The Chieftains irlandzka grupa muzyczna założona w Dublinie 1962. Jest to jeden z najbardziej rozpoznawalnych na świecie zespołów grających tradycyjną, irlandzką muzykę folkową. Łączą ze sobą wiele stylów muzycznych jak country, tradycyjna muzyka celtycka, czy rock and roll. Przyczynili się do rozpropagowania tej muzyki na całym świecie. Liderem jest Paddy Moloney, który przez ostatnie czterdzieści lat niestrudzenie prowadzi zespół. Jest to niewątpliwie najbardziej utytułowana kapela folkowa w Europie zachodniej. Zdobywcy sześciu nagród Grammy i laureaci Emmy i Gennie (przemysł filmowy). Historia popularyzacji muzyki irlandzkiej, to historia The Chieftains.

Lata 60-te:
      The Chieftains powstali w 1963 roku w Dublinie jako pół profesjonalna grupa muzyczna, zgromadzona wokół Paddy Moloneya. Swoje zainteresowanie tradycyjną muzyką, Paddy wyniósł z domu, od swoich rodziców. Jego dziadek i wuj grali w Ballyfin Pipe Band. Pierwszym instrumentem był plastikowy gwizdek, który otrzymał od matki w wieku sześciu lat, a jako ośmiolatek zaczął się uczyć gry na dudach od znanego mistrza tego instrumentu Leo Rowsome'a. Po skończeniu szkoły zaczął pracować w firmie budowlanej, jako księgowy, grając jednocześnie w różnych grupach muzycznych. Poznał w ten sposób Seána Ó Ríada, Seána Pottsa, Michaela Tubridy'ego i Martina Faya.

      Seán Ó Ríada, urodzony w 1931 roku, w hrabstwie Cork, jako John Reidy, był człowiekiem związanym z muzyką jako kompozytor, wykonawca i nauczyciel, pracując na Uniwersytecie w Cork. Poprzez program radiowy „Our Musical Heritage” Seán zaangażował się na rzecz zachowania irlandzkiej muzyki. W tym programie wraz ze skrzypkiem Johnem Kelly, przedstawiał wyniki poszukiwań regionalnych styli i pieśni. W 1961 roku utworzył zespół Ceoltóirí Cualann grający muzykę tradycyjną, w którym znaleźli się:Martin Fay i John Kelly na skrzypcach; Sonny Brogan i Eamon de Buitlear na akordeonach, Michael Tubridy na flecie, Paddy Moloney na dudach i Ronnie McShane na kościach (bones) Seán Ó Sé, śpiew i Sán Ó Ríada na harfie i bodhranie. Jednym z celów było przedstawienie muzyki tradycyjnej w inny sposób i ożywienie utworów dawnych kompozytorów, takich jak niewidomy Turlough O'Carolan. Ó Riada jest często uznawany za tego, który przywrócił bodhran w muzyce irlandzkiej.

      Paddy Moloney opuścił Ceoltóirí Cualann w 1963 roku, podążając kilka kroków dalej. Pierwszy skład grupy to z Moloney (dudy), Sean Potts (tin whistle), Martin Fay (skrzypce), David Fallon (bodhran), Mick Tubridy (flet, concertina) oraz Ó Riada. Spotkali się, aby nagrać, dla wytwórni Garech a Brún's Claddagh, album pod tytułem The Chieftains. Jego nazwa została zainspirowana książką irlandzkiego pisarza Johna Montague „Death of a Chieftain”. Chieftain to angielski odpowiednik irlandzkiego taoiseach, oznaczającego wodza, przywódcę grupy. Album odzwierciedla nowe podejście do tradycyjnej muzyki irlandzkiej poprzez jej interpretację i aranżację. Płyta była w całości instrumentalna, co było rzadkością na rynku, gdzie zespoły folkowe, takie jak Peter, Paul i Mary, The Dubliners oraz The Clancy Brothers i Tommy Makem, miały wokal na pierwszym planie.

      Druga płyta, zatytułowana „The Chieftains 2” ukazała się dopiero po pięciu latach. Przed jej nagraniem nastąpiły pierwsze zmiany w składzie grupy. W 1966 roku Peadar Mercier zastapił Davida Fallona na bodhránie. Już w czasie nagrania pierwszej płyty Dave miał pod osiemdziesiątkę i był to, zapewne jeden z ostatnich jego projektów. Peadar odkrył bodhran w wieku 40 lat, kiedy to zainteresował się muzyką Ó Ríada. Zespół wzbogacił się o drugiego skrzypka. W 1968, do Martina Faya dołączył Seán Keane. Wszyscy znali się z wcześniejszej gry w zespole Ceoltóirí Cualann, Kiedy Seán Ó Ríada zakończył działalność Ceoltoiri Chualann w 1969, dla muzyków którzy chcieli kontynuować brzmienie, którego byli pionierami w zespole Ó Riady, wybór The Chieftains był oczywisty. Drugi album jest bardziej dojrzały, grupa nabrała pewności a materiał składający się z tradycyjnych airsów, jigów i polek, jest mocniejszy niż poprzedni.

      The Chieftains, już jako zespół rozpoznawalny za swoją interpretacje irlandzkiej muzyki, nagrali kolejna płytę „The Chieftains 3”, która ukazała się w 1971 roku. Po raz pierwszy został na niej załączony mazurek. Wciąż nie ma śpiewania, lecz w dwóch kawałkach pojawia się murmurando, (ang,. lilting, forma tradycyjnego śpiewu, popularna w rejonach języka gaelickiego na terenach Irlandii i Szkocji), wykonane przez, gościnnie występującego Pata Kilduffa.

Lata 70-te:
      The Chieftains, już jako zespół rozpoznawalny za swoją interpretacje irlandzkiej muzyki, nagrali kolejna płytę „The Chieftains 3”, która ukazała się w 1971 roku. Po raz pierwszy został na niej załączony mazurek. Wciąż nie ma śpiewania, lecz w dwóch kawałkach pojawia się murmurando, (ang,. lilting, forma tradycyjnego śpiewu, popularna w rejonach języka gaelickiego na terenach Irlandii i Szkocji), wykonane przez, gościnnie występującego Pata Kilduffa.
      W 1973 roku ukazała się płyta „Chieftains 4”. Przed nagraniem płyty zespół wzbogacił się o kolejnych dwóch członków. Byli to wykształceni klasycznie muzycy: Ronnie McShane (perkusja) and Derek Bell (harfa, obój, kocioł). Harfa to nowy instrument w brzmieniu zespołu. Moloney uważał, że interpretacja muzyki irlandzkiej powinna mieć, właśnie, harfę w składzie. Derek Bell ,klasycznie wykształcony harfista z Belfastu , dołączył do grupy w pełnym wymiarze czasu w 1973 roku, ale wcześniej pojawiał się gościnnie, zarówno na koncertach jak i w telewizji, szczególnie w aranżacjach utworów Turlough O' Carolan. Postanowił, jednak, zachować swoją pracę w BBC Orchestra w Belfaście i występował z zespołem tylko w wolnych chwilach. Trwało to do mementu aż The Chieftains przeszli na pełne zawodowstwo w 1975 roku. Album zawiera kompozycję „Mná na hÉireann” (Women of Ireland), wykorzystany przez Stanleya Kubricka w filmie „Barry Lyndon” z Ryanem O'Nealem and Marisą Berenson w 1975. Film otrzymał pięć nagród Akademii a utwór stał się popularny i często prezentowany w amerykański stacjach radiowych.

      Początek lat 70-tych to początek kariery za oceanem. Młode pokolenie amerykanów z irlandzkimi korzeniami, odkrywało muzykę The Chieftains, jako coś innego niż pieśni konflikcie w Irlandii Północnej.

      Pierwsze cztery płyty w okresie 1965-1973 były wydane oryginalnie przez wytwórnię Claddagh na terenie Irlandii. Zmieniło to się od albumu „Chieftains 5”, wyprodukowanego przez Island Records. Island Records nabyła, również, prawa do poprzednich albumów grupy, wydając je na terenie Anglii i USA. Od tego czasu zespół zaczął nagrywać regularnie, wydając nową płytę co roku. Były to: „Chieftains 6 - Bonaparte's Retreat” (1976), „Chieftains Live” (1977), oraz „Chieftains 7, 8, i 9”, wydane odpowiednio w 1978, 1979 i 1980 roku. W czasach, kiedy na rynek wchodziły płyty kompaktowe, starsze nagrania zespołu można było nabyć na takim nośniku za sprawą wytwórni Shanachie Records podczas gdy nowsze nagrania wydawała wytwórnia BMG - zarówno na CD jak i kasetach wideo.

