Broom Bezzums, to folkowy duet stworzony przez Marka Bloomera oraz Andrew Cadie w Niemczech w październiku 2005 roku. Bazująca na anglo – celtyckich tradycjach muzyka Broom Bezzums jest uzupełniana przez silne rockowe dziedzictwo muzyczne z Nortumbrii, która jest ojczyzną Andrew. Mark i Andrew, to dwóch wokalistów, autorów piosenek i multiinstrumentalistów, wykorzustujących na scenie skrzypce, gitary, mandolę, nortumbryjskie piszczałki i bęben basowy oraz oczywiście wokal.
Mark Bloomer pochodzi ze środkowej Anglii, okolic Birmingham, obszaru znanego jako Black Country. Swoją muzyczną przygodę zaczął w 1992 roku jako perkusista w rockowym zespole Bablyon Zoo, który zasłynął przebojem „Spaceman”. Próbując rozszerzyć swoje muzyczne horyzonty podróżował po Europie, Azji i Ameryce, koniec końców lądując w Irlandii, gdzie rozwinęła się u niego pasja do muzyki celtyckiej a on sam szybko stał się wziętym gitarzystą sesyjnym na muzycznej scenie wokół Cork. W Irlandii spędził cztery lata opanowując, oprócz gitary, jeszcze mandolę. Dalsze podróże zaprowadziły go do Niemiec, gdzie poznał swoją żonę i obecnie mieszka z rodziną.
Andrew Cadie poznał tradycyjną muzykę ludową w swojej wiosce w Nortumbrii słuchając maszerujących pipe bandów, a następnie śpiewając wraz ze swoim ojcem w lokalnych pubach. Swoją pierwszą grupę folkową, Muckley Korner, założył w 1992 roku jako dwunastolatek. Podróżował po Europie i północnej Afryce a w 1999 roku wstąpił do niemieckiej grupy folklorystycznej, a ucząc się niemieckiego w Kaiserslautern wydał w 2000 roku demo CD „Still Moving”. Studiował muzykę ludową i tradycyjną na Uniwersytecie w Newcastle w latach 2001-2005. Po studiach grał z Katie Doherty w trzyosobowm zespole o nazwie Roll a Penny, którego był współzałożycielem w 2001 roku. Od 1997 roku asystował przy realizacji dźwięku podczas występów takich grup i muzyków jak Tom Paxton, Kathryn Tickell, Black Voices, Albion Band. Grał jeszcze w kilku zespołach w Anglii, zanim po ukończeniu studiów przeniósł się do Niemiec. Tutaj poznał swoją przyszłą żonę i osiedlił się. Jako muzyk śpiewa i gra na skrzypcach, gitarze akustycznej i elektrycznej, nortumbryjskich dudach i trąbce.
Zarówno Mark jak Andrew oddzielnie podróżowali po Europie jako muzycy uliczni. Występowali w regionie Nadrenii-Palatynatu w Niemczech, gdzie każdy z nich osiedlił się. Spotkali się przypadkowo na sesji muzyki irlandzkiej w Kirchheimbolanden w 2005 roku, a następnie utworzyli zespół Broom Bezzums w październiku 2005 roku. Niecały rok później zostali zaproszeni na słynny festiwal Bal folk w Rudolstadt.
W 2006 podpisali kontrakt ze Steeplejack Music i rozpoczęli pracę nad pierwszym albumem, „Arise You Sons of Freedom”, który ukazał się w sierpniu 2007 roku. Płyta CD zawiera 12 utworów, materiał z kilku stuleci, głównie przedstawiający zmagania zwykłego człowieka z okrutnymi władcami i chciwymi właścicielami fabryk. Obok tradycyjnych pieśni górniczych i melodii tanecznych z Nortumbrii, pojawiają się współczesne piosenki, które są jednak mocno zakorzenione w tradycji. Duet łączy harmonijny wokal, skrzypce, gitary, mandolinę i dudy w skomplikowanych aranżacjach, równoważąc doskonałą grę na tych instrumentach z wybuchowym, punkowym zacięciem.
Drugi album „Under The Rug” ukazuje 15 miesięcy po pierwszym, w 2008 roku i zawiera 12 utworów. W nagraniach uczestniczył gościnnie kontrabasista Johannes Rollenbeck. Dobór materiału jest mieszanką tradycyjnych i własnych piosenek oraz utworów instrumentalnych, dotykający historycznych, współczesnych i politycznych tematów. Płytę otwiera piosenka „Binnorie”, znana, między innymi, z wesji zespołu cheerful Clannad jako „Two Sisters”. Andrew Cadie pokazuje swoje umiejętności autorskie poprzez trzy własne utwory, tym razem to „This Happy Marriage”, oda do relacji angielsko-szkockich na przestrzeni kilku stuleci, „Miner’s Ghost”, przedstawiający zmiany w Nortumbrii poprzez historię o duchach oraz „Clipboard Lassies”, która jest ostrzeżeniem przed zaciągnięciem kredytu. Album oferuje inteligentnie stworzoną, ekscytującą muzykę, której się dobrze słucha.
W 2009 roku zespół zagrał na słynnym festiwalu Celtic Connections w Glasgow. Następnie Mark i Andrew zostali zaproszeni przez popularny angielski zespół folkowy Show of Hands, aby towarzyszyli im podczas dwóch tras koncertowych po Niemczech oraz na festiwalu w Dorset.
Kolejny krążek CD „Wine from a Mug” ukazał się w kwietniu 2011 roku, a nagrań dokonano w studio Artes Tonstudio w Esslingen w lutym i kwietniu 2010 roku. Nagrań dokonał Jürgen Treyz, znany z zespołów Cara i Deitsch, który wystąpił również jako muzyk na gitarze dobro. Oprócz niego do współpracy zaproszono wokalistkę Katie Doherty, która użyczyła swojego głosu w utworze tytułowym oraz „Empire Windrush”. Dla Katie był to początek dłuższej współpracy. Katie uczestniczyła w następnych płytach oraz trasach koncertowych. Na dudach i instrumentach klawiszowych gościnnie wystąpił Andy May, założyciel Andy May Trio, znany również ze współpracy z Jezem Lowem (Jez Lowe and The Bad Pennies) oraz z zespołem Baltic Crossing. W otwierającym zestaw utworze „Empires”, który wykorzystuje pełne brzmienie, gitary i sekcję dętą, widać wyraźnie wpływ Jürgena Treyza, lecz pozostały materiał jest bliższy temu co duet prezentował wcześniej. Na uwagę zasługuje interpretacja evergreena Woody'ego Guthriego „Columbus Stockade Blues”, która pokazuje, że duet potrafi spojrzeć muzycznie daleko poza granice Wielkiej Brytanii.
W grudniu 2012 roku ukazała się płyta „Winterman” ze świątecznym repertuarem. Katie Doherty ponownie pojawiła się składzie użyczając swojego głosu w jeszcze większym zakresie. Krążek zawiera dość standardowy kolędowy zestaw, choć w ciekawym połączeniu i w aranżacjach, które są bardziej charakterystyczne dla muzyki folkowej na kontynencie. Oprócz znanych kolęd, duet znalazł kilka ciekawym melodii mających świąteczne skojarzenia, takich jak: „The Cherry Tree Carol”, „Crow On The Cradle”, „Good King Wenceslas” i „Wassail Song”.
Wassailing, to angielska tradycja kolędowania związana z uprawą cydru, wywodząca się ze starożytnej Anglii, polegający na recytowaniu zaklęć i śpiewaniu do drzew, aby promować dobre zbiory w nadchodzącym roku. W listopadzie 2013 roku ukazała się płytka EP „Round the Houses”, która wpisuje się w ten zwyczaj. Na płycie zamieszczone są trzy własne kompozycje oraz klimatyczna aranżacja znanego kawałka „A Soulin’”. Optymistyczny tytułowy utwór ukazał się wcześniej w formie video i prezentuje komiczne spojrzenie na mijający rok: rzeźnik w tajemniczy sposób znika z koniem, premier zamienia się w diabła, a bankierzy uciekają precz z wszystkimi pieniędzmi. „You Know Yourself”, Marka Bloomera, z gościnnym udziałem Ian Stephenson ze skandynawskiej grupy Baltic Crossing, zajmuje się brakiem świątecznego ducha w przygotowaniach do Bożego Narodzenia, a „All In The Giving” porusza temat konsumpcjonizmu.
Album „No Smaller Than The World”, który ukazał się w 2015 w pełni prezentuje muzyczne talenty duetu. W piosenkach jest silny wątek współczesnych obaw dotyczących wojny, ksenofobii czy nierówności społecznej. Utwory znane od stuleci są szokująco aktualne. Album otwiera „Cold Winds Blow” ze swoimi bluesowo rockowymi zapożyczeniami, a następny jest, znany już wcześniej „Keep Hauling” o szantowym charakterze. Oprócz własnych utworów znalazły się znane, stare piosenki folkowe, takie jak, pochodząca z Nortumbrii, „Bonnie At Morn”, czy antywojenna „High Germany”. Cały zestaw, to piosenki i ballady przedzielane utworami instrumentalnymi. Duży udział w nagraniach ma Katie Doherty. Jej głos słychać na ośmiu utworach a w piosenka „Passing Through” jest wykonana właśnie przez nią.
Każdego roku w okolicach Bożego Narodzenia duet wyrusza w trasę koncertową znaną jako „Winter Carol Tour”. Na trasę zapraszają zwykle dodatkowo jakąś znajomą piosenkarkę, muzyka. W 2016 roku była to fryzyjska piosenkarka Keike Faltings występująca w grupie Kalüün. W 2018 towarzyszyła im Eileen Healy z Cork w Irlandii, której mroczny, soulowo-folkowy głos i tradycyjna irlandzka gra na skrzypcach doskonale uzupełniała brzmienie Bezzums. W listopadzie i grudniu 2019 roku ich gościem była Emily Donoghue zupełniając skład na wokalu, mandolinie, skrzypcach i gitarze. Ta trasa została zarejestrowana i powstał, pierwszy w ich dorobku, album „na żywo” pod nazwą „Winter Carol Live”. Piosenki i utwory instrumentalne w dużej części pojawiły się już na płycie „Winterman” oraz „Round the Houses”. Album ukazał się w grudniu 2020 roku.
Skład: Mark Bloomer: śpiew, gitara, mandola, instr. perkusyjne Andrew Cadie: śpiew, skrzypce, gitara, dudy, tambo
Dyskografia: 2007: Arise You Sons of Freedom (Steeplejack Music) 2008: Under the Rug (Steeplejack Music) 2011: Wine from a Mug (Steeplejack Music) 2012: Winterman (Steeplejack Music) 2013: Round the Houses (EP) (Steeplejack Music) 2015: No Smaller Than the World (Steeplejack Music) 2018: Winterman (Bonus Edition) (Steeplejack Music) 2020: Winter Carol Live (Deutsche Moderation) Broom Bezzums with Emily Donoghue
Dallahan to jeden z najbardziej ekscytujących zespołów na międzynarodowej scenie muzyki folkowej. Zespół gra wyjątkową mieszankę muzyczną inspirowaną głównie tradycyjną muzyką Irlandii i Bałkanów. Wpływy bałkańskie pochodzą od węgierskiego skrzypka Janosa (Jani) Langa, który był jednym z założycieli zespołu. Grupa stworzyła unikalny styl muzyczny, czerpiący wpływy z jazzu, funku, popu i muzyki klasycznej. W skład zespołu wchodzą gitara i wokal Jack Badcock, Ciaran Ryan na banjo, mandolinie i skrzypcach, Andrew Waite na akordeonie i Benedict Morris na skrzypcach. Zespół powstał w 2013 roku i od tego czasu intensywnie koncertuje w Europie i Ameryce Północnej, na takich międzynarodowych festiwalach jak Tonder Festival, Celtic Connections i Milwaukee Irish Fest.
