Amadán jest istotną częścią holenderskiej sceny folkowej. Grają muzykę irlandzką, którą można określić jako tradycyjną z rockowym rytmem. Bierze się to stąd, że o brzmieniu zespołu stanowią muzycy z rockowymi doświadczeniami a tradycji uczyli się u źródła, to znaczy w Irlandii czy Szkocji. Grupa jest mniej rozpoznawalna na świecie niż paganfolkowa Omnia, czy ortodoksyjny Rapalje, a szkoda. W skład zespołu wchodzą doskonali muzycy a wokal jest autentyczny, bez germańskich naleciałości. Grupa dodała, z pewnością, trochę świeżego powiewu do zestawu istniejących w Holandii grup grających muzykę irlandzką.
Ich sposób wykonywania muzyki określony został przez pewnego, niemieckiego dziennikarza, terminem „Amadanism”, czyli szybki i porywający rytm w połączeniu z melodyjnymi, swingującymi solówkami na bodhranie i gitarze. Warto posłuchać ich interpretacji tradycyjnych jigów czy reeli, aby się zauważyć odmienność wykonania.
Le groupe Harmony glen (groupe hollandais jouant de la musique folk irlandaise) a l'Aymon folk festival, Bogny-sur-Meuse (08),le 4/08/2007. ByVassil - Own work, Creative Commons, Link
Harmony Glen to holenderska grupa folklowa założona w 2005 roku. Muzyka oparta jest na irlandzko-celtyckim folku, ale regularnie wplecione są w nią dźwięki z całego świata. Ich muzyka łączy swoje celtyckie korzenie z dźwiękami z całego świata. Od 2014 roku zespół zagrał wiele międzynarodowych koncertów: w Danii (Skagen Festival), w Niemczech (MPS, Balver Höhle, Bremen Maritim), na Azorach (Maia Folk Festival), w Polsce (Charzykowy, Tychy), w Wielkiej Brytanii, we Włoszech (Triskell), w Belgii (Labadoux), w USA (Tall Ship Celebration) i w Irlandii, gdzie uczestniczył w Fleadh Cheoil (mistrzostwach świata w tradycyjnej muzyce irlandzkiej), gdzie, jako pierwszy zespół z Holandii, dostał się do światowych finałów.
Harmony Glen powstał w 2005 roku, gdy Sjoerd van Ravenzwaaij (banjo, gitara, flażolety i wokal), Vincent Pompe van Meerdervoort (akordeon, bodhran, flażolety i wokal) i Douwe Meijer (flet) zdecydowali, że nadszedł czas, aby założyć zespół z nowym brzmieniem. Muzycy grali wcześniej z kilkoma zespołami i byli znani na holenderskiej scenie folkowej. Na początku pomysł polegał na założeniu tradycyjnej irlandzkiej orkiestry kameralnej, która grałaby muzykę w łatwy i przystępny sposób, dzięki czemu nadawałaby się i do słuchania i na wszelkie imprezy. Po czterech miesiącach dołączyli Nienke Bijker (gitara, łyżki, wokal) i Dominique Bentvelsen (kontrabas). Z ich przyjściem pomysł na brzmienie zmienił się i grupa zaczęła żywiołową, energetyczną muzykę łącząc elementy tradycyjne z cajun. Managerem i gościnnym muzykiem została Miriam Kavana. Kiedy niewiele później do zespołu dołączył Mike Bruinsma (skrzypce, wokal), grając w niepełnym wymiarze godzin, do brzmienia dodano brzmienie „texas” i jazzowe smaki. W takim składzie został nagrany pierwszy album „Before Dawn”, który ukazał się w listopadzie 2006 roku. Niestety Douwe musiał wkrótce odejść z grupy, poświęcając się pracy i nauce.
Grupa zaczęła koncertować z sukcesem w Anglii oraz Irlandii i wkrótce powstał pomysł zrobienia nowego. We wrześniu 2007 roku zespół wydał swój drugi album „Streaming Tunes”, który zdaniem krytyków jest jeszcze bardziej obiecujący niż „Before Dawn”. Dźwięki Cajun i Jazzy stają się coraz bardziej słyszalne, a nawet pojawia się odrobina muzyki klezmerskiej. „Streaming Tunes” zawiera sześć melodii instrumentalnych, zarówno tradycyjnych, jak i nowszych, trzy oryginalne kompozycje zespołu, w tym balladę „Harmony Glen” oraz aranżacje tradycyjnych piosenek od „House Carpenter” do „Chicken on a Raft” Cyrila Tawney.
