Beltaine to jeden z najciekawszych zespołów polskiej sceny folkowej. Jego inspiracją jest muzyka Irlandii, Szkocji i Bretanii. Swoje brzmienie zawdzięczają umiejętnemu łączenie tradycyjnej muzyki celtyckiej ze wspólczesną. Swój styl zespół zawdzięcza niezwykle bogatemu instrumentarium, na które składają się charakterystyczne dla muzyki Irlandii, Bretanii i Galicji instrumenty, takie jak: skrzypce, irish bouzouki, mandolina, whistle, bodhran, akordeon, bombarda, galician bagpipes czy uilleann pipes. Całość dopełniają nieczęsto spotykane instrumenty perkusyjne: tabla, cajon, darabuka, djembe oraz instrumenty bliskie muzyce rockowej, czyli perkusja, gitara basowa oraz gitara elektryczna.
Zespół powstał w 2002 roku w Katowicach. W 2004 wydali swój debiutancki album Rockhill, który zdobył nagrodę Wirtualne Gęśle w internetowym głosowaniu na najlepszą folkową płyte roku. Drugi album KONCENtRAD został, również w 2008 roku, laureatem tego głosowania. W 2010 grupa wydała swój trzeci album Triú.
W 2011 roku Beltaine otrzymał nagrodę „Irish Music Award” w kategorii Top Celtic Rock Band przyznawaną przez American Irish Association.
Beltaine daje około 100 koncertów rocznie, głównie w Polsce i krajach sąsiednich. Ostanio (wrzesień 2012) występowali w USA i Kanadzie.
Grupa jest współorganizatorem kilku imprez celtyckich, m.in. Irlandzkiej Majówki oraz Festiwalu Muzyki Celtyckiej "Zamek" w Będzinie.
Po czterech latach od nagrania ostatniej studyjnej płyty, zespół Beltaine wydaje nowy album. "Miusjik" to kontynuacja muzycznych poszukiwań pasjonatów muzyki irlandzkiej ze Śląska, próba wyrażenia własnych pasji, dążeń, marzeń. Płyta ukazała się w lutym 2015 roku a zespół ruszył w trasę promocyjną "Miusjik Tour 2015", występując razem z grupą taneczną Glendalough.
Na festiwalu "Zamek" w Będzinie Beltaine wystąpił z nowym perkusitą o pseudonimie Pierre. Częścią trasy promującej najnowszą płytę był udział w corocznej imprezie "Oskar Kolberg’s Folk Lore Festival".
Zespół wystąpił, między innymi, w Warszawie, w auli przy zespole szkół im. Cecylii Plater-Zyberkówny (Centrum na Pięknej).
W czerwcu 2015 roku szeregi zespołu zasilił perkusista, aranżer i producent występujący pod pseudonimem Pierre lub też spacepierre. Zastąpił Mateusza Sopatę.
1 lutego 2016 roku ukazał się koncertowy album grupy „Live’15”, pierwszy z nowym perkusistą. Album powstał trochę spontanicznie. Grupa zakładała jedynie nagranie kilku klipów na YouTube. W nagraniach uczestniczyli zaprzyjaźnieni muzycy, którzy wystąpili z zespołem na będzińskim zamku - Witold Kulczycki na saksofonie altowym i Dominik "czet" Mietła na trąbce.
W 2018 z zespołu odchodzi lider grupy Grzegorz Chudy. Artysta, jako polonista, obecnie aktywnie popularyzuje gwarę śląską. Jest również ilustratorem książek.
W 2020 roku nastąpiły zmiany w składzie. Odchodzi Bartłomiej Dudek a jego miejsce zajmuje Adam Stodolski. Pojawia się również flecista Jakub Szczygieł. Gra na whistlach, fletach i kilku innych instrumentach w zespołach Beltaine, Balsam oraz Balonique, z nowymi projektami i muzycznymi pomysłami zawsze w drodze. Jakub jest również założycielem i współ-koordynatorem inicjatywy Viral Sessions, która zrzesza setki muzyków z całego świata. Współpracuje ze swoim ojcem Waldemarem w warsztacie lutniczym Goldfinch Whistles. Goldfinch Whistles to profesjonalne, ręcznie doskonalone flażolety i low whistle zarówno dla profesjonalistów jak i początkujących miłośników muzyki.
Album „Observer”, wydany w 2023 roku to nowe oblicze Beltaine, nowoczesna i odważna fuzja pełna energetycznych zwrotów, dramatycznych uniesień, wybuchowych eksperymentów i refleksyjnej zadumy. Osobistą duszę płyty stanowią interakcje płynące z intrygującej mieszanki osobowości i doświadczeń członków zespołu. Album stanowi wspólny mianownik całego bogactwa muzycznych wpływów i niecodziennych perspektyw, które wciągają i zostają na długo. Wydawnictwo zostało poprzedzone trasą koncertową.
Zespół tworzą: Łukasz "Coolesz" Kulesza (gitara akustyczna) - zamieszkały w Katowicach, lekarz, absolwent Śląskiej Akademii Medycznej, jeden z założycieli zespołu oraz jego menadżer.
Adam Romański (skrzypce, bodhrán, darabuka, klawisze). Mieszka w Mysłowicach. Absolwent Śląskiej Akademii Muzycznej. W zespole od października 2002 roku. Jedyny muzyk z dyplomem Akademii Muzycznej.
Jan Gałczewski (mandolina, gitara elektryczna, dudy gaita, bodhran, buzuki irlandzkie, harmonijka ustna), pochodzący z Jędrzejowa mieszkaniec Krakowa. Student architektury na Politechnice Krakowskiej. W zespole od marca 2003 roku. Swoje pierwsze sceniczne kroki stawiał w krakowskich pubach z zespołem Blues Obsession.
Jan Kubek (cajon, djembe, darabuka, tabla, instrumenty perkusyjne). Zamieszkały w Krakowie. Z wykształcenia technik budowy płatowców. W zespole od września 2005. Współpracował między innymi z takimi zespołami jak: Magiczne Karpaty, Que Passa, Scaur, teatr Biogrupa. Muzyk zespołu Viva Flamenco.
Pierre aka spacepierre (perkusja). Zamieszkały w Katowicach, znany m.in. z jazzowych zespołów Muariolanza, MEQ, założyciel i lider zespołu HipiersoniK. Kompozytor, aranżer i producent muzyczny. Współpracował z zespołem Raz, Dwa, Trzy. Jako perkusista udziela się w środowisku klubowym, jazzowym, latynoskim, niegdyś też aktorsko-kabaretowym. Od wielu lat orędownik łączenia elektroniki z żywym graniem.
Jakub Szczygieł (whistle, flety). Miłośnik fantasty oraz science fiction, od ponad dekady gra na whistlach, fletach i kilku innych instrumentach w zespołach Beltaine, Balsam oraz Balonique. Kuba jest obecnie frontmanem zespołu.
Adam Stodolski (gitara basowa, kontrabas). Adam, to również obiecujący kontrabasista grający muzykę jazzową i improwizacyjną, znany m. in. z działalności w trio 100nka.
W zespole grali: Mateusz "Maths" Sopata (perkusja). Urodzony w Sosnowcu, zamieszkały w Katowicach. Od grudnia 2006 do czerwca 2015.
Grzegorz "Hoody" Chudy (akordeon, flety, tin whistle, low whistle, wokal, łyżki, bombarda) - (2002-2018) zamieszkały w Katowicach, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Śląskim, jeden z założycieli zespołu. Zespołowy frontman, specjalista od instrumentów dętych, dyrektor artystyczny Festiwalu Muzyki Celtyckiej "Zamek" w Będzinie.
Bartłomiej Dudek (gitara basowa), zamieszkały w Sosnowcu. Absolwent Śląskiej Akademii Sztuk Pięknych. W zespole od listopada 2002 roku.
Beltain na Festiwalu Zamek Będzin 2013
Zdjęcia z koncertu zespołu Beltaine w warszawskiej tawernie Korsarz dn. 22.03.2014
Zdjęcia z koncertu zespołu Beltaine na Oskar Kolberg’s Folk Lore Festival w Warszawie dn 21.09.2015
Scena Plenerowa Centrum Kultury w Łomiankach dn. 27.06.2021
Tawerna Korsarz - Warszawa, 03.02.2023
Zespół wystąpił w składzie: Adam Romański (skrzypce), Jakub Szczygieł (whistle, flety), Jan Gałczewski (irish bouzouki, dudy gaita), Jan Kubek (tabla, darabuka, djembe, cajon, instrumenty perkusyjne), Łukasz Kulesza (gitara akustyczna), Adam Stodolski (gitara basowa), Pierre (perkusja). Koncert prowadził Jakub Szczygieł a grupa zagrałe starsze i nowe utwory instrumentalne, zapowiadając nową płytę. Dyskografia: Rockhill (2004) KONCENtRAD (2007) Triú (2010) Live (2011) Miusjik (2015) Live'15 (2016) Observer (2023)
Kompilacje: The Witcher (2007, CD Projekt)
BELTAINE&COMHLAN CELTIC MOTION PROJECT to niezwykłe zderzenie irlandzkiej i bretońskiej muzyki oraz irlandzkiego tańca na żywo. Całość oparta jest na tradycyjnej muzyce celtyckiej ubranej jednak we współczesne brzmienia i aranżacje.
