Bran, to grupa założona w 1999 roku w czeskiej Pradze przez, przybyłego wprost z Lorient w Bretanii, Davida Pajota. Słowo Bran, w tłumaczeniu z języków celtyckich oznacza kruka, a w legendach pojawia się jako ptasi posłaniec. Bran to także imię legendarnego brytyjskiego króla, który występuje także w mitologii irlandzkiej, walijskiej i bretońskiej. W irlandzkiej literaturze w ósmym wieku opisane zostały „Podróże Brana” a rumuńskie miasto Bran związane jest z opowieścią o Drakuli. Historyczna kraina w Czechach nosi nazwę pochodzenia celtyckiego, Bohemia, więc nie jest dziwne, iż grupa stąd pochodząca gra taką muzykę. Zespół poświęcił się, w szczególności, muzyce bretońskiej. Ich interpretacje są przyjemne, subtelne i odprężające. W swoim graniu posługują się skrzypcami, fletem, akordeonem, klarnetem, bombardą i gitarami.
Historia
Grupę Bran założył, wraz z kilkoma przyjaciółmi, w 1999 roku w Pradze David Pajot, flecista pochodzący z Lorient w Bretonii. W lecie w połowie sierpnia 1999 roku Bran gości na międzynarodowym festiwalu muzyki celtyckiej w Lorient w Bretanii „The Festival Interceltique de Lorient”. Grupa podpisała kontrakt na 5 koncertów i gra tam w barze należącym do Australijczyka Stiffa Café du port. Zaprzyjażniają się z bretońskim zespołem Deskomp i postanawiają zagrać razem improwizowane jam session. We wrześniu, pop powrocie do Pragi zaczynają występować w prestiżowych klubach (Akropolis, Roxy, Klub Železná). Entuzjastycznie są przyjmowani również i w innych czeskich miastach (Tabor, Pilzno, Kladno, Slaný).
W 2000 roku ukazała się pierwsza płyta „Ruz”, w pierwszym składzie grupy: David Pajot – śpiew, bombarda, whistle; Ludmila Chábová – skrzypce; Martin Vejvoda – gitara; Tomáš Nedělka – dudy, whistle; Zdeněk Rudolský – perkusja.
Grupa kontynuuje koncerty. W lutym 2001 roku następują duże zmiany w składzie (nie pierwsze zresztą). Muzycy postanawiają się skupić bardziej na tradycji bretońskiej, pomijając trochę muzykę pochodzenia irlandzkiego. Na przełomie 2001 i 2002 roku, w repertuarze zespołu, a oprócz tradycyjnych pieśni, pojawiają się własne pomysły autorstwa założyciela i lidera grupy Davida Dewi Pajota.
W 2002 roku, w grupie pojawia się flecistka Petra Lukášová oraz akordeonista Thomas Görtler a wcześniej gitarzysta basowy Prokop Saidl. W 2003 roku ukazuje się album „Chemins de sel”, którego nazwa łączy się, z jednej strony, z wędrówkami morskimi tysięcy żeglarzy a, z drugiej, przypomina wędrówki Celtów, którzy w obrocie handlowym używali, pochodzącego z Hallstatt w dzisiejszej Austrii, „białego złota”, czyli soli. Premiera płyty miała miejsce w lipcu 2003 roku w klubie irlandzkim „Joshua Tree” w Domu Słowiańskim w Pradze.
Grupa odwiedza Bretanię w sierpniu 2003 i 2004 występując tam w czasie swojej trasy koncertowej. Dają też koncerty w Europie środkowej. Do Bretanii powracają w 2005 roku na celtycki festiwal w Lorient.
12 maja 2005 roku, Bran wydaje album „Coast of Bohemia” (cytat z „Zimowej opowieści” Szekspira), z który z powodzeniem prezentuje na festiwalu Interceltique w Lorient. Muzyka i teksty na płycie stanowią spójną całość i opowiadają o wymyślonej krainie „Wybrzeże Czech”, w której można znaleźć menhirowe pole Kermario, na którym spotykają się golem, Corto Maltese i dobry wojak Szwejk.
