Athenrye to szkocka grupa, założona w Glasgow, grająca muzykę określaną jako irlandzka muzyka buntu (Irish rebel music). Irlandzka muzyka buntu to gatunek irlandzkiej muzyki ludowej, w którym wykorzystywane są te same instrument, lecz z tekstami związanymi głównie z irlandzkim ruchem republikańskim. Tradycja tego gatunku w Irlandii sięga wielu wieków wstecz, zajmując się takimi wydarzeniami jak powstania, opisując trudy życia pod uciskiem obcych rządów oraz bohaterstwo i solidarność walczących. Athenrye nie są jedynym reprezentantem tego gatunku na szkockiej scenie muzycznej. Z Glasgow pochodzą również Saoirse, Éire Óg, Shebeen, Mise Éire i Pádraig Mór. Światowymi klasykami pieśni rebelii są irlandzkie zespoły The Wolfe Tones i The Irish Brigade.
Zespół powstał w lutym 1993 roku, gdy czterech młodych muzyków, Irlandczyków mieszkających w Szkocji, spotkało się w „Scotia Bar” na Stockwell Street w Glasgow. Postanowili stworzyć profesjonalną grupę ballady irlandzkiej, adresującą swoją muzykę do potomków irlandzkich emigrantów żyjących w mieście i innych częściach Szkocji. Byli to: Joey Bracken z Dublina, Mick Murray, Terry Manton i James 'Gash' McGinley (James Kelly) - wszyscy z Glasgow. Na początku pomagał im Willie Biggam manager zespołu The Blarney Pilgrims. Każdy z muzyków występował już wcześniej na scenie. James i Michael w The Blarney Pilgrims, Joe w Celtic Connection a Terry w Clantara.
W czasie swoich początków wystąpili chyba w każdym irlandzkim klubie w Szkocji, lecz szybko wyruszyli do Anglii i Irlandii. Ich popularność systematycznie rosła i wkrótce zaczęli koncerty w USA i Kanadzie. Podróżowali przez 45 stanów od Nowego Jorku do Kalifornii. Zostali wyróżnieni w telewizji, radiu i gazetach na całym świecie. Nagrali 6 najlepiej sprzedających się płyt i z muzyką „rebel” oraz koncertowe wideo. Przez całą swoją karierę koncertowali i występował w całej Europie, USA i Kanadzie. Byli gośćmi specjalnymi „The Wolfe Tones", „The Dublin City Ramblers” Paddy’ego Reilly, a także innych, przy wielu okazjach w kraju i za granicą.
Oryginalny skład zespołu: Joe Bracken, Mick Murray, Terry i James McGinley, nie zmienił się aż do stycznia 1999 roku, kiedy James McGinley odszedł. James został zastąpiony przez Kevina O'Neilla, który występował z zespołem do 2001 roku. Mick Murray także wycofał się wycofał się w 2001 roku a po tym fakcie Joe i Terry występowali w duecie przez kolejne dwa lata. Po dziesięciu latach w drodze grupa ostatecznie zdecydowała się zakończyć działalność. Jednakże, zostawili po sobie fantastyczny katalog nagrań irlandzkiej historii, by mógł nas cieszyć. Do Terrego and Joe dołączył James, by wystąpić po raz ostatni w The Parlour Bar New York.
Zyskali sobie miejsce w historii gatunku opiewającego w balladach historię irlandzkiej rebelii. W swoim repertuarze mają nie tylko pieśni buntu, z których jedną z najbardziej znanych jest „The S.A.M. Song” z repertuaru The Irish Brigade. Nagrali również wiele bardzo znanych standardów w stylu „The Foggy Dew” czy „The Fields of Athenry”, jak też i swoje oryginalne, nastrojowe kompozycje takie jak „Ordinary Sunday”.
Skład: Joey Bracken (gitara rytmiczna, śpiew) Terry Manton (śpiew, banjo, gitara basowa) Mick Murray (mandolina, śpiew) - 1993-2001 James 'Gash' McGinley (perkusja, whistles, śpiew) - 1993-1999 Kevin O'Niell (perkusja) - 1999-2001
Dyskografia: Ordinary Sunday (1993) My Last Farewell (1994) Boston Rose (1996) The Dying Rebel (1998)
Płyty koncertowe: 1998 Live at the Barrowlands 2001 Live at the Parlour Bar 2001
Athenrye - Ordinary Sunday W 1993 Athenrye nagrali swój pierwszy Ordinary Sunday. Była to kolekcja nabardziej popularnych utworów koncertowych, które zawierały tyułową piosenkę Ordinary Sunday, Dermot O'Brien's emotional ballad about that fateful day that became known worldwide as Bloody Sunday. Pełna emocji ballada Dermota O'Briena o dniu, który stał się znany na całym świecie jako Krwawa Niedziela. Na albumie znalały się klasyczne pieśni rebeliantów jak „Crossmaglen”, „The Boys of the Old Brigade” i „The Broad Black Brimmer”. Utwór „Meet me at The Pillar” został tutaj zaprezentowany fanom Athenrye i szybko stał się ulubionym kawałkiem na koncertach.
1.The Boys of the Old Brigade 2.Ordinary Sunday 3.The Merry Ploughboy 4.Crossmaglen 5.Grace 6.The Broad Black Brimmer 7.Willie &Danny 8.Provo's Lullaby 9.Reels/The Silver Spear & The Star of Munster 10.Come out ye Black & Tans 11.Meet me at the pillar 12.The Black Watch 13.Take it down from the Mast/This land is your land/Crumlin Jail 14.The S.A.M. Song 15.The Fields of Athenry Athenrye - My Last Farewell Album My Last Farewell został nagrany w listopadzie 1994 roku. Zestaw utworów zawiera m.in. „Ballad of Aiden McAnespie”, napisana przez utalentowanego kompozytora Gerrego Cunninghama a także „My Last Farewell” napisaną przez Franka i Seana O'Meara. Ta piosenka opowiada o ostatnich listach pisanych przez Padraiga Pearse przed egzekucją. Końcowy utwór „The Armagh Sniper" została napisana w studio przez Athenrye. Utwór ten staje się jednym z najbardziej ulubionych przez koncertową publiczność.
1.The Foggy Dew 2.My last farewell 3.The Man from The Daily Mail 4.God bless this lovely land/Let the People sing/God save Ireland 5.I.R.E.L.A.N.D. 6.On The One Road 7.Roll of Honour 8.The Supergrass Song 9.Bring Them Home 10.The Rifles of The I.R.A 11.Aiden McAnespie 12.Free the People 13.The Blackpool Stramash 14.The Armagh Sniper
Athenrye - Boston Rose W 1996 roku zespół był na drodze do międzynarodowego uznania. Planowali swoją pierwszą podróż do USA i Kanady oraz nagrali album „Boston Rose”. Był on kompilacją wcześniejszych albumów, wprowadzając jednak 5 nowych utworów – „The Ferryman”, „Flight of Earls”, „The Rare old Times”, „Boston Rose” i „Farewell my green Valleys”. Album miał być pierwotnie sprzedawany tylko w USA i Kanadzie, lecz później został wydany w Europie. Album był wielokrotnie puszczany na falach amerykańskiego radia.
1.The Ferryman 2.Boston Rose 3.Merry Ploughboy 4.The Blackpool Stramash 5.The Rare Old Times 6.Flight of Earls 7.My Last farewell 8.Meet me at the Pillar 9.The Foggy Dew 10.Farewell My Green Valleys 11.On The One Road 12.Ordinary Sunday 13.The Fields of Athenry
Athenrye - The Dying Rebel „The Dying Rebel” został nominowany za najlepszy nowy album etnicznej muzyki ludowej w 1999 roku. Nagrany w listopadzie 1998 r. zawiera wiele piosenek, które tworzą dużą część ulubionych, własnych ballad zespołu. W tym zestawie są: „Freedom Sons”, „Gallipoli”, „The Snipers Promise” I „Joe McDonnell”. Malcolm Rodgers – irlandzki poeta napisał: „Athenrye są zespołem, który zawsze śpiewał o tym, co jest dla nich ważne - irlandzka muzyka i kultura oraz irlandzka wolność W tym albumie robią to nadal z rozmachem i wirtuozerią ... tworząc zawsze ekscytujące dźwięki, czy to na żywo czy na płytach".
1.The Winds are Singing Freedom 2.The Dying Rebel 3.Henry Joy 4.Gallipoli 5.Reels:The Sally gardens/Drowsy Maggie 6.James Connolly 7.Sean South 8.Joe McDonnell 9.De Valera 10.Freedom Sons 11.Snipers Promise 12.Padraig Pearse
Athenrye - Live At The Barrowlands Następnym oczywistym krokiem dla Athenrye było nagranie albumu koncertowego. „Live at Barrowland” zarejestrowany został przy dwutysięcznej publiczności, złożonej z fanów muzyki irlandzko-celtyckiej na jednym z najważniejszych koncertów w Europie - The Glasgow Barrowland Ballroom. Mistrz ceremonii Steve McMullen przedstawia zespół na scenie, i zaczyna się nocny koncert. Została uchwycona cała atmosfera konceru. Jako bonus dodano dwa niepublikowane wcześniej utwory – „Whiskey in the Jar” i „Go on Home British Soldiers”.
1.Provos Lullaby 2.The men behind the Wire/Free the people 3.Whiskey in the Jar (One Sunday Morning) 4.The Boys of The Old Brigade 5.Roll of Honour 6.Crossmaglen 7.Come out Ye Black and Tans 8.Crumlin Jail/This land is your land/God Save Ireland 9.The S.A.M. Song 10.Reels 11.Ordinary Sunday 12.The Fields of Athenry 13.Go on Home British Soldiers 14.Joe McDonnell 15.The National Anthem
Live at the Parlour Bar 2001
1.Irish Republican Army/Little Armalite 2.Down By The Glenside 3.The Peoples Own MP 4.Raymond McCreesh 5.Fathers Blessing 6.McElwee's Farewell 7.The Galtee Mountain Boy 8.Brave Tom Williams 9.Irish Soldier Laddie/Say Hello To The Provos/Tiocfaidh Ar La/My Old Man's A Provo 10.Streets Of Gibraltar 11.Michael 12.Long Kesh 13.Four Green Fields 14.The Ballad Of George And Pop 15.Johnston's Motor Car 16.Broad Black Brimmer/Some Say The Devil Is Dead/Hail Hail/The Man From Mullingar/The Helicopter Song
Battlefield Band jest grupą szkockiej muzyki tradycyjnej. Założona w Glasgow w 1969, wydała ponad 30 albumów i zanotowała wiele zmian w składzie. Od 2010 już żaden oryginalny założyciel nie pozostał w zespole. Trudno powiedzieć, że łączą gatunki, lecz ich kompozycje są bardzo zróżnicowane a kolejne płyty różnią się od siebie w dość znaczący sposób, zwłaszcza jeśli w między czasie nastąpiła zmiana składu. Elementem wspólnym jest szkocki duch i bogate dziedzictwo muzyki celtyckiej, którego się mocno trzymają, zarówno wykonując stare piosenki jak i pisząc swoje w bardziej współczesnym stylu. Każda zmiana składu stawała się bodźcem do dalszego rozwoju i wzbogacania swego repertuaru. Ze składu założycielskiego w zespole nie gra już dzisiaj nikt. Ostatni odszedł Alan Reid w 2010 roku. Nowi członkowie, wnosząc swoje talenty i pomysły, zgadzają się utrzymywać ten sam, rozpoznawalny styl. Grupa zasłynęła nietypowym połączeniem instrumentów, tradycyjnych i nowoczesnych takich jak:dudy, skrzypce, syntezator, gitary, flety, bodhran i akordeon. Dudy funkcjonują w zespole od początku i przez wszystkie lata. Pierwsze płyty trochę przypominają The Tannahill Weavers, lecz w kolejnych uwidacznia się własny, niepowtarzalny styl. Wszystkich albumów słucha się z wyjątkową przyjemnością.
The band performing in Freiburg in 2012 Źródło: Wikipedia
Nazwa pochodzi od Battlefield (Pole bitwy) - przedmieścia Glasgow, gdzie powstała grupa, założona przez czterech studentów. Battlefield Band funkcjonuje na scenia od 30 lat, prezentując ich własną niezrównaną mieszankę szkockiego ducha, zarówno na koncertach jak i na płytach. Poza Wielką Brytanią występowali dotąd m.in. w Niemczech, Hong Kongu, Australii, Nowej Zelandii, Włoszech, Austrii, Szwajcarii, Holandii, Syriii, Jordanii, Indiach, Sri Lance, Egipcie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, a także w Polsce.
W 1969 skrzypek Brian McNeill oraz klawiszowiec i gitarzysta Alan Reid, wsparci przez Jenny Clark (gitara, śpiew, cytra, whistle) i Duncana MacGillivray (dudy, whistle), założyli weekendową grupę w pubie, właśnie w Battlefield. Przez lata działalności zespołu przewinęło się ponad 20 muzyków. W pierwszym okresie działalności, grupa budowała swoją reputację koncertując w lokalnych pubach jak też i na festiwalach celtyckich. Na skrzydłach sukcesu na festiwalu w Lorient w 1975 roku, grupa weszła do bretońskiego studia, nagrywając swój pierwszy album „Volume I - Farewell to Nova Scotia”. Album został wydany w 1976 roku przez wytwórnię „Arfolk” a nagrany został w składzie: Alan Reid, Brian McNeill i Ricky Starrs. W 1978 roku wydana została kontynuacja tego albumu jako „Volume II - Wae's me for Prince Charlie”. Pierwsza studyjna płyta powstała w 1977 pod nazwą „Battlefield Band” (początkowo wydana przez Topic Records). Partnerstwo muzyczne Reida i McNeilla było siłą napędową dla zespołu przez 20 lat. W składzie byli wtedy jeszcze John Gahagan (whistle, koncertina) i Jamie McMenemy (śpiew, cytra, gitara). Jamie nagrał z Battlefield Band również następną płytę „At the Front” w 1978 roku, lecz w 1979 roku wyemigrował do Bretanii zakładając tam grupę Kornog. Rosnąca popularność wymagała zaangażowania doświadczonego menadżera. Stał się nim Robin Moron, właściciel Temple Records, który był gorącym miłośnikiem ich muzyki. Z pomocą Morona zespół skoncentrował się na nagraniu kilku albumów, w którym zaprezentował swój talent, energię i progresywny styl. Brian McNeill dizłał na scenie folkowej Edynburga od początku lat 70. Początkowo specjalizował się w skrzypcach, lecz stał się również multiinstrumentalista i autorem tekstów. Jego prace solowe, zarówno przed jak i po opuszczeniu Battlefield pod koniec 1990 r., są zróżnicowane pod względem treści, ale stałe w jakości.
W 1984 roku, przy nagraniu płyty „Anthem for the Common Man”, do zespołu dołączył gitarzysta i wokalista Alistair Russell, który wniósł do tekstów trochę politycznych tematów. Alistair grał z zespołem przez 13 lat, aż do nagrania albumu „Across The Borders” z 1997 roku. Razem z Alistairem pojawił się Dougie Pincock (dudy), i pozostał w grupie przez 7 lat. Dougie wprowadził elementy jazzowe do swoich interpretacji celtyckich tematów, a potrafił zagrać na tym instrumencie wszystko, począwszy od tradycyjnych melodii do rockowych standardów.
Na początku lat 90-tych nastąpiły zasadnicze zmiany w zespole. McNeilla zastąpił John McCusker, wirtuoz skrzypiec i wokalista, który zaczął grać profesjonalnie mając zaledwie 17 lat. John grał wcześniej z sukcesem w szkolnej grupie „Parcel O' Rogues” a w Battlefield Band występował przez 11 lat. Drugim nabytkiem był flecista i dudziarz lain MacDonald, pochodzący z gaelickiej społeczności Glenuig, który miał już bogate doświadczenie, grając, między innymi, w Ossian i Wolfstone.
W 1996 roku grupę opuścił Iain MacDonald a w 1997 roku Alistair Russell. Pozostali w zespole Reid i McCusker szybko wypełnili powstałe w ten sposób braki. Miejsce to wypełnili wokalista i gitarzysta Davy Steele i dudziarz Mike Katz. Steel był już uznanym wykonawcą tradycyjnej muzyki, które to uznanie zdobył grają z takimi grupami jak Coelbeg i Clan Alba. Tak jak i inne zmiany personalne, ta również wprowadziła nowe elementy i nie pozwalała zespołowi pozostać w miejscu. Te zmiany „do przodu” oraz stała tendencja do uczenia się nowych stylów rozszerzały wciąż muzyczne granice. W tym nowym składzie powstał album „Rain, Hail Or Shine” w 1998 roku. Katz ujawnił swój talent, prezentując szaloną technikę gry w pierwszym utworze na płycie a Steele w drugim, nastrojowej balladzie, wielorybników „Heave Ya Ho”, której sam był autorem. Album okazał się idealnym połączeniem młodości i dojrzałości. W 1999 roku powstał drugi i ostatni album w tym składzie „Leaving Friday Harbor”.
Niestety, poważna choroba zmusiła Steele’a do nagłego opuszczenia zespołu. Stało się to podczas trasy koncertowej w 1999 roku. Steele zmarł 11 kwietnia 2001 roku. Na jego miejsce powołano Malcolma Stitta (dudy) i Pata Kilbride’a (gitara), aby wypełnić zobowiązania koncertowe. W marcu 2000 roku pojawiła się wokalistka Karine Polwart, która właśnie na chwilę opuściła zespół Malinky. Karine była już kilkakrotnie uhonorowana prestiżowymi nagrodami za swoje wykonania i talent, między innymi, w 1999 roku w czasie festiwalu Celtic Connections. W 2001 roku ukazała się bardzo udana płyta „Happy Daze”, unikalna w dyskografii zespołu, gdzie kobiecy głos wykonuje kilka piosenek, lecz w właśnie te utwory pozostają w pamięci. Pierwszą piosenkę „The Devil's Courtship” Karine wykonuje razem z Alanem, a „The Banks Of Red Roses” jest już jej solowym popisem. Niestety jest to jedyne wydawnictwo grupy z jej udziałem. Podczas nagrania do współpracy zaproszono jeszcze Alison Kinnaird, szkocką harfistkę i rzeźbiarkę oraz wirtuoza instrumentu o nazwie concertina, Simona Thoumire'a.
W 2002 roku do zespołu powrócił Pat Kilbride, na nagranie „Time and Tide”. Pat pozostał do następnego wydawnictwa z 2004 roku „Out for the Night”. Album „Road of Tears” z 2006 roku, zajmuje się tematyką emigracji, zarówno dobrowolnej jak i wymuszonej. W 2007 roku ukazuje się „Dookin’”, album lżejszy niż poprzedni, w którym partie wokalne są dzielone między Alanem Reidem a and Seanem O'Donnellem. Dookin to szkockie słowo związane ze świętem Halloween, a w tym przypadku na symbolizować to co Battlefield Band robiło przez calą karierę, czyli dokładanie do wielkiej puli tradycyjnych pieśni, swoich kompozycji.
Alan Reid, który był w zespole od zawsze, ostatecznie opuścił grupę pod koniec 2010 roku, koncentrując się na muzycznym duecie z gitarzystą i wokalistą Robem van Sante, który przepracował w Battlefield Band ostatnie trzynaście lat, jako inżynier dźwięku. Rolę lidera przejął Mike Katz a grupa z powodzeniem wciąż działa.
Ewen Henderson opuścił grupę w 2014 roku a nowy album „Beg & Borrow” został nagrany w trzyosobowym składzie podstawowym, lecz z długą listą zaproszonych muzyków. Album ukazał się 21 sierpnia 2015 roku a na liście gości znaleźli się: Christine Primrose, Nuala Kennedy, Alison Kinnaird, Leo McCann, Jim Kilpatrick, John Martin, Aaron Jones, Robin Morton, Mike Whellans, Don Meade, Barry Gray, Tony DeMarco. Na tej płycie muzycy pokazują wzajemny wpływ muzycznej tradycji Szkocji i oddalonej o 12 mil Irlandii.
W styczniu 2016 roku grupa wyruszyła w trasę koncertową po Niemczech, Szwajcarii i Austrii.
Skład grupy: Sean O'Donnell - śpiew, gitara Sean O'Donnell urodził i wychował si w Derry, w Irlandii Północnej i przeniósł do Szkocji w 1996, gdzie szybko zaangażował się w tutejszą scenę muzyczną. Grał w szkocko-irlandzkiej grupie Beneche, a także występował z Emily Smith, wykonawczynią szkockiej muzyki tradycyjnej. Gościnnie występował także z Daimh i Deaf Shepherd. W 2005 roku dołączył do Battlefield Band i jego gra szybko stała się podstawą brzmienia zespołu.
Alasdair White - skrzypce, tin whistle, banjo, bouzouki, Highland bagpipes/, small pipes, bodhran Alasdair White pochodzi z wyspy Lewis w Hebrydach Zewnętrznych, gdzie język galicki jest językiem urzędowym a tradycyjna muzyka i kultura ma bardzo duże znaczenie dla mieszkańców. Głównym instrumentem Alasdaira są skrzypce, na których zdobywał nagrody już w wieku trzynastu lat. Jego kariera muzyczna zaczęła się jescze w szkole, w której grał w zespole Face the West, z którym nagrał płytę "Edge of Reason". W Battlefield pojawił się w 2001 roku, mając 18 lat, lecz jako w pełni ukształtowany muzyk i kompozytor. Oprócz pracy w zespole, nagrał swój własny solowy album "An Cl?r Geal" (Biały Album) w 2006 roku. Album zdobył nagrodę za nalepszy album muzyki tradycyjnej 0077 Independent Music Awards.
Mike Katz - Highland pipes,small pipes, whistles, gitara basowa, gitara Mike Katz wychował się w Los Angeles. Jego dziadek ze strony ojca przyjechał do Ameryki z Besarabii, przeżywszy wcześniej holocaust i getto w Kijowie. Gry na dudach nauczył się od starszego brata. Miał wtedy 10 lat. Mike w wieku 18 lat wyjechał do Edynburga studiować filozofię na tamtejszym Uniwersytecie, pracując, jednocześnie w pubie, gdzie grał na gitarze w zespole punk rockowym. Nastepnie jego zainteresowania przeniosły się na muzykę tradycyjną. Grał w różnych zespołach takich jak Scottish Gas Pipe Band i Ceolbeg. Zagrał, również, kilka koncertów z Johnem McCusker, który był wtedy członkiem the Battlefield Band, a gdy Iain MacDonald opuścił Battlefield, Mike został poproszony o zajęcie jego miejsca.
W zespole grali: Ricky Starrs (początki działalności) - gitara, mandolina, whistles. Grał na płycie „Volume I - Farewell to Nova Scotia” z 1976 roku.
Alan Reid - klawisze, gitara, śpiew, akordeon Alan był członkiem zespołu Battlefield w latach 1969-2010. Był pierwszym, który wprowadził instrumenty klawiszowe do zespołu folkowego. Po czterech dekadach, zdecydował, że czas się wycofać, i zacząć podążać własną droga rozwoju. Po opuszczeniu zespołu skoncentrował się na współpracy z Robem Rob van Sante, który przez wiele lat był inżynierem dźwięku w Battlefield. W 2012 roku powstał album, tego duetu, opisujący historię szkockiego żeglarza Johna Paula Jonesa, długoterminowy projekt, do którego Alan skomponował muzykę.
Brian McNeill - skrzypce Urodzony w 1950 w Falkirk, rozpoczął naukę muzyki od lekcji gry na skrzypcach, ale szybko je porzucił na rzecz gitary elektrycznej. W późniejszych latach opanował grę na kolejnych instrumentach: bouzouki, cytrze,mandolinie, koncertinie, lirze korbowej (hurdy-gurdy) i innych. Grał w Battlefield Band od utworzenia zespołu w 1969 roku aż do 1990. Jego teksty zazwyczaj dotyczyły przeszłości i przyszłości Szkocji. Brian wydał trzy powieści: The Busker (1989), To Answer The Peacock (1999), In The Grass (2012).
John Gahagan - skrzypce, whistle W Battlefield grał na koncertinie i whistle i pojawił się na płycie "Battlefield Band". Jest profesjonalnym artystą od ponad 30 lat. John Gahagan jest absolwentem słynnego Glasgow School of Art i uznaną postacią w świecie architektonicznym rysunku i malarstwa. Jest również założycielem zespołu "The Caulbums Ceilidh", który regularnie występuje na koncertech muzyki „ceilidh”.
Jen Clark - śpiew, gitara, cytra, dulcimer Jenny Clark grała w Battlefield Band w jednym z pierwszy składów. Pojawiła się na płycie "Stand Easy" z 1979 roku. Jest absolwentką Royal Scottish Academy of Music and Drama. Jen nadal udziela się w sferze muzyki, lecz jej podstawowym zajęciem jest prowadzenie psychoterapii. Stworzyła własną metodę o nazwie "voicework", łącząc doświadczenie dziedzinie sztuki, zdrowia i edukacji. Jest wybitną multiinstrumentalistką a jej występy łączą wokal, i mocne rytmy z odrobiną ironicznego humoru.
John McCusker - skrzypce John McCusker jest multi-instrumentalistą, producentem i kompozytorem, o bardzo różnych zainteresowaniach muzycznych. Urodzony w Bellshill, w pobliżu Glasgow, John zaczął swoją muzyczną edukację w wieku pięciu lat. W czasach szkolnych był założycielem grupy Parcel O'Rogues, a do Battlefield przystąpił mając 17 lat i grał z nimi przez następne 11. Nagrywał również płyty solowe i występował wspólnie z innymi muzykami, udzielając się w różnych gatunkach muzycznych. Występował między innymi Kate Rusby, Bonnie Raitt, Patti Smith, Steve Earle, Roseanne Cash, Linda Thompson, The Waterboys, Mark Knopfler.
Davy Steele (1948-2001) - śpiew, gitara Davy Steele to jeden z najlepszych szkockich wykonawców i twórców. Jego interpretacje tradycyjnych tematów, jak również i własne utwory stały się klasyką. Davy pochodził z Summerlee, usytuowanego przy River Forth, w pobliżu Edynburga. Davy był dobrze znany ze swojej wcześniejszej działalności w grupach Drinker's Drouth i Ceolbeg. Współtworzył również zespoły, Urbn Ri, Caledon and Clan Alba. Składzie zespołu Battlefield pojawił się w 1997 roku i nagrał z nimi dwie płyty "Rain, Hail or Shine" i "Leaving Friday Harbor". Wkrótce po tym zdiagnozowano u niego raka mózgu, a zmarł przedwcześnie w 2001 roku w wieku 52 lat.
Dougie Pincock - dudy Dougie Pincock by członkiem zespołu w latach od 1983 do 1990, zastępując Duncana McGillivray. Wcześniej występował w zespole Kentigern, będąc jeszcze w szkole. Ukończył the University of Glasgow. Od 1998 roku uczy gry na dudach, flecie i whistle. Dougie wydał książkę do nauki gry na dudach "The Gem So Small".
Duncan MacGillivray - dudy Duncan MacGillivray nauczył się gry na dudach od swego ojca. Był założycielem Battlefield Band, lecz w 1983 odszedł z zespołu by prowadzić farmę w Easter Ross i zajmować się rodziną. Ma piątkę dzieci. Wciąż jedna muzykował zdobywając nagrody w konkursach. W 1997 roku zdobył główną nagrodę, złoty podczas Northern Meeting w Inverness. Jest członkiem grupy „Ghillies”, wykonującej tradycyjne utwory, pisane przez muzyków z całej Szkocji. Grywa także w lokalnym zespole ceilidh nazwie „Ben Wyvis and the Last Resort”.
Iain MacDonald - dudy Iain MacDonald wychował się w Glenuig, gaelickiej wiosce, aż do 1967 bez połaczenia drogowego z resztą Szkocji. Na jego edukację muzyczną miała duży wpływ rodzina, zwłaszcza matka, zachęcająca go do gry na dudach. Ojciec trochę grał na dudach, lecz jego specjalnością był akordeon guzikowy (buton box). Gry uczył się w szkole w Dunlane i Glasgow. Był założycielem szkockiego teatru w Galsgow - “Fir Chlis“ . Grał również w has played Ossian, Wolfstone i Tosg. W 1992 roku pojawił się w Battlefield i pracował z grupą do 1996 roku. Nagrywał następnie z wieloma znanymi muzykami, takimi jak: Ann Martin, ‘Daimh, Dochas, Julie Fowlis, Rona Lightfoot, Mary Smith, Blazin’ Fiddles, Kathleen MacInnes, Archie MacAllister, Griogair Lawrie, Mairead Stewart.Iain zajmuje się działalnością edukacyjną, ucząc tradycyjnej muzyki celtyckiej, jest również dyrektorem artystycznym ‘Ceolas’, festiwalu sztuki gaelickiej w South Uist.
Alistair Russell - gitara, śpiew Alistair Russell dorastał w północno-wschodniej Anglii w szkockiej rodzinie, w której słuchało się irlandzkich ballad i utworów, które gromadził ojciec Alistaira. Alistair wraz z kilkoma kolegami szkolnymi założył grupę folkową, koncerując w Anglii, Niemczech i Polsce. W 1978 roku nawiązał współpracę z Tomem Napperem, wydając album, "Tripping Upstairs". Nastepnie rozpoczął karierę solową, wydając album "Getting to the Border". Do Battlefield przystapił w 1984 roku i grał z nimi przez 13 lat, aż do 1997. W zespole pełnił funkcję "front mana". Nagrał z grupą dziewięć płyt audio. Po rozstaniu się z grupą zajmował nadal muzyką, pracując przy produkcji płyt, organizacji koncertów, sprzedaży instrumentów. Przez cały czas doskonalił swoje umiejętności grając w klubach i folkowych festiwalach. Z Chrisem Parkinsonem stworzył duet i koncertował w Niemczech, a w 2013 wydana została ich wspólna płyta "A Glass and a Mile".
Pat Kilbride - gitara, śpiew Pat Kilbride pochodzi z hrabstwa Kildare w Irlandii. Zaczął się uczyć muzyki w młodym wieku od pianina. Jego matka, zdobywczyni nagród w tańcu irlandzkim, wzbudziła w nim zainteresowanie do tradycyjnej muzyki irlandzkiej. Później nauczył się już sam gry na cytrze i gitarze a doskonalił swoje umiejętności w grupie „The Pavies” z Paddym Keenanem i Davy’em Spillane. Pat wstąpił do Battlefield w końcu lat 70-tych, uczestnicząc w nagraniu albumu „At The Front”. Następnie przeprowadził się do Bretonii Belgi, gdzie uczestniczył w różnych projektach muzycznych i nagrał płytę „Rock & More Roses”. W latach 90-tych przeniósł się do USA, gdzie nagrał dwa, dobrze przyjęte, albumy dla Green Linnet i otrzymał nominację do nagrody Grammy za najlepszy album w kategorii „folk” w 1993. Założył tam także zespół „Kips Bay” (ceili), który zadebiutował w Nowym Jorku. Pat przeniósł się do Londynu, gdzie wydał solowy album „Nightingale Lane” (Temple Record). Następna była Hiszpania i Madryt, w którym Pat miał swoje dom i studio nagraniowe. W 2002 roku powrócił do Battlefield Band na nagranie „Time and Tide”. Pat pozostał do następnego wydawnictwa z 2004 roku „Out for the Night”.
Ged Foley - gitara, śpiew, Northumbrian Smallpipes Ged Foley dorastał w hrabstwie Durham w północno-wschodniej Anglii. Uczył się tam grać na mandolinie i Northumbrian Smallpipes (rodzaj dud, specyficzny dla tej części Anglii) oraz gitarze. Początkowo współpracował z Jezem Lowe, koncertując na brytyjskiej scenie folkowej. W latach 1908-1984 występował w Battlefield Band, koncertując i nagrywając z nimi dwie płyty. 1984 był jednym z założycieli “The House Band”, zespołu grającego mieszankę reggae, country, pop, jazz i world music. Równolegle z tą działalnością, przystąpił do irlandzkiej „supergrupy” Patrick Street z Kevinem Burke, Andy Irvinme i Jackie Daly. W 2001 roku dołączył do grupy The Celtic Fiddle Festival (Kevin Burke, Johnny Cunningham i Christian LeMaitre). W latach 2002-2004 był dyrektorem artystycznym Catskills Irish Arts Week, propagując tradycyjną sztukę irlandzką.
Karine Polwart - śpiew Karine Polwart pochodzi z małego miasteczka Banknock w centralnej Szkocji. Pochodzi z rodziny uzdolnionej muzycznie a jeden z jej braci Steven, jest również profesjonalnym muzykiem i występuje w jej zespole. Po ukończeniu studiów filozoficznych przeniosła się do Glasgow, aby dalej studiować ten kierunek. Od 2000 występowała jako wokalistka w zespole Malinky, nagrywając z nimi album „Last Leaves”, aby następnie skoncentrować się na własnej karierze. W tym samym roku pojawiła się Battlefield Band nagrywając z grupą płytę „Happy Daze”. Od tego momentu poświęciła się karierze solowej. W 2003 roku wydała swój pierwszy krążek „Faultlines” , za który zdobyła trzy nagrody w 2005 roku w Folk Awards, w tym za nalepszy album. Karine najczęściej koncertuje jako trio z bratem Stevenem Polwartem (gitary akustyczna i elektryczna, ukulele i śpiew) oraz wokalistą, autorem tekstów i multiinstrumentalistą Inge Thomson (akordeon, perkusja, śpiew).
Jim Barnes i Sylvia Barnes - bouzouki, śpiew/dulcimer Jim (cytra, gitara, śpiew) i Sylvia (śpiew, cymbały, gitara, bodhran) grali w jednym z pierwszych składów Battlefied Band. Pojawili się na promocyjnej płycie EP „Preview”. Wcześniej grali w zespole Kentigern. Osiedli w Angli, gdzie ich dom stał się miejscem spotkań wielu szkockich muzyków. Jim zmarł w 2004 roku.
Jamie McMenemy - bouzouki, śpiew Jamie McMenemy wychował się w irlandzkiej społeczności w Glasgow. Podczas studiów w Glasgow School of Art, zaczął grać i śpiewać w lokalnych zespołach folkowych a od 1976 roku zaczął to robić zawodowo koncertując z zespołem The Battlefield Band i nagrywając z nimi dwie kolejne płyty w 1977 i 78 roku. W 1979 roku, podczas trasy po Bretonii, oczarował go ten kraj, jego ludzie i muzyka. Został tam na stałe stając się ważną postacią tamtejszej sceny. Występował w zespole, Kornog, w latach 1981-87. Po rozpadzie grupy przez sześć lat nie zajmował się muzyką, do której powrócił w 1993 roku. Jego rozliczne projekty obejmują występy z belgijską grupą Orion, duet ze skrzypkiem Kornoga, Christianem Lemaitrem, oraz występy z zespołem Taxi Mauve w 1995 roku.
Ewen Henderson - skrzypce, dudy, whistles, pianinio, śpiew Ewen Henderson jest multi-instrumentalistą z Fort William w Szkocji. Pochodzi z umuzykalnionej rodziny. Zarówno jego siostra Ingrid jak i brat Allan są uznanymi muzykami. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku pięciu lat. Poza skrzypcami jego muzyczny talent obejmuje jeszcze dudy, whistle, pianino i banjo. Biegle mówi po gaelicku. W Battlefield grał od 2010 do 2014 roku. Pojawia się również w innych zespołach: Manran, Bahookie, the Pneumatic Drills jak też Skipinnish. Jest zapalonym graczem shinty, szkocka odmiana hokeja na trawie.
