Solas jest amerykańską grupą muzyczną założoną w 1994 roku. W składzie grupy grają Irlandczycy, stąd często podawane jest, że jest to irlandzko-amerykańska grupa. Muzyka przez nich wykonywana jest, rzeczywiście, bardziej irlandzka, niż innych amerykańskich zespołów, ciążących zwykle bardziej w stronę rocka. Grają zarówno celtyckie standardy, jak i własne kompozycje. W ich muzyce słychać respekt dla irlandzkiej tradycji, lecz również zorientowanie się na przyszłości i popularyzowanie tego gatunku wśród szerokiej publiczności. Aktywność grupy skupia się na dwóch osobach, na założycielu, multiinstrumentalisty i duszy zespołu, Seamusie Eganie oraz skrzypaczki i wokalistki, Winifred Horan. Słowo „solas” oznacza w języku gaelickim – światło.

      Grupa Solas jest wynikiem pomysłu Seamusa Egana. Séamus urodził się w Hatboro w 1969 roku, w Pensylwanii w domu irlandzkich emigrantów Mike’a i Ann Egan. Okazał zainteresowanie muzyką tradycyjną, gdy w wieku trzech lat, z rodzicami i pięciorgiem rodzeństwa przenieśli się z powrotem do rodzinnego domu w Irlandii, do małej miejscowości Foxford w hrabstwie Mayo. W wieku, około sześć, siedem lat zaczął uczyć się gry na akordeonie guzikowym, od znanego akordeonisty, Martina Donaghue. Fletem irlandzkim zainteresował się, gdy zobaczył Matta Molloy’a i Jamesa Galwaya w telewizji. W 1978 roku, Mick Moloney założył Green Fields of America, zespół grający tradycyjną muzykę irlandzką i działający po obu stronach oceanu. Po powrocie do Stanów i zamieszkaniu w Filadelfii, Seamus spotkał Micka Moloney, trafił pod jego skrzydła i biorąc od niego nieformalne lekcje gry na banjo. Do ukończenia 14 lat, Seamus zdobył mistrzostwo Irlandii na czterech różnych instrumentach. Do ukończenia 16 roku życia, Egan wydał swój pierwszy solowy album „Traditional Music of Ireland”, a przed ukończeniem 20 był już profesjonalnym muzykiem, który koncertował m.in. z Peter, Paul & Mary i Ralphem Stanley’em, pracującym jako muzyk sesyjny u Vernona Reida (amerykański gitarzysta). Na początku lat 90-tych, wraz z Eileen Ivers, Johnem Doylem i Susan McKeown, założył w Nowym Jorku zespół „The Chanting House”. W 1990 roku wydaje swój drugi album solowy „A Week in January”. W 1995 roku nagrał muzykę do niskobudżetowego filmu, w reżyserii Edwarda Burnsa, „The Brothers McMullen” („Piwne rozmowy braci McMullen”), filmu przepełnionego celtycką muzyką, do którego napisał, wraz z Sarah McLachlan, przebojową piosenkę „I Will Remember You”. Pomysł stworzenia Solas zaczął nabierać kształtów, gdy Seamus spotkał skrzypaczkę Winifred Horan oraz gitarzystę Johna Doyle'a. Trio zaczęło grywać w barach Nowego Joku a wkrótce dołączyli do nich akordeonista John Williams i wokalistka Karan Casey. Ich pierwszy występ pod nazwąSolas odbył się w Wszyngtonie w 1995 roku. W 1996 roku wydał swój trzeci solowy album "When Juniper Sleeps", na którym zadebiutował na gitarze akustycznej z nylonowymi strunami i w tym samym roku, w tej samej wytwórni Shanachie, ukazał się debiutancki album grupy "Solas". Producentem albumu był Johnny Cunningham, znany z Silly Wizard. Na albumie znalazło się pięć piosenek, osiem jigów, reeli i airów.

      Popularność grupy szybko rosła, występowali w klubach oraz zaliczyli obecność w popularnych programach radiowych A Prairie Home Companion a także Mountain Stage.

      W 1997 roku, pojawia się drugi album grupy "Sunny Spells and Scattered Showers", otrzymując entuzjastyczne recenzje w prasie muzycznej. Ta produkcja jest już nieco bardziej świadoma i bardziej eksperymentalna: w rękach Séamusa pojawia się banjo, na którym gra z niesamowitą techniką a zatrudniony gościnnie perkusista John Anthony wnosi rytmy z Europy, Afryki i Azji. Muzyka jest jednak nadal tradycyjna, utrzymując zespół z dala od bardziej popularnych nurtów.