Oprócz stałych występów w Czechach Bran odbywa serię występów w całej Europie, zwłaszcza we Francji, Niemczech, Włoszech i Polsce.
W styczniu 2006 roku, przychodzi gitarzysta Vojtech Jindra i powoli zaczyna się kształtować obecna forma grupy. Na przełomie 2007 i 2008 roku grupa zmieniła się znacząco, poprzez wprowadzenie nowej sekcji rytmicznej, składającej się z Petra Tichego (kontrabas) i Zbyněk Tokhi Krupa (perkusja). W tym składzie powstały nowe rozwiązania i nowe oryginalne piosenki, które znalazły się na albumie „An delienn”, wydanym w 2008 roku. Nowy album został nagrany przed latem 2008 roku w studiu Solisko w Černošicach. Oprócz już znanych twarzy jak David Pajot, Petra Lukasova-Scarfogliero czy Tomáš Görtler pojawiają się nowe - basista Petr Tichy i perkusista Zbyněk Tokhi Krupa oraz gitarzysta i multiinstrumentalista Vojtěch Jindra. Jako goście na płycie zagrali: Frédéric Jacq (śpiew), Markéta Langová (skrzypce) oraz Radim Chrobok (instr. Perkusyjne). Płyta zawiera 15 utworów, a oprócz aranżacji tradycyjnych utworów pojawiają się własne kompozycje członków grupy. Melodie taneczne przeplatane są piosenkami, które, pod wpływem starych legend bretońskich, snują opowieści o morzu, a jedna z nich przenosi nas do Czech.
Następnie grupa promuje nową płytę w czasie trzytygodniowego tournee po Bretanii, gdzie pojawia się jako support przed występem lokalnych gwiazd, takich jak Cécile Corbel, Penn Gollo i Dan Ar Braz.
W następnym roku w zespole pojawia się flecista Robert Fischmann z etno-folkowej, czeskiej grupy Taliesyn. W czasie dyskusji na temat nowego albumu, wokalista David Pajot decyduje przenieść się na stałe do Kanady, a grupa jest na krawędzi rozpadu. Ostatnia nagrania z tym muzykiem, założycielem grupy pojawiają się na płycie koncertowej „En concert”, która ukazuje się w sierpniu 2010 roku a zawiera nagrania zarejestrowane w kwietniu na Morawach, na ostatnich koncertach z Davidem i oddaje wiernie wyjątkową atmosferę jednego zwykłego wieczoru w towarzystwie tego czeskiego – francuskiego zespołu.
W grudniu tego samego roku, David żegna się w czasie trzech koncertów w Pradze w poetyckim pubie w Balbinowie, plus jeszcze jednym w ostatniej chwili, zagranego w związku z dużym zainteresowaniem, tuż przed odlotem Davida.
Grupa jest zdecydowana kontynuować i odbywa próby w nowym składzie w postaci siedmiu członków, z Radim Chrobokiem na bębnach i wokalistką Sarą Navarro, od lat mieszkającą w Pradze, a pochodzącą z Bretanii. Pajota zastępuje saksofonista Michał Wróblewski. Nowy skład odbywa swój debiut w czerwcu 2011 roku, występując przed koncertem najsłynniejszego muzyka z Bretonii, Alana Stivella w Czeskim Krumlowie.
Jednocześnie nagrywa piosenkę „Dodo M'amour“ na płycie dla dzieci „Bongo BomBarďák“.
Po udanych występach w Polsce Sara Navarro zapowiada że, ze względów zdrowotnych, nie może uczestniczyć w letnich festiwalach „Keltská noc”, „Sázavafest”, „Prázdniny w Telczu” i innych. Flecista Robert Fischmann szybko uczy się śpiewać kilka utworów, aby grupa mogła wystąpić na festiwalu Keltská noc . Chociaż rozwiązanie to jest początkowo postrzegane jako tymczasowe, nowy wokalista tak dobrze daje sobie radę, że grupa decyduje się kontynuować w sześcioosobowym składzie, gdy Sara Navarro jesienią 2011 roku definitywnie postanawia opuścić Bran i wrócić do Francji.