Dyskografia:
1976 Farewell to Nova Scotia [#01] studyjny debut płytowy (pierwsze wydanie w wydawnictwie Escalibur jako Scottish Folk)
1977 Battlefield Band [#02] album studyjny #02 (pierwsze wydanie w wydawnicwie Topic)
1978 Wae's me for Prince Charlie [#03] album studyjny #03 (pierwsze wydanie w wydawnictwie Escalibur)
1978 At the Front [#04] album studyjny #04 (pierwsze wydanie w wydawnicwie Topic)
1979/1980 Stand Easy/Preview [#05] album studyjny #05 (pierwsze wydanie w wydawnicwie Topic)
1980 Home Is Where the Van Is [#06] album studyjny #06
1982 The Story So Far 1977-1980 [#07] kompilacja #1 z 3 pierwszych albumów studyjnych wydanych w Topic
1982 There's a Buzz [#08] album studyjny #07
1984 Anthem for the Common Man [#09] album studyjny #08
1986 Music in Trust Vol 1 [#10] Soundtrack#01
1986 On the Rise [#11] album studyjny #09
1987 After Hours: Forward to Scotland's Past [#12] kompilacja #2 z pięciu ostatnich albumów
1987 Celtic Hotel [#13] album studyjny #10
1988 Music in Trust Vol 2 [#14] Soundtrack #02
1989 Home Ground - Live From Scotland [#15] płyta live #1 (zapis koncertu z wiosny 1989 w Aberdeen, Szkocja)
1991 New Spring [#16] album studyjny #11
1992 Quiet Days [#17] album studyjny #12
1993 Opening Moves: Best Of 1977-79 [#18] album kompilacyjny#3
1995 Threads [#19] album studyjny #13
1997 Across the Borders [#20] płyta live #2 (zapis trzech koncertów w Edynburgu w Queens Hall podczas the Edinburgh International Festival)
1998 Live Celtic Folk Music (zapis "na żywo" z koncertu na Winterfolkfestival 1980, z Dordrecht, Holandia; wydany poza krajem)
1998 Rain, Hail or Shine [#21] album studyjny #14
1999 Leaving Friday Harbor [#22] album studyjny #15
2001 Happy Daze [#23] album studyjny #16
2002 Time and Tide [#24] album studyjny #17
2002 Best of Battlefield 1976-2003 [#25] album kompilacyjny #4
2004 Out for the Night [#26] album studyjny #18
2006 The Road of Tears [#27] album studyjny #19
2007 Dookin' [#28] album studyjny #20
2009 Zama Zama... Try Your Luck [#29] album studyjny #21
2011 Line-up [#30] album studyjny #22
2013 Room Enough For All [#31] album studyjny #23
2015 Beg & Borrow [#32] album studyjny #24
Wybrane albumy:
The Battlefield Band: The Battlefield Band (Topic 12TS313, 1977)
Side One: Silver Spear/Humours of Tulla; The Shipyard Apprentice (Archie Fisher/Norman Buchan/Bobby Campbell); Crossing the Minch/Minnie Hynd/Glasgoe Gaelic Club; The Brisk Young Lad; Birnie Bouzle; Compliments of the Band: Sir David Davidson of Cantray (Joseph Lowe)/A A Cameron's Strathspey/Scott Skinner#s Compliments to Dr MacDonald (JS Skinner)
Side Two: Bonnie Jean/Paddy fahey's Reel/Joseph's Fancy/The Hag's Reel; It Was All for Our Rightful King; The Inverness Gathering/Marquis of Huntly's Strathspey (Marshall)/John MacNeill's Reel; Miss Margaret Brown's Favourite (Nathaniel Gow)/Deserts of Tulloch; The Cruel Brother
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, cittern, viola, concertina, mandoline); Alan Reid (organ, vocal, guitar); John Gahagan (whistle, concertina); Jamie McMenemy (cittern, vocal, Portuguese guitarra);
The Battlefield Band: At the Front (Topic 12TS381, 1978)
Side One: Lady Carmichael/South of the Grampians (Porteous)/Mickie Ainsworth (Cooper); The Bachelor; Ge Do Theid Mi Do M'Leabaidh; The Battle of Harlaw; Jenny Nettles/The Grays of Tongside (Andrew Bain); Tae the Beggin' Side Two: The Tamosher; The Blackbird and the Thrush (Carolan)/The Moray Club; Lang Johnnie Moir; The Brown Milkmaid/Dunnottar Castle/Maid of Glengarrysdale/Disused Railway; The Lady Leroy; Stirling Castle/Earl of Mansfield (J McEwan)
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, bouzouki, cittern, mandolin, viola, concertina); Alan Reid (electric piano, pedal organ, vocal, piano); Pat Kilbride (guitar, vocals, bodhran, cittern); Jamie McMenemy (mandolin, cittern, whistles, vocals, bouzouki);
The Battlefield Band: Stand Easy (Topic 12TS404, 1979)
Side One: Miss Drummond of Perth/Fiddler's Joy/Traditional Reel/The Shetland Fiddler; Seven Braw Goons; Miss Drummond of Perth's Favourite Scotch Measure/Miss MacLeod's Minuet; My Last Farewell to Stirling/Cuidich'n Righ; I Hae Laid a Herrin' in Saut/My Wife's a Wanton Wee Thing/The Banks of the Allan; The Battle of Falkirk Muir Side Two: John D Burgess/The Braemar Gathering; I Hae Nae Kith I Hae Nae Kin; Miss Lyall/Small Coals for Nailers/Bleaton Gardens; Christ Has My Heart Ay; Joe McGann's Fiddle/Center's Bonnet
All tracks traditional except where indicated
The Battlefield Band: Home Is Where the Van Is (Temple TP005, 1980)
Side One: Major Malley's March/Major Malley's Reel/Malcolm Currie (William Gray); Bonny Barbry-O; Look Across the Water (Brian McNeill)/Mrs Garden of Troup (Robert Petrie)/The Keelman Ower Land; Braw Lads o' Galla Water; Up and Waur Them A' Willie; Joseph MacDonald's Jig (trad/MacGillivray)/The Snuff Wife/Thief of Lochaber Side Two: Cockle Geordie/Miss Graham/Miss Thompson; The Boar and the Fox; Blackhall Rocks (Ged Foley); The Lads o' the Fair (Brian McNeill); The Cowal Gathering (John MacClellan)/The Iron Man (JS Skinner)/Dancing Feet (GS MacLennan)/Dick Gossip's Reel; Mary Cassidy (Alan Reid)
All tracks traditional except where indicated Brian McNeill (fiddle, bouzouki, cittern, mandolin, viola, hurdy-gurdy, banjo, vocal); Alan Reid (electric piano, organ, vocal, pianos, synthesiser); Ged Foley (mandolin, guitar, vocals, Northumbrian pipes); Duncan MacGillivray (Highland pipes, whistle, vocals, mouth organ, guitar, vocals) with Robin Morton (bodhran); Martin Colledge (tenor banjo)
The Battlefield Band: There's a Buzz (Temple TP010, 1982)
Side One: Bessie MacIntyre (W MacLean)/Johnny MacDonald's Reel (J Center)/Roddy MacDonald's Fancy; Shining Clear (L Stevenson/A Reid); Sir Sidney Smith's March; A Chance as Good As Any (B McNeill)/Reid's Rant (A Reid); Lord Haddo's Favourite; Tending the Steer (trad/MacGillivray)/Sandy Thompson (J Wilson)/The Calrossie Cattle Wife (D MacGillivray) Side Two: The Presbyterian Hornpipe/The Watchmaker's Daughter (B McNeill)/The Hurricane (JS Skinner); The Battle of Waterloo/Kilcoy's March/The Quaker; One Miner's Life (Ed Pickford)/The Image of God (J Corrie/A Reid); Kantara to el'Arish (W Ferguson)/Christmas Carousal/Willie Roy's Loomhouse; The Green Plaid
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill; Alan Reid; Duncan MacGillivray (Highland pipes);
The Battlefield Band: Anthem for the Common Man (Temple TP015, 1984)
Side One: The Four Minute Warning: The Tide's Out/James MacLellan's Favourite (Duncan Johnstone)/Dougie's Decision (John Gahagan)/The Ferryman (Donald MacLeod)/Lady Doll Sinclair; The Old Changing Way (Richard Thompson); The Hook of Holland (B McNeill)/Dominic MacGowan (Duncan Johnstone); The Snows of France and Holland (B McNeill) Sauchiehall Street Salsa: McHugh's Other Foot (John Gahagan)/The Man with Two Women Side Two: Anthem (James Oswald); The Yew Tree (B McNeill); Port of Call (Kieran Halpin); Ina MacKenzie/ The Braes of Mellinish/Troy's Wedding (Colin Magee); Miners' Wives (J Corrie/A Reid); I Am the Common Man (J Corrie/A Reid)
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, mandocello, guitar); Alan Reid (keyboards, vocals); Dougie Pincock (whistles, Highland pipes, small pipes, flute); Alistair Russell (cittern, guitar, vocals)
The Battlefield Band: On the Rise (Temple TP021, 1985)
Side One: John MacKenzie's Fancy (J Barrie)/The Train Journey North (T Anderson); Carnlough Bay; The Pilgrim's March/Scarlet and Black (Brian McNeill)/The Struggle (D Pincock)/Struy Lodge (William Ross); Montrose (Brian McNeill); She's Late But She's Timely (Alan Reid); Bad Moon Rising (J Fogerty)/The Rising Moon Reel (D Pincock) Side Two: The Clumsy Lover (Neil Dickie)/The Unmade Bed (D Pincock); The Dear Green Place (Alan Reid); The Gale Warning (R Seton)/The Anchor's Steam Reel (Brian McNeill)/The Farmer's Daughter; Island Earth No More (J Corrie/Battlefield Band)/Flight of the Eaglets (Wm Ross); After Hours (C McGettigan)Green Gates/The Ship in Full Sail
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, mandocello, mandolin, guitar, vocals, cittern); Alan Reid (keyboards, vocals); Dougie Pincock (whistles, Highland pipes, small pipes, flute, tom-tom, mandolin, bodhran); Alistair Russell (guitar, vocals)
The Battlefield Band: Celtic Hotel (Temple TP027, 1987)
Side One: Conway's Farewell (Dougie Pincock)/Andy Renwick's Ferret (Gordon Duncan)/Short Coated Mary; Seacoalers (Brian McNeill); return to Kashmagiro (D Pincock)/The Cuddy with the Wooden Leg (Brian McNeill); Jock the Can (Alan Reid); The Rovin' Dies Hard (Brian McNeill); Muineira Sul Sacrato Della Chiesa/Hy O Y Frwynen/E Kostez an Henbont Side Two: The Celtic Hotel (Robin Morton/Battlefield Band); The Left-Handed Fiddler (JS Skinner)/The Floating Crowbar/The Ships Are Sailing/Lucy Campbell/June Apple; We Work the Black Seam (Sting); The Tail o' the Bank (Alan Reid); Togail Curs Air Leodhas (trad/D Pincock); Cran Tara (D Pincock)/Madadh Ruadh (D Pincock)
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill (fiddle, mandocello, mandolin, electric guitar, vocals, cittern, bouzouki); Alan Reid (keyboards, vocals); Dougie Pincock (whistles, Highland pipes, small pipes, flute, bodhran, soprano sax, alto sax, low whistle); Alistair Russell (guitar, vocals)
The Battlefield Band: Home Ground (Temple TP034, 1989)
Side One: Skinner's Compliments to Dr MacDonald (JS Skinner)/The Ivory Reel (B McNeill)//Miss Susan Fedderson (B McNeill)/Tuireadh Iain Ruaidh/The Ladies from Hell (J MacMillan)/The Roes Among the Heather/Islay's Charms (Iain C Cameron)/The Banks of the Allan; The Yewe Tree (B McNeill); After Hours (C McGettigan)/Whiskey In the Jar/Green Gates/The Ship in Full Sail; Farewell Johnny Miner (Ed Pigford); The Four Minute Warning: The Tide's Out/James MacLellan's Favourite (Duncan Johnstone)/Dougie's Decision (John Gahagan)/The Ferryman (Donald MacLeod)/Lady Doll Sinclair; Side Two: John MacKenzie's Fancy (J Barrie)/Dr John McInnes' Fancy/The Train Journey North (Tom Anderson); The Rovin' Dies Hard (B McNeill); Fare Thee Well Whisky; Peace and Plenty (B McNeill); Band of a Thousand Chances: Land of a 1000 Dances (Kenner/Domino)/The Dashing White Sergeant/Donald Where's Your Trousers (McLeish/Kennedy)/The Fairy Dance/Let's Twist Again (Appell/Kalmann)/Mrs McLeod of Raasay/With a Little Help from My Friends (Lennon/McCartney)/The Atholl Highlanders
All tracks traditional except where indicated
Brian McNeill, Alan Reid, Iain MacDonald, Alistair Russell
The Battlefield Band: New Spring (Temple TP045, 1991)
Side One: Inverary Castle (Wm Laurie)/Calum Beag/Lucy Cassidy (George Macintyre); The Green and the Blue (Alan Reid); Seann Bhriogais Aig Uilleam/Lady Margaret Stewart; Working Away (Alistair Russell)/The Toastie Jig (Iain MacDonald/John McCusker); The Prince of Wales/Angst Agus Angus (Alan Reid)/Let There Be Drams (Alan Reid/John McCusker) Side Two: Miss Sarah MacManus (Iain MacFarlane)/The Appropriate Dipstick (Iain MacDonald/Phil Cunningham)/Cape Breton Fiddlers' Welcome to Shetland (Willie Hunter); The Devil Uisge Beatha (Alan Reid); The Golden Eagle/O'er the Moor to Maggie/The Highland Man Kissed His Grannie/Wissahickon Drive (Liz Carroll); I Feel Like Going Home (Charlie Rich); Farewell My Love/Auchindoun/Tom Paine's Strathspey (John McCusker)/The Sands of Loch Bee (John MacDonald)/The Handshaker (Allan Angus MacDonald)/Cailleach An Dudain
All tracks traditional except where indicated
John McCusker (fiddle, whistle, accordeon, keyboards, cittern, vocals); Alan Reid (keyboards, vocals); Iain MacDonald (Highland pipes, whistes, flute, vocals); Alistair Russell (cittern, guitar, vocals)
The Boys of the Lough to szkocko-irlandzka grupa, jedni z ostatnich mistrzów muzyki celtyckiej, aktywni od końca lat 60-tych. W składzie zespołu są muzycy pchodzący z różnych tradycji a w trzeciej dekadzie istnienia wciąż pozostaje dwóch członków pierwszego składu. Ich muzyka ma tendencję do nienagannej formy i techniki z, czasami klasycznymi, aranżacjami. Zespół gra jako całość, poszczególne elementy są dobrze zintegrowane a wykonanie daje muzykom dużą przyjemność ze wspólnego grania.
W roku 1967 w Irlandii powstało trio: Cathal McConnell, Tommy Gunn z Fermanagh i Robin Morton z Portadown. Cathal Mc'Connell pochodził z rodziny flecistów z Hrabstwa Fermanagh był zdobywcą nagród w kategorii flet i tin whistle. Dwa lat później odszedł Tommy Gunn a pozostała dwójka nagrała album "An Irish Jubliee" w 1967 roku. W tym samym czasie w Szkocji. W latach 60-tych w Edynburgu działał bar Forrest Hill, który był miejscem spotkań wykonawców folkowych. W tym pubie, nazywanym także Sandy Bell's (później stało się to jego oficjalną nazwą), skrzypek Aly Bain grywał z gitarzystą Mikem Whellansem. Aly pochodził z Szetlandów. Te dwie grupy spotkały się na Falkirk folk festival w 1971 roku toworząc Boys of the Lough. W 1972 Dick Gaughan, pochodzący z Leith zastąpił Mike’a I w tym składzie powstał pierwszy oficjalny album.
Dick Gaughan odszedł z zespołu w 1973 roku i został zastąpiony przez Dave’a Richardsona (cytra, banjo, mandolina). W tym składzie nagranych zostało 6 albumów, w tym 2 koncertowe. Live at Passim's nagrany w USA w listopadzie 1974 roku w klubie Passim w Cambridge, a Wish You Were Here, wydany w 1978, pochodzi z trasy koncertowej w Szkocji. Robin Morton odchodzi w 1979 roku. Zastępuje go Tich Richardson, brat Dave’a. Tich ginie w w wypadku drogowym w 1983 roku. Po jakimś czasie, w grupie pojawiają się nowi muzycy, Christy O’Leary (dudy, harmonika, whistle, śpiew) oraz John Coakley (gitara, pianino). Christy grał wcześniej z zespołem De Dannan.
W 1993, grupa wydaje płytę The Day Dawn (1994) a John Coakley opuszcza zespół. W 1997 roku pojawia się Brendan Begley. W 2002 roku zespół wydaje album Lonesome Blues and Dancing Shoes. Ten album został nagrany już bez udziału Aly Baina, który, po 32 latach postanawia iść własną drogą muzyczną, grając z innymi muzykami, zwłaszcza z Philem Cunninghamem. Aly został zastąpiony przez skrzypka z Szetlandów, Kevina Hendersona z Fiddlers' Bid.
W 2009 roku powstał szczególny album: Rising Fawn Gathering. Został nagrany wraz z amerykańskimi muzykami folkowymi Normanem Blakem, Nancy Blake, Jimem i Rachel Bryan.
Nowy album "The New Line", The Boys of the Lough przedstawili w The Braw Wee Emporium. Album został nagrany i wyprodukowany przez Garry O' Briaina w Creg Na Vagabones w hrabstwie Clare w Irelandii w lecie 2014 roku a ukazał się na początku 2015.
W zespole grali: Aly Bain - skrzypce Dick Gaughan - śpiew, gitara Robin Morton - śpiew, koncertina, bodhran John Coakley - gitara, pianino Christy O’Leary - Uillean Pipes, whistle, harmonica, śpiew Tich Richardson - gitara, gitara basowa akustyczna Len Graham - śpiew, bodhran Martin O'Connor - akordeon guzikowy Ron Shaw - wiolonczela Jim Sutherland - perkusja Kathryn Tickell - skrzypce, śpiew, Small-Pipes Malcolm Stitt - gitara, bouzouki Chris Newman - gitara
Dyskografia: The Boys of the Lough (1973) Second Album (1973) Live at Passim's (1974) Lochaber No More (1976) The Piper's Broken Finger (1976) Good Friends ... Good Music (1977) Wish You Were Here (1978) Regrouped (1980) In the Tradition (1981) Open Road (1983) To Welcome Paddy Home (1985) Far From Home - Live (1986) Farewell and Remember Me (1987) Sweet Rural Shade (1988) Live at Carnegie Hall (1992) The Fair Hills of Ireland (1992) The Day Dawn (1994) Midwinter Night's Dream (1996) The West of Ireland (1999) Lonesome Blues and Dancing Shoes (2002) Twenty (2005) Rising Fawn Gathering with Norman Blake (2009) The New Line (2014)
Breabach, to szkocka grupa powstała w 2005 roku. Ich muzyka łączy różne aspekty celtyckiego folku poprzez podwójne dudy, piszczałki, skrzypce, śpiew i taniec. Grupa szybko odniosła sukces i zdobyła wiele nagród. Zespół miał pomyślne początki, wygrywając w 2005 roku nagrodę Danny Kyle Open Stage Award na festiwalu Celtic Connections, co w następnym roku doprowadziło do zawarcia umowy z wytwórnią Vertical Records. Debiutancki album „The Big Spree” został wydany w 2007 roku. Zespół występował na festiwalach w Kanadzie, Hiszpanii i Niemczech, a także w wielu miejscach w całej Szkocji.
Historia Breabach sięga 2003 roku kiedy to czterech przyjaciół, gitarzysta i wokalista Ewan Robertson, skrzypaczka i wiolonczelistka Patsy Reid oraz dwóch dudziarzy Calum MacCrimmon i Donal Brown spotkali się na w studenckim mieszkaniu Browna na Kent Road w Glasgow czując zauważalną chemię we wspólnym graniu. Podwójne dudy w składzie dały im łatwo rozpoznawalny dźwięk a taniec ze stepowaniem Browna dodatkową cechę wizualną. Ze swoją muzyką ze szkockich gór zaczęli występować w klubach i na festiwalach folkowych.
Ewan Robertson naukę gry na skrzypcach i śpiewu rozpoczął w wieku siedmiu lat, ucząc się zarówno w szkole, jak i prywatnie, a także dzięki miejscowemu ruchowi Féis, który przy pomocy festiwali i warsztatów propaguje sztukę gaelicką wśród młodzieży. Od 2000 roku studiował skrzypce i piszczałki w National Centre of Excellence for Traditional Music w Szkocji. Studiował również w Królewskiej Szkockiej Akademii Muzyki i Dramatu, a następnie w National Center for Orchestral Studies, Goldsmiths’ College. Karierę rozpoczął w Orkiestrze Opery Szkockiej.
Patsy Reid pochodzi z Knapp w Perthshire. Jako dziecko nauczyła się grać melodie ze słuchu w obozie skrzypcowym Alasdaira Frasera na wyspie Skye. Jako nastolatka wybrała się na obóz Alasdaira Frasera w Kalifornii, gdzie nauczyła się swojego charakterystycznego, perkusyjnego stylu gry na skrzypcach. W 1998 została najmłodszą w historii zwyciężczynią prestiżowych mistrzostw Glenfiddich Fiddle Championship. W wieku 17 lat Patsy była finalistką oryginalnej nagrody BBC Young Traditional Musician of the Year. W 2002 roku wydała swój debiutancki solowy album „With Complements”. W 2004 roku Patsy ukończyła Strathclyde University z dyplomem licencjata w dziedzinie muzyki stosowanej, specjalizując się w wykonawstwie i produkcji albumów. Kontynuowała studia w Manchesterze w Royal Northern College of Music, a po dwóch latach zdobyła podyplomowy certyfikat kształcenia w nauczaniu gry na instrumentach smyczkowych oraz dyplom w zakresie gry na skrzypcach.
Calum MacCrimmon, to szkocki mult-instrumentalista, który urodził się w Kanadzie. Calum gra na dudach, flażoletach oraz bouzouki. Gry na dudach zaczął się uczyć w wieku dziewięciu lat pod okiem lokalnego dudziarza i przyjaciela rodziny w Edmonton w Kanadzie. W 1991 Calum i jego rodzina przenieśli się do małego miasteczka na wschodzie Szkocji, gdzie rozwijał swoje umiejętności w wielu konkursach juniorskich, odnosząc wiele sukcesów. W 2000 roku Calum został przyjęty na kurs muzyki tradycyjnej w RSAMD w Glasgow, gdzie grał na flażoletach, gitarze, dudach a także ćwiczył piosenkę gaelicką. Prowadził również zajęcia w National Piping Centre w Glasgow. Calum angażował się jako nauczyciel w ramach szkockiego ruchu Féis.
Donal Brown to dudziarz i szkocki tancerz pochodzący z Huntly w Szkocji. Od czasu studiów w RCS stał się jednym z najwybitniejszych szkockich artystów muzyki tradycyjnej.
Ich kariera zaczęła się w 2005 po zwycięstwie w konkursie Otwartej Sceny Dannye’go Kyle’a na festiwalu Celtic Connections. W 2006 roku otrzymali nominację do nagrody dla wschodzącego artysty roku (Up and Coming Artist of the Year) w konkursie Scots Trad Music Awards, którą to nagrodę ostatecznie otrzymała Jenna Cumming.
Debiutancki album „The Big Spree” został wydany w 2007 roku i spotkał się z dobrym przyjęciem przez krytyków. Album jest młodzieńczego entuzjazmu, rozwijającego się talentu i radości z wykonywania muzyki. Producent a zarazem gościnnym muzykiem, na kontrabasie został Duncan Lyall, który jest założycielem zespołu The Treacherous Orchestra. Drugim muzykiem gościnnym, również na kontrabasie był Ewen Vernal, znany z zespołu Capercaillie. Po wydaniu tego albumu grupa wyruszyła w walijsko-angielską trasę koncertową.
Drugi album „The Desperate Battle of the Birds” został wydany 29 marca 2010. Album udowadnia przywiązanie zespołu do szkockiej tradycji, ale również prezentuje ich dojrzałość jako kompozytorów i aranżerów. Album otwiera zestaw „Father Michael’s”, prezentujc trzy współczesne melodie na dudy. Tytułowy utwór „Desperate Battle of the Birds” to znana muzyka na dudy, ze szkockich Highlandów określana jako pibroch, czyli zestaw wojennych lub żałobnych wariacji na dudy. Kompozycje instrumentalne są przeplatane piosenkami, w których strona wokalna jest wykonywana głównie przez Ewana Robertsona oraz Patsy Reid. Producentem płyty jest ponownie Duncan Lyall wspierając nagranie swoim kontrabasem. Brzmienie Breabach jest świeże i trochę funkowe. Elementy wzajemnego oddziaływania między instrumentami tworzą nastrój taneczny. Grupa potwierdza swoje miejsce w czołówce szkockiego folku, tworząc elegancki, ekscytujący i przyjemny album.
Pod koniec roku do zespołu przyjęto na stałe kontrabasistę Jamesa Lindsay’a. James, to nie tylko muzyk, ale także kompozytor i nauczyciel z Glasgow.
W 2010 r Calum MacCrimmon wydał swój solowy debiutancki album, który łącząc na nim folk i funk przekroczył gatunki ludowej i funk, „Mans Ruin”. Kontynuacją „Mans Ruin” był album „Health and Safety”, wydany pod koniec lata 2011 roku.
W 2011 roku nastąpiły zmiany w składzie grupy. Donal Brown i Patsy Reid zdecydowali się opuścić zespół. James Duncan Mackenzie przejął flet i dudy od Donala Browna a w miejsce Patsy Reid pojawiła się Megan Henderson. James pochodzi z wyspy Lewis na Hebrydach. Studiował w Royal Conservatoire of Scotland w Glasgow. Podczas pierwszego roku studiów w Glasgow, w 2008 roku, James został finalistą radia BBC Szkocja Młody Tradycyjny Muzyk Roku. Wszyscy finaliści wzięli udział w dwutygodniowej trasie koncertowej i wtedy po raz pierwszy zetknął się z zespołem Breabach. Zespół zaprosił go o zagranie na dudach podczas ich europejskiej trasy koncertowej. Megan jest multiinstrumentalistką i wokalistką pochodzącą z Fort William w Szkocji a dorastała w domu wraz z sześciorgiem starszego rodzeństwa o uzdolnieniach muzycznych.
W nowym składzie powstaje trzeci album grupy, „Bann”, który ukazał się w marcu 2012 roku. Nowi członkowie wnieśli świeżą energię do tego i tak już genialnego zespołu. Bogata różnorodność dźwięków obejmuje potężne melodie prowadzone przez piszczałki, piękne powolne melodie i piosenki w języku gaelickim i angielskim. Jest tu mieszanka tradycyjnego i skomponowanego materiału oraz przyjemna równowaga melodii i piosenek. Wszystkie są zaaranżowane w typowym stylu zespołu - z tradycyjnym, ale nowoczesnym stylem i mnóstwem zwrotów akcji, aby przykuć uwagę słuchacza.
W czerwcu 2013 roku zespół koncertował w Szkocji i odwiedził każde z nich pięciu rodzinnych miast. Podczas wizyt zespół był w stanie spotkać się z lokalnymi wykonawcami muzyki tradycyjnej, rodziną i przyjaciółmi będącymi źródłem piosenek i melodii dla nowego wydawnictwa. Nowy album „Ùrlar” został wydany w październiku 2013 roku. Producentem został znany multiinstrumentalista Kris Drever, gitarzysta i wokalista grupy Lau. Album stanowi fascynującą mieszankę tradycyjnych i współczesnych melodii i pieśni osadzonych w kontekście za pomocą krótkich, ale pouczających notatek na okładce. Słowo ùrlar w języku gaelickim oznacza motyw a muzyka zawarta na albumie ma duże osobiste znaczeniu dla zespołu. Pojawienie się Caluma MacCrimmona jako wokalisty obok Megan Henderson dodało różnorodności a po stronie muzycznej bardzo subtelnie współgrają podwójne dudy i flety Caluma i Jamesa Duncana Mackenzie. Przez cały czas gitara Ewana i kontrabas Jamesa Lindsaya zapewniają solidne wsparcie.
W 2014 w marcu roku zespół odbył trasę koncertową po Australii i Nowej Zelandii. Wystąpił na scenie bardzo znanego festiwalu na wolnym powietrzu, WOMADelaide, który od 1992 roku odbywa się w parku botanicznym w Adelaide.
Efektem intensywnych podróży i koncertów jest album „Astar”, który ukazał się w marcu 2016 roku. Słowo „astar” oznacza „podróż” w języku gaelickim, a ten album stanowi klasyczny dziennik podróżniczy wyróżniający się dużą różnorodnością. Muzyka czerpie inspirację z widoków i dźwięków miejsc, które odwiedzili, a także z ich niedawnej współpracy w Australii, Nowej Zelandii, Norwegii i Quebecu. Na albumie pojawiają się gościnie muzycy z tych miejsc. Album rozpoczyna się „The Midnight Sun”, melodią skomponowaną przez Jamesa Mackenzie. Został napisany po tym, jak James przeżył niezapomniane wrażenia w środku lata za kołem podbiegunowym w Tromso uczestnicząc w maratonie Midnight Sun Marathon. Inny kawałek powiązany z tym regionem to utwór Megan Henderson „Farsund”, w którym to mieście zespół zagrał na tamtejszym festiwalu. Na tym i kilku innych utworach pojawia się Olav Luksengard Mjelva, grający na skrzypcach Hardangera, tradycyjnym norweskim instrumencie. Do Australii odnosi się utwór „The White Sands of Jervis Bay”, który zaczna się ceremonialną piosenką australijskiego wokalisty Yirrmal Marika z Black Arm Band, wspieranego przez yidaki didgeridoo, przechodząc w skrzypce Megan Henderson. „Muriwai”, to żwawa melodia na dudach, która kończy się rytmem nowozelandzkiego haka, tradycyjnej melodii i tańca. Związki między muzyką szkocką i muzyką z Quebecu są oczywiste. Do tego nawiązuje utwór „ Les Pieds Joyeux” składający się z trzech tradycyjnych melodii, w który gościnnie pojawił się Olivier Demers, skrzypek grupy Le Vent du Nord. Prawdopodobnie najbardziej tradycyjnie celtyckim utworem na albumie jest „The Striking Clock” otwierający jigiem i zamykający jigiem typu slip jig.
Celtic & Balfolknight, 2017
Breabach po raz drugi otrzymał nagrodę plebiscytu Scots Trad Music Awards jako „Folkowy Zespół Roku” w 2017 roku a „Astar” dostał nagrodę w kategorii „Album Roku”. Podczas festiwalu Celtic Connections odbył się koncert w lutym w Sali Glasgow's City Halls poświęcony temu albumowi. Album był także nominowany również do nagrody „Best Band” na BBC Radio 2 Folk Awards oraz do „European Album of the Year” w Songlines Music Awards. Zespół odbył trasę koncertową po Europie występując na koncertach i festiwalach. W lutym 2017 grupa grała na Celtic & Balfolknight w Roterdamie. W lipcu na Korröfestivalen w Szwecji na festiwalu muzyki ludowej w Korrö. W sierpniu na festiwalu Interceltique de Lorient we Francji. Grupa wystąpiła również w Polsce, nietypowo, na festiwalu Mozartiana prezentując muzykę Mozarta we własnej aranżacji.
W październiku 2018 roku pojawia się nowy album studyjny „Frenzy of the Meeting”. Album jest dalszą eksploracją pomysłów z poprzedniego wydawnictwa, poszerzone o doświadczenia nabyte podczas kolejnych tras koncertowych. Aby zachować element koncertowy, zespół nagrał ten album na żywo w studiu w ciągu tygodnia, w czerwcu 2018 utrzymując ten klimat z producentem Eamonem Doorleyem. Powstałe tradycyjne i współczesne sety i piosenki, a także nowe kompozycje każdego członka zespołu, zostały poddane bardziej odkrywczemu podejściu i bardziej ekspansywnemu brzmieniu. Płytę otwiera „Prince's Strand” inspirowany plażą na Eriskay, gdzie Charles Edward Stuart po raz pierwszy postawił stopę na szkockiej ziemi. Jednym z zestawów, któremu udało się połączyć wszystkie elementy, jest „The Oban Ball”. Dziewiętnastowieczna melodia dudziarska („The Ball That Was in Oban”), po której następuje kolejna kompozycja MacKenzie, „Thunderstorm on Thunder Bay”. Tytułowa piosenka „Frenzy of the Meeting”, to pibroch (piobaireachd), czyli melodia, którą się gran a dudach. Melodia jest oparta o skrzypce Megan Henderson oraz wokal Caluma MacCrimmona. Album zdobył nagrodę w plebiscycie BC Scotland Traditional Music, jako album roku 2019.
W październiku 2019 roku Breabach spędził tydzień na festiwalu Celtic Colours w Nowej Szkocji, grając zarówno samodzielny koncert jak i wspólnie z tamtejszą grupą Beòlach, z którą wcześnie już zagrali w Glasgow. Zespół opuszcza James Duncan Mackenzie i przechodzi do dziesięcoosobowej grupy dudziarskiej Tryst, utworzonej przez znanych współczesnych muzyków i kompozytorów.
W roku 2020 przypadała 15 rocznica powstania zespołu. Zespół rozpoczął swój jubileuszowy rok od współpracy z destylarnią Glenturret, która z tej okazji wydestylowała specjalną 15-letnią Single Malt Whisky. Następnie udali się do Australii, aby wystąpić w operze w Sydney, powracając na trasę po Wielkiej Brytanii przez luty i marzec, zanim świat został opanowany przez pandemię.
Na początku 2020 roku do zespołu dołączył multiinstrumentalista Conal McDonagh. Conal pochodzi z Poolewe ze szkockich Highlandów i przez lata występował z różnymi światowej klasy wykonawcami, w tym z Carą Dillon, Duncan Chisholm, The Paul McKenna Band i jest współzałożycielem przełomowej eklektycznej grupy folkowej Inyal.
Czas pandemii zespół spędził na pisaniu ścieżki dźwiękowej do filmu animowanego „Dùsgadh”. Jest to produkcja Cata Bruce’a zdobywcy nagrody BAFTA (British Academy of Film and Television Arts). Cat, to znany twórca, pochodzący z Carrbridge a mieszkający w Edynburgu. Film został zaprezentowany w lutym podczas wirtualnej trasy koncertowej po Wielkiej Brytanii. Płyta CD z materiałem do tego filmu została wydana w marcu 2021 roku.
Kolejny album grupy „Fàs” ukazał się 14 października 2022 roku. Tytuł płyty, to gaelickie słowo oznaczające wzrost, rozwój i kiełkowanie. Album został wyprodukowany przez cenioną muzyk i producentkę Inge Thomson, zmiksowany przez Iaina Hutchisona w GloWorm Recording Studios w Glasgow, a za realizację dźwięku odpowiadał Peter Beckmann. Album jest mocno inspirowany naturalnym środowiskiem Szkocji, a zespół prezentuje więcej elementów progresywnych w swojej muzyce niż kiedykolwiek wcześniej. W swoich dziesięciu utworach grupa kładzie nacisk na śpiew i wokale, jednocześnie eksplorując nowe instrumentalne dźwięki, łącząc tradycyjne instrumentarium z elektronicznym.
Skład zespołu: Megan Henderson - skrzypce, taniec, śpiew (od 2011) James Lindsay - kontrabas (od 2010), Calum MacCrimmon - dudy, flażolety, bouzouki, śpiew (od 2003) Conal McDonagh - dudy, flażolety, śpiew (od 2020) Ewan Robertson - gitara, śpiew (od 2003)
Grali w zespole: Patsy Reid - skrzypce, śpiew (2003-2011) Donal Brown - dudy, flet, flażolety (2003-2011) James Duncan Mackenzie - dudy, flet (2011-2019) Donal Brown - dudy, flet, flażolety (2003-2011)
Dyskografia: Albumy studyjne: The Big Spree (2007) The Desperate Battle of the Birds (2010) Bann (2012) Urlar (2013) Astar (2016) Frenzy of the Meeting (2018) Fàs (2022)
Burach to jeden z najciekawszych zespołów szkockich, grający dość inowacyjne połączenie tradycji z innymi gatunkami współczesnej muzyki. Autorzy repertuaru nie wahają się łączyć popu i jazzu z muzyką celtycką. Wynikiem jest bardzo szybka i żywiołowa muzyka, z mocno odczuwalną bazą tradycyjną i ciekawymi tekstami, której, zresztą, bardzo dobrze się słucha i, podobno, to bardzo dobry zespół koncertowy. Gatunek ich utworów określa się mianem pop-folku, pop-rocku lub nawet heavy-folku. Burach, po gaelicku, oznacza hałaśliwą grupę, paczkę i ktokolwiek, kto ich słyszał, przyzna odpowiedniość tej nazwy.
Grupa powstała na jesieni 1994 roku a po wygraniu Scottish Folk Group Competition (1994/1995) rozpoczęli intensywne trasy koncertowe po całym świecie, występując razem z uznanymi grupami, nie zawsze z nurtu muzyki celtyckiej (Buena Vista Social Club). Pierwszy album grupy został wydany w 1995 roku.
Pierwszy album grupy, The Weird Set, został wydany w 1995 roku. W składzie grali: Sandy Brechin (akordeon), Gavin Marwick (skrzypce), Doug Anderson (gitara, mandolina), Alison Cherry (śpiew). Wiodącą postacią zespołu jest, bez wątpienia Sandy Brechin, akordeonista, charakteryzujący się rozpoznawalnym stylem gry na tym instrumencie a jest również znanym kompozytorem i nauczycielem tradycyjnej muzyki ze Szkocji. Sandy pochodzi z Kirkliston i udziela się szeroko na scenie muzycznej. Jest właścicielem wytwórni "Brechin All Records", która wydała ostatnią płytę grupy. Sandy jest członkiem innych zespołów tzn:The Sandy Brechin Band i The Sensational Jimi Shandrix Experience a wcześniej jeszcze Seelyhoo. Wydał płyty ze wszystkimi formacjami a oprócz tego dwa albumy solowe:Out of his Box i Out of his Tree Wokalistka Ali Cherry dysponuje słodkim, który potrafi przybrać niekiedy bardzo agresywną barwę. Ali jest również autorką większości tekstów.
W 1997 roku pojawiła się druga płyta Born Tired, nagrana w zmienionym składze. Gavina Marwicka zastąpił Gregor Borland a Alana Browna, Eoghain Anderson. Do grupy dołączył również Roy Waterson (gitara basowa). Kolejny album Deeper (2000) wydała już wytwórnia Brechina. Na płycie Unstoppable (2006) nastąpiły dość istotne zmiany personalne. Do zespołu powrócił Gavin Marwick, dołączył Alan Brown (perkusja), a David Taylor zastąpił Alison Cherry i ta ostatnia zmiana, to zmiana na gorsze.
Bieżący skład: Sandy Brechin - akordeon, śpiew David Taylor - śpiew i gitara Chris Agnew - śpiew i gitara basowa Gavin Marwick - skrzypce Alan Brown - perkusja
Poprzedni członkowie: Alison Cherry - śpiew Gregor Borland - skrzypce Eoghain Anderson - perkusja Roy Waterson - gitara basowa Doug Anderson - gitara, mandolina
Dyskografia: The Weird Set GREENTRAX 1995 1. All I Ask - The Boiling Black Kettle. 2. Curve. 3. The Weird Set. 4. Zombie Song. 5. Three Reels 6. The Green Loch. 7. Vincent Black Lightning 1952. 8. The Rest of Your life. 9. January the 8th. 10. The Concertina set. 11. Halfway Round - Walking the Line. 12. What Shall We Drink Tonight.