Boreash jest to grupa folkrockowa grająca muzykę muzykę irlandzką i szkocką w różnorodnych aranżacjach począwszy do tradycyjnej do rockowej z wstawkami jazzowymi czy też metalowymi.
Zespół został założony w Kołobrzegu w 1997 roku, przez trójkę młodych muzyków - Łukasza Maskiewicza (bodhran, wokal, tin whistle), Marcina Dąbrowicza (gitara), Patrycję Tułnowską (skrzypce). W 1998 roku do zespołu dołączył Ireneusz Misiak - basista, rok później druga skrzypaczka - Monika Beszczyńska, a zaraz po niej Marek Przewłocki grający jeszcze wtedy głównie na mandolinie. W takim składzie Boreash wykonywał przede wszystkim irlandzką muzykę tradycyjną oraz szanty. W 2001 roku do zespołu dołączyli Bartek Grudziński (perkusja) oraz Rafał Mędlewski (instrumenty klawiszowe, gitara) i brzmienie zespołu zaczęło skłaniać się w stronę celtyckiego rocka, inspirując się zespołami takimi jak Dervish, Solas, Altan i Lunasa. Kolejny rok przyniósł zmianę składu. Z grupy odeszli Monika Beszczyńska i Marcin Dąbrowicz. Pojawił się natomiast Wojtek Kucharski, grający na gitarach.
W tym składzie powstała debiutancka płyta Boreash - "Celtica". Repertuar powstał na potrzeby show tanecznego opartego na muzyce celtyckiej. W owym programie, nazywającym się właśnie "Celtica Show". brały udział tancerki z grupy Elphin. Na uwagę zwracają odważne aranżacje, dla przykładu w piosence "Star of The County Down" trzecia zwrotka wykonana została w sposób death metalowy, z charakterystycznym lekkim growlingiem. Kolejne koncerty, zarówno na niewielkich imprezach, jak i na dużych festiwalach przyspożyły grupie spore grono zwolenników. Album został nominowany do nagrody Akademii Fryderyków w 2002 roku w kategorii folk. W kwietniu 2017 roku, po 10 latach od ostatniego koncertu zespół wznowił działalność. Po latach ciszy i nieobecności na rynku powracają z doświadczeniami różnych gatunków muzycznych i z nowym materiałem.
Obecnie Boreasha tworzą: Justyna Wołoch - skrzypce Patrycja Tułnowska - skrzypce Grzegorz Wypych - mandolina, gitary Wojciech Kucharski - gitary Ireneusz Misiak - bas Rafał Mędlewski - instrumenty klawiszowe, gitara Bartek Grudziński - perkusja
Dyskografia: Celtica show (2002) Celtic dreams (2007)
Carrantouhill, to najbardziej znany w Polsce zespoł, wykonujący muzykę celtycką. Zespół pochodzi ze Śląska i od 1987 roku nieprzerwanie promuje klimaty irlandzkie. Wykonuje zarówno tradycyjną muzykę celtycką, jak i własne aranżacje oparte na irlandzkich nutach. Wykorzystują, zarówno tradycyjne instrumentarium (skrzypce, dudy, bouzouki, cittern, bodhran, flety, tin whistles, akordeon, mandolina, gitara akustyczna) oraz instrumenty perkusyjne, klawiszowe i gitarę basową. Utwory są głównie instrumentalne, lecz często pojawia się wokal w postaci zaproszonych gości, znanych postaci z polskiej sceny rockowej, jazzowej i folkowej. Carrantuohill realizował wspólne projekty z takimi artystami jak Anna Maria Jopek, Anita Lipnicka, Stanisław Sojka, Urszula Dudziak, Wojciech Karolak, Krzysztof Ścierański i wielu innych.
Historia
Początek
Założyciele grupy Carrantouhil poznali się w Technikum budowlanym w Rybniku (im, WI Lenina) w 1978 roku. Zbyszek Seyda urodził się 30 kwietnia 1963 w Czerwieńsku nad Wisłą a w wieku 13 lat otrzymał pierwszą gitarę i zaczął się na niej sam uczyć. Adam Drewniok, urodzony 3 listopada 1963 r. w Rybniku, trafił do tej samej klasy a na gitarze zaczynał, również w wieku 13 lat. Wraz z nimi w tej samej klasie uczył się Erwin Jaworudzki. Zbyszek z Erwinem lubią wędrówki górskie. Przemierzając szlaki śpiewali piosenki do tekstów Nowrida, Gałczyńskiego, Stachury. Pisali swoje teksty. Występują na uroczystościach szkolnych.
Dołącza do nich Dariusz Sojka. Darek urodził się 10 stycznia 1964 r. w Żorach. Edukację muzyczną zaczął od nauki gry na akordeonie. Od III klasy szkoły podstawowej do I klasy Technikum Budowlanego uczęszczał na lekcje fortepianu do Ogniska Muzycznego w Żorach. Będąc w szkole średniej i będąc rozkochanym w jazzie rozpoczął naukę gry na saksofonie w Szkole Muzycznej II stopnia w Rybniku. W tym czasie wraz ze Zbigniewem Seydą i Adamem Drewniokiem założyli formację poezji śpiewanej “Eryś Group” (nazwana tak na cześć kolegi Erwina), która uczestnicząc w wielu przeglądach szkolnych i lokalnych, otrzymała m.in.: I miejsce w Wojewódzkim Konkursie Poezji Śpiewanej w Katowicach. W tej grupie grają również Irena Tragarz i Jacek Nowak.
Po maturze trójka Zbyszek Seyda, Adam Drewniok i Darek Sojka postanawiają pociągnąć dalej swoją pasję muzyczną. Dariusz grał w tym czasie w kilku formacjach jednocześnie, między innymi wraz z Tomkiem Szwedem, znanym muzykiem polskiej sceny country.
W Żorach rozwinęła się w tym czasie formacja Miondze, gdzie na skrzypcach grał Bogdan Wita. Miondze powstał jako formacja szantowa, zbudowana na bazie szkolnego kręgu przyjaciół, z Liceum im. Karola Miarki w Żorach.
Eryś Group (Adam, Zbyszek i Darek) w 1985 roku znalazł się wśród wyróżnionych na Ogólnopolskim Przeglądzie Poezji Śpiewanej w Katowicach, co zaowocowało pierwszymi nagraniami na falach rozgłośni katowickiej Polskiego Radia (1986), w audycji red. Macieja Szczawińskiego. W 1987 roku w żorskim MDK grupa młodych animatorów kultury zorganizowała pierwszy festiwal „Sari ’87”. Miondze w tym czasie występował z Darkiem Sojką, który na festiwalu wystąpił w obu zespołach. Atmosfera była tak wspaniała, że spośród publiczności festiwalu zawiązał się zespół Dno, z utalentowanym skrzypkiem Maciejem Paszkiem w składzie. Wtedy to liderzy Eryś Group zafascynowane celtycką melodią Kwartetu Jorgi (polski zespół folkowy powstały na początku lat 80), zaakceptowały pomysł Darka Sojki, by nową nazwę wziąć od najwyższej góry Zielonej Wyspy. Niebawem dołączył Bogdan Wita, a w ślad za nim podążył Maciej Paszek.
Pierwsze występy odbywały się w niewielkich salach kameralnych wnętrz muzeów, bibliotek, domów kultury. Skromną publiczność przyciągała oryginalna melodyką na bazie celtyckich nut.
W listopadzie i grudniu 1988 roku PR Katowice emitowało na swojej antenie audycje Anny Herman z cyklu „Moje muzyczne pasje” z zespołem Carrantuohill w roli głównej. Przez przypadek usłyszał ich znany już w Polsce muzyk country Tomasz Szwed. Tak rozpoczęła się owocna współpraca obu formacji i wejście na szerszą scenę, z czego najwięcej „skorzystał” Darek – przez jakiś czas etatowy członek zespołu Szweda.
