Fiddler’s Green to niemiecki zespół grający irlandzką folkową. Zespół zyskał reputację jednej z najlepszych grup na niemieckich scenach. Ich repertuar, to mieszanka tradycyjnych irlandzkich i szkockich piosenek oraz własnych utworów, które stopniowo stają się coraz mniej folkowe. Na ich muzykę oddziaływały różnorodne i grupy, głównie celtyckie grupy rockowe, takie jak Pogues, Waterboys i Great Big Sea. Swój oryginalny styl określają jako Speedfolk a jest to irlandzki folk rock z elementami innych gatunków , takich jak Ska, Punk, Metal i Reggae. W repertuarze w postaci własnych utworów pojawiają się także tradycyjne jigi i reele irlandzkie. Teksty ich własnych piosenek dotyczą często tematów aktualnych w dzisiejszym świecie. Nazwa grupy pochodzi od irlandzkiego określenia raju żeglarzy.
Grupa powstała w 1990 w Erlangen pod Norymbergą, kiedy mieszkający razem muzycy, siedząc przy kuchennym stole, wpadli na pomysł założenia nowoczesnej kapeli folkowej. Rainer Schulz, Peter Pathos i Ralf „Albi” Albers już wcześniej zdobyli muzyczne doświadczenie, grając w różnych zespołach z okolic Erlangen. W połowie lat 80-tych Ralf wraz z przyjacielem grał folk amerykański w grupie „Willi und Albi” a Peter Pathos i Rainer Schulz założyli niezależne trio „X-Rated”. Peter często zresztą grał gościnnie w „Willi und Albi”. We trzech zaczynają występować pod nazwą „Irish Duo”, odnosząc spory sukces w okolicach i szybko przyjmując dwóch kolejnych muzyków. Dla właściwego brzmienia brakowało skrzypka i perkusisty, którymi zostali Robert Oppel i Eric Obst. Jeszcze w 1990 roku zespół przyjmuje nazwę „Fiddler’s Green”. Pierwszy koncert pod nową nazwą odbył się w listopadzie 1990 roku na Newcomer Festival w Erlangen, w centrum E-Werk, gdzie wystąpili zaledwie po trzech próbach, zdobywając drugie miejsce. Zaledwie rok później do zespołu ponownie dołączył Stefan Klug dodając akordeon i bodhran i w tym samym czasie zespół opuszcza, z powodów zawodowych, Robert Oppel a zastępuje go Tobias Rempe.
Debiutancki album zatytułowany „Fiddler’s Green” ukazał się w 1992 roku i zawierał zarówno koncertowy, jak i studyjny materiał, utwory tradycyjne oraz własne. Utwory koncertowe częściowo pochodziły z koncertu w E-Werk w Erlangen. Płyta została wydana przez, założone przez zespół, wydawnictwo „Deaf Shepherd Recordings”. Zaledwie rok później, w 1993 roku, ukazał się drugi album „Black Sheep”.
Nazwa „Fiddler's Green” stawała się coraz bardziej rozpoznawalna. W 1995 roku zespół nagrał kolejny album „King Shepherd”, który ponownie został wydany przez „Deaf Shepherd Records”. W tym samym roku nastąpiły zmiany personalne. Tobias Rempe, który od połowy 1993 roku musiał ograniczyć swoją aktywność w zespole, z powodu rozpoczętych studiów muzycznych, zdecydował się odejść. Nowym skrzypkiem został Tobias Schäfer, który już wcześniej często występował na koncertach w zastępstwie poprzednika. Zrezygnował także perkusista Eric Obst, a na jego miejscu pojawił się Wolfram Kellner, który grał wcześniej we wspomnianym „X-Rated”.
Na jesieni 1996 roku ukazała się płyta EP „Make Up Your Mind” a w marcu 1997 roku album „On And On”. oba krążki zostały wydane pod etykietą wytwórni Polydor / Universal. Album „On And On” dotarł do 61 miejsca na niemieckiej liście przebojów i można na nim zauważyć pierwsze oznaki zmiany dźwięku w stronę bardziej rockową.