Born Tired GREENTRAX 1997 1. How On Earth? 2. The Funky Fat Challenge 3. Nothing Left To Say 4. The Highfield Set 5. Drop My Body 6. Born Tired 7. Ring Around The Moon 8. The Antidote 9. Sleep Of The Dead 10. The Smuggler's Skull & Crossed Bones 11. You're Not The Only One 12. Destitution 13. Lullaby
Deeper GREENTRAX 2000 1. And Still There. 2. The Birds Set Shaw. 3. Beautiful Blues. 4. Keep On Shining. 5. Sweet Thing. 6. A Turn Up For The Books. 7. Shadow Of The Night. 8. The Life And Times Of Johnny Hattersfield. 9. Flora Whistles A Scandanavian Tune. 10. Left Unsaid. 11. Heart Of Gold. 12. Knot Quite Silverstone...
Unstoppable Brechin All Records 2006 1. The Fool Inside 2. First Light 3. Goldstar 4. Abbey`s Jig/The Jilting 5. A Man Divided 6. Broken Is The Beauty 7. Lochailort Rain 8. Rather You Than I 9. Through The Night 10. The Flying Henshed/Miss Anne Cumming 11. Oh Mercy Me 12. Unstoppable
Dallahan to jeden z najbardziej ekscytujących zespołów na międzynarodowej scenie muzyki folkowej. Zespół gra wyjątkową mieszankę muzyczną inspirowaną głównie tradycyjną muzyką Irlandii i Bałkanów. Wpływy bałkańskie pochodzą od węgierskiego skrzypka Janosa (Jani) Langa, który był jednym z założycieli zespołu. Grupa stworzyła unikalny styl muzyczny, czerpiący wpływy z jazzu, funku, popu i muzyki klasycznej. W skład zespołu wchodzą gitara i wokal Jack Badcock, Ciaran Ryan na banjo, mandolinie i skrzypcach, Andrew Waite na akordeonie i Benedict Morris na skrzypcach. Zespół powstał w 2013 roku i od tego czasu intensywnie koncertuje w Europie i Ameryce Północnej, na takich międzynarodowych festiwalach jak Tonder Festival, Celtic Connections i Milwaukee Irish Fest.
Wokalista i gitarzysta, Jack Badcock poznał Ciarána Ryana w barze Sandy Bell's w Edynburgu w 2013 roku. Jack Badcock, urodził się w Dublinie i spędził pierwsze 10 lat w Kilkenny w Irlandii, zanim przeniósł się do Leeds. To tam rozwinęło się jego zainteresowanie muzyką tradycyjną, ale dopiero po przeprowadzce do Edynburga rozkwitło, gdy Jack zanurzył się w szkockiej i irlandzkiej scenie sesyjnej. Ciarán Ryan, to wszechstronny muzyk grający na skrzypcach i mandolinie, choć najbardziej znany jako grający na banjo, który w 2006 roku został mistrzem całej Wielkiej Brytanii na banjo w swojej grupie wiekowej. To wokół tego duetu połączył się Dallahan. Poszukując podobnie myślących i równie utalentowanych muzyków ze sceny sesyjnej, wkrótce do składu dołączyli węgierski skrzypek Jani Lang i Tomás Ó'Briain na akordeonie guzikowym. Janos (Jani) Lang jest węgierskim skrzypkiem mieszkającym w Glasgow, występującym i pomagającym lokalnej społeczności romskiej w budowaniu mostów między nimi a głównym nurtem szkockiej kultury. Przeprowadził się do Szkocji, aby podążać za swoją miłością do muzyki celtyckiej, ale odkrył, że wraca do swoich korzeni, grając muzykę rumuńską, węgierską i romską. Jani założył w 2006 roku w Aberdeen swoją własną grupę The Jani Lang Band, złożoną z muzyków węgierskich, szkockich, irlandzkich i egipskich, napędzanych entuzjazmem do muzyki bałkańskiej i cygańskiej. Grupa wkrótce wydała album „Devil in A Box”. Kwintet uzupełnił basista Balázs Hermann, kolejny muzyk o silnym i zróżnicowanym rodowodzie, który równie dobrze czuje się w świecie jazzu i muzyki klasycznej, jak we wszystkim, co jest zorientowane na folk. Podobnie jak Jani ma węgierskie korzenie, ale jest ostoją szkockiej sceny i kolejnym rekrutem z edynburskiej sceny sesyjnej.
Pierwszy album grupy został wydany w sierpniu 2014 roku pod tytułem „When the Day is on the Turn” jako własne wydawnictwo. Na płycie znalazły się starannie wybrane utwory, zarówno instrumentalne jak i piosenki śpiewane przez Jacka Badcocka. Chociaż zespół jest zakorzeniony w tradycyjnej muzyce szkockiej i irlandzkiej, gra także wschodnioeuropejski folk, taki jak zestaw melodii rumuńskich w ostatnim utworze „Hurley's House” oraz tradycyjna siedmiogrodzka piosenka „Volt Nékem Szeretöm” (przetłumaczona w języku angielskim jako „The Chosen and the True”). W nagraniach uczestniczył gościnnie Jarlath Henderson na flażoletach i dudach. Na okładce znalazły się dzikie konie symbolizujące talent i muzykę grupy, dziką i swobodną, a jednocześnie precyzyjną i bezbłędną.
Przez cały rok zespół intensywnie koncertował w Ameryce Północnej i Europie, ugruntowując swoją międzynarodową pozycję, na tak prestiżowych międzynarodowych imprezach, jak Milwaukee Irish Fest, Celtic Connections, Tonder Festival i niezliczonych innych.
W 2015 roku, w konkursie Scots Trad Music Awards, zespół został nominowany jako grupa roku a ich debiutancki album jako album roku. Wystąpili również na Orkney Folk Festival.
Na początku 2016 nastąpiły zmiany w składzie zespołu. Akordeonista Andrew Waite zastąpił Tomása Ó Briaina. Po odejściu Balázsa Hermanna grupa zaczęła występować jako kwartet, zapraszając do pomocy różnych muzyków. Na początku roku wystąpili na scenie festiwalu Celtic Concections wraz z basistą Duncanem Lyallem, jednym z założycieli Treacherous Orchestra.
W marcu 2016 roku zespół reprezentował Wielką Brytanię na obchodach dwustulecia stosunków brytyjsko-nepalskich w Katmandu, współpracując z nepalskim zespołem ludowym Kutumba. Pokaz odbył się w hotelu Yak & Yeti w Katmandu. Kutumba to ludowy zespół instrumentalny zaangażowany w badania, zachowanie i celebrowanie różnorodności, która istnieje w rdzennej muzyce nepalskiej. Dodatkowo grupa została poproszona o występ na przyjęciu dla księcia Harry'ego w ambasadzie brytyjskiej.
W kwietniu 2016 roku ukazał się drugi album grupy „Matter of Time”, nagrany w Castlesound Studios w Pencaitland. Do przygotowania płyty zaproszono wielu muzyków gościnnych, takich jak: Paddy Callaghan (akordeon), Jarlath Henderson (dudy, flażolety), Ciara McCafferty (wokalistka grupy Connla), Toby Shippey (instumenty perkusyjne), Jenny Hill (kontrabas). Muzyka na albumie jest bardzo bogata i różnorodna, łączy szkockie rytmy z melodiami bałkańskimi i ukazuje dalszy rozwój zespołu, który wciąż poszerza swoje perspektywy.
Cały 2016 oznaczał napięty harmonogram tras koncertowych. Zagrali 103 koncerty w 7 krajach. Na scenie występowali między innymi z Dougie MacLeanem oraz współpracowali z Royal Scottish National Orchestra podczas koncertu upamiętniającego I wojnę światową.
W 2017 roku z zespołem zaczął koncertować kontrabasista Bevan Morris. W takim składzie grupa wystąpiła na festiwalu Tonder Festival oraz na trasie koncertowej po Niemczech na jesieni 2018 roku, promując swój najnowszy album „Smallworld”, który ostatecznie ukazał się na początku 2019 roku.
W styczniu 2019 roku ukazuje się ich trzeci album „Smallworld”, nagrany w składzie:Jani Lang, Jack Badcock, Andrew Waite, Ciarán Ryan, Bev Morris. Ten album jest zręcznym i przemyślanym połączeniem muzyki wielokulturowej i pomysłowego przetworzenia tradycyjnego materiału, wraz z ekscytującymi oryginałami. Podczas gdy niektóre piosenki na „Smallworld” to tradycyjne teksty, Jack Badcock nadał im współczesny akcent, dodając nowe melodie, a w przypadku piosenki „Jailsong” kilka dodatkowych tekstów. Wpływy ze wschodniej Europy są widoczne już w instrumentalnym utworze „Aye Chiki Chiki”. Na płycie pojawiają się piosenki zaśpiewane w języku węgierskim „Dilmano” oraz „Arok Arok”. Na uwagę zwraca romantyczna piosenka „Footsteps”, która zawiera oryginalne teksty Jacka. Cały zestaw to sześć utworów wokalnych przeplatanych instrumentalnymi, kawałki szybsze i wolniejsze.
W styczniu 2019 roku Ciaray Ryan rozpoczął również swoje solowe występy w ramach grupy Ciaran Ryan Band, założonej w Edynburgu. Grupa rozpoczęła od występu na festiwalu Celtic Connections, a w grupdniu 2019 roku ukazał się isch album „Banjaxed”.
Pod koniec 2021 roku do składu dołączył skrzypek Benedict Morris. Zastąpił Bevana Morrisa (nie są rodziną). Benedict pochodzi z Airdrie w pobliżu Glasgow. Muzyki tradycyjnej uczył się w ramach lokalnego ruchu Comhaltas, promującym irlandzką muzykę i kulturę a później studiował w Królewskim Konserwatorium Szkocji (Royal Conservatoire of Scotland). W 2018 roku wydał wraz z gitarzystą Cormaciem Crummey album „Wavelength”. Benedict jest laureatem nagrody BBC Radio na najlepszego młodego muzyka (Young Traditional Musician of the Year) w 2019 roku. Jest jednocześnie członkiem grupy Talisk.
Czwarty album grupy ukazał się w czerwcu 2023 roku. „Speak of the Devil” zawiera mieszankę tradycyjnej muzyki ludowej z całego świata. Ten album odróżnia się od poprzednich tym, że wszystkie utwory są oryginalnymi utworami zespołu i nagrany jest bez udziału muzyków gościnnych. Na płycie można usłyszeć zawiera cudowną grę akordeonu, banjo, gitary i skrzypiec oraz wokal. Zdolność zespołu do bezproblemowego łączenia różnorodnych wpływów muzycznych przy jednoczesnym zachowaniu ich unikalnego brzmienia jest świadectwem ich wyjątkowego talentu. Każdy utwór na albumie to klejnot, wykonany z precyzją i pasją.
Albumy: When the Day is On the Turn (2014) Matter of Time (2016) Smallworld (2019) Speak of the Devil (2023)
Członkowie zespołu: Obecnie: Ciaran Ryan – bandżo, skrzypce, mandolina Jack Badcock – gitara, śpiew Andrew Waite – akordeon Benedict Morris – skrzypce
Dawniej: Jani Lang – skrzypce, śpiew Bevan Morris – kontrabas Paddy Callaghan – akordeon Balázs Hermann – kontrabas Tomás Ó’Briain - akordeon guzikowy
Hò-rò, to pochodząca z Highlandów, energiczna grupa muzyki tradycyjnej, która szybko stała się znana na szkockiej scenie muzycznej. Grają tradycyjną szkocką muzykę oraz gaelickie, folkowe piosenki nadając im nowoczesny charakter. Hò-rò to wyrażenie używane jako ruch w graniu muzyki, brzmienie często słyszane w pieśniach gaelickich. Zespół ma siedzibę w Inverness a ich kariera zaczęła się od zwycięstwa w konkursie „One Step Further” na festiwalu Hebridean Celtic Festival w 2014 roku. Od tego czasu występowali na festiwalach w całej Szkocji i Europie.
Zespół powstał dość przypadkowo w marcu 2013, początkowo jako trio, kiedy to Sean Cousins pracował jako kelner w Inverness a jego szefowa potrzebowała zespołu na wieczorne przyjęcie. Wiedziała, że Sean jest muzykiem i poprosiła go o zebranie kilku osób. Nie mieli zamiaru tworzyć grupy, ale zainteresowanie było niesamowite, więc zaczęli aranżować kilka zestawów melodii i piosenek i tak stali się zespołem. Sean jest samoukiem muzycznym, gra na pianinie, bębnach i gitarze a początkowo dołączyli do niego akordeonista Calum MacPhail z Fort William oraz wokalistka Rachael Macdonald, z Inverness. Calum, który do Inverness przeprowadził się w 2007 roku, wystąpił już razem z Seanem wcześniej, na przyjęciu bożonarodzeniowym w 2012 roku. Rachael MacDonald wkrótce odeszła, aby skoncentrować się na studiach uniwersyteckich, a Hò-rò stał się zespołem czteroosobowym, do którego dołączył dudziarz Crisdean MacDonald z South Uist oraz wokalistka i skrzypaczka Lucy Doogan z Ballachulish, oboje studiujący na w publicznej uczelni Sabhal Mor Ostaig na wyspie Skye.
Ho-Ro Live at Celtic Connections 2014
W tym czteroosobowym składzie zespół wystąpił w styczniu 2014 roku na festiwalu Celtic Connections i został jednym z sześciu zwycięzców konkursu Danny Kyle Open Stage przeznaczonego dla młodych talentów. Danny Kyle był miłośnikiem i promotorem muzyki tradycyjnej działającym na rzez na rzecz jej odrodzenia w Szkocji. Od tego momentu rozpoczęła się kariera zespołu i zaczęli występować na różnych festiwalach w Szkocji i Europie. Na początku lata pojawili się na festiwalu muzyki i sztuki Belladrum Tartan Heart Festival w historycznej posiadłości w pobliżu Inverness. Następnie, w lipcu wystąpili na festiwalu Hebridean Celtic, odbywającym się w okolicach Stornoway na wyspie Lewis, gdzie zwyciężyli w konkursie „One Step Further” przeznaczonego dla artystów w wieku od 18 do 25 lat. Na HebCelt ich skład został zasilony przez piętnastoletniego perkusistę Rory’ego Grindlay’a z West Calder, który wyrobił sobie markę na YouTube po opublikowaniu coverów perkusji z różnych stylów muzycznych. Rory, rok później, dołączył do składu zespołu Skipinnish.
Na początku 2016 roku zespół zagrał swój pierwszy główny koncert w znanym klubie muzycznym The Ironworks w Inverness.
Pierwszy album grupy ukazał się w lato 2016 roku. Płyta została nagrana w studio nagraniowym Gran's House Studio w okolicach Glasgow, prowadzonym przez klawiszowca i kompozytora grupy Blazin' Fiddles, Angusa Lyona. Na albumie znalazły się różnorodne gaelickie i szkockie tradycyjne piosenki i melodie. W nagraniach, na skrzypcach, uczestniczył dodatkowo Alex MacKechnie z grupy Heron Valley.
Od 2017 roku grupa zaczęła występować w sześcioosobowym składzie wraz z klawiszowcem Keithem Morrisonem oraz and Davidem Calumem Macmillanem, perkusistą z wyspy Lewis. Keith, to znany muzyk sesyjny z Hebrydów Zewnętrznych występujący z wieloma zespołami grającymi muzykę celtycką, by wymienić: Face the West, The Tumbling Souls, Heron Valley. Keith grał w zespole tylko gościnnie, lecz DC Macmillan pozostał na stałe.
Rok 2017 grupa zakończyła zwycięstwem w plebiscycie MG Alba Scots Trad Music Awards w kategorii „Up and Coming Artist of the Year”.
Dwa lata po wydaniu pierwszego albumu skład grupy ustala się jako sześcioosobowy. Stałym członkiem staje się Paul Martin, klawiszowiec i gitarzysta z wyspy Lewis. W tym składzie Hò-rò wydaje swój drugi krążek „HEX”. Każdy z sześciu członków wnosi do występu na żywo własne muzyczne tło i styl, co znalazło odzwierciedlenie w albumie. Grafika okładki i tytuł przedstawiającym motyw sześciokąta ilustruje właśnie te sześć różnych podejść muzycznych, jakie zastosowali podczas tworzenia albumu. Materiał na płycie, to własna interpretacja tradycyjnej muzyki, zawierająca utwory instrumentalne i piosenki. Wśród piosenek śpiewanych przez Lucy znajdują się „Walk The Road” autorstwa Kate Rusby oraz „Raven’s Wing” napisany przez Damiena O’Kane’a, męża Kate Rusby. Wyjątkowe miejsce w zestawie ma „Muinntir mo Ghráidh” , melodia, którą wokalistka Lucy znalazła na strychu swojej babci. Piosenka została napisana przez jednego z przodków Lucy, Alasdaira Rankina i została zapomniana do czasu jej odkrycia. Cały album kończy zestaw „Elliot Finn Macdonald”, który pozwala każdemu się zaprezentować.
Na początku 2019 roku nastąpiła zmiana w składzie. Lucy Doogan opuściła zespół, aby podążać za swoim osobistym marzeniem i podróżować. Skrzypce od niej przejęła Hannah Macrae z Fort William, finalistka konkursu BBC Radio Scotland Young Traditional Musician of the Year w 2016 roku. Hannah zaczęła grać na pianinie w wieku pięciu lat a następnie wybrała skrzypce, na których zaczęła się uczyć w szkole podstawowej. Hannah udziela się w popularyzowaniu muzyki tradycyjnej.
Przed wydaniem nowej płyty zespół opuścił dudziarz Crisdean MacDonald, uczestnicząc jeszcze w nagraniach. Crisdean grał poza grupą w różnych składach, by w końcu stworzyć The Crisdean MacDonald Trio, w którego składzie znaleźli się oprócz niego skrzypaczka i żona Louisa Barron MacDonald oraz gitarzysta Seoras Chald.
W kwietniu 2022 roku ukazał się nowy album grupy Hò-rò „New Moon”. Album powstał w powiększonym siedmioosobowym składzie. Nowym muzykiem jest Alastair MacLean, grający na dudach i flażoletach. Ally to doświadczony muzyk, związany również z grupą Ceòl an Aire. W nagraniach można usłyszeć perkusistę Matta Arnota. Materiał został nagrany i zmiksowany w Glo Worm Studios w Glasgow we współpracy z Rossem Saundersem z grupy Mànran oraz nominowanym do nagrody Grammy Robinem Schmidtem. „New Moon” jest pod silnym wpływem krajobrazu i kultury szkockich Highlandów i wysp. Nastrojowa okładka albumu wykorzystuje obraz artystki z Inverness, Dot Walker, przedstawiający widok na wyspę Eigg ze srebrnych piasków Arisaig. Album zawiera piosenki i melodie z całego świata, w tym tradycyjne utwory gaelickie i samodzielnie skomponowane utwory. Płytę poprzedził singiel, „Isle Of Eigg” z piękną i pogodną balladą, ożywioną niesamowitym wokalem Caluma MacPhaila i Hannah Macrae. Autorem tej piosenki jest Robin Laing, znany również jako Whisky Bard, piosenkarz i z Edynburga. Utwory „Follow The Heron” i „Oran An Amadain Bhoidhich” również prezentują delikatne wokale i uspokajające melodie. „Little Bird” to łagodny i rzewny utwór instrumentalny z dodawanymi kolejno instrumentami oraz efektami elektronicznymi. Kolejna piosenka, to standard „The Long Black Veil”, przypominająca o wspólnej irlandzko-amerykańskiej tradycji . Piosenka zagrana jest dość prosto z wokalem Caluma MacPhaila a szkockie motywy pojawiają się między zwrotkami. Zestaw kończą, początkowo powolny z główną rolą skrzypiec i akordeonu, utwór instrumentalny „Dark Sky, New Moon” oraz, wspomniany wcześniej, „Oran An Amadain Bhoidhich”, gaelicka piosenka wykonana przez Hannah Macrae. Zespół wyruszył w trasę koncertową po całej Szkocji w kwietniu i czerwcu, występując w Inverness, Aberdeen, Glasgow, Edynburgu i Fort William.
Skład zespołu: Alastair MacLean (dudy, gwizdki), Calum MacPhail (akordeon, śpiew), Hannah Macrae (skrzypce, śpiew), Sean Cousins (gitara, instr. perkusyjne), Paul Martin (klawisze, gitara elektryczna), Calum MacQuarrie (gitara basowa), DC Macmillan (perkusja)
Grali z zespołem: Rachael Macdonald (śpiew) Lucy Doogan (śpiew, skrzypce) Crisdean MacDonald (dudy, gwizdki, bodhran) Keith Morrison (klawisze)
Dyskogrfia: Hò-rò ( 2016) HEX (2018) New Moon (2022)
Ímar, to grupa z Glasgow, która skupia się na dziedzictwie kulturowym Szkocjii, Irlandii i Wyspy Man, które dzieliły kiedyś ten sam język a podobne, wyraźnie silne pokrewieństwo przetrwało między ich muzycznymi tradycjami. Nazwa pochodzi od nordyckiego króla tego terytorium z dziewiątego wieku. W składzie zespołu znaleźli się byli i obecni członkowie grup Manran, RURA, Talisk, Barrule, Cara, Mabon i The Lowground. Członkowie grupy poznali się jako nastolatkowie na koncertach i warsztatach organizowanych przez Comhaltas Ceoltóirí Éireann, organizację zajmującą się promocją muzyki ludowej, szkoleniem młodych muzyków i konkursami muzyki tradycyjnej. Skrzypek Tomás Callister (MecLir) oraz grający na bouzouki Adam Rhodes (Barrule/Mabon), są z wyspy Man a Mohsen Amini (Talisk), grający na koncertinie pochodzi z Glasgow. Ryan Murphy (Mànran) z Cork w Irlandii jest dyplomowany muzykiem grającym na dudach (uilleann pipes) whistlach i flecie a Adam Brown (RURA) z Suffolk w Anglii gra na bodhranie i na instrumentach perkusyjnych. Wszyscy są wielokrotnymi laureatami konkursów muzyki tradycyjnej, zarówno jako soliści jak i w zespołach.
Zespół powstał na początku 2016 roku i zaczął też występować na wielu ważnych festiwalach takich jak Cambridge Folk Festival, podczas którego ukazało się pierwsze oficjalne wideo. Pierwsza płyta „Afterlight” ukazała się w 2017 roku na festiwalu Celtic Connections. Album zawiera dziesięć utworów łącząc wpływy kultury Szkocji, Irlandii i Wyspy Man, które niegdyś łączyły ten sam język gaelicki. Melodie na płycie, to zarówno tradycyjne kawałki jak i oryginalne kompozycje. „Afterlight” został uznany albumem roku w plebiscycie MG Alba Trad Awards za 2017 rok.
Drugi album studyjny „Avalanche” został wydany kilka miesięcy po znaczącym sukcesie grupy, po otrzymaniu nagrody Horizon dla zespołu oraz nagrody muzyka roku dla Mohsen Amini w prestiżowym plebiscycie BBC Radio 2 Folk Awards. Płyta zawiera dziesięć utworów doskonale odzwierciedlających rozwój zespołu. Do tej produkcji zostali zaproszeni jako goście znaczący muzycy brytyjskiej sceny folkowej. Paletę dźwięku poszerzyli: klawiszowiec Donald Shaw, jeden z założycieli Capercaille, a do aranżacji smyczkowych zaproszono Grega Lawsona, Finę Stephen (skrzypce), Rhoslyn Lawton (altówka, „Alauda Quartet”) i Sonię Cromarty (wiolonczela, „Capella String Quartet”).
Trzeci album „Awakening” ukazał się w kwietni 2023 roku, po pięcioletniej przerwie zdominowanej pandemicznymi restrykcjami. Album koncentruje się na własnych kompozycjach zespołu, ale te z kolei zostały zainspirowane historiami, miejscami i tradycjami z różnych rodzinnych terenów muzyków. Uwagę zwraca okładka albumu, na której znajdują się grafiki autorstwa Bruno Cavelleca przedstawiające nordyckiego króla, Imara, od którego pochodzi nazwa zespołu. Ímar gra muzykę z pasją i furią, której słucha się z przyjemnością. Jeden z dzięsięciu utworów, „The Stinger” ukazał się wcześniej jako singiel oraz nagranie wideo.
Członkowie zespołu: Adam Brown - bodhran (RURA, Rua MacMillian Trio) Adam Rhodes - bouzouki (Mec Lir, Barrule) Mohsen Amini - koncertina (Talisk) Ryan Murphy - dudy (Manran) Tomas Callister - skrzypce (Mec Lir, Barrule)
Mohsen Amini jest grającym na koncertinie muzykiem z Glasgow, czołową postacią na dzisiejszej scenie muzycznej. W 2014 roku był współzałożycielem wielokrotnie nagradzanego tria , zdobywając, zaledwie po kilku miesiącach, BBC Radio 2 Folk Award. W 2016 roku założył supergrupę Ímar. W 2016 roku został uhonorowany wyróżnieniem muzyka roku (Young Traditional Music of the Year) w plebiscycie BBC Radio Scotland. Został pierwszym w historii muzykiem, który został nominowany do nagrody „Instrumentalista roku” w konkursie MG Alba Trad w 2016 r. Muzykiem roku został również w 2017 i w 2018 roku w konkursie BBC Radio 2 Folk Awards.
Ryan Murphy jest jednym z najbardziej utalentowanych młodych muzyków, którzy pojawili się na irlandzkiej scenie muzyki rozrywkowej. Jego głównym instrumentem są dudy (uilleann pipes), ale gra także na flecie i saksofonie. Jest wielokrotnym zwycięzcą wszech-irlandzkich konkursów muzycznych. Członek grupy Mànran oraz założyciel Ímar. Posiada dyplom tradycyjnej muzyki irlandzkiej z London College of Music i jest absolwentem Irish World Academy of Music w Limerick. Ryan Murphy był także członkiem irlandzkiej grupy Cara.
Tomas Callister w wieku dwudziestu lat zyskał już miano jednego z czołowych muzyków wyspy Man. Jest wybitnym skrzypkiem, lecz gra także na gitarze, banjo i innych instrumentach. Tom znany jest ze swojej pasji do muzyki z wyspy Man i jako solista i jako członek lokalnej grupy The Reeling Stones lub znanych zespołów Mec Lir czy Barrule. Ponieważ jego matka pochodzi ze Szkocji, to zawsze kochał muzykę szkocką stając się też częścią grupy Ímar. Tom pracuje również jako muzyk sesyjny. Na skrzypcach zaczął grać w wieku 5, 6 lat.
Adam Rhodes to utalentowany multiinstrumentalista, urodzony w Anglii, a przeniósł się na Wyspę Man w wieku 8 lat. Adam zawsze był mocno zaangażowany w scenę muzyczną wyspy. Jest dobrze znany będąc członkiem jednej z wiodących grup celtyckich na wyspie, King Chiaullee, z którą nagrał trzy albumy i reprezentował wyspę na festiwalach na całym świecie, w tym w Bretanii, Irlandii, Szkocji, Kornwalii, Walii, USA i Kanadzie. Chociaż Adam dorastał i spędził większość swojego życia na Wyspie Man, obecnie mieszka w Glasgow po kilku latach spędzonych w Edynburgu, gdzie studiował na Uniwersytecie. Adam gra również na bouzouki z zespołem Mec Lir.
Adam Brown,to znakomity gitarzysta i dwukrotny mistrz Irlandii na bodhranie, oryginalnie z Suffolk we Wschodniej Anglii. Adam intensywnie koncertuje z, pochodzącą z Glasgow, grupą RURA oraz z Rua Macmillian Trio.
JSD Band był krótko działającym, lecz bardzo znaczącym szkockim zespołem ruchu Folk Revival z początku lat 70-tych. Grając muzykę nurtu celtic i folk rock są stawiani wśród tuzów tego gatunku, takich jak Fairport Convention, Pentangle, Trees i Steeleye Span. Działali w latach 1969 do 1974 a potem jeszcze na krótko od 1997 do 1998. Reputację zdobywali grając z takim sławami jak The Average White Band, Status Quo, Johnny Winter, Lou Reed, Joan Armatrading i David Bowie.
Zespół JSD Band powstał w 1969 roku w Glasgow w Szkocji a nazwa pochodzi od pierwszych liter imion założycieli: Jim Divers, Sean O'Rourke i Des Coffield. Do grupy wkrótce dołączyli Chuck Fleming i Colin Finn powiększając skład do pięciu osób. Początkowo występowali w tzw. Klubach Folkowych (Folk Clubs) razem z takimi artystami jak Billy Connolly i Gerry Rafferty z Humblebums oraz Barbara Dickson. Kluby folkowe były głównie miejskim zjawiskiem z lat 60-tych i 70-tych, występujących na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii, ważnym dla brytyjskiego folku, o amatorskiej naturze tych zgromadzeń. Dzięki żywiołowemu podejściu do muzyki ludowej zostali zauważeni i zwyciężyli w Scottish Folk Group Championships w Edynburgu w Usher Hall.
Scottish Folk Group Championships odbyły się w 1971 roku. Wczesniej odbyło się 18 konkursów eliminacyjnych, w całym kraju, półfinały w Glasgow i Dundee, i wielki finał w Usher Hall w Edynburgu, z Corries jako gwiazdą koncertu. Cały dochód poszedł na konto szkockiej organizacji opieki nad dotkniętymi porażeniem mózgowym (Scottish Council for the Care of Spastics). Grupa JSD Band zwyciężyła i w nagrodę podpisała kontrakt z EMI na nagranie płyty. Pozostałych 7 finalistów uczestniczyło w nagraniu płyty “Folk Philosophy”.
Ich debiutancki album „Country Of The Blind” ukazał się w 1971 roku, wydany przez Regal Zonophone, filii wytwórni EMI. Tym nagraniem zwrócili uwagę słuchaczy a, w szczególności, jednej konkretnej osoby, prezentera Johna Peela, którego opinia była bardzo ceniona. John Peel napisał później notki informacyjne na dwóch kolejnych płytach zespołu. „Country Of The Blind” zawiera, głównie, irlandzkie, szkockie, amerykańskie i angielskie tradycyjne piosenki, lecz są tam, również, oryginalne kompozycje.
W BBC Radio 1 wystąpili w audycji Johna Peela a w BBC 2 w muzycznym show prowadzonym przez Boba Harrisa, znanego jako „Whispering Bob Harris”. „Old Grey Whistle Test”, to muzyczne program, który ukazywał się w brytyjskiej telewizji w latach 1971 do 1987.
W 1972 roku, grali jako support w czasie trasy koncertowej Davida Bowie’go po Wielkiej Brytanii, promującej jego przełomową płytę Ziggy Stardust a niektórzy członkowie zespołu uczestniczyli w nagraniu tej płyty.
Przeprowadzili się do Londynu i wydali, w 1972 roku, swój drugi album „JSD Band”, którego sprzedaż przekoczyła dwadzieścia tysięcy egzemplarzy. Notkę na okładce przygotował John Peel, pisząc w niej, że ten kto kupił tą płytę, nigdy nie będzie chciał się jej pozbyć. Czas pokazał, że miał rację. Należący do składu grupy skrzypek Chuck Fleming, na czas nagrania, został zastąpiony przez Lindsay Scott. Bardziej surowe brzmienie skrzypiec czyni ten album wyjątkowym. Mieszkając w Londynie, intensywnie koncertowali, w szczególności na scenach uniwersyteckich.
Ich trzeci album, „Travelling Days”, ukazał się w 1973 roku, lecz nie udało mu się pokonać dobrego wyniku wydawniczego swojego poprzednika. Notkę na okładce ponownie napisał John Peel. W tym momencie, jednak, grupa była na tyle znana by grać na głównych scenach dużych miast, przyciągając tłumy, gdziekolwiek by nie byli.
Grupa wydała jeszcze trzy single: „Sarah Jane/Paddy Stacks” (1973), „Sunshine Life For Me (Sail Away Raymond)/Reel Call„ (1974) oraz „Hayes and Harlington Blues/Cuckoo„ (1974). W lipcu 1974 roku, presja wywierana z różnych źródeł, zebrała swoje żniwo w postaci ubytku kilku członków zespołu, w tym Fleminga, którego odejście okazało się fatalne w skutkach. Pod koniec swojej działalności zespół przyjął nazwę „The New JSD” a pozycję lidera zajął Iain Lyon, przychodząc z grupy My Dear Watson. Grupa rozpadła się ostatecznie w 1974 roku.
Po 23 latach, w 1997 roku, Coffield, Divers, Finn i Fleming reaktywowali grupę na krótki okres. Do składu doszedł jeszcze Rob Mairs na pięciostrunowym banjo. W tym okresie wydali dwie płyty: w maju 1997 roku, akustyczne wersje starych przebojów na płycie „For The Record” a w maju 1998 bardziej rockową „Pastures Of Plenty”. Tym razem albumy wydała wytwórnia z Glasgow KRL Records, specjalizująca się w tradycyjnej muzyce szkockiej.
„For the Record” zawiera materiał z poprzednich płyt. Jest, zarówno, przypomnieniem ciekawej muzyki stworzonej przed latami, jak i ponownym pojawieniem się na rynku, w ramach nowego kontraktu płytowego. JSD Band, z równą łatwością, gra współczesne wersje celtyckich melodii, jak i folkowe piosenki amerykańskie. Ich najlepiej pamiętane kawałki brzmią wyraźnie amerykańsko. Wystarczy posłuchać „Sarah Jane”, „Groundhog” czy „Down the Road”. Natomiast takie utwory jak „As I Roved Out”, „The Irish Girl” oraz „The Galway Races” udowadniają, że ich siła leży po obu stronach Atlantyku.
Na wydanej w 1998 roku płycie „Pastures of Plenty” po raz pierwszy pojawia się Rob Mairs dodając nieco cięższe brzmienie. Album jest zdecydowanie rockowy. Tradycyjne przeboje wykonane zostały w nowoczesnej wersji, z wybijającą się gitarą elektryczną. Ich unikalny styl jest mieszaniną zawierającą jazz, country, rock i tradycję.
Ostatnie wieści o zespole pochodzą z 2013 roku. JSD Band, w swoim oryginalnym składzie, pojawił się na festiwalu Lomond Folk Festival. Grupa zagrała 28 lipca 2013 roku na scenie festiwalowej w parku w Balloch, niedaleko Glasgow, na południowym brzegu jeziora Loch Lomond, obok takich zespół ów jak Shooglenifty i Raggle Taggle Gypsies. Organizatorzy festiwalu dogadali się z zespołem podczas 60-tych urodzin Desa Coffielda obchodzonych na początku lipca. Perkusista Colin Finn, znany w okolicach Glasgow jako poprzedni właściciel sklepu muzycznego Village Music w East Kilbride, wyznał, że zebrali się wszyscy, by zrobić Desowi niespodziankę. Na scenie zagrali Jim Divers, Sean O’Rourke, Des Coffield, Chuck Fleming oraz Colin Finn.
Skład: Jim Divers - śpiew, gitara basowa, wilonczela Sean O'Rourke - śpiew, gitara, skrzypce, flet, saksofon Des Coffield - śpiew, gitara, instr. klawiszowe, mandolina Chuck Fleming - skrzypce, mandolina Colin Finn - drums
Pozostali: Lindsay Scott - śpiew, skrzypce (1972) Iain Lyon - skrzypce (The New JSD 1974) Rob Mairs - gitara dobro, banjo (1997, 1998)
Dyskografia: Country of the Blind (1971) - Regal Zonophone JSD Band (Black Album) (1972) - Cube Travelling Days (1973) - Cube For the Record (1997) - KRL Pastures of Plenty (1998) - KRL Single: Sarah Jane/Paddy Stacks (1973) Sunshine Life For Me (Sail Away Raymond)/Reel Call (1974) Hayes and Harlington Blues/Cuckoo (1974)
Malinky, to szkocki zespół folkowy, specjalizujący się w tradycyjnych piosenkach w nowym wykonaniu. Od momentu powstania w 1998 roku, początkowo jako support dla Karine Polwart, zespół został doceniony i wielokrotnie nagradzany. Ich repertuar zogniskowany na piosenkach, łączy głębokie uznanie dla tradycji ze świeżością podejścia, wykonując zarówno tradycyjne tematy, jak i swoje oryginalne utwory przy pomocy ciekawego zestawu instrumentów. Korzenie muzyczne Malinky tkwią z jednej strony w brzmieniach takich grup, jak Pentangle, z drugiej zaś proponują oni dość nowoczesne myślenie o muzyce. Krytycy okreslają ich czasem jako najlepszą formację od czasów Silly Wizard.
Zespół został utworzony jesienią w 1998 roku przez muzyków występujących na folkowej scenie Edynburga. Grupa powstała, by pomóc Karine Polwart, która miała wstąpić jako support, w czasie koncertu harfisty i gawędziarza Robina Williamsona, założyciela Incredible String Band. Karine miała występować za jakieś dziesięć dni. Oryginalny skład to:Karine Polwart z Banknock, Stirlingshire (śpiew, gitara, bouzouki), Steve Byrne z Arbroath (śpiew, gitara, bouzouki, mandolina), Mark Dunlop z Garryduff, Co Antrim (bodhran, whistle, śpiew) oraz skrzypek Kit Patterson z Plymouth w Anglii. Muzycy spotykali się wcześniej na scenach pubów w Edynburgu, w miejscach takich jak Sandy Bell i Royal Oak. Polwart była pracownikiem socjalnym, Byrne był studentem studiów szkockich, Dunlop urbanistą z rady miasta, a Patterson programistą.
Wśród wielu dobrych zespołów, Malinky wyryóżniali się tym, że skoncentrowali się niemal wyłącznie na szkockiej tradycji oraz wybitnym talentem twórczym Karine Polwart. W ciągu sześciu miesięcy od powstania, grupa zdobyła nagrodę "Danny Kyle Open Stage" na festiwalu Celtic Connections w Glasgow oraz podpisali kontrakt z Greentrax Recordings. Danny Kyle był zapalonym zwolennikiem tradycyjnej muzyki i wspierał odrodzenie jej popularności na terenie Szkocji. Nagrody jego imienia przyznawane są nowym muzycznym talentom. Zespół rozpoczął także międzynarodowe występy od wyjazdu do Francji na festiwal Interceltique de Lorient w Bretanii.