W 2008 roku grupa wydała płytę „Three Wheels”, zawierająca znane utwory, które były wykonywane przez wielu artystów. „Caledonia” to nowoczesna szkocka ballada napisana przez Dougie MacLeana w 1977. „Worried Man Blues”, to tradycyjna piosenka nagrana po raz pierwszy w 1930 roku przez amerykański zespół The Carter Family a następnie spopularyzowaną przez Woody Guthriego w 1940 roku. Utwór „Music For A Found Harmonium” stworzony przez brytyjskiego gitarzystę i kompozytora Simona Jeffesa w ramach projektu Penguin Cafe Orchestra, a wprowadzony do kręgu muzyki irlandzkiej przez zespół Patrick Street. Zabawna piosenka „Charlie on the MTA” została nagrana przez Jacqueline Steiner, amerykańską piosenkarkę folkową i aktywistkę w 1949 roku a hitem stała się w wykonaniu The Kingston Trio w 1959 roku. Tytuł płyty został zaczerpnięty z piosenki „Three Wheels on My Wagon” z muzyką Burta Bucharacha z 1961 roku, nagraną po raz pierwszy przez amerykańskiego aktora Dick Van Dyke’a a grupa The New Christy Minstrels zrobiła z tej piosenki wielki przebój.
W 2010 roku do grupy dołączył Job Verweijen specjalista od instrumentów perkusyjnych. Album „Where the Wind Blows”, wydany w dtyczniu 2012 roku, jest bardziej nowoczesny z nieco mroczniejszym dźwiękiem. We wrześniu 2012 nastąpiła zmiana na miejscu perkusisty. Job Verweijen zakończył swoją przygodę z zespołem a na jego miejsce pojawił się Niels Duindam, nauczyciel gry na perkusji, aktywny także w wielu stowarzyszeniach muzycznych, między innymi w EuroPacemakers, chórze z Lejdy. W sierpniu 2013 roku Harmony Glen, jako pierwszy w historii holenderski zespół wziął udział w irlandzkim konkursie Fleadh Cheoil , All Irish Championships w Londonderry. Zapewnienie sobie miejsca w tych zawodach już samo w sobie było ogromnym osiągnięciem. Ruch Fleadh zaczął się w 1951 roku w Mullingar i miał na celu ochronę tradycyjnej muzyki Irlandii. W 1952 powstał komitet towarzyszący irlandzkich muzyków o nazwie Comhaltas Ceoltóirí Éireann. Poszczególne hrabstwa wyłaniają lokalnych zwycięzców w różnych kategoriach a ukoronowaniem są wszechirlandzkie zawody. Przez 60 lat ten konkurs nigdy nie odbywał się w dużym mieście i nigdy w Irlandii Północnej. W 2013 w Derry był to pierwszy raz.
Kolejny album to „The Cure for Anything”, wydany w 2014 roku, w którym grupa wraca do bardziej tradycyjnego brzmienia. Zespół opisuje to jako obraz ich dziewięcioletniej podróży, by odnaleźć swoją muzyczną siłę i tożsamość.
W sierpniu 2014 grupa po raz pierwszy wzięła udział w festiwalu morskim w Bremie, na którym od tego czasu pojawiała się rokrocznie. Festival Maritim Bremen jest jednym z najważniejszych wydarzeń promujących muzykę morza i odbywa się w Vegesack, dzielnicy Bremy. W ramach tego wydarzenia odbywa się ponad 170 koncertów zespołów wykonujących muzykę rockową, folkową, szantową i klasyczną. Impreza ma miejsce na deptaku wzdłuż północnego brzegu Wezery, zwanym „morską milą”, ponieważ jego długość odpowiada dokładnie długości morskiej mili.
Z zespołu odchodzi jeden z założycieli Vincent Pompe van Meerdervoort, by w 2014 roku założyć grupę Tobermore, grającą irlandzkią muzykę tradycyjną z nutą amerykańskiego folku. Od sierpnia 2017 roku Vincent pracuje jako programista, traktując muzykę jako hobby.
W 2016 roku w zespole pojawia się Gilian Hettinga, dyplomowany dudziarz i pasjonat, który gra na tym instrumencie od 16 roku życia. Po skończeniu studiów zaczął grać w orkiestrze dudziarskiej Beatrix Pipe Band, istniejącej od 1961 roku i uczestniczącej z dużym powodzeniem w konkursach w kraju i za granicą. Jest też, wraz z żoną Jolene właścicielem firmy MacKay Bagpipe Services, w której dużo występuje z żoną, również grającą na dudach. Firma zajmuje się także sprzedażą tego instrumentu.
Latem 2016 roku ukazuje się pierwszy album koncertowy grupy „Live in Bremen”. Album ma uczcić dziesięciolecie istnienia zespołu a przeważająca część materiału pochodzi właśnie z festiwalu morskiego w Bremie, w którym grupa brała udział w poprzednich latach. Podczas koncertów uczestniczyli zaproszeni muzycy, a na płycie są zarejestrowani: Jasper Langenberg z zespołu The Lowland Paddies oraz Johan "Johan" van Heusden z metalowej grupy Annatar.
W sierpniu 2016 roku zespół wystąpił na Festiwalu Piosenki Żeglarskiej w Charzykowach w Polsce. Na tym festiwalu zwykle występują polskie zespoły wykonujące piosenki morskie, lecz w tym roku wyjątkowo zaproszono zagraniczny zespół, który swoją pełną radości muzyką i żywiołowym występem skradł serca zgromadzonej publiczności.