Grupa Bran wystąpiła na X Festiwalu Muzyki Celtyckiej „Zamek” w Będzinie w 2012 roku.
Do składu przyjęty jest nowy perkusista Jan Chalupa i zespół w obecnej formie występuje na koncertach oraz przygotowuje nowy album „Le carnet noir”, wydany w listopadzie 2012. Bran powraca do celtyckiej muzyki pochodzącej z Bretanii, do mistycznego klimatu starych legend, tradycyjnych tańców oraz piosenek o morzu. Nazwa albumu, a także okładka, nawiązuje do czarnego notatnika Davida Pajota, w którym prowadził zapiski w czasie podróży a jednocześnie ma świadczyć o tym, że Bran będzie pisał kolejny rozdział w swojej historii i udowodnić, że może działać i osiągnąć sukcesy, nawet po opuszczeniu grupy przez Pajota. Utwory na płycie można podzielić na trzy grupy. Pierwsza składa się z charakterystycznych aranżacji pieśni bretońskich. Płytę rozpoczyna „Marzhin Foll”, na melodię „Paddy's Lamentation”, opisuje maga Merlina, jako antybohatera a kolejny „Tri martolod” jest prezentem dla fanów grupy i pojawia się na płycie powtórnie po wielu latach (był na „Ruz” w 2000 roku). Druga grupa zawiera piosenki w języku francuskim: smutną balladę z Normandii „Quand je menai mes chevaux boire”, pop-jazzowy kawałek „La jument de Michao”, w którym kapela zachowuje swój oryginalny akustyczny dźwięk, pogodna piosenka „Lundi mardi” o lubieżnym szewcu i wreszcie delikatnie erotyczna „Le phare”, do słów bretońskiego poety Tristana Corbiere'a. Album uzupełniają utwory instrumentalne, z których, oprócz tradycyjnego tańca „Laridée-gavotte”, wszystkie są autorstwa członków grupy, począwszy byłego lidera i założyciela Davida Pajota, akordeonisty Tomáša Görtlera a przede wszystkim, z gitarzysty i producenta płyty, Vojtěcha Jindry. Jest także piosenka „An dro”, na podstawie rytmicznych, bardzo rozpowszechnionych bretońskich układów tanecznych, a także tytułowy walc „Le carnet noir”, trochę przypominający muzykę filmową Yanna Tiersena i końcowe dzieło „La Croisée” , w którym można usłyszeć głos Davida Pajota, który przeniósł się za granice na stałe po wydaniu albumu „En koncert”.
W 2014 roku następują zmiany personalne. Michal Wróblewski decyduje się na dalsze studia za granicą a Jan Chalupa przechodzi do grupy Voila. Na ich miejscach pojawiają się saksofonistka Helena Markova i perkusista Petr Mikes. Helena Markova grała wcześniej w zespołach folkowych i jazzowych, takich jak: Deneb, M3, Ruchadze Band, Poitín, Work in Progress i Ciúnas. Petr Mikes grał jazz w zespołach Hot Sisters, Magnum Jazz Bigband, ALO Trio Band, The Tap Tap oraz uczestniczył w projektach muzycznych Adam Tvrdý / Brian Charette – Suspicious Activities, Betty Lee Song Project. Zespół w nowym składzie, wiosną 2015 roku nagrał kompilację poświęconą czeskiemu bardowi Vladimirowi Mišíkowi. 10 listopada 2016 roku ukazuje się nowa płyta „Beaj Vat!”, co oznacza bretońską drogę. Płyta oferuje zróżnicowany muzycznie bretoński folklor, wykonywany zarówno w języku angielskim jak i po czesku.