Wokalista i gitarzysta, Jack Badcock poznał Ciarána Ryana w barze Sandy Bell's w Edynburgu w 2013 roku. Jack Badcock, urodził się w Dublinie i spędził pierwsze 10 lat w Kilkenny w Irlandii, zanim przeniósł się do Leeds. To tam rozwinęło się jego zainteresowanie muzyką tradycyjną, ale dopiero po przeprowadzce do Edynburga rozkwitło, gdy Jack zanurzył się w szkockiej i irlandzkiej scenie sesyjnej. Ciarán Ryan, to wszechstronny muzyk grający na skrzypcach i mandolinie, choć najbardziej znany jako grający na banjo, który w 2006 roku został mistrzem całej Wielkiej Brytanii na banjo w swojej grupie wiekowej. To wokół tego duetu połączył się Dallahan. Poszukując podobnie myślących i równie utalentowanych muzyków ze sceny sesyjnej, wkrótce do składu dołączyli węgierski skrzypek Jani Lang i Tomás Ó'Briain na akordeonie guzikowym. Janos (Jani) Lang jest węgierskim skrzypkiem mieszkającym w Glasgow, występującym i pomagającym lokalnej społeczności romskiej w budowaniu mostów między nimi a głównym nurtem szkockiej kultury. Przeprowadził się do Szkocji, aby podążać za swoją miłością do muzyki celtyckiej, ale odkrył, że wraca do swoich korzeni, grając muzykę rumuńską, węgierską i romską. Jani założył w 2006 roku w Aberdeen swoją własną grupę The Jani Lang Band, złożoną z muzyków węgierskich, szkockich, irlandzkich i egipskich, napędzanych entuzjazmem do muzyki bałkańskiej i cygańskiej. Grupa wkrótce wydała album „Devil in A Box”. Kwintet uzupełnił basista Balázs Hermann, kolejny muzyk o silnym i zróżnicowanym rodowodzie, który równie dobrze czuje się w świecie jazzu i muzyki klasycznej, jak we wszystkim, co jest zorientowane na folk. Podobnie jak Jani ma węgierskie korzenie, ale jest ostoją szkockiej sceny i kolejnym rekrutem z edynburskiej sceny sesyjnej.
Pierwszy album grupy został wydany w sierpniu 2014 roku pod tytułem „When the Day is on the Turn” jako własne wydawnictwo. Na płycie znalazły się starannie wybrane utwory, zarówno instrumentalne jak i piosenki śpiewane przez Jacka Badcocka. Chociaż zespół jest zakorzeniony w tradycyjnej muzyce szkockiej i irlandzkiej, gra także wschodnioeuropejski folk, taki jak zestaw melodii rumuńskich w ostatnim utworze „Hurley's House” oraz tradycyjna siedmiogrodzka piosenka „Volt Nékem Szeretöm” (przetłumaczona w języku angielskim jako „The Chosen and the True”). W nagraniach uczestniczył gościnnie Jarlath Henderson na flażoletach i dudach. Na okładce znalazły się dzikie konie symbolizujące talent i muzykę grupy, dziką i swobodną, a jednocześnie precyzyjną i bezbłędną.
Przez cały rok zespół intensywnie koncertował w Ameryce Północnej i Europie, ugruntowując swoją międzynarodową pozycję, na tak prestiżowych międzynarodowych imprezach, jak Milwaukee Irish Fest, Celtic Connections, Tonder Festival i niezliczonych innych.
W 2015 roku, w konkursie Scots Trad Music Awards, zespół został nominowany jako grupa roku a ich debiutancki album jako album roku. Wystąpili również na Orkney Folk Festival.
Na początku 2016 nastąpiły zmiany w składzie zespołu. Akordeonista Andrew Waite zastąpił Tomása Ó Briaina. Po odejściu Balázsa Hermanna grupa zaczęła występować jako kwartet, zapraszając do pomocy różnych muzyków. Na początku roku wystąpili na scenie festiwalu Celtic Concections wraz z basistą Duncanem Lyallem, jednym z założycieli Treacherous Orchestra.
W marcu 2016 roku zespół reprezentował Wielką Brytanię na obchodach dwustulecia stosunków brytyjsko-nepalskich w Katmandu, współpracując z nepalskim zespołem ludowym Kutumba. Pokaz odbył się w hotelu Yak & Yeti w Katmandu. Kutumba to ludowy zespół instrumentalny zaangażowany w badania, zachowanie i celebrowanie różnorodności, która istnieje w rdzennej muzyce nepalskiej. Dodatkowo grupa została poproszona o występ na przyjęciu dla księcia Harry'ego w ambasadzie brytyjskiej.
W kwietniu 2016 roku ukazał się drugi album grupy „Matter of Time”, nagrany w Castlesound Studios w Pencaitland. Do przygotowania płyty zaproszono wielu muzyków gościnnych, takich jak: Paddy Callaghan (akordeon), Jarlath Henderson (dudy, flażolety), Ciara McCafferty (wokalistka grupy Connla), Toby Shippey (instumenty perkusyjne), Jenny Hill (kontrabas). Muzyka na albumie jest bardzo bogata i różnorodna, łączy szkockie rytmy z melodiami bałkańskimi i ukazuje dalszy rozwój zespołu, który wciąż poszerza swoje perspektywy.
Cały 2016 oznaczał napięty harmonogram tras koncertowych. Zagrali 103 koncerty w 7 krajach. Na scenie występowali między innymi z Dougie MacLeanem oraz współpracowali z Royal Scottish National Orchestra podczas koncertu upamiętniającego I wojnę światową.
W 2017 roku z zespołem zaczął koncertować kontrabasista Bevan Morris. W takim składzie grupa wystąpiła na festiwalu Tonder Festival oraz na trasie koncertowej po Niemczech na jesieni 2018 roku, promując swój najnowszy album „Smallworld”, który ostatecznie ukazał się na początku 2019 roku.
W styczniu 2019 roku ukazuje się ich trzeci album „Smallworld”, nagrany w składzie:Jani Lang, Jack Badcock, Andrew Waite, Ciarán Ryan, Bev Morris. Ten album jest zręcznym i przemyślanym połączeniem muzyki wielokulturowej i pomysłowego przetworzenia tradycyjnego materiału, wraz z ekscytującymi oryginałami. Podczas gdy niektóre piosenki na „Smallworld” to tradycyjne teksty, Jack Badcock nadał im współczesny akcent, dodając nowe melodie, a w przypadku piosenki „Jailsong” kilka dodatkowych tekstów. Wpływy ze wschodniej Europy są widoczne już w instrumentalnym utworze „Aye Chiki Chiki”. Na płycie pojawiają się piosenki zaśpiewane w języku węgierskim „Dilmano” oraz „Arok Arok”. Na uwagę zwraca romantyczna piosenka „Footsteps”, która zawiera oryginalne teksty Jacka. Cały zestaw to sześć utworów wokalnych przeplatanych instrumentalnymi, kawałki szybsze i wolniejsze.
W styczniu 2019 roku Ciaray Ryan rozpoczął również swoje solowe występy w ramach grupy Ciaran Ryan Band, założonej w Edynburgu. Grupa rozpoczęła od występu na festiwalu Celtic Connections, a w grupdniu 2019 roku ukazał się isch album „Banjaxed”.
Pod koniec 2021 roku do składu dołączył skrzypek Benedict Morris. Zastąpił Bevana Morrisa (nie są rodziną). Benedict pochodzi z Airdrie w pobliżu Glasgow. Muzyki tradycyjnej uczył się w ramach lokalnego ruchu Comhaltas, promującym irlandzką muzykę i kulturę a później studiował w Królewskim Konserwatorium Szkocji (Royal Conservatoire of Scotland). W 2018 roku wydał wraz z gitarzystą Cormaciem Crummey album „Wavelength”. Benedict jest laureatem nagrody BBC Radio na najlepszego młodego muzyka (Young Traditional Musician of the Year) w 2019 roku. Jest jednocześnie członkiem grupy Talisk.
Czwarty album grupy ukazał się w czerwcu 2023 roku. „Speak of the Devil” zawiera mieszankę tradycyjnej muzyki ludowej z całego świata. Ten album odróżnia się od poprzednich tym, że wszystkie utwory są oryginalnymi utworami zespołu i nagrany jest bez udziału muzyków gościnnych. Na płycie można usłyszeć zawiera cudowną grę akordeonu, banjo, gitary i skrzypiec oraz wokal. Zdolność zespołu do bezproblemowego łączenia różnorodnych wpływów muzycznych przy jednoczesnym zachowaniu ich unikalnego brzmienia jest świadectwem ich wyjątkowego talentu. Każdy utwór na albumie to klejnot, wykonany z precyzją i pasją.
Albumy: When the Day is On the Turn (2014) Matter of Time (2016) Smallworld (2019) Speak of the Devil (2023)
Członkowie zespołu: Obecnie: Ciaran Ryan – bandżo, skrzypce, mandolina Jack Badcock – gitara, śpiew Andrew Waite – akordeon Benedict Morris – skrzypce
Dawniej: Jani Lang – skrzypce, śpiew Bevan Morris – kontrabas Paddy Callaghan – akordeon Balázs Hermann – kontrabas Tomás Ó’Briain - akordeon guzikowy
Hò-rò, to pochodząca z Highlandów, energiczna grupa muzyki tradycyjnej, która szybko stała się znana na szkockiej scenie muzycznej. Grają tradycyjną szkocką muzykę oraz gaelickie, folkowe piosenki nadając im nowoczesny charakter. Hò-rò to wyrażenie używane jako ruch w graniu muzyki, brzmienie często słyszane w pieśniach gaelickich. Zespół ma siedzibę w Inverness a ich kariera zaczęła się od zwycięstwa w konkursie „One Step Further” na festiwalu Hebridean Celtic Festival w 2014 roku. Od tego czasu występowali na festiwalach w całej Szkocji i Europie.
Zespół powstał dość przypadkowo w marcu 2013, początkowo jako trio, kiedy to Sean Cousins pracował jako kelner w Inverness a jego szefowa potrzebowała zespołu na wieczorne przyjęcie. Wiedziała, że Sean jest muzykiem i poprosiła go o zebranie kilku osób. Nie mieli zamiaru tworzyć grupy, ale zainteresowanie było niesamowite, więc zaczęli aranżować kilka zestawów melodii i piosenek i tak stali się zespołem. Sean jest samoukiem muzycznym, gra na pianinie, bębnach i gitarze a początkowo dołączyli do niego akordeonista Calum MacPhail z Fort William oraz wokalistka Rachael Macdonald, z Inverness. Calum, który do Inverness przeprowadził się w 2007 roku, wystąpił już razem z Seanem wcześniej, na przyjęciu bożonarodzeniowym w 2012 roku. Rachael MacDonald wkrótce odeszła, aby skoncentrować się na studiach uniwersyteckich, a Hò-rò stał się zespołem czteroosobowym, do którego dołączył dudziarz Crisdean MacDonald z South Uist oraz wokalistka i skrzypaczka Lucy Doogan z Ballachulish, oboje studiujący na w publicznej uczelni Sabhal Mor Ostaig na wyspie Skye.
Ho-Ro Live at Celtic Connections 2014
W tym czteroosobowym składzie zespół wystąpił w styczniu 2014 roku na festiwalu Celtic Connections i został jednym z sześciu zwycięzców konkursu Danny Kyle Open Stage przeznaczonego dla młodych talentów. Danny Kyle był miłośnikiem i promotorem muzyki tradycyjnej działającym na rzez na rzecz jej odrodzenia w Szkocji. Od tego momentu rozpoczęła się kariera zespołu i zaczęli występować na różnych festiwalach w Szkocji i Europie. Na początku lata pojawili się na festiwalu muzyki i sztuki Belladrum Tartan Heart Festival w historycznej posiadłości w pobliżu Inverness. Następnie, w lipcu wystąpili na festiwalu Hebridean Celtic, odbywającym się w okolicach Stornoway na wyspie Lewis, gdzie zwyciężyli w konkursie „One Step Further” przeznaczonego dla artystów w wieku od 18 do 25 lat. Na HebCelt ich skład został zasilony przez piętnastoletniego perkusistę Rory’ego Grindlay’a z West Calder, który wyrobił sobie markę na YouTube po opublikowaniu coverów perkusji z różnych stylów muzycznych. Rory, rok później, dołączył do składu zespołu Skipinnish.