W styczniu 2017 roku ukazał się kolejny album grupy „Start Living Today”. Album jest bardzo zróżnicowany, otwarty na nowe pomysły a entuzjazm i wysoki poziom muzyczny powoduje, że jest tak samo porywający jak ich występy na żywo. Nienke Bijker pojawia się tutaj częściej jako główna wokalistka a do realizacji albumu grupa zaprosiło sporo gości. Luka Aubri, znany jako założyciel zespołu Omnia a obecni grający w zespołach Rastaban i Cesair, użyczył swojego Slideridoo. Duży wpływ na album miała też grupa Beatrix Pipe Band, William z Rapalje, kanadyjska grupa Bocca Musica oraz akordeonista Tom van Aarle grający razem ze Sjoerdem w projekcie The Jolly Gents. Angielski duet z Sussex Kevin Barber i Mark Taylor nagrali na płycie przepiękną piosenkę własnego autorstwa „Someone To Dance”. Harmony Glen już wcześniej współpracowali z duetem, między innymi, na festiwalu Uckfield w 2015 roku.
Elfia to największy w Europie festiwal kostiumów i fantasy organizowany dwa razy do roku w Arcen w pobliżu Venlo przy granicy niemiecko-holenderskiej. Właśnie tu została nagrana druga płyta koncertowa w historii zespołu „Live At Elfia”, wydana w lutym 2018 roku. Nagrania pochodzą z koncertu z 23 września 2017 roku, a wydane zostały w formie CD i DVD oraz nagrań wideo. Piosenki pochodzą głównie z ostatniego albumu „Start Living Today”. Na płycie CD znajduje się 17 utworów a na DVD jest jeszcze pięć utworów. Oprócz własnych utworów na płycie pojawia się „Caledonia” Dougie MacLeana oraz „Engel” grupy Rammstein.
W grudniu 2018 ukazała się krótka płyta „Jingle Your Bells!”, z siedmioma kolędami świątecznymi.
Nowy album „Sing Me A Song”, wydany w październiku 2020 roku, powstał we współpracy z różnymi cenionymi muzykami. Utwory są częściowo oryginalnymi, częściowo kompozycjami osób trzecich lub utworami tradycyjnymi, w niektórych przypadkach z nowymi tekstami. Podstawą jest celtycki rock w konwencjonalnym stylu, z mniej lub bardziej wyraźnymi wpływami Country & Western, Sea Shanties i World Music.
W zespole nastąpiły zmiany w składzie. W 2021, po szesnastu latach występów z Harmony Glen, Nienke Bijker rozpoczęła swój własny projekt Nyntha, któremu się poświęciła odchodząc z grupy. Z grupy odchodzi również Mike Bruinsma. Na początku 2022 roku z zespołem występuje gitarzysta David MacGregor, który z końcem roku odchodzi do swojego nowego zespołu Phantom Busker, wykonującego muzykę z pogranicza jazzu i rocka. Na jego miejsce pojawia się Thomas Biesmeijer, który wcześniej grał w grupie Cesair. Za perkusistę Nielsa Duindama pojawia się Paul van Nispen, nauczyciel gry na perkusji i założyciel grupy perkusyjnej Ritmolanda z Voorburga.
W roku 2022 zespół dużo koncertował, występując, między innymi, na festiwalach Festival Maritim w Bremen-Vegesack oraz Castlefest w Kasteel Keukenhof.
Dyskografia: Before Dawn - 2006 Streaming Tunes - 2007 Three Wheels - 2008 Where the Wind Blows - 2012 The Cure for Anything - 2014 Live in Bremen - 2016 Start Living Today - 2017 Live At Elfia - 2018 Jingle Your Bells! - 2018 Sing Me A Song - 2020
Skład: Sjoerd van Ravenzwaaij - banjo, gitara, bouzouki, mandolina, śpiew Dominique Bentvelsen - kontrabas Gilian Hettinga - dudy, flażolety Thomas Biesmeijer – gitara, bouzouki, śpiew Paul van Nispen - perkusja
W zespole grali: Vincent Pompe van Meerdervoort - box, bodhran, śpiew Job Verweijen - instrumenty perkusyjne Nienke Bijker - gitara, śpiew Mike Bruinsma – skrzypce, śpiew Niels Duindam - perkusja, śpiew David MacGregor - gitara
Omnia to holenderski zespół reprezentujący nurt pagan folk lub neo celtic. Ich muzyka czerpie z róznych kultur jak Irlandia, Anglia, Kornwalia czy Afganistan. Artyści grają własne kompozycje i spiewają w języku angielskim, gaelickim, bretońskim, fińskim, niemieckim, po łacinie lub w języku hindi. Założyciel zespołu, Sic, swoje dzieciństwo i młodość spędził mieszkając w sześciu różnych krajach, na dwóch różnych kontynentach i, w większości, było to w północnej Europie. Na jego wychowanie i późniejszą muzykę, zapewne, miała wpływ Kornwalia ze swymi dzikimi wrzosowiskami i skalistymi klifami. Muzyka zespółu przesycona jest duchem celtyckim, koncerty doskonale przygotowane pod względem choreograficznym a publiczność wspaniale się bawi. Swoje utwory wykonują na wielu instrumentach, gdzie rockowa gitara łączy się z, pochodzącą ze średniowiecza, lirą korbową czy instrumentami dmuchanymi. Muzyka zespołu jest czymś kompletnie nowym, a ich koncerty, to zupełnie wyjątkowe doświadczenie. Ich styl jest przypisywany w różnych krajach do różnych gatunków. W obszarach francuskojęzycznych jest najczęściej postrzegany jako „musique celtique” i „world music”, w obszarach niemieckojęzycznych, jako „medieval” i „gothic” a w Holandii jako „fantasy” i „celtic folk”. W innych miejscach pojawia sie nawet pod terminem „akustyczny metal”, „gotycki rocka” i „folk rock” ... ale wszyscy zgadzają się, że ich pokazy na pewno rock! ... bez względu na etykietę.