      Sukces w filmie Barry Lyndona oraz rosnące uznanie, pozwoliły zespołowi zająć pierwsze miejsce na prestiżowej magazynu muzycznego Melody Maker w 1975 roku, bijąc takie tuzy jak Led Zeppelin, the Rolling Stones czy Roxy Music.

      Wydany w 1975 roku piąty album zespołu, „Chieftains 5”, jest najbardziej lirycznym albumem z wydanych do tej pory. Płyta rozpoczyna się od „The Timpán Reel”, wykonanego przez nowego członka zespołu Dereka Bella. W pozostałych dominuje Paddy Moloney na dudach oraz Michael Tubridy i Sean Potts na whistlach i flecie a w utworach „Ceol Bhriotánach” i „The Chieftains Knock on the Door„ pojawiają się instrumenty perkusyjne Peadara Merciera i Ronniego McShane, bodhran i kości, przypominając utwory Alana Stivella.

      The Chieftains mieli zaplanowane trasy koncertowe po Europie, Australii i Nowej Zelandii, na kilka lat w przód, przewidziane na co najmniej sześć miesięcy poza domem każdego roku. Taki kalendarz wpłynął na decyzję Peadara Merciera, który miał wielodzietną rodzinę i sześćdziesiąt lat. Po rozmowie z Moloneyem, Peadar opuścił grupę.

      Paddy zaprosił Kevina Conneffa do nagrania kilku ścieżek na nową płytę „Bonaparte's Retreat”, który od 1976 roku stał się stałym członkiem zespołu. Kevin odkrył muzykę tradycyjną w wieku kilkunastu lat, i wkrótce nauczył się grać na bodhranie oraz rozwinął swój wokal, w stylu „sean nós” (tradycyjny, zdobny, solowy sposób wykonywania pieśni w języku gaelic), pod wpływem Paddy Tunneya i Christy Moore'a. W latach 1960, dołączył do Christy Moore'a, aby nagrać słynny album „Prosperous”, które zapoczątkował działanie grupy Planxty. Śpiew Kevina, w starym gaelickim stylu, odzwierciedla jego sposób interpretacji utworów i jest a capella. Gra na bodhrán charakteryzuje się subtelnym i ciepłym stylem. Album wydany w 1976, przez wytwórnię Claddagh a w Ameryce przez Island w 1977, to epicka opowieść o sukcesie i upadku Napoleona, widziana oczami Irlandczyków, którzy upatrywali w nim siłę, która mogłaby uwolnić ich kraj od Anglii (podobnie jak Polacy). Jest to również pierwsza płyta, na której pojawia się wokal z pełnym tekstem, w tym przypadku wykonany przez siedemnastoletnią Dolores Keane, dla której było to pierwsze nagranie.

      The Chieftains udzielali się, również, w przemyśle filmowym. Mieli udział w produkcji francusko-irlandzkiego filmu z 1977 roku, „The Purple Taxi” („Un Taxi Mauve”) w reżyserii Yvesa Boiseta, z udziałem Petera Ustinova, Freda Astaire’a i innych. Ich prace znalazły się, także, na ścieżkach dźwiękowych do filmów dokumentalnych, takich jak „Ireland Moving”.

      W 1977 roku ukazuje się płyta „The Chieftains 7”, wydana w Irlandii przez wytwórnię Claddagh a w Ameryce, po raz pierwszy, przez Columbia Records. Na tej płycie, każdy z muzyków otrzymuje możliwość własnej prezentacji. Na otwierającym zestaw „Away We Go Again” przewodnim elementem jest bodhran i instrumenty perkusyjne, w wykonaniu nowego członka zespołu Kevina Conneffa. W kolejnym „Dochas” (Nadzieja), Derek Bell prezentuje piękne tony harfy a poza tym, w zagranych w zmiennym tempie jigach i reelach, każdy z muzyków ma możliwość pokazania się na pierwszym planie jak i zagrania jako część zespołu. Za płytę otrzymali, w 1978 roku, swoją pierwszą nominację do nagrody Grammy w kategorii muzyki etnicznej.

      W ślad za sukcesem „Bonaparte’s Retreat”, zespół wyruszył do Ameryki i Kanady na trasę koncertową. Koncerty w Symphony Hall w Bostonie i w Massey Hall w Toronto zostały zarejestrowane na płycie „na żywo”, dając poczuć energię i radość przekazywaną przez The Chieftains w czasie swoich występów.

      Następny album, „The Chieftains 8”, był kolejnym punktem zwrotnym w dziejach zespołu. Po raz ostatni usłyszeć można na nim wszystkich założycieli zespołu. Grający na whistlach Seán Potts oraz flecista Michael Tubridy zdecydowali się odejść. Powodem była intensywność tras koncertowych i stała rozłąka z rodziną. Dodatkową zachętą do podjęcia takiej decyzji był groźny incydent w czasie lotu podczas burzy w trakcie trasy w USA. Michael wrócił do pracy, jako inżynier a swoje związki z muzyką zachował w postaci pracy nauczycielskiej na festiwalach muzyki tradycyjnej. Sean pozostał nadal w branży koncentrując się na pracy w radio. Obaj odeszli z zespołu w 1979 roku. Sam album „The Chieftains 8” różni się w swojej strukturze od poprzednich. Otwierający płytę utwór „The Session”, składa się z trzech tradycyjnych piosenek: „Elizabeth Kelly's Delight”, „Fraher's Jig” i „Dinny Delaney's”. Rozpoczyna się od wstępu na whistlach a kolejne instrumenty dokładane w kolejności harfa, dudy, instrumenty perkusyjne. Gwizdki są elementem przewodnim tego, trwającego ponad cztery minuty, kawałka. Kolejnym jest piękny lament „Doctor John Hart”. Tu instrumentem przewodnim jest harfa, ze swoimi miękkimi dotknięciami strun, a do niej dochodzą skrzypce w podobnym klimacie. Mniej więcej w połowie piosenki pojawiają się dudy zmieniając balladę na jig, by za chwilę wrócić do początkowego klimatu. Skrzypce są instrumentem głównym „The Dogs Among the Bushes” a instrumenty strunowe w kolejnym „Miss Hamilton”, gdzie z pomocą fletu wydobywają najpiękniejsze dźwięki. Warto też wspomnieć o „Sea Image”, sześciominutowym, eksperymentalnym kawałku w hołdzie dla potężnej siły morza.

      Po odejściu Michaela Tubridy’ego, Paddy zdecydował się zwróć do Matta Molloya, z którym się przyjaźnił od lat 60-tych. Matt znany jest, przede wszystkim, jako współzałożyciel, wraz z Donalem Lunnym, słynnej grupy Bothy Band, a po jej rozpadzie, członek zreformowanego zespołu Planxty. W tym składzie powstał następny album „Chieftains 9: Boil The Breakfast Early”, na którym zmiana ta jest wyraźna. Album ukazał się w 1979 roku (w USA w roku następnym) a w 1980 otrzymał nominację do nagród Grammy. Znalazł się na nim, po raz ostatni, czysto tradycyjny materiał, przed zmianą polegającą na współpracy z różnymi artystami, z różnych stylów, która stała się znakiem rozpoznawczym zespoły na lata 80-te i 90-te. Utwory odtwarzane są z werwą, w jakości, na którą mogą sobie pozwolić tylko najlepsi. Na płycie znajduje się piosenka „When a Man's in Love”, wykonana przez Kevina Conneffa a capella.

      W 1979 roku miało też miejsce bardzo ważne wydarzenie w historii zespołu. W Phoenix Park w Dublinie zespół wystąpił przed prawie 1,5 milionową publicznością zgromadzoną tam z okazji wizyty w Irlandii papieża Jana Pawła II.

Lata 80-te:
      Na początku lat 80-tych The Chieftains zaczęli urozmaicać swoje występy o pokazy tańca. Zaprosili do wspólnej trasy młodziutkiego tancerza, Michaela Flatleya (od 1994 roku - Riverdance), Irlandczyka urodzonego w Stanach w 1958 roku. Michael był już laureatem kilku ważnych konkursów, zarówno w Ameryce jak i w Irlandii. Paddy Moloney zauważył, że to co robi Flatley jest absolutnie genialne, to coś nowego, stworzona od podstaw, przyspieszona wersja tradycyjnego irlandzkiego tańca.