Skład: Robert Fischmann – śpiew, flet, whistle (instrumenty perkusyjne, fortepian) Vojtěch Jindra – gitara akustyczna, instrumenty perkusyjne (inne instrumenty strunowe) Tomáš Görtler – akordeon, śpiew Petr Tichý – kontrabas Helena Marková – saksofon, whistle Petr Mikeš – perkusja
W grupie grali: David Pajot – śpiew, bombarda, klarnet, whistle Sara Navarro – śpiew, perkusja Greta Kelly – skrzypce Noël O’Brien – bodhrán Prokop Saidl – gitara basowa, śpiew Markéta Langová – skrzypce Markéta Kautznerová – skrzypce Ludmila Chábová – skrzypce Petra Lukášová – flet Mirek Kašpar – gitara Petr Brousil – gitara Martin Vejvoda – gitara Tomáš Nedělka – dudy, flet Petr Vašek – gitara Jakub Severin – perkusja Zdeněk Rudolský – perkusja Tokhi – perkusja Radim Chrobok – bębny Michal Wróblewski – saksofony , klarnet Jan Chalupa – perkusja, instrumenty perkusyjne
Goście: Frédéric Jacq – śpiew Katka García – śpiew Lukáš Svoboda – didgeridoo Tomáš Valášek – kastaniety
Dyskografia:
Bran "Ruz" CD, 2000
David Pajot – śpiew, bombarda, whistle; Ludmila Chábová – skrzypce; Martin Vejvoda – gitara akustyczna; Tomáš Nedělka – dudy, whistle; Zdeněk Rudolský – perkusja
Chemins de sel CD, 2003
David Pajot – śpiew, bombarda, klarnet, whistle; Tomáš Görtler – akordeon; Markéta Langová – skrzypce; Mirek Kašpar – gitara akustyczna; Petra Lukášová – flet; Prokop Saidl – gitara basowa
The Coast of Bohemia CD, 2005
David Pajot – śpiew, bombarda klarnet, whistle; Tomáš Görtler – akordeon; Markéta Kautznerová – skrzypce; Mirek Kašpar – gitara akustyczna; Petra Lukášová – flet; Prokop Saidl – gitara basowa
An delienn CD+MP3, 2008
David Pajot – śpiew, bombarda, klarnet, whistle; Vojtěch Jindra – gitary, gitara basowa, banjo, mandolina, lira korbowa, instr. perkusyjne; Tomáš Görtler – akordeon, śpiew; Petra Lukášová Scarfogliero – flet; Petr Tichý – kontrabas; Zbyněk Tokhi Krupa – perkusja
Zespół Dún an Doras został założony w roku 1997 przez multiinstrumentalistę René Starhona, znakomitego muzyka grającego na gitarze, bouzouki i instrumentach perkusyjnych, działającego przedtem w zespołach zorientowanych raczej rockowo. Pierwotny skład zespołu był iście międzynarodowy: gitarzysta Simon Delaney, grający na dudach irlandzkich Scott Mavroudis i bodhránista Tom English byli Irlandczykami, skrzypaczka Nilla Axelsson pochodziła ze Szwecji. Wybitną postacią w grupie była od samego początku wokalistka Katia García, która, jako jedyna z pierwotnego składu, działa w zespole do dnia dzisiejszego. Pierwotny Dún an Doras, dzięki swej niezmiernej energii i zręczności instrumentalnej, połączonej z dziarskim, żywiołowym wykonywaniem koncertów, zyskał szybko przychylność fanów muzyki irlandzkiej. Na początku zespół grał przede wszystkim irlandzkie utwory instrumentalne w stylu tradycyjnym, ale już wtedy do był otwarty na nowe, oryginalne wpływy. Na płycie nagranej w tym składzie, Bossa Nudski, można więc znaleźć zarówno wyśmienite kompozycje skrzypaczki Nilli Axelsson, jak i taniec macedoński Skudrinka, a brzmią tam również i niecodzienne instrumenty, na przykład didgeridoo, na którym grał kolejny Irlandczyk współpracujący z zespołem, Jonny Tennant.