Na początku 2016 roku zespół zagrał swój pierwszy główny koncert w znanym klubie muzycznym The Ironworks w Inverness.
Pierwszy album grupy ukazał się w lato 2016 roku. Płyta została nagrana w studio nagraniowym Gran's House Studio w okolicach Glasgow, prowadzonym przez klawiszowca i kompozytora grupy Blazin' Fiddles, Angusa Lyona. Na albumie znalazły się różnorodne gaelickie i szkockie tradycyjne piosenki i melodie. W nagraniach, na skrzypcach, uczestniczył dodatkowo Alex MacKechnie z grupy Heron Valley.
Od 2017 roku grupa zaczęła występować w sześcioosobowym składzie wraz z klawiszowcem Keithem Morrisonem oraz and Davidem Calumem Macmillanem, perkusistą z wyspy Lewis. Keith, to znany muzyk sesyjny z Hebrydów Zewnętrznych występujący z wieloma zespołami grającymi muzykę celtycką, by wymienić: Face the West, The Tumbling Souls, Heron Valley. Keith grał w zespole tylko gościnnie, lecz DC Macmillan pozostał na stałe.
Rok 2017 grupa zakończyła zwycięstwem w plebiscycie MG Alba Scots Trad Music Awards w kategorii „Up and Coming Artist of the Year”.
Dwa lata po wydaniu pierwszego albumu skład grupy ustala się jako sześcioosobowy. Stałym członkiem staje się Paul Martin, klawiszowiec i gitarzysta z wyspy Lewis. W tym składzie Hò-rò wydaje swój drugi krążek „HEX”. Każdy z sześciu członków wnosi do występu na żywo własne muzyczne tło i styl, co znalazło odzwierciedlenie w albumie. Grafika okładki i tytuł przedstawiającym motyw sześciokąta ilustruje właśnie te sześć różnych podejść muzycznych, jakie zastosowali podczas tworzenia albumu. Materiał na płycie, to własna interpretacja tradycyjnej muzyki, zawierająca utwory instrumentalne i piosenki. Wśród piosenek śpiewanych przez Lucy znajdują się „Walk The Road” autorstwa Kate Rusby oraz „Raven’s Wing” napisany przez Damiena O’Kane’a, męża Kate Rusby. Wyjątkowe miejsce w zestawie ma „Muinntir mo Ghráidh” , melodia, którą wokalistka Lucy znalazła na strychu swojej babci. Piosenka została napisana przez jednego z przodków Lucy, Alasdaira Rankina i została zapomniana do czasu jej odkrycia. Cały album kończy zestaw „Elliot Finn Macdonald”, który pozwala każdemu się zaprezentować.
Na początku 2019 roku nastąpiła zmiana w składzie. Lucy Doogan opuściła zespół, aby podążać za swoim osobistym marzeniem i podróżować. Skrzypce od niej przejęła Hannah Macrae z Fort William, finalistka konkursu BBC Radio Scotland Young Traditional Musician of the Year w 2016 roku. Hannah zaczęła grać na pianinie w wieku pięciu lat a następnie wybrała skrzypce, na których zaczęła się uczyć w szkole podstawowej. Hannah udziela się w popularyzowaniu muzyki tradycyjnej.
Przed wydaniem nowej płyty zespół opuścił dudziarz Crisdean MacDonald, uczestnicząc jeszcze w nagraniach. Crisdean grał poza grupą w różnych składach, by w końcu stworzyć The Crisdean MacDonald Trio, w którego składzie znaleźli się oprócz niego skrzypaczka i żona Louisa Barron MacDonald oraz gitarzysta Seoras Chald.
W kwietniu 2022 roku ukazał się nowy album grupy Hò-rò „New Moon”. Album powstał w powiększonym siedmioosobowym składzie. Nowym muzykiem jest Alastair MacLean, grający na dudach i flażoletach. Ally to doświadczony muzyk, związany również z grupą Ceòl an Aire. W nagraniach można usłyszeć perkusistę Matta Arnota. Materiał został nagrany i zmiksowany w Glo Worm Studios w Glasgow we współpracy z Rossem Saundersem z grupy Mànran oraz nominowanym do nagrody Grammy Robinem Schmidtem. „New Moon” jest pod silnym wpływem krajobrazu i kultury szkockich Highlandów i wysp. Nastrojowa okładka albumu wykorzystuje obraz artystki z Inverness, Dot Walker, przedstawiający widok na wyspę Eigg ze srebrnych piasków Arisaig. Album zawiera piosenki i melodie z całego świata, w tym tradycyjne utwory gaelickie i samodzielnie skomponowane utwory. Płytę poprzedził singiel, „Isle Of Eigg” z piękną i pogodną balladą, ożywioną niesamowitym wokalem Caluma MacPhaila i Hannah Macrae. Autorem tej piosenki jest Robin Laing, znany również jako Whisky Bard, piosenkarz i z Edynburga. Utwory „Follow The Heron” i „Oran An Amadain Bhoidhich” również prezentują delikatne wokale i uspokajające melodie. „Little Bird” to łagodny i rzewny utwór instrumentalny z dodawanymi kolejno instrumentami oraz efektami elektronicznymi. Kolejna piosenka, to standard „The Long Black Veil”, przypominająca o wspólnej irlandzko-amerykańskiej tradycji . Piosenka zagrana jest dość prosto z wokalem Caluma MacPhaila a szkockie motywy pojawiają się między zwrotkami. Zestaw kończą, początkowo powolny z główną rolą skrzypiec i akordeonu, utwór instrumentalny „Dark Sky, New Moon” oraz, wspomniany wcześniej, „Oran An Amadain Bhoidhich”, gaelicka piosenka wykonana przez Hannah Macrae. Zespół wyruszył w trasę koncertową po całej Szkocji w kwietniu i czerwcu, występując w Inverness, Aberdeen, Glasgow, Edynburgu i Fort William.
Skład zespołu: Alastair MacLean (dudy, gwizdki), Calum MacPhail (akordeon, śpiew), Hannah Macrae (skrzypce, śpiew), Sean Cousins (gitara, instr. perkusyjne), Paul Martin (klawisze, gitara elektryczna), Calum MacQuarrie (gitara basowa), DC Macmillan (perkusja)
Grali z zespołem: Rachael Macdonald (śpiew) Lucy Doogan (śpiew, skrzypce) Crisdean MacDonald (dudy, gwizdki, bodhran) Keith Morrison (klawisze)
Dyskogrfia: Hò-rò ( 2016) HEX (2018) New Moon (2022)
Kíla to irlandzka grupa wykonująca połączenie irlandzkiej muzyki folkowej z wpływami rytmów z całego świata. Od czasów powstania w 1987 roku w irlandzkim liceum Coláiste Eoin w hrabstwie Dublin, Kíla stała się synonimem tradycyjnej muzyki, ale także jednym z niewielu zespołów przenoszących tradycyjne elementy w kierunku bardziej nowoczesnym, a włączając inne gatunki, jak muzyka świata, utworzyli własny niepowtarzalny styl.
Ich koncerty są bardzo żywiołowe, doskonale przygotowane pod względem choreograficznym, często zatrudniające akrobatów cyrkowych. Siedmioosobowa grupa sprawia niesamowite wrażenie stojąc posród arsenału instrumentów ze swoim forntmanem, Rónánem Ó Snodaigh, szalonym, uśmiechniętym, mężczyzą o demoinczym błysku w oczach. Są określani najbardziej witalnym wcieleniem tradycyjnej muzyki irlandzkiej i jest to niepodważalna prawda.
Zespół uformował się w Dublinie w październiku 1987 roku. Bracia Ó Snodaigh oraz Eoin Dillon byli tam uczniami irlandzkiej szkoły średniej Coláiste Eoin, gdzie przykładano dużą wagę do trdycyjnej kultury i muzyki irlandzkiej. Chłopcy mieli wtedy po 16, 17 lat. Do tradycji szkoły należało posiadanie grup muzycznych i oczekiwano od uczniów takiego zaangażowania. Eoin i Rossa wraz z kilkoma przyjaciółmi załozyli zespół, Rónán a następnie pozostali dołączyli i ten moment uznawany jest za założenie grupy Kíla. Grupa określa rok 1987 za datę swojego powstania, mimo iż wtedy byli wciąż jeszcze bez nazwy. Skład wyglądał następująco: Eoin Dillon na uileann pipes, Colm Mac Con Iomaire na skrzypcach, Rossa Ó Snodaigh, whistle, bones, Rónán Ó Snodaigh na bodhranie, Karl Odlum na gitarze basowej, Dave Odlum na gitarze. Pojawili się w pirackim radio z Bray (Bray Local Broadcast) a następnie wystąpili w Baggot Inn w Dublinie grając dla trzech osób. Wciąż jeszcze będąc w szkole, muzykowali na ulicach, spotykając się i grając razem z innymi muzykami. Gdy szkoła się skończyła, grupa się rozproszyła a zostało ich tylko trzech: Dillon na uillean pipes i whistlach, Rossa grał na whistlach, instrumentach perkusyjnych i śpiewał, a Ronan śpiewał i grał na instrumentach perkusyjnych. Nawet wtedy instrumenty perkusyjne były wykorzystywane w dużych ilościach. Byly to:bodhran, zestawy dzwonków, konga, kości, bongosy, tamburyn, shakery, rezonatory i inne przeszkadzajki.
W 1988 roku do grupy dołączył Colm Ó Snodaigh (flet, whistle), zaczynając pracę jako fizjoterapeuta, a grupa zalicza swój pierwszy festiwal w Niemczech. W 1989 roku wszyscy już są po zakończeniu szkoły, występują coraz częściej a także grają w National Concert Hall na ochodach 20 rocznicy swojej byłej szkoły.
Nazwa Kíla nie ma sensownego tłumaczenia, aczkolwiek w różnych językach oznacza różne rzeczy. Załozyciele grupy wymyslili tę nazwę bawiąc się dźwiękami i stwierdzając, że brzmi to lepiej niż "Rónán, Rossa, Eoin, Colm, and friends". Rónán zaproponował Kíla i tak już zostało.
W 1991 roku Kíla nagrywa 6 utworów na kasetę Groovin'. Dave Odlum i Colm Mac Con odchodzą do grupy The Frames a pojawiaja się Dee Armstrong (skrzypce), która właśnie została matką oraz Dave Reidy i Eoin O'Brien na gitarach elektrycznych. Dee jest wykształconym filmowcem i tancerką. Uczęszczała do Dun Laoghaire College of Art and Design i jej wkład to nie tylko muzyka, lecz również choreografia występów "na żywo" i projekty okładek płyt.
W 1992 roku grupę opuszcza Dave Reidy i wyjeżdża do San Francisco. Zespół nagrywa płytę „Handel's Fantasy”, która ukazuje się rok później, również na kasecie. Rónán i Lance koncertują z Dead Can Dance. W roku 1993 odchodzi Karl Odlum koncentrując się na pracy w zespole The Mary Janes. Grupa odbywa swoją pierwszą trasę koncertową po Niemczech a także występuje na Lorient Intercelrique Festival. Na jego miejscu pojawia się Ed Kelly. W 1994 roku grupa nagrywa kolejny album „Mind the Gap”, który ukazuje się w 1995. Wkrótce po nagraniu odchodzi Ed Kelly i emigruje do Szkocji, gdzie udziela się aktywnie na scenie jazzowej. W miejsce Eda pojawia się Brian Hogan a chwilę później jego brat Lance na gitarze i perkusji. Grupę opuszcza, także, Eoin Ó Brien. Pojawia się Laurence O'Keefe na gitarze basowej.
Grupa nagrywa kolejny album "Tóg é go Bog é", który ukazuje się w 1997 roku, również, w postaci singla. Singiel dociera do 18 miejsca na irlandzkiej liście przebojów. Irlandzki tytuł płyty (specjalnie z błędem językowym), tłumaczy się na angielski jako "take it easy". Nagrań dokonano w artystycznym studio "The Old Mill", mieszczącym się nad rzeką Liffey w pobliżu Rathangan w hrabstwie Kildare. Studio, którego właścicielem jest Eoin O'Toole, promuje wszelkie formy artystycznej działalności a mieści się w odrestaurowanym budynku młynu, pochodzącym z 14 wieku.
Zespół Kíla skomponował muzykę do wielu filmów, produkcji telewizyjnych oraz teatralnych. W 1998 nagrywają muzykę do serialu dokumentalnego "Hidden Treasures", który oferuje niezwykły wgląd w irlandzkią kulturę i tradycję. Tego samego roku Kíla wystepuje w enomowanej sali koncertowej Vicar Street, gdzie w czasie świątecznego koncertu zarejestrowano materiał do albumu koncerowego. Vicar Street jest znaną salą koncerową i centrum artystycznym w Dublinie, w którym występuje stale wielu znanych artystów międzynarodowych.
W 1999 roku grupa uczestniczy w festiwalu Womad, odbywającym się w Australii i Nowej Zelandii a także w Anglii. Womad jest festiwalem muzyki, sztuki i tańca, odbywającym się w różnych miejscach świata i gromadzących różnych artstów. Muzycy przygotowują nowy album, o żartobliwym tytule "Lemonade and Buns", który ukazuje się rok później. Jeden z utworów nazwano "The Listerine Waltz" (Listerine jest środkiem do płukania jamy ustnej), który w amerykańskim wydaniu płyty nazwano "The Liostirín Waltz", obawiając się ewentualnego pozwu.
Grupa podejmuje prace nad ścieżką dźwiekową do brytyjskiego serialu komediowego "BallyKissAngel", o księdzu katolickim, który zamieszkał w irlandzkim miasteczku. Nagrywają kompozycje Dominica Crawforda Collinsa, lecz współpraca zostaje szybko zerwana na skutek różnic między zespołem a kompozytorem. Rónán Ó Snodaigh wraz z gitarzystą Simonem O'Reilym nagrywają wspólną płytę "Tip Toe" w Wicklow we we wschodniej Irlandii. Płyta ukazuje się w 2001 roku. Grupa nagrywa ścieżkę dźwiękową do sztuki "Monkey", wystawianej przez londyński teatr Young Vic, opowieść inspirowana cszesnastowieczną ludową bajką o magicznym królu małp.
W 2002 roku Kíla nagrywa album "Luna Park", kolejną doskonałą płytę, na której wykorzystywane są nieznane instrumenty takie jak: biscuit horn (herbatnikowy róg), bamboo sax (bambusowy saksofon), acoustic catarrh (akustyczny katar). Album ukazuje się w 2003 roku. Zespół koncertuje na wschodnim i zachodnim wybrzezu USA, a także zdobywa nagrodę Meteor Ireland Music Award w kategorii muzyki tradycyjnej. Meteor Music Award jest wyróżnieniem przyznawanych muzykom profesjonalnym z Irlanii i z poza, nadawane począwszy od 2001 roku, zastępując IRMA Ireland Music Awards.
Grupa Kíla grała na wielu festiwalach na całym świecie, takich jak: Dún Laoghaire Festival of World Cultures, Electric Picnic, Womadelaide, Glastonbury, Féile an Dóilín, St. Chartier oraz Stockholm Water Festival. W 2003 roku zostali poproszeni o skomponowanie muzyki do ceremonii otwarcia Olimpiady Specjalnej. Zespół grał w ponad 20 krajach na całym świecie, na festiwalach i koncertach. W 2004 roku wydali płytę "Live In Dublin", nagrane podczas koncertu w Dublinie wraz z kwartetem smyczkowym oraz indyjskim perkusistą Zakirem Husseinem.
Udane koncerty w Japonii skutkują wielką popularnością zespołu w tym kraju. Muzycy występują w japońskiej telewizji, przed 40 milionami widzów. Owocem wizyt w Japonii była, zarówno, płyta „Luna Park” jak i solowy album Rónána „Tonnta Ró” z 2003 roku. W 2004 podczas koncertów w Japonii spotykają Oki Kano, japońskiego muzyka wywodzącego się z ludu Ainu. Później w 2005 roku zagrali wspólnie na festiwalu The Dun Laoghaire. Uznali, że ich wspólna twórczość jest warta kontynuacji i w 2006 roku nagrali album "Kíla & Oki". Oki, pojechał do Irlandii i zatrzymał się w Kila studio w Kildare, w którym nagrywali przez osiem dni w Wielkanoc. W ten sposób powstała płyta, która łączy ze sobą współczesność oraz tradycję dwóch odległych kultur. Ainu są rdzennymi mieszkańcy północnej Japonii a Oki najbardziej znanym muzykiem, zajmującym się tradycyjną muzyką z tego regionu. Gra na Tonkori, długim, cienki instrumencie strunowym, produkującym niesamowite dźwięki basowe. Tak jak Kíla, również Oki miesza tradycję z nowoczesnymi stylami muzyki jak reggae, czy dub tworząc unikalny niepowtarzalny styl.
Kolejna płyta to “Gamblers' Ballet”, która ukazuję w 2007 roku. Album został nominowany do nagrody Choice Music Prize na irlandzki album roku. Celem tej nagrody jest popularyzacja muzyki irlandzkiej w kraju i za granicą. Muzycy chcieli nagrać taką płytę, by ludzie chcieli przy niej tańczyć i wystukiwać rytmy i, z pewnością, udało im się to osiągnąć. Pierwszy utwór z płyty „Leath Ina Dhiaidh A hOcht” (Half Eight) został wydany jako singiel. Utwór „Cardinal Knowledge” został użyty na zakończenie animowanego filmu „The Secret of Kells” („Sekret księgi z Kells”). The Secret of Kells (tytuł roboczy: Brendan and the Secret of Kells) jest irlandzko-francusko-belgijskim filmem animowanym wyprodukowanym przez Cartoon Saloon. Premiera odbyła się 8 lutego 2009 na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. 2 lutego 2010 roku film został nominowany do Oskara za najlepszy film animowany. Akcja filmu ma miejsce w IX wieku. Film opowiada o perypetiach młodego mnicha Brendana, który mieszka w opactwie Kells w Irlandii w czasie powstawania średniowiecznego manuskryptu - Księgi z Kells.
Na początku 2010 roku ukazał się dziewiąty studyjny album grupy „Soisín”. W przeciwieństwie do poprzedniego wydawnictwa „Gamblers’ Ballet”, tym razem zespół pokazuje swoją łagodniejszą stronę. Płyta jest w całości instrumentalna, w nagraniach pojawiają się skrzypce, piła, gitara, mandolina, flety, perkusja, kontrabas i dudy. Soisin jest nazwana i poświęcona, młodej kobiecie z Dublina, Máire "Soshin" O'Halloran, która udał się do Japonii, aby wstąpić buddyjski klasztoru Zen. Trzy lata później zaczęła być traktowana jako Bodhisattwa (istota oświecona) i nazwana Soshin, co oznacza czyste serce oświeconego umysłu a Soisin jest angielską wymową tego słowa. Colm Ó Snodaigh usłyszał tę historię w czasie koncertów w Japonii.
W 2010 Kíla został ponownie nominowany w kategorii Best Irish Folk Traditional w Meteor Music Awards.
W Polsce zespół wystąpił w lipcu 2012 roku na festiwalu muzyki etnicznej GLOBALTICA World Cultures Festival. Globaltica odkrywa etniczne wątki i inspiracje we współczesnej kulturze. Odnajduje obszary, w których tradycja zaczyna być modna i nowoczesna, a współczesna kultura staje się tradycja. Oprócz występu w sobotni wieczór, ze statusem gwiazdy, muzycy prowadzili też warsztaty muzyki irlandzkiej.
W zespole następiły zmiany personalne. Odszedł Eoin Dillon, poświęcając się karierze solowej. Jego miejsce zajął James Mahon. James był założycielem, krótko istniejącego, lecz uznanego zespołu Ciorras oraz byłym muzykiem grupy Afro Celt Sound System. Perkusista Dave Hingerty pojawił się w 2016 roku. Dave współpracował z wieloma muzykami i grupami, między innymi z zespołami The Frames i Gráda.
W 2016 roku Kila wystąpiła z polską wokalistką Kayah na corocznym festiwalu Polska Éire Festival, promującym wzajemne relacje między krajami. Koncert odbył się w Sali Vicar St. Kayah jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci na polskiej scenie. Wspólnie wystąpili ze specjalnie na ten cel przygotowanym repertuarze.
17 marca 2017 roku na rynku pojawił się koncertowy album zespołu, zatytułowany „Alive Beo”. Nagrania pochodzą z różnych miejsc. Muzyka jest znana, lecz energia, która jej towarzyszy czyni ją inną. Pod słuchawkami czasami się śpieszy, jakbyś tam był. Piosenki, które znalazłyh się na płycie, to doskonały przekrój ich dyskografii. Również piękny jest gościnny występ polskiej wokalistki Kayah, którą słychać w starym klasyku, „Seo Mo Leaba”. Skład: Rónán Ó Snodaigh - bodhrán, djembe, conga, bongos, gitara, śpiew Rossa Ó Snodaigh - tin whistle, low whistle, klarnet, bouzouki, mandolina, kości, śpiew Colm Ó Snodaigh - flet, tin whistle, gitara, saksofon, instrumenty perkusyjne, śpiew Dee Armstrong - skrzypce, wiolonczela, cymbały, akordeon, bodhrán Seanán Brennan - gitara, gitara basowa, mandola Brian Hogan - gitara basowa, kontrabas, śpiew Dave Hingerty - perkusja James Mahon - uileann pipes, flet, whistles
Z zespołem występowali: Colm Mac Con Iomaire - skrzypce Ed Kelly - gitara basowa Lance Hogan - gitara, perkusja Eoin O'Brien - gitary elektryczne Dave Odlum - gitara Karl Odlum - bass David Reidy - gitara Eoin Dillon - uileann pipes, tin whistle, low whistle, instrumenty perkusyjne, śpiew.