      W 1997 roku, Karan Casey nagrała solowy album „Songlines”, zainspirowany powieścią Bruce'a Chatwina o tym samym tytule. Został on wyprodukowany przez Séamusa Egana a w nagraniu wzięło udział kilkoro członków zespołu Solas. Na albumie znalazły się zarówno tradycyjne jak i współczesne irlandzkie pieśni ludowe. Po nagraniu tego albumu Karan zapowiedziała swoje odejście, zaplanowane na rok 1998, by poświęcić się wyłącznie karierze solowej. Nagrała jeszcze z Solas kolejny album „The Words That Remain”, który ukazał się w 1998 roku. Po nagraniu drugiego albumu zespół opuścił John Williams, by kontynuować karierę solową. Jego miejsce zajął Mick McAuley, króry wcześniej grał w zespole towarzyszącym Karan Casey w czasie solowych występów. Mick grał na akordeonie guzikowym i concertinie.

      Miejsce Karan zajęła irlandzka wokalistka, Deirdre Scanlan, która śpiewała w zespole od 1999 do 2007 roku.

      Trzeci album zespołu jest to spójna stylistycznie całość oraz pierwsza próba wykonania tradycyjnych pieśni irlandzkich w oparciu o mniej konwencjonalny zestaw instrumentów. Zawiera, także, bardziej eklektyczny wybór utworów, demonstrując elastyczność brzmienia zespołu. Oprócz typowych irlandzkich melodii (np. "I Am a Maid That Sleeps in Love" czy "A Chomaraigh Aoibhinn O") pojawia się energiczny cover utworu Woodie Guthrie'go "Pastures of Plenty" oraz zaangażowana ballada Peggy Seegera "Song of Choice". Solas, który jak do tej pory wzbogacał muzykę celtycką elementami amerykańskimi, odwrócił tendencję dodając do amerykańskiego folku celtycki styl.

      W 2000 roku na rynku ukazał się kolejny album, pod tytułem „The Hour Before Dawn”. W trakcie jego przygotowywania w grupie nastąpiły istotne zmiany personalne. John Doyle zdecydował się opuścić zespół, by poświęcić się karierze solowej. Uczestniczył jeszcze w nagraniu albumu. Jako gitarzysta pojawił się Donal Clancy. Syn Liama Clancy’ego. Donal, wcześniej, zbierał doświadczenia grając z Eileen Ivers I The Chieftains. Donal grał w grupie Solas do 2002 roku, przyłączając się do zespołu Danú. Do nagrywania płyty zatrudniono też basistę jazzowego Chico Huffa oraz perkusitę Steve’a Holloway’a. Towarzyszyli oni wcześniej grupie w trasach koncertowych. „The Hour Before Dawn” jest łagodniejszy niż trzy poprzednie albumy. Nawet okładka nasuwa spokojne i refleksyjne skojarzenia. Piosenka „A Little Child” daje możliwość solowego popisu Winifred Horan. „When My Love and I Parted” jest czarującą, smutną balladą, w której uczestniczy tylko głos wokalistki i skrzypce. Nawet żywa ballada „A Miner's Life”, została zagrana i zaśpiewana wyjątkowo przez Johna Doyle’a, w sposób dużo delikatniejszy. Wybór utworów jest dużo bardziej konserwatywny niż na poprzedniej płycie, eksperymentującej z amerykańskim folkiem. Wyjątkiem jest tylko piosenka Seamusa Egan „I Will Remember You”, zaśpiewana przez nową wokalistkę Deirdre Scanlan.

      W lutym 2002 roku ukazała się kolejna płyta grupy „The Edge of Silence”. Zespół rozwija na niej swoje podejście do prezentacji muzyki celtyckiej w postaci różnorodnej mieszanki granej na mniej tradycyjnych instrumentach. Na tym albumie oddalają się jeszcze bardziej od skocznych jigów i reeli. Producentem płyty został Neil Dorfsman, który wcześniej współpracował z Dire Straits i Stingiem i jest to zdecydowanie najbardziej dopracowana i zróżnicowana stylistycznie praca grupy dotychczas. Wiele z załączonych utworów pozostaje pod wpływem popularnego stylu, słychać tam i jazz i New Age i nawet tradycyjne kawałki brzmią w sposób uproszczony. Wyraźnie Solas mniej ulega irlandzkiej przeszłości, pozostając przy własnej kreatywnej wizji prezentowanej muzyki. Nie można odmówić, jednakże, płycie siły. Zespół gra z wdziękiem i pasją. Skrzypaczka Winifred Horan, gitarzysta Donal Clancy i akordeonista Mick McAuley są w doskonałej formie a wokal Deirdre Scanlan jest urokliwy. Jeśli Solas zbliża się do muzyki pop, to robią to na własnych warunkach a ich talenty i poczucie twórczej odwagi pozostaje nienaruszone.

