Wolfstone, to muzyczna grupa ze Szkocji, założona w 1989 roku, która gra tradycyjną muzykę z regionu Highland, połączoną z rockiem. Ich repertuar składa się, zarówno, z oryginalnych piosenek, jak i z tradycyjnych folkowych utworów. Ich repertuar, jakkolwiek zdecydowanie rockowy, jest przesycony celtycką wrażliwością. Ich muzyka, to amerykański styl grania muzyki celtyckiej, przeniesiony na grunt Szkocki. Nazwa zespołu pochodzi od piktyjskiego kamienia z obrazami wilka i jelenia, pochodzącego z Ardross, gdzie grupa dokonała pierwszego nagrania.

      Duncan Chisholm uczył się tradycyjnego stylu gry na skrzypcach od, Donalda Riddella, słynnego skrzypka, kompozytora, nauczyciela i lutnika. W 1989 roku Duncan trafił do studia w rodzinnym Highlands i tu powstał pierwszy pomysł, tego, co chciałby grać. Duncan spotkał gitarzystę Stuarta Eagleshama na sesji w pubie, i zaprosić do, tworzącego się zespołu. Brat Stuarta, Struan, klawiszowiec pracujący w tym czasie na zachodnim wybrzeżu otrzymał podobną ofertę. Do składu doszli jeszcze, dudziarz, Alan Wilson pochodzący z Bonar Bridge oraz Roger Niven z Avoch na Black Isle jako gitara prowadząca. Roger został zastąpiony wkrótce przez Andy Murray'a. Powstała grupa ceilidh, która miała grać do tańca w rodzinnych stronach. W 1989 roku zagrali, po raz pierwszy na festiwalu muzyki tradycyjnej w Dingwall i następnie grali na potańcówkach w okolicy, zdobywając doświadczenie. Nagrali, w tym czasie dwie płyty, "Wolfstone" i "Wolfstone II", których dziś nie zamieszczają w dyskografii, gdyż był to zupełnie inny Wolfstone, grający zupełnie inną muzykę. Obie płyty zostały powtórnie wydane kilka późnie, wbrew życzeniu zespołu. Producentem obu tych albumów był David Foster, udzielający swojego głosu w kilku utworach, lecz jego współpraca z zespołem skończyła się w 1990 roku, wskutek różnicy zdań co do obranego kierunku muzycznego. W 1990 roku pojawił się Ivan Drever, pochodzący z Orkad, gitarzysta, wokalista i autor tekstów. Wkrótce grupa Wolfstone podpisała kontrakt z wytwórnia płytową Iona Records z Glagow i rozpoczęła pracę nad pierwszym studyjnym albumem "Uleashed", zapraszając do współpracy perkusistę Johna Hendersona oraz basistę Neila Hay'a, by uzyskać bardziej autentyczny dźwięk. Phil Cunningham, legendarny akordeonista z Silly Wizard był producentem tego albumu. W międzyczasie dostali ofertę występów jako support zespołu Runrig na Loch Lomond Midsummer, wraz z Capercaillie i Hothouse Flowers. Te występy pozwoliły im pokazać się szerszej publiczności. Album "Unleashed" ukazał się w 1991 roku i odniósł sukces zdobywajć status srebrnej płyty.

      Rok później, w październiku 1992 roku, ukazał się album „The Chase”, nagrany już bez Allana Wilsona, który odszedł. W lipcu, niedługo po nagraniu albumu, do zespołu dołączyli, basista Wayne MacKenzie oraz perkusista Graeme „Mop” Youngson. W nagraniu płyty, na dudach, grupę wspierał Dougie Pincock, bardziej znany ze składu Battlefield Band a na akordeonie Phil Cunningham. Zwykle, jeśli chodzi o dudy, zespół korzystał z muzyków sesyjnych w czasie występów, lecz w 1992 roku zatrudniono na stałe Roddy’ego McCourta, który w 1993 roku powiesił się, w pokoju hotelowym w pobliżu Fort William (Szkocja, Highlands), po awanturze ze swoją dziewczyną. Album brzmi bardziej dojrzale, podkład instrumentalny jest mocniejszy z głośniejszą sekcją rytmiczną, co jest widoczne, zwłaszcza w utworach „The Prophet” i „Tinnie Run”. Album odniósł sukces, uzyskując status złotej płyty. Po jego wydaniu zespół rozpoczął intensywne trasy koncertowe, pierwszy wyjazd do Ameryki, a także występy w telewizji. W 1993 roku Wolfstone wziął udział w kolejnej edycji charytatywnego programu BBC „Children in Need”. Siłę ich występów, energię i entuzjazm pokazuje, wydana w 1992 roku, kaseta wideo „Wolfstone: Captured Alive”, na której większośc materiału pochodzi z „The Chase”.