Pierwszy album grupy „Last Leaves” został nagrany w 1999 roku i wydany w 2000 roku na Celtic Connections. Producentem płyty był Davy Steele (Battlefield Band). Album został nagrany w Pier House Studios w Granton w Edynburgu.
W rok od swego debiutu zespół był zapraszany na prestiżowe festiwale i cieszył się dużym zainteresowaniem prasy. Częściowo wynikało to z faktu, iż niewiele zespołów muzyki tradycyjnej opierało swój repertuar na piosenkach. W 2000 roku grupa zdobyła swe pierwsze doświadczenia na festiwalu w Tonder w Danii. Zaprosił ich Carsten Panduro, artystyczny dyrektor wydarzenia, który kieruje festiwalem od momentu powstania w 1975 roku. Maliny otrzymali owacje na stojąco i było to dla nich naprawdę ogromne przeżycie. W tym samym roku wystąpili, również na Cambridge Folk Festival, jednym z najstarszych tego typu wydarzeń, bo od 1965 roku. Sukces grupy miał nieoczekiwany rezultat dla Karine Polwart. Producentem ich albumu był Dave Steele, członek Battlefield Band. Dave poważnie zachorował (zmarł w 2001 roku) i zaproponował kolegom z zespołu, właśnie Karine, jako swoje zastępstwo. W tych przykrych okolicznościach, w sierpniu 2000, wokalistka rozpoczęła współpracę z jednym z najbardziej znanych szkockich zespołów. Nagrał z nimi, także, płytę „Happy Daze”, która ukazała się na rynku w 2001 roku. Karine nie przerwała jednak współpracy ani z zespołem Malinky, ani z MacAlias, jej duetu z Gill Bowman, w stylu country/pop.
Na początku 2001 roku skrzypek Jon Bews, pochodzący z Edynburga, występujący wcześniej w grupie Burach, zastąpił Kita Pattersona. W tym samym roku dodano do składu jeszcze jednego muzyka. Był nim Leo McCann, z hrabstwa Tyrone, muzyk grający na akordeonie guzikowym i whistlach. Celem było rozszerzenie brzmienia zespołu, w dużej mierze opartej na instrumentach strunowych. McCann rozpoczął występy w styczniu 2002 roku, od trasy koncertowej w Niemczech, w ramach Scottish Folk Festival, na którym zespół szlifował materiał na swój drugi album „3 Ravens”, wydany, również, przez Greentrax. Leo mieszkał na terenie Szkocji od ponad dziesięciu lat i grał w wielu grupach, takich jak as Drop The Box, Corner House, Iron Horse. Piosenka Karine Polwart „Billy Taylor”, zaprezentowana na Cambridge Folk Festival w sierpniu 2002, zainteresowała znanego prezentera BBC, muzyka i aktora, Mika Hardinga i trafiając na fale radiowe wzmocniła popularność zespołu. Inna jeje piosenka „Thaney” , o szkockim świętym, otrzymała nominację w Radio 2 Folk Awards w 2003 roku. Płyta ujawnia, także, talent autorski Steva Byrne. Album powstał studio Castlesound Studios w Pencaitland w okolicach Edynburga.
We wrześniu 2004 roku, zespół ogłosił znaczące zmiany w składzie. Karine Polwart zdecydowała się kontynuować karierę solową a, oczekujący potomka, Leo McCann powrócił do swojej poprzedniej kariery w pracy socjalnej. Karine i Leo występowali do lutego 2005 roku. W 2005 roku wystrzeliła kariera Karine Polwart, za sprawą trzech nagród Radio 2 Folk Awards w BBC za 2004 rok. Solowa płyta "Faultiness", reedycja z 2003 roku, została najlepszym albumem, piosenka "The Sun's Comin' Over The Hill" - najlepszą oryginalną piosenką a sama Karine otzrymała nagodę "Horizon Award" dla najlepszego nowego artysty. Byrne, Dunlop i Bews poprowadzili zespół wraz z nowymi członkami. Pojawiła się wokalistka i wiolonczelistka Fiona Hunter z Glasgow oraz urodzony w Liverpoolu Ewan MacPherson (gitara, mandolina, mandola, tenor banjo, szczęka harfa, śpiew).
W czerwcu 2005 roku zespół nagrywa swój trzeci album "The Unseen Hours". Nagranie wykonano w, przepięknie położonym w szkockich górach, studio Watercolour Studios w Ardgour w okręgu Lochaber. Album ukazuje się w listopadzie 2005 roku i, choć w zmienionym składzie, stanowi ciągłość w stosunku do dotychczasowej pracy, w którym na pierwszym miejscu są tradycyjne szkockie ballady. Album jest pełen epickich ballad, gdzie Steve Byrne i Ewan MacPherson grają na przeróżnych instrumentch strunowych, tworząc solidne tło, a dodanie fletów i gwizdków dodaje kolorytu. Większość utworów to tradycyjne piosenki, a niektóre tytuły mogą być znane, tak jak "Clerk Saunders", "King Orfeo" czy "Hughie the Graham". Płyta zawiera, także, dwie piosenki spoza tradycyjnego repertuaru. Są to "The Sun's Cousin", napisana przez członków zespołu i "My Ain Country" przez, szkockiego poetę z przełomu XVII i XIX wieku, Allana Cuninghama. Na CD zawartych jest również kilka propozycji instrumentalnych.
W tym składzie wyruszają na trasę koncertową po Niemczech i Holandii w 2006 roku a w styczniu 2007 występują na festiwalu Celtic Connections w Glasgow, wspólnie ze szwedzką grupą folkową Ranarim. Wyjeżdżają, także, po raz pierwszy na koncerty w USA i Kanadzie.
W tym samym roku grupę opuszcza Ewan MacPherson, poświęcając się innym projektom. Póżniej gra w różnych formacjach takich jak Fine Friday, Fribo z wokalistką Anne Sofie Linge Valdal (Jim Sutherlands Cold Weather Dancing) oraz skrzypaczką Sarah-Jane Fifield. Zastąpił go, grający na gitzrze i bouzouki, David Wood z Grindleford w Derbyshire, poprzednio grający w CrossCurrent. David wnosi ze sobą przepełniony młodością, entuzjastyczny styl gry wraz z solidnym przygotowaniem historycznym.
W roku 2008 z grupy odłącza skrzypek Jon Bews a na jego miejscu pojawia się Mike Vass. Mike jest młodym, utalentowanym skrzypkiem, zdobywcą nagród a do tej pory znany z duetu ze swoją siostrą, klawiszowcem, Ali Vass. Jon występuje w rozmaitych formacjach, między innymi w grupie węgierskego wirtuoza skrzypiec Jani Langa. Album „Flower & Iron” z 2008 roku, pojawił się jednocześnie w USA, wydany przez Mad River Records, oraz w Wielkiej Brytanii, wydany przez, ja zwykle, Greentrax Recordings. Płyta została nagrana w składzie: Mark Dunlop (śpiew, whistle, flet, bodhran), Steve Byrne (śpiew, gitara, harfa), Fiona Hunter (śpiew, wiolączela) oraz, gościnnie Dougie MacLean (didjeridu). Można tam znaleźć dwanaście utworów wśród których są i tradycyjne pieśni, frapujące, ostre aranżacje, jak też i wybrane covery i utwory instrumentalne.
W kwietniu 2010 roku, członek założyciel Mark Dunlop odchodzi z zespołu, by poświęcić się życiu rodzinnemu a grupa występuje w czteroosobowym składzie. Również Mike Vass decyduje się na opuszczenie grupy, w październiku 2010 roku, aby kontynuować pracę pedagogiczną w Argyllshire. Do wiosny 2011 grupę wspomaga skrzypek Daniel Thorpe, laureat nagrody z 2010 roku, przyznawanej przez BBC dla młodych szkockich muzyków. Nagroda ma zachęcać młodych muzyków do zajmowania się muzyką tradycyjną a zwycięzca jest zapraszany na nagranie do stacji BBC w Szkocji, występuje podczas końcowej gali oraz przez rok jest członkiem Związku Muzyków.
Po trzech latach intensywnych tras koncertowych, głównie w Niemczech i Ameryce Północnej, w czerwcu 2011 roku, zespół ogłosił przerwę. Pod koniec 2012 roku ogłosili, że zaczną ponownie występować od stycznia 2013 roku. Mark Dunlop i Mike Vass powrócili do zespołu a nagranie nowej płyty zaplanowano na 2013 roku. Tego pomysłu nie udało się zrealizować i nie wiadomo czy grupa Malinky będzie istniała. Strona internetowa zespołu jest w tej chwili niedostępna.
W 2013 Fiona Hunter wydała, oczekiwany album solowy, na którym umieściła piosenki z okolic swego rodzinnego Glasgow. W nagraniu wzięli udział znani instrumentaliści sceny tradycyjnej, wliczając w to Mika Vassa, Matheu Watsona, Euana Burton, Gilliana Frame i kilku zaproszonych wokalistów.
W sierpniu 2014 roku grupa nagrała swój piąty album „Far Better Days”, w studio nagraniowym Gorbals Sound w Glasgow. Producentem płyty jest Donald Shaw z zespołu Capercaillie. 23 stycznia 2015 roku grupa wystąpiła na Celtic Connections w Glasgow, w Mitchell Library, prezentując swój najnowszy album.
Byli członkowie: Kit Patterson (1998-2001) Karine Polwart (1998-2005) Ewan MacPherson (2004-2007) Leo McCann (2001-2005) Jon Bews (2001-2008) David Wood (2007-2012) Daniel Thorpe (gościnnie na skrzypcach 2010-2011)
Last Leaves (2000)
Last Leaves of Traditional Ballads and Ballad Airs Produced by Davy Steele; Recorded at Pier House Studios, Edinburgh; Engineered by Peter Haigh; Cover photo by Stuart Polwart; Sleeve design by Iain Copeland / Just George Greentrax Recordings CDTRAX 190 (CD, UK, 2000)
The CD title of course refers to Greig / Keith: Last Leaves of Traditional Ballads and Ballad Airs.
Tracks: 1.Whaur Dae Ye Lie? (5.02) 2.Strathmartine Mains (Love and Freedom) (Roud 22219) / Banish Misfortune (2.52) 3.The Hills of Ardmorn (4.03) 4.The Light Dragoon (Roud 162; Child 299) (2.47) 5.The Dreadful End of Marianna for Sorcery (4.00) 6.Thomas McElvogue's No. 2 / Rocky Road to Dublin / Merrily Kissed the Quaker / Cathal McConnell's Slip Jig (5.31) 7.The Beggar Man (Roud 118; Child 279) (3.27) 8.Dimna Juda (2.48) 9.Alison Cross (Roud 3212; Child 35) (4.04) 10.The Bonnie Lass of Fyvie (Roud 545) / The Silver Spear (5.04) 11.Jimmy Waddell / The Battle of the Somme (4.41) 12.The Green Wedding (Roud 93; Child 221) / Bill Harte's Jig (5.04) Tracks 1, 5 Karine Polwart; Track 2a Mary Brooksbank; Tracks 2b, 4, 6bc, 7, 9-10, 12 trad. arr. Malinky; Track 3 Roy M.B. Williamson; Track 6a Thomas McElvogue; Track 6d Charlie Lennon; Track 8 trad. Macedonian; Track 11a Davy Steele; Track 11b Pipe Major William Lawrie
3 Ravens (2002)
Produced by John Morran;Recorded at Castlesound Studio, Pencaitland, Scotland in May-June 2002; Engineered by Stuart Hamilton; Mixed by Stuart Hamilton, John Morran and Malinky; Mastered at Castlesound; Sleeve artwork by Linda McCann and Mike Garden Greentrax Recordings CDTRAX 233 (CD, UK, 2002)
Tracks: 1.Billy Taylor (Roud 158; Laws N11) (4.46) 2.The Lang Road Doon (5.43) 3.Thaney (4.01) 4.The Back of Adie Bolton's Van / Leaving Rum reels (4.00) 5.The Rovin' Ploughboy (Roud 2138) (2.36) 6.The Sound of a Tear Not Cried (2.03) 7.Three Ravens (Roud 5; Child 26) / The Raven's Return (6.11) 8.Llantrisant Ladies strahspey / Yorkston Athletic slip jig / Roy's Roast reel (4.34) 9.I Dreamed Last Night of My True Love (Roud 406; Laws M13) (4.17) 10.The False Lover Won Back (Roud 201; Child 218) (4.30) 11.Gone to the Bower jig / Olaf Cowan's Welcome to Wardieburn jig / The Road to Gloutane slow reel (4.44) 12.The Trawlin' Trade / La Jument De Michao (2.28) 13.Follow the Heron (3.34) Track 1 words trad., music Karine Polwart; Track 2 Steve Byrne; Tracks 3, 6, 7b, 13 Karine Polwart; Track 4 Leo McCann; Tracks 5, 7a, 9-10, 12b trad. arr. Malinky; Track 8 Jonathan Bews; Tracks 11ab Mark Dunlop; Track 11c Terry ‘Cuz’ Teahan; Track 12a John Conolly
The Unseen Hours (2005)
Produced by John Morran; Engineered by Nick Turner at Watercolour Studio, Ardgour, Lochaber, Scotland in June 2005; Mixed by John Morran, Stuart Hamilton and Malinky at Castlesound, Pencaitland, October 2005; Mastered by Stuart Hamilton at Castlesound, Pencaitland; Sleeve artwork origination by Ewan MacPherson; Layout and typesetting by Steve Byrne; Design finalising by John Slavin at DesignFolk Greentrax Recordings CDTRAX 276 (CD, UK, November 1, 2005)
Tracks: 1.Edom O Gordon (Roud 80; Child 178) (5.09) 2.Clerk Saunders (Roud 3855; Child 69) (7.34) 3.Hughie the Graham (Roud 84; Child 191) (5.12) 4.The Scotia Set: Memories of Paddy Le Blanc/ Petticoats Loose/ Cutty's Wedding/ You and I/ S'iomadh Rud a' Chunnaic Mi (Many's the Thing I Saw) (4.33) 5.Seán ó Duíbhír a'ghleanna (John O'Dwyer of the Glen) (Roud V7466) (6.00) 6.King Orfeo (Roud 136; Child 19) (4.56) 7.Inertia Reels: Naomi Jones / The Inertia Reel / The Maid I Ne'er Forgot / The Flowing Tide (4.38) 8.Flowers of Saskatchewan (3.28) 9.The Bonnie Banks of Fordie (Roud 27; Child 14) / Pennknivsmördaren (6.03) 10.The Icon: Were Ye At the Peats Th'day, Donald John? / Maho Snaps / The Icon / Töst (5.00) 11.The Sun's Cousin (6.49) 12.My Ain Countrie (The Sun Rises Bright in France) (3.58) Tracks 1-3 trad. arr. Malinky; Track 4a Donald Angus Beaton; Track 7a Debbie Scott; Track 7b John Bews; Track 8 David Francey; Track 10a Mark Dunlop; Track 10c Ewan MacPherson; Track 10d Magnus Stinnerbom; Track 11 words Ewan MacPherson, Steve Byrne, music Ewan MacPherson; Track 12 words Allan Cunningham, music trad. arr. Malinky
Flower & Iron (2008)
Produced by Steve Byrne and Dave Wood; Recorded at Butterstone Studio, Perthshire, Scotland in July 2008; Engineered by Jamie and Julia MacLean; Mixed by Jamie and Julia MacLean, Steve Byrne and Dave Wood; Mastered by Denis Blackham at Skye Mastering; Design concept and sleeve notes by Steve Byrne; Photography by Thomas Gavin; Layout by John Slavin Greentrax Recordings CDTRAX 330 (CD, UK, September 2008)
Tracks: 1.Pad the Road Wi Me (Roud 4599) (3:11) 2.The Broomfield Hill (Roud 34; Child 43) (4:06) 3.When Margaret Was Eleven (5:07) 4.Cows & Cottongrass: Gan te the Kye Wi Me / The Cottongrass (3:53) 5.Dark Horse on the Wind (5:47) 6.The Shipyard Apprentice (4:18) 7.Sweet Willie and Fair Annie (Roud 4; Child 73) (7:33) 8.The Drunken Duck: The Drunken Duck / The Ronan Boys / The Chattering Magpie / The Famous Ballymote (4:51) 9.The Ploughboy and the Maid (Roud 186; Laws M24) / Give It a Wee Try (3:55) 10.Why Should I?: Janice Leask of Lerwick / Why Should I? / Jock Hosie's Fancy (3:52) 11.Ruaraidh Mor's: Cavers of Kirkcudbright / Ruaraidh Mor's Lullaby (6:55) 12.The Road tae Drumleman (4:45) Track 1 words trad., additional verses Steve Byrne, music Mike Yates; Track 2 words trad. sdapted Steve Byrne, music trad. arr. Malinky; Track 3 Pete St John; Tracks 4, 8d, 10b trad. arr. Malinky; Track 5 Liam Weldon; Track 6 words Archie Fisher, music Bobby Campbell; Track 8a Lillias Kinsman-Blake; Track 8b Liz Carroll; Track 8c trad. arr. Steve Bryne, Mark Dunlop; Track 9a words trad., music Mark Dunlop; Track 9b, 11a Mike Vass; Track 10a Mark Dunlop; Track 10c Lindsay Ross; Track 11b Duncan Johnstone; Track 12 words Willie Mitchell, music Tony Cuffe
Far Better Days (2015)
Produced by Donald Shaw; Photography, artwork and design by Lizzy Doe; Gorbals Sound, CD, UK, January 23, 2015
Musicians: Steve Byrne, lead vocals, vocals, bouzouki, guitar, jew's harp, shruti box; Mark Dunlop, lead vocals, vocals, whistle, bodhrán, flute; Fiona Hunter, lead vocals, vocals, cello; Mike Vass, fiddle, vocals
Handsel (2019)
20th Anniversary Album - Double CD. Released 1st June 2019. Cover portrait by Michael Corr, michaelcorrartist.co.uk
CD1 1. Begone Bonnie Laddie 2. The Forester 3. The Maid of Doneysheil 4. Sleepytoon (with Ellie Beaton) 5. True Lover John (with Len Graham) 6. The Braes o Broo 7. The Baron o Brackley (with Cameron Nixon) 8. Gie Me a Lass Wi a Lump o Land / The Tarbolton Lasses (with Barbara Dymock) 9. Lovely Armoy 10. The Hash o Bennagoak (with Hector Riddell) 11. The Lads o the Lindsay 12. The Groves of Donaghmore (with Daibhidh Stiubhard) 13. Awa Wi Ma Laddie
CD2 1. Martinmas Time (Demo) 2. Alison Cross (Live) 3. Whaur Dae Ye Lie? 4. Billy Taylor 5. The Lang Road Doon (Live) 6. The Trawlin Trade (Live) 7. King Orfeo 8. Clerk Saunders (Demo) 9. Seán Ó Duibhir a' Ghleanna 10. Pad the Road Wi Me 11. Son David 12. Fisherman's Wife (Live) 13. The Newry Highwayman (Live) 14. The Bonnie Lass o Fyvie / Silver Spear (Live)
CD1: Recorded November 2018 - March 2019 at GloWorm, Glasgow CD2: Archive material collated, digitised and mixed at Das Gartenzimmer, Tranent. Both discs mastered at Slate Room Studio, Pencaitland.
Mànran to szkocki zespół, który powstał w czerwcu 2010. Od 2010 roku koncertowali na kilku międzynarodowych festiwalach folkowych, zdobywając nagrody. Zostali także zaproszeni do zrobienia specjalnego koncertu podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 roku.
Muzyka zespołu często określana, jako folk-rock, trad-rock lub celtic-rock, jest jednak trudna do zakwalifikowania ze względu na eklektyczną mieszankę muzycznych wpływów. Dzięki zbudowaniu warstwy instrumentalnej wokół tradycyjnych korzeni poprzez ogniste melodie skrzypiec, akordeonu, fletu i dud związane poprzez sekcje rytmiczną z elementami jazzu, fanku i rocka, powstała jedna z najbardziej innowacyjnych koncepcji muzycznych. Piosenki wykonywane są zarówno po angielsku jak i po gaelicku, co wpływa na atrakcyjność koncertową grupy. Do tej pory zespół koncertował w Europie, USA, Australii i Azji.
Grupa Mànran powstała w 2010 roku, założona przez Gary'ego Innesa, znanego akordeonisty, byłego gracza w shinty i nadawcę radiowego. Innes zadebiutował w 2005 roku solowym albumem "How's the Craic?" i grał w grupie Runrig. Wokalistą został Norrie Tago MacIver, który w czasie studiów w Glasgow na RSAMD (Royal Scottish Academy of Music and Drama) był członkiem grupy Bodega. Manran pomagał założyć skrzypek z BattlefieldBand, Ewen Henderson oraz flecista Calum Stewart, basista Ross Saunders i perkusista Scott Mackay.
17 stycznia 2011 roku zespół wydał swój pierwszy singiel "Latha Math", który znalazł się na liści Top 40, jako pierwsza gaelicka piosenka w 21 wieku. W ślad za singlem ukazał się debiutancki album zatytułowany „Mànran”, zespół zaczął się pojawiać na wielu prestiżowych festiwałach w Wielkiej Brytanii takich jak The Hebridean Celtic Festival czy Cambridge Folk Festival a na ich występy ściągały tłumy chcących poznać nową, odnoszącą sukcesy grupę. W grudniu 2011 roku Norrie MacIver został wybrany gaelickim wokalistą roku w nagrodach MG Alba Scot Trad Music. Pierwszy album grupy również odniósł sukces jako w tym konkursie jako Album Roku. Mànran wyruszł w trasę koncertową po Europie, Ameryce oraz Wielkiej Brytanii. Jako muzyk gościnny wystąpił Phil Cunningham, legenda muzyki folkowej, znany między innymi z SillyWizard.
W sierpniu 2012 r. wydali singiel „Take You There” wraz z Michelle McManus, aby wspomóc akcję charytatywną „STV Children's Appeal” organizowaną przez szkocki kanał telewizyjny STV.
We wrześniu 2012 r Calum Stewart opuścił zespół i został zastąpiony przez młodego irlandzkiego muzyka Ryana Murphy (dudy i flet). Ryan zdobył dyplom w tradycyjnej irlandzkiej muzyce w London College of Music i ukończył studia w Irish World Academy of Music and Dance w Limerick w maju 2013 roku. Ryan początkowo dzielił czas między Mànran i Cara, by w 2014 roku ostatecznie opuścić Cara.
Zespół nagrał swój drugi album „The Test” na początku 2013 roku, wydając go podczas tournee w Szkocji w maju i czerwcu 2013 roku. Zespół ponownie przedstawił własną niepowtarzalną mieszankę tradycyjnych gaelicko-angielskich piosenek współczesnych i melodii. Gościnnie wystąpił, tak jak poprzednio, Phil Cunningham.
W sierpniu 2013 roku zespół zagrał w Ameryce podczas Milwaukee Irish Festival w Wisconsin, a następnie przez pięć tygodni koncertował w Chicago, Bay City w stanie New Hampshire, Albany, Kalifornii, Arizonie i Iowa. Następna była Australia, gdzie zdobyli duże uznanie na festiwalu Australasian World Music Festival.
W 2014 roku Norrie MacIver nagrał i wydał swój pierwszy solowy krążek „Danns an Rathaid”. Płyta powstała pod jego własnym szyldem Tago Records. W grudniu 2015 Norrie zdecydował się opuścić Mànran, by skoncentrować się na karierze solowej. W lutym 2016 Norrie przyłączył się do Skipinnish jako ich nowy wokalista.
Ryan Murphy zaangażował się w nową grupę Ímar, gdzie mógłby realizować jeszcze bardziej miłość do swojego instrumentu.
W lutym 2016 do grupy dołączył Craig Irving, pochodzcy z Inverness, gitarzysta. Craig, wraz z Mohsenem Amini (concertina) oraz Hayley Keenan (skrzypce), założył w sierpniu 2015 roku trio Talisk, które kilka miesięcy później zostało laureatem nagród BBC Radio 2 Young Folk Award oraz Danny Kyle Award podczas Celtic Connections w 2015 roku.
W styczniu 2017 roku ukazał się trzeci album grupy za tytułowany An Dà L à. Tytuł, gaelicki zwrot oznaczający dużą zmianę, jest głównym tematem płyty. W tytułowym utworze roli wokalisty podjął się with Ewen Henderson. Zmiany są najbardziej zauważalne w zwiększonej mocy, zawiłości i dojrzałości utworów instrumentalnych, jak również w sile teksów utworów. Przed nagraniem albumu w studio w Glasgow zespół testował piosenki w czasie występów przed publicznością co zaowocowało odważnym i spójnym materiałem.
W grudniu 2017 roku Gary Innes został ogłoszony instrumentalista roku w plebiscycie Scots Trad Music Awards.
W październiku 2019 roku z zespołu odchodzi Craig Irving a pojawiają się, Aidan Moodie, gitarzysta z Kirkwall na Orkadach oraz gaelicka wokalistka Kim Carnie. Aidan jest znany jako założyciel grupy Gnoss.
Czternastego października 2020 roku grupa obchodziła swoją dziesiątą rocznicę. Z tej okazji w Glasgow w Barrowland Ballroom odbył się koncert nadawany na żywo w internecie. Koncert został zarejestrowany na płycie audio i mp3, która, pod nazwą „Ten Year Party // Live from The Barrowland Ballroom”, ukazała się w grudniu 2020 roku.
„Ùrar” to nowy album grupy, który ukazał się 22 października 2021 roku. Album zawiera nowy materiał w języku angielskim i gaelickim i wyróżnia się delikatnym, ale podnoszącym na duchu dźwiękiem, z niepowtarzalnym wokalem Kim Carnie. Album został poprzedzony wydaniem dwóch singli „Crow Flies” oraz „Ailean”, który to utwór zaczyna płytę od złowieszczych tonów, opowiadając o katastrofie statku, a sam utwór został skomponowany przez Mischę MacPherson. Kolejny kawałek, to reel Ryana Murphiego „Crossroads” nagrany w dobrym tempie, ale nie zbyt hałaśliwy. Kolejny utwór, „Crow Flies”, podkreśla znaczenie dla grupy jej nowych członków Kim Carnie i Aidana Moodiego, którzy napisali tę piosenkę będąc w przymusowej separacji w czasie lockdownu. Piosenka śpiewana jest w języku angielskim, podobnie jak „San Cristóbal”, napisana również przez Kim. Pozostałe piosenki w języku gaelickim, to mieszanka kompozycji tradycyjnych i nowych. Za nagranie i miksowanie odpowiadał Ross Saunders z GloWorm Recording Studios w Glasgow, a producentem jest Calum MacCrimmon z Breabach. Ross jest również basistą zespołu. On i Calum razem stworzyli pięknie ułożoną teksturę nagrania, która sprawia, że słuchanie jest przyjemnością, nawet zanim zaczniesz myśleć o samej muzyce. Tytuł całego albumu tłumaczy się jako świeży lub kwitnący a sam album umiejętnie równoważy wokal z instrumentacją, tradycję z własnymi autorami, jednocześnie zachęcając do witalności, która stała się ich znakiem rozpoznawczym.
Skład zespołu: Ewen Henderson - skrzypce, dudy Gary Innes - akordeon Ryan Murphy - flet Ross Saunders - śpiew, gitara basowa Mark Scobbie - perkusja Aidan Moodie - gitara Kim Carnie - śpiew
W zespole grali: Norrie MacIver - gitara, śpiew Scott Mackay - perkusja Calum Stewart - flety, dudy Craig Irving - gitara, śpiew
Dyskografia: Albumy: Mànran - 15 stycznia 2011 The Test - czerwiec 2013 An Dà Là - styczeń 2017 Ten Year Party // Live from The Barrowland Ballroom - grudzień 2020 Ùrar - październik 2021 Single: Latha Math - 2011 Take You There - 2012 (z Michelle McManus) Trod - 2015 When You Go - 2017 Là Inbhir Lòchaidh (The Battle of Inverlochy) - 2018
Old Blind Dogs, to szkocki zespół wykonujący muzykę tradycyjną w nowy, niekonwencjonalny sposób. Ich muzyka jest kombinacją tradycyjnych elementów ze współczesnym podejściem. Zespół stworzył swój własny styl, który charakteryzuje się energetyczną mieszanką melodii, gdzie dynamiczna perkusją, gładki wokal, żywiołowa gra na skrzypcach i porywające dudy wypełniają delikatnie ukształtowane dźwięki i tradycyjne piosenki. Czasem ich styl określa się jako neo-tradycyjny a tak prywatnie to doskonała muzyka dla tych, którzy uwielbiają tradycyjne celtyckie melodie wypełnione przejmującym wokalem a jednocześnie nie przeszkadza im, nieco tylko nowocześniejsza aranżacja.
Założyciele zespołu, Ian F Benzie, Buzzby McMillan i Jonny Hardie, poznali się w lato 1989 roku, grając muzykę na ulicach miast w północnej Szkocji, w czasie tak zwanych "buskers' holiday" (lato ulicznych grajków). Występowali wspólnie i postanowili i, w lutym 1990 roku, założyć grupę pod nazwą Old Blind Dogs. Wszyscy trzej byli już znani na muzycznych scenach w Aberdeen. Buzzby McMillan, był basistą w zespole Mabel Meldrum's z Aberdeen a Jonny Hardy skrzypkiem, flecistą i gitarzystą. Wkrótce do grupy dołączyli Dave Francis i Carmen Higgins, lecz odeszli jeszcze przed nagraniem pierwszej płyty "New Tricks" w 1992 roku. W 1991 roku dołączył perkusista Davy Cattanach, który spędził większą część swojej kariery muzycznej, grając rocka i reggae. Jego pojawienie się w zespole, dało nowy wymiar ich kompozycjom.
W 1991 roku dołączył perkusista Davy Cattanach, który spędził większą część swojej kariery muzycznej, grając rocka i reggae. Jego pojawienie się w zespole, dało nowy wymiar ich kompozycjom. W tym składzie powstały cztery płyty, wydane przez szkocką wytwórnię KRL. Oprócz "New Tricks", były to "Close to the Bone" w 1993 roku, "Tall Tails" w 1994" i "Legacy" w 1995. Na płycie "Tall Tails" zagrał gościnnie skrzypek Gavin Marwick, znany z zespołów Journeyman i Iron Horse. Recenzenci amerykańscy nazwali album "Close to the Bone" połączeniam wspaniałych piosenek i smakowitych melodii instrumentalnych. W tej krótkiej recenzji trudno wyrazić złożoność muzyki granej przez zespół, lecz niewątpliwie mówi ona prawde o płycie. "Tall Tails" jest trzecią płytą wydaną przez KRL, w podobnym stylu jak poprzednie, łącząc tradycyjny materiał z nowoczeną aranżacją z wyróżniającym, prawie afro-karaibskim brzmieniem perkusji w rękach Davy'ego Cattanacha. Absolutnym hitem jest ich wykonanie piosenki "The Pills of White Mercury", żałosny lament człowieka umierającego na chorobę nabytą od dziewczyny lekkich obyczajów. Tekst tej piosenki został zaczerpnięty z utworuThomasa Urfey'a "D'Urfey's Wit and Mirth". Grupa wyraźnie kocha pokręcone opowieści miłosne. Piosenka "A Wife In Every Port" opowiada o człowieku, który próbuje zaciągnąć pewną, uroczą damę do łóżka, nie mając, w ogóle, poważnych zamiarów. Płyta zawiera również zestaw jigów i reeli, takich jak "Willie's Aul Trews/The Auld Reel 1/The Auld Reel 2" z udziałem Gavina Marwicka na skrzypcach, sławy z Iron Horse.
W 1996 roku Fraser Fifield stał się piątym członkiem zespołu, dodając do ich brzmienia ostry jazzowy dźwięk saksofonu i doskonałą grę na dudach (small pipes). Ich pierwszy album jako kwintet, zatytułowany "Five" a wydany w 1997 roku, zakończył pięciopłytowy kontarkt z KRL. Na początku 1997 Youngson 'mop' Graham zastępuje na perkusji Davy'ego Cattanacha. Graham przez ostatnie cztery lata grał w znanej kapeli Wolfstone. W tym składzie grupa intensywnie koncertuje, odwiedzając Amerykę, Niemcy, Hiszpanię, Danię i Wielką Brytanię, lecz nie powstaje, w tym czasie, żaden, nowy album. Davie Cattanach odszedł z powodów zdrowotnych.
Początek 1999 roku zespół przywitał w nowym składzie. lan Benzie odszedł z zespołu w styczniu 1999 roku, aby rozpocząć solową karierę. Fraser Fifield, także, decyduje się skoncentrować na własnych projektach muzycznych. Old Blind Dogs przyjmuje nowego, znanego szkockiego wokalistę i autora tekstów, Jima Malcolma, a także Rory'ego Campbella, grającego wcześniej w Deaf Shepherd (border pipes, whistle). Jim Malcolm jest wykonawcą muzyki tradycyjnej, silnie związany z balladami z Perthshire i Angus a ponadto znany jest z jednoczesnej gry na gitarze i harmonijce. Odchodzi, również, perkusista Graham 'Mop' Youngson a w jego miejsce pojawia się Paul Jennings. W tym składzie grupa podpisuje kontrakt z Green Linnet, a ich pierwszy album w tej wytwórni, "The World's Room", wydane w 1999 roku, to świeże spojrzenie na wykonywane przez grupę melodie i piosenki. Wytwórnia KRL wydaje w 1999 roku album koncertowy "Live", obejmując wszystkie lata współpracy, a na płycie można ostatni raz usłyszeć skład z Ianem Benzie i Davy Cattanachem.
W tym samym składzie i tej samej wytwórni powstaje kolejny album "Fit?" w 2001 roku. Brytyjska organizacja Association of Independent Music, reprezenutjąca wydawnictwa niezależne, wybrała ten album jako finalistę do nagrody w kategorii Celtycki Album roku. W 2002 roku z grupy odchodzi Paul Jennings a pojawia się perkusista Fraser Stone, jak również wydanie trzeciego albumu w Green Linnet "Gab O Mey" (2003). W 2003 Aaron Jones zastępuje Buzzby McMillana. Zespół intensywnie koncertuje przez 2004, za swoje wysiłki zostając nagradzonym przez the Scots Trad Music Awards, jako "Band of the Year" w Queen's Hall w Edynburgu.
W sierpniu 2005 Green Linnet wydaje koncertowy album grupy „Play Live”, zarejestrowany w 2004 roku podczas wiosennej trasy w USA i Kanadzie.
Plany na rok 2005 obejmują trasy koncertowe w USA, Kanadzie i Europie oraz wydanie płyty koncertowej.
W roku 2006, wokalista zespołu, Jim Malcolm rezygnuje z gry w zespole. Jim równolegle z pracą w Old Blind Dogs, występował i nagrywał samodzielnie a ciągłe trasy koncertowe były dla niego wyczerpujące. Od tego momentu grupa występuje jako kwartet. Do roku 2008 w składzie: Jonny Hardie, Rory Campbell, Fraser Stone, Aaron Jones. We wrześniu 2007 roku ukazuje się płyta „Four On The Floor”.
W 2007 z grupy odchodzi dudziarz Rory Campbell, postanawiając poświęcić się studiom w zakresie terapii muzycznej. W jego miejsce pojawia się multiinstrumentalista Ali Hutton, specjalizujący się w grze na dudach, whistlach i gitarze. W jego miejsce pojawia się multiinstrumentalista Ali Hutton, specjalizujący się w grze na dudach, Whistlach i gitarze. Ali, przez wiele lat występował w Vale of Atholl Pipe Band, pobierając nauki od wirtuozów gry na dudach braci Gordona i Iana Duncanów.
We wrześniu 2010 roku ukazuje si ę dziesiąty studyjny album zespołu „Wherever Yet May Be”, który został nagrany Gran's House Studio w Lamington w Szkocji. CD zawiera sześć nowych piosenek, mieszanki tradycyjnych i współczesnych.
W latach 2004 i 2007 Old Blind Dogs zdobywał tytuł „Folk Band of the Year" przyznawany przez organizację Scots Trad Music Awards. W 2004 roku, Jim Malcolm został wybrany jako najlepszy autor tekstów roku. W 2001 roku Brytyjska Association of Independent Music wybrała „Fit?” jako finalist w kategorii Celtic Album of the Year.
Aaron Jones jest stałym członkiem dwóch zespołów, Old Blind Dogs i Litha. Litha jest efektem fantastycznej współpracy z multiinstrumentalistką Claire Mann i niemieckim duetem Deitsch.
Oprócz Old Blind Dogs Jonny Hardie współpracuje obecnie ze szkocką piosenkarką i aktorką Alyth McCormack oraz występuje gościnnie z The Chieftains.
W kwietniu 2017 roku ukazał się trzynasty album grupy zatytułowany „Room With A View”, pokazujący, obchodzący swoje dwudzieste piąte urodziny, zespół w doskonałej formie z muzykami, którzy mają niezrównane doświadczenie, które trudno znaleźć w jakimkolwiek innym zespole.
Old Blind Dogs świętowała swoje 30-lecie wydając płytkę „Reimagined”, sześciościeżkową EPkę, w której przedstawiają nowe wersje piosenek i składanek nagranych wcześniej na jednym z jedenastu albumów studyjnych, które do tej pory wydali.