Rok 1991 zaczął przynosić nieoczekiwane zmiany. Polska stawała się powoli krajem demokratycznym, co miało swoje przełożenie na sferę kultury, w tym muzyki. Pojawiło się też pewne ryzyko rozbicia personalnego młodego niescementowanego jeszcze do końca zespołu. Darek zapraszany przez Tomka Szweda był tam lepiej wynagradzany. Kończący studia Bogdan Wita dodatkowo grał i śpiewał w zespole Granum, m.in. na festiwalach „Sacro Song” w Katowicach i „Cantate Deo” w Gliwicach (festiwale pieśni i muzuki religijnej). Maciek Paszek i Darek Sojka wystąpili obok Tomka Szweda na „Pikniku Country ’91” w Mrągowie. Potrzebny był jakiś integracyjny akcent – najlepiej wspólny sukces. Taką rolę spełniło pierwsze wydawnictwo autorstwa Carrantuohill oraz nieco szalony wyjazd za zachodnią granicę Polski. Na rynku pojawia się pierwsza kaseta z nagraniami zespołu, pod tytułem „Magic of Celtic Rings”, wydana dzięki pomocy firmy turystycznej „Atlas” z Żor. 19 utworów zostało nagranych w studiu Radia Katowice. Grupa pokazuje się szerszej publiczności, biorac udział w rockowym festiwalu w Jarocinie.
Z nagrań dokonanych dla opolskiej rozgłośni Polskiego Radia, w listopadzie 1991 i kwietniu 1992 roku, powstaje druga kaseta zatytułowana „Waiting for Ireland”.
Kierunkiem pierwszych wyjazdów zagranicznych była Belgii i Niemcy. W Hamburgu grali w Shamrock Irish Pub. Efektem tych wyjazdów było, między innymi, przestawienie Adama Drewnioka na gitarę basową.
W sierpniu 1992 roku, po ślubie Marioli i Bogdana Witów Carrantouhill wyruszył za granicę ponownie, tym razem do krajów Beneluksu, Francji i Niemiec. Do Niemiec wrócili w grudniu, grając w Hamburgu i Hanowerze. Pierwsze dwa tygodnie sierpnia 1993 roku – znów Belgia.
W 1993 roku ukazuje się pierwsza płyta "Irish Dreams", zawierająca najciekawsze utwory z wydanych wcześniej kaset. W większości są to utwory taneczne i instrumentalne opracowania ballad
Z końcem 1993 roku wydano kasetę "Merry Christmas". Kaseta świąteczna, wydana jednorazowo, w niskim nakładzie, będąca niejako prezentem na okres świąteczny. Materiał ten został wykorzystany dodatkowo na płycie “Dziesięć”, jako podsumowanie dziesięcioletniej działalności zespołu.
W sierpniu 1993 roku podczas występu w ramach promocji Guinnessa w Irish Pubie na Miodowej w Warszawie zespół poznaje muzyka i organizatora Boba Balesa, pół Irlandczyka, pół Szkota mieszkającego w Niemczech. Nawiązują z nim ścisła współpracę. Wynikiem współpracy z Bobem jest nowa płyta „Rocky Road To Dublin”, nagrana w studio Polskiego Radia w Opolu, jesienią 1993 roku. W nagraniach uczestniczy Bob Bales na bouzuki, bodhranie oraz śpiewając. Z inicjatywy Boba zespół wyjeżdża do Moskwy i Berlina, a następnie w maju ponownie do Niemiec.
W dniach 5 do 20 lipca 1994 roku odbywa się pierwsza wyprawa do Irlandii, której głównym celem były warsztaty muzyczne „South Sligo Summer School”, z udziałem znawców i wykonawców celtyckiej muzyki. Dla zespołu innym ważnym celem była wycieczka na szczyt Carrantuohill.
Do Irlandii wracali kolejno w latach 1997, 1999 i 2004 roku koncertując m.in. na jednym z największych irlandzkich festiwali - "Cork Folk Festival" oraz w słynnym "Fox`s Pub" czy też w "St.Anns Church" w Dublinie.
W 1995 roku Jurek Owsiak, prezenter muzyczny i organizator zaprosił zespół na pierwszy „Przystanek Woodstock”, jeden z ważniejszych festiwali rockowych w Polsce. Po raz pierwszy festiwal odbył się w Czymanowie nad Jeziorem Żarnowieckim, w lipcu 1995 roku. Udział wzięło ok. 30 tysięcy uczestników, a oprócz Carrantouhill wystąpiły tam bardzo znani polscy wykonawcy. Impreza odbywa się do dzisiaj a zespół gościł na prawie wszystkich edycjach.
Nagrań do kolejnego wydawnictwa dokonano, również, w studio Radia Opole w maju 1995 roku. Krążek o nazwie „Speed Celts” zawiera żywiołowe aranżacje tradycyjnych irlandzkich melodii z wyraźnie słyszalnym słowiańskim duchem.
W 1996 roku ukazuje się album koncertowy „Na Żywca”, do którego materiał został zarejestrowany podczas jednego z najlepszych koncertów zespołu w Filharmonii opolskiej.
Podczas prologu muzycznego „Salonu Literackiego” w katowickiej Koszutce, zespół zawarł znajomość z jednym z najbardziej znanych współczesnych poetów polskich, Ernestem Bryllem. Ernest Bryll był, w latach 1991-1995, ambasadorem Irlandii. Ta znajomość zapoczątkowała trwałą współpracę.
Po 10 latach
W 1997 roku Carrantouhill zatrudnił w zespole perkusistę Marka Sochackiego. Marek, zafascynowany perkusją od dzieciństwa, muzyczny samouk, związany był wcześniej muzyką jazzową. Propozycja współpracy z zespołem sprawiła, że na stałe związał się z muzyką irlandzką. Zespół, natomiast, doszedł do wniosku, już wcześniej, że instrumenty perkusyjne wzbogacą ich muzykę.
W maju 1997 roku odbyła się druga wyprawa do Irlandii a w lipcu grupa uczestniczyła na festiwalu muzyki folkowej w pobliskiej Łomnej w Czechach, o nazwie „Dolni Lomna Festival, Festival na Pomezi”.
W lutym 1998 roku ukazuje się płyta "Dziesięć" podsumowująca dziesięcioletnią działalność zespołu. Oprócz ścieżki muzycznej, na której znajdują się wybrane utwory z całej dotychczasowej dyskografii zespołu, znajduje się tu część multimedialna będąca fotograficznym podsumowaniem istnienia grupy oraz dokumentacją z wyprawy zespołu do Irlandii wspólnie z ekipą filmową Jurka Owsiaka, która miała miejsce w maju 1997 roku. Dodatkowo część multimedialna wzbogacona jest o 2 teledyski powstałe w wyniku wspomnianej wyprawy do Irlandii.
Gdy w 1998 roku przyjaciele polskiego noblisty Czesława Miłosza, postanowili zorganizować kilkudniowy festiwal na cześć poety, to sam Miłosz wymienił zespół Carrantouhill. "The Internationl Czeslaw Miłosz Festival" w Claremont McKenna College uświetniła plejada znakomitości ze świata literatury z całego świata. Członkowie zespołu, przy okazji, zwiedzili najciekawsze miejsca zachodniego wybrzeża. Byli w Hollywood, ich hotel mieścił się przy słynnej "U.S. Route 66" i odwiedzili klub "Whisky a Go Go", gdzie zaczynał zespół The Doors. Festiwal odbył się pod koniec kwietnia.
W marcu 1999 roku zespół pojawia się na antenie radiowej "Trójki" w towarzystwie Ewy Bem i Roberta Kasprzyckiego.
Na początku września 1999 roku jeszcze jeden wyjazd na wyspy. Na trasie znalazły się Cork, Dublin, Belfast, Liverpool ze słynnym klubem The Cavern, gdzie zaczynali The Beatles. Uczestniczyli w XX Festiwalu Tradycyjnej muzyki Irlandzkiej w Cork. Wystąpili w kultowym pubie Johnnie Fox's Pub w Dublinie.
Nowa płyta „Between” została nagrana pod koniec 1999 roku w gościnnym studio Radia Opole a ukazała się tuż przed dniem Św. Patryka w roku następnym. Płyta jest udanym rozwinięciem ich wcześniejszej twórczości. Własne utwory oparte na celtyckiej nucie zastąpiły dotychczasowe stylizacje. Na płycie, w śpiewanych przerywnikach, występuje właściciel poznańskiego pubu „O'Morgan's Irish Pub” Ollie Morgan, a w jego pubie rozpoczęła się promocja płyty. Na występie w tym pubie gościł ambasador Irlandii Patrick McCabe. W pięknych, nostalgicznych balladach udział wziął opolski kwartet smyczkowy Quodlibet.