Historia zespołu: Sic (Steve Evans van der Harten), mieszkając w Konwalii, zafascynował się dawną historią Celtów i przesiąknięty celtyckim duchem stał się szamanem kochającym naturę, neo-poganem uznającym zrównującym rodzaj ludzki z pozostałym światem zwierzęcym, czczącym boginię Ziemii, Gaię oraz Kreatywnego Ducha Wszechświata, czyli Chaos. W roku 1991 współtworzył artystyczny ruch „Chaos in Motion”, by realizować to zbliżenie do natury. Przez wiele lat zarabiał na życie wykonując różne profesje, w tym: rysownik, zbierał owoce, kreślił, walczył mieczem, był żebrakiem, tworzył rekwizyty teatralne, był konstruktorem, projektował gry, był aktorem, malarzem, artysta i muzykiem.
W 1994 Sic współpracował z Walterem Maioli, włoskim badaczem starożytnych instrumentów muzycznych, multiinstrumentalistą i kompozytorem. Pracowali przy rekonstrukcji prehistorycznej i rzymskiej muzyki na potrzeby archeologicznego parku rozrywki „Archeon”. Stali się dobrymi przyjaciółmi, wielokrotnie razem występując i nagrywając, nawet. CD. W tym czasie poznał i zaprzyjaźnił się, także, z Luką (Louis 'Luka' Aubri-Krieger), z którym pracował w „Świątyni Chaosu”.
W 1995 roku Sic założył zespół Gallo-Roman Panteon. Grupa grała utwory dedykowane różnym bogom i boginiom z klasycznego okresu rzymskiego a także celtyckiej epoki żelaza. Kompozycje wykonywano na domowych rekonstrukcjach starożytnych rzymskich i celtyckich fletów i podwójnych szałamajach (dawny instrument dęty drewniany, ze stroikiem podwójnym, podobny do oboju).
Sic i Luka dostali zlecenie z Muzeum Archeologicznego w Velzeke (Belgia) na przygotowanie pokazów muzyki rzymskiej, walk gladiatorów i religijnych rytuałów rzymskich. To doprowadziło do założenia teatru historycznego, który powstał w styczniu 1996 roku. W ten sposób powstał zespół Omnia, Gallo-Romańska grupa, w której Sic był w stanie kontynuować tworzenie muzyki historycznej, skupiając się na tworzeniu dźwięku celtyckich plemion z okresu żelaza. Odkrywanie, tworzenie i rekonstruowanie instrumentów muzycznych, niezbędnych, by grać ten rodzaj muzyki (aulos i podwójny neo-celtic flet), poprzez lata ewoluowało do muzyki, którą teraz nazywamy „Pagan Folk”.
W okresie od 1996 do 2002 działalność grupy skupiała się na inscenizacjach historycznych wydarzeń. Występowali na festiwalach i w muzeach poświęconych celtyckiej i rzymskiej historii, takich jak Aubechies Archéosite w Belgii czy Park Archeologiczny w Xanten w Niemczech. W 2000 roku została wydana płyta CD „Sine Missione” (łac. „Bez miłosierdzia”), która, w zamierzeniu, miała być jedynie płytą promującą wydarzenia historyczne i archeologiczne, nie sprzedawana komercyjnie. Zawiera muzykę zrekonstruowaną dla takich przedstawień. Omnia, jako grupa teatralna, liczyła wtedy od 8 do 14 osób. Wydano jedynie 150 sztuk tego krążka. W czasie nagrań (dokonanych w 1999 roku), zastosowano unikalną technikę, w której w mikrofonach umieszczono kryształy, co dawało unikalny dźwięk i emocjonalną wierność, nieznaną w innych ówczesnych nagraniach.
W 2002 roku do grupy dołącza Jenny (Jennifer Evans-van der Harten). Jenny grała na fortepianie od piątego roku życia. Studiowała w Konserwatorium w Amsterdamie. W 1998 roku porzuciła fortepian, wybierając neo-celtycką harfę, oczarowana efektem, który harfa wywiera na słuchaczy. Spędziła kilka miesięcy w Irlandii, ucząc się gry na tym instrumencie od doświadczonych harfiarzy takich jak Janet Harbison, a także Aoibhell. Występowała jako harfistka i tancerka wraz z takimi celtyckimi zespołami jak Shantalla (Belgia), Lazarus Harps (USA), Finglas (Irlandia) i Anúna (Irlandia). Na jednym z festiwali gdzie tańczyła dla swoich przyjaciół z folkowego zespołu Shantalla, poznała człowieka, Steva, który ją zaintrygował i z którym postanowiła spędzić resztę życia. Dołączyła do zespołu i wkrótce się pobrali. W zespole gra na harfie, fortepianie, lirze korbowej, bodhranie, cymbałach oraz śpiewa.