19 listopada 2021 roku ukazał już czternasty oficjalny album studyjny grupy Old Blind Dogs, zatytułowany „Knucklehead Circus”. Kilka miesięcy wcześniej, w maju 2021 roku, ukazała się płyta EP orzedstawiająca sześć nowych wersji starszych piosenek, wybranych z wcześniejszych albumów. Nad nowym materiałem członkowie zespołu pracowali przez cały okres lockdownu spowodowanego pandemią. Płytę otwiera tytułowy utwór instrumentalny zwieńczony gwizdkiem Ali Huttona i skrzypcami Jonna Hardiego, przechodząc w starą melodię na dudy „Nan’s Jig”. Kolejna w zestawie, to znana piosenka „John Barleycorn”, która jest najdłuższa na tej płycie. „Thin Man” jest popisem dudziarskich umiejętności Huttona, na bazie melodii zmarłego w 2005 roku Gordona Duncana. Sentymentalna piosenka Davy'ego Steele'a „Farewell Tae The Haven” opowiada o rybaku podążającym za głową, a nie za sercem, by opuścić morze i pracować na brzegu. Trzy bretońskie melodie zostały zebrane pod nazwą „Suite Bretonne”, a „Here We Go Again” to ich wersja piosenki Marka Bloomera i Andrew Cadie z Broom Bezzums. Dwie melodie połączone w utwór „Akins”, to popis skrzypcowych umiejętności Jonna Hardiego. „Wild Mountainside” to poruszająca, ponadczasowa piosenka napisana przez Johna Douglasa z The Trashcan Sinatras. „The Road”, to trzy melodie Huttona, a „Harry Brewer”, to jedna z najładniejszych piosenek w zestawie, napisana przez, pochodzącego z Brighton, Nicka Burbridge'a znanego z grupy McDermott's 2 Hours, która łączyła celtycki folk z folk rockiem. Płytę kończą dwie części „Highland Lassie”, z których pierwsza to melodia tradycyjna, a druga to dwie kompozycje Huttona.
Aaron Jones Pochodząc z Poole w Anglii, Aaron Jones mieszka i pracuje w Szkocji od ponad dwudziestu lat. Choć obecnie mieszka w pobliżu Moffat na granicy Szkocji, Aaron spędza wiele czasu koncertując w USA, całej Wielkiej Brytanii i Europie. Nagrywał niezliczoną ilość tradycyjnych albumów występował w telewizji i radio na całym świecie. Współpracuje regularnie z największymi nazwiskami muzyki folkowej, zarówno jako wykonawca, jak i producent. Aaron jest stałym członkiem dwóch zespołów, Old Blind Dogs i Litha.
Jonny Hardie Jonny Hardie wychowywał się w Aberdeenshire - obszarze Szkocji bogatym kulturowo w ballady i melodii na skrzypce. W wieku ośmiu zaczął grać na skrzypcach. Po ukończeniu szkoły studiował altówkę w Royal Northern College of Music w Manchester. Wrócił do Aberdeen, aby skoncentrować się na muzyce tradycyjnej i wkrótce zaangażował się w grę w różnych lokalnych zespołach. W ciągu ostatniej dekady Jonny koncertował intensywnie z Old Blind Dogs i był zaangażowany w wiele projektów, wliczając teatr i produkcję muzyczną.
Ali Hutton Pochodzi z Methven w Perthshire. Ali Hutton jest multiinstrumentalistą specjalizując się w dudach, whistlach i gitarze. Zaczął grać na dudach w wieku siedmiu lat i dołączył do światowej sławy formacji Vale of Atholl Pipe band, gdzie kształcił się u wielkiego Gordona Duncana. Grał u boku swoich bohaterów , Iana i Gordona Duncanów. W swojej karierze solowej zdobył medale w Cowal na Junior Scottish Championships. Studiował, również, na Scottish Academy of Music and Drama w Glasgow. W tym czasie założył pierwszą z kilku muzycznych grup wraz z fantastycznymi muzykami, których tam spotkał . Jego pierwszą grupą była siedemioosobowa Brolum, która rozpadła się zaraz po debiucie płytowym. Przyłączył się do zespołu Back of the Moon Back księżyca zastępując Simona McKerrela. Podczas gdy z zespołem Ali koncertował na całym świecie grając w Ameryce , Kanadzie, Włoszech , Słowenii, Holandii, Niemczech , Danii i Wielkiej Brytanii. Grupa została wysoko oceniona przez krytyków jako kapela roku oraz nominowana głosowane " kapeli Roku" i nominowany w kategorii "najlepszy album" przez Scots Trad Music Awards Następnie zadebiutował jako producent u boku wielkiego przyjaciela Duncana Lyalla. Efektem ich współpracy był album Maeva MacKinnona "Don't Sing Love Songs", wykonywany na serii koncertów w ramach Celtic Connections, na prestiżowych królewskich salach koncertowych. Ali grał także z The Gordon Duncan Band, The Dougie Maclean Band, The Jamie Smith Experiment, Cantrip, Deaf Shepherd, The Trotters, The Walkabout Ceilidh Band oraz Capercaillie. W 2007 roku Ali zastępuje Rory Campbella w Old Blind Dogs.
Skład zespołu: 1990-92 Ian F. Benzie (gitara, śpiew) Jonny Hardie (skrzypce, mandolina, guitara, śpiew) Buzzby McMillan (cytra, gitara basowa) Carmen Higgins (skrzypce) Dave Francis (instr. perkusyjne) Davy Cattanach (instr. perkusyjne) [od 1991]
1992-96 Ian F. Benzie Jonny Hardie Buzzby McMillan Davy Cattanach
1996-97 Ian F. Benzie Jonny Hardie Buzzby McMillan Fraser Fifield (small pipes, saksofon) Davy Cattanach
1997-99 Ian F. Benzie Fraser Fifield Graham Youngson (instr. perkusyjne) Jonny Hardie Buzzby McMillan
2008-2016 Jonny Hardie (skrzypce, gitara, śpiew) Ali Hutton (border pipes, whistle) Fraser Stone (instr. perkusyjne) Aaron Jones (bouzouki, gitara, śpiew)
2016- Jonny Hardie (skrzypce, gitara, śpiew) Ali Hutton (border pipes, whistle) Donald Hay (instr. perkusyjne) Aaron Jones (bouzouki, gitara, śpiew)
Dyskografia: 1.New Tricks (1992) 2.Close To The Bone (1993) 3.Tall Tails (1994) 4.Legacy (1995) 5.Five (1997) 6.Live (1999) 7.The World's Room (1999) 8.Fit? (2001) 9.The Gab o Mey (2003) 10.Play Live (2005) 11.Four On The Floor (2007) 12.Wherever Yet May Be (2010) 13.Room With A View (2017) 14.Knucklehead Circus (2021)
New Tricks (1992) Label: Klub Records Ltd.
Recorded at CaVa Sound Workshops, June 1992. Engineered by Kevin Key Produced by Kevin Key & Old Blind Dogs.
1. Bennachie 2. The Garnethill/Miss Mairi MacPhail of Laxdale 3. The Bonnie Banks O'Fordie 4. J&B Reel/The Bonawe Highlanders 5. The Wee Wee German Lairdie 6. Monaghan's Jig 7. The Bonnie Lass O'Fyvie 8. Song For Autumn 9. Gala Water 10. The Ferret Set 11. Bedlam Boys/The Rights Of Man
Close To The Bone (1993) Label: KRL Records
Recorded at CaVa Sound Workshops, May/June 1993. Produced by Kevin Key.
1. Kilbogie 2. Linden Rise 3. The Cruel Sister 4. The Honeymoon Reel/ Kings/The Clayslaps Reel 5. The Twa Corbies 6. The Universal Hall/ The Nuptial Knot/The Barlinnie Highlander 7. MacPherson's Rant/The Winging 8. Seonaidh Mor/The Fall/Dick Gossops 9. Margaret Cromar 10. The Trooper and The Maid or The Trumpet Sounds At Burreldales 11. The Broken Pledge/Claggy's Dilemma/Hamilton's Jig 12. Jean O'Bethelnie (Glenlogie)
Tall Tails (1994) Label: KRL Records
Tall Tails Recorded at CaVa Sound Workshops, Glasgow/May 1994. Engineered by Kevin Key. Produced by Kevin Key & Old Blind Dogs.
1. The Barnyards O' Delgaty 2. The Burn O' Craigie/The Moon Coin Jig/Miss Isobel Blackley 3. The Banks O' Sicily 4. The Sportsman's Haunt/Mrs. Baily of Redcastle/Sherlock's Fancy 5. A Wife in Every Port 6. Boondock Skank 7. Pills of White Mercury 8. Miss Sheperd/Sandy Grant/The Hurricane 9. Lay Ye Doon Love 10. Willie's Aul' Trews/The Auld Reel 1/The Auld Reel 2 11. P. Stands for Paddy 12. The Buzzard
Legacy (1995) Label: KRL Records
Legacy Recorded at "The Mill" Studio Crathes, Kincardineshire, Scotland, June/July 1995 Engineered by Niall Mathewson. Produced by Old Blind Dogs & Niall Mathewson.
1. Mormond Braes/Charles Sutherland 2. Malcolm Ferguson/Finbar Saunders 3. The Lancashire Lads 4. There Were Twa Bonnie Maidens 5. The Rose and the Lindsey O' 6. Hollis Brown 7. The Bonnie Earl O' Moray 8. The Salmon Leap/Rip the Calico/Jenny Tied the Bonnet Tight/ The Crooks of the Kingdom 9. The Snows They Melt the Soonest 10. The Birkin Tree 11. The Ł5 Flute/Donald McLennan's Exercise/ What Pain I Have Endured Since Last Year 12. Tibbie Fowler/Breton Dance Tune
Five (1997) Label: Klub Records Ltd.
Five Recorded in Crathes, Banchory, Aberdeenshire, Scotland, 1997. Produced by Kevin Key.
1. Glen Kabul/Trip to Pakistan/The Forth Floor 2. The Battle Of Harlaw 3. Lord MacDonald's March To Harlaw/The Mither Tap/The Cauldron 4. Parcel O'Rogues 5. The Walking Nightmare/The Shopgirl/Croix Rousse 6. Janine's Reel/In And Out Of The Harbour/The Hawk 7. The Lowlands Of Holland 8. Jonny O'Braidislee 9. Leaving Lochboisdale 10. Summerside/Mouy'ton Mayo/Andros 2/Andros 3
Live (1999) Label: Klub Records Ltd.
Live in concert in their home town of Aberdeen, Scotland, so it's bound to be a lively affair. Ian F.Benzie - Guitar & Vocals Buzzby McMillan - Whistle, Cittern, Bass & B/vocal Jonny Hardie - Fiddle, Cittern, Mandolin & B/vocals Davy Cattanach - Percussion, Cittern & B/vocals.
1. The Twa Corbies 2. The Salmon Leap: The Salmon Leap, Rip the Calico, Jenny Tied the Bonnet Tight, The Crooks of the Kingdom 3. The Bonnie Earl O'Moray 4. Malcolm Ferguson: Malcolm Ferguson, Finbar Saunders 5. Bedlam Boys: Bedlam Boys, The Rights of Man 6. The Pills of White Mercury 7. Lay Ye Doon Love 8. The Barnyards O'Delgaty 9.The Buzzard 10. MacPherson's Rant: MacPherson's Rant, Winging 11.The Cruel Sister 12. Bennachie (Gin I Whaur the Gaudie Rins)
The World's Room (1999) Label: Green Linnet
The World's Room Recorded, mixed and mastered at Watercolour Music (1999). Engineered by Nick Turner. Produced by Old Blind Dogs.
1. To the Beggin' I Will Go 2 .The Branle 3. Forfar Sodger 4. Mill o' Tifty 5. Bannockburn Road 6. Battle of Waterloo 7. Soup of the Day 8. Roslin Castle 9. Edward 10. The Ritual
Fit? (2001) Label: Green Linnet
Fit? Recorded at Sound Cafe, Ninemileburn, Scotland. Engineered by Dave Gray.
1. Is There For Honest Poverty? 2. Come A' Ye Kincardine Lads 3. Much Better Now 4. Tramps and Hawkers 5. Country Girl 6. Sky City 7. Reres Hill 8. The Rejected Suitor 9. Awa' Whigs Awa' 10. Cuilfhionn 11. Black-Haired Lad 12. Tatties and Herrin'
The Gab o Mey (2003) Label: Green Linnet
The Gab o Mey
1. Monymusk Lads 2. A Wild Rumpus 3. Bogie's Bonny Belle 4.The Whistler 5 The Wisest Fool 6. Archie Beag 7. The Breton and Galician Set 8. Lads o The Fair 9. Lochanside 10. Rolling Home
Play Live (2005) Label: Green Linnet
Play Live Fantastic live CD recorded in the USA during the band's Spring 2004 tour.
1. The Battle of Harlaw 2. Sky City 3. The Wisest Fool 4. Cuilfhionn/The Rejected Suitor 5. Kincardine Lads 6. Breton/Galician Set 7. Young Edward 8. Soup of the Day 9. Tramps and Hawkers 10. The Battle of Waterloo 11. Lochanside 12. A Man's A Man For A' That 13. A Wild Rumpus
Four On The Floor (2007) Label: Compass Records
Four On The Floor Latest CD release from the Old Blind Dogs.
1. Terror Time Audio Sample 2. Harris Dance 3. Star O' The Bar Audio Sample 4. Breton 5. Gaelic Song 6. Jigs 7. Braw Sailin' 8. Goats Audio Sample 9. Cairn O' Mount 10. Bedlam Boys/The Rights of Man
Wherever Yet May Be (2010) Label: Compass Records
Wherever Yet May Be Celebrating their 18th year as a band, Scotland’s Old Blind Dogs continue to distinguish themselves as vital, innovative ambassadors of traditional music. Subtly and ingeniously expanding upon the very traditions that they celebrate, they harness the resonance and timeless themes of British Isles roots music (the songs and tunes of their native Scotland in particular) and weld them to new rhythmic frameworks, dynamic arcs, and textural expanses, producing a uniquely identifiable sound that reflects the rich heritage of their forefathers yet comes across as resoundingly fresh and immediate.
Wherever Yet May Be is their tenth studio album and was recorded at Gran's House Studio in Lamington, Scotland, and is the first Dogs recording to feature piper Ali Hutton who joined in autumn 2008. The CD includes six new songs, a mixture of traditional and contemporary and penned by the likes of Davy Steele and Andy M. Stewart. The six new tune sets also include new compositions from Ali as well as traditional tunes and contemporary melodies from the repertoires of Gordon Duncan, Fred Morrison and Jamie Smith amongst others.
1. St.Kilda 2. Loughe Erne's Shore 3. Psychopomps 4. Scotland Yet 5. Portobello 6. Copper Kettle 7. Sir Steve Huska of Bryce Canyon 8. Broken Ring 9. Room With A View 10. Banks Of The Nile 11. Where Are You? 12. Desperate Fishwives
Room With A View (2017) Label: Compass Records
Room With A View The 13th album from Old Blind Dogs. Their first release in 6 years finds the Dogs in a return to top form, celebrating their 25 anniversary with a stellar line up comprising some of the folk world's finest musicians, who between them have unrivalled experience that you'd be hard pressed to find in any other band.
1. Bunker Hill 2. A Ring on Her Hand 3. Newe 4. Earl O March's Daughter 5. Nevertheless 6. Sawney Bean 7. Gavottes Des Montagnes 8. Warlike Lads of Russia 9. Died And Gone
Knucklehead Circus (2021) Label: own label OBDCD015
Knucklehead Circus The 14th album from Old Blind Dogs released November 19, 2021. The musicians are Ali Hutton, Aaron Jones, Jonny Hardie and Donald Hay.
1. Knucklehead Circus: Knucklehead Circus / Nan's Jig 2. John Barleycorn 3. Thin Man: The Thin Man / Hommage à Edmond Parizeau 4. Farewell Tae The Haven 5. Suite Breton: Stajerien Chapel Nevez / Ridée / Ridée Pour Jean-Michel Veillon 6. Here We Go Again 7. Akins: Earl Of Jura / Akins Reel 8. Wild Mountainside 9. The Road: Tom Banks' 72nd / Gus Sicard's / Carrying The Fire 10. Harry Brewer 11. Highland Lassie, Pt. 1: Highland Lassie Going To The Fair 12. Highland Lassie, Pt. 2: Nigel Richard Of Pathhead / Lupin Drive
Sileas, to duet dwóch szkockich harfistek, Patsy Seddon i Mary MacMaster. Ich muzyka jest mocno zakorzeniona w szkockiej muzyce ludowej. Kombinacja akustycznej harfy z nylonowymi strunami oraz elektrycznej harfy z metalowymi strunami oraz wyjątkowego wokalu obu harfistek, owocuje ciekawym i współczesnym brzmieniem, przedstawiając szkocką muzykę tradycyjną, dzisiejszej publiczności. Nazwa Sileas (wymowa: Sheliss) pochodzi od siedemnastowiecznego barda, kobiety, Sileas na Ceapaich (Sileas MacDonald z Keppoch).
Pochodząca z muzycznej rodziny, Patsy Seddon zaczęła naukę gry na harfie w wieku jedenastu lat a jej nauczycielem była znana harfistka szkocka Alison Kinnaird. Mary Macmaster zaczęła naukę gry już jako dorosła, choć młoda, osoba. Swoją harfę zamówiła a gdy przesyłka nadeszła, okazało się, że jest to tradycyjna harfa celtycka, z metalowymi strunami. W instrumencie spodobał jej się jasny, brzmiący dźwięk a nauczyła się na nim grać samodzielnie, nie mogąc znaleźć kogoś zaznajomionego z tym instrumentem.
Ta para, po raz pierwszy, spotkała się na letnim kursie organizowanym przez Clarsach Society w 1977 roku a następnie kilka lat później, gdy obie były studentkami uniwersytetu w Edynburgu, na wydziale Studiów Celtyckich. W czasach, gdy w 1985 roku kończyły swoje studia. Były już znane publiczności, jako dwie harfistki i wokalistki siedmioosobowego, żeńskiego zespołu Sprangeen, z który nagrały jeden album zatytułowany Sprangeen. Sprangeen powstał w 1982 roku specjalnie na festiwal Women Live In Scotland i istniał kolejne dwa lata.
Większość członkiń Sprangeen, traktowała występy jako hobby, lecz Macmaster i Seddon zdecydowały się na profesjonalizm, przyjmując nazwę Sileas, na cześć szkockiego barda, Sileasa na Ceapaich, który pisał wiersze chwalące muzykę harfy. Same siebie opisywały, humorystycznie, jako najlepszy taki duet w Szkocji, gdzie nie istniała inna taka para. Jako Sileas zaistniały w 1985 roku.
Okazało się, że wypadają bardzo dobrze jako duet, wywołując u siebie nawzajem pomysły nowych aranżacji starych piosenek, których często źródłem była ich nauczycielka z Uniwersytetu z Edunburga, Morag Macleod, a połączenie brzmienia harfy o strunach jelitowych i harfy o strunach metalowych, dało bezkonkurencyjny efekt. Kolejny ważny element w ich graniu, pojawił się kiedy spotkali francuskiego wytwórcę harf Joëla Garniera, wynalazcę i współzałożyciela Towarzystwa Camac, firmy produkującej harfy elektryczne. Wkrótce nabyły jeden z pierwszych modeli takiej harfy a ekspansywne basowe tony nie tylko wzmocniły ich brzmienie, lecz także poszerzyły zakres materiału, którym mogły się zająć.
Debiutancki album Sileas „Delighted With Harps” ukazał się w 1986 roku. Producentem był Freeland Barbour, solista, producent muzyczny oraz nauczyciel w Royal Scottish Academy of Music and Drama. Album zaprezentował unikalną muzykę obu harfistek wraz z ich jedwabnym, harmonicznym wokalem, piosenki śpiewane zarówno w języku gaelickim jak i angielskim. Płyta zawiera 11 piosenek.
Drugi album „Beating Harps” ukazał się w 1988 roku i powtórzył wysoką jakość poprzedniej płyty. Materiał został nagrany w Rel Studios w Edynburgu i zawiera 10 kompozycji, w tym jedną oryginalną kompozycję Patsy Seddon. Producentem, tak jak poprzednio był Freeland Barbour.
Trzeci album duetu, „Harpbreakers”, ukazał się w 1990 roku. Album jest uważany za ich najsłabszą produkcję, kładąc zbyt duży nacisk na elektronicznie przetworzony dźwięk.
W 1990 roku Patsy Seddon i Mary MacMaster współpracowały z brytyjską piosenkarką i autorka, Sally Barker przy nagraniu jej drugiego solowego albumu. Doszły do wniosku, że na rynku brakuje kobiecego zespołu folkowego, a gdy Sally spotkała, na festiwalu w Hong Kongu, mistrzynię Irlandii na akordeonie, Karen Tweed, powstała grupa The Poozies. Początkowo do grupy należała jeszcze Jenny Gardener (skrzypce), lecz odeszła przed nagraniem pierwszego albumu.
W 1991 roku duet nagrał nieznany album „File Under Christmas”, który ukazał się tylko na kasetach i dziś jest niedostępny w sprzedaży.
Czwarty album duetu ukazał się dopiero po sześciu latach. Płyta „Play on Light” ukazała się w 1996 roku. Producentem był Jim Sutherland a na albumie zaznaczył się powrót do akustycznego brzmienia znanego z dwóch pierwszych wydawnictw. Sileas łączy celtycką harfę z elementami nowoczesnego folku, muzyki pop i rocka. MacMaster i Seadon są zorientowane w kierunku utworów tradycyjnych, co słychać na płycie w piosenkach „Buain a'Choirce”, „Pi Li li Liu”, „Domhnall Dubh” oraz „Laill Leathag”, jednakże przywiązanie do tradycji nie oznacza tylko tradycji. Jednym z największych atrakcji na płycie jest słynny, soulowy kawałek Billa Withersa z 1971 roku „Aint No Sunshine”, który pasuje całkiem nieźle do celtyckiego tła.
Przez lata działalności, duet współpracował z różnymi postaciami i uczestniczył w wielu projektach, w szczególności Clan Alba z Dickiem Gaughanem, Caledon oraz całkowicie kobiecy zespół The Poozies. Indywidualnie również są stale aktywne. Sesson współpracowała z wieloma artystami, wliczając Dougie MacLeana, jest zaangażowane w nowe trio „Madge Wildfire” z Gerdą Stevenson i Kathy Stewart. Macmaster występowała wspónie z Shine, Alyth McCormack i Corrina Hewat, Kathryn Tickell pod szyldem Ensemble Mystical oraz ostatnio z perkusjonistą Donaldem Hay’em, z którym nagrała dwie płyt, „Love and Reason” i „Hook”. Macmaster zagrała, również, na albumie Stinga „If on a Winter's Night” i pojawiała się na nagraniach szkockiego, jazzowego zespołu z Edynburga Hidden Orchestra.
Mężem Patsy Seddon był Davy Steele, znany z występów w Battlefield Band, współpracy z Dickiem Gaughanem i innymi czołowymi artystami szkockiej sceny muzycznej. Davy zmarł w 2001 roku a w dziesiątą rocznicę jego śmierci Patsy Seddon zaprosiła kilku artystów, lubianych przez Davy’ego, wybrała utwory jego autorstwa i nagrała płytę „Steele The Show – The Songs of Davy Steele (From The Heart Of Scotland)”. Na koncercie w ramach festiwalu Celtic Connections, sy Patsy I Dave’ego, Jamie Steele, zaśpiewał ostatnią piosenkę zmarłego. W nagraniu albumu wzięli udział wokaliści Andy M Stewart, Dick Gaughan, Ian McCalman, Jamie Steele, Karine Polwart, Kate Rusby, Kathy Stewart, Patsy Seddon, Sally Barker i Siobhan Miller, oraz muzycy Andy Thorburn, Mary MacMaster, Eilidh Shaw, Damien O’Kane, Donald Hay, Gary West i Mairearad Green.
Wśród tych szeroko zakrojonych zobowiązań, Seddon i MacMaster wystepują sporadycznie jako Sileas, ostatnio na 30-lecie z Rencontre des Harpes Celtiques w Dinan w Bretonii w 2013 roku. Są również zaangażowane w prowadzenie International Festival Harp w Edynburgu.
Dyskografia:
Delighted With Harps (Lapwing Records LAP113, 1986) Side One: The North Brig o' Edinburgh/The Brig o' Perth; Cadal Chan Fhaigh Mi; Millbrae (Ronnie Cooper)/The Spey In Spate; Eppie Morrie; The Chanters Tune/Marry Me Now Side Two: Da Day Dawn; The Little Cascade (GS Maclennan); Tha Mulad; 'S Coltach Mi Ri Craobh Gun Duilleag; John Anderson My Jo; The Judges Dilemma/The Inverness Gathering Mary Macmaster (metal-strung harp, electro-harp, vocals), Patsy Seddon (gut-strung harp, electro-harp, vocals)
Beating Harps (Green Linnet Records SIF 1089, 1987) Side One: The Glasgow Police Pipe Band (Donald Macleod)/Lexie MacAskill (John MacAskill); An Fhideag Airgid/Prince Charlie; Oh Wee White Rose of Scotland (Susanne Ferguson); The Cameron Highlanders (Skinner)/Donald Willie and his Dog (Donald Morrison)/Dancing Feet (GS MacLennan); Side Two: Mouth Music; Traigh gruineart/The Devil In the Kitchen/The Sprightly Minnikin; Ca' the Yowes (Burns); Domhnall Dubh/The Dogs (Jim Sutherland)/ Miss Spence; beating Harps (PM Seddon) Mary Macmaster (metal-strung harp, electro-harp, vocals), Patsy Seddon (gut-strung harp, electro-harp, vocals)
Harpbreakers (Lapwing Records LAP 127, 1990) Side One: The Drunken Piper/The Seagull (Donald Macleod); Margaret's Waltz (Pat Shuldham Shaw/The Dark Island (McLachlan); Kate Dalrymple/John MacNeill's Reel (Peter Milne); Voices (Holly Near); Leannan a bh'agam/'Sann an Ile/The Pinch of Snuff Side Two: The Dusty Windowsill (J Harlan); Willie's Fair and Rare; Dancing the Baby/Dolina Mackay (J Scott); Mile marbhaisg air a' ghaol; Captain O'Kane (T O'Carolan) Mary Macmaster (metal-strung harp, electro-harp, vocals), Patsy Seddon (gut-strung harp, electro-harp, vocals)
File Under Christmas 1991 Tracks:01 - Harvest Home + Apples In Winter;02 - Gaelic Reaping Songs;03 - True Thomas;04 - Winter;05 - Deck The Halls;06 - Coventry Carol;07 - Christ Child Lullaby;08 - Cherry Tree Carol;09 - Love Came Down At Christmas;10 - Christmas Day In The Morning + Oidhche Nollaig;11 - Leanabh An Aigh;12 - God Rest Ye Merry Gentlemen;13 - The Snows They Melt The Soonest;14 - Se Gillean Mo Ruin;15 - Auld Acquaintance Musicians: Mary Macmaster: metal-strung harp, electro-harp, vocals, Patsy Seddon: gut-strung harp, electro-harp, vocals
Play on Light (Greentrax 1996) Tracks:1. Buain A'Choirce; 2. May Colvin; 3. Cumha Easbuig Earraghaidheal; 4. Laill Leathag; 5. Cameron MacFadyen/Dr Cameron's Casebook/Miss Kirsten Lindsay Morrison; 6. Mo Dhomhnullan Fhéin; 7. Planxty Crockery/Domhnall Dubh; 8. Pi Li Li Liu; 9. Dr Florence Campbell Of Jammalamadugu/Duncan Johnstone; 10. The Castlebay Scrap/Stuarts Rant; 11. Ain't No Sunshine/The Flawless Juggler; 12. Miss Ann Cameron Of Balvenie/Amy's Rollerskates/Paddy's Leather Breeches; 13. Tha Sior Chaoineadh
Silly Wizard - legendarna grupa szkocka, która ożywiła i wprowadziła na duże sceny tradycyjną muzykę Szkocji. Działali w latach 1971-1988, w okresie boomu folkowego na terenie Wielkiej Brytanii i do dziś uważa się ich za niedościgniony wzór, choć znaleźli wielu naśladowców. Do ich sposobu wykonywania z wykorzystaniem instrumentów elektrycznych przekonali się nawet puryści muzyczni. Są autorami wielu utworów, napisanych w tak tradycyjny sposób, że wydaje się, że pochodzą sprzed wielu lat. Historia zespołu zaczęła się w 1969 roku w Edynburgu. Dwaj założyciele spotkali się na studiach. Gordon Jones przyjechał z Liverpoolu, aby studiować w Art College a Bob Thomas z Glasgow zapisując się na weterynarię. Obaj grali w klubach folkowych w okolicy miasta a Bob był nawet przewodniczącym takiego klubu na uniwersytecie, organizując alternatywny Festival Fringe w lecie 1969 r., w którym Gordon, Bill Watkins i Andy Hughes zagrali jako trio. Jones i Thomas dzielili mieszkanie z kilkoma innymi muzykami, którzy ciągle się zmieniali a warunki były spartańskie. Pod koniec 1971 roku do mieszkania wprowadził się szalony facet o imieniu Kevin, który próbował napisać książkę dla dzieci o czarodzieju. Od niego zapożyczyli nazwę zespołu "Silly Wizard". Gordon Jones natknął się, pewnego dnia w parku, na koncert dwóch młodziutkich chłopaków z nadmorskiej dzielnicy Edynburga, Portobello. Byli to bracia Cunningham: Johnny (14 lat) i Phil (12). Był nimi zachwycony i postanowił, że będzie ich miał kiedyś w zespole.
Oficjalnie zespół powstał w lutym 1972 z Gordonem, Bobem i Billem Watkinsem (śpiew, gitara) w składzie. W lipcu tego samego roku Bill udaje się do domu w Birmingham z powodów rodzinnych i zostaje zastąpiony przez Chrisa Pritcharda. We wrześniu dołącza do grupy Johnny Cunningham (skrzypce, mandolina) co jest trochę skomplikowane, gdyż po wyjazdowych występach trzeba go było odwieźć do szkoły. Oprócz koncertów na terenie Szkocji co sobotę występowali w Triangle Folk Club w Edynburgu. W lutym 1973 roku Pritchard odchodzi z zespołu i zostaje zastąpiony przez Madelaine Taylor (gitara, bodhran, śpiew). W paździeniku nagrywają płytę w wytwórni Transatlantic Records XTRA, która nigdy nie zostaje wydana, ponieważ oryginalny zapis zostaje utracony. W międzyczasie, w grudniu 1963 r., odchodzi Madelaine Taylor. Bob, Johnny i Gordon koncertują jako trio. W 1974 odbywają pierwsze zagraniczne tournée po Francji. We wrześniu 1974 do grupy przystępuje Neil Adams (ur. w Anglii, gitara basowa, harmonium), dodając klawisze do używanego zestawu instrumentów. W grudniu 1974 zaspół zaprosił do współpracy Andiego M Stewarta (śpiew, tin whistle, tenor banjo), który miał zastąpić Gordona jako wokalista. Gordon uważał, że szkockie piosenki powinien wykonywać Szkot a nie on jako Anglik. Stewart grał uprzednio w grupie "Puddock's Well". W marcu 1975 zaczęli prace nad nowym (pierwszym) albumem, który został wydany w 1976 roku. W tym czasie dołącza Freeland Barbour (akordeon, bouzouki) i Alastair Donaldson (bas, flet), który zastąpił Neila Adamsa, gdyż ten postanowił wrócić na uniwersytet. Album "Silly Wizard" został wydany przez wytwórnię XTRA a grupa rozpoczęła trasę po UK i Europie. W lipcu 1976 Freeland i Alistair odchodzą z zespołu. Freeland formuje Wallochmore Ceilidh Band a następnie zostaje cenionym producentem w Radio Scotland. Donaldson dołącza do zespołu Revillos (lub Rezillos ,punk new wave, pod pseudonimem William Mysterious). Naturalnym zastępstwem mógł być tylko Phil Cunningham, który właśnie skończył szkołę (miał 16 lat). Grupa zaangażowała również Martina Haddena (bas, klawisze), który wystepował wcześniej z Andym Hughsem (grał z Gordonem w 69 roku). W tym składzie nagrali w 1978 roku krążek "Caledonia's Hardy Sons". Grupa stawała się coraz bardziej rozpoznawalna, uczestnicząc w festiwalach i koncertując w całej Europie. Bardzo szybko powstał kolejny album "So Many Partings" (1979). W trakcie produkcji tej płyty z zespołu odszedł Bob Thomas, jeden z założycieli formacji i w zespole pozostała tylko jedna gitara. Bob ożenił się i zaoferowano mu pracę w pobliżu miejsca zamieszkania. Po raz pierwszy wyjechali za ocean na Philadelphia Folk Festival i, od tego momentu Ameryka na stałe wpisała się w listę koncertów. Przed wydaniem "Wild and Beautiful", z zespołu odszedł Johnny Cunningham. Osiedlił się w Ameryce, jednakże gdy Silly Wizard występował gdzieś w pobliżu, zawsze się zjawiał i uczestniczył w wystepie.
Johnny cieszył się udaną karierą w Stanach, grając z wieloma znanymi muzykami (Cherish the Ladies, Solas, Nightnoise, Thomas Moore, Seamus Egan, Susan McKeown). W 1997 roku koncertował wraz z Kevinem Burke i Christianem LeMaitre w ramach "The Celtic Fiddle Festival". Ta trasa zaowocowała płytą, wydaną przez Green Linnet w 1998.
Johnny Cunningham zmarł 15 grudnia 2003 roku w Nowym Jorku.
Na krótko do grupy dołączył Dougie MacLean, jednakże, generalnie występowali jako kwartet. Nagrywali płyty aż do końca 1988 roku, gdy zespół postanowił zakończyć działalność. Zespół zagrał swój ostatni koncert w Voorheesville, Nowym Jorku w kwietniu 1988 roku.
Członkowie Silly Wizard nadal pozostają aktywni w biznesie muzycznym zarówno jako wykonawcy jak i producenci, inżynierowie czy właściciele wytwórni płytowych. Gordon Jones i Bob Thomas prowadzą Harbourtown Records (grając czasem na lokalnych imprezach), Andy M. Stewart regularnie koncertuje i, jako technik współpracuje z telewizją. regularly and does freelance technical work for TV production, Martin Hadden wykonuje prace dla przemysłu muzycznego w Szkocji oraz prowadzi audycje w Heartland Radio i Radio Scotland. Phil Cunningham pisze muzykę dla BBC Scotland i wystepuje na scenie, głównie z Aly Bain.
Members of Silly Wizard perform at Celtic Connections with Phil Cunningham and Friends, February 2007
Źródło: Wikipedia
Po 17 latach aktywnej pracy, pozostawili po sobie 9 albumów, dziesiątki własnych utworów, spopularyzowali szkocka muzykę ludową nie tylko na terenie kraju, ale również na całym świecie. Do dziś pozostają ikoną i ich płyt słucha się z niesłychaną przyjemnością.