      Pierwszym filmem, do którego muzykę napisali The Chieftains, był film "Lovespell", adaptacja "Tristana i Izoldy", nakręcony w 1979 i krótko wyświetlany w 1981 roku. W roli głównej wystąpił Richard Burton, a fabuła oparta była o irlandzką, czy też arturiańską wersję tej historii z dziewiątego wieku. Była to jedna z ostatnich ról Burtona, będącego u schyłku kariery, wpadającego w alkoholowe ciągi i grającego, prześlizgującego się przez rolę. Film miał niski budżet i był słaby a jedyną jego zaletą była muzyka The Chieftains. Oprócz samego filmu, można jej posłuchać na trzech płytach: In Ireland, Reel Music, i Film Cuts.

      Jesienią 1981 Paddy Moloney dostał zlecenie na napisanie muzyki na wspólne wykonanie przez zespół i orkiestrę symfoniczną rozgłośni RTÉ (Raidió Teilifís Éireann Symphony Orchestra - irlandzki odpowidnik BBC). Miniserial „The Year of the French”, na podstawie książki Thomasa Flanagana opowiadającej o wydarzeniach z 1798 roku, próbie powstania przeciwko Anglikom. Wtedy to irlandzcy patrioci, w towarzystwie francuskich żołnierzy, wylądowali w hrabstwie Mayo, jako forpoczta większych sił, wraz z liderem rebelii Theobaldem Wolfe Tonem. Triumf nie trwał długo a powstanie upadło pod naporem angielskiego kontrataku. Album, pod tym samym tytułem, został nagrany w Windmill Lane Studios w Dublinie we wrześniu 1982 roku a wydany w roku 1983. Album został doceniony przez krytyków a The Chieftains zadebiutowali w serialu jako aktorzy, grając osiemnastowiecznych muzyków. Była to pierwsza ścieżka dźwiękowa jaką Paddy Maloney kiedykolwiek skomponował od podstaw. Był to prawdopodobnie pierwszy raz, gdy wprowadzono dudy jako instrument symfoniczny. Niektóre z nagrań, jak „Treacy's Barnyard Dance”, mógłby pochodzić z dowolnej ich płyty z lat 70-tych, podczas gdy inne mają unikalny dźwięk, dopasowany do tej produkcji.

      Kolejnym filmem, do którego Paddy pojął się napisać muzykę, to kanadyjski film „The Grey Fox”, w reżyserii Philipa Borsosa. W głównej roli wystąpił Richard Farnsworth a film opowiada prawdziwą historię Billy Minera, który po spędzeniu 33 lat w więzieniu San Quentin za napady na dyliżansy jeszcze w dziewiętnastym wieku, wpada na pomysł obrabowania pociągu, który mu wpadł do głowy po obejrzeniu filmu „The Great Train Robbery” we właśnie wynalezionym kinie. Po kilku nieudanych próbach wreszcie osiąga cel i ukrywa się ukrywa się w górniczym miasteczku w British Columbia, stając się szanowanym obywatelem. Tam zakochuje się w feministce i fotografce Katherine Flynn (Jackie Burroughs). Postanawia ustatkować się, lecz ta ostatnia kradzież doprowadza go do upadku. Molloy napisał muzykę, która wspaniale współgra z toczącą się akcją, pasuje do hałasu stukotu kół pociągu, przemierzającego kanadyjskie góry. Za tą muzykę The Chieftains otrzymali statuetkę Genie, kanadyjskiego odpowiednika Oskarów a także nominację do Grammy.

      W 1980 roku, dyplomaci z ambasady chińskiej w Londynie pojawili się w Royal Albert Hall na festiwalu „The Sense of Ireland”, na którym występowali The Chieftains. Dyplomatom tak bardzo podobał się ich występ, że zaprosili zespól do Chin na serię koncertów. Jako, że w Chinach nie ma ambasady Irlandii, było to dość problematyczne. Kiedy już relacje dyplomatyczne między krajami zostały ustanowione w 1981 roku, Moloney zaplanował podróż wraz z chińskim ambasadorem i wysłał kopie muzyki irlandzkiej do różnych orkiestr w Chinach. The Chieftains byli jedną z pierwszych zachodnich grup w Chinach i pierwszą w historii, która zagrała na Wielki Murze. Zespół występował z różnymi orkiestrami ludowymi, a także improwizował z lokalnymi muzykami. Swoją muzykę połączyli z muzykę chińską uzyskując bardzo ciekawy efekt. Ta podróż miała miejsce w 1983 roku i została zarejestrowana w formie albumu muzycznego i wideo „The Chieftains in China” wydanym w 1985 roku, przez Briana Mastersona z Windmill Lane Studios.

      W 1983 roku The Chieftains dostąpili wielkiego zaszczytu, a mianowicie dostali ofertę występu w budynku Kapitol Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie. Zostali zaproszeni przez byłego Przewodniczącego Izby Reprezentantów , charyzmatycznego Tipa O'Neilla (z pochodzenia Irlandczyka) oraz senator Edwarda Kennedy’ego. The Cieftains byli pierwszą grupą muzyczną, która w ogóle wystąpiła na Kapitolu.

      W 1984 roku Paddy dostał zlecenie na napisanie podkładu muzycznego do specjalnego wydania magazynu National Geographic na temat irlandzkiego konia. Zaczął notować swoje pomysły podczas trasy po USA. Powstały 52, powiązane ze sobą sekwencje muzyczne a zajęło mu to ponad rok. Ta filmowa ballada jest romantycznym portretem człowieka i jego konia, który, zwłaszcza w Irlandii, jest nieodłączną częścią życia ludzi i stałym elementem krajobrazu. Oprócz filmu, który ukazał się na płycie DVD w 1985 roku, został wydany również album muzyczny wydany w 1986 roku. Wspierani przez orkiestrę, nagrali prawie 40 minut materiału w irlandzkim stylu (prawie w całości skomponowany przez Molloya). W większości są to utwory instrumentalne, ale nawet w kawałkach „kinowych” dostosowanych do filmu, The Chieftains pozostawili rozpoznawalny ślad, poprzez zastosowanie takich instrumentów jak dudy czy instrumenty perkusyjne. Kevin Conneff zaśpiewał znany kawałek „Galway Races” a „Sceal an Chapaill: The Story of the Horse” jest wyjątkowo urokliwym utworem.

      Kolejnym ważnym punktem w historii zespołu było pojawienie się w programie sieci NBC, The Today Show w 1986 roku. To dało wielu Amerykanów okazję zobaczyć jak zespół przygotowuje się do swoich występów. Program, który jest jednym z najdłużej istniejących (od 1952 roku), prezentuje znane z życia publicznego postacie.

      W 1987 roku został wydany wyjątkowy, w dyskografii zespołu, album „Celtic Wedding”. Pomysł takiej płyty zrodził się, gdy bretoński muzyk, kolekcjoner i twórca bretońskiego ruchu muzycznego „Bodadeg ar Sonerion”, Polig Monjarret, żartem zasugerował Paddiemu stworzenie płyty z muzyką bretońską. Koncepcja zawartej muzyki polegała na odtworzeniu czternastowiecznej ceremonii ślubnej. Muzyka bretońska jest bardziej subtelna, w porównaniu do irlandzkiej, walijskiej i szkockiej, ma bardziej złożony rytm i bogatą harmonię. Zespół wybrał muzykę zapisaną w publikacji „Tonious Breizhl” na temat tradycyjnych tonów bretońskich. Grupa odtwarza zbiór tradycyjnych pieśni związanych z weselem, kilka kolęd i tańców, z powodzeniem oddając ducha tradycyjnych francuskich obrzędów weselnych. Album otrzymał nominację Grammy Award w 1986 roku.

      James Galway, jeden z najlepszych zawodowych flecistów świata, nagrał z The Chieftains niezwykłą muzyczną mieszankę klasycznego fletu i irlandzkiej muzyki barowej. Album "In Ireland" ukazał się w 1987 roku i jest pierwszym z dwóch, które zespół nagrał z tym muzykiem. Płyta jest selekcją utworów instrumentalnych typu slow air a także innych melodii. Orkiestra Filharmonii Narodowej pomaga Jamesowi w dwóch utworach: "Danny Boy", i "When You and I Were Young, Maggie". James Galway wprowadza miły, bardziej klasyczny element do tradycyjnego brzmienia grupy. Powstało też nagranie wideo dokumentujące proces tworzenia tej płyty, zawierające sceny ze studio, sal koncertowych i próby, która odbyła się w domu jednego z członków zespołu.