Grupa często załącza do swojej dyskografii, solowy album Jenny "Beltaine - Celtic Harp", wydany w 2001 roku.
Od pojawienia się Jenny w grupie rozpoczyna się działalność zespołu bardziej jako zespół niż grupa teatralna. W 2002 pojawia się re-edycja płyty „Sine Missione”, na której lista utworów została trochę zmieniona i pojawiają, grane już później, „perełki”, takie jak: Saltatio, Epona czy dwie wersje Mars.
W 2003 roku pojawia się maxi singiel „3”, zawierający typowe celtyckie utwory.
W 2004 roku pojawia się płyta „Crone of War”, która jest tak naprawdę pierwszą płytą zespołu Omnia, który znamy dzisiaj. Jest to pierwszy prawdziwy album „Pagan Folk”, ukazujący cełe spektum stylów muzycznych jaki posługuje się grupa. Wszystkie utwory na krążku zagrane są na autentycznych, akustycznych instrumentach. Na płycie gościnnie występuje Joe Hennon, który już od 2004 roku zostaje z zespołem w pełnym wymiarze. Joe pochodzi z Dublina a wcześniej grał w belgijskim zespole Shantalla, z którym wydał dwa albumy.
Po kilku złych doświadczeniach z wytwórniami płytowymi, Jenny i Sic założyli w 2004 roku swoją własną, Zap Productions. Później nazwa została zmieniona na Pagan Scum Records.
W 2005 roku na rynku ukazuje się koncertowa płyta „Live Religion”. Jest to zapis z festiwalu muzyki gotyckiej „Summer Darkness”. Omnia występowała w duecie z niemieckim zespołem Faun. Zestaw utworów zawartych na CD jest zróżnicowany, od spokojniejszych kawałków jak Mabon i Bran, poprzez Saltatio, w czasie którego można się poczuć jakby szaleńczo tańcząc przy ognisku oraz podobny w klimacie Morrigan. Ostatnia piosenka Aufa Luonto bazuje na magicznej fińskiej pieśni. Summer Darkness jest festiwalem muzyki alternatywnej, który odbywa się w Utrechcie, Holandii, corocznie w sierpniu od 2003 roku.
Następna płyta, „Pagan Folk”, została wydana w 2006 roku przez niemiecką wytwórnię „Banshee Records”. Zawiera 11 utworów, wśród których pojawiają się takie przeboje jak „Tine Beltaine”, „The Well” czy „Etrezomp-ni Kelted”.
Omnia zwykle gra akustyczną muzykę na tradycyjnych instrumentach, bez komputerów i elektronicznych efektów, lecz w czerwcu 2007 roku ukazała się płytka „Cybershaman”, będąca elektronicznym remiksem piosenek z „Pagan Folk”. Celem wydania takiej płyty było pokazanie własnej muzyki z innej strony, w taki sposób, aby można było prz nich tańczyć. Do tańca nawiązuje również okładka. Pokazuje tańczącą, wśród srebrzystych drzew, Jenny, a zdjęcie zostało wykonane przez Steva.
W tym samym roku ukazuje się album „Alive!”, na którym znajduje się 9 utworów. Bardzo ciekawa jest okładka, zaprojektowana przez Alana Lee, znanego z koncepcji graficznej do filmu „Władca Pierścieni”. Do nagrania Omnia zaprosiła Michaela Poppa z niemieckiej grupy Estampie i Qntal, Olivera Sa Tyr z Fauna a także Michiel Bakkes z bułgarskiej formacji Izvor.
W 2007 roku ukazuje się, jeszcze jedna płyta, wydana w Ameryce, tania edycja zawierająca 5 utworów z innych, wydanych w tym samym roku, płyt. Okładka jest tania i niezbyt ładna a krążek nie jest dostępny ani w Europie, ani w sklepie na stronie zespołu.
W 2008 roku grupa wydaje DVD „Pagan Folk Lore”, zawierające zapis z koncertu Fairy Ball. Na płycie znajduje się, także, wywiad z grupą oraz, bogato ilustrowana książeczka, napisana przez Steva z rysunkami Alana Lee. Powstała też wersja tego albumu z postaci CD „PaganFolk At The Fairy Ball”. Na czas nagrania płyty do zespołu dołączył Michel „Mich” Rozek, pochodzący z Bałkan perkusista, a jego pulsujące rytmy są zaskakujące.