Dyskografia: 1976 Silly Wizard : XTRA 1158 - re-released Highway SHY 7022 1978 Caledonia's Hardy Sons : Highway SHY 7001 / Shanachie 79015 1979 So Many Partings : Highway SHY 7010 / Shanachie 79016 1981 Wild and Beautiful : Highway SHY 7016 / Shanachie 79028 1983 Kiss The Tears Away : Highway SHY / Shanachie 79037 1985 The Best Of Silly Wizard : Shanachie 79048 1985 Golden Golden, and Silly Wizard Live In America : Green Linnet 3036/3037 - these two albums represent the material from one concert in Boston. They were released on REL records on the UK. 1987 Glint of Silver : Green Linnet GLCD 1070 The final studio album from the band. 1988 Live Wizardry : A CD release from Green Linnet (GLCD 3036/37) of the same material as the above two Live albums (one track is missing) 2012 Live Again : Released through the Birnam CD Online Shop on the 16th of February 2012 - Recorded 1983 at Sanders Theatre, Cambridge, Massachusetts
Single: 1980 Take the High Road: Highway Records (the theme music from a TV "soap" of the same name with "Donald MacGillavray" on the B Side)
Projekty indywidualne: Johnny and Phil Cunningham "Against the Storm": Highway SHY 7011 / Shanachie Johnny Cunningham "Thoughts From Another World": Highway SHY / Shanachie Johnny Cunningham Fair Warning": Green Linnet Phil Cunningham "Airs and Graces": Green Linnet GLCD 3032 (also REL records in UK) Phil Cunningham "Palamino Waltz": Green Linnet GLCD 1102 Andy M. Stewart "By the Hush": Highway SHY 7018 / Shanachie Andy M. Stewart with Manus Lunny "Fire in the Glen": Shanachie 79062 Andy M. Stewart with Manus Lunny "Dublin Lady": Green Linnet Andy M. Stewart with Manus Lunny "At It Again": Green Linnet Andy M. Stewart "The Songs of Robert Burns" Andy M. Stewart "Man in the Moon": Green Linnet
Lista muzyków: Bob Thomas Gordon Jones Johnny Cunningham Bill Watkins Chris Pritchard Madelaine Taylor Neil Adam Andy M. Stewart Freeland Barbour Alastair Donaldson Phil Cunningham Martin Hadden Dougie MacLean
Silly Wizard: Silly Wizard (Transatlantic XTRA 1158, 1976) Side One: Pibroch; Jenny Gray's Whiskey; Wind That Shakes the Barley/The Ale Is Dear; Carlisle Wall; My Loves In Germany; Election Jig Side Two: The Heron Election Ballad No.4; Atholl Braes/The Drunken Piper; The Shearing; The Fairy Dance; Land O' the Leal
Johnny Cunningham (fiddle, viola, mandolin), Gordon Jones (vocals, guitar, bouzouki, autoharp, bodhran), Bob Thomas (guitar, mandolin, dulcimer, concertina), Andy Stewart (vocals, tenor banjo, mandolin), Alistair Donaldson (bass, flute, organ), Freeland Barbour (accordion, bouzouki, whistle, keyboards)
Silly Wizard: Caledonia's Hardy Sons (Highway Records SHY 7004, 1978) Side One: Mo Chuachag Laghach (my Kindly Sweetheart); The Isla Waters (Stewart/Hadden); The Twa Brithers; The Auld Pipe Reel/The Brolum; Glasgow Peggy Side Two: Monymusk Lads; The Ferryland Sealer; Fhear A Bhata (The Boatman); Jack Cunningham's Farewell to Benbecula (Phil Cunningham)/Sweet Molly; Broom O' the Cowdenknowes
Phil Cunningham (accordion, whistle, synthesizer, harmonium, vocals), Andy Stewart (vocals, tenor banjo, mandolin, mandola), Bob Thomas (guitar), Johnny Cunningham (fiddle, viola, bouzouki, vocals), Gordon Jones (guitar, bodhran, vocals, mandola, bouzouki), Martin Hadden (bass, harmonium)
Silly Wizard: So Many Partings (Highway Records SHY 7010, 1979) Side One: A Scarce O' Tatties (Norman Mclean)/Lyndhurst; The Valley of Strathmore (Andy Stewart); Bridget O' Malley; A A Cameron's Strathspey/Mrs Martha Knowles (Phil Cunningham)/The Pitnacree Ferryman; The New Shillin' Side Two: Donald McGillavry/O'Neill's Cavalry March; The Highland Clearances (Andy Stewart); Miss Catherin Brosnan (Phil Cunningham); Wi' My Dog and Gun; Miss Shepherd (Skinner)/Sweeney's Buttermilk; McGlinchey's Reels
Andy Stewart (vocals, tenor banjo), Phil Cunningham (accordion, tin whistles, Overton low D whistle, Moog synthesizer, electric piano, vocals), Martin Hadden (bass, harmonium, guitar), Gordon Jones (guitar, mandola, bodhran), John Cunningham (fiddles, vocals)
Silly Wizard: Wild and Beautiful (1981) Side One: If I Was a Blackbird; Pipe Major Donald Campbell (J Wilson)/The Orphan/The Kestrel (Phil Cunningham)/Come Up Alang; The Pearl (Phil Cunningham); The Fisherman's Song (Andy M Stewart)/Lament fr the Fisherman's Wife (Hadden/Cunningham) Side Two: Hame, Hame, Hame/Tha Mi Sgith; Tha Mi Sgith/Eck Stewart's March (A Stewart/P Cunningham)/MacKenzie's Fancy; Miss Patricia Meagher (Andy Stewart)/Laura Lynn Cunningham (Phil Cunningham); A B Corsie (The Lad from Orkney) (Cunningham)/Ril Bheara/Richard Dwyer's
P Cunningham, M Hadden, A Stewart, G Jones
Silly Wizard: Kiss the Tears Away (Highway SHY 7025, 1983) Side One: The Queen of Argyll (A Stewart); Golden, Golden (A Stewart); finlay M MacRae (Phil Cunningham); The Banks of the Lee; Sweet Dublin Bay Side Two: Mo Nighean Donn, Grádh Mo Chridhe (P Cunningham); Banks of the Bann; The Greenfields of Glentown/The Galtee Reel/Bobby Casey's Number Two/Wing Commander Donald MacKenzie's Reel (Phil Cunningham); The Loch Tay Boat Song
All tracks traditional unless otherwise noted
Phil Cunningham (accordion, whistles, keyboards, mandola, classical guitar, acoustic guitar, vocals), Martin Hadden (bass, fretless bass, acoustic guitar, string synthesiser), Andy M Stewart (lead vocals, tenor banjo), Gordon Jones (acoustic guitar, bodhran)
Silly Wizard: Best Of Silly Wizard (Shanachie, 1985) Valley Of Strathmore; Donald McGillavry/O'Neill's Cavalry March; A.A. Cameron's Strathspey/Mrs. Martha Knowles/The Pitnacree Ferryman/The New Shillin'; The Fishermen's Song; Queen Of Argyll; Finlay M. MacRae; The Pearl; Isla Waters; Mo Chuachag Laghach (My Kindly Sweetheart); Broom O' The Cowdenknowes; Green Fields Of Glentown/The Galtee Reel/Bobby Casey's Number Two/Wing Commander
Johnny Cunningham (fiddle, viola, vocals) Phil Cunningham (accordion, guitar, harmonium, keyboards, mandola, piano, Synthesizer, Vocals, Whistle), Martin Hadden (bass, fretless bass, guitar, harmonium, piano, synthesizer, vocals) Gordon Jones (bodhran, guitar, mandola, vocals), Andy M. Stewart (mandolin, tenor banjo, vocals, whistle), Bob Thomas (Guitar)
Silly Wizard: Golden, Golden (REL Records RELS 478, 1986) Side One: Miss Shepherd/Sweeney's Buttermilk/McGlinchey's Reels; Donald McGillavray; The Blackbird; Scarce o' Tatties (Norman MacLean)/Lyndhurst Side Two: Golden Golden (AM Stewart); Mac's Fancy/The Cliffs of Moher; The Rose of Red Hill/Clootie Dumplings/The Laird o' Drumblair/Sleepy Maggie; The Broom o' the Cowdenknowes
Johnny Cunningham (fiddle) Phil Cunningham (accordion, guitar, harmonium, keyboards, mandola, piano, Synthesizer, Vocals, Whistle), Martin Hadden (bass, fretless bass, guitar, harmonium, piano, synthesizer, vocals) Gordon Jones (bodhran, guitar, mandola, vocals), Andy M. Stewart (mandolin, tenor banjo, vocals, whistle),
Silly Wizard: Glint Of Silver (Green Linnet, 1986) Roarin' Donald/The Man Who Shot The Windmill/A Glint Of Silver (Stewart); The Secret Portrait/Wha'll Be King But Cherlie?; Lover's Heart (Cunningham/Stewart); When Summer Ends (Cunningham); The Chill Eastern Winds; Willie Archer; Simon MacKenzie's Welcome To His Twin Sisters/Farewell To "The Heb"; The Blackbird Of Sweet Avondale
Johnny Cunningham (fiddle) Phil Cunningham (accordion, guitar, harmonium, keyboards, mandola, piano, Synthesizer, Vocals, Whistle), Martin Hadden (bass, guitar) Gordon Jones (bodhran, guitar), Andy M. Stewart (banjo, vocals) with Kathy Stewart (backing vocals) John Cunningham: Fair Warning (Green Linnet SIF 1047, 1983) Side One: Celtic Society's Quickstep/42nd Highlanders Farewell; Archibald McDonald of Keppoch; Planxty Drew/Planxty Wilkinson (Carolan); Sad Is My Fate; Lord Drummond/Lady Margaret Stewart/Crarae Side Two: Logan Water/The Drovers Lads/The Mug of Brown Ale; Waulkin' o' the Fauld; Fair Warning: Blair Atholl/The Cairin O'/Lexy McAskill John Cunningham (fiddle, synthesiser) with Gene Galligan (keyboard); Zan McLeod (guitar, bouzouki); Tim Britton (flute, Uilleann pipes); Dave Paton (concertina); Vincent Moos (percussion)
Phil Cunningham: Airs and Graces (REL Records REL474, 1984) Side One: Andy M Stewart's Reel/The Harsh February; The House In Rose Valley; Miss Rowan Davies; Jackson's No.2 (trad)/Jean's Reel (Bobby Macleod)/Moving Cloud (trad) Side Two: Flodigarry Island/The Wee Man from Skye (Donald Macleod); Joey's Tune (Finlay MacRae); The Log Splitter Jig/You'll Have a Dram; Margaret MacKinnon of Digg; Farewell to Ireland (trad)/Hogties Reel All tracks composed by Phil Cunningham unless otherwise noted John and Phil Cunningham: Against the Storm (Highway SHY7011, 1980) Side One: The Arran Boat; Birkenburn/Loch Ordie (both James Mackintosh); 79th's Farewell to Gibralter/Soldier's Return; Sleepy Maggie; Mary Thorburn Cunningham (P Cunningham) Side Two: Fingal's Cave; Raddigan's/Father Kelly No.1/John Brennans/Ril Bheara; Lanachree and Megrum; The Wild Irishman/Golden Keyboard; Cameron McFaddyen All tracks traditional unless otherwise noted Johnny Cunningham (fiddles, bouzouki); Phil Cunningham (accordion, piano, synthesisers, whistle, guitar) with Bob Montgomery (drums); Gordon Jones (bodhran); Roy Ashby (drums); Douglas Bogie (electric guitars)
John Cunningham: Thoughts from Another World (Highway SHY 7013, 1981) Side One: Thoughts from Another World Part 1(J Cunningham); Linden Rise (J Cunningham); PM Cunningham's Odd Dance (J Cunningham)There's Naebody Tae Blame But Ma Sel' (J Cunningham); Taladh An Leinibh Losa; Thoughts from Another World Part 2 (J Cunningham) Side Two: Limerick Lasses/The Mountain Road; Trip O'er the Mountain; Brisk Bob; The Crossing (J Cunningham); Farther Along the Line (J Cunningham) John Cunningham (fiddle, mandolin, guitar, vocals) with Gene Galligan (electric piano, synthesizers); Jim Couza (hammer dulcimer); Gerald Trimble (cittern, 12-string guitar); Kurt Johnston (pedal steel guitar, 5-string banjo, acoustic piano); Vinnie Moos (bass guitar); Wayne Johnston (electric and acoustic guitars)
Skipinnish to zespół muzyczny założony przez Angusa MacPhaila i Andrew Stevensona w 1999, studiujących wówczas w Royal Scottish Academy of Music and Drama (RSAMD) w Glasgow. Dodatkowo to marka whisky oraz dwie sale taneczne (ceilidh houses), firmowane przez grupę, w Oban i Fort William. Zespół posiada, również, własną wytwórnię płytową w Spean Bridge, niedaleko Fort William, która wydała płyty takich artystów jak Skerryvore czy Gary Innes.
Skipinnish, jako duet, powstał na początku 1999 roku, kiedy akordeonista Angus MacPhail z Tiree i dudziarz Andrew Stevenson z Achnacarry połączyli siły muzyczne. W tym czasie studiowali na pierwszym roku w Królewskiej Szkocji Akademii Muzycznej i Teatralnej w Glasgow, a wspólnie grając na różnych improwizowanych sesjach muzycznych, zdali sobie sprawę, że ich style muzyczne jak i spojrzenie na muzykę tradycyjną są bardzo podobne. Zaraz po powstaniu grupa zaczęła zdobywać ogromną popularność i zaproszenia na festiwale, koncerty i inne wydarzenia w całej Wielkiej Brytanii i za granicą.
W lipcu 2001 roku duet wydał swój debiutancki album „Skipinnish”. W nagraniu wzięli udział jako muzycy gościnni: Iain MacFarlane (skrzypce), Rachel Walker (śpiew), Jenna Reid (skrzypce) . Iain i Jenna są znani z grupy Blazin' Fiddles. Rachel Walker, to śpiewająca w języku gaelickim angielska wokalistka, znana z występów solowych jak również uczestnictwa takich grupach jak Dochas, Broch Inspectors, Cruinn.
Druga płyta „Sgurr Mor to Skerryvore” ukazała się w październiku 2003 roku. Album zawiera utwory taneczne, tradycyjne pieśni i solówki wykonane na dudach. Materiał był przedstawiony wcześniej, 3 lipca 2003 roku, w nagrywanym przez telewizję koncercie w pubie w Glasgow. Do nagrania zostali zaproszeni zaprzyjaźnieni muzycy: Rachel Walker (śpiew), Iain 'Stretch' MacFadyen (dudy), Iain MacFarlane (skrzypce), Neil MacMillan (kontrabas, pianino), Allan Henderson (skrzypce, dudy), Malcolm Jones (gitara) oraz Archie McAllister (skrzypce). Malcolm Jones jest muzykiem w znanej grupie Runrig.
Na początku 2003 roku Angus i Andrew założyli własne wydawnictwo „Skipinnish Records” w Spean Bridge niedaleko od Fort William. Album „Sgurr Mor to Skerryvore” został wydany już przez to wydawnictwo. Oprócz własnych płyt powstają tam nagrania dla takich artystów jak, dla współpracującej z grupą Rachel Walker, tria tanecznego Deoch 'N' Dorus, czy Skerryvore i Gary Innes.
Kolejny album „The Sound of the Summer” ukazał się w 2007 roku. Do tego wydawnictwa duet zatrudnił wyjątkowo dużą ilość muzyków gościnnych: Rachel Walker (śpiew), Malcolm Jones (gitary, akordeon, klawisze), Archie McAllister (skrzypce), Alec Dalglish (gitara), Andrew MacPherson (inst.. perkusyjne), Roddy Campbell, John Alec MacKay i Angus 'Bolt' MacLeod (chórki), Iain MacDonald (flet, dudy), Fraser West (perkusja), Iain 'Stretch' MacFadyen (perkusja), Duncan Lyall (gitara basowa), Allan MacDonald (tromp), James Graham, Norrie MacIver, Mary Ann Kennedy, Deirdre Graham (chórki).
We wrześniu 2009 ukazał się album koncertowy „Live From The Ceilidh House”, złożony z nagrań z czterech koncertów „na żywo” w sali Ceilidh House w Oban. Na płycie znalazły się jigi, reele i tradycyjne piosenki. Skipinnish to jedna z tych grup, które są bardzo elastyczne w doborze muzyków. Tym razem w składzie znaleźli się dodatkowo: Duncan Nicholson (dudy, flażolety), Finlay Wells (gitary), Angus MacColl (dudy, perkusja), Iain MacFadyen (perkusja), Allan Henderson (skrzypce), (śpiew), Alasdair Whyte (śpiew), Rachel Walker (śpiew), Sileas Sinclair (śpiew). Materiał muzyczny jest wyważony, z mieszaniną szybszych i wolniejszych utworów tanecznych przeplatanych pieśniami gaelickimi. Album może służyć za przykład dla każdego, kto próbuje zorganizować sesję ceilidh. Muzycy prezentują lokalną muzykę z autentycznością i uczciwością, przy zachowaniu doskonałości standardów.
Długo oczekiwany album studyjny „Atlantic Roar” ukazał się w 2013. Płyta została zaanonsowana na lipcowym festiwalu na wyspie Tiree, Tiree Music Festival. To wyjątkowa mieszanka autentycznej tradycji i współczesnych dźwięków. Wcześniej w zespole pojawiło się na stałe kilku nowych muzyków. Najbardziej znaczącym dodatkiem okazał się, śpiewający w językach gaelickim i angielskim, Robert Robertson z Torlundy, w okolicy Fort William. Oprócz Robertsona (śpiew, gitara) w składzie pojawili się Ross Wilson (pianino, gitara basowa), Alasdair Murray (perkusja). Gościnnie w nagraniach pomogli Rachel Walker (śpiew) i Archie McAllister (skrzypce).
Od wydania I sukcesu „Atlantic Roar” , muzycy Skipinnish pracowali nad nowym materiałem na kolejną płytę. Album „Western Ocean” ukazał się w lipcu 2014 roku i jest połączeniem starego in nowego Skipinnish, odzwierciedlając tradycyjny styl z wcześniejszych nagrań zespołu, ale już z dodatkiem energii pochodzącej od młodszych członków. W składzie pojawił się Archie McAllister, który już od lat występował jako muzyk gościnny. W nagraniach uczestniczyli również: Duncan Nicholson (dudy, flażolety), Rachel Walker (śpiew), Allan Nairn (gitara akustyczna, gitara elektryczna, banjo, mandolina), Allan MacDonald (tromb), Alec Dalglish (gitara), Stevie Burns (instr. perkusyjne).
Rok 2014 i sukces płyty został zwieńczony uhonorowaniem nagrodą w dorocznym plebiscycie sponsorowany przez rozgłośnię MG Alba, Scots Trad Music Awards. Skipinish został najlepszą grupą roku (Live Act of the Year).
Na początku 2016 roku w składzie grupy nastapiły duże zmiany, prowadzące do powstania kolejnej płyty „The Seventh Wave”. Długoletni członkowie grupy Robert Robertson i Ross Wilson odeszli do własnego zespołu Tide Lines, a Norrie MacIver dołączył jako główny wokalista i gitarzysta. Norrie był wcześniej wokalistą w znanej grupie Mànran. Skład uzupełnili: Alistair Iain Paterson na fortepianie, Alasdair Murray na dudach i flażoletach oraz Rory Grindlay na perkusji.
„The Seventh Wave” ukazał się w kwietniu 2017 roku, wydany przez Skipinnish Records i jak zwykle zawiera mieszankę utworów tradycyjnych ze współczesnymi, a teksty utworów, napisanych przez Angusa wywołują wspomnienia dla kogokolwiek, kto kiedykolwiek mieszkał lub podróżował w zachodnich częściach Szkocji. Wydanie płyty poprzedził singiel „Alive” zaśpiewany przez nowego wokalisę Norrie MacIvera pełnym głosem. Trasa koncertowa promująca album wystartowała 19 maja w Eden Court w Inverness.
W 2019 roku zespół obchodzi swoje 20 lat istnienia. Z tej okazji powstał nowy album „Steer By The Stars”, który ukazał się 19 maja 2019 roku. Tytuł nawiązuje do rybackich korzeni członków zespołu a morskie tematy pojawiają się na płycie. Obchody rocznicy powstania grupy rozpoczęły się 25 maja w Edynburgu w Usher Hall i kontynuowane 5 lipca w Inverness w namiocie koncertowym (Big Top Tent) w parku Bught. Na albumie znajdują się zarówno piosenki, jak i utwory instrumentalne a płytę zamyka „20th Anniversary Jigs”. Współpracę z zespołem zakończył gitarzysta basowy Angus Tikka a w jego miejsce pojawiła się Charlotte Printer. Płyta została ośmioosobowym składzie z nową basistką oraz skrzypkiem Archie McAllisterem.
Aktualny skład: • Angus MacPhail: akordeon, śpiew • Andrew Stevenson: dudy, flażolety, skrzypce • Norrie MacIver: śpiew, gitara • Alasdair Murray: perkusja, dudy • Alistair Iain Paterson: pianino, klawisze • Rory Grindlay: perkusja • Charlotte Printer: gitara basowa
W zespole grali: • Robert Robertson: śpiew, gitara • Ross Wilson: pianino, gitara basowa • Jonathan Gillespie: multi-instrumentalista, śpiew
Dyskografia: Albumy: • Skipinnish (2001) • Sgurr Mor to Skerryvore (2003) • The Sound of the Summer (2007) • Live From The Ceilidh House (2009) • Atlantic Roar (2013) • Western Ocean (2014) • The Seventh Wave (2017) • Steer By The Stars (2019) Single: / Video: • "Walking on the Waves" (2014) • "December" (2014) • "The Island" (2015) • "Home on the Sea" (2016) • "Alive" (2017)
Talisk, szkocka grupa z Glasgow, powstała w 2014, która z sukcesem od 2014 roku podbija folkowe sceny i zdobył kilka ważnych nagród, jak na przykład nagrodę najlepszego muzyka roku (Musician Of The Year) w konkursie BBC Radio 2 Folk Awards. Talisk to trio koncertiny, skrzypiec i gitary grające tradycyjną muzykę instrumentalną w sposób bardzo żywiołowy i ciekawy.
Grupa powstała w sierpniu 2014 roku, założona jako trio przez gitarzystę Craiga Irvinga wraz z, grającym na koncertinie, Mohsenem Amini oraz skrzypaczką Hayley Keenan. Craig Irving jest wielokrotnie nagradzanym muzykiem z Inverness w Szkocji. Zaczął grać na gitarze w wieku 15 lat, mieszkając w Australii. W 2012 roku uczęszczał do Lews Castle College w Benbecula na Hebrydach Zewnętrznych, gdzie uczył się od Matheu Watsona i Mike'a Bryana. Kilka miesięcy później zwyciężyli w konkursie BBC Radio 2 Young Folk Award a na Celtic Connections zdobyli Danny Kyle Award.
Zespół zaczął zdobywać popularność koncertując w Wielkiej Brytanii. W lipcu 2015 roku grupa wydała płytę EP „Pinnacle 67”, a w sierpniu 2016 roku wydali swój debiutancki album „Abyss” w klimacie nowoczesnej i lekko popowej muzyki. Album był bardzo dobrze przyjęty i został nominowany jako album roku 2016 w konkursie MG Alba Scots Trad Music Awards. Rok później w tym konkursie grupa zdobyła nagrodę folkowej grupy roku 2017 (Folk Band of the Year).
Na początku 2016 roku Mohsen Amini założył supergrupę Ímar, która również zaczęła zdobywać uznanie i nagrody a sam Moshen został wybrany młodym muzykiem roku 2016 w konkursie szkockiego radia BBC (BBC Radio Scotland Young Traditional Musician of the Year). Mohsen, którego mam jest Angielką a ojciec Irańczykiem, zaczął grać na koncertinie w wieku 10 lat.
Hayley Keenan, oprócz pracy w Talisk na pełen etat, założyła w Largs klub folkowy pod nazwą „Largs Folk Nights” a grupa Talisk wystąpiła podczas jego otwarcia w 2017 roku.
Koncertowali na całym świecie, grając na wielu dużych festiwalach, w tym w Cambridge, Tønder, Celtic Colours, Cropredy i, oczywiście, Celtic Connections. Wkrótce Craig Irving opuścił Talisk dołączając do grupy Mànran a jego miejsce zajął Graeme Armstrong i w takim składzie powstał drugi album „Beyond”. Album został wydany w październiku 2018 roku zawierając bardziej spokojne i melancholijne utwory.
We wrześniu 2021 Hayley Keenan ogłosiła, że odchodzi z Talisk, aby pracować nad nowymi rzeczami. Dwa dni później została zastąpiona dwa dni przez Benedicta Morrisa. Kiedy Hayley Keenan wiedziała, że wyjeżdża, zasugerowała, by zapytać Benedicta. Benedict Morris jest skrzypkiem z Glasgow. Jest zwycięzcą konkursu BBC Radio Scotland w kategorii Młody Tradycyjnym Muzyk Roku 2019 i wschodzącą gwiazdą muzyki tradycyjnej. Benedict pojawia się w różnych składach, a także jako muzyk solowy.
Zespół wydał singiel „Echo 22” w grudniu 2021 roku już w nowym składzie. Piosenka jest nową wersją utworu z utworu z albumu „Abyss”. Piosenka została nieco przerobiona, aby pokazać zespół, który obecnie gra koncerty.
Nowy album „Dawn” ukazał się w lutym 2022 roku. Ten nowy album prezentuje muzykę, która jest mocno osadzona w celtyckiej tradycji, zamieniając tą tradycję w porywającą, ale czasami eteryczną kolekcję melodii. Jest to porywająca mieszanka muzyki w szybkich aranżacjach i nielicznych przerywnikach. Brzmienie zespołu jest akustyczne - skrzypce, koncertina i gitara - na żywo i w całości instrumentalne, ale w tych nagraniach jest wzmocnione syntezatorem i gitarą elektryczną, aby nadać mu pełniejszy, głębszy dźwięk. Dźwiękiem przewodnim jest koncertina Mohsena Amini. Wiele utworów zawiera energiczny, taneczny rytm.
W listopadzie 2023 nastąpiła zmiana w składzie. Graeme'a Amstronga zastąpił gitarzysta Charlie Galloway, który wcześniej występował z grupą jako muzyk gościnny, chociażby na ostatniej płycie.
W styczniu 2024 Talisk występował na festiwalu Celtic Connections w Glasgow. Swój koncert nagrali na płycie „Live at The Barrowlands”, która ukazała się w październiku 2024 roku. Nagrania pochodzą z występów w znanej sali Barrowland. Koncertom towarzyszyły występy najlepszych tancerzy na świecie, w tym Gardiner Brothers, Amy Mae Dolan, Keeva Corry, Brian Culligan, Ellie Mae Wheeler, Mairead Trainor, Morgan Bullock i Zoe Talbot.
Dyskografia: Pinnacle 67 - 15 lipiec 2015 Abyss - 3 sierpień, 2016 Beyond - 26 październik 2018 Dawn - 11 luty 2022 Live at The Barrowlands - 13 październik 2024
Członkowie zespołu: Mohsen Amini (2014 – present) Benedict Morris (2021 - present) Charlie Galloway (2023 - present)
The Paul McKenna Band, to wielokrotnie nagradzana grupa z Glasgow, która łączy tradycyjny i współczesny materiał w świeży i ekscytujący sposób. Paul i jego zespół czerpią zarówno ze szkockiego, jak i irlandzkiego folku w postaci dynamicznego, bogatego wachlarza oryginalnych i tradycyjnych materiałów, dodając do swojego repertuaru własne i zapożyczone utwory wpisujące się w ich styl muzyczny. Paul McKenna od dawna jest zaliczany jest do najlepszych szkockich piosenkarzy i autorów piosenek, uzbrojonych w potężny, ale pełen emocji głos, który często, w swoich piosenkach, porusza współczesne problemy.
Paul McKenna to znakomity piosenkarz, autor tekstów i multiinstrumentalista z Glasgow, którego muzyka czerpie z bogatych tradycji zarówno muzyki szkockiej, jak i irlandzkiej łącząc ją ze współczesnymi wpływami.
Rodzice Paula przybyli do Szkocji z Irlandii z Donegal i z Mayo na początku lat pięćdziesiątych w poszukiwaniu w pracy. Osiedlili się w Glasgow i przekazali synowi zamiłowanie do muzyki i piosenek ze starego kraju. Paul ukończył The Royal Conservatory w Glasgow z dyplomem z tradycyjnej muzyki szkockiej i zaczął pisać własne kompozycje sięgając do irlandzkiej muzyki.
Paul założył pierwszą wersję swojego zespołu w 2006 roku i w krótkim czasie zwrócił na siebie uwagę jednego z czołowych szkockich trubadurów, Dicka Gaughana. Członkami zespołu byli wokalista i autor tekstów Paul McKenna (gitara), Sean Gray (flet, gwizdki), David McNee (bouzouki), Ruairidh MacMillan (skrzypce) i Ewan Baird (bodhran). Grali muzykę tradycyjną, a także oryginalne piosenki i melodie.
Dick Gaughan, którego śpiew wywarł duży wpływ na Paula, był pod tak wielkim wrażeniem tego, co usłyszał, że zgodził się wyprodukować pierwszy album zespołu „Between Two Worlds”. Ten debiutancki album ukazał się w 2009 roku, wydany przez wytwórnię Greentrax. Piosenki na płycie to ciekawe połączenie doskonałych piosenek Paula i nowych interpretacji starych ulubionych utworów. Trzy piosenki Paula na albumie są dobrze skomponowane, ze świetnymi tekstami i chwytliwymi melodiami, stylistycznie akustycznym folkiem / tradycją z atrakcyjnym nowoczesnym popowym akcentem. Podobnie imponująca jest interpretacja tradycyjnych ulubionych przez zespół, tchnąc nowe życie w stare klasyki; zawierają nowe wersje „The Lea Rig”, „P stands for Paddy”, „The Jolly Beggar” i „Ballad of Accounting” Ewana McColla. Pod koniec roku Paul McKenna Band otrzymał tytuł Best Up and Coming Act na gali MG Alba Scots Trad Music Awards.
W 2009 i 2010 roku koncertowali w całej Europie, odwiedzając Niemcy, Holandię, Austrię, Włochy, Czechy, Słowenię, Hiszpanię i Wielką Brytanię. Zespół ukończył także miesięczną trasę koncertową po USA, która zbiegła się z wydaniem pod koniec 2010 roku płyty „Between Two Worlds” przez wydawnictwo Mad River Records.
W grudniu 2010 roku grupa nagrała swój drugi album studyjny „Stem The Tide”. Producentem był Brian McNeill, znany z Battlefield Band, a materiał został nagrany w Watercolour Studios w Ardgour. Płyta ukazała się w marcu 2011 roku. Album łączy w jedną całość temat geografii, historii i polityki tworząc spójną warstwę z dodatkiem goryczy, refleksji i humoru. Zestaw instrumentów powoduje, że muzyka jest ostra i dopracowana w całym tekście, a skrzypce nadają jej klasyczny charakter. Na całej płycie bogate aranżacje muzyczne są pomysłowe, rytmiczne i wciągające, a ich ciągła różnorodność dodaje niespokojnej energii całemu albumowi.
W 2011 roku zespół koncertował w Ameryce Północnej, Kanadzie, Danii, Niemczech, Włoszech i Wielkiej Brytanii, występując na najważniejszych festiwalach folkowych, takich jak Milwaukee Irish Fest, Tonder Festival oraz Cambridge Folk Festival.
Pod koniec 2011 roku do grupy dołączył skrzypek Mike Vass i pierwszy koncert zagrał wraz z zespołem na festiwalu Celtic Connections w Glasgow. Mike Vass to jeden z najbardziej kreatywnych muzyków na szkockiej scenie muzycznej, grający wcześniej w zespole Malinky. Mike zastąpił Ruairidha MacMillana.
Rok 2012 przyniósł kolejne wyróżnienia. Paul McKenna zdobył nagrodę dla najlepszego wokalisty , Scots Singer Of The Year w plebiscycie MG Alba Scots Trad Music Awards. Podczes tego samego wydarzenia Mike Vass odebrał tytuł kompozytora roku a zespół był nominowany do nagrody grupy roku. W tym samym roku grupa wystąpiła na dwóch znanych festiwalach w Kanadzie, Edmonton Folk Festival oraz Summerfolk.
Rok 2013 rozpoczął się wyprzedanym koncertem w słynnym na całym świecie Celtic Connections w Glasgow a w czerwcu ukazał się nowy album. Swój trzeci album zatytułowany „Elements” nagrali we własnym studio, finansując go częściowo na zasadach crowdfundingu. Płyta ukazała się w czerwcu 2013 roku. Na tym albumie jest wiele do radości - zawiłe aranżacje świetnych piosenek, mocna produkcja, angażujące wokale a niedawny dodatek niezwykle utalentowanego Mike'a Vassa, grającego na banjo i skrzypcach, dodał głębię brzmieniu.
W 2014 roku zespół koncertował w USA i Kanadzie, wliczając w to pierwszą trasę w Nowej Szkocji. Podczas pobytu w Ameryce dołączyła do grupy skrzypaczka i wokalistka z Nowej Szkocji Shannon Quinn. Współpraca przedłużyła się na wiele lat wspólnych koncertów. Shannon była obecna na scenie folkowej od wielu lat. Swój pierwszy album „The Irwin Lake Sessions” wydała w 2008 roku a kolejny „If All the Young Ladies” w 2015. Oprócz solowej działalności Shannon występuje w duecie ze swoim ojcem Tonym Quinn znanym z Halifax komediowo muzycznym wykonawcą.
We wrześniu i październiku 2014 Paul wraz zespołem odbyli wspólną trasę po Wielkiej Brytanii wraz z grupą The Outside Track z muzykami ze Szkocji, Irlandii i Cape Breton, do której to dołączyła w ostatnim czasie, pochodząca z muzycznej rodziny Black Family, irlandzka wokalistka Aoife Scott. Koncerty The Outside Track, to radosna kombinacja tradycyjnej muzyki ze Szkocji, Irlandii i Cape Breton z tańcem i stepowaniem.
W 2016 roku grupa obchodziła swoją dziesiątą rocznicę. Z tej okazji ukazał się czwarty album „Paths That Wind”, wyprodukowany przez legendarnego Johna McCuskera, który uczestniczy w nagraniach również jako muzyk. Płyta została nagrana w zmienionym składzie: Paul McKenna, Sean Gray, Ewan Baird oraz Conor Markey. Conor zastąpił jednego z założycieli grupy, Davida McNee. Zakończyła się, także, współpraca z Shannon Quinn a jej miejsce, trochę później, zajął Jack Smedley. W nagraniach najnowszego albumu uczestniczyli znani muzycy: John McCusker, Rod Paterson, Mike Vass oraz James Lindsay (Breabach). Album zawiera osiem piosenek i dwa utwory instrumentalne, łącząc oryginalny materiał z tradycyjnymi piosenkami, a także dobrze dobranymi coverami. Wśród oryginalnych materiałów wyróżnia się otwierający utwór „Long Days”, który odzwierciedla odwieczny motyw tęsknoty za domem. Jak zawsze, zespołowi udało się zaaranżować tradycyjne utwory w taki sposób, aby wzmocnić ich własne, nowoczesne podejście, pozostając wiernymi korzeniom muzyki. Takim przykładem jest ich wykonanie tradycyjnej piosenki irlandzkiej, „The Banks of The Moy”. Mocno brzmi, także, antyfaszystowski hymn Peggy Seeger, „Song of Choice”.
W 2017 roku zespół bardzo intensywnie koncertował. Ich muzyki można było posłuchać na sześciu różnych festiwalach w Kanadzie, od Vancouver do Nowej Szkocji i byli gośćmi na festiwalach Tonder Folk Festival oraz Cambridge Folk Festival. W składzie nastąpiły kolejne zmiany. W miejsce Seana Graya i Jacka Smedley pojawili się Robbie Greig i Conal McDonagh. Robbie Greig to uznany skrzypek występujący głównie jako muzyk sesyjny, mający w swojej karierze współpracę z takimi zespołami jak Tannara, Niteworks, Malinky czy Talisk. Robbie jest również założycielem grupy Inyal. Conal McDonagh, to dudziarz z Poolewe w Szkocji. Conal grał w różnych grupach a na stałe w zespole Inyal.
W 2018 grupa została wyróżniona nominacją w plebiscycie MG ALBA Scots Trad Music Awards, w kategorii folkowej grupy roku, lecz zwycięzcą została gaelicka supergrupa Daimh. W czerwcu, w czasie podróży do Australii wystąpili na festiwalu National Celtic Festival w Portarlington niedaleko od Melbourne.
Kolejny album „Breathe” ukazał się w czerwcu 2019 roku. Breathe to ich piąty album. Producentem album jest Mike Vass i tym razem prawie cały zestaw to oryginalne materiały. Wyjątkiem jest tradycyjny reel „Fanad Mare” napisany przez skrzypka Doyla z Fanad po tym, jak rzekomo doświadczył wizji druid wracający do domu z imprezy tanecznej i oparty na rytmie kopyt swojego konia. Płyta pokazuje rozwój Paula jako autora tekstów. Dwa kawałki powstały we współpracy z kanadyjskim autorem Dave'em Gunningiem a jeden z australijką Liz Stringer. Płytę otwiera balladowy utwór tytułowy , który jest delikatną, prostą piosenką miłosną zaśpiewaną charakterystycznym wokalem Paula. Końcowa piosenka z piszczałkami i gwizdkami, jest coverem „The Molly May”, napisanym przez kanadyjskiego piosenkarza bluegrass i muzyki celtyckiej, JP Corniera.
The Tannahill Weavers to, z pewnością, jedna z najważniejszych szkockich grup muzyki tradycyjnej. Jako jedni z pierwszych włączyli Great Highland Bagpipe (szkockie dudy) do swojego instrumentarium. Wcześniej instrument ten wykorzystywany był wyłącznie jako instrument solowy. Przyczynili się w ten sposób do zmiany brzmienia muzyki tego regionu. Ich muzyka jest mocno osadzona w historii Szkocji a dudy, ze swoim unikalnym brzmieniem i donośnym dźwiękiem, są pierwszoplanowym instrumentem. Zespół powstał w 1968 roku w Paisley, dziś mieszczące się w zespole miejskim Glasgow, pierwsze kroki stawiając w St. Peter's Folk Club, Glenburn, który należał do ojca jednego z założycieli, Neila Doherty'ego. Nazwa zespołu jest rodzajem hołdu dla szkockiego poety Roberta Tannahilla, znanego jako „Poeta Tkacz” (ang. Weaver Poet), który urodził się i tworzył muzykę oraz poezję właśnie w Paisley. Tannahill żył w tym samym okresie co największy szkocki poeta Robert Burns. Paisley, na początku 19 wieku stało się silnym ośrodkiem przemysłu włókienniczego.
Grupa powstała w 1968 roku. Założyli ją następujący muzycy: John Cassidy (whistle, śpiew), Stuart McKay (śpiew, gitara, penny whistle), Neil Doherty (śpiew, gitara, mandolina, penny whistle), Jim McGowan (śpiew). Swoje próby przeprowadzali na zapleczu komunalnej kamienicy zamieszkiwanej przez rodzinę McKay, a pierwszy występ zaliczyli w klubie St. Peter's Folk, prowadzonym przez Pata Doherty'ego, ojca Neila. Początkowa popularność zespołu ograniczała się tylko do Szkocji. Wkrótce nagrali singiel, a w 1970 roku zebrali materiał na płytę, która nie została nigdy wydana, ponieważ ich manager nie potrafił zainteresować żadnej wytwórni płytowej. Grupa zdecydowała się, w końcu, rozprowadzać swoje nagrania podczas koncertów, lecz okazało się, iż źródłowy materiał jest uszkodzony. Kiedy już byli dobrze rozpoznawalni w Szkocji, rozpoczęli intensywne koncerty w Anglii, Danii, Francji, Belgii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Austrii. Swoją trasę w Niemczech i Holandii w 1974 zakończyli w dniu, w którym drużyna niemiecka zdobyła mistrzostwo świata w piłce nożnej. W między czasie całkowicie zmienił sie skład zespołu. W 1970 roku w zespole pojawili się Roy Gullane (gitara, banjo, mandolina) i szesnastoletni Phil Smillie (flet, whistle, bodran) a w 1972 Hudson Swan (bouzouki, skrzypce, glockenspiel, mandolina). Pierwsza płyta zespołu „Are Ye Sleeping Maggie” została wydana w 1976 a do jej produkcji zaproszony został Dougie MacLean (skrzypce, mandolina, gitara, banjo). Dougie został zaproszony do współpracy na Kinross Festival, lecz już rok później odszedł wybierającą karierę solową, bardzo udaną zresztą.