Przed nagraniem następnego albumu, „Spin Around”, zespół wyjechał do Los Angeles, by skorzystać z nowych muzycznych impulsów. Taka otwartość, przekraczanie muzycznych granic, czasami z pewną dozą ironii, stała się znakiem firmowym grupy. Do produkcji tej płyty wynajęto Jim Crichtona, zaopżyciela, kompozytora i producenta kanadyjskiej, rockowej grupy Saga. Pomimo, iż znajdują się tam trzy tradycyjne piosenki, zmiana brzmienia stała się faktem.
Następna płyta, wydana w 2000 roku „Another Sky” stała się dobitnym przykładem, właśnie takiej otwartości i łączenia stylów zajmując drugie miejsce wśród 50 najlepszych niemieckich albumów na internetowej liście.
Latem 2000 roku Fiddler Tobias Schäfer opuścił zespół, aby kontynuować studia po wielu latach spędzonych w trasie. Tobias Schäfer studiował teologię w Erlangen i Oslo, aby w przyszłości zostać pastorem, obejmując swoje pierwsze stanowisko jako wikariusz w 2005 roku. Jego następca, Tobias Heindl studiował skrzypce i gitarę w latach 1995-1996, a następnie pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Ratyzbonie. Kolejna zmiana w składzie nastąpiła w 2001 roku, kiedy Wolfram Kellner odszedł do zaprzyjaźnionej, heavy metalowej, grupy J.B.O. (James Blast Orchester) i od tego czasu perkusistą został Frank Jooss, który wcześniej grał w rockowej folkowej grupie Merlons.
Grupa wciąż intensywnie koncertowała w niezliczonych klubach i salach koncertowych całej Europy, zdobywając renomę i rozpalając publiczność zarówno muzyki folkowej jak i rockowej. Kolejny album, „Folk Raider”, wydany w 2002 roku, jest doskonałym przykładem łączenia gatunków, gdzie pierwsza część rozpoczynająca się od „Bonnie Ship The Diamond” jest klasycznie tradycyjna a druga, to oryginalne kompozycje, zdecydowanie rockowe a zwłaszcza kończący płytę „Tangerine”, który jest kawałkiem ciężkiego rocka. Kolejny krążek, wydany w 2003 roku „Nu Folk”, to już prawie w całości nowe bardziej rockowe brzmienie, zawierający tylko niewielkie ilości celtyckiej tradycji czy też bluegrass.
Fiddler's Green, appearance at the festival "Folk am Neckar" 2013 in Mosbach-Neckarelz, Germany By Rs-foto - Own work, CC BY-SA 3.0, Link
W marcu 2005 roku zespół wydał swoją pierwszą płytę DVD „Celebrate!”. Nagranie wykonano podczas bardzo specjalnego wydarzenia, a mianowicie tysiącznego koncertu w historii grupy, który się odbył w Hoheneck Castle, w pobliżu Norymbergi. Fascynująca atmosfera panująca na dziedzińcu zamku i mocny efekt muzyki koncertowej zostały zarejestrowane w postaci doskonałej jakości obrazu i dźwięku. Ponadto DVD zawiera wyjątkowy materiał bonusowy wybrany z 14-letniej historii zespołu. Pod koniec 2005 roku ukazała się druga część tego wyjątkowego koncertu wraz z jeszcze większą sekcją bonusową na drugim DVD „Jubilate!”, zawierając trzy godziny muzyki. Obie płyty upamiętniają obchody piętnastolecia Fiddler's Green.
30 kwietnia 2006 Peter Pathos zagrał swój ostatni koncert z Fiddler's Green, aby zrealizować swoje muzyczne pomysły w innych zespołach. Jego prawdziwe nazwisko to Peter Müller a pod pseudonimem Peter Kafka założył dark rockowy zespół Beloved Enemy, od 2007 do 2010 był basistą gothic metalowego Lacrimas Profundere, i od 2012 do 2014 roku grał jako dodatkowy gitarzysta w zespole średniowiecznego rocka Ignis Fatuu. Jego następca Patrick Pat Prziwara pierwszy raz z zespołem wystąpił 17 maja 2006 roku na koncercie na sali Kammerspiele w Ansbach.
W styczniu 2007 roku ukazuje się album „Drive Me Mad!”, który jest kontynuacją szybkiej mieszanki irlandzkich korzeniu z innymi gatunkami. Płytę otwiera energetyczny „Irish Air” a po nim następuje przebojowy „Folk's Not Dead”.