Omnia na Castlefest 2009 Źródło: Wikipedia
W 2009 roku w miejsce Michela, pojawia się nowy, grający bardzo energetycznie, perkusista, Tom Spaan, który towarzyszy zespołowie w trasie koncertowej po Europie. Płyta „World of Omnia”, która pojawiła się na rynku w lipcu 2009 roku, jest dokumentem o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Zawiera nowy materiał taki jak hitowy „Old man Tree” i, nagrane ponownie, starsze kawałki. Ten album obrazuje jaką Omnia przebyła drogę, pokazując zmiany stylu jak i elementy stałe w ich sposobie uprawiania muzyki. Do CD załączona jest pięknie ilustrowana książeczka. Płyta ukazała się podczs festiwalu „Castlefest”. Castlefest to festiwal muzyki medieval i fantasy, odbywający się w Holandii w słynnych ogrodach kwiatowych Keukenhof, od 2005 roku.
Przez jakiś czas z grupą występował Joost van Es skrzypek i gitarzysta, który grał również na mandolinie i banjo. W roku 2010 dołączył Philip Steenbergen, gitarzysta, który wcześniej grał rock progresywny. W grupie Omnia zamienił gitarę elektryczną na akustyczną. Zastąpił Joe Hennona. Nowa płyta „Wolf Love”, zawiera utwory, przy nagraniu których uczestniczyli zarówno Joe jak i Philip. Płyta pokazuje taką różnorodność jakiej wcześnie nie widziano w wykonaniu tej grupy. Udowadnie, że zespół potrafi zagrać na swych akustycznych instrumentach dowolny rodzaj muzyki. Zawiera 16 utworów a w zestawie jest także DVD ze studyjnymi nagraniami oraz z koncertu w Castlefest w 2009 roku. Zaczyna się od ballady „Wake Up” a następna jest „Dance until we Die”, polityczna piosenka wykonana prawie jako rap. Na CD pojawia się piosenka „Teachers” Leonarda Cohena, wykonana w mroczny I powolny sposób. Pod koniec pojawia się jeszcze „Cornwall”, brzmiący jak tradycyjna muzyka z lirycznym tekstem. Warto też, zauważyć nieomal operowy „Wolf Song” i klasyczny „Solfeggio” Emanuela Bacha.
Pod koniec roku 2010 następuje zasadnicza zmiana w składzie zespołu. Luka Aubri ogłosił swoją decyzję o odejściu. Zespół oficjalnie nie podaje przyczyn, prosząc jedynie o uszanowanie tej decyzji. Nieoficjalnie, jednak, w opisach fanów grupy, można wyczytać, że powodem były różnice zdań między nim a Stevem i Jenny. Luka był założycielem zespołu i jego podstawowym elementem. Jego odejście musiało dużo zmienić. W zespole pojawia się Maral Haggi Moni, wokalista, grający również na instrumentach perkusyjnych. Ostatni koncert z udziałem Luki, miał się odbyć w Unden, 16 grudnia, jednak Luka nie pojawił się a Tom ugrzązł w Niemczech i wystąpili tylko Steve, Jenny, Philip i Maral. Szczęśliwie duet Steve i Jenny (nazwany Stenny) ćwiczył już do występów jako Poëtree i całkiem nieźle wyszło. Na początku 2011 roku do zespołu odezwał się Daphyd Sens, od dawna zafascynowany ich muzyką, która zainspirowała go na tyle, iż nauczył się grać na Didgeridoo. Daphyd zgłosił się do Steva i Jenny a po zaaranżowaniu przesłuchania, w trakcie którego udowodnił, że potrafi doskonale zagrać każdy pojedynczy utwór, przyjęto go do zespołu.
Płyta „Musick and Poëtree” pojawia się w sierpniu 2011 roku i przynosi ze sobą powiew nowego brzmienia połączonego ze starymi wpływami. „Musick and Poëtree” to wyjątkowe wydawnictwo, składające się z dwóch krążków. Pierwszy, o długości 21 minut, został nagrany w Danii wraz innymi członkami zespołu i wyraża, od zawsze głoszone ideały szacunku dla natury i wolności osobistej. Zawiera takie przebojowe utwory jak „Free” i „I don't speak Human”. Druga płytka, o podobnej długości, ma charakter łagodniejszy i zawiera 7 nostalgicznych utworów o głębokim emocjonalnym znaczeniu dla Steva i Jenny. Tak też znajdziemy tu szwedzkie „Gröne Lunden”, niemiecką piosenkę „Lili Marleen”, holenderską „Het Dorp” i tradycyją irlandzką „Who Are You”. Album bardzo szybko okrzyknięto najlepszym w karierze. Wkrótce po nagraniu, jeszcze tego samego roku, z grupy odchodzi Maral, aby poświęcić się studiom antropologii społecznej i karierze solowej. Pozostali postanowili nie szukać nikogo na jego miejsce.
W pierwszej połowie 2012 roku zespół odbywa trasę koncertową „I Don't Speak Human” club-tour po Holandii i Niemczech. W drugiej połowie 2012 roku ukazuje się koncertowy album „Live on Earth”, zawierający wynik 15 lat pracy artystycznej. Na płycie znajdują się największe ich przeboje i starsze i nowsze, takie jak „Wytches' Brew”, „Alive!”, „Etrezomp-ni-Kelted”, czy właśnie „I Don't Speak Human”.
W roku 2013 ze współpracy z zespołem zrezygnował Philip Steenbergen.
