Kíla to irlandzka grupa wykonująca połączenie irlandzkiej muzyki folkowej z wpływami rytmów z całego świata. Od czasów powstania w 1987 roku w irlandzkim liceum Coláiste Eoin w hrabstwie Dublin, Kíla stała się synonimem tradycyjnej muzyki, ale także jednym z niewielu zespołów przenoszących tradycyjne elementy w kierunku bardziej nowoczesnym, a włączając inne gatunki, jak muzyka świata, utworzyli własny niepowtarzalny styl.

      Ich koncerty są bardzo żywiołowe, doskonale przygotowane pod względem choreograficznym, często zatrudniające akrobatów cyrkowych. Siedmioosobowa grupa sprawia niesamowite wrażenie stojąc posród arsenału instrumentów ze swoim forntmanem, Rónánem Ó Snodaigh, szalonym, uśmiechniętym, mężczyzą o demoinczym błysku w oczach. Są określani najbardziej witalnym wcieleniem tradycyjnej muzyki irlandzkiej i jest to niepodważalna prawda.

      Zespół uformował się w Dublinie w październiku 1987 roku. Bracia Ó Snodaigh oraz Eoin Dillon byli tam uczniami irlandzkiej szkoły średniej Coláiste Eoin, gdzie przykładano dużą wagę do trdycyjnej kultury i muzyki irlandzkiej. Chłopcy mieli wtedy po 16, 17 lat. Do tradycji szkoły należało posiadanie grup muzycznych i oczekiwano od uczniów takiego zaangażowania. Eoin i Rossa wraz z kilkoma przyjaciółmi załozyli zespół, Rónán a następnie pozostali dołączyli i ten moment uznawany jest za założenie grupy Kíla. Grupa określa rok 1987 za datę swojego powstania, mimo iż wtedy byli wciąż jeszcze bez nazwy. Skład wyglądał następująco: Eoin Dillon na uileann pipes, Colm Mac Con Iomaire na skrzypcach, Rossa Ó Snodaigh, whistle, bones, Rónán Ó Snodaigh na bodhranie, Karl Odlum na gitarze basowej, Dave Odlum na gitarze. Pojawili się w pirackim radio z Bray (Bray Local Broadcast) a następnie wystąpili w Baggot Inn w Dublinie grając dla trzech osób. Wciąż jeszcze będąc w szkole, muzykowali na ulicach, spotykając się i grając razem z innymi muzykami. Gdy szkoła się skończyła, grupa się rozproszyła a zostało ich tylko trzech: Dillon na uillean pipes i whistlach, Rossa grał na whistlach, instrumentach perkusyjnych i śpiewał, a Ronan śpiewał i grał na instrumentach perkusyjnych. Nawet wtedy instrumenty perkusyjne były wykorzystywane w dużych ilościach. Byly to:bodhran, zestawy dzwonków, konga, kości, bongosy, tamburyn, shakery, rezonatory i inne przeszkadzajki.

      W 1988 roku do grupy dołączył Colm Ó Snodaigh (flet, whistle), zaczynając pracę jako fizjoterapeuta, a grupa zalicza swój pierwszy festiwal w Niemczech. W 1989 roku wszyscy już są po zakończeniu szkoły, występują coraz częściej a także grają w National Concert Hall na ochodach 20 rocznicy swojej byłej szkoły.

      Nazwa Kíla nie ma sensownego tłumaczenia, aczkolwiek w różnych językach oznacza różne rzeczy. Załozyciele grupy wymyslili tę nazwę bawiąc się dźwiękami i stwierdzając, że brzmi to lepiej niż "Rónán, Rossa, Eoin, Colm, and friends". Rónán zaproponował Kíla i tak już zostało.

      W 1991 roku Kíla nagrywa 6 utworów na kasetę Groovin'. Dave Odlum i Colm Mac Con odchodzą do grupy The Frames a pojawiaja się Dee Armstrong (skrzypce), która właśnie została matką oraz Dave Reidy i Eoin O'Brien na gitarach elektrycznych. Dee jest wykształconym filmowcem i tancerką. Uczęszczała do Dun Laoghaire College of Art and Design i jej wkład to nie tylko muzyka, lecz również choreografia występów "na żywo" i projekty okładek płyt.