Dyskografia: Albumy: Groovin' - kaseta z ośmioma utworami (1991) Handel's Fantasy (1993) Mind the Gap (1995) Tóg É Go Bog É (1997) Lemonade & Buns (2000) Live in Vicar St. (2000) Monkey - ścieżka dźwiękowa do pantomimy West End (2002) Luna Park (2003) Live in Dublin (2004) Best of & Live in Dublin (podwójny album) - tylko w Japonii (2005) Another Beat - remiks utworów Kíla wykonany przez japońskich artystów - tylko w Japonii (2006) Kíla & Oki - z Oki Kano (2006) Gamblers' Ballet (2007) The Secret of Kells - ścieżka dźwiękowa do filmu przy współpracy z Bruno Coulais (2009) Rogha - The Best Of (2009) - kolekcja 2-CD Soisín (2010) Suas Síos (2014) Alive Beo (2017) Single: "Ón Taobh Tuathail Amach" (1997) "Tóg é go Bog é" - live Christmas single (2002) "Glanfaidh Mé" - edycja radiowa (2003) "An Tiománaí" - z Heatwave (2005) "Tóg é go Bog é" - z Oki (2005) "hAon Dó & Ní Liom Féin" - z Oki - edycja radiowa (2006) "Half Eight/Leath ina dhiaidh a hOcht" - edycja radiowa (2007) "Cabhraigí Léi/Nothing Changes Around Here" - remiks z The Thrills (2007) "The Ballad of Ronnie Drew" - z U2, The Dubliners i A Band of Bowsies (2008) "Cardinal Knowledge" - edycja radiowa (2009) Solo: Éist - Colm Ó Snodaigh (1990) Tip Toe - Rónán Ó Snodaigh (2001) Tonnta Ró - Rónán Ó Snodaigh (2003) The Playdays - Rónán Ó Snodaigh (2004) The Third Twin - Eoin Dillon (2005) The Last Mile Home - Rónán Ó Snodaigh (2007) Giving - Colm Ó Snodaigh (2007) The Golden Mean - Eoin Dillon, Steve Larkin, Des Cahalan & Frank Tate (2010) Love, Life & Limb - Preachers Son (Brian Hogan) (2010) Water Off a Duck's Back - Rónán Ó Snodaigh (2011) 10 Stories Tall Preachers Son (Brian Hogan) (2014) DVD: Live in Vicar St - bonus DVD z Luna Park (2003) Kíla 'Once Upon a Time' - film z koncertu z Vicar St Dublin (2008)
Filmy fabularne: The Secret of Kells - Tomm Moore - Cartoon Saloon Gold in the Streets - Liz Gill, Noel Pearson - Ferndale Films Silent Grace - Maeve Murphy, Follower Productions Capital Letters - Ciaran o Connor Song of the Sea (Sekrety morza) - Soundtrack with Bruno Coulais (2015) Filmy dokumentalne: Seven Days - o pisarzu Paulo Coehlo (Little Bird Productions) Hidden Treasures - seria irlandzkiech kulturze i tradycji (Loopline Productions) Celtic Monsters - seria o legendarnych celtyckich potworach, skomponowali muzykę do 6 części Teatr: Monkey! - W 2001 roku skomponował ścieżkę dźwiękową do sztuki granej na London West End
Nagrody: Choice Music Prize, 2008 Nominowani do nagrody Meteor Irish Music, 2003, 2004, 2005, 2006,2007, 2008, 2010 2002 Meteor Irish Music Industry Award - Best Trad Act Hot Press Readers Choice Awards - Best Trad Act - 2003, 2004, 2007
Malinky, to szkocki zespół folkowy, specjalizujący się w tradycyjnych piosenkach w nowym wykonaniu. Od momentu powstania w 1998 roku, początkowo jako support dla Karine Polwart, zespół został doceniony i wielokrotnie nagradzany. Ich repertuar zogniskowany na piosenkach, łączy głębokie uznanie dla tradycji ze świeżością podejścia, wykonując zarówno tradycyjne tematy, jak i swoje oryginalne utwory przy pomocy ciekawego zestawu instrumentów. Korzenie muzyczne Malinky tkwią z jednej strony w brzmieniach takich grup, jak Pentangle, z drugiej zaś proponują oni dość nowoczesne myślenie o muzyce. Krytycy okreslają ich czasem jako najlepszą formację od czasów Silly Wizard.
Zespół został utworzony jesienią w 1998 roku przez muzyków występujących na folkowej scenie Edynburga. Grupa powstała, by pomóc Karine Polwart, która miała wstąpić jako support, w czasie koncertu harfisty i gawędziarza Robina Williamsona, założyciela Incredible String Band. Karine miała występować za jakieś dziesięć dni. Oryginalny skład to:Karine Polwart z Banknock, Stirlingshire (śpiew, gitara, bouzouki), Steve Byrne z Arbroath (śpiew, gitara, bouzouki, mandolina), Mark Dunlop z Garryduff, Co Antrim (bodhran, whistle, śpiew) oraz skrzypek Kit Patterson z Plymouth w Anglii. Muzycy spotykali się wcześniej na scenach pubów w Edynburgu, w miejscach takich jak Sandy Bell i Royal Oak. Polwart była pracownikiem socjalnym, Byrne był studentem studiów szkockich, Dunlop urbanistą z rady miasta, a Patterson programistą.
Wśród wielu dobrych zespołów, Malinky wyryóżniali się tym, że skoncentrowali się niemal wyłącznie na szkockiej tradycji oraz wybitnym talentem twórczym Karine Polwart. W ciągu sześciu miesięcy od powstania, grupa zdobyła nagrodę "Danny Kyle Open Stage" na festiwalu Celtic Connections w Glasgow oraz podpisali kontrakt z Greentrax Recordings. Danny Kyle był zapalonym zwolennikiem tradycyjnej muzyki i wspierał odrodzenie jej popularności na terenie Szkocji. Nagrody jego imienia przyznawane są nowym muzycznym talentom. Zespół rozpoczął także międzynarodowe występy od wyjazdu do Francji na festiwal Interceltique de Lorient w Bretanii.
Pierwszy album grupy „Last Leaves” został nagrany w 1999 roku i wydany w 2000 roku na Celtic Connections. Producentem płyty był Davy Steele (Battlefield Band). Album został nagrany w Pier House Studios w Granton w Edynburgu.
W rok od swego debiutu zespół był zapraszany na prestiżowe festiwale i cieszył się dużym zainteresowaniem prasy. Częściowo wynikało to z faktu, iż niewiele zespołów muzyki tradycyjnej opierało swój repertuar na piosenkach. W 2000 roku grupa zdobyła swe pierwsze doświadczenia na festiwalu w Tonder w Danii. Zaprosił ich Carsten Panduro, artystyczny dyrektor wydarzenia, który kieruje festiwalem od momentu powstania w 1975 roku. Maliny otrzymali owacje na stojąco i było to dla nich naprawdę ogromne przeżycie. W tym samym roku wystąpili, również na Cambridge Folk Festival, jednym z najstarszych tego typu wydarzeń, bo od 1965 roku. Sukces grupy miał nieoczekiwany rezultat dla Karine Polwart. Producentem ich albumu był Dave Steele, członek Battlefield Band. Dave poważnie zachorował (zmarł w 2001 roku) i zaproponował kolegom z zespołu, właśnie Karine, jako swoje zastępstwo. W tych przykrych okolicznościach, w sierpniu 2000, wokalistka rozpoczęła współpracę z jednym z najbardziej znanych szkockich zespołów. Nagrał z nimi, także, płytę „Happy Daze”, która ukazała się na rynku w 2001 roku. Karine nie przerwała jednak współpracy ani z zespołem Malinky, ani z MacAlias, jej duetu z Gill Bowman, w stylu country/pop.
Na początku 2001 roku skrzypek Jon Bews, pochodzący z Edynburga, występujący wcześniej w grupie Burach, zastąpił Kita Pattersona. W tym samym roku dodano do składu jeszcze jednego muzyka. Był nim Leo McCann, z hrabstwa Tyrone, muzyk grający na akordeonie guzikowym i whistlach. Celem było rozszerzenie brzmienia zespołu, w dużej mierze opartej na instrumentach strunowych. McCann rozpoczął występy w styczniu 2002 roku, od trasy koncertowej w Niemczech, w ramach Scottish Folk Festival, na którym zespół szlifował materiał na swój drugi album „3 Ravens”, wydany, również, przez Greentrax. Leo mieszkał na terenie Szkocji od ponad dziesięciu lat i grał w wielu grupach, takich jak as Drop The Box, Corner House, Iron Horse. Piosenka Karine Polwart „Billy Taylor”, zaprezentowana na Cambridge Folk Festival w sierpniu 2002, zainteresowała znanego prezentera BBC, muzyka i aktora, Mika Hardinga i trafiając na fale radiowe wzmocniła popularność zespołu. Inna jeje piosenka „Thaney” , o szkockim świętym, otrzymała nominację w Radio 2 Folk Awards w 2003 roku. Płyta ujawnia, także, talent autorski Steva Byrne. Album powstał studio Castlesound Studios w Pencaitland w okolicach Edynburga.
We wrześniu 2004 roku, zespół ogłosił znaczące zmiany w składzie. Karine Polwart zdecydowała się kontynuować karierę solową a, oczekujący potomka, Leo McCann powrócił do swojej poprzedniej kariery w pracy socjalnej. Karine i Leo występowali do lutego 2005 roku. W 2005 roku wystrzeliła kariera Karine Polwart, za sprawą trzech nagród Radio 2 Folk Awards w BBC za 2004 rok. Solowa płyta "Faultiness", reedycja z 2003 roku, została najlepszym albumem, piosenka "The Sun's Comin' Over The Hill" - najlepszą oryginalną piosenką a sama Karine otzrymała nagodę "Horizon Award" dla najlepszego nowego artysty. Byrne, Dunlop i Bews poprowadzili zespół wraz z nowymi członkami. Pojawiła się wokalistka i wiolonczelistka Fiona Hunter z Glasgow oraz urodzony w Liverpoolu Ewan MacPherson (gitara, mandolina, mandola, tenor banjo, szczęka harfa, śpiew).
W czerwcu 2005 roku zespół nagrywa swój trzeci album "The Unseen Hours". Nagranie wykonano w, przepięknie położonym w szkockich górach, studio Watercolour Studios w Ardgour w okręgu Lochaber. Album ukazuje się w listopadzie 2005 roku i, choć w zmienionym składzie, stanowi ciągłość w stosunku do dotychczasowej pracy, w którym na pierwszym miejscu są tradycyjne szkockie ballady. Album jest pełen epickich ballad, gdzie Steve Byrne i Ewan MacPherson grają na przeróżnych instrumentch strunowych, tworząc solidne tło, a dodanie fletów i gwizdków dodaje kolorytu. Większość utworów to tradycyjne piosenki, a niektóre tytuły mogą być znane, tak jak "Clerk Saunders", "King Orfeo" czy "Hughie the Graham". Płyta zawiera, także, dwie piosenki spoza tradycyjnego repertuaru. Są to "The Sun's Cousin", napisana przez członków zespołu i "My Ain Country" przez, szkockiego poetę z przełomu XVII i XIX wieku, Allana Cuninghama. Na CD zawartych jest również kilka propozycji instrumentalnych.
W tym składzie wyruszają na trasę koncertową po Niemczech i Holandii w 2006 roku a w styczniu 2007 występują na festiwalu Celtic Connections w Glasgow, wspólnie ze szwedzką grupą folkową Ranarim. Wyjeżdżają, także, po raz pierwszy na koncerty w USA i Kanadzie.
W tym samym roku grupę opuszcza Ewan MacPherson, poświęcając się innym projektom. Póżniej gra w różnych formacjach takich jak Fine Friday, Fribo z wokalistką Anne Sofie Linge Valdal (Jim Sutherlands Cold Weather Dancing) oraz skrzypaczką Sarah-Jane Fifield. Zastąpił go, grający na gitzrze i bouzouki, David Wood z Grindleford w Derbyshire, poprzednio grający w CrossCurrent. David wnosi ze sobą przepełniony młodością, entuzjastyczny styl gry wraz z solidnym przygotowaniem historycznym.
W roku 2008 z grupy odłącza skrzypek Jon Bews a na jego miejscu pojawia się Mike Vass. Mike jest młodym, utalentowanym skrzypkiem, zdobywcą nagród a do tej pory znany z duetu ze swoją siostrą, klawiszowcem, Ali Vass. Jon występuje w rozmaitych formacjach, między innymi w grupie węgierskego wirtuoza skrzypiec Jani Langa. Album „Flower & Iron” z 2008 roku, pojawił się jednocześnie w USA, wydany przez Mad River Records, oraz w Wielkiej Brytanii, wydany przez, ja zwykle, Greentrax Recordings. Płyta została nagrana w składzie: Mark Dunlop (śpiew, whistle, flet, bodhran), Steve Byrne (śpiew, gitara, harfa), Fiona Hunter (śpiew, wiolączela) oraz, gościnnie Dougie MacLean (didjeridu). Można tam znaleźć dwanaście utworów wśród których są i tradycyjne pieśni, frapujące, ostre aranżacje, jak też i wybrane covery i utwory instrumentalne.