W kwietniu 2014 roku ukazała się nowa płyta „Earth Warrior”, pierwszy długogrający album studyjny od czasu "Wolf Love" (2010). Pojawił się tu nowy muzyk - gitarzysta o pseudonimie Satrya, który swój pierwszy występ z zespołem zaliczył w Dortmund, na koncercie promującym płytę. Jest to współprodukcja z Christopherem Juulem (Euzen, Valravn). 14 kompozycji zawiera w sobie różne style muzyczne, od klasyku, porzez country, bluesgrass, hard rock, jazz, celtic-folk, Balkan. Zaplanowana na wrzesień, październik i grudzień trasa koncertowa obejmuje również dwa miasta w Polsce: Kraków (26.09) i Warszawę (27.09), w ramach festiwalu Oskara Kolbera.
W listopadzie 2015 roku ukazała się nowa płyta zespolu Omnia, zatytułowana „Naked Harp”, wydana pod szyldem grupy, we własnej wytwórni płytowej Pagan Scum Records. Choć firmuje to Omnia, jest to solowy album Jenny Evans Van der Harten, dedykowany w calości magicznej muzyce celtyckiej harfy. Nagrań dokonano w Orchus Studio, w pobliżu Amsterdamu. Materiał został nagrany pod okiem Fieke Van Der Hurka (Orchus Studio) i Darcy Propera (Wisseloord Studios). Fieke sama gra na akordeonie w grupie Cesair, grającą muzykę dawną i ludową. Partie wszystkich instrumentów i partie wokalne zarejestrowała Jenny. Także jej dziełem są kompozycje i aranżacje tradycyjnych tematów. W zestawie nagrań rozpoznać można tradycyjne melodie ludowe, bretonskie, irlandzkie czy angielskie, takie jak „The Butterfly uchwycie / The Mighty Sparrow”, czy też napisane przez napisane przez historycznego, irlandzkiego barda Turlough O'Carolan: „Eleanor Plunkett”, „The Fairy Queen”, „Planxty Irwin”. „Love Birds”, to jedna z własnych kompozycji Jenny, oda do miłosci dwojga ludzi, którzy kochają ptaki i naturę. W „Omnia Medley” znajdziemy melodie zaczerpnięte z dobrze znanych, wczesniejszych produkcji jak „Etrezomp-ni-Kelted”, „Alive!”, „I don't speak human”, „An Dro” i „Black House”. Oprawa graficzna to dzielo cenionej hiszpanskiej artystki Victorii Frances i przedstawia nagi portret Jenny jako basniowa postac, grajaca na harfie, skryta lesie - jej bratniej duszy. Tlo sceny tworzy mistyczna i melancholijna atmosfera drzew i spadajacych lisci.
Nowy album zespołu, zatytułowany "Prayer", to czysty Pagan Folk, akustyczny i świeży. Album jest złożony z kompozycji Omnii, wyciągnięty prosto z samej Ziemi! Pulsujące uderzenia perkusyjni, rytmy, eleganckie melodie i harmonie wokalne, które inspirują miłość żywej planety.
30 marca 2018 roku ukazał się szczególny album grupy zatytułowany „Reflexions”. Album jest wycieczką w przeszłość, tworząc ze starszych piosenek zupełnie nowe i zaskakujące. Na płycie znalazły się utwory z siedmiu innych z ostatnich dziesięciu lat. Przez ponad półtora roku Christopher Juul (producent Valravn, Heilung, Euzen) wraz z Jenny i SteveSicem wybierali, przerabiali i miksowali kultowe piosenki grupy, tworząc zupełnie nowe. „Niiv's Cauldron”, to połączenie „Wytches' Brew”, „Nuv” i „Babu bawu”. „Alive until we die” składa się z 3 popularnych piosenek Omni, „Alive”, „Dance until we die” oraz legendarnej „I do not speak human”. Na płycie znalazło się również nowe opracowanie „Toyz in the Attic” oraz „Suck my flute”, który ukazał się na singlu na początku marca.