      W 1992 roku grupę opuszcza Dave Reidy i wyjeżdża do San Francisco. Zespół nagrywa płytę „Handel's Fantasy”, która ukazuje się rok później, również na kasecie. Rónán i Lance koncertują z Dead Can Dance. W roku 1993 odchodzi Karl Odlum koncentrując się na pracy w zespole The Mary Janes. Grupa odbywa swoją pierwszą trasę koncertową po Niemczech a także występuje na Lorient Intercelrique Festival. Na jego miejscu pojawia się Ed Kelly. W 1994 roku grupa nagrywa kolejny album „Mind the Gap”, który ukazuje się w 1995. Wkrótce po nagraniu odchodzi Ed Kelly i emigruje do Szkocji, gdzie udziela się aktywnie na scenie jazzowej. W miejsce Eda pojawia się Brian Hogan a chwilę później jego brat Lance na gitarze i perkusji. Grupę opuszcza, także, Eoin Ó Brien. Pojawia się Laurence O'Keefe na gitarze basowej.

      Grupa nagrywa kolejny album "Tóg é go Bog é", który ukazuje się w 1997 roku, również, w postaci singla. Singiel dociera do 18 miejsca na irlandzkiej liście przebojów. Irlandzki tytuł płyty (specjalnie z błędem językowym), tłumaczy się na angielski jako "take it easy". Nagrań dokonano w artystycznym studio "The Old Mill", mieszczącym się nad rzeką Liffey w pobliżu Rathangan w hrabstwie Kildare. Studio, którego właścicielem jest Eoin O'Toole, promuje wszelkie formy artystycznej działalności a mieści się w odrestaurowanym budynku młynu, pochodzącym z 14 wieku.

      Zespół Kíla skomponował muzykę do wielu filmów, produkcji telewizyjnych oraz teatralnych. W 1998 nagrywają muzykę do serialu dokumentalnego "Hidden Treasures", który oferuje niezwykły wgląd w irlandzkią kulturę i tradycję. Tego samego roku Kíla wystepuje w enomowanej sali koncertowej Vicar Street, gdzie w czasie świątecznego koncertu zarejestrowano materiał do albumu koncerowego. Vicar Street jest znaną salą koncerową i centrum artystycznym w Dublinie, w którym występuje stale wielu znanych artystów międzynarodowych.

      W 1999 roku grupa uczestniczy w festiwalu Womad, odbywającym się w Australii i Nowej Zelandii a także w Anglii. Womad jest festiwalem muzyki, sztuki i tańca, odbywającym się w różnych miejscach świata i gromadzących różnych artstów. Muzycy przygotowują nowy album, o żartobliwym tytule "Lemonade and Buns", który ukazuje się rok później. Jeden z utworów nazwano "The Listerine Waltz" (Listerine jest środkiem do płukania jamy ustnej), który w amerykańskim wydaniu płyty nazwano "The Liostirín Waltz", obawiając się ewentualnego pozwu.

      Grupa podejmuje prace nad ścieżką dźwiekową do brytyjskiego serialu komediowego "BallyKissAngel", o księdzu katolickim, który zamieszkał w irlandzkim miasteczku. Nagrywają kompozycje Dominica Crawforda Collinsa, lecz współpraca zostaje szybko zerwana na skutek różnic między zespołem a kompozytorem. Rónán Ó Snodaigh wraz z gitarzystą Simonem O'Reilym nagrywają wspólną płytę "Tip Toe" w Wicklow we we wschodniej Irlandii. Płyta ukazuje się w 2001 roku. Grupa nagrywa ścieżkę dźwiękową do sztuki "Monkey", wystawianej przez londyński teatr Young Vic, opowieść inspirowana cszesnastowieczną ludową bajką o magicznym królu małp.

      W 2002 roku Kíla nagrywa album "Luna Park", kolejną doskonałą płytę, na której wykorzystywane są nieznane instrumenty takie jak: biscuit horn (herbatnikowy róg), bamboo sax (bambusowy saksofon), acoustic catarrh (akustyczny katar). Album ukazuje się w 2003 roku. Zespół koncertuje na wschodnim i zachodnim wybrzezu USA, a także zdobywa nagrodę Meteor Ireland Music Award w kategorii muzyki tradycyjnej. Meteor Music Award jest wyróżnieniem przyznawanych muzykom profesjonalnym z Irlanii i z poza, nadawane począwszy od 2001 roku, zastępując IRMA Ireland Music Awards.