W kwietniu 2010 roku, członek założyciel Mark Dunlop odchodzi z zespołu, by poświęcić się życiu rodzinnemu a grupa występuje w czteroosobowym składzie. Również Mike Vass decyduje się na opuszczenie grupy, w październiku 2010 roku, aby kontynuować pracę pedagogiczną w Argyllshire. Do wiosny 2011 grupę wspomaga skrzypek Daniel Thorpe, laureat nagrody z 2010 roku, przyznawanej przez BBC dla młodych szkockich muzyków. Nagroda ma zachęcać młodych muzyków do zajmowania się muzyką tradycyjną a zwycięzca jest zapraszany na nagranie do stacji BBC w Szkocji, występuje podczas końcowej gali oraz przez rok jest członkiem Związku Muzyków.
Po trzech latach intensywnych tras koncertowych, głównie w Niemczech i Ameryce Północnej, w czerwcu 2011 roku, zespół ogłosił przerwę. Pod koniec 2012 roku ogłosili, że zaczną ponownie występować od stycznia 2013 roku. Mark Dunlop i Mike Vass powrócili do zespołu a nagranie nowej płyty zaplanowano na 2013 roku. Tego pomysłu nie udało się zrealizować i nie wiadomo czy grupa Malinky będzie istniała. Strona internetowa zespołu jest w tej chwili niedostępna.
W 2013 Fiona Hunter wydała, oczekiwany album solowy, na którym umieściła piosenki z okolic swego rodzinnego Glasgow. W nagraniu wzięli udział znani instrumentaliści sceny tradycyjnej, wliczając w to Mika Vassa, Matheu Watsona, Euana Burton, Gilliana Frame i kilku zaproszonych wokalistów.
W sierpniu 2014 roku grupa nagrała swój piąty album „Far Better Days”, w studio nagraniowym Gorbals Sound w Glasgow. Producentem płyty jest Donald Shaw z zespołu Capercaillie. 23 stycznia 2015 roku grupa wystąpiła na Celtic Connections w Glasgow, w Mitchell Library, prezentując swój najnowszy album.
Byli członkowie: Kit Patterson (1998-2001) Karine Polwart (1998-2005) Ewan MacPherson (2004-2007) Leo McCann (2001-2005) Jon Bews (2001-2008) David Wood (2007-2012) Daniel Thorpe (gościnnie na skrzypcach 2010-2011)
Last Leaves (2000)
Last Leaves of Traditional Ballads and Ballad Airs Produced by Davy Steele; Recorded at Pier House Studios, Edinburgh; Engineered by Peter Haigh; Cover photo by Stuart Polwart; Sleeve design by Iain Copeland / Just George Greentrax Recordings CDTRAX 190 (CD, UK, 2000)
The CD title of course refers to Greig / Keith: Last Leaves of Traditional Ballads and Ballad Airs.
Tracks: 1.Whaur Dae Ye Lie? (5.02) 2.Strathmartine Mains (Love and Freedom) (Roud 22219) / Banish Misfortune (2.52) 3.The Hills of Ardmorn (4.03) 4.The Light Dragoon (Roud 162; Child 299) (2.47) 5.The Dreadful End of Marianna for Sorcery (4.00) 6.Thomas McElvogue's No. 2 / Rocky Road to Dublin / Merrily Kissed the Quaker / Cathal McConnell's Slip Jig (5.31) 7.The Beggar Man (Roud 118; Child 279) (3.27) 8.Dimna Juda (2.48) 9.Alison Cross (Roud 3212; Child 35) (4.04) 10.The Bonnie Lass of Fyvie (Roud 545) / The Silver Spear (5.04) 11.Jimmy Waddell / The Battle of the Somme (4.41) 12.The Green Wedding (Roud 93; Child 221) / Bill Harte's Jig (5.04) Tracks 1, 5 Karine Polwart; Track 2a Mary Brooksbank; Tracks 2b, 4, 6bc, 7, 9-10, 12 trad. arr. Malinky; Track 3 Roy M.B. Williamson; Track 6a Thomas McElvogue; Track 6d Charlie Lennon; Track 8 trad. Macedonian; Track 11a Davy Steele; Track 11b Pipe Major William Lawrie
3 Ravens (2002)
Produced by John Morran;Recorded at Castlesound Studio, Pencaitland, Scotland in May-June 2002; Engineered by Stuart Hamilton; Mixed by Stuart Hamilton, John Morran and Malinky; Mastered at Castlesound; Sleeve artwork by Linda McCann and Mike Garden Greentrax Recordings CDTRAX 233 (CD, UK, 2002)
Tracks: 1.Billy Taylor (Roud 158; Laws N11) (4.46) 2.The Lang Road Doon (5.43) 3.Thaney (4.01) 4.The Back of Adie Bolton's Van / Leaving Rum reels (4.00) 5.The Rovin' Ploughboy (Roud 2138) (2.36) 6.The Sound of a Tear Not Cried (2.03) 7.Three Ravens (Roud 5; Child 26) / The Raven's Return (6.11) 8.Llantrisant Ladies strahspey / Yorkston Athletic slip jig / Roy's Roast reel (4.34) 9.I Dreamed Last Night of My True Love (Roud 406; Laws M13) (4.17) 10.The False Lover Won Back (Roud 201; Child 218) (4.30) 11.Gone to the Bower jig / Olaf Cowan's Welcome to Wardieburn jig / The Road to Gloutane slow reel (4.44) 12.The Trawlin' Trade / La Jument De Michao (2.28) 13.Follow the Heron (3.34) Track 1 words trad., music Karine Polwart; Track 2 Steve Byrne; Tracks 3, 6, 7b, 13 Karine Polwart; Track 4 Leo McCann; Tracks 5, 7a, 9-10, 12b trad. arr. Malinky; Track 8 Jonathan Bews; Tracks 11ab Mark Dunlop; Track 11c Terry ‘Cuz’ Teahan; Track 12a John Conolly
The Unseen Hours (2005)
Produced by John Morran; Engineered by Nick Turner at Watercolour Studio, Ardgour, Lochaber, Scotland in June 2005; Mixed by John Morran, Stuart Hamilton and Malinky at Castlesound, Pencaitland, October 2005; Mastered by Stuart Hamilton at Castlesound, Pencaitland; Sleeve artwork origination by Ewan MacPherson; Layout and typesetting by Steve Byrne; Design finalising by John Slavin at DesignFolk Greentrax Recordings CDTRAX 276 (CD, UK, November 1, 2005)
Tracks: 1.Edom O Gordon (Roud 80; Child 178) (5.09) 2.Clerk Saunders (Roud 3855; Child 69) (7.34) 3.Hughie the Graham (Roud 84; Child 191) (5.12) 4.The Scotia Set: Memories of Paddy Le Blanc/ Petticoats Loose/ Cutty's Wedding/ You and I/ S'iomadh Rud a' Chunnaic Mi (Many's the Thing I Saw) (4.33) 5.Seán ó Duíbhír a'ghleanna (John O'Dwyer of the Glen) (Roud V7466) (6.00) 6.King Orfeo (Roud 136; Child 19) (4.56) 7.Inertia Reels: Naomi Jones / The Inertia Reel / The Maid I Ne'er Forgot / The Flowing Tide (4.38) 8.Flowers of Saskatchewan (3.28) 9.The Bonnie Banks of Fordie (Roud 27; Child 14) / Pennknivsmördaren (6.03) 10.The Icon: Were Ye At the Peats Th'day, Donald John? / Maho Snaps / The Icon / Töst (5.00) 11.The Sun's Cousin (6.49) 12.My Ain Countrie (The Sun Rises Bright in France) (3.58) Tracks 1-3 trad. arr. Malinky; Track 4a Donald Angus Beaton; Track 7a Debbie Scott; Track 7b John Bews; Track 8 David Francey; Track 10a Mark Dunlop; Track 10c Ewan MacPherson; Track 10d Magnus Stinnerbom; Track 11 words Ewan MacPherson, Steve Byrne, music Ewan MacPherson; Track 12 words Allan Cunningham, music trad. arr. Malinky
Flower & Iron (2008)
Produced by Steve Byrne and Dave Wood; Recorded at Butterstone Studio, Perthshire, Scotland in July 2008; Engineered by Jamie and Julia MacLean; Mixed by Jamie and Julia MacLean, Steve Byrne and Dave Wood; Mastered by Denis Blackham at Skye Mastering; Design concept and sleeve notes by Steve Byrne; Photography by Thomas Gavin; Layout by John Slavin Greentrax Recordings CDTRAX 330 (CD, UK, September 2008)
Tracks: 1.Pad the Road Wi Me (Roud 4599) (3:11) 2.The Broomfield Hill (Roud 34; Child 43) (4:06) 3.When Margaret Was Eleven (5:07) 4.Cows & Cottongrass: Gan te the Kye Wi Me / The Cottongrass (3:53) 5.Dark Horse on the Wind (5:47) 6.The Shipyard Apprentice (4:18) 7.Sweet Willie and Fair Annie (Roud 4; Child 73) (7:33) 8.The Drunken Duck: The Drunken Duck / The Ronan Boys / The Chattering Magpie / The Famous Ballymote (4:51) 9.The Ploughboy and the Maid (Roud 186; Laws M24) / Give It a Wee Try (3:55) 10.Why Should I?: Janice Leask of Lerwick / Why Should I? / Jock Hosie's Fancy (3:52) 11.Ruaraidh Mor's: Cavers of Kirkcudbright / Ruaraidh Mor's Lullaby (6:55) 12.The Road tae Drumleman (4:45) Track 1 words trad., additional verses Steve Byrne, music Mike Yates; Track 2 words trad. sdapted Steve Byrne, music trad. arr. Malinky; Track 3 Pete St John; Tracks 4, 8d, 10b trad. arr. Malinky; Track 5 Liam Weldon; Track 6 words Archie Fisher, music Bobby Campbell; Track 8a Lillias Kinsman-Blake; Track 8b Liz Carroll; Track 8c trad. arr. Steve Bryne, Mark Dunlop; Track 9a words trad., music Mark Dunlop; Track 9b, 11a Mike Vass; Track 10a Mark Dunlop; Track 10c Lindsay Ross; Track 11b Duncan Johnstone; Track 12 words Willie Mitchell, music Tony Cuffe
Far Better Days (2015)
Produced by Donald Shaw; Photography, artwork and design by Lizzy Doe; Gorbals Sound, CD, UK, January 23, 2015
Musicians: Steve Byrne, lead vocals, vocals, bouzouki, guitar, jew's harp, shruti box; Mark Dunlop, lead vocals, vocals, whistle, bodhrán, flute; Fiona Hunter, lead vocals, vocals, cello; Mike Vass, fiddle, vocals
Handsel (2019)
20th Anniversary Album - Double CD. Released 1st June 2019. Cover portrait by Michael Corr, michaelcorrartist.co.uk
CD1 1. Begone Bonnie Laddie 2. The Forester 3. The Maid of Doneysheil 4. Sleepytoon (with Ellie Beaton) 5. True Lover John (with Len Graham) 6. The Braes o Broo 7. The Baron o Brackley (with Cameron Nixon) 8. Gie Me a Lass Wi a Lump o Land / The Tarbolton Lasses (with Barbara Dymock) 9. Lovely Armoy 10. The Hash o Bennagoak (with Hector Riddell) 11. The Lads o the Lindsay 12. The Groves of Donaghmore (with Daibhidh Stiubhard) 13. Awa Wi Ma Laddie
CD2 1. Martinmas Time (Demo) 2. Alison Cross (Live) 3. Whaur Dae Ye Lie? 4. Billy Taylor 5. The Lang Road Doon (Live) 6. The Trawlin Trade (Live) 7. King Orfeo 8. Clerk Saunders (Demo) 9. Seán Ó Duibhir a' Ghleanna 10. Pad the Road Wi Me 11. Son David 12. Fisherman's Wife (Live) 13. The Newry Highwayman (Live) 14. The Bonnie Lass o Fyvie / Silver Spear (Live)
CD1: Recorded November 2018 - March 2019 at GloWorm, Glasgow CD2: Archive material collated, digitised and mixed at Das Gartenzimmer, Tranent. Both discs mastered at Slate Room Studio, Pencaitland.
