Flogging Molly to jedna z najważniejszych działających obecnie formacji grających muzykę określaną jako celtic punk, zdecydowanie z naciskiem na celtic. Słucha ich się doskonale, tak, że nawet zadeklarowani muzyczni "tradycjonaliści", znajdą, w słuchaniu ich piosenek, wiele przyjemności. Na pewno trzeba się nastawić na trochę mocniejsze uderzenie, ale większość utworów oparta jest na solidnej folkowej bazie.
      Grupa Flogging Molly powstała w roku 1997. Założycielem grupy jest irlandzki emigrant, gitarzysta i wokalista Dave King. Nazwa pochodzi od Jej nazwa pochodzi od "Molly Malone's" - irlandzkiego pubu usytuowanego w Los Angeles.

Młody Dave King z czasów Kantmandu

      Przed utworzeniem Flogging Molly, urodzony w Dublinie Dave King był wokalistą heavy metalowego zespołu Fastway z gitarzystą „Fast" Eddie Clarkiem z Motörhead i basistą Petem Wayem z UFO. Później prowadził zespół rockowy Katmandu (1991), w którym działał także Mandy Meyer z Krokus.
      Po emigracji do Stanów Zjednoczonych Dave nie mógł uzyskać „zielonej karty” przez osiem lat, nie mógł również odwiedzić swojej rodziny w Irlandii z obawy przed zamknięciem możliwości powrotu do Stanów. Taka separacja od ojczyzny i swojej matki jest zauważalna w wielu tekstach wczesnych piosenek nawiązujących, właśnie, do tych czasów „wygnania”.

      W 1993 roku King spotkał gitarzystę Teda Hutta, basistę Jeffa Petersa, oraz skrzypaczkę Bridget Regan i utworzył zespół rockowy o celtyckim brzmieniu. Zaczęli grać mieszankę tradycyjnych melodii i irlandzkiego rocka. Swoje utwory z tekstami Dave’a grali w pubie „Molly Mallone’s”. Wspólnie napisali piosenki, takie jak „Black Friday Rule” czy „Devil's Dance Floor", który był początkiem unikalnego brzmienia Flogging Molly. Ted i Jeff wkrótce opuścili zespół, ponieważ ich wcześniejsza grupa otrzymała rekordową ofertę. Dave i Bridget zaczęli szukać nowych członków.
      Zespół szybko zyskał popularność dzięki licznym koncertom na terenie Los Angeles, a także dzięki nietypowemu repertuarowi, który stanowią irlandzkie utwory wykonane z punkrockową energią. Albumem który udokumentował pierwsze lata działalności formacji, była płyta „Alive Behind The Green Door” zawierający zapis koncertu z pubu "Molly Malone's" z 1997 roku. Wydany w niskim nakładzie i wyprodukowany tanim kosztem album zainteresował wytwórnię „Side One Dummy”, z którą zespół podpisał kontrakt na wydanie albumu długogrającego. W tym czasie do grupy dołączył siedemnastoletni Nathen Maxwell, który pojawiał się wcześniej na koncertach jako fan.

      Debiutancka płyta studyjna Flogging Molly „Swagger” została wydana wiosną 2000 roku. Płyta zawierała największe przeboje grupy z wczesnego okresu, z Salty Dog, Selfish Man czy rozbudowanym Black Friday Rule. W tekstach prócz opisów dramatycznych dziejów Irlandii, czy, jak we wspomnianym Black Friday Rule, autobiograficznej spowiedzi Dave'a Kinga, zespół prezentował refleksyjne opowieści i rozmyślania na temat życia.
      Wiosną 2002 roku grupa wydała drugi krążek długogrający zatytułowany „Drunken Lullabies”. Na płycie znajdywało się 12 utworów, od szybkich, folk-punkowych kompozycji w stylu The Killburn Highroad, Swagger czy utworu tytułowego, poprzez bardziej rozbudowane utwory takie jak What's Left Of The Flag aż po refleksyjne, nastrojowe ballady „The Son Never Shine (On Closed Doors)”.
      Na kolejną płytę trzeba było czekać kolejne dwa lata. 14 września 2004 roku ukazał się trzeci album studyjny, zatytułowany „Within A Mile Of Home”. Płyta, mimo iż zachowana była w stylu dwóch poprzednich albumów, ukazywała ewolucję zespołu, o czym świadczyć mogły bardziej rozbudowane, wielowątkowe kompozycje, które zdecydowanie wyróżniały się na tle szybkich i utrzymanych w starym stylu piosenek.
      Zespół zaczął grać samodzielne trasy koncertowe już nie tylko w Stanach, ale także w Europie czy Ameryce Południowej. Po nawiązaniu współpracy z reżyserem i producentem filmowym Jimem Dziurą powstał w 2006 roku film dokumentalny o Flogging Molly zatytułowany „Whiskey On A Sunday”. Film ukazał się jako ekskluzywnie wydany album digipack z dwoma płytami: DVD i CD, na której znalazło się 11 nigdy nie publikowanych utworów grupy, a także kilka wersji akustycznych i koncertowych piosenek znanych z wcześniejszych płyt formacji. 13 marca 2007 r. zespół zamieścił na portalu iTunes album EP zatytułowany „Complete Control Sessions”. EP zawierał dwa premierowe utwory zapowiadające kolejny, długogrający album, a także akustyczne wersje utworów nagranych już wcześniej.
      „Float”, czwarty album studyjny Flogging Molly ukazał się w marcu 2008 roku i zawierał materiał znacznie bardziej stonowany niż na poprzednich albumach zespołu. Co prawda nie zabrakło na nim piosenek utrzymanych w starym stylu („Lightning Storm”, „Requiem For A Dying Song”), ale całej płycie znacznie bliżej było do dokonań Johnny Casha niżeli The Clash. Mimo to album spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem, czego dowodem jest jego trafienie na 4. miejsce listy Billboardu. Podczas trasy promującej album, Dave i Bridget zawarli związek małżeński na prywatnej ceremonii w Tokio.