Carrantouhill rozpoczął współpracę z profesjonalnym zespołem tańca irlandzkiego Clanrye Dancers, opracowując wspólny program muzyczno-taneczny.
W drugiej połowie 2001 Carrantouhill wziął udział w nagraniach do filmu "Duch Gór" Rafała Lipki. Ten niskobudżetowy film, „zjechany” przez krytykę nigdy nie trafił do kinowej dystrybucji. Muzyka zespołu Carrantuohill jest na pewno plusem dla tej, osadzonej w średniowieczu ballady. Film ukazał się w 2004 roku pod nazwą "Serce Gór".
Próby nowego, bardziej popularnego podejścia do prezentacji swojej muzyki pojawiły się na festiwalu "Sari 2002", gdzie, obok zespołu, pojawili sie wokaliści: Kuba Badach, Robert Kasprzycki, Anna Chwieduk, Anita Lipnicka.
Po 15 latach
Swój jubileusz 15-to lecia zespół obchodził w Teatrze Ziemii Rybnickiej. W 2002 roku powstała też płyta „Inis”, będąca kontynuacją pomysłu z „Between”, to znaczy, zagranie irlandzkich melodii z zaproszonymi gośćmi. Są wśród nich gwiazdy znane z rodzimych list przebojów: Stanisław Sojka, Anna Maria Jopek, Anita Lipnicka, Fiolka Najdenowicz, Paweł Kukiz, Anna Chwieduk, Kuba Badach i Robert Kasprzycki. Znane irlandzkie przeboje zostały przetłumaczone na język polski. Wiekszość liryków na płycie jest autorstwa Ernesta Brylla. Anita Lipnicka sama napisała tekst zatytułowany „Modlitwa o miłość” (do „Foggy Dew”), Robert Kasprzycki zaś zaśpiewał „Dziwnie tak” z tekstem Zbyszka Sejdy („Dirty Old Town”), a w „Zaproszeniu” („The Merry Muses of Caledonia”) śpiewanym przez Anne Chwieduk wykorzystano wiersz Leopolda Staffa. „Zielony król” w wykonaniu Anny Marii Jopek („Mo Ghile Mear” na płycie The Chieftains śpiewał to Sting) to piosenka która otwiera płytę. Koncerty promujące nowy krążek odbyły się „w okolicach” Dnia Świętego Patryka. W sobotę 15 marca 2003 roku w katowickim Górnośląskim Centrum Kultury pojawił się Irlandczyk Ollie Morgan (poznany już wcześniej – śpiewający na Between – właściciel sieci irlandzkich pubów w Polsce, dziś już nieżyjący) i warszawska formacja taneczna Reelandia. Kulminacja promocji Inis miała miejsce dwa dni później w Warszawie, w Sali Kongresowej PKiN. Przez scenę przewinęło się 34 wykonawców, z Anitą Lipnicką, Fiolką, Pawłem Kukizem i Robertem Kasprzyckim. W rankingu Best of 2003 Celtic Connections Radio Show (USA) nieznani dotąd Polacy zajęli 17 miejsce wśród dwustu kandydatów.
W kwietniu 2004 roku doszło do czwartej z kolei wyprawy do Anglii i Irlandii. W planie był m.in. Londyn i Dublin. Irish Polish Society (Towarzystwo Irlandzko–Polskie) w Dublinie obchodziło swój jubileusz 25 lat. Zespół wystąpił we wnętrzach kościoła anglikańskiego St Ann’s Church w Dublinie, w zamku Kinnitty, w Busker Brownes Pub w Galway oraz w ramach „Cork Folk Festiwal”. W Galway muzycy odwiedzili Henry’ego McCullougha, znanego północnoirlandzkiego muzyka, współpracującego m.in. z Paulem McCartney’em, Joe Cockerem i Pink Floydami. Henry McCullough występował w 1998 roku w Polsce z lokalnymi muzykami i nagrał tutaj płytę „Blue Sunset”. Z Irlandii grupa wyruszyła do Francji. W Rochetaillee koło St Etienne miał miejsce doroczny festiwal „Roches de Celtiques”. Prasa miejscowa pisała, iż Polaków uznano za najlepszy z występujących zespołów. Kolejnym występem było uczestnictwo w wielogatunkowym muzycznie festiwalu „Colours of Ostrava” z udziałem wykonawców z całego świata. Wystąpili m.in. Bob Geldof & The Bobkatz, a ponadto urodzona w Belgii Brytyjka arabskiego pochodzenia – Natacha Atlas i Francuz o algierskich korzeniach Rachid Taha.
W 2005 roku wydana została szczególna płyta zespołu o tytule „Session, Natural Irish & Jazz”. Album jest połączeniem muzyki irlandzkiej z najlepszym polskim jazzem. Jest to rejestracja koncertu, który odbył się w styczniu 2005 roku w Muzycznej Owczarni w Jaworkach. W nagraniu uczestniczą największe gwiazdy polskiej sceny jazzowej, saksofonista Tomasz Szukalski, wokalistka Urszula Dudziak, Wojciech Karolak na organach Hammonda, gitarzysta basowy Krzysztof Ścierański, wibrafonista Bernard Maseli oraz katowicki pianista Robert Czech. Z tego wydarzenia powstało również i inne wydanie. Wydawnictwo "Ferment" wydało "Irish Jazz & Irish Ferment", 2 płytowy album, będący kompilacją utworów zespołu Carrantuohill. Pierwsza, zatytułowana "Irish ferment", zawiera 15 standardów irlandzkiego folku. Druga - "Irishjazz", to zapis tego samego koncertu. Muzyczna Owczarnia jest jedynym w swoim rodzaju Domem Pracy Twórczej założonym przez plastyka Wieńczysława Kołodziejskiego i jego przyjaciół w Jaworkach koło Szczawnicy. W zaadaptowanej i zmodernizowanej starej owczarni od 1999 roku występują tu znane zespoły i muzycy prezentujący różne gatunki muzyczne. Od 2004 roku w Muzycznej Owczarni odbywa się ponad 100 koncertów rocznie. O ile płyty wydane przez “Ferment” zostały tylko nominowane do nagrody Fryderyk za 2005 rok w kategorii album roku etno/folk/muzyka świata, to rok później „Session - Natural Irish & Jazz” taką nagrodę otrzymało. Przedstawiciele zespołu odebrali nagrodę na gali w „Centrum Artystycznym Fabryka Trzciny”.
18 listopada 2006 roku odbył się Jubileuszowy XV koncert "Serce za serce". Koncert miał miejsce w Teatrze Nowym w Zabrzu i zapisał się jako widowisko muzyczno - taneczne o znaczącym tytule "Touch of Ireland". "Touch of Ireland" powstało w oparciu o wieloletnie doświadczenia artystyczne znakomitej grupy Carrantuohill oraz dynamiczej i barwnej formacji tanecznej Reelandia. Koncert został zorganizowany przy współpracy Agencji CELT z Fundacją Rozwoju Kardiochirurgii w Zabrzu. Efektem tego wydarzenia jest płyta DVD (oraz CD) pod tym samym tytułem. Widowisko to wciąż gości na scenach, ostatnio z grupą taneczną The Treblers. W maju 2007 roku Carrantouhill dorobił się własnego, profesjonalnego studia nagrań, które powstało obok domu Bogdana Wity w Żorach, w przebudowanej stodole.
21 czerwca 2008 roku w kościele Św. Jerzego w Redułtowach (miasto w aglomeracji śląskiej, graniczące z Rybnikiem) miało miejsce wyjątkowe wydarzenie. Miejscowy ksiądz Bogdan Rek, zaprzyjaźniony z zespołem ksiądz i znany z niezwykłych pomysłów muzycznych, zaproponował zespołowi zagranie koncertu o wschodzie słońca z towarzyszeniem wokalistki kochającej klimaty celtyckie i mającej w swym repertuarze piosenki Loreeny McKennitt. "Koncert o świcie" miał rozpocząć się o godzinie czwartej rano a wokalistką była Katarzyna Sobek. Maciej Paszek i Marek Sochacki akompaniowali wcześniej wokalistce w jednym z konkursów młodych talentów jako muzycy sesyjni. Koncert niezwykły, o niezwykłej porze, we wnętrzach kościoła wzbudził duże zainteresowanie publiczności.
