Bardic to duet grający irlandzką i szkocką muzykę tradycyjną, z biegiem czasu umieszczając na płytach coraz więcej swoich autorskich kompozycji. Bardic to dwójka muzyków, Stefan "Eddie" Arndt-Himmelsbach i Sarah-Jane Himmelsbach, dwa instrumenty muzyczne, gitara i skrzypce oraz ciężki, przytłumiony, chropowaty głos Eddiego. Ich płyt słucha się jakby to grał pełen zespół.
Duet zaczął grać ze sobą od 1997 roku, tworząc zespół pod nazwą TIR-AN-CHEOIL. Po dwóch latach i nagraniu swojego pierwszego CD "Greenish", Eddie i Sarah-Jane zdecydowali się zmienić nazwę na BARDIC. Z pełną świadomością podjęli się grania celtyckiej muzyki w sposób akustyczny, chcąc być bliżej publiczności. Wybitne umiejętności instrumentalne, siła wykonań, urok osobisty i niezwykła atmosfera podczas koncertów uczyniły Bardic bardzo popularnym, nie tylko w Niemczech ale również w Holandii i Irlandii.
Dyskografia: Greenish - 1998 The Roadsmell After The Rain - 1999 Sampler - Green Green Grass - 2001 Discover 2004 Close To The Audience (2 CD live and unplugged) - 2005 The High And The Low - 2011
Broom Bezzums, to folkowy duet stworzony przez Marka Bloomera oraz Andrew Cadie w Niemczech w październiku 2005 roku. Bazująca na anglo – celtyckich tradycjach muzyka Broom Bezzums jest uzupełniana przez silne rockowe dziedzictwo muzyczne z Nortumbrii, która jest ojczyzną Andrew. Mark i Andrew, to dwóch wokalistów, autorów piosenek i multiinstrumentalistów, wykorzustujących na scenie skrzypce, gitary, mandolę, nortumbryjskie piszczałki i bęben basowy oraz oczywiście wokal.
Mark Bloomer pochodzi ze środkowej Anglii, okolic Birmingham, obszaru znanego jako Black Country. Swoją muzyczną przygodę zaczął w 1992 roku jako perkusista w rockowym zespole Bablyon Zoo, który zasłynął przebojem „Spaceman”. Próbując rozszerzyć swoje muzyczne horyzonty podróżował po Europie, Azji i Ameryce, koniec końców lądując w Irlandii, gdzie rozwinęła się u niego pasja do muzyki celtyckiej a on sam szybko stał się wziętym gitarzystą sesyjnym na muzycznej scenie wokół Cork. W Irlandii spędził cztery lata opanowując, oprócz gitary, jeszcze mandolę. Dalsze podróże zaprowadziły go do Niemiec, gdzie poznał swoją żonę i obecnie mieszka z rodziną.
Andrew Cadie poznał tradycyjną muzykę ludową w swojej wiosce w Nortumbrii słuchając maszerujących pipe bandów, a następnie śpiewając wraz ze swoim ojcem w lokalnych pubach. Swoją pierwszą grupę folkową, Muckley Korner, założył w 1992 roku jako dwunastolatek. Podróżował po Europie i północnej Afryce a w 1999 roku wstąpił do niemieckiej grupy folklorystycznej, a ucząc się niemieckiego w Kaiserslautern wydał w 2000 roku demo CD „Still Moving”. Studiował muzykę ludową i tradycyjną na Uniwersytecie w Newcastle w latach 2001-2005. Po studiach grał z Katie Doherty w trzyosobowm zespole o nazwie Roll a Penny, którego był współzałożycielem w 2001 roku. Od 1997 roku asystował przy realizacji dźwięku podczas występów takich grup i muzyków jak Tom Paxton, Kathryn Tickell, Black Voices, Albion Band. Grał jeszcze w kilku zespołach w Anglii, zanim po ukończeniu studiów przeniósł się do Niemiec. Tutaj poznał swoją przyszłą żonę i osiedlił się. Jako muzyk śpiewa i gra na skrzypcach, gitarze akustycznej i elektrycznej, nortumbryjskich dudach i trąbce.
Zarówno Mark jak Andrew oddzielnie podróżowali po Europie jako muzycy uliczni. Występowali w regionie Nadrenii-Palatynatu w Niemczech, gdzie każdy z nich osiedlił się. Spotkali się przypadkowo na sesji muzyki irlandzkiej w Kirchheimbolanden w 2005 roku, a następnie utworzyli zespół Broom Bezzums w październiku 2005 roku. Niecały rok później zostali zaproszeni na słynny festiwal Bal folk w Rudolstadt.
W 2006 podpisali kontrakt ze Steeplejack Music i rozpoczęli pracę nad pierwszym albumem, „Arise You Sons of Freedom”, który ukazał się w sierpniu 2007 roku. Płyta CD zawiera 12 utworów, materiał z kilku stuleci, głównie przedstawiający zmagania zwykłego człowieka z okrutnymi władcami i chciwymi właścicielami fabryk. Obok tradycyjnych pieśni górniczych i melodii tanecznych z Nortumbrii, pojawiają się współczesne piosenki, które są jednak mocno zakorzenione w tradycji. Duet łączy harmonijny wokal, skrzypce, gitary, mandolinę i dudy w skomplikowanych aranżacjach, równoważąc doskonałą grę na tych instrumentach z wybuchowym, punkowym zacięciem.
Drugi album „Under The Rug” ukazuje 15 miesięcy po pierwszym, w 2008 roku i zawiera 12 utworów. W nagraniach uczestniczył gościnnie kontrabasista Johannes Rollenbeck. Dobór materiału jest mieszanką tradycyjnych i własnych piosenek oraz utworów instrumentalnych, dotykający historycznych, współczesnych i politycznych tematów. Płytę otwiera piosenka „Binnorie”, znana, między innymi, z wesji zespołu cheerful Clannad jako „Two Sisters”. Andrew Cadie pokazuje swoje umiejętności autorskie poprzez trzy własne utwory, tym razem to „This Happy Marriage”, oda do relacji angielsko-szkockich na przestrzeni kilku stuleci, „Miner’s Ghost”, przedstawiający zmiany w Nortumbrii poprzez historię o duchach oraz „Clipboard Lassies”, która jest ostrzeżeniem przed zaciągnięciem kredytu. Album oferuje inteligentnie stworzoną, ekscytującą muzykę, której się dobrze słucha.
W 2009 roku zespół zagrał na słynnym festiwalu Celtic Connections w Glasgow. Następnie Mark i Andrew zostali zaproszeni przez popularny angielski zespół folkowy Show of Hands, aby towarzyszyli im podczas dwóch tras koncertowych po Niemczech oraz na festiwalu w Dorset.
Kolejny krążek CD „Wine from a Mug” ukazał się w kwietniu 2011 roku, a nagrań dokonano w studio Artes Tonstudio w Esslingen w lutym i kwietniu 2010 roku. Nagrań dokonał Jürgen Treyz, znany z zespołów Cara i Deitsch, który wystąpił również jako muzyk na gitarze dobro. Oprócz niego do współpracy zaproszono wokalistkę Katie Doherty, która użyczyła swojego głosu w utworze tytułowym oraz „Empire Windrush”. Dla Katie był to początek dłuższej współpracy. Katie uczestniczyła w następnych płytach oraz trasach koncertowych. Na dudach i instrumentach klawiszowych gościnnie wystąpił Andy May, założyciel Andy May Trio, znany również ze współpracy z Jezem Lowem (Jez Lowe and The Bad Pennies) oraz z zespołem Baltic Crossing. W otwierającym zestaw utworze „Empires”, który wykorzystuje pełne brzmienie, gitary i sekcję dętą, widać wyraźnie wpływ Jürgena Treyza, lecz pozostały materiał jest bliższy temu co duet prezentował wcześniej. Na uwagę zasługuje interpretacja evergreena Woody'ego Guthriego „Columbus Stockade Blues”, która pokazuje, że duet potrafi spojrzeć muzycznie daleko poza granice Wielkiej Brytanii.
W grudniu 2012 roku ukazała się płyta „Winterman” ze świątecznym repertuarem. Katie Doherty ponownie pojawiła się składzie użyczając swojego głosu w jeszcze większym zakresie. Krążek zawiera dość standardowy kolędowy zestaw, choć w ciekawym połączeniu i w aranżacjach, które są bardziej charakterystyczne dla muzyki folkowej na kontynencie. Oprócz znanych kolęd, duet znalazł kilka ciekawym melodii mających świąteczne skojarzenia, takich jak: „The Cherry Tree Carol”, „Crow On The Cradle”, „Good King Wenceslas” i „Wassail Song”.
Wassailing, to angielska tradycja kolędowania związana z uprawą cydru, wywodząca się ze starożytnej Anglii, polegający na recytowaniu zaklęć i śpiewaniu do drzew, aby promować dobre zbiory w nadchodzącym roku. W listopadzie 2013 roku ukazała się płytka EP „Round the Houses”, która wpisuje się w ten zwyczaj. Na płycie zamieszczone są trzy własne kompozycje oraz klimatyczna aranżacja znanego kawałka „A Soulin’”. Optymistyczny tytułowy utwór ukazał się wcześniej w formie video i prezentuje komiczne spojrzenie na mijający rok: rzeźnik w tajemniczy sposób znika z koniem, premier zamienia się w diabła, a bankierzy uciekają precz z wszystkimi pieniędzmi. „You Know Yourself”, Marka Bloomera, z gościnnym udziałem Ian Stephenson ze skandynawskiej grupy Baltic Crossing, zajmuje się brakiem świątecznego ducha w przygotowaniach do Bożego Narodzenia, a „All In The Giving” porusza temat konsumpcjonizmu.
Album „No Smaller Than The World”, który ukazał się w 2015 w pełni prezentuje muzyczne talenty duetu. W piosenkach jest silny wątek współczesnych obaw dotyczących wojny, ksenofobii czy nierówności społecznej. Utwory znane od stuleci są szokująco aktualne. Album otwiera „Cold Winds Blow” ze swoimi bluesowo rockowymi zapożyczeniami, a następny jest, znany już wcześniej „Keep Hauling” o szantowym charakterze. Oprócz własnych utworów znalazły się znane, stare piosenki folkowe, takie jak, pochodząca z Nortumbrii, „Bonnie At Morn”, czy antywojenna „High Germany”. Cały zestaw, to piosenki i ballady przedzielane utworami instrumentalnymi. Duży udział w nagraniach ma Katie Doherty. Jej głos słychać na ośmiu utworach a w piosenka „Passing Through” jest wykonana właśnie przez nią.
Każdego roku w okolicach Bożego Narodzenia duet wyrusza w trasę koncertową znaną jako „Winter Carol Tour”. Na trasę zapraszają zwykle dodatkowo jakąś znajomą piosenkarkę, muzyka. W 2016 roku była to fryzyjska piosenkarka Keike Faltings występująca w grupie Kalüün. W 2018 towarzyszyła im Eileen Healy z Cork w Irlandii, której mroczny, soulowo-folkowy głos i tradycyjna irlandzka gra na skrzypcach doskonale uzupełniała brzmienie Bezzums. W listopadzie i grudniu 2019 roku ich gościem była Emily Donoghue zupełniając skład na wokalu, mandolinie, skrzypcach i gitarze. Ta trasa została zarejestrowana i powstał, pierwszy w ich dorobku, album „na żywo” pod nazwą „Winter Carol Live”. Piosenki i utwory instrumentalne w dużej części pojawiły się już na płycie „Winterman” oraz „Round the Houses”. Album ukazał się w grudniu 2020 roku.
Skład: Mark Bloomer: śpiew, gitara, mandola, instr. perkusyjne Andrew Cadie: śpiew, skrzypce, gitara, dudy, tambo
Dyskografia: 2007: Arise You Sons of Freedom (Steeplejack Music) 2008: Under the Rug (Steeplejack Music) 2011: Wine from a Mug (Steeplejack Music) 2012: Winterman (Steeplejack Music) 2013: Round the Houses (EP) (Steeplejack Music) 2015: No Smaller Than the World (Steeplejack Music) 2018: Winterman (Bonus Edition) (Steeplejack Music) 2020: Winter Carol Live (Deutsche Moderation) Broom Bezzums with Emily Donoghue
Cara jest grupą grającą folk irlandzki, której członkowie pochodzą z Niemiec, Szkocji i Irlandii. Nazwa pochodzi z języka irlandzkiego i tłumaczy się jako „przyjaciel”. Ich muzyka jest mocno zakorzeniona w tradycji Irlandzkiej i Szkockiej, lecz ich oryginalne aranżacje znanych utworów zdecydowanie ich wyróżniają. Występowali na koncertach i festiwalach na całym świecie, od USA poprzez Niemcy, Irlandię Anglię, Francję, Holandię, Austrię Szwajcarię i Danię. Cara jest laureatem nagród Irish Music Awards, „Best New Irish Artist” w styczniu 2010 roku i prestiżowej nagrody „Top Group” w styczniu 2011.
Grupę Cara założyła Gudrun Walther wraz Sandrą Steinort w 2003 roku. Pochodząca z Nadrenii-Palatynatu Gudrun była znana na muzycznej scenie od lat. Naukę gry na skrzypcach rozpoczęła w wieku sześciu lat, później nauczyła się grać na lirze korbowej i akordeonie. Od kiedy jej starszy brat grał na skrzynce perkusyjnej i dudach, irlandzka i francuska muzyka stała się dla niej podstawą. W wieku lat siedemnastu utworzyła swą pierwszą grupę, More Maids (1994 rok). W 2003 roku Gudrun postanowiła zmierzyć się z większą orkiestrą i bogatszym dźwiękiem. Gudrun założyła grupę Cara, wraz z Sandrą Steinort (śpiew, flet, pianino), którą znała z wcześniejszych sesji muzycznych i uznała, że ich głosy do siebie pasują. Dołączyli do nich Claus Steinort (flet, flażolety, concertina), młodszy brat Barbary Coerdt z More Maids, jeden z najlepszych flecistów w Niemczech oraz Rolf Wagels na bodhranie. Claus i Rolf, to założyciele zespołu DeReelium. Jeszcze jednym członkiem został gitarzysta Jürgen Treyz, znany z zespołu Adaro, wykonującego średniowieczny rock.
W 2004 roku ukazał się debiutancki album zespołu, zatytułowany „In Colour”. CD zawiera tradycyjne jigi i reele oraz kilka własnych kompozycji, których autorami są Jürgen, Claus i Sandra nawiązujące do muzyki Szkocji, Irlandii, Bretonii i Galicji. Na płycie wyróżniają się utwory „Three Ravens” i „False, False” sięgające do piosenek szkockich oraz „The King and the Fair Maid” czy „There's a Light”, napisane przez Gudrun w tradycyjnym stylu. Wreszcie bluegrassowy „Sailor Boy” z przejmującą melodią.
Cara została doskonale przyjęta w Irlandii, nawet na dużym festiwalu (Ennis Trad Festival w 2005 roku), wśród wielu irlandzkich grup. W lecie 2007 roku Cara koncertowała w Stanach Zjednoczonych, zyskując określenie najlepszego, najbardziej popularnego i pomysłowego zespołu muzyki irlandzkiej z Niemiec.
Wiosną 2007 roku ukazała się druga płyta „In Between Times”, która została nominowana do nagrody niemieckich krytyków płytowych. Dwa wyraziste głosy Gudrun Walther i Sandry Steinort, doskonałe tradycyjne utwory takie jak „Poisoned Peas” (zwany również „Lord Randal” lub „Henry My Son”), „The House Carpenter” oraz „The Maid of Whitby” oryginalne melodie, kilka mocnych własnych kompozycji, w tym w stylu bretońskiego fest noz.
Już wcześniej, Agencja Real Good Music, z siedzibą w USA, zainteresowała się zespołem i podpisała z nimi umowę. W sierpniu 2007 miała miejsce pierwsza trasa koncertowa po Stanach żjednoczonych. W październiku 2007 roku grupa nagrała koncertowe DVD i CD w Arsenal Theater w Vlissingen (Holandia). Płyty ukazały się wiosną 2008 roku pod tytułem „In Full Swing”. Również wiosną 2008 roku miała miejsce druga rozszerzona trasa, który zaprowadziła zespół aż na zachodnie wybrzeże USA. Kolejne koncerty w Ameryce odbyły się w lecie 2008 roku z Amandą Kehoe, gościnnie, w miejsce Sandry Steinort.
W 2009 roku zespół został zaproszony na największy irlandzki festiwal w USA, Milwaukee Irish Fest jako jedna z gwiazd. Oprócz Milwaukee, zespół zagrał także na Kansas City Irish Festival. W tym czasie Patricia Clark zastąpiła Sandrę Steinort.
Stale zwiększająca się obecność zespołu na terenie USA oraz ich koncerty zostały uhonorowane w styczniu 2010 roku, przez Irish Music Association, nagrodą Irish Music Award 2009 dla najlepszego nowego irlandzkiego artysty roku (Best New Irish Artist).
Dla Sandry i Clausa Steinortów, rosnące wciąż potrzeby na trasy koncertowe i występy zespołu, stawały się coraz mniej możliwe do pogodzenia z życiem zawodowym. W końcu oboje opuścili grupę na wiosnę 2010 roku. Nowymi członkami zespołu zostali Jeana Leslie, nagrodzona w 2008 roku nagrodą BBC 2 (Young Folk Awards) oraz siedmiokrotny zwycięzca ogólno-irlandzkich konkursów na dudy (All Ireland Champion on Uilleann Pipes), Ryan Murphy. Pochodząca z Orkadów, skrzypaczka Jeana Leslie znana z występów w duecie z Siobhan Miller zaangażowała się później w 2014 roku w powstanie zespołu Fara. Ryan Murphy pochodzi z Cork w południowej Irlandii jest jednym z najbardziej utalentowanych młodych muzyków na scenie tradycyjnej muzyki irlandzkiej. Ryan jest członkiem-założycielem młodego irlandzkiego zespołu Éalú a od 2014 roku stał się członkiem cieszącego się dużym uznaniem szkockiego zespołu Manran. Ryan występuje także w duecie z Gráinne Brady.