      Zaraz po wydaniu „The Edge of Silence” Donal Clancy opuścił grupę a zastąpił go Eamon McElholm. Eamon urodził się i wychował w hrabstwie Tyrone w północnej Irlandii. Jego wychowanie muzyczne zawierało wiele gatunków od tradycyjnych irlandzkich poprzez rock do klasyki. Przed przystąpieniem do Solas, Eamon wystepowała w irlandzkiem zespole Stockton's Wing , gdzie był wokalistą, kompozytorem i gitarzystą. Współpracował również z wieloma innymi wykonawcymi, takimi jak Cathal Hayden, Dezi Donnelly i Mike McGoldrick.

      Szósty album zespołu ukazał się w 2003, wydanay, tak jak poprzednie, przez Shanachie Records. W tej produkcji więcej jest oryginalnych kompozycji a płyta zawiera tylko dwa utwory innych wykonawców. Pierwszym jest słodka interpretacja „Scarecrow's Dream” Dana Fogelberga a drugim, nieomal barokowe wykonanie piosenki Dougie MacLeana, „This Love Will Carry”. Płytę uzupełniają dwa celtyckie kawałki, „Seoladh Na Naamhna” oraz „Maire Mhilis Bhrea”, wykonane całą siła wokalu i instrumentarium, przypominając grupę Altan w najlepszej formie.

      Kolejny album grupy, „Waiting for an Echo” ukazał się w lutym 2005 roku. Chociaż materiał nagrywano w pokojach hotelowych, garderobach oraz studiach na dwóch różnych kontynentach, album brzmi spójnie z naciskiem na kompozycje instrumentalne. Zestaw łączy energetyczne utwory instrumentalne z pięknymi piosenkami, mieszając tradycyjne i nowoczesne elementy muzyczne. Ich unikalny, wypróbowany styl i tutaj prezentuje się doskonale. Piocioosobowy zespół starannie dobrał i zaranżował każdą z trzynastu kompozycji. Głosy Deirdre Scanlon i Micka McAuleya, są dobrze dostosowane do materiału, zarówno tradycyjnego czy też nowoczesnego. Deirdre Scanlon szczególnie dobrze brzmi w, trochę dziwacznym, „a Sea of Fleur de Lis” a McAuley w czarującym „Erin”. Na specjalną uwagę zasługuje jego wykonanie piosenki Kate Rusby „The Night Visit”. W wykonaniu pojawia się interesujących twist, no i wykonie jest, pierwszy raz, męskie.

      Swoje 10-te urodziny grupa Solas obchodziła specjalnym koncertem, gromadzącym na scenie wszystkich obecnych i byłych członków zespołu. Jednorazowy koncert przed własną publicznością, w rodzinnej Filadelfii, odbył się 13-tego września 2005 roku, został sfilmowany i zaowocował płytą CD i DVD, która uchwyciła całą magię tego wydarzenia. DVD zawiera godzinę i 45 minut koncertu wraz z ponad 30 minut dodatków, wywiady, zdjęć z poza sceny i z prób, zarówno poszczególnych osób, jak i całego zespołu. Koncert zgromadził dawnych członków zespołu, Johna Doyle, Johna Williamsa i Karan Casey. Udała się, prawie niemożliwa, koordynacja planów koncertowych poszczególnych muzyków a wynik, CD i DVD „Reunion: A Decade of Solas” jest jednym z najbardziej cenionych irlandzkich wydawnictw muzycznych 2006 roku.

      W czerwcu 2008 roku zespół zmianę wokalisty. Do grupy dołączyła Mairéad Phelan, ekscytująca, młoda piosenkarka z Kilkenny.

      Album „For Love and Laughter” ukazał się 26 sierpnia 2008 roku. Płyta została nagrana w Irlandii i w Filadelfii. Oprócz tradycyjnych i autorskich utworów, na płycie znalazły się piosenki folkowych artystek Antje Duvekot („Merry Go Round”) i Rickie Lee Jones („Sailor Song”) oraz stary numer (1963 rok) bluegrassowego zespołu The Dillards „There Is a Time”. W nagraniu uczestniczył, też, kanadyjski zespół The Duhks. Na płycie nie ma słabych kawałków a najlepsze okazują się te najbardziej tradycyjne, tak jak otwierający listę zestaw reeli, czy wspaniałe wykonanie folkowej piosenki pochodzącej z Ontario „The Gallant Hussar”. Wyjątkiem jest „Merry Go Round”, która nie jest w żaden sposób celtycka, lecz pasuje do programu. Głos Phelan jest zupełnie inny od głosu Karan Casey, wnosząc nowy aspekt do brzmienia Solas.

      W lutym 2010 ukazuje się płyta „The Turning Tide”, będąca kontynuacją obranej drogi muzycznej. Album jest oceniany jako najbardziej spójny i porywający od czasu debiutu w 1996 roku. Otwierający płytę „Hugo’s Reel”, napisany przez multiinstrumentalistę Seamusa Egana, rozpoczyna serię innowacyjnych interpretacji oryginalnych kawałków, takich jak „Grady Fernando Comes to Town”, piosenka Josha Rittera „A Girl in the War” czy znanej piosenki „A Sailor's Life”. CD kończy się utworem „A Tune for Roan”, piękną balladą trochę w stylu New Age. Na płycie znajduje się, też, cover piosenki Bruce’a Springsteena „Ghost of Tom Joad” (na podstawie „The Ballad Of Tom Joad” Woody Guthrie’go), napisanej z inspiracji powieści Steinbecka „Grona Gniewu”.

      We wrześniu 2010 roku Niamh Varian-Barry, z Cork w Irlandii, zastąpiła Mairead Phelan jako wokalistka grupy Solas.

      W lutym 2013 ukazuje się jedenasty album grupy p.t. „Shamrock City”. Seamus Egan został zainspirowany rodzinną historią i powstał pomysł „Shamrock City”, najbardziej ambitnego projektu grupy. „Shamrock City” opowiada o górniczym mieście Butte w stanie Montana, na przełomie 20 wieku, widzianą oczami irlandzkiego imigranta, kuzyna Seamusa, Michaela Conway’a. W 1910 roku wypłynął z Cobh w hrabstwie Cork w Irlandii do Filadelfii, a następnie skierował się do Butte do pracy w kopalniach miedzi. Sześć lat później zginął od uderzenia w głowę. Zmarł w wieku 25 lat. Płyta i sceniczny show, składa się z materiału nagranego w Filadelfii i filmowu o Butte i stara się nie tylko odkryć życie i śmierć młodego Conway’a, ale również naświetlić życie imigrantów w czasie rewolucji przemysłowej. Histora przodka Seamusa stała się ispiracją dla pieśni o imigracji, trudnych czasach i ucieczce, o społeczności górniczej zwanej Shamrock City. Atmosfera emocjonalnych ballad „Far Americay” i „Welcome the Unknown” jest wspierana przez dobrze dobrany podkład instrumentalny (zwłaszcza skrzypce Winifred Horan), a także pojawienie się na scenie Rhiannon Giddens z grupy „Carolina Chocolate Drops” oraz szkockiego weterana Dicka Gaughana, w piosence „Labour Song”. W trakcie scenicznego pokazu, Semaus opisuje doświadczenia swojego przodka,jako górnika w kopalni miedzi w Butte a w tle wyświetlają się historyczne zdjęcia z tego czasu. Kolejne utwory pojawiają się w kontekście historii z życia Michaela Conway’a.

      W lipcu 2013 roku, grupa zapowiedziała odejście wokalistki Niamh Varian-Barry. W jej miejscu pojawiła się Noriana Kennedy, przyjaciółka Niamh. Noriana Kennedy związana na stałe ze swoją grupą The Whileaways, planowała właśnie z nimi trasę koncertową i nagranie drugiego albumu. W 2015 roku, na koncertach, Micka McAuley’a zastępował akordeonista Johnny Connolly. Pojawiła się, również, wokalistka Moira Smiley, jako drugi głos. Moira wkrótce została stałym członkiem zespołu. Moira jest zangażowana w wiele projektów równocześnie. Prowadzi swoją własną grupę, Moira Smiley & VOCO, lub koncertuje z artystami muzyki Indie, tUnE-yArDs.

      2016 rok to roku jubileusz dwudziestu lat istnienia grupy Solas. Z tej okazji powstał album „All these Years”, na którym zagrali wszyscy którzy się przewinęli przez skład grupy przez te wszystkie lata. Album pojawił się 19 lutego 2016 roku. Można na nim usłyszeć głosy poprzednich wokalistek: Karan Casey, Deirdre Scanlan, Mairead Phelan, Niamh Varian Barry, czy Noriany Kennedy. Pojawili się również tacy muzycy jak akordeonista John Williams, gitarzysta John Doyle i Donal Clancy. Zimowo-wiosenna trasa koncertowa rozpoczęła się 21 stycznia, udziałem w festiwalu Celtic Connections w Glasgow, następnie wyruszą do Szwecji, a następnie planują sześciotygodniową trasę po Stanach Zjednoczonych.
      Na nowej płycie można zauważyć różnorodne wpływy muzyczne, od bardziej rockowych „Lucy Locket’s/The Quiet Pint/The Sleepy Sailors”, do pięknych celtyckich utworów, jak klasyku z lat 70-tych „Darkness Darkness”, z repertuaru The Youngbloods, czy piosenka Patty Griffin “You Are Not Alone” (zaśpiewana przez Karen Casey). Grupa nie zapomina o swojej miłości do tradycyjnych utworów nagrywając doskonałą wersję klasyka „Willie Moore”, czy też ballady „Padraig Og Mo Chroi”, oraz wspaniały kawałek „Wandering Aengus.”