21 marca 2009 roku odbyła się pierwsza edycja Zielonej Wyspy Śląsk, ekologiczno-artystycznego przedsięwzięcia, którego gospodarzem stał się Carrantouhill. Po zasadzeniu 200 drzew w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie na scenie zaprezentowali się Carrantouhill wraz z zaproszonymi artystami. Z irlandzkim repertuarem wystąpiła Orkiestra Dęta KWK Chwałowice, zespół Dżem oraz balet Zespołu Pieśni i Tańca Śląsk, który perfekcyjnie opanował taniec irlandzki. Poza wymienionymi gośćmi na scenie zagrali także artyści już wcześniej występujący z zespołem Carrantuohill: Kasia Sobek, Robert Kasprzycki, Paweł Kukiz, Pipes & Drums, Reelandia, Celtic Senses. Całość przeplatana była poezja irlandzka prezentowana przez Ernesta Brylla.
21 listopada 2009 roku zespół wystąpił z Kasią Sobek w bazylice Wniebowzięcia NMP w Rudach Wielkich, w scenerii gotyckich murów w towarzystwie harfistki Anny Faber, wokalistki Katarzyny Sobek a recytując wiersze, wystąpiła z nimi Anna Dymna. Podczas koncertu, zarejestrowanego w Pocysterskim Zespole Pałacowo-Klasztornym w Rudach, muzykom udało się stworzyć niecodzienną atmosferę. Z tego wydarzenia powstał dwupłytowy album „Celtic Dream”, wydany w formie DVD i CD, którego premiera odbyła się 23 czerwca 2010 roku, w „Noc Świętojańską” na molo w Sopocie. Pierwsze spotkanie zespołu z Anną Faber miało miejsce podczas koncertu w jednym z Warszawskich pubów. Było to spotkanie towarzyskie, podczas którego zespół i Anna wyrazili chęć współpracy. „Celtic Dream” funkcjonuje od tego czasu jako oddzielny projekt artystyczny.
W połowie stycznia 2011 roku płyta „Inis” uzyskała status „Złotej”, natomiast rok później Związek Producentów Audio–Video przyznał status „Platynowej Płyty” dla „Session, Natural Irish & Jazz”.
25 lat
Carrantuohill świętuje swoje 25-lecie. Grupa wystąpiła w radiowej Trójce wraz z Eleanor McEvoy. Koncert odbył się 18 marca 2012 roku Muzycznym Studiu Polskiego Radia im. Agnieszki Osieckiej. Eleanor McEvoy jest wokalistką, kompozytorką, autorką tekstów. Wśród jej kompozycji znajdują się takie przeboje, jak „Sophie”, „A Glass Unkissed” czy „Whisper A Prayer To The Moon”.
W ramach obchodów Dni Województwa Śląskiego, które pod hasłem "Śląskie. Serce Europy" odbył się koncert zespołu Carrantouhill i jednej z najlepszych na świecie orkiestr dętych, pochodzącą z Rumunii, Fanfare Ciocărlia. "Celtic Balkan Power Project" - tak brzmi pełna nazwa tej fuzji, to zestawienie dwóch odległych światów: celtyckich i cygańskich dźwięków. Pierwszy koncert z tego cyklu odbył się 12 maja 2012 roku na Kampusie Uniwersyteckim w Rybniku. W sierpniu zagrali w tym zestawieniu na Przystanku Woodstock w Kostrzyniu nad Odrą. Fanfare Ciocărlia, to orkiestra dęta pochodząca ze wsi Zece Prăjini w północno-wschodniej Rumunii. Członkowie zespołu zaczynali od grania na weselach i chrztach w pobliskich wioskach. Fanfare to francuskie słowo, które przeszło do języka rumuńskiego i określa orkiestrę dętą, zaś Ciocărlia to rumuńskie słowo określające skowronka.
Z okazji swojego jubileuszu, grupa wydaje dwupłytowy album „25”, gdzie jeden krążej to nagrania studyjne a druga, to, wspomniany wcześniej, koncert radiowy. Na płycie studyjnej znajdują się tradycyjne melodie irlandzkie w bardzo nowatorskim opracowaniu, a ponadto wiele nowych, autorskich kompozycji. Na płycie „na żywo” z koncertu w Studiu im. Agnieszki Osieckiej Programu 3 Polskiego Radia w dniu 18 marca 2012, oprócz Eleanor McEvoy wystepują: Maciej Balcar, Anna Faber, Robert Kasprzycki i zespół Banana Boat. Płyta oficjalnie trafiła do dystrybucji 22 października 2012.
W tym też roku zespół rozpoczął współpracę z młodziutką Anią Buczkowską, która sama zgłosiła się do zespołu z propozycją wspólnego wykonania kilku utworów. Ciekawa, miękka barwa głosu, pasowała do irlandzkiego repertuaru i Ania, choć nieoficjalnie, stała się siódmym członkiem zespołu. W 2012 Ania była jeszcze uczennicą Liceum w Katowicach, lecz już z dużym doświadczeniem na scenie. Od najmłodszych lat śpiewała i tańczyła w zespole „Słoneczni” w katowickim Pałacu Młodzieży. Jej przygoda ze sceną zaczęła się od telewizyjnego programu „Od przedszkola do Opola” w edycji z Golec uOrkiestra. Brała udział w programach muzycznych np. "Bitwa na głosy" (program o formule „talent show”). W roku 2010 została zaproszona przez Majkę Jeżowską do udziału w akcji charytatywnej na rzecz dzieci chorych na nowotwory. Gra w musicalu „Oliver!” w Teatrze Rozrywki w Chorzowie.
21 marca 2013 roku odbył się piaty już finał „Zielonej Wyspy Śląsk”. Tym razem razem z grupą wystąpili m.in. Stanisław Soyka, Marcin Wyrostek, Anna Buczkowska i Ireneusz Krosny. Ponadto formacja taneczna Salake wespół z Carrantuohill zaprezentowały wyjątkowe przedstawienie oparte na muzyce i tańcu irlandzkim. Z formacją Salake grupa opracowała w 2010 roku widowisko taneczno-muzyczne Fire Dance, która jest, opowiedzaną tańcem i muzyką, własną wersja bajki o Kopciuszku. Z.F.T. SALAKE to utytułowany i uznany na świecie zespół taneczny, który istnieje od 1990 roku. Łączy taniec irlandzki z innymi gatunkami tworząc niezwykłe dziecięce show taneczne. Jest wielokrotnym laureatem nagród Grand Prix i tytułu Mistrza Polski.
Na kolejnej, szóstej już edycji „Zielonej Wyspy Śląsk” Dom Muzyki i Tańca w Zabrzu gościł, oprócz Carrantouhill, m.in.: Mieczysława Szcześniaka, kabaret Hrabi, orkiestrę Big Silesian Band pod dyr. Joachima Krzyka, chór młodzieżowy Voce Segreto pod dyrekcją Andrzeja Marcińca oraz formację Salake. Grupa wystąpiła także na dużej scenie Przystanku Woodstock 2014 z Eleonor McEvoy.
W dniu Św. Patryka, 17 marca 2017 zespół rozpoczął obchody swojego trzydziestolecia. Carrantuohill wystąpił w Warszawie dwukrotnie - najpierw w niedzielę 19 marca w Studiu Radiowej Trójki (19 marca), a następnie w Teatrze Roma (21 marca). W Romie zaprezentowany został spektakl "Touch of Ireland - The Storm" z udziałem zespołu tanecznego Treblers.
Z okazji 30-lecia zespołu Carrantuohill wydał nowa płytę Zielona Droga, która ukazała się w marcu 2017 roku. Na albumie znalazły się przeboje formacji Dwa plus jeden – „Iść w stronę słońca” i „Chodź pomaluj mój świat”, w bardzo skocznej, celtyckiej, żywiołowej aranżacji a poza nimi tradycyjne piosenki i utwory instrumentalne.
11 września 2020 roku ukazał się album „Vintage”. Album został nagrany z gościnnym udziałem Maćka Balcara, wokality zespołu Dżem, z którym muzycy Carrantuohill wspólnie sięgnęli po największe przeboje lat 60.-80. Oczywiście prezentując je w zupełnie nowym, folkowo-bluesowym, opracowaniu.
*Historia w opraciu o cykl artykułów z gazety "Tygodnik Rybnicki" z 2012 i 2013 roku autorstwa Stefana Smołki.