W lecie 2010 roku, w nowym składzie grupa wyruszyła w kolejną trasę koncertową po USA a w październiku 2010 ukazał się nowy album „Long Distance Love”. Album odzwierciedla nie tylko różnice geograficzne między poszczególnymi członkami zespołu, lecz również ich zainteresowania w kierunku różnych stylów muzycznych. Przede wszystkim są to wpływy Irlandii i Szkocji, ale także bretońskie, galicyjskie, amerykańskie czy też muzyki z Nowej Szkocji.
Na początku roku 2011 zespół Cara został uznany przez Irish Music Association za najlepszą grupę 2010 roku (Top Group).
Album „Horizon” ukazał się 4 października 2013 roku. Zestaw zawiera 13 kompozycji, z których osiem jest całkowicie oryginalnych. Na tym krążku zespół sprawnie łączy celtycką tradycję z muzyką sięgającą do innych gatunków. Otwierający płytę „Take Flight”, to wspólny utwór ocierający się nieco o pop. Drugi utwór „Masters of Consequence” ma podobny wstęp, ale bardzo szybko rozwija się w bardziej znajome brzmienie grupy. Pojawienie się Kim Edgar przynosi ze sobą silny szkocki odcisk odzwierciedlający jej pochodzenie z Edynburga i klasyczną grę na fortepianie. Widać to doskonale w balladzie „Ice and Ashes”, gdzie Kim śpiewa wspólnie z Gudrun.
W marcu 2014 roku następuje zmiana w składzie. Dudziarz Ryan Murphy odchodzi z zespołu poświęcając swój czas w całości dla grupy Manran, której już wcześniej był członkiem. Cara, jednakże, znalazła doskonałe zastępstwo w postaci młodego, utalentowanego muzyka i wytwórcę dudów Hendrika Morgenbrodta. Hendrik od dawna był fanem grupy a i dla zespołu posiadanie w swoim składzie muzyka, który potrafi adaptować swój instrument, jest zyskiem. Hendrik zaczął grać na dudach w wieku 11 lat a jego nauczycielami były takie postacie jak John McSherry czy Brian McNamara.
15 stycznia 2016 roku ukazał się piąty studyjny album zespołu, po raz pierwszy bez udziału muzyków gościnnych, odzwiercedlający koncertowe brzmienie grupy. Album zawiera dziewięć urzekających, oryginalnych piosenek i melodii, dwie tradycyjne ballady i utwory wybranych współczesnych artystów, zwłaszcza "Little Musgrave", tradycyjną balladę nagraną wcześniej przez Planxty.
Gudrun Walther gra tradycyjną muzykę niemiecką wraz z Jürgenem Treyzem w zespole Deitsch (założony zimą 2004/2005), zdobywając dużą renomę w swoim kraju. Oboje są, również częścią szkocko-niemieckiego zespołu Litha (powstał w 2011 roku), obok Aarona Jonesa (Old Blind Dogs, Kate Rusby Band) i Claire Mann (Ex-Tabache).
Cara występuje regularnie w Irlandii i Szkocji. Ich ostatnie trasy obejmowały trzydziesty Cork Folk Festival, Celtic Connections w 2016 roku a po nim szkocka trasę z występem w Queens Hall w Edynburgu oraz Eden Court w Inverness. W 2017 roku ukończyli pierwszą angielską trasę koncertową, a następnie uczestniczyli w Shrewsbury Folk Festival.
W lutym 2018 roku ukazała się płyta koncertowa zespołu „Cara – Live”. Tym albumem Cara uczciła swoje 15 lat istnienia na międzynarodowej scenie folkowej. Nagrania pochodzą z trasy koncertowej w 2017 roku. Album zawiera kilka znanych i lubianych utworów, kilka nigdy nie publikowanych a granych na koncertach oraz pięć zupełnie nowych. Po 15 latach Cara osiagneła nie tylko niezrównana dojrzałość techniczną, ale także rozwinęła własny styl, który organicznie łączy wplywy z obu stron Atlantyku. Po tych wszystkich latach widać, że dla muzyków atmosfera koncertu jest tak samo podniecająca jak dawniej, co pokazują, zwłaszcza w swoich solówkach.
Nowy grupy, pod tytułem „Grounded” ukazał się 15 października 2021 roku. Początkowo miał być wydany w grudniu 2020 rok jako „The Spell of Winter”, lecz pandemia nie tylko opóźniła jego wydanie, ale i zmieniła tytuł. Zmuszeni przez ostatnie wydarzenia do zaprzestania intensywnego życia muzycznego zareagowali przemyślanym, filozoficznym i doceniającym życie nagraniem z emocjonalnymi odpowiedziami na niektóre pytania. Ten album, to kombinacja świetnie zaaranżowanych tradycyjnych i oryginalnych piosenek i utworów instrumentalnych. Zestaw rozpoczyna „The Cockle Gatherer”, trochę nie doceniana piosenka z wyspy Eigg na Hebrydach, częściowo przetłumaczona z języka galickiego przez Kennetha McLeoda. Szockich standardów jest więcej. Na uwagę zasługuje urocza ballada Roberta Burnsa „Lassie, Lie Near Me”, nagrana w 1981 przez Dicka Gaughana oraz „True Thomas”, opowieść o szkockim właścicielu ziemskim i proroku. Zespół podjął się również własnej adaptacji piosenki Boba Dylana „Lay Down Your Weary Tune”. Listę kończy własny utwór zespołu „The Spell Of Winter” ze słowami i muzyką duetu Gudrun Walther i Jürgen Treyz. W nagraniu uczestniczą muzycy gościnni Aimée Farrell-Courtney (bodhran), Tad Sargent (bodhran) i Henrik Mumm (wiolonczela).
Skład: Gudrun Walther - śpiew, skrzypce, akordeon Kim Edgar - śpiew, pianino (od 2013) Hendrik Morgenbrodt - uilleann pipes, flet (od 2014) Jürgen Treyz - gitara, dobro, śpiew Rolf Wagels - bodhran
W zespole grali: Sandra Steinort - śpiew, pianino, flet (to 2010) Claus Steinort - flet, uilleann pipes (to 2010) Jeana Leslie - śpiew, skrzypce, pianino (2010–2013) Ryan Murphy - uilleann pipes, flet (2010–2014)
Dyskografia: 2004: In Colour 2007: In Between Times 2008: In Full Swing 2010: Long Distance Love 2013: Horizon 2016: Yet We Sing 2018: Cara - Live 2021: Grounded Nagrody: 2009: Irish Music Award of the Irish Music Association (USA): Best New Irish Music Artist 2010: Irish Music Award of the Irish Music Association (USA): Top Group
Yet We Sing, published 2016
Gudrun Walther-vocals, fiddle, diatonic accordeon, Kim Edgar - vocals, Steinway grand piano, Hendrik Morgenbrodt - uilleann pipes, Irish concert fFlute, whistles, Jürgen Treyz - acoustic guitar, dobro, electric guitar, Rolf Wagels - bodhrán
Horizon, published 2013
Gudrun Walther-vocals, fiddle, diatonic accordion, Kim Edgar - vocals, piano, Ryan Murphy - uilleann pipes, flutes, Jürgen Treyz - guitars, Rolf Wagels - bodhrán guests: Henrik Mumm - bass (tracks 1-7, 9,10,12,13), Frank Dapper - drums (tracks 1,5,9), Herbert Wachter - drums (track 4), Sean Og Graham & Damian McKee - diatonic accordion (track 2)
Long Distance Love, published 2010
Gudrun Walther-vocals, fiddle, diatonic accordion, Jeana Leslie - vocals, fiddle, piano, Ryan Murphy - uilleann pipes, flutes, Jürgen Treyz - guitars, Rolf Wagels - bodhrán guests: Henrik Mumm - bass (tracks 1,3,4,5,6,7,8,12), Herbert Wachter - drums (tracks 1,4,5)
Gudrun Walther - vocals, fiddle, diatonic accordion, Kim Edgar - vocals, piano, Hendrik Morgenbrodt - flutes, uilleann pipes, irish concert flute, whistle Jürgen Treyz - guitars, Rolf Wagels - bodhrán
Grounded, published 2021
Gudrun Walther-vocals, fiddle, diatonic accordeon, Kim Edgar - vocals, Steinway grand piano, Hendrik Morgenbrodt - uilleann pipes, Irish concert fFlute, whistles, Jürgen Treyz - acoustic guitar, dobro, electric guitar, Tad Sargent - bodhrán, Aimée Farrell Courtney - bodhrán, Henrik Mumm - cello
W 1996 roku ukazał się pierwszy album "From Celtic to Rock". W 1999 zespół koncertował w Irlandii. Grupa osiągnęła szczególny rozgłos w Zagłębiu Ruhry, gdzie gra regularnie w pubach, festiwalach i innych lokalnych imprezach. Stale wystąpują w całym kraju, zaliczyli również koncerty w Szwjcarii, Holandii i Włoszech. W 2010 roku zdobyli nagrodę dla najlepszego zespołu folkowego grającego muzykę szkocką, za swoją wersję piosenki "The Gael" znanej z filmu "Ostatni Mohikanin". Rok później Dino Serci zajął pierwsze miejsce w kategorii "najlepszy folk rockowy wokalista".