      Na początku 1988 roku ukazał się album „Irish Heartbeat”, będący wynikiem współpracy grupy The Chieftains z gwiazdą rocka Van Morrisonem. Nagrywany od września 1987 roku do stycznia 1988 w Windmill Lane Studios w Dublinie stanowi kolekcję ballad, połączenie bluesa, rocka, jazzu i soulu z typową tradycyjną muzyką jaką grają The Chieftains. W październiku 1987 roku zagrali razem w at Balmoral Studio w Belfaście. Koncert był transmitowany w dniu św. Partyka w 1988 roku. The Chieftains i Van Morrison spotkali się rok wcześniej na festiwalu rockowym w Edynburgu, gdzie omówili nagranie takiego albumu podczas spaceru. Każdy z nich miał listę piosenek i porozumieli się, by na albumie znalazły się dwa wcześniejsze utwory Van Morrisona (tytułowy „Irish Heartbeat” oraz „Celtic Ray”), a resztę stanowiły tradycyjne piosenki irlandzkie. Album otrzymał pozytywne opinie krytyków a w 1989 roku dostał nominację do Grammy Award. Był to początek dłuższej współpracy ze wspólną trasą koncertową po Europie i Wielkiej Brytanii. Płyta zaczyna się od przebojowego „Star Of The County Down”, po czym następują spokojniejsze utwory. Piękna ballada "Raglan Road" zgłębia celtyckie mity badając naturę sztuki i inspiracji. W znanym utworze „She Moved Through The Fair” Morrison w pełni wykorzystuje duchowe aspekty tej opowieści. Morrison brzmi doskonale na tle tradycyjnych melodii w wykonaniu The Chieftains, zwłaszcza w „Irish Heartbeat”, który jest jedynym nowym utworem w zestawie.

      W 1988 roku zespół, po raz pierwszy, wkroczył w świat bajki, wykonując muzykę do „The Tailor of Gloucester” (Krawiec z Gloucester), klasycznym angielską opowieść dla dzieci, do której jak narratorka została zatrudniona Meryl Streep a muzykę skomponował przez Paddy Moloney. „Krawiec z Gloucester”, to książka napisana i zilustrowana przez Beatrix Potter, wydrukowanae prywatnie przez autora w 1902 roku a opublikowana w wersji handlowej przez Frederick Warne & Co w październiku 1903 roku. Jest to opowieść o krawcu, któremu przy szyciu pomagają wdzięczne, które uratował przed kotem i była oparta na prawdziwym zdarzeniu z udziałem krawca i jego asystentów. Powstało, też, nagranie wideo, rozpowszechniane przez Columbia TriStar. The Chieftains zostali uhonorowani za swoją pracę nominacją do nagród Grammy w 1988 roku.

      W 1989 roku The Chieftains obchodzili 25 lat istnienia zespołu. Między innymi wystąpili w „The Late Late Show”, irlandzkim talk-show, emitowanym od 1962 roku, goszczącym różne znane postacie. Ich rocznica zbiegła się z tysięczną rocznicą Dublina. Zespół wystąpił, z tej okazji, w The Gaiety Theatre, gdzie zaprezentowali specjalnie skomponowany przez Paddy'ego utwór „The Millennium Celtic Suite”, w którym można znaleźć wiązankę melodii ze wszystkich celtyckich krajów. Z okazji 25 lecia powstał album „A Chieftains Celebration”, na który charakteryzuje się tradycyjną instrumentalizacją z dodanymi bębnami, saksofonem, didjeridu i wiolonczelą. Gościnnie wystąpili Nanci Griffith i Van Morrison, który wykonał swoją kompozycję instrumentalną „Boffyflow and Spike”. Na płycie znalazł się także „The Millennium Celtic Suite”. W tym samym roku The Chieftains otrzymali od rządu swojego kraju, honorowy tytuł Muzycznych Ambasadorów Irlandii.

Lata 90-te:
      21 lipca 1990 roku odbył się słynny koncert „The Wall Live in Berlin”, dla uczczenia upadku Muru Berlińskiego, opartym na muzyce z albumu „The Wall”, zespołu Pink Floyd. Twórcą i gospodarzem był Roger Waters, który zaprosił wielu wykonawców. Przed rozpoczęciem właściwego widowiska, krótkie występy mieli The Hooters, The Band i The Chieftains (z Jamesem Galway’em), lecz nigdy nie została wydana oficjalnie żadna z wykonanych piosenek. Współpracujący wcześniej z The Chieftains Galway i Van Morrison wystąpili, odpowiednio na „Goodbye Blue Sky” i „Comfortably Numb”. Paddy Molloy jest wymieniony na płycie, lecz jego udział nie jest znany.

      W 1990 roku ukazał się film „Wyspa Skarbów” (Treasure Island), do którego muzykę napisał Paddy Moloney. Jest to filmowa adaptacja książki Roberta Luisa Stevensona, wyprodukowana i wyemitowana przez amerykańską telewizję kablową TNT(Turner Network Television). Nagrania zrealizowano w 1989 roku w Kornwalii, Anglii i na Jamajce oraz w Pinewood Studios w Buckinghamshire. Nagrania z tego filmu ukazały się na płycie „Reel Music: The Filmscores”, wydanej w 1991 roku. Znalazly się na niej: Loyals March, Setting Sail, French Leave oraz Treasure Cave.

      W styczniu 1991 roku ukazał się album „Over the Sea To Skye: The Celtic Connection”, będący wynikiem ponownej współpracy z Jamesem Galwayem. Nagrania pochodzą z lutego 1990 roku, z trasy koncertowej po Australii, między innymi z sali koncertowej Queensland Performing Arts Center w Brisbane. Na płycie znalazło się 16 utworów, gdzie zespół stanowi głównie tło dla fletu Jamesa Galwaya i tylko w ostatnim „Solo Salutes” każdy członek zespołu wykonuje krótką solówke a Kevin Conneff śpiewa kilka słów.

      Kolejna płyta ukazała się w 1991 roku pod tytułem „The Bells of Dublin”. Album stał się pierwszy, w dorobku grupy, który otrzymał status złotej płyty i jest popularny aż do dzisiaj. The Chieftains zatrudnili plejadę znanych artystów. Na płycie pojawiają się Renesans Singers Belfast, Elvis Costello, Kate i Anna McGarrigle, Burgess Meredith, Marianne Faithfull, Nolwen Monjarret, Voice Squad, Nanci Griffith, Jackson Browne, Rickie Lee Jones oraz Northumbrian Pipe, Kathryn Tickell, Brendan Begley. W sensie muzycznym jest to zestaw świątecznych kolęd i innych, związanych ze świętami Bożego Narodzenia, utworów, z różnych celtyckich rejonów. Tytuł płyty pochodzi od dwunastu dzwonów z dublińskiej katedry Christchurch. Dzwony pochodzą z 1738 roku i brzmią co niedziele oraz na specjalne okazje, takie jak zaprzysiężenie prezydenta, czy też na powitanie Nowego Roku.

      Album „Reel Music”, wydany w 1991 roku jest zbiorem utworów filmowych grupy, wyborem najbardziej znanych kawałków. Jest to zestaw różnych tematów muzyki filmowej skomponowanych przez Paddy’ego Moloneya i wykonywanych przez zespół i ich gości. Muzyka zawiera utwory z takich filmów, jak: Treasure Island, Barry Lyndon,Three Wishes for Jamie, Tristan and Isolde, The Grey Fox i The Year of the French.

      Album „The Best of The Chieftains”, wydany w styczniu 1992 roku zawiera 50 minut muzyki z najlepszych z trzech albumów grupy („Chieftains 7”, „Chieftains 8”, „Boil the Breakfast Early”) nagranych dla Columbia Records w latach 1977, 1978 i 1979. Skład w trakcie tego okresu: Paddy Moloney, Sean Keane, Mick Tubridy, Kevin Cunniffe, Martin Fay, Derek Bell, Sean Potts, Matt Molloy, który zastąpił Micka Tubridy’ego. Materiał zawarty na płycie jest wyborem najlepszych utworów z tych trzech albumów, wszystko brzmi dobrze i rzeczywiście oddaje brzmienie grupy z tego okresu.