Grupa Shamrock, powstała w Suwałkach we wrześniu 1995 roku, po wyprawie do Irlandii, jako emocjonalny efekt piękna Zielonej Wyspy. Zespół działa przy Regionalnym Ośrodku Kultury i Sztuki w Suwałkach. Grają folklor irlandzki, ale sięgają też po utwory ludowe. Utwory w autorskich aranżacjach czasem brzmią bardzo po słowiańsku, czasem jak z irlandzkiego pubu a czasem są całkiem rockowe. Nazwa zespołu, to trójlistna koniczyna, symbol Irlandii.
Zespół założył basista Bernard Bogdan, który w latach 1985-89 działał w Haron Blues Band. Zespół nie odniósł większych sukcesów, ale stał się wylęgarnią artystów, znanych później na suwalskiej scenie muzycznej i to, bynajmniej nie tylko bluesowej. W tej blusowej formacji grał również Bogdan Topolski, który dołączył do zespołu w latach 2004-2009.
Latem `96 członkowie zespołu gościli w Szkocji i Irlandii, gdzie brali udział w festiwalu muzyki celtyckiej w Sligo. Członkowie zespołu brali udział w sesjach muzycznych w pubach irlandzkich.
Grupa zaczyna się pojawiać na krajowych festiwalach folkowych, m. in.:Euro Folk 2000 - Sanok, Dowspuda `96 - 2000, Celt 2000 - Poznań, Folk Fest `98 - Krotoszyn oraz Konkurs Muzyki Folkowej Polskiego Radia „Nowa Tradycja” 2000 w Warszawie. Latem 2000 grupa brała udział w festiwalu „Blues, Country, Rock” na Litwie, gdzie odbyła trasę koncertową. Grają w stałym składzie, który liczy sześciu muzyków. Wcześniej skład ten często się zmieniał, właściwie od początku są tylko dwie osoby - małżeństwo: Ewa, grająca na skrzypcach i Bernard, grający na gitarze basowej.
Na rynku ukazuje się debiutancka kaseta zatytułowana „Shamrock” a w grudniu 2000 roku zespół zaczyna nagrywanie pierwszej płyty CD „Szkocja”, wydanej przez wydawnictwo Futurex na początku 2001 roku. Pod koniec 2001 roku ukazuje się krążek „Celtic”, który otrzymał, w 2003 roku, nominację do nagrody Fryderyk 2002 w kategorii Album Roku, Etno/Folk.
Obie płyty zostały nagrane w takim samym składzie, czyli: Katarzyna Pietrow – śpiew, Magdalena Kamińska-Orłowska – śpiew, Ewa Orłowska-Bogdan – skrzypce, Leszek Sójkowski - akordeon, flet, śpiew, Jerzy Puza - akordeon, śpiew, Grzegorz Krysiewicz – gitara, Bernard Bogdan – bas, Adam Tyczkowski - perkusja, instr. prek. oraz gościnnie Grzegorz Bogdan - instrumenty klawiszowe.
W 2004 roku do zespołu dołączył Bogdan Topolski, muzyk znany na lokalnej scenie muzycznej, zajmujący się głównie muzyką bluesową, występujący wcześniej w zespołach Haron Blues Band, Night Come, Kawa z Deszczem. Równolegle z działalnością w Shamrock występował w zespole Shiver Blues Band, potem Dreszcz Blues Band.
W zmienionym składzie, z Bogdanem Topolskim oraz nową wokalistką, Agnieszką Basałaj, grupa nagrała następną płytę „Opowieść”, która ukazała się w 2006 roku. W telewizyjnym Teleekspressie zespół zaprezentował swój teledysk do utworu Opowieść promującego najnowszą płytę.
Zespół kilkakrotnie prezentował się w telewizji, w programach „Kawa czy Herbata” czy „Pytanie na śniadanie”. W 2011 roku zespół wystąpił w polskiej wersji programu „Must Be The Music”.
W grudniu 2009 roku Tomasz Kierejsza zostaje gitarzystą zespołu Shamrock. Zmienia on na tej pozycji Bogdana Topolskiego.
Od maja 2011 roku wokalistką zespołu zostaje Ewa Pieczyńska, osiemnastolatka, uczennica technikum hotelarskiego w Suwałkach, wybrana w castingu przeprowadzonym przez Shamrock.
Po ośmiu latach od wydania ostatniego albumu zespół, w nieco zmienionym składzie, wszedł do studia pod koniec 2014 roku i rozpoczął pracę nad piątą płytą, która ukazała się na początku maja 2015 roku. Płyta "Lonely Lullaby" jest utrzymana w klimacie celtyckim. To mieszanka własnych kompozycji oraz tradycyjnych utworów irlandzkich, które zespół zaaranżował na swój sposób, w stylistyce pop-folk-rockowej. Słychać tu mocna inspiracje m.in. grupą Clannad, zwłaszcza w partiach klawiszowych. Na płycie pojawia się po raz pierwszy Natalia Kruszyłowicz, nowa wokalistka, i jak się okazuje, także autorka muzyki i tekstu utworu tytułowego (oraz tekstu do innego). Natalia ma ciekawą barwę głosu, dodając do tego partie chóralne zaproszonych gości, otrzymujemy mocne wokalnie brzmienia. Smaczków dodają też partie banjo, grane przez Tomka Łabanowskiego.
Skład zespołu: Ewa Bogdan - skrzypce Natalia Kruszyłowicz - śpiew Jerzy Puza - akordeon Tomasz Łabanowski - gitara Bernard Bogdan - gitara basowa Adam Tyczkowski - perkusja
W zespole występowali: Magdalena Kamińska - śpiew Katarzyna Pietrow - śpiew Agnieszka Basałaj - śpiew Anna Azarewicz - śpiew Ewa Pieczyńska - śpiew Natalia Kruszyłowicz - śpiew Leszek Sójkowski - akordeon, flet, śpiew Tomasz Kierejsza - gitara Bogdan Topolski - gitara
Teyr, to trio, które powstało na bazie londyńskiej sceny sesyjnej, łącząc wiejskie ballady, szanty, folkowe melodie i irlandzką poezję. Ich unikalna mieszanka głosów i instrumentów łączy dźwięki celtyckie i wysp brytyjskich. Teyr oznacza „3” w języku kornwalijskim. Ich muzyka oparta jest na wokalu, skrzypcach, dźwiękach dud, gitary, flażoletów i akordeonu, pisana pod wpływem dawnych muzyków, rozwijając przeróżne wątki.
Grupa powstała w Londynie na początku 2013 roku a w jej skład wchodzą skrzypek i gitarzysta James Patrick Gavin, akordeonista Tommie Black-Roff oraz dudziarz (uilleann pipes) Dominic Henderson, który gra również na flażoletach.
Trio wyewoluowało z londyńskiej sceny sesyjnej, łączącej ballady, szanty, folk i irlandzką poezję.
Ich debiutancki album „Far From The Tree”, wydany w wrześniu 2016 roku, to wynik dwóch lat wspólnego grania i pisania tekstów, tworzenia własnego materiału. Album został nagrany z pomocą znanego producenta Gerry'ego Divera i łączy oryginalny materiał oraz folkowe tradycyjne ballady, ukazując pełen zakres innowacyjnego i charakterystycznego brzmienia tria. Piosenki, wykonane z niezwykłą dbałością i dokładne oddanie warstwy emocjonalnej i tematycznej, obejmują znaną szantę „Banks Of The Newfoundland”, „Hosting Of The Sidhe” z tekstem W.B. Yeatsa, „Nic Grows” (współczesny wiersz o naturze) oraz szkockie ballady „False Lady” i „Huntley Town”.
Jesienią 2017 roku przerwał tymczasowo działalność, angażując się nowe przedsięwzięcia biznesowe i solowe wydania albumów.
Albumy: Far from the Tree - 23 wrzesień 2016 Estren - 30 kwiecień 2021
Skład: James Patrick Gavin – gitara Tommie Black-Roff – akordeon, pianino Dominic Henderson – dudy (uilleann pipes), flażolety (whistle)
James Patrick Gavin, pochodzący z północnego Londynu, to multiinstrumentalista, którego korzenie muzyczne i rodzinne sięgają od Irlandii Północnej po Kraj Basków. Został wychowany w otoczeniu muzyki irlandzkiej i wypracował wyjątkowy sposób gry na gitarze i skrzypcach. W styczniu 2018 ukazał się jego solowy album „Chewing The Fat”, który został dobrze przyjęty przez krytyków. James aktywnie działa na londyńskiej scenie folkowej i współpracuje, między innymi, z The Rad Orchestra oraz Jez Hellard & The Djukella Orchestra.
Tommie Black-Roff to akordeonista, pianista, wokalista i kompozytor. Pochodzi z samego krańca Kornwalii w południowo-zachodniej części Wielkiej Brytanii, dorastał wśród lokalnych muzyków ludowych, jednocześnie ucząc się gry na fortepianie. W londyńskiej School of Oriental and African Studies studiował etnomuzykologię ze szczególnym zainteresowaniem praktyką współczesnej muzyki fusion. Następnie intensywnie występował w całej Wielkiej Brytanii praktykujące nie tylko muzykę folkową, ale i inne gatunki. Podjął studia w Akademii Sibeliusa w ramach programu Nordic Master in Folk Music, który jest realizowany w krajach nordyckich, w Szwecji, Danii, Finlandii i Norwegii. Inne projekty, w których uczestniczył, to Tatcho Drom, Jez Hellard & The Djukella Orchestra, Balagan Café Band, Notes Inégales oraz w projekcie Sama Lee Singing with Nightingales.
Dominic Henderson to mieszkający w Londynie dudziarz i flażolecista, którego muzyczne korzenie sięgają przez dziadka irlandzkiego Manchesteru i hrabstwa Donegal, a także Walii, gdzie urodziła się jego matka. Zbierał doświadczenia w oparciu o różne style muzyczne, od folku i muzyki celtyckiej po klasykę i jazz, wypracował charakterystyczny styl, który łączy stare i nowe. Dominic pracował z eklektyczną mieszanką artystów, od małych zespołów kameralnych wykonujących muzykę barokową po irlandzkie zespoły punkowe i współpracował ze znanymi angielskimi i irlandzkimi muzykami folkowymi, takimi jak Pat Kilbride, Brian Kelly i Jez Hellard. Dominic jednocześnie występuje z Sargent Gavin Henderson's Trio.
The Irish Descendants to grupa z Nowej Fundlandii, która swym stylem wpisuje się w tradycję tak zwanych „Kitchen party”, czyli domowego muzykowania, popularnego w tej prowincji Kanady. Muzycy, to potomkowie irlandzkich emigrantów, którzy, przed utworzeniem zespołu, zajmowali się rybołówstwem. Grają szeroki repertuar nowofundlandzkich standardów, tradycyjne i współczesne irlandzkie i szkockie piosenki oraz własne kompozycje. Ich utwory brzmią akustycznie z przewagą wokalu i niezbyt natarczywym akompaniamentem instrumentów.
The Trials of Cato to zespół z Północnej Walii i Yorkshire grający eklektyczny rodzaj folku. Ich muzyka zawiera zarówno oryginalne, jak i tradycyjne materiały, XVIII-wieczne ballady aż po własne melodie taneczne. Ich muzyka jest mocno zakorzeniona w tradycjach Irlandii i Wielkiej Brytanii z dodatkiem współczesnego akcentu. Trio zostało utworzone w Bejrucie w 2015 roku, przez trzech nauczycieli języka angielskiego w Libanie. Od momentu powrotu do Wielkiej Brytanii w 2016 roku zespół zaczął występować w klubach folkowych, zdobywając coraz większą popularność.