Skład zespołu: Adam Drewniok - gitara basowa Zbigniew Seyda - bouzouki, cytra, mandolina, gitara akustyczna Marek Sochacki - instrumenty perkusyjne i klawiszowe Dariusz Sojka - akordeon, uilleann pipes, flety, tin whistles, bodhran Maciej Paszek - skrzypce Bogdan Wita - gitara akustyczna Anna Buczkowska - śpiew
Dyskografia: 1991 Magic of Celtic Rings - kaseta 1992 Waiting for Ireland - kaseta 1993 Irish Dreams 1993 Merry Christmas - kaseta 1994 Rocky Road to Dublin 1995 Speed Celts 1996 Na Żywca 1998 Dziesięć 1987-1997 2000 Between 2002 Inis 2005 SESSION natural irish & jazz 2007 Touch of Ireland (DVD) 2010 Celtic Dream (CD i DVD) 2012 25 (2 CD) 2017 Zielona Droga 2020 Vintage
Zdjęcia z koncertu zespołu Carrantouhill, 14.11.2015 Hybrydy, Warszawa
Zdjęcia z koncertu zespołu Carrantouhill na Piątym Warszawskim Festiwalu Szantowym - Port Wola, 11 Wrzesień 2016 2016, Warszawa
Cotton Cat - warszawski zespół, w którego repertuarze można znaleźć zarówno tradycyjne piosenki irlandzkie i szkockie, folk amerykański jak i balladę poetycką. Są autorami i wykonawcami wielu własnych kompozycji.
Zespół został założony w połowie lat 90-tych przez małżeństwo Anetę i Kubę Michalskich. Pierwsza płyta "Sunrise over Bishops Avenue", nagrana w 1995 roku, to głównie, śpiewany po angielsku, amerykański folk, a raczej folk-rock z evergreenem "Amazing Grace". Głos Anety przypomina w barwie trochę głos Joan Baez a trochę Loreeny McKennit. Płyta nagrana została z udziałem m.in. Michała Grymuzy (gitara) i "Kciuka" (bas). Na wydanym w 1997 roku "Oku ciszy", pojawia się więcej balladowych kompozycji w przebojową piosenką "Elaine". W składzie grupy pojawił się, obecny już wcześniej na koncertach gitarzysta Piotr Szewczenko. Kolejne dwa albumy nagrane zostały z udziałem m.in. basisty i flecisty Wojciecha Sobolewskiego, grającego z "Cotton Cat" do 2003 r. Materiał, który znalazł się na tych płytach, to w połowie tradycyjne piosenki irlandzkie i szkockie, a w połowie autorskie ballady Anety i Kuby, nawiązujące także do motywów celtyckich. Piąta płyta "Shenandoah", promowana była na koncertach w 2009 roku, lecz więcej informacji na jej temat nie mozna znaleźć.
W ostatnich czasach zespół występuje jako duet, najczęściej w kameralnych salach klubowych. Często akompaniuje im Piotr Szewczenko.
Zespół występował m.in. na Festiwalu Celtyckim w Dowspudzie i Dniach Świętego Patryka w teatrze Rampa.
JRM - Jig Reel Maniacs istnieje od 1990 roku i grają muzykę określaną mianem celtic fusion. Grupa łączy ludowe nuty krain celtyckich z nowoczesnymi aranżacjami nawiązującymi do różnych trendów. JRM inspiruje celtycka spuścizna muzyczna, a zespołowe interpretacje standardów celtyckich i kompozycje własne, stanowią mieszankę swobodnie przekraczającą granice stylów, łamiącą konwencje brzmieniowe i harmoniczne - to szeroko rozumiany nurt Word Music oparty na tradycyjnej melodyce celtyckiej z elementami muzyki jazz, rock, reggae, funk. Zespół słynie ze świetnych koncertów, które są podstawą ich działalności, popularyzując w ten sposób szkocką i irlandzką muzykę i kulturę. W większości grają utwory instrumentalne, zdarzają się też piosenki wykonywane po angielsku, lecz również po gaelicku.
Nazwa The J.R.M. Band z 1990 roku, późniejsza JRM Band i JRM wzięła się od początkowych liter imion założycieli. Istnienie grupy zainicjowali w 1990 roku trzej muzycy: Rory Allardice (Szkot z Dundee, lektor British Council, Kierownik Studium Nauczania Języka Angielskiego przy UAM w Poznaniu), mandolina, whistle (flażolet), harmonijka ustna, śpiew, Michał Jankowski (Poznaniak, anglista, wykładowca w Instytucie Filologii Angielskiej UAM w Poznaniu), gitara akustyczna, Jacek Podbielski (Poznaniak, muzykolog, Kierownik Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu), gitara akustyczna, śpiew.
W latach 1994-1996 zespół występował w składzie: Rory Allardice, Michał Jankowski, Mariusz Graczyk (akordeon), Magdalena Niedziejko (skrzypce), Mirik Arsenian (instrumenty perkusyjne), Mariusz Sprutta (gitara basowa, śpiew). Mariusz Sprutta to wykształcony muzycznie geomorfolog, taternik jaskiniowy, alpinista, polarnik oraz himalaista. W tym składzie zespół nagrywa kasetę „In the Pub” wydaną w 1996 roku. Samo nagranie zarejestrowane zostało w Studio Nagrań Giełda w Poznaniu w grudniu 1995 podczas koncertu na żywo transmitowanego przez Radio Merkury oraz częściowo w studio po koncercie. Kaseta zawiera wybór tradycyjnych tematów celtyckich, irlandzkich oraz szkockich utworów instrumentalnych i pieśni, pełnych życia, skocznych jigów i reeli oraz nostalgicznych ballad i lovesongów, zagranych w sposób zbliżony do tradycyjnego.
W 1997 roku członkowie The J.R.M. Band rozjeżdżają się po świecie. Rory Allardice rusza do Zjednoczonych Emiratów Arabskich - gdzie zakłada zespół Next Flight Out i organizuje imprezy celtyckie. Mariusz Graczyk wyjeżdża do Hiszpani, a Mariusz Sprutta w Himalaje. Magda Niedziejko zakłada rodzinę, a Mirik Arsenian przeprowadza się do Gliwic. Michał Jankowski, ostatni z pierwotnego składu, dobiera sobie muzyków (Martin Parker - mandolina, harmonijka ustna, śpiew, Artur Gronowski - gitara basowa, Witold Wojtkowiak - perkusja, Tomasz Dolezich - skrzypce) i wystepuje na licznych imprezach w Poznaniu i w Polsce.
W 2000 roku do zespołu wracają po zagranicznych podróżach: Mariusz Graczyk i Mariusz Sprutta, a miejsce skrzypka Tomka Dolezicha zajmuje Zbyszek Rybak, skrzypek jazzowy i koncertmistrz Teatru Muzycznego w Poznaniu. Nowością w muzyce grupy jest połączenie celtyckiej harmoni z dynamicznym akompaniamentem sekcji rytmicznej. Repertuar grupy stanowią ludowe melodie i pieśni celtyckie wykonywane często w niekonwencjonalny sposób. Zespół często wykorzystuje teksty poety szkockiego Roberta Burnsa. Z nową sekcją rytmiczną ich muzyka mieści się w konwencji jazzu, rocka czy fusion. W sierpniu 2000 Martin Parker wyjeżdża z Polski do Bahrainu, a na stanowisku wokalisty i frontmana zastępuje go Wojtek Jachowski, znany ze sceny szantowej i żywiołowych występów sesyjnych w O'Morgan's Pub w Poznaniu.
Na Międzynarodowym Festiwalu Celtyckim CELT 2000 w Poznaniu The J.R.M. Band gra porywająco wspólny koncert ze szkocką grupą Búrach w Klubie Jazzowym Blue Note w Poznaniu. Po festiwalu zespół rozpoczyna współpracę z żeńskim zespołem tańca irlandzkiego Elphin z Gdańska, jednym z najlepszych zespołów tego typu porównywanym z irlandzkim Riverdance. Zespół The J.R.M Band współpracuje też z dudziarzami: Przemysławem Wawrzyniakiem i Pawłem Kobusem, harfistką - Luizą Harasim-Grzelką oraz tancerzami: Anną Niedźwiedź i Konradem Wiśniowskim.
W 2003 roku następują kolejne zmiany w składzie. Wokalista i gitarzysta Wojtek Jachowski angażuje się w karierę zawodową i koncerty własnej grupy Liquid Lunch a skrzypek Zbyszek Rybak w solowy projekt funk-jazzowy The Sound Explorer. Wojtka zastępuje wokalistka Kasia Aszyk, a skrzypce przejmuje Tomek Urban. Dodatkowo do stałego składu dołącza współpracujący z grupą od kilku lat Przemysław Wawrzyniak (dudy szkockie, flażolety, flety, bodhran i instrumenty perkusyjne).
W maju 2004 roku Przemysław Wawrzyniak, dudziarz, flecista i flażolecista, grający też na bodhranie i instrumentach perkusyjnych, wyjeżdża do Szwecji.