      W styczniu 1992 roku ukazała się płyta „An Irish Evening: Live at the Grand Opera House, Belfast”, nagrana w trakcie pierwszego festiwalu „Chieftains Festival”, tygodniowej serii koncertów z udziałem takich artystów jak Roger Daltrey, Roddy Frame of Aztec Camera, The Pogues, Fergal Sharkey, Midge Ure, Ralph McTell and Alan Stivell. Północnoirlandzkie media UTV zaproponowały nagranie z dwóch koncertów w Belfast Opera House, w czasie których zagrał zespół wraz z zaproszonymi gośćmi. W kontrakcie udało się zawrzeć również album płytowy i wideo a zaproszeni zostali Roger Daltrey, Nanci Griffith i tancerz Jean Butler. Folkowa piosenkarka amerykańska Nanci Griffith zaprezentowała swój głos w trzech piosenkach: Little Love Affairs, Red Is the Rose i "Ford Econoline (jedna z części ostatniego, dziesięciominutowego utworu „Rachamíd a Bhean Bheag / Ford Econoline / Any Old Iron). Roger Daltrey z The Who, czuje się trochę niezręcznie w tradycyjnym „Raglan Road” oraz muzikalowym „Any Old Iron” ale fascynująca jest folkowa interpretacja przeboju The Who „Behind Blue Eyes”. Płyta „An Irish Evening” otrzymała nagrodę Grammy za „Best Traditional Folk Album” w 1993 roku.

      „Another Country” to album The Chieftains, który ukazał się 29 września 1992 roku. Jest to wynik współpracy między zespołem a wieloma najlepszymi muzykami country takimi jak: Ricky Skaggs, Don Williams, Colin James, Emmylou Harris, The Nitty Gritty Dirt Band, Willie Nelson, Chet Atkins oraz Sam Bush. Pomysł takiej płyty powstał w głowie Paddy’ego jakiś czas wcześniej. Zaczęło się od nagrania piosenki „Killybegs” wspólnie z zespołem The Nitty Gritty Dirt Band w studio Javelina Studios w Nashville, dla programu telewizyjnego „American Music Shop”. Rozgłos jaki wywołało to nagranie zachęciło członków The Chieftains do rezerwacji tego studio i nagrania materiału na całą płytę, zaraz po zakończeniu trasy koncertowej. Zespół nagrywał przez tydzień z takimi legendami muzyki country jak Don Williams, Ricky Skaggs, którego entuzjazm i energia miały olbrzymi wpływ, Chet Atkins, Emmylou Harris i inni. Oddzielnie dokonano nagrania „Cúnla” z Colinem Jamesem oraz „Goodnight Irene” z Willie Nelsonem. Wszyscy zgromadzeni w studio artyści nagrali wspólnie utwór końcowy składający się z „Did you Ever Go A-Courtin”, „Uncle Joe” i „Will the Circle Be Unbroken”. Album zdobył nagrodę Grammy za „Best Contemporary Folk Album” w 1993 roku i był nominowany w trzech innych kategoriach: Best Pop Instrumental Performance, Best Country Vocal Collaboration oraz Best Country Instrumental Performance (za "Cotton Eyed Joe").

      John Williams, znany amerykański kompozytor, głównie muzyki filmowej (Lista Schindlera, Szczęki, E.T., Gwiezdne wojny, Harry Potter), zaprosił muzyków The Chieftains do zagrania jego muzyki w sciezce dźwiękowej do filmu „Far and Away” (pol. „Za horyzontem”). Film, w reżyserii Rona Howarda, ukazał się w 1992 i przedstawia losy podróży dwójki irlandzkich imigrantów do wymarzonej przez z nich Ameryki. W rolach głównych zagrali Tom Cruise i Nicole Kidman. Produkcja nie jest wybitna, jednak film dostarcza pięknych wrażeń wizualnych i słuchowych. John Williams tworzy świetną mieszankę irlandzkiego i amerykańskiego stylu a, ponieważ film jest z Irlandią w tle, to obecność The Chieftains doskonale do niego pasuje.

      Płyta „The Celtic Harp: A Tribute to Edward Bunting”, ukazała się w 1993 roku, ale nagrania pochodzą z różnych miejsc z 1992 roku (Irlandia, USA, Anglia). Edward Bunting (1773-1843) był irlandzkim muzykiem i kolekcjonerem muzyki ludowej. W wieku dziewiętnastu lat był zaangażowany do transkrypcji tradycyjnej muzyki na harfę na, tak zwany, „The Belfast Harp Festival”, konkurs harfistów w 1792 roku w Belfaście. Jego prace zostały opublikowane w 1796 roku. Płyta jest w zasadniczo prezentacją harfisty zespołu Dereka Bella. Bell zaaranżował wszystkie utwory, grając również na klawesynie i tiompanie. Drobne solówki w wykonaniu flecisty Matta Malloya („Parting of Friends/Kerry Fling”), wokal Kevina Conneffa („Green Fields of America”) i dudy Maloneya („T'Aimse 'Im Chodladh”) daje płycie typowy dla The Chieftains klimat, lecz to harfa Bella, który napełnia każdą nutę subtelnością i wdziękiem prawdziwego mistrza.

      Na początku 1994 roku miał miejsce wyjątkowy koncert w nowojorskiej sali koncertowej, Carnegie Hall. Koncert (dokładnie dwa koncerty) zatytułowany „Celebration: The Music of Pete Townshend and The Who” lub „Daltrey Sings Townshend”, był poświęcony muzyce legenarnego The Who. Muzycy The Who wykonali swoje utwory wraz z orkiestrą i zaproszonymi gośćmi, wśród których znaleźli się: Eddie Vedder (Pearl Jam), Lou Reed, Sinéad O'Connor, David Sanborn, Alice Cooper, Linda Perry (4 Non Blondes), The Chieftains i inni. Album dokumentujący to wydarzenie ukazał się w tym samym roku a DVD w lipcu 1998. The Chieftains wykonują na płycie utwór „Baba O'Riley”. Sukcesem była następująca po tym trasa koncertowa z udziałem Daltreya, Johna Entwistle na gitarze basowej, Zaka Starkeya na perkusji, Simona Townshenda na gitarze i, gościnnie The Chieftains.

      The Chieftains kontynuowali współpracę czołowymi muzykami różnych gatunków muzyki. Kolejna płyta „The Long Black Veil”, wydana w 1995 roku, stałą się jedną z najpopularniejszych i najlepiej sprzedających się w historii zespołu. Zespół nawiązał współpracę ze znanymi muzykami takimi jak Mick Jagger, Sinead O'Connor, Van Morrison, Tom Jones, Marianne Faithfull, Ry Cooder, Arty McGlynn i Mark Knopfler, którzy wykonali niektóre z najbardziej lubianych i znanych ballad i piosenek irlandzkich. Album zdobył status złotej płyty W USA i Australii a podwójnie platynowej płyty w Irlandii. Jeden z utworów, „Have I Told You Lately That I Love You?” śpiewany i napisany przez Van Morrisona, zdobył nagrodę „Best Pop Collaboration with Vocals” w 1996 roku. Utwór „The Tennessee Waltz/Mazurka” został nagrany w prywatnym studio Franka Zappy, tuż przed jego śmiercią. Powstało nawet nagranie wideo zwane „Salad Party”, nigdy nie wydane.

      Interesujące wydarzenie miało miejsce w marcu 1995 roku, gdy zespół otrzymał tytuł honorowych Wodzów plemienia Choctaw z Oklahomy, na specjalnej ceremonii w Dallas. Władze plemienia, po raz pierwszy, obdarzyli takim tytułem nie-Indian. Paddy Moloney usłyszał o tym, jaki Irlandia otrzymała od nich 700 $ w darze w czasie Wielkiego Głodu 150 lat temu i skontaktował się, by podziękować. Powiedział: „Nawet Królowa Wiktoria nie ruszyła palcem, by pomóc, a Choctaw tak”. Krąży też opowieść, że Królowa ofiarowała 5 funtów, dokładnie tyle ile na schronisko dla psów.

      The Chieftains nagrali ponownie utwór „O'Sullivan's March“ do ścieżki dźwiękowej filmu „Rob Roy”, który ukazał się w maju 1995 roku. W filmie w głównych rolach wystąpili Liam Neeson, John Hurt i Jessica Lange. Muzyka do filmu była dostarczona w większości przez Capercaillie z ich wokalistką Karen Matheson oraz zespół muzyki dawnej The Musicians of Swanne Alley.

      Nagrali też dwie piosenki, "Dublin" i "Air / You're The One", do ścieżki dźwiękowej do filmu "Circle of Friends" ("W kręgu przyjaciół"), nakręconego przez irlandzkiego reżysera Pata O'Connora, na podstawie książki pod tym samym tytułem. Film opowiada o trzech przyjaciółkach z dzieciństwa, z małego miasteczka, które w latach 50-tych zaczynają studia na uniwersytecie w Dublinie. W rolach głównych występują starred Minnie Driver i Chris O'Donnell.

      W lutym 1996 roku ukazała się bardzo ciekawa kolekcja nagrań filmowych, pod tytułem „Film Cuts”. W praktyce, pojawiła się, aby wypełnić lukę w harmonogramie ukazywania się kolejnych płyt, a okazała się istotnym punktem w dyskografii grupy. Płytę otwiera tradycyjny „O'Sullivan's March” z filmu Rob Roy, a po nim następują, frywolny „Dublin” i liryczny „Air - You're the One” z filmu „Circle of Friends”. Kolejne są utwory z „Wyspy Skarbów” (Treasure Island), a dalej dwa miłosne tematy z filmów „Barry Lyndon” i „Tristan i Isolda”. Z filmu „Far and Away” załączono temat „Fighting for Dough” występujący w scenie walki bokserskiej. Płytę kończy „Train Sequence” z „Ireland Moving”. Jest to bogaty i ciekawy materiał, pokazujący wirtuozerię i różnorodność tego, co zespół potrafi, jak też i możliwości zastosowania ich muzyki w przeróżnych gatunkach i we współpracy z różnymi twórcami.

      W lipcu 1996 roku The Chieftains pojawili się na planie amerykańskiej opery mydlanej „One Life to Live”, opowiadającej o losach fikcyjnego miasta Llanview w Pensylwanii a emitowanej od lipca 1968 do stycznia 2012. Do filmu zostali zaproszeni przez kompozytora Davida Nichterna, który nagrywając w Clinton Recording Studio w Nowym Jorku, usłyszał muzykę Moloneya z innego pomieszczenia, opowiedział o swoim programie a The Chieftains zagrali dwa kawałki, medley z albumu „The Long Black Veil” oraz instrumentalny „Song Without End”, jako temat miłosny dla dwóch głównych postaci serialu. W filmie The Chieftains występują na scenie a Paddy Moloney udziela wywiadu jednej z postaci serialu. Na YouTubie można znaleźć sceny z filmu: OLTL part1, OLTL part2, OLTL part3.

      Muzyczne poszukiwania zaprowadziły grupę do Galicji a rezultatem był album „Santiago”. Galicja jest celtyckim rejonem Hiszpanii i wyraźne są związki z muzyką irlandzką. Płyta powstała we współpracy z wieloma doskonałymi muzykami z różnych krajów. Bliskie związki z Galicją ma Kuba, gdzie członkowie zespołu spędzili dwa tygodnie zbierając muzyków i wokalistów. Z pomocą przyszedł Ry Cooder, amerykański gitarzysta, który podróżował po wyspie występując z lokalnymi muzykami. Ry Cooder, to twórca albumu „Buena Vista Social Club” oraz inicjator filmu pod tym samym tytułem. Album jest dedykowany muzyce z Galicji i jej adaptacji w folklorze Ameryki Łacińskiej. Duży wpływ miał również Carlos Nunez, grający na galicyjskiej odmianie dud, pod nazwą „gaita”. Carlos występował, w tym czasie, z zespołem. Zatrudniona została cała plejada wspaniałych i znanych artystów, wymieniając choć tylko: Lindę Ronstadt, Los Lobos, Eliota Fiska, Richarda Egüesa, Pancho Amata, Kepa Junkera. Album otrzymał nagrodę Grammy za Najlepszy Album World Music w 1997 roku. Trudno wyróżnić jakikolwiek utwór, lecz warto wspomnieć pięcioczęściową suitę „Pilgrimage to Santiago”, w której zastosowano stare, tradycyjne instrumenty, takie jak txalaparta, baskijski instrument składający się z drewnianych desek, położonych kamiennych podstawach, na których gra się drewnianymi pałkami. Innym utworem jest „Dueling Chanters”, gdzie muzyka Carlosa i Paddy’ego, grających na podobnych instrumentach, nakłada się perfekcyjnie na siebie.

      Historia grupy została spisana przez Johna Glatta, brytyjsko-amerykańskiego autora biografii i powieści kryminalnych. Autoryzowana biografia The Chieftains (The Chieftans: The Authorized Biography), została wydana w formie książki w 1997 roku a jako książki audio w 1999. Biografia jest oparta na autoryzowanych wywiadach z wszystkimi członkami zespołu, ich rodzinami i przyjaciółmi, a także, z artystami, z którymi grupa współpracowała. The Chieftains opowiadają swoją własną historię z wnikliwością, dowcipem i urokiem.

      W styczniu 1998 roku ukazała się płyta „Long Journey Home” , będaca ścieżką dżwiękową do filmu wyemitowanego przez amerykańską telewizję publiczną „The Irish in America: Long Journey Home”. Dokumentalny miniserial, składający się z czterech odcinków, opowiada o losach irlandzkich emigrantów w Ameryce, których masowy exodus zaczął się od „Wielkiego Głodu” w połowie XIX wieku i opisuje, jak Irlandczycy, walcząc z przesądami, osiągali sukces w dziedzinie polityki, biznesu i kultury, aż stali się Amerykanami. Film kończy rozpoczęcie prezydentury przez Kennedy’ego. Cztery kolejne części mają następujące tytuły: The Great Hunger, All Across America, Up From City Streets oraz Success. Paddy Moloney jak kompozytor, wykonawca i producent poprosił o współpracę wiele znanych postaci: Sinead O'Connor, Vana Morrisona, Liama O Maonlaí, Mary Black, Vince'a Gilla, Eileen Ivers oraz Elvisa Costello. Serial otrzymał nagrodę Emmy a album The Chieftains Grammy za najlepszy album w kategorii muzyki folk.

      W czerwcu 1998 roku ukazała się płyta „Fire in the Kitchen”, nagrana przez Paddy’ego i The Chieftains w ciągu miesiąca spędzonego w Halifax na wyspie Cape Breton w Kanadzie, zawiera nagrania wspólnie z najlepszymi kanadyjski muzykami, tak jak: The Rankin Family, Laura Smith, Ashley MacIsaac, Natalie MacMaster, Great Big Sea, Barra MacNeils, Rita MacNeil, La Bottine Souriante, Mary Jane Lamond, Leahy, The Ennis Sisters. Trochę na uboczu, w Kandzie, w latach 80-tych i 90-tych, rozwinęła się muzyka celtycka, uprawiana na wysokim poziomie, przez potomków celtycki emigrantów z Bretonii i Szkocji. Powstał album, który początkowo sprzedawany był jako składanka, choć The Chieftains pojawiają się na wszystkich nagraniach.

      W październiku 1998 roku The Chieftains wydali świąteczną płytę „Silent Night: A Christmas in Rome”. Album jest przykładem współpracy z artystami trochę innej muzyki taki jak: Maire Brennan, Montserrat Caballe, Carlos Nunez, Sissel, Zucchero, Harlem Gospel Choir, Vatican Choir, Voices of Bulgaria Angelite, Glenstall Abbey Monks. Na tym albumie, Moloney miał zaszczyt pracy z kompozytorem papieskim Monsignorem Mario Frisina, który dyrygował chórem i orkiestrą. Na płycie, grupa solistów i chórów, wykonuje aranżacje bożonarodzeniowych pieśni. Hiszpańska sopranistka, Montserrat Caballe czy włoski tenor Pietro Ballo czy norweska sopranistka Sissel Kyrkjebo reprezentują świat opery, bułgarski chór Bulgarian Voices oraz Maire Brennan – folk, a Zucchero – muzykę rozrywkową. Rezultatem jest trochę eklektyczna, lecz ciekawa składanka popularnych pieśni, takich jak: Cicha noc (Silent Night), Podróż do Betlejem (Journey To Bethlehem), Gloria, Pastuszkowie (The Sheperds), łącząca świątecznego ducha z celtyckim klimatem i chóralnym splendorem.

      W lutym 1999 roku, ukazał się album „Tears of Stone”, będący kontynuacją pomysłu z „The Long Black Veil”. Każdy utwór, to inny wykonawca. Różnica jest taka, że, tym razem, są to tylko żeńskie głosy. Wyjątkiem są mężczyźni z The Corrs i The Rankins, lecz i w tych zespołach śpiewają, głównie, kobiety. Sinéad O'Connor jest jedyną wokalistką, która wystąpiła na poprzednim albumie, wykonując przepiękny kawałek „Factory Girl”. Lista muzyków jest zróżnicowana i tylko zdolności zespołu The Chieftains pozwalają zachować wspólny wątek i jakość poszególnych aranżacji. Bluesowa wokalistka Bonnie Raitt, w wykonywanym przez siebie utworze „A Stor Mo Chrio”, brzmi tak irlandzko, jak Loreena McKennitt w swoim „Ye Rambling Boys of Pleasure”. Większość materiału zawartego na płycie, to tradycyjne irlandzkie tematy, za wyjątkiem czarującego „The Magdalene Laundries” napisanego i wykonanego przez Joni Mitchell oraz, trochę dziwnego, utworu „Sake in the Jar" autorstwa Akiko Yano, który jednak pasuje do całego zestawu, mimo zastosowania w nim japońskich instrumentów perkusyjnych. Poza wspomnianymi artystami, na płycie pojawiają się: Brenda Fricker z chóru Anúna, Natalie Merchant, Mary Chapin Carpenter, Joan Osborne, Sissel Kyrkjebo, Diana Krall, Natalie MacMaster, Eileen Ivers, Maire Breatnach oraz Annbjorg Lien.

Lata 2000:
      Wydana w lutym 2000 roku płyta „Water from the Well”, to powrót do muzycznych korzeni, prezentacja utworów zaczerpniętych z całej Irlandii. Jest to powrotna podróż do miejsc i ludzi, którzy wpłynęli na ich doświadczenie, dzięki którym poznawali muzykę. Album pokazuje zespół z najlepszej, tradycyjnej strony a muzycy zaproszeni do przedsięwzięcia, to muzyczni koledzy z gatunku. W swojej podróży zabierają nas do pubu Matta Molloya w Westport (hrabstwo Mayo), do Domu Kultury w Kilfenora (hrabstwo Clare), gdzie muzykują ze słynnym, istniejącym ponad 100 lat, zespołem céilí, Kilfenora Ceili Band, na półwysep Dingle i chóru, do hrabstwa Laois z grupą akordeonistów, do regionu Glens of Antrim (Północna Irlandia) i zespołu harfistów oraz do Donegal i wspólnego muzykowania z grupą Altan z Donegal. Na płycie pojawiają się również: Belfast Harp Orchestra, na banjo, Barney McKenna z The Dubliners, Tommy Peoples na skrzypcach, Mary Corocoran na pianinie i inni. Album otrzymał nominację do nagrody Grammy za najlepszą płytę w kategorii World Music. W tym samym czasie zespół został nagrodzony przez prestiżowy Irish Music Magazine, nagrodą za całokształt twórczości, Lifetime Achievement Award.

      W 2001 roku, skrzypek Martin Fay zdecydował się przejść na częściową emeryturę i uczestniczyć tylko w koncertach na terenie Irlandii.

      11 września 2001 r. miał miejsce zamach terrorystyczny na World Trade Center w Nowym Yorku. The Chieftains zagrali na nabożeństwie żałobnym w Nowym Jorku dla Matthew O'Mahony’a, bankiera i wielkiego fana i przyjaciela grupa, który zginął w zamachu.

      Jako podsumowanie 40 lat istnienia grupy, wydano album „Wide World Over: A 40 - Year Celebration”, który gromadzi w jednej kolekcji najbardziej pamiętne momenty z historii zespołu i najciekawsze związki muzyczne z takimi artystami jak Van Morrison, który śpiewa „Shenandoah”, jak The Rolling Stones w rockowym wykonaniu „The Rocky Road To Dublin”. Pokazują też swoją między kulturową wszechstronność współpracując z Lindą Ronstadt czy Los Lobos w utworze „Guadalupe”, a także z wykonawcą country Ricky Skaggsem na „Cotton-Eyed Joe”. Na płycie znalazły się utwory z: An Irish Evening, The Long Black Veil, Tears of Stone, Another Country, Water from the Well, Long Journey Home, Film Cuts, The Chieftains in China, A Chieftains' Celebration. Znalazły się, też, trzy nowe kawałki, z których jeden to „Morning Has Broken” Cata Stevensa w wykonaniu Diany Krall i Arta Garfunkela oraz „Redemption Song” Boba Marleya w wykonaniu Ziggy Marleya. W ramach obchodów rocznicy zaplanowano trasę koncertową po USA, na którą zaproszono znanych ze wcześniejszej współpracy, muzyków.

      W drugiej połowie roku 2002, zespół udał się do Nashville, aby nagrać album pokazujący wspólne korzenie muzyki irlandzkiej i amerykańskiego country czy bluegrass. Nagrania obejmowały współpracę z takimi artystami jak Alison Krauss, Lyle Lovett, Martina McBride i Gillian Welch. Ostatecznie powstały 2 płyty CD, „Down the Old Plank Road: The Nashville Sessions”, która ukazała się we wrześniu 2002 roku, oraz „Further Down the Old Plank Road”, rok później. Inni artyści zatrudnieni przy produkcji płyty: Patty Griffin, Del McCoury Band, Vince Gill, Buddy & Julie Miller, Earl Scruggs, Béla Fleck, Tim O'Brien, John Hiatt.

      17 października 2002 roku, niespodziewanie w Phoenix w Arizonie, zmarł na atak serca Derek Bell, w wieku 66 lat. Derek Bell przeprowadzał rutynowe badanie lekarskie w przerwie między koncertem a nagraniem telewizyjnym w Nashville. Amerykańskie Występy były częścią trasy promocyjnej, związanej z obchodami 40 lecia istnienia grupy oraz wydania nowego albumu „Down the Old Plank Road”.

      Otrzymali też nagrodę Lifetime Achievement Award przyznaną przez brytyjskie BBC Radio 2 a wydarzenie to znalazło się w telewizji i w internecie. W ich występie uczestniczyli również członkowie założyciele The Chieftains, Seán Potts i Michael Tubridy.

      W sierpniu 2003 roku grupa została nominowana przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Muzyków Bluegrass (International Bluegrass Musicians Association, IBMA ) do nagrody za najlepsze, zarejestrowane wydarzenie roku, za swoją pracę nad płytą „Down the Old Plank Road”. Następujące potem programy telewizyjne oraz nagrania DVD, pokazały inny materiał, nie umieszczony na nagrodzonej płycie, wydany natomiast na następnej „Further Down the Old Plank Road”, która ukazała się we wrześniu 2003. Płyta zawiera16 utworów prezentujących takich artystów jak: Chet Atkins, Carlene Carter, Rosanne Cash, Emmylou Harris, Patty Loveless, Nitty Gritty Dirt Band, Ricky Skaggs, Nickel Creek, John Hiatt, Allison Moorer, Tim O'Brien, John Prine, Jerry Douglas, Joe Ely, Don Williams oraz Doc Watson. Zestaw otwiera „Raggle Taggle Gypsy”, dynamiczne utwór, nagrany z zespołem Nickel Creek. Następne to składanka piosenek, raz bardziej irlandzki, raz bardziej country. Na wspaniałym „Chief O'Neil's Hornpipe”, Paddy Moloney i jego dudy, bez wysiłku współgrają z gitarą Cheta Atkinsa. Emmylou Harris prezentuje swój słodki głos nucąc „Lambs in the Greenfield” a Tim O'Brien w przebojowym standardzie „Shady Grove”.