17 marca 2013 roku, w dniu Św. Patryka pojawiła się płyta koncertowa „Original”, która jest mieszanką dobrze znanych kawałków i nowych oryginalnych piosenek. W maju 2015 roku zmienił się basista zespołu. W miejsce Horsta Pohla pojawił się Peter Fürbach. W maju 2015 zespół wydał kolejną płytę studyjną „Back Home”, na której, oprócz własnych aranżacji tradycyjnych kawałków, zespół prezentuje pięć nowych piosenek. Płyta jest różnorodna, łączy celtyckie style z rockowym brzmieniem, pojawiają się utwory instrumentalne.
Najnowszym członkiem grupy jest frontman "Geordie". Pierwszy swój występ Geordie zaliczył w styczniu 2017 roku. Z miejsca został zaakceptowany przez fanów zespołu zdobywając ich uznanie. Popryedni wokalista Dino Serci opuścił grupę w listopadzie 2016 roku.
Może ktoś zaprosi ich do Polski, bo warto.
Skład: Michael Cernik - gitara akustyczna i elektryczna Hans Steinforth - perkusja Michael Künzel - tin whistle, low whistle,flet Georg Spellerberg - gitara akustyczna i elektryczna, mandolina, skrzypce Peter "Piet" Fürbach - gitara basowa Geordie - wokal (od stycznia 2017)
Byli członkowie: Olaf Mesenbrock - śpiew, gitara Ralf Rumpelt - bas Christel Wegener - dudy Willi Wegener - dudy, perkusja Meikel Setter - gitara Stephan Mrezar -> gitara, mandolina, bouzouki Horst "Ofri" Pohl - gitara basowa Dino Serci - wokal, isntrumenty klawiszowe i perkusyjne
Dyskografia: From Celtic to Rock - 1997, "Basement" Studio Essen For one Ireland - 1998, Basement Studio Essen Live in Ringlokschuppen - 2001, "Lager 1" Studio Castrop-Rauxel The Boys from the Ruhr - 2002, "Lager 1" Studio Castrop-Rauxel Birds & Beasts; 2004 - "Lager 1" Studio Castrop-Rauxel, Label: Steeplejack Music For one Ireland....again - 2009 (For one Ireland remastered + 4 Bonus tracks) Label: Steeplejack Music Dragonfly - Connemara Stone Company LIVE; 2009 , "FOLK im Schlosshof" Bad Rappenau Original - 2013, koncert zarejestrowany na festiwalu Essen Original 31 sierpnia 2012 w Essener Back Home – 2015 Connemara Stone Company Toss the Feathers - 2018 Connemara Stone Company
Fiddler’s Green to niemiecki zespół grający irlandzką folkową. Zespół zyskał reputację jednej z najlepszych grup na niemieckich scenach. Ich repertuar, to mieszanka tradycyjnych irlandzkich i szkockich piosenek oraz własnych utworów, które stopniowo stają się coraz mniej folkowe. Na ich muzykę oddziaływały różnorodne i grupy, głównie celtyckie grupy rockowe, takie jak Pogues, Waterboys i Great Big Sea. Swój oryginalny styl określają jako Speedfolk a jest to irlandzki folk rock z elementami innych gatunków , takich jak Ska, Punk, Metal i Reggae. W repertuarze w postaci własnych utworów pojawiają się także tradycyjne jigi i reele irlandzkie. Teksty ich własnych piosenek dotyczą często tematów aktualnych w dzisiejszym świecie. Nazwa grupy pochodzi od irlandzkiego określenia raju żeglarzy.
Grupa powstała w 1990 w Erlangen pod Norymbergą, kiedy mieszkający razem muzycy, siedząc przy kuchennym stole, wpadli na pomysł założenia nowoczesnej kapeli folkowej. Rainer Schulz, Peter Pathos i Ralf „Albi” Albers już wcześniej zdobyli muzyczne doświadczenie, grając w różnych zespołach z okolic Erlangen. W połowie lat 80-tych Ralf wraz z przyjacielem grał folk amerykański w grupie „Willi und Albi” a Peter Pathos i Rainer Schulz założyli niezależne trio „X-Rated”. Peter często zresztą grał gościnnie w „Willi und Albi”. We trzech zaczynają występować pod nazwą „Irish Duo”, odnosząc spory sukces w okolicach i szybko przyjmując dwóch kolejnych muzyków. Dla właściwego brzmienia brakowało skrzypka i perkusisty, którymi zostali Robert Oppel i Eric Obst. Jeszcze w 1990 roku zespół przyjmuje nazwę „Fiddler’s Green”. Pierwszy koncert pod nową nazwą odbył się w listopadzie 1990 roku na Newcomer Festival w Erlangen, w centrum E-Werk, gdzie wystąpili zaledwie po trzech próbach, zdobywając drugie miejsce. Zaledwie rok później do zespołu ponownie dołączył Stefan Klug dodając akordeon i bodhran i w tym samym czasie zespół opuszcza, z powodów zawodowych, Robert Oppel a zastępuje go Tobias Rempe.
Debiutancki album zatytułowany „Fiddler’s Green” ukazał się w 1992 roku i zawierał zarówno koncertowy, jak i studyjny materiał, utwory tradycyjne oraz własne. Utwory koncertowe częściowo pochodziły z koncertu w E-Werk w Erlangen. Płyta została wydana przez, założone przez zespół, wydawnictwo „Deaf Shepherd Recordings”. Zaledwie rok później, w 1993 roku, ukazał się drugi album „Black Sheep”.
Nazwa „Fiddler's Green” stawała się coraz bardziej rozpoznawalna. W 1995 roku zespół nagrał kolejny album „King Shepherd”, który ponownie został wydany przez „Deaf Shepherd Records”. W tym samym roku nastąpiły zmiany personalne. Tobias Rempe, który od połowy 1993 roku musiał ograniczyć swoją aktywność w zespole, z powodu rozpoczętych studiów muzycznych, zdecydował się odejść. Nowym skrzypkiem został Tobias Schäfer, który już wcześniej często występował na koncertach w zastępstwie poprzednika. Zrezygnował także perkusista Eric Obst, a na jego miejscu pojawił się Wolfram Kellner, który grał wcześniej we wspomnianym „X-Rated”.
Na jesieni 1996 roku ukazała się płyta EP „Make Up Your Mind” a w marcu 1997 roku album „On And On”. oba krążki zostały wydane pod etykietą wytwórni Polydor / Universal. Album „On And On” dotarł do 61 miejsca na niemieckiej liście przebojów i można na nim zauważyć pierwsze oznaki zmiany dźwięku w stronę bardziej rockową.
Przed nagraniem następnego albumu, „Spin Around”, zespół wyjechał do Los Angeles, by skorzystać z nowych muzycznych impulsów. Taka otwartość, przekraczanie muzycznych granic, czasami z pewną dozą ironii, stała się znakiem firmowym grupy. Do produkcji tej płyty wynajęto Jim Crichtona, zaopżyciela, kompozytora i producenta kanadyjskiej, rockowej grupy Saga. Pomimo, iż znajdują się tam trzy tradycyjne piosenki, zmiana brzmienia stała się faktem.
Następna płyta, wydana w 2000 roku „Another Sky” stała się dobitnym przykładem, właśnie takiej otwartości i łączenia stylów zajmując drugie miejsce wśród 50 najlepszych niemieckich albumów na internetowej liście.
Latem 2000 roku Fiddler Tobias Schäfer opuścił zespół, aby kontynuować studia po wielu latach spędzonych w trasie. Tobias Schäfer studiował teologię w Erlangen i Oslo, aby w przyszłości zostać pastorem, obejmując swoje pierwsze stanowisko jako wikariusz w 2005 roku. Jego następca, Tobias Heindl studiował skrzypce i gitarę w latach 1995-1996, a następnie pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Ratyzbonie. Kolejna zmiana w składzie nastąpiła w 2001 roku, kiedy Wolfram Kellner odszedł do zaprzyjaźnionej, heavy metalowej, grupy J.B.O. (James Blast Orchester) i od tego czasu perkusistą został Frank Jooss, który wcześniej grał w rockowej folkowej grupie Merlons.
Grupa wciąż intensywnie koncertowała w niezliczonych klubach i salach koncertowych całej Europy, zdobywając renomę i rozpalając publiczność zarówno muzyki folkowej jak i rockowej. Kolejny album, „Folk Raider”, wydany w 2002 roku, jest doskonałym przykładem łączenia gatunków, gdzie pierwsza część rozpoczynająca się od „Bonnie Ship The Diamond” jest klasycznie tradycyjna a druga, to oryginalne kompozycje, zdecydowanie rockowe a zwłaszcza kończący płytę „Tangerine”, który jest kawałkiem ciężkiego rocka. Kolejny krążek, wydany w 2003 roku „Nu Folk”, to już prawie w całości nowe bardziej rockowe brzmienie, zawierający tylko niewielkie ilości celtyckiej tradycji czy też bluegrass.