Po półtora roku koncertowania grupa nagrywa w lecie 2008 roku kolejny album „Sports Day at Killaloe”, który ukazuje się w styczniu 2009 roku. Po odejściu Petera główny wokal przejmuje Ralf „Albi” Albers, choć nowy gitarzysta Pat Prziwara próbuje swoich sił w kilku piosenka. Podobnie jak poprzednie wydawnictwo i ten album oferuje dużą wszechstronność i zmienność, lecz nie jest już tak udany.
W 2009 roku grupa zainicjowała własny festiwal, Shamrock Castle, którego do dzisiaj jest współorganizatorem, jak i głównym wydarzeniem. Pierwsze koncerty odbyły się w ruinach zamku Waischenfeld w Szwajcarii Frankońskiej w sierpniu 2009 roku . W 2011 roku festiwal przeniósł się do zamku Jägersburg, a od 2016 trwa dwa dni. Wydarzenie odbywa się co roku, stało się jednym z wiodoących festiwali w Niemczech a zapraszani są artyści kojarzeni z celtyckim rockiem.
W 2010 roku zespół obchodził swoją dwudziestą rocznicę istnienia. Z tej okazji w centrum E-Werk w Erlangen odbyły się dwa jubileuszowe koncerty w dniach 18 i 19 marca 2010 roku. Oba koncerty zostały zarejestrowane na płytach CD i DVD pod tytułem „Folk's Not Dead”. Materiał trwa 95 minut i ukazuje Fiddler’s Green w najlepszym wydaniu. Do zespołu dołączyli muzycy gościnni, między innymi, grająca na dudach Birgit Muggenthaler-Schmack z zespołu Schandmaul i perkusista zespołu Subway to Sally, Simon Michael. W zestawie znalazły się głównie utwory z ostatnich płyt „Drive Me Mad” i „Sports Day At Killaloe”, a także, wcześniej nie publikowany instrumentalny kawałek „Kick The Bucket Tunes” oraz standard „I'll Tell Me Ma”. Oprócz samego koncertu DVD obejmuje także półgodzinny koncert „unplagged” oraz filmik pokazujący gupę za kulisami.
W 2011 roku ukazuje się płyta „Wall of Folk”, gdzie zespół prezentuje swoją najlepszą wersję. Oprócz podstawowej wersji, zawierającej 14 utworów, jest również edycja „Deluxe” z dodatkowym krążkiem z siedmioma piosenkami oraz DVD z nagraniem koncertu grupy w ramach festiwalu Summer Breeze Open Air z 2010 roku. Summer Breeze Open Air jest to coroczny festiwal muzyki metalowej organizowany od 1997 roku w Dinkelsbühl w Bawarii. Album zawiera w większości hity znane już z repertuaru grupy. Rozpoczyna się od tytułowego „Wall of Folk” a po nim następuje standard „P Stands for Paddy” z wyróżniającymi się skrzypcami Tobiasa. Oprócz szybkich kawałków nastrój tonują wolniejsze ballady „Greens And Fellows” oraz „Lost To The Moon”. Nie można także zapomnieć o instrumentalnym „Tam Lin”, w którym powolne początkowe tempo zostaje podkręcone do granic na koniec utworu. Podstawowe CD kończy standard „Dirty Old Town”.
W 2012 ukazał się koncertowy album „Acoustic Pub Crawl”. Zestaw utworów jest bardziej spokojniejszy, bardziej tradycyjny, doceniany przez fanów irlandzkiego folku. Nagrań dokonono ze zmniejszonym zestawem instrumentów a na płycie znalazły się standardy muzyki irlandzkiej, takie jak: „Irish Rover”, „The Jolly Beggar” czy „As I Roved Out”. Trasa koncertowa pod tytułem była powtarzana również w następnych latach.
W 2013 roku ukazuje się kolejny album zespołu „Winners and Boozers”. Płyta zawiera 16 utworów utrzymanych w szybkim klimacie grupy. W edycji „deluxe” dołączono dodatkowy krążek z pięcioma znanymi wcześniej utworami oraz jedną piosenkę z nowego albumu w wersjach fortepianowych. Od czasu, gdy odszedł były frontman grupy Peter Pathos, cały zespół pisze piosenki a ich muzyka charakteryzuje się dużą różnorodnością. Album jest uznawany za jeden z najlepszych w dyskografii zespołu.
W 2015 roku Fiddler’s Green obchodził swoje 25 lat. Z tej okazji ukazała się płyta studyjna „25 Blarney Roses”, prezentująca najlepsze utwory w dorobku zespołu. Piosenki pochodzą zarówno z początków działalności jak i z najnowszych płyt. Niektóre z tych hitów nie były wcześniej nagrywane w studio. Zebranych zostało 13 starych kawałków oraz nowe: „Take Me Back”, „Rocky Road To Dublin”, „Burning the Night” i „Blarney Roses”. Ukazała się również płyta koncertowa, w formie CD i DVD, pod tytułem „25 Blarney Roses - Live in Cologne”. Zarejestrowany został na niej koncert w, wypełnionej do ostatniego miejsca, sali E-Werk w Kolonii. W październiku 2016 roku ukazał się kolejny album grupy „Devil’s Dozen”. Zgodnie z nazwą zawiera 13 utworów, zaczynając się od tytułowego, mocnego kawałka i zawiera, oprócz oryginalnych piosenek, kilka coverów, niekoniecznie folkowych. Na uwagę zasługuje ich wersja znanej piosenki zespołu Styx „Boat on The River” oraz tradycyjna „Leaving of Liverpool”. Bardzo ciekawa piosenka „Down” jest oparta na pieśni włoskich partyzantów antyfaszystowskich „Bella ciao”. Po 27 latach działalności grupa nic nie straciła a to wydawnictwo jest jednym z najciekawszych w ich dorobku.
„Heyday”, to album grupy Fiddler’s Green wydany 8 marca 2019 roku. Na album składa się 15 piosenek, mieszanki stylów metalu, folku i politycznego punk rocka. Swoje przekonania przekazują w utworze „No Anthem”, który określają jako „rebel song”. Wyrażają w nim jasno swoje przekonania i obawy, że dzisiejszy świat skręca na prawo, stając w opozycji do skrajnych prawicowych idei a proponując współpracę i pokojową koegzystencję, ideały powszechne jeszcze dziesięć lat temu. Piosenki na płycie przeplatają się nastrojem i tempem, od piosenek „pod piwo” jak „Sláinte”, „Cheer Up” czy „John Kanaka” śpiewanej już od 2012 roku, ale tutaj w nowej wersji. W szalony klimat celtic punk wprowadzają „The Freak Of Enniskillen” oraz „Limerick Style” a w klimat balladowy „Born To Be A Rover”, „Better You Say No” a nade wszystko „Together as One”. Do irlandzkiej tradycji, oprócz „John Kanaka” nawet bardziej odwołuje się „The Congress Reel”, nieomal akustyczna wersja irlandzkiego standardu. Efektem jest świetna płyta o zmiennym nastroju i tempie zarówno do zabawy i tańca jak i głębszych przemyśleń.
17 kwietnia 2020 ukazał się koncertowy, akustyczny album „Acoustic Pub Crawl II – Live in Hamburg”. Album został nagrany podczas koncertu w Hamburgu z okazji 30 rocznicy istnienia zespołu. Niestety rocznicowa trasa koncertowa została przełożona na 2021 z powodu światowej epidemii koronawirusa COVID-19.
Rok 2020 miał być wyjątkowy dla zespołu, ale tak się nie stało. Swoją rocznicę grupa uczciła wydaniem albumu „3 Cheers for 30 Years”, który ukazał się 4 grudnia. Wydarzeniu towarzyszył internetowy show, na który zaproszono wielu gości. Goście to: Alea i Luzi z Saltatio Mortis, Marco z In Extremo, Hauptmann i Ben z Feuerschwanz, Wolfram (były perkusista Fiddlers) i Vito C. z JBO, Tobias Schäfer (były skrzypek Fiddlers), Colin Goldie (flecista na różnych płytach grupy).