Przemysław Wawrzyniak wraca do zespołu po roku przerwy. W maju 2005 roku zespół obchodzi swoje piętnastolecie. Z tej okazji JRM uczestniczy w sesji fotograficznej na Dziedzińcu Różanym Centrum Kultury Zamek w Poznaniu w tle murów zamkowych i Fontanny Lwów wzorowanej na słynnej XIII-wiecznej fontannie z Pałacu Alhambra w Grenadzie. JRM występuje także w Poznani w ramach jubileuszowego XXX Jarmarku Świętojańskiego. W finałowej części koncertu JRM występuje wraz z duetem tańca irlandzkiego Emerald Dance. We wrześniu 2005 roku Kasia Aszyk wyjeżdża na stypendium do Portugalii a grupa występuje w męskim składzie. Do zespołu dołączają akordeonista Wojtek Jurgiel (akordeon guzikowy i akordeon klawiszowy), który zajmuje miejsce Mariusza Graczyka i, na krótko, pianista Romuald Andrzejewski (instrumenty klawiszowe).
W styczniu 2006 roku po półrocznej przerwie na studia w Portugalii, do zespołu powraca Kasia Aszyk. JRM występuje na przeróżnych imprezach w kraju, począwszy od XIV edycji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, poprzez Noc Burnsa, poety, pieśniarza Szkotów, celebrowaną co roku, 25 stycznia, w przypuszczalny dzień urodzin poety, obchodach Dnia Świętego Patryka i wielu innych.
W styczniu 2007 Przemysław Wawrzyniak i Wojciech Jurgiel opuszczają zespół i ruszają w podróż swoich własnych projektów muzycznych. W przyszłości będą zastepowani przez muzyków współpracujących z JRM: Krzysztofem Ryszardem Brychem (flażolety, akordeon, saksofon), Jarosławem Buczkowskim (akordeon guzikowy) i Tomaszem Ujmą (dudy szkockie). W listopadzie 2007 zespół rozpoczyna próby w studio nagrań, przygotowując materiał do wydania płyty CD. Grupa pracuje nad repertuarem i aranżacjami. Do zespołu dołączają gościnnie Diarmuid Johnson (flety irlandzkie) i Krzysztof Łangowski (gitara elektryczna, realizacja dźwięku). Krzysztof jest także realizatorem nagrań.
5 grudnia 2008 JRM zagrał w Irish Brogans Pub wspólnie z Rorym Allardicem, jednym z trzech muzyków, którzy założyli zespół JRM w 1990 roku. Rory przyleciał ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich i odwiedził Poznań. Wspólnie zagrali trzyczęściowy koncert z elementami jam session i spontanicznymi tańcami zespołu tańca irlandzkiego Celtica.
W lutym 2009 roku grupa kończy nagrania zmierzające do wydania albumu CD. Album ma tytuł „Cosa gan bhróga” (Bez butów, boso). Album zawiera ostatecznie 12 ścieżek i jest mieszanką utworów tradycyjnych, kompozycji własnych zespołu i poezji gaelickiej. JRM rusza w trasę promującą nowy album. Zanim płyta CD ukaże się w sprzedaży, krążek jest dostępny na marcowych koncertach JRM.
W styczniu 2010 roku Witold Wojtkowiak, perkusista, opuszcza grupę. Witolda Wojtkowiaka zastępuje nowy perkusista Bartek Krawczak. Zmiana personalna spowodowana jest kontuzją prawej dłoni i zaangażowaniem w karierę zawodową Witka Wojtkowiaka. Jesienią 2010 roku Diarmuid Johnson, poeta, nauczyciel języków celtyckich, który wystąpił z JRM ponad 100 razy, opuszcza grupę po trzech latach współpracy.
7 lutego 2010 roku ma miejsce premiera spektaklu „Eachtra”, wykonywanego przez zespół wspólnie z grupą taneczną Ellorien. „Eachtra” to po irlandzku „podróż”. Inicjatorami i pomysłodawcami stworzenia spektaklu byli liderzy zespołu JRM, w którym w latach 2008-2010 gościnnie występował Diarmuid Johnson, a stroną produkcyjną, scenograficzną i techniczną zajął się Mariusz Sprutta. Łącząc zainteresowania członków projektu i ich wcześniejsze doświadczenia Diarmuid wyreżyserował program, w którym równoważne są muzyka, taniec, obraz i słowo. Multimedialne sceny muzyczno-taneczne łączące elementy kultur Irlandii, Szkocji, Walii i Bretanii. Delikatne tańce w baletkach, wraz z energetycznym stepem irlandzkim, naturalnie komponują się z przezroczami krajobrazów celtyckich krain, wysp i mórz, a recytowane fragmenty poezji przesiąknięte tradycją gaelickich i bretońskich bardów harmonijnie wspierają dźwięki fletu, skrzypiec, akordeonu, saksofonu, gitar i perkusji. W następnych latach muzycy i Ellorien kontynuują pokazy swojego przedstawienia w całym kraju.
Jesienią 2011 roku zespół występuje w Piwnicy Farnej Pod Blaszanym Kurem w Poznaniu. Koncert jest nagrywany zarówno w warstwie dźwiękowej (audio) jak i wizualnej (video). Nagrania są materiałem wyjściowym pod płytę live oraz teledysk zespołu. Jig zarejestrowany podczas tego występu „Gallagher's Frolic's” zostaje zaprezentowany w listopadzie 2012 roku.
JRM, to zespół, który najlepiej się czuje na koncertach. Kolejne lata to udowadniają. Materiały z koncertów są rejestrowane i zbierane na planowaną płytę „live”. Z pewnością wyzwaniem dla grupy był występ podczas Nocy Kościołów Drewnianych w Skokach, 16.05.2014. Publiczność wypełniła niemal cały skocki kościół. Kościół świętego Mikołaja leży na Szlaku Kościołów Drewnianych wokół Puszczy Zielonka.
Rok 2015 to rok jubileuszowy dla zespołu. Zespół przedstawia z powodzeniem swoje widowisko „Eachtra” z tańcami w wykonaniu Ellorien. W koncertach uczestniczą, także, dawni członkowie grupy, Rory Dallas Allardice jak jeden z założycieli JRM oraz wokalistka Kasia Aszyk. We wrześniu 2015 roku następują zmiany w składzie. Perkusista Bartłomiej Krawczak od lata 2015 opuszcza JRM, wiążąc się z zespołem towarzyszącym Kate Ryan podczas jej koncertów w Polsce. Do stałego składu dołączają: Aleksander Brych (flety poprzeczne, falażolety i instrumenty dęte) oraz Piotr Kichler (perkusja).
We wrześniu 2016 roku skrzypek Tomasz Urban żegna się z zespołem. Grę na skrzypcach, jak również na altówce, przejmuje Natalia Rogińska. Wraz z Natalią do zespołu dołącza Jej mąż Konrad Rogiński, multi-instrumentalista, kompozytor i aranżer, specjalizujący się w grze na wszelkich instrumentach perkusyjnych oraz dętych (klasycznych i egzotycznych).
W listopadzie 2016 roku ukazuje trzecia płyta zespołu zatytułowana „Celtic Fusion - LIVE 2010-2015”. Zaprezentowane są na niej irlandzkie i szkockie jigi i reele a także pieśni, z domieszką takich gatunków jak jazz, rock, reggae i funk. Materiał, w większości, pochodzi z 18 kwietnia 2013, z koncertu w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu oraz z 21 marca 2015 z pubu Shoemaker w Kielcach.
W styczniu 2023 roku JRM wystąpił z krótką trasą kocertową zatytułowaną „Celtic Fusion with Prog Connections”, w ramach obchodów dnia Roberta Burnsa narodowego wieszcza Szkotów, szkockiego święta obchodzonego w okolicach przypuszczalnego dnia jego urodzin tj. 25 stycznia 1759. Weekendowe koncerty odbyły się w Puławach, Warszawie i Poznaniu w dniach 27, 28 i 29 stzcynia 2023. Niewątpliwa atrakcja koncertów burnsowych to obecność wyjątkowego muzyka, wirtuoza gitary, Wojciecha Hoffmanna (Turbo, Non Iron, Czerwone Gitary).