      Grupa Kíla grała na wielu festiwalach na całym świecie, takich jak: Dún Laoghaire Festival of World Cultures, Electric Picnic, Womadelaide, Glastonbury, Féile an Dóilín, St. Chartier oraz Stockholm Water Festival. W 2003 roku zostali poproszeni o skomponowanie muzyki do ceremonii otwarcia Olimpiady Specjalnej. Zespół grał w ponad 20 krajach na całym świecie, na festiwalach i koncertach. W 2004 roku wydali płytę "Live In Dublin", nagrane podczas koncertu w Dublinie wraz z kwartetem smyczkowym oraz indyjskim perkusistą Zakirem Husseinem.

      Udane koncerty w Japonii skutkują wielką popularnością zespołu w tym kraju. Muzycy występują w japońskiej telewizji, przed 40 milionami widzów. Owocem wizyt w Japonii była, zarówno, płyta „Luna Park” jak i solowy album Rónána „Tonnta Ró” z 2003 roku. W 2004 podczas koncertów w Japonii spotykają Oki Kano, japońskiego muzyka wywodzącego się z ludu Ainu. Później w 2005 roku zagrali wspólnie na festiwalu The Dun Laoghaire. Uznali, że ich wspólna twórczość jest warta kontynuacji i w 2006 roku nagrali album "Kíla & Oki". Oki, pojechał do Irlandii i zatrzymał się w Kila studio w Kildare, w którym nagrywali przez osiem dni w Wielkanoc. W ten sposób powstała płyta, która łączy ze sobą współczesność oraz tradycję dwóch odległych kultur. Ainu są rdzennymi mieszkańcy północnej Japonii a Oki najbardziej znanym muzykiem, zajmującym się tradycyjną muzyką z tego regionu. Gra na Tonkori, długim, cienki instrumencie strunowym, produkującym niesamowite dźwięki basowe. Tak jak Kíla, również Oki miesza tradycję z nowoczesnymi stylami muzyki jak reggae, czy dub tworząc unikalny niepowtarzalny styl.

      Kolejna płyta to “Gamblers' Ballet”, która ukazuję w 2007 roku. Album został nominowany do nagrody Choice Music Prize na irlandzki album roku. Celem tej nagrody jest popularyzacja muzyki irlandzkiej w kraju i za granicą. Muzycy chcieli nagrać taką płytę, by ludzie chcieli przy niej tańczyć i wystukiwać rytmy i, z pewnością, udało im się to osiągnąć. Pierwszy utwór z płyty „Leath Ina Dhiaidh A hOcht” (Half Eight) został wydany jako singiel. Utwór „Cardinal Knowledge” został użyty na zakończenie animowanego filmu „The Secret of Kells” („Sekret księgi z Kells”). The Secret of Kells (tytuł roboczy: Brendan and the Secret of Kells) jest irlandzko-francusko-belgijskim filmem animowanym wyprodukowanym przez Cartoon Saloon. Premiera odbyła się 8 lutego 2009 na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. 2 lutego 2010 roku film został nominowany do Oskara za najlepszy film animowany. Akcja filmu ma miejsce w IX wieku. Film opowiada o perypetiach młodego mnicha Brendana, który mieszka w opactwie Kells w Irlandii w czasie powstawania średniowiecznego manuskryptu - Księgi z Kells.

      Na początku 2010 roku ukazał się dziewiąty studyjny album grupy „Soisín”. W przeciwieństwie do poprzedniego wydawnictwa „Gamblers’ Ballet”, tym razem zespół pokazuje swoją łagodniejszą stronę. Płyta jest w całości instrumentalna, w nagraniach pojawiają się skrzypce, piła, gitara, mandolina, flety, perkusja, kontrabas i dudy. Soisin jest nazwana i poświęcona, młodej kobiecie z Dublina, Máire "Soshin" O'Halloran, która udał się do Japonii, aby wstąpić buddyjski klasztoru Zen. Trzy lata później zaczęła być traktowana jako Bodhisattwa (istota oświecona) i nazwana Soshin, co oznacza czyste serce oświeconego umysłu a Soisin jest angielską wymową tego słowa. Colm Ó Snodaigh usłyszał tę historię w czasie koncertów w Japonii.

      W 2010 Kíla został ponownie nominowany w kategorii Best Irish Folk Traditional w Meteor Music Awards.

      W Polsce zespół wystąpił w lipcu 2012 roku na festiwalu muzyki etnicznej GLOBALTICA World Cultures Festival. Globaltica odkrywa etniczne wątki i inspiracje we współczesnej kulturze. Odnajduje obszary, w których tradycja zaczyna być modna i nowoczesna, a współczesna kultura staje się tradycja. Oprócz występu w sobotni wieczór, ze statusem gwiazdy, muzycy prowadzili też warsztaty muzyki irlandzkiej.