Tego rodzaju międzynarodowe projekty niestety rzadko kiedy trwają długo, tak więc po trzech latach członkowie zespołu rozjechali się po świecie. Ale w międzyczasie, właśnie dzięki działalności pierwotnego składu Dún an Doras, muzykę irlandzką zaczęła grać w Czechach spora liczba nie-Irlandczyków, tak więc René i Katia mogli w latach 1999 - 2000 ściągnąć do zespołu nowych muzyków, kolejno: skrzypka Daniela Malczyka, gitarzystę Petra Košumberskiego oraz flecistę, Radvana Markusa. Nowy skład zaowocował szybką ewolucją w warstwie instrumentalnej centralną pozycję w repertuarze grupy zajęły własne kompozycje w oryginalnych aranżacjach. Równocześnie, irlandzkie piosenki ludowe śpiewane przez Katię García zachowały swą niepowtarzalną atmosferę, a zostały jeszcze wzbogacone o intermezza i inne pomysły nowych muzyków. Grupa nie zaniechała też współpracy z różnymi perkusjonistami. Kilkanaście miesięcy z zespołem grała na djembe Kristina Kyndlová, w czasie swych pobytów w Pradze w Dún an Doras dalej występował gościnnie Jonny Tennant. Okres poszukiwań zakończono jesienią roku 2002 - stałym członkiem zespołu został znakomity perkusjonista grający na tabli, darbuce i djembe - Jakub Severin.
Jesienią 2003 Dún an Doras przedstawia płytę Sweet and Sour. W tym samym czasie odchodzi René Starhon. Najnowszym muzykiem w składzie jest teraz kontrabasista Filip Klinecký, który gra z zespołem od marca 2004. W marcu 2005 zostaje wydana ostatnia jak na razie płyta o nazwie Rua.
Skład: Káťa García, wokal Petr Košumberský, gitara Radvan Markus, flet poprzeczny Daniel Malczyk, skrzypce Jakub Severin, tabla, djembe, darbuka, istrumenty rytmiczne Filip Klinecký, kontrabas
Dyskografia: Bossa Nudski - Mars Records 1999 demo2002 - wydawnictwo własne Sweet & Sour - Indies Records 2003 Rua - Indies Records 2005
Katia García - wokal Katia rozpoczęła swą karierę wokalistki w roku 1997 w praskim zespole grającym muzykę irlandzką o nazwie Púca Rúa. Po zakończeniu działalności zespołu wstępuje do Dún an Doras. Z grupą nagrywa pierwszą płytę "Bossa Nudski" (1999), występuje też gościnnie na płytach zespołów Happy to Meet "Kusovka" i Teagrass "Večírek". Oprócz Dún an Doras jest również współtwórczynią, wraz z Predragiem Duronjiciem (Draga Banda), projektu muzycznego przedstawiającego pieśni bałkanskie, hiszpańskie i sefardyjskie. Współpracuje również z muzykami koło Lubosza Maliny (Druhá tráva) w specyficznym projekcie łączącym world-music i bluegrass. Utwory w wykonaniu Katii to przekazywane z głębi duszy opowieści o ludzkim losie lub niezwykłe przygody bohaterów piosenek. W połączeniu z jej czystym, niepowtarzalnym głosem i bezbłędną zdolnością ornamentacji i frazowania, słuchanie ich dostarcza odbiorcy niecodziennych wrażeń
Petr Košumberský - gitara Zanim dołącza do zespołu Dún an Doras (w roku 2000), gra najpierw w grupie folkowej "Podivín" a następnie w grupie muzyki irlandzkiej "Shannon". Petr używa niestandardowego "irlandzkiego" stroju gitary DADGAD, co dodaje jego grze charakterystycznego dźwięku. W jego grze można zauważyć układy akordowe typowe dla jazzu. Petr gra z nadzwyczajną pasją i z bardzo dobrym wyczuciem akompaniamentu i aranżacji utworów tradycyjnych i współczesnych. Jego muzyczne pomysły wraz z oryginalnymi liniami akordowymi i precyzyjnym rytmem tworzą niepowtarzalny styl, będący podstawą brzmienia całego zespołu. Petr jest wpółautorem większości utworów granych przez zespół.