      Podsumowaniem dekady był dwupłytowy album koncertowy „Live At The Greek Theatre”, wydany 2 Marca 2010. Ostatnim dotychczas wydanym albumem Flogging Molly pozostaje Speed Of Darkness który ukazał się 31 maja 2011 roku.

      Zespół nie omija w swych trasach koncertowych naszego kraju. Wystąpili w Polsce trzykrotnie: 9 czerwca 2009 r. w warszawskim klubie Progresja, w 2010 roku na festiwalu w Jarocinie oraz we wrzesniu 2012 roku.

      W 2014 roku perkusistę Georga Schwindta zastąpił Mike Alonso.

      Od 2015 Flogging Molly jest gospodarzem corocznych koncertów w ramach „Salty Dog Cruises”. Koncerty odbywają się podczas rejsów po morzu karaibskim statkiem wycieczkowym „Norwegian Sky” oraz prywatnej wyspie Great Stirrup Cay. W tym wydarzeniu występują zaproszeni artyści, grający raczej mocniejszy rodzaj muzyki (The Real McKenzies, Gogol Bordello, Frank Turner, Rancid, Street Dogs, The Tossers, The Offspring, Buzzcocks, The Vandals, Lagwagon, Mad Caddies)

      Nowy album zespołu, pod tytułem „Life Is Good” ukazał się w lipcu 2017 roku, wydany przez Vanguard Records. Materiał został nagrany w Irlandii i jest to pierwszy od sześciu lat ich album studyjny, od wydanego w 2011 roku „Speed of Darkness”. Płyta zawiera dokładnie to, czego można się spodziewać po Flogging Molly. W najlepszym wydaniu.

      Dnia 31 stycznia 2019 zespół wystąpił w warszawskim klubie Stodoła w ramach trasy koncertowej zatytułowanej „Life Is Good”.

      Po pięciu latach grupa powróciła z nowym albumem „Anthem”, który ukazał się 9 września 2022 roku. Album został nagrany w ciągu zaledwie dwóch tygodni w Chicago. Każda z piosenek załączonych na płycie opowiada inną historię, niezależnie od tego, czy chodzi o zmiany na drodze życia („This Road Of Mine”), czy o dzieciństwo („Now Is The Time”), historie są indywidualne.

Flogging Molly performing live at Rams Head Live in Baltimore, MD Źródło: Wikipedia

Członkowie:
      Dave King - śpiew, gitara akustyczna, bodhrán
      Bridget Regan - skrzypce, flet, dudy, śpiew
      Dennis Casey - gitara elektryczna, chórki
      Matt Hensley - akordeon, concertina
      Nathen Maxwell - gitara basowa, śpiew, chórki
      Bob Schmidt - mandolina, mandola, banjo(, bouzouki, chórki
      Gary Schwint - menedżer zespołu, zagrał na trąbce w albumie Swagger, a zobaczyć go można na dokumentalnym DVD Flogging Molly Whiskey On A Sunday.
      Mike Alonso - perkusja (2014-)

      George Schwindt - perkusja, bodhrán (-2014)
      PJ Smith (2007)


Albumy studyjne:
      Swagger (2000)
      Drunken Lullabies (2002)
      Within a Mile of Home (2004)
      Float (2008)
      Speed of Darkness (2011)
      Life Is Good (2017)
      Anthem (2022)

Albumy koncertowe/kompilacje:
      Alive Behind the Green Door (1997)
      Whiskey on a Sunday (2006)
      Complete Control Sessions (2007)
      Live At The Greek Theatre (2010)


Zdjęcia z koncertu w Warszawie, Stodoła 31.01.2019: