenie muzyczne i rodzinne sięgają od Irlandii Północnej po Kraj Basków. Został wychowany w otoczeniu muzyki irlandzkiej i wypracował wyjątkowy sposób gry na gitarze i skrzypcach. W styczniu 2018 ukazał się jego solowy album „Chewing The Fat”, który został dobrze przyjęty przez krytyków. James aktywnie działa na londyńskiej scenie folkowej i współpracuje, między innymi, z The Rad Orchestra oraz Jez Hellard & The Djukella Orchestra.
Tommie Black-Roff to akordeonista, pianista, wokalista i kompozytor. Pochodzi z samego krańca Kornwalii w południowo-zachodniej części Wielkiej Brytanii, dorastał wśród lokalnych muzyków ludowych, jednocześnie ucząc się gry na fortepianie. W londyńskiej School of Oriental and African Studies studiował etnomuzykologię ze szczególnym zainteresowaniem praktyką współczesnej muzyki fusion. Następnie intensywnie występował w całej Wielkiej Brytanii praktykujące nie tylko muzykę folkową, ale i inne gatunki. Podjął studia w Akademii Sibeliusa w ramach programu Nordic Master in Folk Music, który jest realizowany w krajach nordyckich, w Szwecji, Danii, Finlandii i Norwegii. Inne projekty, w których uczestniczył, to Tatcho Drom, Jez Hellard & The Djukella Orchestra, Balagan Café Band, Notes Inégales oraz w projekcie Sama Lee Singing with Nightingales.
Dominic Henderson to mieszkający w Londynie dudziarz i flażolecista, którego muzyczne korzenie sięgają przez dziadka irlandzkiego Manchesteru i hrabstwa Donegal, a także Walii, gdzie urodziła się jego matka. Zbierał doświadczenia w oparciu o różne style muzyczne, od folku i muzyki celtyckiej po klasykę i jazz, wypracował charakterystyczny styl, który łączy stare i nowe. Dominic pracował z eklektyczną mieszanką artystów, od małych zespołów kameralnych wykonujących muzykę barokową po irlandzkie zespoły punkowe i współpracował ze znanymi angielskimi i irlandzkimi muzykami folkowymi, takimi jak Pat Kilbride, Brian Kelly i Jez Hellard. Dominic jednocześnie występuje z Sargent Gavin Henderson's Trio.