Fiddler's Green, appearance at the festival "Folk am Neckar" 2013 in Mosbach-Neckarelz, Germany By Rs-foto - Own work, CC BY-SA 3.0, Link
W marcu 2005 roku zespół wydał swoją pierwszą płytę DVD „Celebrate!”. Nagranie wykonano podczas bardzo specjalnego wydarzenia, a mianowicie tysiącznego koncertu w historii grupy, który się odbył w Hoheneck Castle, w pobliżu Norymbergi. Fascynująca atmosfera panująca na dziedzińcu zamku i mocny efekt muzyki koncertowej zostały zarejestrowane w postaci doskonałej jakości obrazu i dźwięku. Ponadto DVD zawiera wyjątkowy materiał bonusowy wybrany z 14-letniej historii zespołu. Pod koniec 2005 roku ukazała się druga część tego wyjątkowego koncertu wraz z jeszcze większą sekcją bonusową na drugim DVD „Jubilate!”, zawierając trzy godziny muzyki. Obie płyty upamiętniają obchody piętnastolecia Fiddler's Green.
30 kwietnia 2006 Peter Pathos zagrał swój ostatni koncert z Fiddler's Green, aby zrealizować swoje muzyczne pomysły w innych zespołach. Jego prawdziwe nazwisko to Peter Müller a pod pseudonimem Peter Kafka założył dark rockowy zespół Beloved Enemy, od 2007 do 2010 był basistą gothic metalowego Lacrimas Profundere, i od 2012 do 2014 roku grał jako dodatkowy gitarzysta w zespole średniowiecznego rocka Ignis Fatuu. Jego następca Patrick Pat Prziwara pierwszy raz z zespołem wystąpił 17 maja 2006 roku na koncercie na sali Kammerspiele w Ansbach.
W styczniu 2007 roku ukazuje się album „Drive Me Mad!”, który jest kontynuacją szybkiej mieszanki irlandzkich korzeniu z innymi gatunkami. Płytę otwiera energetyczny „Irish Air” a po nim następuje przebojowy „Folk's Not Dead”.
Po półtora roku koncertowania grupa nagrywa w lecie 2008 roku kolejny album „Sports Day at Killaloe”, który ukazuje się w styczniu 2009 roku. Po odejściu Petera główny wokal przejmuje Ralf „Albi” Albers, choć nowy gitarzysta Pat Prziwara próbuje swoich sił w kilku piosenka. Podobnie jak poprzednie wydawnictwo i ten album oferuje dużą wszechstronność i zmienność, lecz nie jest już tak udany.
W 2009 roku grupa zainicjowała własny festiwal, Shamrock Castle, którego do dzisiaj jest współorganizatorem, jak i głównym wydarzeniem. Pierwsze koncerty odbyły się w ruinach zamku Waischenfeld w Szwajcarii Frankońskiej w sierpniu 2009 roku . W 2011 roku festiwal przeniósł się do zamku Jägersburg, a od 2016 trwa dwa dni. Wydarzenie odbywa się co roku, stało się jednym z wiodoących festiwali w Niemczech a zapraszani są artyści kojarzeni z celtyckim rockiem.
W 2010 roku zespół obchodził swoją dwudziestą rocznicę istnienia. Z tej okazji w centrum E-Werk w Erlangen odbyły się dwa jubileuszowe koncerty w dniach 18 i 19 marca 2010 roku. Oba koncerty zostały zarejestrowane na płytach CD i DVD pod tytułem „Folk's Not Dead”. Materiał trwa 95 minut i ukazuje Fiddler’s Green w najlepszym wydaniu. Do zespołu dołączyli muzycy gościnni, między innymi, grająca na dudach Birgit Muggenthaler-Schmack z zespołu Schandmaul i perkusista zespołu Subway to Sally, Simon Michael. W zestawie znalazły się głównie utwory z ostatnich płyt „Drive Me Mad” i „Sports Day At Killaloe”, a także, wcześniej nie publikowany instrumentalny kawałek „Kick The Bucket Tunes” oraz standard „I'll Tell Me Ma”. Oprócz samego koncertu DVD obejmuje także półgodzinny koncert „unplagged” oraz filmik pokazujący gupę za kulisami.
W 2011 roku ukazuje się płyta „Wall of Folk”, gdzie zespół prezentuje swoją najlepszą wersję. Oprócz podstawowej wersji, zawierającej 14 utworów, jest również edycja „Deluxe” z dodatkowym krążkiem z siedmioma piosenkami oraz DVD z nagraniem koncertu grupy w ramach festiwalu Summer Breeze Open Air z 2010 roku. Summer Breeze Open Air jest to coroczny festiwal muzyki metalowej organizowany od 1997 roku w Dinkelsbühl w Bawarii. Album zawiera w większości hity znane już z repertuaru grupy. Rozpoczyna się od tytułowego „Wall of Folk” a po nim następuje standard „P Stands for Paddy” z wyróżniającymi się skrzypcami Tobiasa. Oprócz szybkich kawałków nastrój tonują wolniejsze ballady „Greens And Fellows” oraz „Lost To The Moon”. Nie można także zapomnieć o instrumentalnym „Tam Lin”, w którym powolne początkowe tempo zostaje podkręcone do granic na koniec utworu. Podstawowe CD kończy standard „Dirty Old Town”.
W 2012 ukazał się koncertowy album „Acoustic Pub Crawl”. Zestaw utworów jest bardziej spokojniejszy, bardziej tradycyjny, doceniany przez fanów irlandzkiego folku. Nagrań dokonono ze zmniejszonym zestawem instrumentów a na płycie znalazły się standardy muzyki irlandzkiej, takie jak: „Irish Rover”, „The Jolly Beggar” czy „As I Roved Out”. Trasa koncertowa pod tytułem była powtarzana również w następnych latach.
W 2013 roku ukazuje się kolejny album zespołu „Winners and Boozers”. Płyta zawiera 16 utworów utrzymanych w szybkim klimacie grupy. W edycji „deluxe” dołączono dodatkowy krążek z pięcioma znanymi wcześniej utworami oraz jedną piosenkę z nowego albumu w wersjach fortepianowych. Od czasu, gdy odszedł były frontman grupy Peter Pathos, cały zespół pisze piosenki a ich muzyka charakteryzuje się dużą różnorodnością. Album jest uznawany za jeden z najlepszych w dyskografii zespołu.
W 2015 roku Fiddler’s Green obchodził swoje 25 lat. Z tej okazji ukazała się płyta studyjna „25 Blarney Roses”, prezentująca najlepsze utwory w dorobku zespołu. Piosenki pochodzą zarówno z początków działalności jak i z najnowszych płyt. Niektóre z tych hitów nie były wcześniej nagrywane w studio. Zebranych zostało 13 starych kawałków oraz nowe: „Take Me Back”, „Rocky Road To Dublin”, „Burning the Night” i „Blarney Roses”. Ukazała się również płyta koncertowa, w formie CD i DVD, pod tytułem „25 Blarney Roses - Live in Cologne”. Zarejestrowany został na niej koncert w, wypełnionej do ostatniego miejsca, sali E-Werk w Kolonii. W październiku 2016 roku ukazał się kolejny album grupy „Devil’s Dozen”. Zgodnie z nazwą zawiera 13 utworów, zaczynając się od tytułowego, mocnego kawałka i zawiera, oprócz oryginalnych piosenek, kilka coverów, niekoniecznie folkowych. Na uwagę zasługuje ich wersja znanej piosenki zespołu Styx „Boat on The River” oraz tradycyjna „Leaving of Liverpool”. Bardzo ciekawa piosenka „Down” jest oparta na pieśni włoskich partyzantów antyfaszystowskich „Bella ciao”. Po 27 latach działalności grupa nic nie straciła a to wydawnictwo jest jednym z najciekawszych w ich dorobku.
„Heyday”, to album grupy Fiddler’s Green wydany 8 marca 2019 roku. Na album składa się 15 piosenek, mieszanki stylów metalu, folku i politycznego punk rocka. Swoje przekonania przekazują w utworze „No Anthem”, który określają jako „rebel song”. Wyrażają w nim jasno swoje przekonania i obawy, że dzisiejszy świat skręca na prawo, stając w opozycji do skrajnych prawicowych idei a proponując współpracę i pokojową koegzystencję, ideały powszechne jeszcze dziesięć lat temu. Piosenki na płycie przeplatają się nastrojem i tempem, od piosenek „pod piwo” jak „Sláinte”, „Cheer Up” czy „John Kanaka” śpiewanej już od 2012 roku, ale tutaj w nowej wersji. W szalony klimat celtic punk wprowadzają „The Freak Of Enniskillen” oraz „Limerick Style” a w klimat balladowy „Born To Be A Rover”, „Better You Say No” a nade wszystko „Together as One”. Do irlandzkiej tradycji, oprócz „John Kanaka” nawet bardziej odwołuje się „The Congress Reel”, nieomal akustyczna wersja irlandzkiego standardu. Efektem jest świetna płyta o zmiennym nastroju i tempie zarówno do zabawy i tańca jak i głębszych przemyśleń.
17 kwietnia 2020 ukazał się koncertowy, akustyczny album „Acoustic Pub Crawl II – Live in Hamburg”. Album został nagrany podczas koncertu w Hamburgu z okazji 30 rocznicy istnienia zespołu. Niestety rocznicowa trasa koncertowa została przełożona na 2021 z powodu światowej epidemii koronawirusa COVID-19.