Muzycy zaczęli ze sobą pracować w lecie 2015 w Bejrucie i pierwszy rok spędzili grając tradycyjną muzykę na muzycznych scenach Libanu, pojawiając się bejruckim radio a także na różnych miejskich wydarzeniach. Po powrocie do Wielkiej Brytanii w 2016 roku zaczęli występować na festiwalach i koncertach, dopracowując swoje brzmienie i oczarowując publiczność. Występy przyciągnęły zainteresowanie mediów i doprowadziło do pojawienia się na antenie BBC Radio 2, gdzie znany dziennikarz i muzyk Mark Radcliffe nazwał ich „jednym z prawdziwych odkryć w kręgach folkowych w ostatnim czasie”. W 2017 roku ukazała się ich debiutancka płyta EP pod nazwą zespołu, wydana w Abbey Road Institute w Londynie .
W skład zespołu wchodzą Robin Jones (mandolina, banjo tenorowe), Will Addison (bouzouki) oraz Tomos Williams (gitara) – wysocy, postawni mężczyźni, obdarzeni mocnymi, silnymi głosami.
We wrześniu 2018 roku ukazał się debiutancki album zespołu zatytułowany „Hide And Hair”. Produkcja jest zakorzeniona w tradycjach ludowych Irlandii i Wielkiej Brytanii, ale tematy pozostają zdecydowanie współczesne. Materiał został nagrany w studio Penylan w środkowej Walii i jest niezwykle zróżnicowany. Album otwiera „Difyrrwch”, który jest ich własną aranżacją trzech tradycyjnych melodii, dwóch walijskich, jednej angielskiej. Utwór „Kadisha” jest zainspirowany spektakularną doliną w północnym Libanie, wypełnionej klasztorami i starożytnymi budynkami. Na uwagę zasługuje piosenka „Gloria”, jedna z pięciu oryginalnych piosenek w zestawie, która jest opowieścią o odkrywaniu samego siebie i małomiasteczkowej bigoterii. Kolejna piosenka „Haf” (lato) zaśpiewana jest w języku walijskim i opowiada o miłości i prostych przyjemnościach. Utwór „Gawain” utrzymany w stylu ballad z XIV wieku, jednej jednym z najbardziej znanych wątków arturiańskich. Na płycie znajduje się również adaptacja znanej antywojennej ballady „My Love's in Germany”. Piosenka „Tom Paine’s Bones” dotyka polityki i walki o prawdę i sprawiedliwość.
Za swój debiutancki album zespół zdobył nagrodę w plebiscycie BBC Radio 2 Folk Awards w 2019 roku, jako najlepszy album roku. W marcu 2021 roku, nastąpiła zmiana w składzie. Zrezygnował William Addison a w jego miejscu pojawia się wokalistka i multi-instrumentalistka Polly Bolton, która wcześniej była częścią grupy The Magpies.
Album „Gog Magog” ukazał się 25 listopada 2022 roku i jest to pierwszy album z nowym członkiem grupy, mistrzynią mandoliny z Yorkshire, Polly Bolton. Zmiana w składzie nie ma wpływu na świeże i odważne podejście prezentowane w ich poprzednich wydawnictwach. Płyta jest przesiąknięta mitologią i eterycznymi wpływami folkowymi, począwszy od „When Black Shuck Roams”, który oferuje nowe spojrzenie na legendę ze wschodniej Anglii, po inspirowany Bliskim Wschodem „Kirhonkson Stomp”, od zwiewnej „Boudicca C. AD 60”, piosence poświęconej brytyjskiej wódz i jej oporowi przeciwko rzymskiemu imperium, po żywiołową składankę „Dawns”, od żywych „Balls To The Wall”, po tradycyjną walijską piosenkę „Aberdaron”.
Członkowie zespołu: Robin Jones - mandolina, banjo tenorowe, śpiew Tomos Williams - gitara, śpiew Polly Bolton - mandolina, banjo, śpiew - od marca 2021
Członkowie zespołu: William Addison - irlandzkie bouzouki, śpiew
Dyskografia: The Trials of Cato EP -2017 Hide and Hair - 2018 Gog Magog - 2022
Tiller's Folly, to akustyczne trio, pochodzące z Vancouver w Kanadzie. Ich muzyka, to muzyka korzeni, zarówno amerykańskich jak i celtyckich. Celtycka i folkowa muzyka jest podstawą do opowieści wziętych z życia i historii Kolumbii Brytyjskiej, prowincji z której pochodzi założyciel grupy, Bruce Coughlan. Są czołową grupą kanadyjskiego ruchu muzycznego.
Tiller's Folly jest dzieckiem uznanego piosenkarza i autora tekstów, Bruce'a Coughlana, który od ukończenia szesnastego roku życia i porzucenia szkoły koncertował w pubach i klubach w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie. W tym czasie zainteresował się historią regionu słuchając opowieści mieszkańców i zwiedzając lokalne muzea. W 1967 roku był na koncercie Clancy Brothers i od tego wydarzenia zapragnął zostać muzykiem. W 1983 roku Bruce, wraz z kolegą z Langley, Joe McDonaldem oraz perkusistą z Aldergrove Kelly Armstrongiem, założyli zespół Bare Facts i wydali w 1984 roku płytę winylową. Kolejną grupą Bruce’a była pop-rockowa The Hightops. Na początku 1996 roku Bruce Coughlan postanowił powołać do życia zespół grający muzykę celtyckiego folku i wpleść do niej zapamiętane historie o prowincji. Zebrał uznanych muzyków i powstała grupa The Tiller's Folly.
Trzon Tiller’s Folly w tym okresie czasu, to Bruce Coughlan i gitarzysta Laurence Knight. W czasie koncertów pomagało im wielu znanych muzyków. Razem z Laurencem Knightem w zespole pojawił się Mike Sanyshyn, jeden z najlepszych muzyków sesyjnych w Kanadzie. Mike był ważną postacią podczas nagrywania pierwszej i drugiej płyty, która ukazała się w 1997 roku pod tytułem „The View From Here”. Zgodnie z pomysłem Bruce’a były to opowieści o dawnych czasach przy pomocy tradycyjnych instrumentów i celtyckiej muzyki. Podobnie też druga płyta „Ghosts of the Mighty Fraser”, wydana w 1999 roku, która jest kombinacją celtyckich ballad, jigów, reeli i airów na bazie historii i legend z Kolumbii Brytyjskiej.
W 2001 roku do grupy dołączył skrzypek, multiinstrumentalista Nolan Murray. Nolan nagrywał, koncertował i występował z wieloma czołowymi kanadyjskimi i amerykańskimi artystami. W swojej karierze zdobył wiele nagród i nominacji. Nolan dodał swój dynamiczny muzyczny talent do nagrania kolejnego albumu „A Ripple in Time”, który ukazał się w 2002 roku. W nagraniu uczestniczył również uznany gitarzysta Robbie Steininger.
W 2005 roku ukazał się, zarówno na CD jak i DVD, album „A Fine Kettle of Fish”. Nagrany i sfilmowany został w historycznej wytwórni konserw rybnych znanej jako „The Gulf of Georgia Cannery” w Richmond, pod Vancouver, zlokalizowanej nad cieśniną Georgia. Wytwórnia jest zaliczana do narodowego dziedzictwa Kanady. Album zawiera utwory z wcześniejszych płyt a DVD jest wzbogacone o opowieści, tańce irlandzkie i filmy. W nagraniu uczestniczył, grający na mandolinie Eric Reed.
W 2004 grupa została zaproszona na trasę koncertową po Szkocji. Zainspirowani najlepszymi celtyckim piosenkami i muzykami nagrali płytę „Buchan Bluegrass”, która ukazała się w 2006 roku. Album pokazuje związki między amerykańskim bluegrassem a tradycyjną muzyką Szkocji. Na płycie znalazło się 10 tradycyjnych i współczesnych utworów, prezentując wspaniałą tradycję muzyki Szkocji, która przekazywana na przestrzeni wieków ewoluowała po drodze. W nagraniu ponownie uczestniczył, grający na mandolinie Eric Reed.
Grupa świętowała swoją 10 rocznicę wydaniem płyty „A River So Wide”. Na płycie można znaleźć i dynamiczny wokalu i klasyczne teksty piosenek Bruce'a Coughlana a także wirtuozerskie popisy muzyczne wielokrotnie nagradzanego multiinstrumentalisty, Nolana Murraya, oraz basistę i wokalistę Laurence'a Knighta. W nagraniach uczestniczyło wielu wielu gości, w tym wielokrotnie nagrodzony wyróżnieniem Grammy, klawiszowiec Larry Knechtel, wokalista John Cowan (New Grass Revival, Doobie Brothers) i współproducent, Stephen Drake. (The Odds, Nelly Furtado).
W 2008 roku, w 150 rocznicę powstania Brytyjskiej Kolumbii ukazał się album „Stirring Up Ghosts”. W tym samym roku obchodzono również dwóchsetletnią rocznicę historycznej podróży Simona Frasera wzdłuż rzeki nazwanej później jego imieniem. Ekspedycja Frasera, która rozpoczęła się 22 maja 1808 roku, miała na celu odkrycie ujścia rzeki Columbia. Wśród członków załogi było dwóch Indian, którzy znali miejscowe plemiona i zwyczaje. Wyprawa przedzierała się przez tereny zamieszkałe wyłącznie przez Indian, którzy nigdy nie widzieli białych ludzi. Jednak na skutek dramatycznego nieporozumienia z jednym z plemion wyprawa poniosła klęskę. Fraserowi i jego załodze udało się ledwo ujść z życiem. Album rozpoczyna się piosenką „The Ghost of Simon Fraser”, która opowiada o tej podróży. Płyta ożywia także i inne wspomnienia i charakterystyczne postacie. Zespół brał udział w obchodach tych rocznic. W 2015 roku ukazało się powiększone wydanie tego albumu, na dwóch płytach. To nowe wydanie zawiera 24 utwory, zaczerpnięte z historii zespołu a wśród nich dwie nigdy wcześnie nie publikowane piosenki.
W 2016 nagrania na singlu doczekała się piosenka często wykonywana przez zespół na koncertach. Piosenka „Old Hank” została zainspirowana koncertami w Tennessee, ojczyźnie muzyki country i opowiada fenomenie Hanka Williamsa, który zmarł w 1953 roku w drodze na koncert, w wieku 29 lat, w samochodzie wskutek przyjęcia dużej ilości tabletek przeciwbólowych i morfiny. Hank był pierwszą gwiazdą country na tak szeroką skalę oraz pionierem tak zwanego gatunku Honky Tonk.
Bruce Coughlan, zainspirowany wizytą w muzeum farmerstwa „BC Farm Museum” w Langley, napisał słowa i muzykę do kolejnego albumu „Pioneer Days” poświęconego pionierom osadnictwa w Kolumbii Brytyjskiej. Płyta ukazała się w sierpniu 2016 roku.
W 2017 roku Tiller’s folly obchodziło swoją dwudziestą rocznicę. Z tej okazji, w studio lokalnego producenta „Hubcast Media” nagrano koncert grupy, który ukazał się na płycie DVD „Tiller's Folly 20th Anniversary Special DVD”. Do Bruce’a, Laurenca i Nolana dołączyli muzycy współpracujący wcześniej z grupą, Mike Sanyshyn i Eric Reed, prezentując muzykę ze swoich dziewięciu albumów.
Skład: Bruce Coughlan – autor tekstów, śpiew, gitara Nolan Murray - skrzypce, mandolina, mandocaster (12-to strunowa mandolin elektryczna) Laurence Knight – kontrabas, śpiew
Dyskografia: The View From Here – 1997 Ghosts of the Mighty Fraser – 1999 A Ripple in Time - 2002 A Fine Kettle of Fish - 2005 (CD/DVD) Buchan Bluegrass – 2006 A River So Wide – 2007 Stirring Up Ghosts – 2008 Go the Road – 2012 Stirring Up Ghosts, Vol. 1 & 2 – 2015 Old Hank (Live) - 2016 Single Pioneer Days – 2017 Tiller's Folly 20th Anniversary Special DVD – 2017