      22 lutego 2005 roku ukazał się album „Live From Dublin: A Tribute To Derek Bell”, dedykowany zmarłemu w 2002 roku Derekowi Bellowi. Nagrania, pochodzą z sal koncertowych Gaiety Theater oraz National Concert Hall z Dublina z 2004 roku, z serii specjalnych koncertów w hołdzie Bellowi. Koncerty te były transmitowane na żywo w irlandzkim radiu i zaowocowały właśnie tym wydawnictwem. Płyta zawiera ponad godzinę muzyki, z której większa część może być usłyszana po raz pierwszy, w tym poruszający utwór „Derek's Tune”, skomponowany przez Moloneya jako pożegnanie dla tego, niespodziewanie zmarłego muzyka. „Live From Dublin” prezentuje najbardziej ulubione przez Bella piosenki, wybrane z całej twórczości grupy, wiązanki stylów z całego świata. Jest to wiązanka tradycyjnych irlandzkich reeli, mieszanka galicyjsko-celtyckich kawałków, piosenki w stylu bluegrass z ostatnich płyt a także „Ottawa Valley Dance” z udziałem braci Pilatzke (stepujący zespół taneczny), utwór pokazujący muzykę celtycką z Kanady. The Chieftains zaprosili na scenę przyjaciół swoich i Dereka. Pojawili się Ronnie Drew, Carlos Núnez, Jeff White, Allison Moorer oraz chór Anuna, który wykonuje swoją wersję klasycznego „Fionnghuala”. Zespół koncertował nadal, choć przez rok w miejscu Dereka stało puste krzesło. Album otrzymał nominację Grammy w 2006 roku za najlepszy album muzyki folk.

      “The Essential Chieftains”, wydane w 2006 roku, jest zbiorem największych przebojów grupy, obejmującym całą dotychczasową karierę. Zestaw składa się z dwóch płyt CD. Pierwsza o podtytule „The Chieftains Roots”, zawiera klasyczne aranżacje tradycyjnych celtyckich utworów instrumentalnych takich jak „Boil the Breakfast Early”, „The Wind That Shakes the Barley/The Reel with the Beryle” czy „Donegal Set”, ale także przebojowe kompozycje związane z międzykulturową współpracą, jak „Santiago de Cuba” (z albumu Santiago). Druga płyta, nazwana „The Chieftains And Friends”, to przykłady współpracy z tuzami muzyki światowej różnych gatunków. Znajdziemy tu „Mo Ghile Mear” ze Stingiem, „Shenandoah” z Van Morrisonem, „Foggy Dew” z Sinéad O'Connor a także piosenki z Nanci Griffith, Emmylou Harris, Lindą Ronstadt, Nitty Gritty Dirt Band, Jacksonem Brownem, Elvisem Costello czy Alison Krauss.

      Zespół pojawia się na rozlicznych festiwalach, zarówno w Europie jak i w Ameryce. W 2001 roku na „Quimper Festival de Cornouaille”, odbywającym się w Bretonii, promującym bogatą kulturę regionu, nie tylko tę tradycyjną. W październiku 2007 i 2012 roku pojawiają się w Nowej Szkocji na międzynarodowym festiwalu celtyckim „Celtic Colours International Festival”, odbywającym się na wyspie Cape Breton. W 2008 roku występują na jednym z wydarzeń towarzyszących festiwalowi muzyki operowej i klasycznej we Włoszech, „Ravenna Festival”. Wystąpili w Russi w pałacu San Giacomo na koncercie „La grande notte irlandese”. Na jednym z najbardziej znanych europejskich festiwali celtyckich w Bretonii, w Lorient, na „Festival Interceltique de Lorient”, wystepują cyklicznie w latach 2000, 2008, 2011. W 2010 roku zagrali na dorocznym festiwalu muzyki folk w Tonder w Danii. W koncercie finałowym zagrali wspólnie z zaproszonymi muzykami: Trioną Marshall (harfa), Redmondem O'Toole (gitara 8-strunowa), Noelem Ecclesem (inst.umenty perkusyjne) oraz Alyth McCormack (śpiew).

Lata 2010:
      W marcu 2010 roku ukazała się płyta „San Patricio”, z udziałem Ry’a Coodera. Opowiada, zapomnianą niemal, historię bohaterskiego batalionu San Patricio, do którego dołączyła grupa irlandzkich imigrantów, dezerterów z armii Stanów Zjednoczonych i walczyli po meksykańskiej stronie w wojnie amerykańsko-meksykańskiej (1846/48). Na albumie pojawili się: Lila Downs, Linda Ronstadt, Carlos Nunez, Moya Brennan, Lost Tigres Del Norte a także inni.

      Rok 2012 to 50-ta rocznica powstania grupy. W lutym tego roku ukazała się rocznicowa płyta „Voice Of Ages”. Album, którego producentem jest by Paddy Moloney i T Bone Burnett, prezentuje The Chieftains wraz z gwiazdami nurtów indie-rock (Bon Iver, The Decemberists, The Low Anthem), country i americana (The Civil Wars, Pistol Annies, Carolina Chocolate Drops, Punch Brothers, The Secret Sisters), irlandzkiego I szkockiego folku (Imelda May, Lisa Hannigan, Paolo Nutini) i innymi. Na płycie zawarto, również, kosmiczne nagranie. Amerykańska astronautka Cady Coleman, sama flecistka i wielka miłośniczka grupy, pożyczyła od nich kilka instrumentów i zagrała unosząc się w nieważkości na Międynarodowej Stacji Kosmicznej NASA. Nagranie transmitowano na żywo w dniu Św. Patryka 2011 roku. Utwór „The Chieftains In Orbit” znajduje się pod koniec płyty. „Voice of Ages” zawiera 15 kawałków i tylko jeden w solowym wykonaniu zespołu. Ten 11-to minutowy utwór „The Chieftains Reunion” jest jednym z najciekawszych na płycie. Warto wspomnieć, także, „Carolina Rua” z Imeldą May, „Come All Ye Fair and Tender Ladies” w wykonaniu Pistol Annies, płynnie łączący muzykę country z celtycką, wspaniały „My Lagan Love”, w którym brzmi nieziemski głos Lisy Hannigan, oraz radosne wykonie „My Lily Love” przez zespół The Civil Wars. Inna piosenka, warta wspomnienia, to „When the Ship Comes In”, Boba Dylana w wykonaniu The Decemberists. Piosenki „The Lark in the Clear Air/Olam Punch” i „The Frost Is Over”, w wykonaniu Punch Brothers, słucha się znakomicie, ponieważ podejście do materiału jest luźne, żywe – dopasowane do zawartości. Znana salonowa, smutna piosenka ze śpiewnika Stephena Fostera, „Hard Times Come Again No More”, z delikatnym wokalem Paolo Nutiniego i wsparciem The Chieftains, kończy się sekwencją na dudach w wykonaniu City of Limerick Pipe Band a wszystko to razem czyni piosenkę bardzo wzruszającą. Niektóre melodie trochę nie pasują. Smutna, szubieniczna ballada, spopularyzowana Charlie Monroe’a w 1927 roku, wykonana przez Bona Ivera, jest ciężka, męcząca i nudna. Biorąc pod uwagę emocjonalną siłę zawartą w słowach, piosenka zasługuje na coś więcej niż tylko omdlewającą pseudo rockową aranżację. The Carolina Chocolate Drops brzmią trchę zbyt mocno w utworze „Pretty Little Girl”, choć The Chieftains - fantastycznie. Piosenka Ewana MacColla „School Day's Over”, w wesji grupy The Low Anthem, wydaje się zbyt wystudiowana i zbyt powściągliwa. Ostatni, bonusowy utwór „Lundu”, w wykonaniu Carlosa Nuneza na dudach oraz członków jego rodziny na bouzouki, gitarze elektrycznej i perkusji, jest za bardzo szorstki i trochę prymitywny.

      14 listopada 2012 umiera Martin Fay, który przestał grać z The Chieftains w 2001 roku.

      15 lutego 2012 The Chieftains zagrali wspólnie z kanadyjskim astronautą, Chrisem Hadfieldem, przy czym Komandor Hadfield był w tym czasie na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Astronauta był jednym z gości koncertu grupy w Houston. Innymi gośćmi był zespół muzyczny założony przez astronautów z NASA, „Bandella”. Bandella to: Micki Pettit (śpiew, żona astronauty Dona Petita), Cady Coleman, Joe Schmid, Dan Burbank. Wspólnie zagrali piosenkę Van Morrisona „Moondance”. Emerytowany astronauta Chris Hadfield jest znany ze swoich interpretacji muzycznych w kosmosie. Zespół Barenaked Ladies również z nim wystąpił w podobny sposób, prezentując premierowe wykonanie swojej piosenki „Is Somebody Singing”. Chris nagrał też słynny utwór Davida Bowiego „Space Oddity”. The Chieftains i Chris Hadfield zagrali wspólnie jeszcze raz tę samą piosenkę w grudniu 2013 roku w Trinity College w Dublinie.

      11 lutego 2014 roku umiera współzałożyciel grupy The Chieftains, Seán Desmond Potts. Umiera w wieku 83 lat.