Rok 2020 miał być wyjątkowy dla zespołu, ale tak się nie stało. Swoją rocznicę grupa uczciła wydaniem albumu „3 Cheers for 30 Years”, który ukazał się 4 grudnia. Wydarzeniu towarzyszył internetowy show, na który zaproszono wielu gości. Goście to: Alea i Luzi z Saltatio Mortis, Marco z In Extremo, Hauptmann i Ben z Feuerschwanz, Wolfram (były perkusista Fiddlers) i Vito C. z JBO, Tobias Schäfer (były skrzypek Fiddlers), Colin Goldie (flecista na różnych płytach grupy).
Nowa, świąteczna płyta zespołu, „Seven Holy Nights” ukazała się 25 listopada 2022 roku. Płyta zawiera głównie anglojęzyczne kolędy, ale nie tylko, wszystko w charakterystycznym speed-folkowym wykonaniu. Podczas 40-minutowego grania muzycy przemierzają Wielką Brytanię, Irlandię i Stany Zjednoczone, wykonując covery popularnych i znanych kolęd. Pierwsze dwa utwory z zestawu to dwa klasyki „Merry Christmas Everyone” i „Merry Christmas Everybody”. Pomimo podobieństwa w nazwie, te dwa utwory nie mają ze sobą nic wspólnego. Kolejny, nieco spokojniejszy utwór„Mull of Kintyre” został napisany przez Paula McCartneya. Piosenka opowiada o przylądku we wschodniej Szkocji i stała się piosenką bożonarodzeniową dopiero w Wielkiej Brytanii ze względu na pierwotną datę wydania 11 listopada 1977 roku. Następujące piosenki „I Saw Three Ships”, „Twelve Days of Christmas” i „God Rest Ye Marry, Gentlemen” to znane angielskie kolędy i są tradycyjnie śpiewane przez chóry w okresie świątecznym. Grupa nadaje im folkowego charakteru i, podczas gdy dwa pierwsze są ponownie przyspieszone i wyposażone w taneczne rytmy perkusji, trzeci jest nieco bardziej kontemplacyjny i spokojniejszy. Zawarte w zestawie „Lord Of The Dance” i „Danny Boy” są w klasyfikowane jako tradycyjne irlandzkie kolędy, ale to nie do końca prawda. „Danny Boy” oparty jest na irlandzkiej piosence ludowej, ale tekst, który nie ma absolutnie nic wspólnego ze świętami, napisał Anglik. „Lord Of The Dance” ma coś wspólnego z Irlandią tylko wtedy, gdy jest używany jako tytułowa piosenka irlandzkiej rewii tanecznej. Z drugiej strony Atlantyku wybrano amerykańską piosenką „White Christmas”, którą od czasu jej wydania w 1942 roku wykonano ponad 500 razy przez różnych artystów. Kolejna jest liryczna, nieświąteczna piosenka „Stop The Cavalry”, która pierwotnie została napisana jako piosenka antywojenna. Fiddler's Green wykonują ją w swoim stylu, nadając piosence zupełnie nowy, szybszy charakter. Kolejne są amerykańskie klasyki „Jingle Bells” i „Rudolph, The Red-Nosed Reindeer”, również dobrze znane z wielu wersji. Zespół dodał im trochę punku i trochę reagge. Wydawnictwo kończy własna kompozycja, kolęda „Seven Holy Nights”, która nadała tytuł albumowi.
Album „The Green Machine” ukazał się 29 grudnia 2023 roku i zawiera 12 utworów będących mieszanką punka i irlandzkiego folku, wpisując się w klasyczny styl zespołu. Zespół pracował nad albumem trzy lata. Album rozpoczyna się od dwóch piosenek wydanych wcześnie na singlach „Shanghaied In Portsmouth” oraz „The Bog”. Zabawna piosenka „The Bog” jak i „Good Old Irish Bar” czy „My Fairy Of The West”, to piosenki typowo imprezowe. Płytę kończą klasyki folku, „Muirsheen Durkin” i „The Parting Glass”. Cały zestaw trwa około 40 minut.
Skład: Rainer Schulz – gitara basowa Ralf „Albi“ Albers – gitara, bouzouki, mandolina, banjo, śpiew Stefan Klug - bodhran, akordeon Frank Jooss – perkusja, instrumenty perkusyjne Patrick „Pat“ Prziwara – gitara elektryczna, gitara akustyczna, bouzouki, mandolina, banjo, śpiew Tobias Anton Heindl – skrzypce, śpiew
Dyskografia Albumy studyjne: 1992 Fiddler's Green 1993 Black Sheep 1995 King Shepherd 1996 Make Up Your Mind 1997 On and On EP 1998 Spin Around 2000 Another Sky 2002 Folk Raider 2003 Nu Folk 2007 Drive Me Mad! 2009 Sports Day at Killaloe 2011 Wall of Folk 2013 Winners & Boozers 2015 25 Blarney Roses 2016 Devil's Dozen 2019 Heyday 2020 3 Cheers for 30 Years 2022 Seven Holy Nights 2023 The Green Machine
Albumy koncertowe: 1993 Stagebox 2005 Celebrate! 2005 Jubilate! (DVD) 2010 Folk's not dead (DVD) 2012 Acoustic Pub Crawl (unplugged) 2015 25 Blarney Roses: Live from Cologne 2020 Acoustic Pub Crawl II (unplugged)
Ganaim to trio z Bremy, założone w 2014 roku przez Pinto von Frohsinna oraz skrzypaczkę Saskię Forkert. Pinto grał na bodhranie w znanym zespole Versengold, wykonującym muzykę średniowieczną w rockowym wydaniu. Pinto grał w młodości na perkusji w szkolnych zespołach, ale podczas studiów odkrył irlandzki bęben ramowy – bodhran. Saskia uczyła się grać na sopranie i flecie prostym, a od ósmego roku życia na skrzypcach. Saskia miała doświadczenia sceniczne wraz z zespołem DerElligh z Bonn. Ganaim zaplanowany był jako duet, ale przy nagrywaniu pierwszej płyty w 2015 roku dołączył do nich gitarzysta Cornelius Bode “Zorny”. Jako trio muzycy z pasją interpretują tradycyjne pieśni z Irlandii, Szkocji, Anglii, Francji i Hiszpanii, krajów, które przez wieki znajdowały się pod wpływem celtyckim. Zespół łączy historyczną tradycję z żywiołowym, wirtuozerskim wykonaniem, wprowadzają w utwory własne pomysły.
Debiutancki album „Ceol ón Mhuileann” ukazał się w lutym 2015 roku. Tytuł tłumaczy się jako „muzyka młyna”, czyli konkretne miejsce, gdzie powstały ostateczne wersje, a chodzi o dom na hiszpańskiej wyspie La Gomera. Na płycie znajduje się dziesięć tradycyjnych utworów wykonanych na instrumentach akustycznych, a w wśród nich bardzo znane standardy, takie jak: „Johnnie Cope”, „The Boys Of Bedlam”, „Are You Sleeping, Maggie” czy „I’ll Tell Me Ma”. Wspierali ich gościnni muzycy Bernd Wesemann, Fabian Mehrtens, Robin i Stefan Decker.
W lipcu 2016 roku grupa pojawiła się na festiwalu Hörnerfest. Hörnerfest to plenerowy festiwal muzyczny z bogatą ofertą muzyki średniowiecza, gdzie oprócz muzyki odbywają różne inne atrakcje jak sztuka ognia, żonglerka, łucznictwo, rzucanie siekierą i nożem oraz średniowieczny obóz.
Drugi albumu zespołu „Public House” został wydany w lipcu 2017 roku. Płyta zawiera 13 tradycyjnych utworów, a do nagrań zaproszono wielu gościnnych muzyków. Oprócz Ralfa Albersa (Albi – frontman Fiddler's Green) pojawili się: Hendrik Morgenbrodt (dudziarz z zespołu Cara), Günther K. na lirze korbowej, Linda Laukamp (Lyriel) na wiolonczeli i Steffen Gabriel na flecie i gwizdku. Album rozpoczyna znana z nieskończonych interpretacji piosenka „Star Of The County Down”, którą w wykonaniu Ganaim rozpoczyna bodhram, by w miarę rozwoju utworu dodawać coraz więcej energii gitary i skrzypiec. „Rocky Road to Dublin” ma również własną interpretację. Szkocka piosenka weselna „Marie's Wedding” ma dwie części kończy się reelem. „An Hini a Garan”, to pieśń miłosna zaśpiewana po bretońsku przez Saskię. W „Hills of Connemara” Thomasem „Pinto” oraz Albi tworzą duet pomiędzy instrumentalnymi bębnami. Album kończy się piosenką „Lovers And Friends” z niezwykłą wiolonczelą i silnie interpretowaną wokalnie postawą przeciw wojnie. Swoje nowe utwory zespół zaprezentował już w lipcu na festiwalu Wacken Open Air w Szlezwiku-Holsztynie, jednym z największych na świecie festiwali muzyki metalowej.