      Album „Year of the Dog” ukazał się w sprzedaży w 2 sierpnia 1994 roku, wydany przez Green Linnet. Po raz trzeci był to wynik współpracy z Philem Cunninghamem jako producentem. Materiał na płycie jest już bardziej rockowy, wyraźniej słychać gitary basową i elektryczną oraz perkusję. Połowa utworów jest jednak, wyraźnie tradycyjna, pokazując miłość i szacunek zespołu do szkockiej tradycji. Jako muzycy sesyjni, w nagraniu, uczestniczyli: Taj Wyzgowski (gitara elektryczna), Gordon Duncan (dudy); Phil Cunningham (akordeon). Po wydaniu albumu zespół rozpoczął intensywną trasę koncertową i festiwalową w Ameryce Północnej, Kanadzie i Europie. Pod koniec 1994 roku, pozycję dudziarza zajął na stałe Stevie Saint.

      W lutym 1995 roku zespół rozpoczął dużą trasę koncertową w Ameryce Północnej, rozpoczynając od Zachodniego Wybrzeża. Rozpoczęli, też, produkcję kolejnego albumu „Half Tail”. Poprzednie płyty nagrywano w Palladium Studios w Edynburgu, lecz teraz wybrano CAVA Studios w Glasgow, co okazało się dobrym wyborem. Zespół zdecydował się również na zmianę producenta i zatrudniono Chrisa Harley’a. Po nagraniu „Half Tail” zmienił się skład zespołu. Klawiszowiec Struan Eaglesham odszedł z zespołu, by założyć rodzinę i rozpocząć stała pracę. Jego pozycję zajął wieloletni przyjaciel i współpracownik Andy Thorburn. Cieżkie trasy koncertowe po całym świecie, wpływające na zdrowie życie „w drodze”, wywołały, u Mopa Youngsona, decyzję, by opuścić grupę. Youngson pojawił się w 1997 roku w Old Blind Dogs. Album ukazał się w sierpniu 1996 roku. „Half Tail”, w zasadzie powtarza formułę z poprzedniego albumu, co nie jest chyba rzeczą złą. Utwory, zawarte na płycie, są pochodzenia folkowe, lecz sposób ich wykonania jest zdecydowanie rockowy.

      Po sukcesie albumu „The Half Tail”, Ivan Drever rozpoczął prace nad własnym projektem, angażując do niego kilku muzyków ze składu Wolfstone, a zwłaszcza basistę Wayne’a Mackenzie. Projekt, który nosił nazwę „This Strange Place”, dał wynik w postaci dziesięciu utworów, a wydawcą była wytwórnia Green Linnet. Green Linnet rozważnie oznaczyła ten album jako wydawictwo Wolfstone, wprowadzając w błąd fanów, którzy odebrali ągodny styl Drevera jako nowy kierunek zespołu. Album jest pomyślany jako hołd dla stron ojczystych. Drever i Duncan Chisholm wydali, w 1998 roku, płytę „The Lewis Blue”, która jest muzycznie znacznie bliższa stylowi Wolfstone.

      Drever opuścił grupę w 1999 roku, przed rozpoczęciem nagrań do następnego albumu “Seven”.

      Technicznie, pod koniec 1998 roku, Wolfstone rozwiązano, ale zespół został zmuszony do powrotu do studia i wypełnienia kontrakt. W zespole pojawił się Andy Simmers na instrumentach klawiszowych oraz Tony Soave na perkusji i w tym składzie, nagrali w zimie 1998/1999, „Seven”. Grupa, zadowolona z osiągniętego rezultatu, zdecydowała się na dalszą wspólną działalność. Płyta jest kontynuacją muzycznego wyboru z poprzednich produkcji, łącząc nowoczesne granie z tradycją. Stuart Eaglesham pojawia się na niej, jako wokalista, zastępując Drevera.