Grupa zaczęła przyciągać uwagę, gdy Roy Gullane and Phil Smillie wprowadzili dudy (highland bagpipes) do swoich występów. Byli pierwszym profesjonalnym szkockim zespołem, który z powodzenim to uczynił. Połączenie potężnych solówek na tym instrumencie, podkład gitarowy i wokal Roya Gullane oraz eteryczny flet Phila flet tchnął nowe życie do repertuaru tradycyjnych szkockich melodii i piosenek. W 1978 roku powstała druga płyta zespołu „The Old Woman's Dance”, na której na tym właśnie instrumenci grał Alan MacLeod. Na tej płycie pojawił się w zespole również Mike Ward na skrzypcach.
Na miejsce Douga MacLeana pojawiło się dwóch muzyków: Mike Ward (skrzypce, gitara, śpiew) oraz Alan MacLeod (dudy, whistle, flet). Zespół intensywnie koncertował po Europie. W 1978 roku grupa zagrała jako support dla Steeleye Span podczas ich ostatniego brytyjskiego tournee. W 1979 roku ukazał się trzeci album zatytułowany „The Tannahill Weavers”, za który otrzymali prestiżową nagrodę „Scotstar Award” dla folkowej płyty roku. W następnym roku Grupa koncertowała w Kanadzie, występując przed tysiącami widzów na folkowych festiwalach w Vancouver, Winnipeg i Toronto, z uznaniem i znakomitym przyjęciem w kanadyjskich mediach. Czwarty album „Tannahill Weavers IV” nagrany został w zmienionym składzie. Odchodzą Hudson Swan oraz Mike Ward a pojawia się Les Wilson (ur 7 stycznia 1955, Johnstone, Szkocja; bouzouki, mandolina, gitara, bas, śpiew), ostatniego albumu nagranego w Plant Life Records. Kolejny album „Passage” został pierwotnie nagrany w Holandii dla monachijskiej wytwórni w składzie: Gullane, Smillie, MacLeod i Bill Bourne (ur. jako Red Deer, Alberta, Kanada; śpiew, gitara, bouzouki), lecz szybko, ponownie nagrany w Ameryce dla Green Linnet Records. Na kolejnej płycie w „Land Of Light” z 1986 roku, do Gullane i Smillie dołączyli Iain MacInnes (highland bagpipes, whistle, śpiew) i Ross Kennedy (bouzouki, skrzypce, śpiew). Allbum zawierał piosenki napisane przez Gullane w tradycyjnym stylu. Na kolejnym wydawnictwie „Dancing Feet” pojawił się Stuart Morison (skrzypce, bones, gitara). Les Wilson powrócił do zespołu, zastępując Rossa Kennedy'ego na „Cullen Bay” z 1990 roku, na którym również pojawił się John Martin (ur. 01 kwietnia 1953, Bellshill, Szkocja, skrzypce, wiolonczela, altówka, śpiew, ex-Osjan) w miejsce Stuarta Morisona (który jeszcze uczestniczył w nagraniu trzech utworów na tej płycie). Kenny Forsyth (highland bagpipes, whistle) zastąpił MacInnesa w 1991 roku.
Ten skład przetrwał dwa albumy („The Mermaid's Song”, „Capernaum”), z których drugi zdobył nagrodę „NAIRD Award” (National Association of Independent Record Distributors) dla celtyckiego albumu roku, w maju 1995 roku. Duncan J. Nicholson (ur. 05 stycznia 1973, Inverness, Szkocja; highland bagpipes, whistle, keyboards) zastąpił Forsytha na „Leaving St Kilda”. Od tego momentu skład jest względnie stabilny i utrzymuje się do połowy lat 90-tych i jest uznawany za najlepszy w ich długiej karierze. W 2000 roku do grupy przyłącza się Colin Melville, jeden z najbardziej ekscytujących młodych dudziarzy szkockich, który uczy w szkole w Feisean. Colin uczęszczał do Heriot-Watt University w Edynburgu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera. Nagrał również "Fits o' Giggles" z Ally MacKenzie in 2004.
Po odejściu Lesa Wilsona I Duncana J. Nicholsona zespół gra w składzie:Roy Gullane, Phil Smillie, John Martin, Colin Melville.
Zróżnicowany repertuarze Tannahill tkaczy odzwierciedla dwoistość muzycznego dziedzictwa Szkocji. Obejmuje ona z jednej strony, mistyczne dźwięki celtyckiej muzyki szkockich gór, a z drugiej, awanturnicze, czasami nawet wojownicze, rytmy szkocko-angielskich nizin. Tannahill Weavers dokonuje mieszanki, pięknych, tradycyjnych, melodii z silnymi, współczesnymi, rytmami. Przenikliwy dźwięk szkockich dud jest głównym wątkiem łączącym starożytną pamięć ze wszystkim co tworzą.
W 2014 roku Lorne MacDougall zastąpił na dudach Colina Melvilla. Lorne to jednen z czołowych młodych dudziarzy w Szkocji. Ma duże doświadczenie w komponowaniu, aranżowaniu i występowaniu z różnymi grupami (Red Hot Chilli Pipers), a także w produkcjach filmowych i telewizyjnych.
W 2018 roku The Tannahill Weavers świętowali swoją 50 rocznicę i z tej okazji ukazał się nowy album, Òrach ("złoty" w języku gaelickim). Do produkcji Òrach (The Golden Anniversary Album), zgromadzili kolegów i dawnych członków zespołu, aby nagrać album z nowym materiałem - tradycyjne i współczesne utwory i zestawy melodii w charakterystycznym stylu zespołu.
W lutym 2019 roku odbył się ostatni koncert z udziałem skrzypka Johna Martina, który postanowił przejść na emeryturę. Jego miejsce zajął pochodzący z Tasmanii Malcolm Bushby, lecz jego rodzinne korzenie pochodzą ze Szkocji. Malcolm Bushby wygrał swój pierwszy konkurs skrzypcowy w wieku 12 lat i w kolejnym roku odbył trasę koncertową po Szkocji z zespołem swoich rodziców Johna i Caroliny Bushby, Tantallon. Nagrał wysoko oceniany solowy album Islands.
Po pięciu latach, w 2021 roku, grupa zakończyła współpracę z Lorne MacDougallem, a do zespołu dołączył dudziarz i skrzypek Iain MacGillivray, który jest również najmłodszym przywódcą klanu w Szkocji. Iain, biegle mówi po gaelicku i pracował przy takich ekscytujących produkcjach jak Outlander i Men in Kilts.
W październiku 2024 roku grupa wydała świąteczny album „Solstice”. Jest to całkowicie instrumentalny album, oferujący celtycką muzykę świąteczną w niepowtarzalnym stylu grupy. Jest to bardzo melodyjny wybór świątecznych melodii z celtyckim akcentem. Każdy utwór z albumu oferuje mieszankę znanych i mniej znanych sezonowych melodii. W nagraniach uczestniczyła gościnnie gaelicka wokalistka Annia MacGillivray.
Aktualny skład zespołu: Roy Gullane (1970): gitara, śpiew Phil Smillie (1970): flet, tin whistles, bodhran, śpiew Malcolm Bushby (2019): skrzypce, bouzouki, śpiew Iain MacGillivray (2021): highland bagpipes, skrzypce, whistle
W zespole grali: Założyciele: John Cassidy (1968-?): flet, gitara, whistles, śpiew Neil Doherty (1968-?): śpiew, gitara, mandolina, penny whistle Jim McGowan (1968-?): śpiew Stuart McKay (1968-?): śpiew, gitara, penny whistle
Leslie Wilson (1981-1982 i 1990-2009): Bouzouki, gitara, klawisze, śpiew Alan MacLeod (1978-1985): Bagpipes, whistles, bodhran, flety Bill Bourne (1983-1986): śpiew, bouzouki, gitara akustyczna i elektryczna, skrzypce, klawisze, bas Dougie MacLean (1976-1977): skrzypce, mandolina, tenor banjo, śpiew, gitara - Dougie występował z Tannahill Weavers około 1985/86, gdy Alan MacLeod odzedł z zespołu Duncan J. Nicholson (1996-2000): Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Gordon Duncan (1990): Highland bagpipes, tin whistles Hudson Swan (1972-1982): Bouzouki, skrzypce, śpiew, glockenspiel, mandolin Iain MacInnes (1986-1991): Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, śpiew Kenny Forsyth (1992-1995): Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Mike Ward (1978-1980): skrzypce, gitara, śpiew Ross Kennedy (1986-1989): Bouzouki, skrzypce, bas, śpiew Stuart Morison (1987-1989): Fiddle, bones, gitara Davie Shaw (1974 przed nagraniem pierwszej płyty): gitara basowa, gitara Willie Beaton (1980-1982?): skrzypce, śpiew Colin Melville (2000-2014): Highland bagpipes, Scottish smallpipes, tin whistles John Martin (1990-2019): skrzypce, wiolonczela, altówka, śpiew Lorne MacDougall (2014-2021): Highland bagpipes, Scottish smallpipes, tin whistle
Dyskografia: Are Ye Sleeping Maggie (1976) The Old Woman's Dance (1978) The Tannahill Weavers (1979) Tannahill Weavers IV (1981) Passage (1984) Land of Light (1986) Dancing Feet (1987) Best of the Tannahill Weavers 1979 - 1989 (1989) Cullen Bay (1990) The Mermaid's Song (1992) Capernaum (1994) Leaving St. Kilda (1996) The Tannahill Weavers Collection: Choice Cuts 1987-1996 (1997) Epona (1998) Alchemy (2000) Arnish Light (2003) Live and In Session (2006) Òrach (2018) Solstice (2024)
Are Ye Sleeping Maggie
Are Ye Sleeping Maggie 1...Are Ye Sleeping Maggie (4:57) 2...Ferrickside/The Laundry at Drummond Castle (2:16) 3...Galley of Lorne (3:37) 4...Birnie Bouzle (2:37) 5...Cam Ye by Atholl (5:21) 6...Hugaibh Oirbh (4:41) 7...The Gypsy Laddie (3:21) 8...My Love's in Germanie (5:55) 9...The Overgate (2:02) 10...Ca' the Yowes (4:56)
The Tannahill Weavers, like all groups on the folk scene, have had many trials over the years; the hard financial struggle and changes of personnel have, indeed, almost brought about the group's demise on several occasions, but it is now 1976 and they are still on the road, more popular than ever. The group consists of Roy Gullane (an original member), Hudson Swan, Dougie MacLean (recruited at the Kinross Festival), and the band's original roadie, Phil Smillie. Although they are well-established in Scotland, over the last few years the band has extended its touring to include England, Denmark, France, Belgium, Holland, Germany, Switzerland, and Austria. They have served their time as support artists to such people as Billy Connolly in Scotland and Hannes Wader in Germany, but are now established as bill-toppers in their own right. Indeed, during a six-week tour of the Continent this summer they appeared at no less than twenty major festivals. Their music, at one time heavily Irish-influenced, is now almost purely Scottish traditional. They approach their music with feeling, intelligence, grasp and understanding, but - perhaps best of all - with a sense of humour. Here then is their first LP; in a way an acknowledgement of their past and a looking forward to the future.
Alex Campbell Copenhagen, August 1976
We would like to thank Alan and Peggy and Michael and Christine (for looking after the bears), and everyone at New Farm, and wee Jennifer Roberts (for clapping her hands), with special thanks to Angie for the excellent food.
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: Guitar, Tenor Banjo, Mandolin, Vocals Phil Smillie: Flute, Whistle, Vocals, Bodhran Hudson Swan: Bouzouki, Vocals, Fiddle, Glockenspiel, Mandolin Dougie MacLean: Fiddle, Mandolin, Vocals, Guitar, Tenor Banjo All material traditional arranged Tannahill Weavers except where specified. Copyright of text other than lyrics held by Phil Smillie and Roy Gullane. Recorded in 1976 at Acorn Studios, Stonesfield, Oxford. Produced by Nigel Pegrum, engineered by Colin Bateman. Cover design and artwork by Peter Wagstaff Design. Digitally remastered in 1991 by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland. Engineer: Peter Haigh. Available as HRCD101 from: Hedera Records
The Old Woman's Dance
The Old Woman's Dance 1...Cameron McFadgen/The Humors of Cork/The Skyman's Jig (4:37) 2...The Deil's Awa' Wi' the Exciseman (2:45) 3...Bonnie Was Yon Rosie Briar (5:52) 4...Cam Ye O'er Frae France (2:14) 5...Wha'll Dance wi' Wattie/Pipe Major George Allan (3:26) 6...The Laird o' Cockpen (2:49) 7...The Irish Washerwoman/The Cook in the Kitchen/Miss Girdle (3:59) 8... Gloomy Winter's Noo Awa' (4:24) 9...The McGregors (5:00)
There are two exceptionally difficult things to do in life. One is to hang your rear end from a window then run down stairs and throw stones at it. The other is writing sleeve notes, especially when a good head on suitable shoulders is priority number one, but let's face it, some heads are no way fussy whose shoulders they perch on these days. This year our collective heads, and other accessories, have taken us from Wick to Penzance and Copenhagen to Vienna. We've rehearsed this album, in front rooms, back rooms, bathrooms, public bars and fields. We'd like then, to thank the many friends, old and new, who helped us, after all that, to make this, our second album.
A million thanks to: Stewart, Joanne & Mick - for the bottled relaxation Geoff, Hilary & Joel - who must have wished for a new Hadrians wall just north of Bedford Nigel - again for his help.
May the best thing they've ever seen be the worst thing they will ever see.
Tannahill Weavers '78 THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: Guitar, Tenor Banjo, Vocals Hudson Swan: Bouzouki, Glockenspiel, Harmonium, Foot Bass, Vocals Phil Smillie: Whistles, Flutes, Bodhran, Vocals Mike Ward: Fiddle, Guitar, Vocals Alan MacLeod: Bagpipes, Whistles, Flutes, Bodhran, Assorted Chanters Copyright 1978 Phil Smillie and Roy Gullane. Recorded at Free Range Studios, London. Produced by Nigel Pegrum. Engineered by Ashley Brigdale and Ron Eve. Remixed and digitally remastered in 1991 by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, with Peter Haigh as engineer. Available as HRCD102 from: Hedera Records
The Tannahill Weavers
The Tannahill Weavers 1...The Geese in the Bog/The Jig of Slurs (2:52) 2...Jock Stewart (3:45) 3...Tae the Weavers Gin Ye Gang/The Blackberry Bush (3:13) 4...Farewell to Fiunary/Heather Island (6:04) 5...Willie Cummings/The Red Speckled Hen/Dalena McKay (4:26) 6...The Merchant's Son/Dr. Ross's 50th Welcome the Argyllshire Gathering (3:32) 7...Ned of the Hills (or Captain Carswell)/The Yewe wi' the Crooked Horn/The Marquis of Tullibardine (3:51) 8...The Gypsy Laddie (2:39) 9...Lady Mary Anne (4:20)
Dear All, Here we are again somewhere in Britain. I should know exactly but the snow has gone over the top of the road signs. Still, thats how it goes when you've been up and down and round about the map like a yoyo in a spin drier for a few months. We've seen four nationalities of winter so far this year and learned lots of new words like "itinorant" and "#%@~x%!! van!" but it always managed to get us there somehow and, at last, it got us to the studio for this new album of ours. So once again to each, and all who are part of the heterogeneous collection of villains we call friends (some's in, some's out, and some's waiting for their case to come up) a million thanks for all your help and support whether in the studio, on the road or after closing time. Cast your bread upon the water and it shall return to you one hundred fold...should anyone require 100 wet loaves write to us c/o JVO 419K; somewhere. to you all, slaint‚ Tannahills
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane, Phil Smillie, Hudson Swan, Alan MacLeod, & Mike Ward Copyright 1979 Roy Gullane and Phil Smillie. Produced by Nigel Pegrum and the Tannahill Weavers. Recorded at Millstream Studios, engineer Mike Pela, and at REL Edinburgh, engineer Doug Bogie. Mixed at Millstream Studios by Nigel Pegrum, engineer John Acock. Digitally remastered and tracks 2,4,5,6 & 9 remixed 1991 by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh; engineer Peter Haigh. Available as HRCD103 from Hedera Records
Tannahill Weavers IV
Tannahill Weavers IV 1...Johnnie Cope/The Atholl Highlanders (3:43) 2...The Trooper and the Maid/The Sound of Sleat (3:14) 3...I Once Loved a Lass (3:52) 4...Paddy O'Rafferty/Sandy Duff (2:40) 5...Auld Lang Syne (3:17) 6...Captain Carswell/Susan MacLeod /The Caber Feidh (4:26) 7...The Gaberlunzie Man/Mrs. MacLeod of Raasay (3:10;) 8...The Terror Time (4:54) 9...The Birkin Tree (2:07) 10...Lieutenant Maguire/Donald MacLean (3:53) LUTON 18:1:81
As the sun sinks slowly behind the Vauxhall works and the strains of pipes, flutes and strings fade into the distance, our raggle taggle crew hot foot it over yonder horizon in search of Eldorado, or any other liquid refreshment. Our trusty amigo, Dave, from the adobies of Bearsden, gets the boot down and switches to automatic pilot for the M1, M6 and A74 (if we had but one coin of the realm for evey time we made that journey...) The ghost of an empty recording studio remains with us as we cross the border in a silence broken only by the occasional scratch of matches and the hiss of ring pulls and, at last, we are home for a few fleeting hours after recording this new album. Clap the dog and change the socks (Roy changes with Phil and Les with Alan) and off we'll be again to who knows where. Lift up your glass to tomorrow, Dougie, we did meet once again further on. Many thanks to you for adding fiddle here and there with your usual expertise. Thanks again, yet again, to Nigel for his sterling work and advice in the steaming cauldron known as a studio. Finally to Dave and Simon, we hope we didn't leave too much behind us. Thanks for everything. So here then is Tannahill's IV, the first offering from the new line up. May you enjoy listening to it as much as we did recording it. Slaint‚ Tannahill Weavers
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: Guitar, Banjo, Vocals Phil Smillie: Whistles, Flutes, Bodhran, Glockenspiel, Harp, Vocals Alan MacLeod: Highland Bagpipes, Whistles, Mandola, Organ, Vocals Les Wilson: Bouzouki, Mandolin, Guitar, Bass Pedals, Vocals Recorded at Quest Studios, Luton, in 1980 and 1981. Produced by Nigel Pegrum, engineered by Dave Cook. Digitally remastered by Phil Smillie at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, in 1991. Engineered by Peter Haigh.
Passage
Passage 1...Roddie MacDonald's Favourite (2:45) 2...Jamie Raeburn's Farewell (4:41) 3...Harris and the Mare (5:47) 4...Duntroon/Trip to Alaska (4:11) 5...The Highland Laddie (4:43) 6...At the End of a Pointed Gun (5:11) 7...Lady Dysie (4:05) 8...The Coach House Reel/Marie Christine/The Coach House Reel (3:54) 9...Phuktiphanno/John MacKenzie's Fancy (2:58) 10...Drink a Round (4:29)
Over the years many Scots have left their native soil and set off for North America. Some were forced, as in the times of the Highland clearances; some left for the adventure and/or the work; and some saw the commercial DRINK CANADA DRY. We're not sure that we're in any of these categories, though some would undoubtedly say the last. But we have found ourselves touring more and more on this side of the Atlantic over the last four years. In fact, these notes come to you direct from somewhere in darkest Alberta. During these various tours it has been our pleasure to meet and hear many of the fine singer-songwriters who live here and all too seldom, if ever, come over to our side of the water. On this album we have decided to include, as well as songs from home, a few of those we have "picked up" over here.
We have been more that ably assisted by Zan MacLeod, from the very talented group Touchstone, playing with us on two tracks. We sincerely hope that beneath this cardboard wrapping you will find more than a little of what you fancy. Special thanks are due to the Moloney family of Philadelphia. Phil, I hope your ears, nerves and neighbors have recovered from our rehearsal sessions in your front room. Mick, thanks for all the help and encouragement. Fintan, thanks for the fun. To the Rafferty family of Louisville and the McCarty family of Dayton, thanks for many nights of hospitality. To everyone in Langley, Washington state, we will always remember being with you for three days one night. Finally, to all our friends, both gold and silver, thanks for every kindness. Slainte, The Tannahills
PS: To Steve of TGS Studios in North Carolina...you made recording the pleasure it should be. THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: vocals, acoustic guitars, tenor banjo, mandolin Phil Smillie: vocals, flute, whistle, bodhran, keyboards Bill Bourne: vocals, bouzouki, acoustic and electric guitars, fiddle, keyboards, bass pedals Alan MacLeod: bagpipes, mandolin, whistle, bodhran Recorded in 1983 and 1984 at TGS Studios, Chapel Hill, North Carolina, engineer Steve Gronback, and at Farmsound Studio, Heelsum, Holland, engineer Wil Hesen. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD3031 on Green Linnet Records.
Land of Light
Land of Light 1...Lucy Cassidy/The Bletherskate/The Smith of Chilliechassie (3:27) 2...The Scottish Settler's Lament (5:47) 3...Donald MacLean's Farewell to Oban/Dunrobin Castle/DThe Wise Maid/Iain's Jig (4:04) 4...The Rovin' Heilandman (2:58) 5...The Yellow Haired Laddie/Dream Angus (4:50) 6...Land of Light (1:34) 7...The Queen Amang the Heather/Mairi Anne MacInnes (3:41) 8...Bustles and Bonnets (5:32) 9...The American Stranger (3:06) 10...Conon Bridge/MacBeth's Strathspey/Major David Manson/Mrs. MacPherson of Inveran (4:12)
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, mandolin, tenor banjo, vocals Phil Smillie: flute, whistles, pan pipes, bodhran, vocals Iain MacInnes: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, vocals Ross Kennedy: bouzouki, fiddle, bass pedals, vocals Recorded at Castle Sound Studios, Pentcaitland, Scotland, in 1985 and 1986. Engineered by Calum Malcolm. Produced by the Tannahill Weavers. Special thanks to Dougie MacLean for his expertise on the fiddle on tracks 2, 3, 8, 9 & 10. Available as GLCD1067 on Green Linnet Records.
Dancing Feet
Dancing Feet 1...Turf Lodge/The Cape Breton Fiddlers' Welcome to the Shetland Isles/ Lady Margaret Stewart/The Flaggon 2...Tranent Muir 3...Isabeaux S'y Promene/Banais Mairead 4...Fisher Row/Newmarket House 5...Wild Mountain Thyme 6...Maggie Lauder 7...The Smokey Lum/Maggie's Pancakes/Dancing Feet/The Mason's Apron 8...Mary Morrison 9...The Campbelton Kiltie Ball/The Back of the Moon/Kelsae Brig/Put Me in the Great Chest/Sergeant MacDonald's Reel 10...The Final Trawl
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flutes, whistles, bodhran, vocals Ross Kennedy: bouzouki, bass pedals, vocals Iain MacInnes: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Stuart Morison: fiddles, bones, guitar Recorded in 1987 at Castle Sound Studios, Pencaitland, Scotland. Engineered by Calum Malcolm. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD1081 from Green Linnet Records.
Best of the Tannahill Weavers 1979 - 1989
Best of the Tannahill Weavers 1979 - 1989 1...The Geese in the Bog/The Jig of Slurs (2:52) 2...Auld Lang Syne (3:17) 3...Tranent Muir (2:35) 4...The Highland Laddie (4:43) 5...Lucy Cassidy/The Bletherskate/The Smith of Chilliechassie (3:27) 6...Farewell to Fiunary/Heather Island (6:35) 7...Roddie MacDonald's Favourite (2:45) 8...The Gypsy Laddie (2:36) 9...Jamie Raeburn's Farewell (4:41) 10...Johnnie Cope/The Atholl Highlanders (3:41) 11...I Once Loved a Lass (3:52) 12...Turf Lodge/The Cape Breton Fiddlers' Welcome to the Shetland Isles/Lady Margaret Stewart/The Flaggon (6:31)
Tracks 1, 6 and 8 originally appeared on "The Tannahill Weavers" (HRCD103) with Roy Gullane, Phil Smillie, Hudson Swan, Alan MacLeod and Mike Ward (1979). Tracks 2, 10 and 11 originally appeared on "Tannahill Weavers IV" (HRCD104) with Roy Gullane, Phil Smillie, Alan MacLeod, and Les Wilson (1981). Tracks 4, 5 and 7 originally appeared on "Passage" (GLCD3031) with Roy Gullane, Phil Smillie, Alan MacLeod and Bill Bourne (1984). Track 5 originally appeared on "Land of Light" (GLCD1067) with Roy Gullane, Phil Smillie, Iain MacInnes and Ross Kennedy (1986). Tracks 3 and 12 originally appeared on "Dancing Feet" (GLCD1081) with Roy Gullane, Phil Smillie, Iain MacInnes, Ross Kennedy and Stuart Morison (1987). Available as GLCD1100 from Green Linnet Records.
Cullen Bay
Cullen Bay 1...The Standard on the Braes o' Mar/The Haughs o' Cromdale 2...The Fiddler/The Fiddler's Jig/Jenny Dang the Weaver/The Reel of Tulloch 3...Joy of My Heart 4...Aikendrum 5...Samuel the Weaver/The Panda/Thunderhead/The Cannongate Twitch/Allan MacDonald's Reel 6...Kintail 7...A Night Visitor's Song 8...Cullen Bay/Dalnahassaig/S'iomadh Riud a Chunnaic Mi/Alick C. MacGregor 9...Braw Burn the Bridges
Of the tunes on this recording "Samuel the Weaver", "Jenny Dang the Weaver" and "The Reel of Tulloch" are traditional, the latter being referred to in old sources as "Righ na puirt" - King of tunes. Modern tunes are represented in "Cullen Bay" (a beautiful area between Buckie and Banff in the north of Grampian) by Ian Duncan, "The Panda" by Gordon Duncan (no relation), and "Allan MacDonald's Reel". "The Fiddler" was written by Donald MacLeod, who ranks alongside G.S. MacLennan ("Dalnahassaig" and "Alick C. MacGregor") as the finest composer of pipe tunes this century. Grey Larsen's "Thunderhead" slipped into the Scottish piping tradition by way of the St. Mark pipe band in Brittany, and is known at home as "The Jig Brest St. Mark". "S'iomadh Riud a Chunnaic Mi" is a Gaelic "Port a Beul", a piece of mouth music intended for dancing to. The lyric, describing objects on view during a night stroll through a Highland village, is largely devoid of profound meaning. "Kintail" (Theid Mi Dhachaidh Chr˘ Chinn T-S ile) - "I will go home to Kintail" - a Gaelic song melody which deals with the perennial themes of exile and return. In piping circles the tune is sometimes known as "The Seaforth Lullaby", and bears all the hallmarks of the pibroch-song tradition. This music was recorded at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, in June 1990. Special thanks fo Stuart Morison who joined us with his cittern on "Braw Burn the Bridges", "Jenny Dang the Weaver", and "A Night Visitors Song". Thanks also to Herschel and Sarah Freeman, for their friendship and support! Produced by the Tannahill Weavers and engineered by Peter Haigh.
THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flutes, whistles, bodhran, vocals Iain MacInnes: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Les Wilson: bouzouki, keyboards, vocals John Martin: fiddles, viola, vocals Recorded in 1990 at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland. Engineered by Peter Haigh. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD1108 from Green Linnet Records.
The Mermaid's Song
The Mermaid's Song 1...Greenwood Side/The Highland Laddie/Pattie 2...Logie o' Buchan 3...Elspeth Campbell/Kenny Gilles of Portnalong, Skye/Malcolm Johnstone/Thornton Jig 4...The Cuillins of Rhum 5...The Mermaid's Song/The Herra Boys/Captain Horn/The Fourth Floor 6...Are Ye Sleeping Maggie/The Noose and the Ghillie 7...A Bruxa/Las Ma?eras Grandes 8...Come Under My Plaidie 9...Welcome Royal Cherlie/Campbell's Farewell to Redcastle 10...Flashmarket Close/MacArthur/Colonel Fraser/The Swallow's Tale 11...The Ass in the Graveyard
ORAN NA MAIGHDINN - MHARA, "The Mermaid's Song", is a melancholy Gaelic song of lost love between a mermaid and a mortal youth. The mermaid laments, "It was with falsehood you beguiled me; sleep is restless when the sea is troublesome. Last night I was in Corrievrackan, tomorrow I'll be in Iona. Look out on the bottom of the ocean; a shimmering that no eye can see in the court of the king's castle."
Tales of mermaids, and of love between mermaid and mortal are common in the Scottish folklore tradition, though not all so tragic as that of the mermaid who fell in love with a young shepherd on an island off the west coast of Scotland. After a time the youth tired of his sea-maiden, and came no more to the rocky shore where they had so often met. Day after day, the mermaid waited for her faithless lover in vain. Eventually, her heart broken, she dashed herself to pieces against the entrance arch of a cave which she had loved to haunt in the days of her happiness. The arch, it is said, bears grim witness to the tragedy - the clear impression, in dull red, of the mermaid's form.
Special thanks go to : Jim Sutherland for the use of keyboards; Dave Gromley for the bodhr ns; Herschel and Sarah Freeman; Ben David and wee Molly; Peter for his invaluable patience in the studio; Rosie Martin for her relaxed way, which is a tonic for us all; Maggie for all her sterling work on and off the road; Detlef and Florian at Bremer Konzertbro. THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flute, whistles, bodhran, vocals Les Wilson: bouzouki, keyboards, vocals John Martin: fiddle, viola, vocals Kenny Forsyth: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Recorded at Pier House Studios, Edinburgh, Scotland, in 1992. Engineered by Peter Haigh. Mixed by Peter Haigh and Phil Smillie. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD 1121 from: Green Linnet Records 43 Beaver Brook Road Danbury, CT 06810 USA tel. 203-730-0333 and 800-468-6644
Capernaum
Capernaum Winner of the 1994 Indie Award for Celtic Album of the Year! National Association of Independent Record Distributors and Manufacturers
Many thanks to everyone who assisted in the making of this recording - in particular Nik Kinloch at €aVa Studios in Edinburgh for his great help and assistance in the studio and drums on track 6; to Alan MacDonald for his help in putting names to tunes; to Jess at the studio, and to Rosie for putting up with the housefull of us. As always, a special thanks to Herschel and family for their work and friendship year in and year out; to all at Green Linnet, to Detlef and Florian in Bremen, and to Maggie for all her work. If this is the first time you have "taken the band home", welcome to our music. To those of you who have supported us over the years...a million thanks.
Slainte, The Tannahill Weavers Edinburgh, 1994 THE TANNAHILL WEAVERS: Roy Gullane: guitar, vocals Phil Smillie: flute, whistles, bodhran, vocals Les Wilson: bouzouki, keyboards, vocals John Martin: fiddle, viola, cello, vocals Kenny Forsyth: highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Recorded in 1994 at €aVa East, Edinburgh, Scotland. Engineered by Nik Kinloch. Mastered at €aVa Sound Workshops, Glasgow. Mastering engineer Robin Rankin. Produced by the Tannahill Weavers. Available as GLCD1146 from Green Linnet Records.
Leaving St. Kilda
Leaving St. Kilda 1. Good Drying Set: Good Drying/The MacFarlanes/The Whistlebinkies Reel/Mulhaires Reel/The Christmas Carousal/Miss Monaghan 2. Hieland Harry/The Wee Highland Laddie/Lieutenant Colonel D.J.S.Murray 3. The Rigs o' Rye 4. The Athol Gathering/Donald MacLeod Reel 5. St. Kilda Set: Leaving St. Kilda/Major W. Knox, M.C./The Highland Brigade at Magersfontein 6. The Shearin's No For You 7. The Three Healths 8. Crann Tara Set: Angus G. MacLeod/Crann Tara/Fiona MacLeod 9. The Wars o' Germany 10. Islay Charms Set: Donald MacLeod/Islay Charms/Alena MacAskill/Donnie MacGregor 11. Last May a Braw Wooer 12. Fareweel You Silver Darlins
Doesn't time fly when you're having a good time? It seems like only twenty two years ago that we first set foot in a recording studio to make our first LP. What you, dear listener, have just parted with your hard earned cash for (or perhaps received as a gift - Merry Christmas or Happy Birthday!) is our eleventh recording. Many of you already have the previous ten, and for some this will be the first. Whatever the case may be, if you have half as much fun listening to us as we have playing for you, then I'm afraid we're having twice as much fun as you! May we wish you hours, months, years of listening pleasure, but remember - time flies like an arrow, but even worse, fruit flies like a banana! Slainte, The Tannahills '96 The Tannahill Weavers are: Roy Gullane - guitar, vocals Phil Smillie - flute, whistles, vocals John Martin - fiddle, viola, cello, mandolin, vocals Les Wilson - bouzouki, guitar, keyboards, vocals Duncan J. Nicholson - highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Recorded during May and June 1996 at REL Studios, Edinburgh, Scotland. Produced by the Tannahill Weavers. Engineered by Terry Adams. Post production work done at Pier House Studios, Edinburgh, by Phil Smillie. Cover artwork by Donald Sanders. Sleeve notes by the Tannahill Weavers, compiled and edited by Maggie Smillie. Band photography by Norman Chalmers. Studio photographs by John Martin and Phil Smillie. We wish to thank a great friend of the band, Jim Walker, for his excellent percussion on tracks 2 and 5. His side drumming on The Highland Brigade at Magersfontein is true testimony as to why he is regarded as one of the world's finest percussionists. Thanks, Jim! Keeping a band like ourselves going over the years takes great effort on everyone's behalf. We'd like to thank all our friends and families for their support and belief in what we do. As ever, particular thanks to Herschel and Sarah Freeman and family, to Chris Wilkes for flute restoration, to Detlef, Harmke, Rosie and Celia, and to Maggie for her efforts on and off the road.
Available as GLCD1176 from Green Linnet Records.
The Tannahill Weavers Collection: Choice Cuts 1987 - 1996
The Tannahill Weavers Collection: Choice Cuts 1987 - 1996 1 - The Blackbird Set : Blackley of Hillsdale : The Blackbird : The Hankie Dance : Jack Daniels Reel : The Farmers Daughter 2 - Wild Mountain Thyme 3 - Capernaum 4 - Crann Tara Set : Angus G. MacLeod : Crann Tara : Fiona MacLeod 5 - Joy of My Heart / Kintail 6 - The Carls o' Dysart / The Log Splitter Set : The Carls o' Dysart : Caradale Bay : The Log Splitter : Calibachan : Drochaid Luideach 7 - Highland Harry : Highland Harry : The Wee Highland Laddie : Lieutenant Colonel D.J.S. Murray 8 - The Braes o' Balquhidder 9 - Are Ye Sleeping Maggie? : Are Ye Sleeping Maggie : The Noose and the Ghillie 10 - Campbelton Kiltie Ball : Campbelton Kiltie Ball : The Back of the Moon : Kelsae Brig : Put Me in the Great Chest : Sergeant MacDonald's Reel 11 - The Cuillins of Rhum 12 - The Plooboy Laddies / John Murray of Lochee 13 - The Good Drying Set : Good Drying : The MacFarlanes : The Whistlebinkies Reel : Mulhaire's Reel : The Christmas Carousal : Miss Monaghan 14 - Braw Burn the Bridges
Hi folks! Well, you know a band has been around for a while when it releases a compilation album, and this is our second! When Green Linnet approached us about the possibility of compiling some of our favorite tracks from the past ten years, we readily agreed to sit back and review not only the numbers that we enjoyed recording but also the ones we've gotten the greatest pleasure from performing live. Over the years we have been fortunate enough to have worked with some very fine musicians, some of whose special talents are heard throughout this selection of music and song. We've played to wonderful audiences on our travels, sampling their great cultures and hospitality on the way. It is with all those happy memories to mind that we bring you this compilation of our music over the last ten years. Throughout all the years that this recording encompasses, we have had the pleasure of working with Herschel Freeman, who has kept us motoring and our spirits high. As always he merits specials thanks. We also welcome this chance to acknowledge the people who, although they are out of the public eye, have been so instrumental in the band's longevity - in particular Wendy, Chris, and all at Green Linnet, as well as all of our very supportive families. And don't forget Maggie, who keeps the band operative day in and day out. Thanks all! Slainte, Tannahill Weavers GLCD 1182 from Green Linnet Records
Epona
Epona 1...Interceltic Set : Unknown Breton Tune / Dominic McGowan / Neil Anns a' Bhata Mhor / Tha Toll Air a' Bhata / Quirang Quickstep 2...When The Kye Come Hame / Munlochy Bridge 3...Lord Drummond 4...The Braes O' Gleniffer 5...The Great Ships 6...Carronside Set : Carronside / Miss Grace Hays / Miss Sarah MacFadyen 7...Rich Man's Silver 8...MacGregor of Rora Set : McGregor of Rora / Port an Righ / Bogallan / Malcolm the Tailor / The Primrose Girl 9...Craigieburn Wood 10...Loch Tayside Set : Superscot / Am Breamatain Tobhain Dubh / Charms of Whisky / Loch Tayside Reel / Ruairidh of Barra's Reel / The New Reel 11...Westlin' Winds 12...Robin Tamson's Smiddy / Highland Kitty
In all probability this will be our last studio album of the twentieth century. Perhaps the next one will be recorded on a medium small enough to replace a shirt button. Mayhap you will stick the next Tannahill's album in the parking meter by mistake. Any way you look at it the recording industry has come a long way since those first cylinders, not that we were ever involved with them, I hasten to add. For those of you who like to keep track of these sorts of things this is, including compilations, our fourteenth album. Of the previous thirteen releases none, happily, have been recaptured. Indeed, perhaps you are one of the many people who have collected them all. Conversely, you may have come across us for the first time and you're not sure whether to buy this or a few groceries. Buy This! Music is forever, but you'll only be hungry again tomorrow! On that philosophical note let us thank all of you for your fantastic support during the last quarter of a century. We're planning to be around for a good chunk of the next. Hey, we're just getting started! Slainte, The Tannahill Weavers Edinburgh, June, 1998
The Tannahill Weavers are: Roy Gullane - guitar, vocals Phil Smillie - flute, whistles, vocals, bodhran John Martin - fiddles, vocals Leslie Wilson - guitar, bouzouki, keyboards, vocals Duncan J. Nicholson - highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles Epona... Horses were important animals in Celtic society, reflective of prestige and esteemed for their beauty, speed, intelligence and bravery in battle. The horse-symbol was associated with the goddess Epona, whose name is based on the Gaulish word for horse, and who was venerated in the Roman period all over Europe. The heartlands of her cult were Gaul and the Rhineland, but she was worshipped in regions as far apart as Britain, Bulgaria, North Africa, and Rome itself, where she appears to have been the only Celtic divinity actually honored. Uniquely for a Celtic goddess, she had her own official festival in the Roman calendar, celebrated on 18 December. Her attributes, unlike those of many Celtic deities, seem never to have varied. Her role was that of a peaceful, beneficent goddess, associated with domestic prosperity and fertility, but she was nonetheless also revered as a protector of soldiers and their mounts. Available as GLCD1193 from Green Linnet Records.
Alchemy
Alchemy
1. THE FAIR MAID OF OBAN SET (3:48); CORADAVON LODGE; THAILER A BHA ME SHERRIDH IS FEADER A THUAIR ME; THE FAIR MAID OF OBAN; DALDOWNY'S REEL; MISS CAMPBELL OF GLENDARVAL'S REEL 2. IT WAS ALL FOR OUR RIGHTFUL KING (2:22) 3. ONE FOR THE ROAD SET (3:45); BOB THOMPSON; ONE FOR THE ROAD; MACDOUGALL'S JIG ; GEORGE SQUARE 4. THE GALLANT SHEARERS (4:50) 5. THE BRETON CONNECTION (4:20) 6. OWER THE MOOR AMANG THE HEATHER (2:59) 7. FOR AYE (4:53) 8. THE SILVER WHISTLE SET (3:10); AN FHIDEAG AIRGID; JOHNSTOWN REEL 9. MALLEY LEIGH (3:02) 10. HEBRIDEAN DREAM (3:11) 11. HELEN OF KIRKCONNELL / LES WILSON'S WELCOME TO LEWIS (3:58) 12. THE WAGTAIL SET (4:23); ARCHIBALD CAMPBELL OF KILBERRY; THE STRATHSPEY KING; THE WAGTAIL; OLD WILLIE DUNCAN; CUIR MI ANNS AN CISTE MHOR
Many years ago we were asked what we would do if we won the lottery. The response was immediate and unanimous, we would keep on touring and recording until the money ran out. That is true dedication for you, and it is that attitude, and a little bit more, that has kept us on the road for 27 years and 13 (15 if you count compilations) albums. It gives us a great sense of achievement to be able to write that many of you who are reading this have actually been looking forward to the appearance of this new album, and we hope that not only will you have great pleasure listening to it, but that we have a few pleasant little surprises for you this time around. For those of you interested in Tannahill Trivia, this is the first time in our history that we have recorded three albums in a row with the same band members. What that tells us we're not sure but you'd think it would tell us something, wouldn't you? We have a veritable mine full of equally useless information but don't worry, we'll save it for another time. We recorded this album on the banks of the "Silvery Tay" in Scotland, and we would like to thank mine hosts, Dave and Ann, from the local hostale hostelar historal hatstyle hotstew pub for the conviviality. As luck would have it this establishment was celebrating its 100th birthday while we were recording, and to celebrate this they had decided to charge the same price for beers, ales, and excisable liquors as had been charged on the opening day 100 years previously. You can well imagine our joy. However, as we sat there sipping our "cold ones" we could not help but notice a dozen or so men standing silently behind us staring avariciously at our foaming libations. It was almost sinister. The barman, sensing our disquiet, said "Don't worry, lads, its only the locals. They'll be waiting for happy hour." Slainte; Tannahill Weavers
The Tannahill Weavers: Roy Gullane - vocals, guitar John Martin - vocals, fiddle, viola, cello, cittern Duncan J. Nicholson - highland bagpipes, Scottish small pipes, Uilleann pipes, whistles Phil Smillie - vocals, flute, whistles, bodhr n Les Wilson - vocals, bouzouki, guitar, keyboards This album was recorded in May and June 2000, at Hedera Studios in Tayport, Scotland, and in Edinburgh, Scotland. Mixed and mastered at Jack's Hoose Studios, Radio Tay, in Dundee. Mix and master engineered by Ged Grimes. Bass and percussion by Ged Grimes. Produced by the Tannahill Weavers. Sleeve notes compiled and edited by Maggie Smillie. Sleeve art by Luca Tarlazzi. Produced by the Tannahill Weavers. Thanks, as ever, to Herschel and Sarah Freeman and family, to Maggie, Rosie, Celia and Harmke for love and support, to John Groat ("Sailor John") for source material, to Alan Henderson for assistance in tracking down names of tunes, to Jack Evans for borrowed equipment, to all the neighbors at Nelson Street for their kind consideration during the recording of this album, and a special mention to Ged Grimes for fitting us into his schedule at such late notice. We also would like to express our appreciation to Celtica Magazine, Edizioni 3ntini&C., for the assistance with sleeve art, and in particular to Stefano Trentini, Luca Tarlazzi, and Marco Bersani.
Arnish Light
Arnish Light
1. THE ARNISH LIGHT SET (4:08); THE ARNISH LIGHT; TWISTED FINGERS; FEAR A' CHOIRE; THE LINTIE 2. CAM YE BY ATHOL (4:35) 3. ROMY THERESE; TUNE FOR MARY (3:21) 4. THE EWIE WI' THE CROOKIT HORN (2:44) 5. THE BELL ROCK SET (2:44); THE BELL ROCK; THE FITTIE BOATMAN; BESSIE BROWN 6. LASSIE WI' THE LINTWHITE LOCKS (4:01) 7. OWER THE HILLS AND FAUR AWA' (3:39) 8. LUSKENTYRE SANDS (3:10) 9. THE ROSE AMANG THE THORN (6:14) 10. GLEN WHERE THE DEER IS (3:06); CLUNY'S REEL; DOCTOR OF COLL'S REEL; LORD JAMES MURRAY'S REEL; GHLASS AULT; GLEN WHERE THE DEER IS 11. UP IN THE MORNIN'S NO' FOR ME (3:22) 12. FAIR GALLOWA' (3:17)
The Tannahill Weavers: Roy Gullane - guitar, vocals John Martin - fiddle, viola, mandola, mandolin, cello Colin Melville - Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, guitar, keyboard, djembe Phil Smillie - flute, whistles, bodhran, djembe, vocals Les Wilson - bouzouki, keyboards, guitar, vocals Thanks also to Stuart Morison on guitar and mandola, to Duncan J. Nicholson on Uilleann pipes, and to Ian Willis and Grant Milne for percussion. This album was recorded in 2002 and 2003 in Scotland. Mixed by Phil Smillie and Colin Melville. Mix and master engineering and ProTools editing by Grant Milne. Liner notes were written by the Tannahill Weavers (mostly Roy) and compiled and edited by Maggie Smillie. Artwork by Luca Tarlazzi. Photography by Maggie Smillie. Thanks to Celtica Magazine, Edizioni 3ntini&C., for assistance with sleeve art. Produced by the Tannahill Weavers. Published by Phil Smillie, PRS.
Available as GLCD1226 from Green Linnet Records.
Live and In Session
Live and In Session
LIVE SET: 1. THE GEESE IN THE BOG/THE JIG OF SLURS (3:16) 2. TRANENT MUIR (2:44) 3. FAREWELL TO FIUNARY/HEATHER ISLAND (6:15) 4. THE LOG SPLITTER SET (4:11); CARADALE BAY; THE LOG SPLITTER; CALIBACHAN; DROCHAID LUIDEACH 5. WHEN THE KYE COME HAME (3:09) 6. THE ATHOL GATHERING (3:05) 7. PIPE MAJOR GEORGE ALLAN SET (5:57); MRS. STEWERT OF GRANTULLY; MAGGIE'S PANCAKES; ANDY RENWICK'S FERRET; FAG A' PIOB BHOCHD; PIPE MAJOR GEORGE ALLAN
STUDIO SESSION: 1. DARK EYED MOLLY (4:40) 2. DUMBARTON'S DRUMS (4:21) 3. THE BLACK RUN SET (4:11); THE BLACK RUN; P.M. JOHN MACDONALD; LADY CAMPBELL OF LONGSDALE; CHRISTIE MCLEOD 4. THE SOLDIER'S RETURN (5:41) 5. GRAT FOR GRUEL (3:23) 6. LEAVING IRELAND SET (4:11); LEAVING IRELAND; THE TIMES WE HAD 7. THE CRUEL BRITHER (3:22)
The Tannahill Weavers: Roy Gullane - guitar, vocals John Martin - fiddle, viola, mandola, mandolin, cello Colin Melville - Highland bagpipes, Scottish small pipes, whistles, guitar Phil Smillie - flute, whistles, bodhran, vocals Les Wilson - bouzouki, keyboards, vocals Guests: We are very happy to include on this album the playing of Douglas Millar on keyboards and Hugh (Shuggie) MacCallum on assorted percussion. Both are good friends of Colin and it has been a great pleasure to have them involved in this project. Introduction to live set - John Sheffler Mix and mastering engineer, ProTools editing - Grant Milne Compilation and editing of sleeve notes - Maggie Smillie Photos by Bryan Aaker, Craig G Chapman, Laura Klein & Maggie Smillie Live set recorded on the Tannahill Weavers 2005 US Tour Studio set recorded in 2006 at Tentsmuir Studios, Tayport, the Kingdom of Fife, Scotland Produced by the Tannahill Weavers and Grant Milne Published by Phil Smillie, PRS Available from Compass Records Catalog number 4454
Òrach
Òrach 1. Òrach: Peter MacKenziw Warren / Miss Rose / Ridhle Cheap Breatuinn /Trip to the Market 2. Jenny A' Things 3. Christichurch Cathedral 4. The Jeannie C 5. Northern Lights:Augstunden / Paul K's / Stone Frigate Reel / Inver Lasses 6. Oh No : Phil's Solution 7. Sunset Over The Somme 8. Fragment Of A Scottish Ballad 9. The Asturian Sessions: Mom's Jig / '7D' Ochobre / Pasucais de la Villa / El Molin de Puirtu 10. The Ghost Of Mick McDonnell 11. Piper Major Duncan Nicholson:The Road to Loch nam Bairneas / Tha CeumDanns 'a Dhith / Lord McConnell of Lough Erne and Lochend 12. Jessie The Floo'er O' Dunblane 13. The Battle Of Sheriffmur: The Cameronian Rant / The Aftermath 14. The Gordon Duncan Set: Nora Crionna / Unknown / Port Sean Seosamh / FRed Ken's / Brady's
The Tannahill Weavers are celebrating their 50th anniversary with the release of their eighteenth album, ÒRACH (golden in Gaelic). Lineup: Roy Gullane - Guitar,Lead Vocal Phil Smillie - Flute,Whistles,Bodhran, Mandolin,Glockenspiel,Harmony Vocals John Martin - Fiddle,Viola,Low Fiddle, Harmony Vocals Lorne MacDougall - Highland Bagpipes, Scottish Small Pipes,Whistles With: Aaron Jones - Bouzouki.Guitar,Bass Alan MacLeod - Highland Bagpipes Alison Brown - Banjo Colin Melville - Highland Bagpipes,Scottish Small pipes Davis Shaw - Keyboards Davie Hunter - Highland Bagpipes Dougie Maclean - Fiddle,Didgeridoo Duncan Nicholson - Highland Bagpipes Elias Garcia - Bouzouki,Bass pedals Fonsu Mielgo - Bodhran Gordie Duncan Jr. - Percussion Hudson Swan - Bouzouki Iain MacInnes - Highland Bagpipes,Vocals Innes White - Guitar John Cassidy - Vocals Kenny Forsyth - Highland Bagpipes,Whistle Les Wilson - Lead Vocals,Bouzouki Mike Ward - Fiddle,Guitar,Bass Robbie Ward - Bouzouki Ross Kennedy - Lead Vocals,Bouzouki Russel Hunter - Piano Tod MacLeod - Percussion Xel Pereda - Guitar
Solstice
Solstice 18 October 2024 01 - 'S ann an i'le Set (3:04) 02 - Winter Wonderland (2:56) 03 - Winter Solstice Set (2:38) 04 - The Nutcracker March (2:31) 05 - Tranquility (3:25) 06 - Annia's Song (1:49) 07 - Friedemann Stickle's (2:50) 08 - The Reflection (3:28) 09 - New Year's Waltz (2:53) 10 - Celtic Yuletide (3:25) 11 - Lord Seaforth (3:34) 12 - Auld Lang Syne (2:13) Line-up consists of original members Roy Gullane (guitar, vocals) and Phil Smillie (flute, tin whistles, bodhrán, vocals), Malcolm Bushby (fiddle), Iain MacGillivray (Highland bagpipes, fiddle, Scottish smallpipes, tin whistle). The band are augmented on this album by Aaron Jones (guitar, cittern, bass), Annia MacGillivray (sister of Iain, vocals) and Richard Werner (percussion).
Tide Lines, to czteroosobowy zespół ze Szkocji, będący pod ogromnym wpływem muzyki z zachodnich Highlandów i Wysp, którego eklektyczny styl jest zbudowany przez akustyczną i elektryczną gitarę oraz perkusję i klawisze.
Grający wcześniej w zespole Skipinnish Robert Robertson z Lochaber oraz Ross Wilson z Mull, połączyli siły z Ali Turnerem z Alness i Gusem Munro z Glasgow.
Pierwszy singiel „Far Side of the World” wskoczył na brytyjskie listy przebojów pomiędzy popularne utwory takich grup jak Coldplay i Beyonce, czy przebój „Hello” Adele, w 24 godziny po pojawieniu się stron zespołu na serwisach społecznościowych w czerwcu 2016 roku. Piosenka napisana przez Roberta Robertsona, jest utworem o tematyce miłosnej nawiązującej do regionu Lochaber na Zachodniem Wybrzeżu oraz Hebrydów. Piosence towarzyszyło nagranie wideo. Robert i Ross osiągnęli podobny sukces w poprzednim zespole, Skipinnish.
W czerwcu 2017 roku ukazał się pierwszy album grupy, zatytułowany „Dreams We Never Lost”. Album zawiera 14 utworów zarówno oryginalnych, jak i opartych na tradycyjnych gaelickich pieśniach. Osiem piosenek pochodzi z pióra Roberta Robertsona i opisuje złożone relacje między miastem a wsią, między spokojem a tętniącym życiem a konkretnie między historycznymi związkami Highlandów i Wysp a Glasgow, które stało się siedzibą zespołu. Na płycie pojawiają się muzycy gościnni tacy jak Ali Levack, Seonaidh MacIntyre, Martinn Skene, Dol Eoim MacKinnon czy Anthony Thistlethwaite z The Saw Doctors i The Waterboys, którego saksofon i mandolina słyszane są w dwóch utworach.
Drugi album grupy „Eye of the Storm” ukazał się 1 maja 2020 roku podczas lockdownu.
W marcu 2023 roku, grupa wydała swój trzeci album „An Ocean Full of Islands” a także zapowiedziała trasę koncertową po Zjednoczonym Królestwie oraz Irlandii. Album powstał w ich studio i Sali prób w dawnym kościele baptystów na wyspie Mull. Album jest w równym stopniu inspirowany porywającymi rockowymi frazami jak i folkowym sercem zespołu, z dodatkowym kolorem dzięki przebłyskom alt-popowej produkcji.
Skład:
Robert Robertson – śpiew, gitara akustyczna, akordeon
Ross Wilson – instr. klawiszowe, syntezator, gitara basowa, akordeon, spiew
Fergus Munro – perkusja, instr. perkusyjne, gitara elektryczna, śpiew
Alasdair Turner – gitara eletryczna, gitara akustyczna, dudy, flażolety, spiew
Dyskografia: Albumy: Dreams We Never Lost (2017) Eye of the Storm (2020) An Ocean Full of Islands (2023) Single: Far Side of the World (2016) The Young and the Restless (2017) Fortunes of the Fearless (2017) Streets of Dreamers (2018) Let's Make Tonight (2018) Running at the Dark (2019) Heroes (2019) Shadow to the Light (2020) Innocent and Beautiful (2020) Written in the Scars (2022) EP: Let’s Make Tonight (2018)
Pochodząca z wysp Hebrydzkich grupa Trail West, to młody zespół, który spowodował spore zamieszanie na muzycznej scenie Szkocji. Grupa powstała na wyspie Tiree w 2008 roku oferując interesujące, ale tradycyjne brzmienie zwane West Coast Ceilidh. Cèilidh (wym. kejli) to tradycyjny taniec gaelicki, mający swoje źródła w Irlandii i Szkocji.
Pochodząca z wysp Hebrydzkich grupa Trail West, to młody zespół, który spowodował spore zamieszanie na muzycznej scenie Szkocji. Grupa powstała na wyspie Tiree w 2008 roku oferując interesujące, ale tradycyjne brzmienie zwane West Coast Cèilidh. Grupa Trail West powstała w 2008 roku na wyspie Tiree, założona przez Iana Smitha (akordeon, śpiew) oraz Andrew Findlatera (perkusja, śpiew). W 2010 roku do zespołu dołączyli, multiinstrumentalista Seonaidh MacIntyre z South Uist oraz gitarzysta Tirisdeach Alain Campbell. Pierwszy raz grupa, pod nazwą Na Tiristich, wystąpiła po raz pierwszy na przyjęciu w luksusowym hotelu Balmoral w Oban.
Od momentu powstania Trail West cieszy się zainteresowaniem w całej Wielkiej Brytanii. Skład zespołu zmieniał się. W skład zespołu weszli miejscowi muzycy Steven Cameron, Colin MacKinnon, Sophie Isaacson i John Campbell.
Pomimo zmian w składzie, Trail West starał się zachować oryginalny dźwięk. Często towarzyszą mu gościnni artyści, tacy jak Kenny Pearson z Oban oraz „Wee” Ewen Henderson ze Strontian (akordeon, dudy), którzy grają w podobnym stylu, wzmacniając brzmienie zespołu.
Ich wysiłki zostały docenione w 2010 roku przez rozgłośnię MG Alba, nominacją do Scots Trad Music Awards jako najlepsza szkocka grupa taneczna (Scottish Dance Band of the Year).
Pierwszy album zatytułowany „One That Got Away” ukazał się w kwietniu 2013 i w ciągu 24 godzin osiągnął pierwsze miejsce na liście „World Music” w serwisie iTunes. Na płycie znalazła się muzyka taneczna cèilidh, znana z lokalnej publiczności z koncertów i zabaw. Zamieszczono też dwie piosenki, gaelicka „A Pheigi A Ghraidh” oraz zaśpiewana w języku angielskim „The Island Boy”.
Drugi album „Rescattermastered” ukazał się w lipcu 2016 roku i demonstruje muzykaczne mistrzostwo frontowej pary Seonaidh MacIntyre i Iana Smitha dzięki energetycznym utworom i aranżacjom w utworach tanecznych. Oprócz tego na płycie znajdziemy szeroki wybór piosenek. Gościnnie wystąpiła szeroka gama uznanych muzyków: Alec Dalglish ze Skerryvore, Angus MacPhail ze Skipinnish Ewen Henderson z Mànran, wokalistka szkocka Kathleen MacInnes, Robert Robertson i Ross Wilson z Tide Lines oraz Malcolm Jones z Runrig.
W lipcu 2018 roku ukazał się kolejny album grupy „From the Sea to the City” i podejmuje temat zmiany w życiu jaką wielu musi podjąć przemieszczając się do miast, aby uzyskać dalsze możliwości edukacyjne i zawodowe. Album jest szeroką mieszanką różnych gatunków, reprezentując liczne przeżycia członków grupy wynikające z mieszkania zarówno na wsi jak i w mieście. W 2017 na stałe do składu dołączył Jonathan Gillespie i jego obecność jest na płycie widoczna. Album jest kontynuacją poprzedniego albumu, na którym szeroki wybór piosenek stał się integralną częścią repertuaru.
Rok 2020 miał być szczególny w historii zespołu z racji dziesięciolecia działalności, ale jak większość tego typu wydarzeń zostały przełożone na przyszłość. Główne obchody miały się odbyć w Sali koncertowej słynnego Barrowland Ballroom w Glasgow. Pomimo ograniczeń zespół ogłosił wydanie swojego czwartego albumu „Countless Isles and Endless Miles”, który ostatecznie ukazał się 11 grudnia 2020. Większość materiału nagrano jeszcze w lutym 2020 przed wprowadzeniem restrykcji z powodu Covid-19. Materiał został nagrany w Black Bay Studio na wyspie Isle of Lewis.
Płyta zawiera szeroki zakres melodii i piosenek zarówno w języku angielskim jak i gaelickim, ukazuje ewolucję od zespołu grającego taneczną muzykę ceilidh, dynamizm szacunek dla tradycyjnej kultury, którą udało im się uchwycić w studio, po przedstawicieli muzyki, która czerpie z innych stylów i gatunków. Album rozpoczyna niesamowity zestaw, kombinacja akordeonu i gwizdków, do których dołącza gitara elektryczna w kawałku „James Brown’s March”, po czym następuje przejście do utworu Phila Cunninghama „Wing Commander Donald MacKenzie of Ness” oraz „Hull’s Reel”, napisanym przez skrzypka z Cape Breton, Johna Morrisa Rankina. W dalszej części pojawia się „Air An Traigh”, klasyk zespołu Runrig z ich pierwszego albumu. Wszechstonność grupy ukazuje piosenka country Charliego Robisona „John O’Reilly” tutaj zatytułowana „Day Of My Return”. Tytułowy utwór został napisany przez członka zespołu Allana J Nairna. „Countless Isles And Endless Miles” to mocne wydawnictwo, które pozostaje w pamięci na długo po skończeniu płyty. Zasługuje na to, by usłyszeć ją jak najszersza publiczność.
Grupa wydała swój piąty album, „Thirsty Work”, 13 sierpnia 2024, miesiąc przed swoim największym koncertem w O2 Academy w Glasgow. Prezentując swój rozwój jako zespołu, ten 10-utworowy album z pewnością wywrze trwałe wrażenie na fanach przed koncertem. Nowy album jest świadectwem ewolucji zespołu i oddania muzyce. Dzięki połączeniu szczerych ballad i energicznych hymnów album nie tylko odzwierciedla rozwój zespołu, ale także głęboko rezonuje z doświadczeniami ich fanów związanymi z tęsknotą i więzią.
Dyskografia: The One That Got Away - 29 kwiecień 2013, Tyree Records Rescattermastered - 17 lipiec 2016, Tyree Records From the Sea to the City - 16 lipiec 2018, TW Records Ltd Countless Isles And Endless Miles - 11 grudzień 2020, TW Records Ltd Thirsty Work - 13 sierpień 2024, TW Records Ltd
Członkowie zespołu: Ian Smith: akordeon, gitara basowa Andrew Findlater: perkusja, spiew Alain Campbell: gitara, dudy Seonaidh MacIntyre: dudy, flażolety
Trail West - skład rozszerzony:: Jonathan Gillespie: instr. klawiszowe, śpiew Allan J. Nairn: gitara elektryczna
Wolfstone, to muzyczna grupa ze Szkocji, założona w 1989 roku, która gra tradycyjną muzykę z regionu Highland, połączoną z rockiem. Ich repertuar składa się, zarówno, z oryginalnych piosenek, jak i z tradycyjnych folkowych utworów. Ich repertuar, jakkolwiek zdecydowanie rockowy, jest przesycony celtycką wrażliwością. Ich muzyka, to amerykański styl grania muzyki celtyckiej, przeniesiony na grunt Szkocki. Nazwa zespołu pochodzi od piktyjskiego kamienia z obrazami wilka i jelenia, pochodzącego z Ardross, gdzie grupa dokonała pierwszego nagrania.
Duncan Chisholm uczył się tradycyjnego stylu gry na skrzypcach od, Donalda Riddella, słynnego skrzypka, kompozytora, nauczyciela i lutnika. W 1989 roku Duncan trafił do studia w rodzinnym Highlands i tu powstał pierwszy pomysł, tego, co chciałby grać. Duncan spotkał gitarzystę Stuarta Eagleshama na sesji w pubie, i zaprosić do, tworzącego się zespołu. Brat Stuarta, Struan, klawiszowiec pracujący w tym czasie na zachodnim wybrzeżu otrzymał podobną ofertę. Do składu doszli jeszcze, dudziarz, Alan Wilson pochodzący z Bonar Bridge oraz Roger Niven z Avoch na Black Isle jako gitara prowadząca. Roger został zastąpiony wkrótce przez Andy Murray'a. Powstała grupa ceilidh, która miała grać do tańca w rodzinnych stronach. W 1989 roku zagrali, po raz pierwszy na festiwalu muzyki tradycyjnej w Dingwall i następnie grali na potańcówkach w okolicy, zdobywając doświadczenie. Nagrali, w tym czasie dwie płyty, "Wolfstone" i "Wolfstone II", których dziś nie zamieszczają w dyskografii, gdyż był to zupełnie inny Wolfstone, grający zupełnie inną muzykę. Obie płyty zostały powtórnie wydane kilka późnie, wbrew życzeniu zespołu. Producentem obu tych albumów był David Foster, udzielający swojego głosu w kilku utworach, lecz jego współpraca z zespołem skończyła się w 1990 roku, wskutek różnicy zdań co do obranego kierunku muzycznego. W 1990 roku pojawił się Ivan Drever, pochodzący z Orkad, gitarzysta, wokalista i autor tekstów. Wkrótce grupa Wolfstone podpisała kontrakt z wytwórnia płytową Iona Records z Glagow i rozpoczęła pracę nad pierwszym studyjnym albumem "Uleashed", zapraszając do współpracy perkusistę Johna Hendersona oraz basistę Neila Hay'a, by uzyskać bardziej autentyczny dźwięk. Phil Cunningham, legendarny akordeonista z Silly Wizard był producentem tego albumu. W międzyczasie dostali ofertę występów jako support zespołu Runrig na Loch Lomond Midsummer, wraz z Capercaillie i Hothouse Flowers. Te występy pozwoliły im pokazać się szerszej publiczności. Album "Unleashed" ukazał się w 1991 roku i odniósł sukces zdobywajć status srebrnej płyty.
Rok później, w październiku 1992 roku, ukazał się album „The Chase”, nagrany już bez Allana Wilsona, który odszedł. W lipcu, niedługo po nagraniu albumu, do zespołu dołączyli, basista Wayne MacKenzie oraz perkusista Graeme „Mop” Youngson. W nagraniu płyty, na dudach, grupę wspierał Dougie Pincock, bardziej znany ze składu Battlefield Band a na akordeonie Phil Cunningham. Zwykle, jeśli chodzi o dudy, zespół korzystał z muzyków sesyjnych w czasie występów, lecz w 1992 roku zatrudniono na stałe Roddy’ego McCourta, który w 1993 roku powiesił się, w pokoju hotelowym w pobliżu Fort William (Szkocja, Highlands), po awanturze ze swoją dziewczyną. Album brzmi bardziej dojrzale, podkład instrumentalny jest mocniejszy z głośniejszą sekcją rytmiczną, co jest widoczne, zwłaszcza w utworach „The Prophet” i „Tinnie Run”. Album odniósł sukces, uzyskując status złotej płyty. Po jego wydaniu zespół rozpoczął intensywne trasy koncertowe, pierwszy wyjazd do Ameryki, a także występy w telewizji. W 1993 roku Wolfstone wziął udział w kolejnej edycji charytatywnego programu BBC „Children in Need”. Siłę ich występów, energię i entuzjazm pokazuje, wydana w 1992 roku, kaseta wideo „Wolfstone: Captured Alive”, na której większośc materiału pochodzi z „The Chase”.
Album „Year of the Dog” ukazał się w sprzedaży w 2 sierpnia 1994 roku, wydany przez Green Linnet. Po raz trzeci był to wynik współpracy z Philem Cunninghamem jako producentem. Materiał na płycie jest już bardziej rockowy, wyraźniej słychać gitary basową i elektryczną oraz perkusję. Połowa utworów jest jednak, wyraźnie tradycyjna, pokazując miłość i szacunek zespołu do szkockiej tradycji. Jako muzycy sesyjni, w nagraniu, uczestniczyli: Taj Wyzgowski (gitara elektryczna), Gordon Duncan (dudy); Phil Cunningham (akordeon). Po wydaniu albumu zespół rozpoczął intensywną trasę koncertową i festiwalową w Ameryce Północnej, Kanadzie i Europie. Pod koniec 1994 roku, pozycję dudziarza zajął na stałe Stevie Saint.
W lutym 1995 roku zespół rozpoczął dużą trasę koncertową w Ameryce Północnej, rozpoczynając od Zachodniego Wybrzeża. Rozpoczęli, też, produkcję kolejnego albumu „Half Tail”. Poprzednie płyty nagrywano w Palladium Studios w Edynburgu, lecz teraz wybrano CAVA Studios w Glasgow, co okazało się dobrym wyborem. Zespół zdecydował się również na zmianę producenta i zatrudniono Chrisa Harley’a. Po nagraniu „Half Tail” zmienił się skład zespołu. Klawiszowiec Struan Eaglesham odszedł z zespołu, by założyć rodzinę i rozpocząć stała pracę. Jego pozycję zajął wieloletni przyjaciel i współpracownik Andy Thorburn. Cieżkie trasy koncertowe po całym świecie, wpływające na zdrowie życie „w drodze”, wywołały, u Mopa Youngsona, decyzję, by opuścić grupę. Youngson pojawił się w 1997 roku w Old Blind Dogs. Album ukazał się w sierpniu 1996 roku. „Half Tail”, w zasadzie powtarza formułę z poprzedniego albumu, co nie jest chyba rzeczą złą. Utwory, zawarte na płycie, są pochodzenia folkowe, lecz sposób ich wykonania jest zdecydowanie rockowy.
Po sukcesie albumu „The Half Tail”, Ivan Drever rozpoczął prace nad własnym projektem, angażując do niego kilku muzyków ze składu Wolfstone, a zwłaszcza basistę Wayne’a Mackenzie. Projekt, który nosił nazwę „This Strange Place”, dał wynik w postaci dziesięciu utworów, a wydawcą była wytwórnia Green Linnet. Green Linnet rozważnie oznaczyła ten album jako wydawictwo Wolfstone, wprowadzając w błąd fanów, którzy odebrali ągodny styl Drevera jako nowy kierunek zespołu. Album jest pomyślany jako hołd dla stron ojczystych. Drever i Duncan Chisholm wydali, w 1998 roku, płytę „The Lewis Blue”, która jest muzycznie znacznie bliższa stylowi Wolfstone.
Drever opuścił grupę w 1999 roku, przed rozpoczęciem nagrań do następnego albumu “Seven”.
Technicznie, pod koniec 1998 roku, Wolfstone rozwiązano, ale zespół został zmuszony do powrotu do studia i wypełnienia kontrakt. W zespole pojawił się Andy Simmers na instrumentach klawiszowych oraz Tony Soave na perkusji i w tym składzie, nagrali w zimie 1998/1999, „Seven”. Grupa, zadowolona z osiągniętego rezultatu, zdecydowała się na dalszą wspólną działalność. Płyta jest kontynuacją muzycznego wyboru z poprzednich produkcji, łącząc nowoczesne granie z tradycją. Stuart Eaglesham pojawia się na niej, jako wokalista, zastępując Drevera.
Koncertowali przez większość 2000 roku, gdy grupą wstrząsnęło smutne wydarzenie. Grający na keyboardzie i pianinie Andy Simmers, powiesił się w Inverness. Była to już druga taka tragedia w życiu zespołu, lecz zachęcani przez fanów, powrócili na trasę. Postanowili wrócić do studio, a ponieważ to właśnie występy są najważniejsze dla miłośników zespołu, dlatego wcześniej zdecydowali się wydać płytę koncertową. Materiał został nagrany na początku 2000 roku, a 9 z 14 utworów pochodzi z ostatniej płyty studyjnej. Album „Not Enough Shouting”, wydany w 2000 roku, był ważnym elementem w historii zespołu. Tym razem został wydany w ramach własnej wytwórni „Once Bitten Records”, dając możliwość kontroli nad promocją czy sprzedaży płyt podczas koncertów.
2001 rok, to napięty grafik koncertowy. Wolfstone pojawili się w Skandynawii, Niemczech i Hiszpanii. Koncertowali, również, w rodzimej Szkocji. W 2002 roku zespół powrócił do studio, by nagrać nowy album, „Almost an Island”, wydany w tym samym roku. Łącząc folkowy zestaw instrumentów (dudy, flażolety, skrzypce, akordeon) z gitarą elektryczną i basową oraz perkusją, prezentują szkocką tradycyjną muzykę w duchu rock 'n' roll’a w porywającej kolekcji standardów i oryginalnego materiału. Otwierający utwór „The Piper and the Shrew”, potwierdza powrót do bardziej tradycyjnych nagrań. Producentem płyty jest, ponownie Phil Cunningham, który pojawia się, też jako klawiszowiec i akordeonista. Innym dodatkowym muzykiem był Alyn Cosker, perkusista jazzowy, który współpracował z zespołem od wielu lat, a od 2003 roku został stałym członkiem grupy, zastępując Wayne’a Mackenzie.
W 2003 roku do Wolfstone dołączył Ross Hamilton, zaczynając w grupie jako gitarzysta, lecz wkrótce zaczął udzielać się również jako wokalista. Zespół jest stałym gościem wielu europejskich festiwali wliczając renomowany Celtic Connections, Gosport Easter Festival, Burns Festival, Wickham Festival, Belladrum Tartan Heart Festival oraz Tonder Festival w Danii, gdzie byli jedyną grupą zapraszaną przez trzy kolejne lata. W Północnej Ameryce pojawiali się na Strawberry Festival w Kalifornii, prestiżowym Telluride Festival w Kolorado czy Philadelphia Folk Festival.
W 2004 roku do grupy dołączył basista Colin Cunningham z Dundee.
Po długiej walce z chorobą alkoholową, w wieku 41 lat, dudziarz współpracujący z Wolfstone na początku działalności, Gordon Duncan, popełnił samobójstwo.
W styczniu 2007 Wolfstone przedstawił swój nowy, długo oczekiwany, album „Terra Firma”, wydany miesiąc później. Prezentacja odbyła się w Sali koncertowej Ironworks w Inverness. Zmiana składu i zmiana stylu w kierunku rocka alternatywnego, dalej od celtyckich korzeni. Album zaczyna się od utworu „Back Home” a następnie „Break Yer Bass Drone Again”, który jest rozwinięciem początkowego tematu z poprzedniej piosenki. Wpływy tradycyjne reprezentują „Broken Levee”, „Falun Fine” oraz „The Broken Bouzouki”. Na uwagę zasługują, również, „Put Me Together” i „These Are The Days”. Duncan Chisholm określa styl grupy jako grupę rock and rollową, która ma w swoim składzie skrzypce i dudy i twierdzi, że to najlepsza płyta zespołu.
W 2009 roku grupa obchodziła swoje 20-te urodziny, występując na Dingwall Traditional Music Festival w Szkocji a 21-sze, rok później na festiwalu Celtic Connection w Glasgow oraz w Festival Theatre w Pitlochry. Wystąpili, też, w Danii w Tonder. W 2010 roku przyjęto na stałe do składu Alyna Coskera, który pojawiał się wcześniej jako muzyk sesyjny. W 2011 roku grupa odbyła trasę koncertową po Europie. Zespół pojawił się w studio i nagrał kilka nowych utworów, które ukazały się na płycie EP w marcu 2012 roku.
Aktualny skład: Duncan Chisholm - skrzypce (od 1989) Stuart Eaglesham - śpiew, gitara akustyczna (od 1989) Stevie Saint - dudy, flażolety (od 1994) Alyn Cosker - perkusja, instr. klawiszowe (2002-2007, od 2010) Colin Cunningham - gitara basowa (od 2004) Davie Dunsmuir - gitara prowadząca (od 2007)
W grupie grali: Struan Eaglesham - instr. klawiszowe (1989-1996) Allan Wilson - dudy, flażolety (1989-1991) Roger Niven - gitara (1989) David Foster - śpiew, gitara bassowa, instr. perkusyjne (1989-1990) Andy Murray - gitara prowadząca (1989-1993) Ivan Drever - śpiew, gitara, cytra (1990-1998) Wayne Mackenzie - gitara basowa (1992-2003) Graeme "Mop" Youngson - perkusja (1992-1996) Andy Thorburn - instr. klawiszowe (1996-1997) Andy Simmers - instr. klawiszowe (1998-2000) Ronny Watson - perkusja (1996-1998) Tony Soave - perkusja (1998-2002) Ross Hamilton - śpiew, gitary (2003-2007)
Muzycy sesyjni: John Henderson - perkusja Neil Hay - gitara basowa Dougie Pincock - dudy, flażolety Roddy McCourt - dudy, flażolety Gary West - dudy Gordon Duncan - dudy, flażolety Martyn Bennett - dudy, flażolety Kenny Forsyth - dudy, flażolety Fraser Fifield - dudy, flażolety Paul Jennings - perkusja Bryden Stillie - perkusja Allan James - perkusja
Dyskografia: Albumy studyjne Unleashed (1991) The Chase (1992) Year of the Dog (1994) The Half Tail (1996) Seven (1999) Almost an Island (2002) Terra Firma (2007) EPki Unleashed: The Preview (1991) Burning Horizons (1993) 'Time for Walking' & 'Back of Beyond' (2012) Album koncertowy Not Enough Shouting (2000) Wideo Captured Alive (1992) Inne wydawnictwa Wolfstone (1989) Wolfstone II (1990) This Strange Place (1998) Kompilacje Pick of the Litter (1997)