Iontach, to irlandzko-brytyjsko-niemieckie trio, z siedzibą w Niemczech, grające tradycyjne irlandzkie melodie. Grupa powstała w 2003 roku, założona przez Angelikę Berns, Siobhán Kennedy i Jensa Kommnicka podczas warsztatów w weekend muzyczny w Proitzer Mühle w Niemczech. Jens Kommnick i Angelika Berns grali wcześniej w irlandzkim zespole Friel's Kitchen. Od 2016 roku w miejsce Angeliki pojawił się Nick Wiseman-Ellis muzyk z Norwich w Anglii. Repertuar grupy jest zorientowany na tradycyjne irlandzkie melodie. Muzyka Iontach jest czasem zabawna i porywająca, czasem melancholijna i bliska muzyce kameralnej. Nazwa zespołu tłumaczy się jako „cudowny” i „doskonały”, a czasem także „dziwny”.
Angelika Berns (wokal, instrumenty klawiszowe, instrumenty perkusyjne, flażolety), która dorastała w Oberhausen, zetknęła się z tradycyjną muzyką podczas studiów w Anglii. Występowała tam w lokalnych klubach folkowych i była członkiem-założycielem innowacyjnego niemieckiego irlandzkiego zespołu muzycznego Limerick Junction, z którym nagraływała. Przez kilka lat była też stałym członkiem grupy Friel's Kitchen. W obu tych zespołach grał również Jens Kommnick.
Jens (wokal, gitara, bouzouki, wiolonczela, instrumenty klawiszowe, dudy, flażolety) swoje pierwsze koncerty zaczął grać w niemieckich klubach folkowych już w wieku 15 lat. Przez cztery lata pracował w teatrze miejskim w Bremerhaven. W wieku 17 lat po raz pierwszy zetknął się z muzykami irlandzkimi i szkockimi i od tamtej pory jest związany z muzyką celtycką. Ukończył kurs muzyczny na specjalizacji gitara klasyczna oraz brał udział w projektach folkowych i jazzowych na uniwersytecie. W Kolonii uczył się gry na organach kościelnych. Gra również na innych instrumentach, na których grać nauczył się sam.
Siobhán Kennedy (wokal, flet, flażolety, skrzypce) dorastała w rodzinie muzycznej w północno-wschodniej Irlandii w Dundalk i nauczyła się grać ze słuchu, a uczył ją ojciec, Rory. Zaczęła grać na flecie w wieku 4 lat. W dzieciństwie występowała wraz z rodziną w całej Irlandii. Przez 6 lat była stałym członkiem grupy Lá Lugh i z tym zespołem występowała w Europie. Z Lá Lugh współpracował również Jens Kommnick. Choć jej głównym instrumentem jest flet drewniany, to gra również na skrzypcach. Zespół Iontach powstał w momencie, gdy Friel's Kitchen została rozwiązana a cała trójka była zaangażowana jako lider warsztatów muzycznych w Proitzer Mühle w Niemczech. Muzycy zdali sobie sprawę, że wspólne granie sprawia im radość i postanowili kontynuować jako zespół.
Pierwszy album grupy ukazał się w 2004 roku. „The Half Gate” zawiera wiele uroczych piosenek , często osadzonych w trzech głosach oraz irlandzkie melodie instrumentalne w świetnych aranżacjach. Utwory są różnorodne od starych standardów do bardziej nowoczesnych oraz oryginalnych. Na płycie można dostrzec wpływ grupy Lá Lugh, w której grała wcześniej Siobhán Kennedy. Trzy utworzy z trzynastu pochodzą z płyt Lá Lugh nagrane wcześniej przez Éithne Ní Uallacháin oraz Gerry O’Connora: „Brighid’s Kiss”, „Tá Sé ‘na Lá” oraz „Senex Puer”. Tytułowy to zestaw własnej kompozycji Jensa „The Ferris Wheel” i trzech jigów: „Old Man Dillon”, „ Paddy Fahy’s” oraz „The Half Gate”. Rozpoczyna się od solowej gitary po czy pojawiaja się flet Siobhán i kolejne instrumenty. Największy niemiecki magazyn folkowy Folker wybrał pierwszą płytę „The Half Gate” na CD miesiąca oraz nominował płytę na CD roku 2004.
Druga płyta grupy zatytułowana „Jiggin' It” ukazała się w lipcu 2007 roku. Podobnie jak pierwsze wydawnictwo i na tym można znaleźć utwory o różnorodnym nastroju, czasem żywiołowe a czasem melancholijne. Cała trójka muzyków udziela się w warstwie wokalnej. Angelika jest odpowiedzialna za piosenki w języku angielskim, a tradycyjne gaelickie pieśni śpiewa Siobhán. Zestaw utworów składa się częściowo z własnych kompozycji, uzupełnionych tradycyjnymi i współczesnymi piosenkami, z oryginalnymi aranżacjami.
Rok później, w 2008 roku, zespół nagrał, bardzo dobrze przyjęty album bożonarodzeniowy „Iontach celebrate Christmas - Flight of the Wren”, który zawiera 10 świątecznych kolęd i piosenek.
W 2011 roku Iontach powstała wspólna płyta z legendarną niemiecką grupą folkowo-kabaretową Liederjan. Grupa istnieje od 1975 roku a płyta nosi tytuł „Geschenkt” (prezent) i łączy irlandzki i niemiecki folk w oryginalną całość. Na albumie znajduje się 14 piosenek o zimie i Bożym Narodzeniu, z których część jest własnego autorstwa a część została zebrana przez lata, w tym m.in. „Kaszubska piosenka bożonarodzeniowa”.
Kolejny album ukazał się po wielu latach przerwy, dopiero w 2016 roku, i w zmienionym składzie. Ze współpracy zrezygnowała Angelika Berns a w jej miejsce pojawił się angielski akordeonista Nick Wiseman-Ellis. Nowa płyta „A New Journey” została stworzona już w tym składzie. Nick Wiseman-Ellis pochodzi z Norwich w Anglii i zaczął grać na akordeonie w wieku 16 lat, rozwijając zainteresowanie muzyką tradycyjną. Studiował gr na akordeonie i skrzypcach na uniwersytecie w Newcastle i z tak wybitnymi muzykami jak Kathryn Tickell i Karen Tweed. Po ukończeniu studiów Nick podróżował po całej Europie jako lider warsztatów akordeonowych i skrzypcowych oraz jako aktywny członek różnych zespołów i projektów. Album zawiera 15 pozycji, w których są walców, reele, jigi, tradycyjne utwory irlamdzkie i szkockie oraz własne kompozycje, tworzące zrównoważoną mieszankę starego z nowym. Płytę rozpoczyna zestaw „Paddy Fahey's / Ríl Eanach Mhic Collin & The Ash Plant / Curlews In The Bog”. Urodzony w 1926 roku Paddy Fahey nigdy nie nagrał komercyjnego nagrania, ale jego utwory były często nagrywane przez wielu znakomitych muzyków. Na albumie pojawiają się utwory całej trójki a utwór tytułowy, to walc skomponowany przez Siobhán. W muzyce zespołu pojawiają się często nietypowe połączenia jak na przykład intrumentalne „Along Silver Lines / Only Viveka”, gdzie kompozycja Jensa połączona została ze znanym utworem autorstwa Karen Tweed. Ich muzyka jest melodyjna i słodka, bardzo tradycyjna, ale z wyraźnymi domieszkami wpływów skandynawskich, francuskich, klasycznych i jazzowych. Jest świeży i zrelaksowany, stabilny i rytmiczny.
W 2019 roku ukazał się piąty, a drugi w tym składzie, album grupy o nazwie “Cuan”, co oznacza port. Adres pocztowy zespołu, to mała rybacka wioska w pobliżu Bremerhaven, Wremen. Na płycie znajduje się też oryginalna kompozycja Jensa „Lights Of The Ocean” stawiając temu miejscu muzyczny pomnik. Album otwiera zestaw „Charlie Lennon's / Dungarvan Fleadh/ Small Hills Of Offaly”, który się rozpoczynają skrzypce Nicka Wisemana-Ellisa oraz flet Siobhan Kennedy. Jens Kommnick wchodzi na bouzouki w drugiej z trzech części. Pełne i solidne brzmienie jest obecne przez wszystkie 15 utworów. Piosenki i utwory instrumentalne występują równomiernie a muzycy mają okazję pokazać swoje tradycyjne umiejętności. Uroku dodają dwie piosenki w języku gaelickim. Pierwszy, to kołysanka „Éiníní” a drugi, to piosenka „Slán Le Máigh” do poematu 18-to wiecznego poety irlandzkiego Aindriasa Mac Craitha, który mieszkał nad rzeką Maigue w hrabstwie Limeric. Piosenka „To Althea, from Prison” została napisana w 1642 roku Richarda Lovelace’a, jako rezultat uwięzienia autora. Muzyka do słów została napisana przez zespół Fairport Convention i znalazła się na ich albumie “Nine”. Inna piosenka „Passage West” została oryginalnie napisana przez Johna Spillane’a i pochodzi z jego albumu „So Far So Good Like”. Piosenka opisuje miejsce zamieszkania Johna, Passage West stary port w pobliżu Cork, do którego artysta przeprowadził się w 1997 roku. Płytę kończy piosenka melancholijna piosenka „Until We Meet Again” amerykańskiego poety i pieśniarza Davida Roth’a, z którym Jens Kommnick nagrał płytę „Meet You Where” w 2004 roku.