      Koncertowali przez większość 2000 roku, gdy grupą wstrząsnęło smutne wydarzenie. Grający na keyboardzie i pianinie Andy Simmers, powiesił się w Inverness. Była to już druga taka tragedia w życiu zespołu, lecz zachęcani przez fanów, powrócili na trasę. Postanowili wrócić do studio, a ponieważ to właśnie występy są najważniejsze dla miłośników zespołu, dlatego wcześniej zdecydowali się wydać płytę koncertową. Materiał został nagrany na początku 2000 roku, a 9 z 14 utworów pochodzi z ostatniej płyty studyjnej. Album „Not Enough Shouting”, wydany w 2000 roku, był ważnym elementem w historii zespołu. Tym razem został wydany w ramach własnej wytwórni „Once Bitten Records”, dając możliwość kontroli nad promocją czy sprzedaży płyt podczas koncertów.

      2001 rok, to napięty grafik koncertowy. Wolfstone pojawili się w Skandynawii, Niemczech i Hiszpanii. Koncertowali, również, w rodzimej Szkocji. W 2002 roku zespół powrócił do studio, by nagrać nowy album, „Almost an Island”, wydany w tym samym roku. Łącząc folkowy zestaw instrumentów (dudy, flażolety, skrzypce, akordeon) z gitarą elektryczną i basową oraz perkusją, prezentują szkocką tradycyjną muzykę w duchu rock 'n' roll’a w porywającej kolekcji standardów i oryginalnego materiału. Otwierający utwór „The Piper and the Shrew”, potwierdza powrót do bardziej tradycyjnych nagrań. Producentem płyty jest, ponownie Phil Cunningham, który pojawia się, też jako klawiszowiec i akordeonista. Innym dodatkowym muzykiem był Alyn Cosker, perkusista jazzowy, który współpracował z zespołem od wielu lat, a od 2003 roku został stałym członkiem grupy, zastępując Wayne’a Mackenzie.

      W 2003 roku do Wolfstone dołączył Ross Hamilton, zaczynając w grupie jako gitarzysta, lecz wkrótce zaczął udzielać się również jako wokalista. Zespół jest stałym gościem wielu europejskich festiwali wliczając renomowany Celtic Connections, Gosport Easter Festival, Burns Festival, Wickham Festival, Belladrum Tartan Heart Festival oraz Tonder Festival w Danii, gdzie byli jedyną grupą zapraszaną przez trzy kolejne lata. W Północnej Ameryce pojawiali się na Strawberry Festival w Kalifornii, prestiżowym Telluride Festival w Kolorado czy Philadelphia Folk Festival.

      W 2004 roku do grupy dołączył basista Colin Cunningham z Dundee.

      Po długiej walce z chorobą alkoholową, w wieku 41 lat, dudziarz współpracujący z Wolfstone na początku działalności, Gordon Duncan, popełnił samobójstwo.

      W styczniu 2007 Wolfstone przedstawił swój nowy, długo oczekiwany, album „Terra Firma”, wydany miesiąc później. Prezentacja odbyła się w Sali koncertowej Ironworks w Inverness. Zmiana składu i zmiana stylu w kierunku rocka alternatywnego, dalej od celtyckich korzeni. Album zaczyna się od utworu „Back Home” a następnie „Break Yer Bass Drone Again”, który jest rozwinięciem początkowego tematu z poprzedniej piosenki. Wpływy tradycyjne reprezentują „Broken Levee”, „Falun Fine” oraz „The Broken Bouzouki”. Na uwagę zasługują, również, „Put Me Together” i „These Are The Days”. Duncan Chisholm określa styl grupy jako grupę rock and rollową, która ma w swoim składzie skrzypce i dudy i twierdzi, że to najlepsza płyta zespołu.

      W 2009 roku grupa obchodziła swoje 20-te urodziny, występując na Dingwall Traditional Music Festival w Szkocji a 21-sze, rok później na festiwalu Celtic Connection w Glasgow oraz w Festival Theatre w Pitlochry. Wystąpili, też, w Danii w Tonder. W 2010 roku przyjęto na stałe do składu Alyna Coskera, który pojawiał się wcześniej jako muzyk sesyjny.
W 2011 roku grupa odbyła trasę koncertową po Europie. Zespół pojawił się w studio i nagrał kilka nowych utworów, które ukazały się na płycie EP w marcu 2012 roku.