JRM w Tawernie Korsarz 20.03.2015
Nowa wieś, Gmina Michałowice, Powiat Pruszków k/Warszawy, Remiza Strażacka OSP Nowa Wieś, Celtycki Koncert z zespołem tańca irlandzkiego Ellorien i promocja płyty Celtic fusion, 20.11.2016
JRM i Wojciech Hoffmann (Heam, Turbo, Non Iron, Czerwone Gitary) w klubie Progresja, Warszawa Celtic Fusion with Prog Connections 28.01.2023
JRM w Domu Kultury "Portiernia", Ursus 22.03.2024 w składzie:Michał Jankowski (gitara akustyczna), Aleksander Brych (celtycki flet drewniany poprzeczny), Michał Mazur (dudy, flażolety, didgeridoo), Dobrochna Surma (skrzypce), Filip Wyrwa (perkusja, instrumenty perkusyjne), Mariusz Sprutta (gitary basowe, śpiew)
Dyskografia: 1996 - "In the Pub" (MP) 2009 - "Cosa Gan broga" (MP) 2016 - "Celtic Fusion" - LIVE 2010-2015 Skład: Aleksander Brych - flet drewniany poprzeczny, flażolety Michał Jankowski - gitara akustyczna Mariusz Sprutta - gitara basowa, śpiew Michał Mazur - whistles, dudy, dudaire dubh, drumla, bouzouki irlandzkie Dobrochna Surma - skrzypce Filip Wyrwa - perkusja i instrumenty perkusyjne
Muzycy, którzy występowali w JRM: Rory Allardice - Next Flight Out (1990-1997) - śpiew, mandolina, flażolety, harmonijka ustna, bodhran Jacek Podbielski (1990-1994) - śpiew, gitara Witold Wojtkowiak (1997-2009) - perkusja Bartłomiej Krawczak (2010-2015) - perkusja Mariusz Graczyk (1994-1997 i 1999-2005) - akordeon, instrumenty klawiszowe Magdalena Niedziejko (1995-1997) - skrzypce Mirik Arsenyan (1995-1997) - instrumenty perkusyjne Diarmuid Johnson (2007-2010) - flety, flażolety Martin Parker (1997-2000) - śpiew, gitara, mandolina, skrzypce Artur Gronowski (1997-1999) - gitara basowa Tomasz Dolezich (1997-1999) - skrzypce Zbigniew Rybak (2000-2003) - skrzypce Wojciech Jachowski - Liquid Lunch (2000-2003) - śpiew, gitara, flet Katarzyna Aszyk (2003-2006) - śpiew Przemysław Wawrzyniak (2004-2005, 2005-2006) - dudy szkockie, flety i flażolety, bodhran oraz instrumenty perkusyjne Wojciech Jurgiel (2005-2006) - akordeon guzikowy, akordeon klawiszowy Tomasz Urban (2003-2016) - skrzypce Konrad Rogiński (2016-2017) - konga, cajón, darabuka, perkusjonalia Natalia Rogińska (2016-2018) - skrzypce, altówka
Współpraca muzyczna: Krzysztof Ryszard Brych - saksofony, flażolety, akordeon, dudy, harmonijka ustna, pianino elektryczne, instrumenty klawiszowe Maciej Czarnecki - perkusja Krzysztof Łangowski - gitara elektryczna Julia Owczarek - skrzypce Robert Carranza Agaciński - perkusja i perkusjonalia Artur Grudziński - pianino, instrumenty klawiszowe Maksymilian Mińczykowski - perkusja Marek Wawrzyniak - perkusja
Grupa Shamrock, powstała w Suwałkach we wrześniu 1995 roku, po wyprawie do Irlandii, jako emocjonalny efekt piękna Zielonej Wyspy. Zespół działa przy Regionalnym Ośrodku Kultury i Sztuki w Suwałkach. Grają folklor irlandzki, ale sięgają też po utwory ludowe. Utwory w autorskich aranżacjach czasem brzmią bardzo po słowiańsku, czasem jak z irlandzkiego pubu a czasem są całkiem rockowe. Nazwa zespołu, to trójlistna koniczyna, symbol Irlandii.
Zespół założył basista Bernard Bogdan, który w latach 1985-89 działał w Haron Blues Band. Zespół nie odniósł większych sukcesów, ale stał się wylęgarnią artystów, znanych później na suwalskiej scenie muzycznej i to, bynajmniej nie tylko bluesowej. W tej blusowej formacji grał również Bogdan Topolski, który dołączył do zespołu w latach 2004-2009.
Latem `96 członkowie zespołu gościli w Szkocji i Irlandii, gdzie brali udział w festiwalu muzyki celtyckiej w Sligo. Członkowie zespołu brali udział w sesjach muzycznych w pubach irlandzkich.
Grupa zaczyna się pojawiać na krajowych festiwalach folkowych, m. in.:Euro Folk 2000 - Sanok, Dowspuda `96 - 2000, Celt 2000 - Poznań, Folk Fest `98 - Krotoszyn oraz Konkurs Muzyki Folkowej Polskiego Radia „Nowa Tradycja” 2000 w Warszawie. Latem 2000 grupa brała udział w festiwalu „Blues, Country, Rock” na Litwie, gdzie odbyła trasę koncertową. Grają w stałym składzie, który liczy sześciu muzyków. Wcześniej skład ten często się zmieniał, właściwie od początku są tylko dwie osoby - małżeństwo: Ewa, grająca na skrzypcach i Bernard, grający na gitarze basowej.
Na rynku ukazuje się debiutancka kaseta zatytułowana „Shamrock” a w grudniu 2000 roku zespół zaczyna nagrywanie pierwszej płyty CD „Szkocja”, wydanej przez wydawnictwo Futurex na początku 2001 roku. Pod koniec 2001 roku ukazuje się krążek „Celtic”, który otrzymał, w 2003 roku, nominację do nagrody Fryderyk 2002 w kategorii Album Roku, Etno/Folk.
Obie płyty zostały nagrane w takim samym składzie, czyli: Katarzyna Pietrow – śpiew, Magdalena Kamińska-Orłowska – śpiew, Ewa Orłowska-Bogdan – skrzypce, Leszek Sójkowski - akordeon, flet, śpiew, Jerzy Puza - akordeon, śpiew, Grzegorz Krysiewicz – gitara, Bernard Bogdan – bas, Adam Tyczkowski - perkusja, instr. prek. oraz gościnnie Grzegorz Bogdan - instrumenty klawiszowe.
W 2004 roku do zespołu dołączył Bogdan Topolski, muzyk znany na lokalnej scenie muzycznej, zajmujący się głównie muzyką bluesową, występujący wcześniej w zespołach Haron Blues Band, Night Come, Kawa z Deszczem. Równolegle z działalnością w Shamrock występował w zespole Shiver Blues Band, potem Dreszcz Blues Band.
W zmienionym składzie, z Bogdanem Topolskim oraz nową wokalistką, Agnieszką Basałaj, grupa nagrała następną płytę „Opowieść”, która ukazała się w 2006 roku. W telewizyjnym Teleekspressie zespół zaprezentował swój teledysk do utworu Opowieść promującego najnowszą płytę.
Zespół kilkakrotnie prezentował się w telewizji, w programach „Kawa czy Herbata” czy „Pytanie na śniadanie”. W 2011 roku zespół wystąpił w polskiej wersji programu „Must Be The Music”.
W grudniu 2009 roku Tomasz Kierejsza zostaje gitarzystą zespołu Shamrock. Zmienia on na tej pozycji Bogdana Topolskiego.
Od maja 2011 roku wokalistką zespołu zostaje Ewa Pieczyńska, osiemnastolatka, uczennica technikum hotelarskiego w Suwałkach, wybrana w castingu przeprowadzonym przez Shamrock.
Po ośmiu latach od wydania ostatniego albumu zespół, w nieco zmienionym składzie, wszedł do studia pod koniec 2014 roku i rozpoczął pracę nad piątą płytą, która ukazała się na początku maja 2015 roku. Płyta "Lonely Lullaby" jest utrzymana w klimacie celtyckim. To mieszanka własnych kompozycji oraz tradycyjnych utworów irlandzkich, które zespół zaaranżował na swój sposób, w stylistyce pop-folk-rockowej. Słychać tu mocna inspiracje m.in. grupą Clannad, zwłaszcza w partiach klawiszowych. Na płycie pojawia się po raz pierwszy Natalia Kruszyłowicz, nowa wokalistka, i jak się okazuje, także autorka muzyki i tekstu utworu tytułowego (oraz tekstu do innego). Natalia ma ciekawą barwę głosu, dodając do tego partie chóralne zaproszonych gości, otrzymujemy mocne wokalnie brzmienia. Smaczków dodają też partie banjo, grane przez Tomka Łabanowskiego.
Skład zespołu: Ewa Bogdan - skrzypce Natalia Kruszyłowicz - śpiew Jerzy Puza - akordeon Tomasz Łabanowski - gitara Bernard Bogdan - gitara basowa Adam Tyczkowski - perkusja
W zespole występowali: Magdalena Kamińska - śpiew Katarzyna Pietrow - śpiew Agnieszka Basałaj - śpiew Anna Azarewicz - śpiew Ewa Pieczyńska - śpiew Natalia Kruszyłowicz - śpiew Leszek Sójkowski - akordeon, flet, śpiew Tomasz Kierejsza - gitara Bogdan Topolski - gitara