Radvan Markus - flet poprzeczny, flet altowy Flecista Radvan Markus to muzyk często występujący, posiadający niezmiernie bogatą skalą wykonawczą. W Dún an Doras gra od roku 2000. Chociaż podstawę stanowi dla niego muzyka irlandzka, jego repertuar zawiera też utwory z innych gatunków world-music, a także utwory jazzowe i klasyczne. O jego wszechstronności świadczy uczestnictwo w innych projektach, na przykład w zespole Cabelique, czy też w projekcie skupionym wokół Katii García (utwory bałkańskie i sefardyjskie). Pomimo, iż Radvan potrafi grać także na tradycyjnych fletach i whistles irlandzkich, jego domeną jest flet poprzeczny. Ten klasyczny instrument pozwala mu bowiem swobodnie poruszać się po melodiach i skalach niemożliwych do zagrania na instrumentach tradycyjnych. Dzięki temu może zarówno komponować oryginalne, nowoczesne utwory, jak też wprowadzać ciekawe innowacje do repertuaru tradycyjnego. Mocną stroną Radvana jest właśnie zdolność wzbogacania melodyki i ornamentacji irlandzkiej o pierwiastki jazzu i muzyki innych kręgów kulturowych. Radvan, razem z gitarzystą Petrem Košumberskim, jest autorem większości repertuaru zespołu.
Daniel Malczyk - skrzypce Daniel został członkiem zespołu w roku 1999. Muzyką irlandzką interesował się jednak już kilka lat wcześniej, przez jakiś czas grał też w zespole "Dalua". Bezbłędnie panuje nad irlandzkim stylem gry, jego repertuar na sesjach muzyki irlandzkiej prawie że nie ma ograniczeń, a w jego skład wchodzą utwory od najbardziej tradycyjnych, aż po najnowsze kompozycje współczesnych zespołów irlandzkich. Ma także dobre wyczucie w aranżacji piosenek i utworów instrumentalnych. Do repertuaru grupy dodaje też własne utwory, o wesołym, optymistycznym charakterze.
Jakub Severin - tabla, djembe, darbuka Wszechstronny perkusjonista. Został członkiem zespołu Dún an Doras pod koniec roku 2002. Wśród instrumentów, na których gra, można znaleźć na przykład darbukę, djembe, czy indyjskie tabla. Jest specjalistą od muzyki afrykańskiej, oprócz Dún an Doras gra w grupie perkusjonistycznej TiDiTaDe, odwiedził nawet Afrykę, by jeszcze bardziej pogłębić swą wiedzę. Sposób jego gry jest dowodem na to, że muzyka irlandzka z łatwością adaptuje nowe wpływy, bez jakiegokolwiek uszczerbku na swojej istocie.
Poitín to zespół z Pilsna, z Republiki Czeskiej, założony w 1996 roku, regularnie występując od roku 1997. Repertuar grupy, to głównie tradycyjna muzyka irlandzka i szkocka przedstawiona w sposób, w jaki ją wykonują młode grupy na Wyspach Brytyjskich, USA czy w Europie. Zespół nagrywa też własne kompozycje. Byli jedną z pierwszych celtyckich grup powstałych po Aksamitnej Rewolucji z 1989 roku i mają znaczący wpływ na rozwój tego gatunku w swoim kraju.
Frontmanem zespołu jest wokalista grający na bodhranie, Jeremy Marc King pochodzący z Brighton w Anglii, gdzie zajmował się interpretacją muzyki tradycyjnej. Pozostali członkowie maja bogate doświadczenie muzyczne i zespół regularnie pojawia się nie tylko na lokalnych festiwalach, ale zaliczył także udane wystepy w Polsce, Niemczech, Włoszech i Francji.
Początkowo grupa starała się dokładnie naśladować swoich idoli (The Chieftains, Altan, Alan Stivell, Planxty), lecz stopniowo zaczęli poszukiwać własnego głosu i ich repertuar został poszerzony o własne pomysły, pozostając jednak zawsze wiernym oryginalnemu celtyckiemu rytmowi. Siłą Poitín jest obecna konfiguracja instrumentów, bouzouki zapewniające rytmiczne podstawy, stała obecność gitary i bodhranu, bogata harmonika dająca miejsce melodyce instrumentów muzycznych. Układ taki tworzy spójną i emocjonalną atmosferę dźwięku z wewnętrzną siłą a ich interpretacja muzyki irlandzkiej jest stale doceniana przez publiczność.
Inicjatorem grupy jest Jaroslav, Otik Machácek, który zawiązał zespół, w bardzo nieformalny sposób już w 1996 roku, lecz z tego pierwszego składu pozostał tylko on. Regularne występy zaczęły się rok później. Skład się zmieniał a kolejni członkowie grupy spotkali się przypadkowo w różnych pubach w Pilznie, zaproszeni na próby zaczęli grać razem.
Grupa wydała pięć studyjnych albumów pod własną etykietą „Otik's Kitchen” a ich utwory znalazły się na czterech składankach, dwóch wydanych przez czeskie wydawnictwo Popron pod nazwą „Best of Celtic Music I and II” , a dwa przez Marca Gunna w USA jako „The Best of the Irish and Celtic Music Podcast”.
Pierwszy album „Poitín” z 2000 roku zawiera kolekcję znanych tradycyjnych melodii, tak jak „Congress Reel” czy „Spanish Lady” jak też mniej lub bardziej znane bretońskie i angielskie piosenki. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – bodhran, śpiew Jakub Siegl – guitar, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, whistle Sasha Marešová – whistle, flety Tomáš Pergler – concertina, whistle
Druga płyta „De la Basse Bretagne”, wydana została w 2003 w podziękowaniu dla francuskiej wokalistki, członkini zespołu, Neige Pruvost, która zdecydowała się wrócić do swojego kraju. Zawiera głównie francuskie i bretońskie piosenki a na kontrabasie, gościnnie występuje jazzman, Dan Eberle. Wyjątkiem jest piękna, ludowa, czeska piosenka „Lida, Lidunka”, występująca na koniec albumu i prezentująca własne muzyczne korzenie. Neige Pruvost - śpiew Jaroslav Macháček - skrzypce, gitara, djembe Jiří Vyšata - harfa, bombarda, klarnet, organy philicorda Jakub Siegl - gitara,vocals Jan Brabec - bouzouki, tin whistle, djembe, śpiew Kristýna Franková - flet, śpiew Antonín Mužík - bodhran Eva Šustrová - flet, recorder Dan Eberle – kontrabas
W 2006 roku ukazała się trzecia płyta zespołu „Hot Days”, która jest zgrabną mieszanką tradycyjnych i bardziej nowoczesnych melodii. W irlandzkie jigi wplecione zostały dźwięki saksofonu i didgeridoo. Album zawiera 13 utworów. Na saksofonie pojawiła się Helena Marková a na didgeridoo Tomáš Machalík. Oprócz aranżacji klasycznych utworów pojawiają się też całkiem nowe kompozycje. „Hot Days” nagrano w składzie: Jeremy King - śpiew, bodhran Jaroslav Macháček - skrzypce, śpiew Helena Marková - tin whistle, low whistle, saksofony Jan Brabec - bouzouki, tin whistle, śpiew, marakasy Jakub Siegl - gitara, śpiew Tomáš Machalík - didgeridoo
W 2009 roku ukazała się składanka „Jiggery Pokery” dobrze obrazująca rozwój muzyczny grupy. Zawarte na płycie utwory to zarówno irlandzkie jak i bretońskie tradycyjne standardy. Utwory takie jak „A Bucket Full of Mountain Dew” czy „Springtime Frolics” są doskonale wykonan, lecz to „Lover’s Ghost” czy „Carolan’s Ramble to Cashell” pokazują bardziej typowe oblicze zespołu. Album zawiera 16 kawałków, wśród których 3 ostatnie są elektronicznymi remiksami.
W 2010 roku grupa wydaje album „Bofiguifluki”, doskonałą mieszankę znanych, tradycyjnych melodii z dodatkiem własnych kompozycji. Płyta została uznana przez internetowe radio Celtic Radio.net za Album Roku 2010. Na płycie znalazło się 15 utworów takich jak „Nancy Whisky”, „Paddy's Polkas”, „Four Drunken Maidens” czy przebojowego „Emily”. Nazwa „Bofiguifluki” powstała ze złożenia nazw użytych instrumentów: BOdhran, FIddle, GUItar, FLute and bouzouki. Nagrań dokonano w składzie: Jeremy King - śpiew, bodhran Jaroslav Oto Macháček – skrzypce, śpiew Jan Brabec - bouzouki, banjo, low whistle, maraca, śpiew Jakub Siegl - gitara, vocal Saša Šantorová -flet, high whistle, low whistles, śpiew Gościnnie: Helena Marková - saksofony, low whistle Dick Savage - śpiew, didgeridoo Hana Círová - high whistle, low whistle Ondřej Müller - darbuka Pavel Čengery - drumla
Wydany w 2014 roku album „Wish”, pokazuje dojrzałość grupy osiągniętą po 18 latach wspólnej pracy. Album zawiera 15 tradycyjnych jak i oryginalnych i melodii. Zespół jest w doskonałej kondycji a płyta jest pełna energii i w świetnym tempie. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – śpiew, bodhran, kości Jakub Siegl – gitara, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, śpiew, whistle Alexandra Marešová – flet, whistle Tomáš Pergler – concertina, whistle
Na początku września 2016 roku ukazał się kolejny album grupy, zatytułowany „Simple Pleasures”. Zawiera 13 utworów będących mieszanką tradycyjnych piosenek i utworów instrumentalnych, a większość tych instrumentalnych to oryginalne kompozycje zespołu. Jako gość specjalny pojawia się saksofonistka Helena Markova, która była w składzie grupy przy nagrywaniu albumów „Hot Days” w 2006 roku oraz „Bofiguifluki” w 2010. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – śpiew, bodhran, kości Jakub Siegl – gitara, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, śpiew, whistle Alexandra Marešová – flet, whistle
W grudniu 2022 roku ukazał się kolejny album „One For The Road”. Płyta zawiera kolekcję starych i nowych utworów, dla których inspiracją była muzyka z wielu krajów, od Bretonii do Argentyny, od Egiptu do Irlandii, od Czech do Anglii. Wspaniała okładka została zaprojektowana przez Steva O'Loughlin'a. Jaroslav Macháček – skrzypce Jeremy King – śpiew, bodhran, kości Jakub Siegl – gitara, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, śpiew, whistle Alexandra Marešová – flet, whistle Ivan Kudrna - kontrabas
Skład: Jaroslav Machácek – skrzypce, gitara Jeremy King – bodhran, śpiew Jakub Siegl – gitary, śpiew Jan Brabec – bouzouki, banjo, whistles Alexandra Marešová – flet, whistle Ivan Kudrna - kontrabas
Dyskografia: Poitín (album) (2000) De la Basse Bretagne (album) (2003) Hot Days (album) (2006) Jiggery Pokery (album) (2009) (compilation) Bofiguifluki (album) (2010) Wish (album) (2014) Simple Pleasures (album) (2016) One For The Road (album) (2022)