Członkowie zespołu:
Sic (Steve Evans-van der Harten) - flety, darbuka, davul, Bodhrán, śpiew, bouzouki, dombek, drumla Jenny (Jennifer Evans-van der Harten) - harfa, lira korbowa, śpiew, fortepian, Bodhrán Luka (Louis Aubri) - śpiew, Didgeridoo, davul, dudy (1996 - 2010) Joe (Joe Hennon) - gitara akustyczna w DADGAD (2004 - 2010) Tom (Tom Spaan) - instrumenty perkusyjne (2009 - 2011) Mich (Michel Rozek) - instrumenty perkusyjne (2008 - 2009) Yoast (Joost van Es) - gitara akustyczna, skrzypce, mandolina (2009 - 2009) Maral (Maral Haggi Moni) - śpiew, instrumenty perkusyjne (2011 - 2011) Philip (Philip Steenbergen) - gitara akustyczna, gitara DADGAD, darbuka (2010 - 2013) Daphyd (Daphyd Sens) - slideridoo, didgeridoo, drumla, śpiew (2011 - ) Rob (Rob van Barschoten) - bębny i instrumenty perkusyjne (2011 - ) Satrya (Satria Bimantara Karsono) - gitara akustyczna (2014 - )
Dyskografia:
Albumy studyjne: Sine Missione (2000) - nagrany w 1998, wydany w 2000, no label Beltaine (2001 Emmuty records) Sine Missione 2 (2002) Omnia 3 (2003, Zap Prod.) - EP Crone of War (2004, Zap Prod.) — Album poświęcony mitologii celtyckiej, tak jak święto Mabon i bogim jak Cernunnos i Taranis. PaganFolk (2006, PaganScum records) — Album, na którym zastosowano wiele tradycyjnych instrumentów. Styl muzyczny porównywany do niemieckiej grupy Faun. Alive! (2007 PaganScum records) — Na płycie wukorzystano scenę z wiedźmami z Makbeta Szekspira, wiersz „Kruk” Edgara Allana Poe i poemat Lewisa Carolla. Okładkę przygotowano wraz z Alanem Lee. Wolf Love (2010, PaganScum records) — Zawiera wszystkie style muzyczne stosowane przez grupę. Zawiera DVD z koncertu w składzie z 2010 roku. Wiersz Lewis Caroll „Jabberwocky” został wykorzystany jako teks piosenki. Musick and Poëtree (2011, PaganScum records) — wydanie dwy płytowe, w który pierwsza płyta została nagrana w składzie z 2011 roku a druga w wykonaniu duetu Stenny. Piosenki, które należy zauważyć, to „Free” oraz cover piosenki kabaretowej Wima Sonnevelda (holenderski artysta, wokalista kabaretowy, ur. w 1917 r.) „Het dorp” na temat zmian w życiu holenderskiej prowincji, zaśpiewana przez Steva po holendersku, będąc pierwszą piosenką w tym języku w repertuarze grupy. Live on Earth (2012) Earth Warrior (2014) Prayer (2016) Reflexions (2018)
Abumy "Live": Live Religion (2005, PaganScum records) — Live album recorded in a church with one microphone. PaganFolk At The Fairy Ball (2008, PaganScum records) — A live album downloadable for free from the official website[6]
Kompilacje i remiksy: Cybershaman (2007, PaganScum records) — A remix album featuring 8 Omnia songs in Trance music and Electronic style.[7] History (2007, PaganScum records) (American sampler) — Compilation album specifically made and remastered for USA sales. World Of Omnia (2009, PaganScum records) — Partly a re-mastered compilation of older OMNIA works together with reworked new recordings and two original tracks.
DVD: Pagan Folk Lore (2008, PaganScum records) — live DVD containing interviews and performances of the 2008 line-up
Rapalje to grupa pochodząca z Groningen w Holandii, grająca tradycyjną muzykę szkocką i irlandzką w sposób bliski oryginalnym wersjom. Starają się trzymać tradycji, lecz w żadnym wypadku nie można powiedzieć, że nic nowego nie wnoszą. Ich koncerty, to bardzo ciekawy show, w którym muzycy pojawiają się w szkockich kiltach, grając na wielu instrumentach. Wydają się czasem bardziej szkoccy od samych Szkotów. Założyciel zespołu Dieb zaprojektował własny tartan (a pod kiltem nosi to co prawdziwy Szkot, czyli - nic). Początki zespołu sięgają 1994 roku, kiedy Dieb poznał Maceála w jego pubie '1672'. Wraz z innymi muzykami stworzyli zespół grający rock symfoniczny. Ta muzyka została wkrótce zmieniona na folkrock. Po usłyszeniu, w tym samym pubie, kapel celtyckich, Dieb i Maceál utworzyli duet "Ruk en pluk". Dieb potrafił już grać na wielu instrumentach i wciąż uczył się nowych, wypróbowując je natychmiast na widowni. Duet nagrał kasetę "Celtic Folk Music" ze zdjęciem Dieba i Maceála w kiltach z dudami i harmonijkią. Maceál był wcześniej ulicznym grajkiem. Na ulicy poznał Williama, przedstawił go Diebowi i razem wciągnęli go do zespołu. Razem przkształcili się w 'De Eikeltjes aldus Ronald'. Próbowali występować w ulicznych konkursach, również za granicą. Kolejną nazwą była 'Klootjesfolk', aby w końcu zatrzymać się na 'Rapalje'. David Myles zaczął pomagać zespołowi od przełomu 2003/2004 a od 1 stycznia 2009 jest stałym członkiem zespołu.
Skład: Dieb - śpiew, skrzypce, tin whistle, akordeon William - śpiew, gituki (istrument własnego pomysłu), mandolina, bodhran, tea-chest bass Maceál - śpiew, organki, harmonika, gituki, bodhran, tea-chest bass David Myles - dudy, tin whistle, low whistle
Grupa nagrała 10 płyt CD, z których 3 w późniejszym czasie złączono na 1 albumie, również w fomie DVD. 1998: Into Folk 2000: Rakish Paddies (the compiled album) 2001: Alesia 2004: Spades / Schoppen 2004: Diamonds / Ruiten 2007: Celtic Fire (live recordings in theatres) 2008: Live DVD 2010: Double live CD 2012: Clubs 2014: Hearts 2019: Scotland's Story