Z okazji 20 rocznicy działalności zespół nagrał świąteczną płytę CD „The Season of Mirth and of Glee”. CD ukazało się w październiku 2023 roku. Pomysł takiej płyty był bardzo spontaniczny i pojawił się już w lutym tego roku a promocja odbyła się podczas trasy koncertowej na jesieni. Nowy album irlandzko-brytyjsko-niemieckiego trio zawiera gustownie wybrane utwory i kolędy z wielu regionów świata (Szkocja, Anglia, Walia, USA czy Kanada), współczesną i tradycyjną muzykę instrumentalną z Irlandii i zagranicy, a także własne kompozycje o różnych nastrojach. Trio dostarcza album na najwyższym poziomie instrumentalnym, z wielowarstwowymi aranżacjami, czasem emocjonalnie świątecznymi, czasem żywiołowej pogody. Uwagę przykuwa urzekająca okładka. Została narysowana specjalnie na potrzeby – wyposażonej w 24-stronicową, dwujęzyczną książeczkę – produkcji znanej akordeonistki i artystki Karen Tweed.
Dyskografia: 2004: Iontach: The Half Gate 2007: Iontach: „Jiggin' It“ 2008: Iontach: „Flight of the Wren“ 2016: Iontach: A New Journey 2019: Iontach: Cuan 2023: Iontach: The Season of Mirth and of Glee
Tears For Beers to bardzo ciekawy zespół pochodzący z Kilonii w Niemczech. Ich muzyka jest zdecydowanie rockowa. Wykonują tradycyjne piosenki irlandzkie, bluegrass i country we wałsnych, zazwyczaj zaskakujących, aranżacjach, jednakże ciężkie rytmy nie przykrywają, standardowego, celtyckiego klimatu. Jakże inna wydają się w ich wykonaniu piosenki "Black is the Colour", czy "Home Boys Home", ale to nowe podejście racze przyciąga niż odrzuca. Do swojego reperteuaru włączyli kawałek oparty na temacie z filmu "Pippi Langstrumpf" i jak się okazało, całkiem nie celtyckie tematy mogą zabrzmieć całkiem tradycyjnie. Zespół po prostu czuje ten klimat i podchodzi do tradycji w sposób lekki, ale i profesjonalny.
Zespół powstał w 1991 roku założony przez muzyków z Kilonii. Początkowo grupa nosiła nazwę Ten Beers After i sami siebie określali jako hańbę północno-niemieckiej sceny folkowej. Lars Jensen (cytra, banjo, dudy, bouzouki) i akordeonista Nis Jesse założyli duet folkowy, do którego dołączyli Roland Schneider (gitara) i Stephan Ebby Gerdau (gitara basowa). Zespół skupił się na tradycyjnej muzyce irlandzkiej, szkockiej i amerykańskiej. Ustalili kierunek – folk rock. Po roku zmienili nazwę na Tears for Beers, istniał bowiem w Bremie już inny zespół o takiej nazwie. Członkowie Tears for Beers nie byli debiutantami. Wszyscy grali już wcześniej w innych lokalnych zespołach. Roland przyszedł z punkowego zespołu Me + The Boys, w którym grał też Ebby. Już pod początkową nazwą "Ten Beers After" bardzo dobrze sobie radzili. Zostali uznani za jedną z najlepszych regionalnych formacji. Tears For Beers konsekwentnie zdobywali fanów wśród publiczności o bardzo zróżnicowanych gustach. Pierwszy album został nagrany w 1992 roku w studiu w Kolonii, w nakładzie 1.000 egzemplarzy i bardzo szybko się rozszedł. Wynikiem była wzmożona ilość koncertów, nie tylko w klubach, ale i na lokalnych festiwalach.
Drugi album, „Cracky Bones”, wydany w 1994 był zdecydowanie bardziej rockowy niż debiutancka płyta. Znalazło się na niej więcej w własnych kompozycji z hymnem „Generation Y” i nastrojowym kawałkiem „Day After Day”, obie piosenki autorstwa Larsa Jensena. Przy nagraniu pojawił się Bernd Unstaedt (skrzypce). Z zespołu odszedł Nis Jesse. Różnorodne preferencje muzyków, łączące muzykę country, bluegrass, hillbilly czy reggae dodane do tradycyjnych rytmów irlandzkich i szkockich, przyprawione solidną dawką rocka, rozwinęły unikalny styl, który samu muzycy określają jako „Folk’n’Roll”’ Trzeci album, „Mud Water Dance” z 1999 roku prezentuje już dobrze zgrany i podążający własną ścieżką zespół. Płyta zawiera wyłącznie folkowe utwory. Zaczyna się od nowatorskiej, lecz bardzo ciekawej wesji standardu folkowego „Black is the Colour” i w dalszej kolejności „Step It Out Mary”, „Star of the Country Down”, „Drunken Sailor”, Fire Maringo” i inne, równie znane kompozycje. Zmienił się również skład. Pojawili się: Stefan Baumann (Fiddle), Bert Ritscher (akordeon) i Uwe Willmann (perkusja).
Do własnej promocji zespół podszedł w nowoczesny sposób, poprzez obecność w internecie. Od 1999 jest obecny na portalu mp3.com, osiągając kilkakrotnie pierwsze miejsce w rankingach muzyki folkowej i celtyckiej. Ich wykonanie „Jacobites” było na pierwszym miejscu przez 14 dni a nawet dostało się do najlepszej 40 ogólnej listy. W 2001 roku wydano wreszcie ich pierwszą płytę „Live” W 2004 roku wydali ostatnią, do dzisiaj, płytę „Love Songs (From Behind The Sea)” i znajdują się tam piosenki nastrojowe, spokojne piosenki, związane w jakiś sposób z miłością, z morzem (Lina, Selkie Love, Keeper Of The Light). Chyba jedynym wyjątkiem jest piosenka autorstwa Richarda Thompsona „Time To Ring Some Changes”, zawarta już wcześniej na pierwszej płycie, jednak to wykonanie jest o wiele bardziej żywiołowe. W między czasie nastąpiły zmiany personalne. Nowym perkusistą został Stephan Hukriede. Grupa wciąż jest aktywna na północno-niemieckiej scenie folkowej. Cyklicznie występują na lokalnej imprezie „Kieler Woche”, kilkakrotnie wystąpili na festiwalu „Folk im Schlosshof“ odbywjącym się od 2001. Po około 20 latach do składu powrócił basista Ebby Gerdau. Perkusistą jest teraz Markus Zell, bardzo znana postać w środowisku muzycznym, udzielający się równolegle w innych zespołach folkowych (nie celtyckich) i jazzowych. Podstawowa formacja jest teraz uzupełnione przez Gesche Clasen (skrzypce, flet). W zespole pojawili się gitarzysta Jonas Linde, który wcześniej grał formacji metalowej oraz perkusista Michael Sörensen, wykonujący wcześniej różne style muzyczne.
W 2014 roku Lars Jensen chciał nagrać solowy album akustyczny wraz z Kai Wingenfelder, frontmanem niemieckiej grupy rockowej Fury in the Slaughterhouse. Z tej współpracy powstał zespół Baltic Sea Child, który zajmuje się trochę bardziej folkową odmianą celtyckiej muzyki. Grają tam zresztą muzycy Tears for Beers.
W roku 2018 wystąpi na festiwalu Folk am Neckar z takim grupami jak Cúig czy Skerryvore. W trasach koncertowych zespołowi towarzyszą dodatkowi muzycy. Na festiwalu Folk am Neckar w lipcu 2018 roku dołączą: skrzypaczka Angelika Rusche-Göllnitz oraz dudziarz z zespołu Celtic Ring, Lukas Schnitzler.
Szósty album zespołu „The Last Ship” ukazał się w marcu 2019 roku. Grupa pragnęła zejść z wydeptanych ścieżek i szukali niezwykłego producenta, którym został Mark Smith z Hamburga. Podczas nagrania dodał do składu kobiecy głos i nowy, nowoczesny koncept brzmieniowy. Jego córka, piosenkarka Joy Smith, stała się integralną częścią zespołu, zasiadając przy fortepianie, zupełnie nowym instrumencie dla zespołu. Jest główną wokalistką w trzech utworach.
Skład: Lars Jensen (śpiew, bouzouki) Jonas Linde (gitara, mandolin) Stephan „Ebby” Gerdau (gitara basowa) Mario Wissmann (śpiew, perkusja) Bert Ritscher (akordeon) Mirjam Leuzinger (skrzypce)
Dawni członkowie: Stefan Baumann (skrzypce) Uwe Willmann (perkusja) Dimitar Bonev (gitara basowa) Christian Belau (perkusja) Nis Jesse (akordeon) Bernd Unstaedt (skrzypce, mandolina) Stephan Hukriede (perkusja) Roland Schneider (gitara, śpiew) Gesche Clasen (skrzypce, flet) Markus Zell (perkusja) Michael Sörensen (śpiew, perkusja) Joy Smith (śpiew, fortepian)
Dyskografia: 1992 - Tears For Beers 1994 - Cracky Bones 1998 - Mud Water Dance 2001 - Live 2004 - Love Songs From Behind The Sea 2019 - The Last Ship