Nowa, świąteczna płyta zespołu, „Seven Holy Nights” ukazała się 25 listopada 2022 roku. Płyta zawiera głównie anglojęzyczne kolędy, ale nie tylko, wszystko w charakterystycznym speed-folkowym wykonaniu. Podczas 40-minutowego grania muzycy przemierzają Wielką Brytanię, Irlandię i Stany Zjednoczone, wykonując covery popularnych i znanych kolęd. Pierwsze dwa utwory z zestawu to dwa klasyki „Merry Christmas Everyone” i „Merry Christmas Everybody”. Pomimo podobieństwa w nazwie, te dwa utwory nie mają ze sobą nic wspólnego. Kolejny, nieco spokojniejszy utwór„Mull of Kintyre” został napisany przez Paula McCartneya. Piosenka opowiada o przylądku we wschodniej Szkocji i stała się piosenką bożonarodzeniową dopiero w Wielkiej Brytanii ze względu na pierwotną datę wydania 11 listopada 1977 roku. Następujące piosenki „I Saw Three Ships”, „Twelve Days of Christmas” i „God Rest Ye Marry, Gentlemen” to znane angielskie kolędy i są tradycyjnie śpiewane przez chóry w okresie świątecznym. Grupa nadaje im folkowego charakteru i, podczas gdy dwa pierwsze są ponownie przyspieszone i wyposażone w taneczne rytmy perkusji, trzeci jest nieco bardziej kontemplacyjny i spokojniejszy. Zawarte w zestawie „Lord Of The Dance” i „Danny Boy” są w klasyfikowane jako tradycyjne irlandzkie kolędy, ale to nie do końca prawda. „Danny Boy” oparty jest na irlandzkiej piosence ludowej, ale tekst, który nie ma absolutnie nic wspólnego ze świętami, napisał Anglik. „Lord Of The Dance” ma coś wspólnego z Irlandią tylko wtedy, gdy jest używany jako tytułowa piosenka irlandzkiej rewii tanecznej. Z drugiej strony Atlantyku wybrano amerykańską piosenką „White Christmas”, którą od czasu jej wydania w 1942 roku wykonano ponad 500 razy przez różnych artystów. Kolejna jest liryczna, nieświąteczna piosenka „Stop The Cavalry”, która pierwotnie została napisana jako piosenka antywojenna. Fiddler's Green wykonują ją w swoim stylu, nadając piosence zupełnie nowy, szybszy charakter. Kolejne są amerykańskie klasyki „Jingle Bells” i „Rudolph, The Red-Nosed Reindeer”, również dobrze znane z wielu wersji. Zespół dodał im trochę punku i trochę reagge. Wydawnictwo kończy własna kompozycja, kolęda „Seven Holy Nights”, która nadała tytuł albumowi.
Album „The Green Machine” ukazał się 29 grudnia 2023 roku i zawiera 12 utworów będących mieszanką punka i irlandzkiego folku, wpisując się w klasyczny styl zespołu. Zespół pracował nad albumem trzy lata. Album rozpoczyna się od dwóch piosenek wydanych wcześnie na singlach „Shanghaied In Portsmouth” oraz „The Bog”. Zabawna piosenka „The Bog” jak i „Good Old Irish Bar” czy „My Fairy Of The West”, to piosenki typowo imprezowe. Płytę kończą klasyki folku, „Muirsheen Durkin” i „The Parting Glass”. Cały zestaw trwa około 40 minut.
Skład: Rainer Schulz – gitara basowa Ralf „Albi“ Albers – gitara, bouzouki, mandolina, banjo, śpiew Stefan Klug - bodhran, akordeon Frank Jooss – perkusja, instrumenty perkusyjne Patrick „Pat“ Prziwara – gitara elektryczna, gitara akustyczna, bouzouki, mandolina, banjo, śpiew Tobias Anton Heindl – skrzypce, śpiew
Dyskografia Albumy studyjne: 1992 Fiddler's Green 1993 Black Sheep 1995 King Shepherd 1996 Make Up Your Mind 1997 On and On EP 1998 Spin Around 2000 Another Sky 2002 Folk Raider 2003 Nu Folk 2007 Drive Me Mad! 2009 Sports Day at Killaloe 2011 Wall of Folk 2013 Winners & Boozers 2015 25 Blarney Roses 2016 Devil's Dozen 2019 Heyday 2020 3 Cheers for 30 Years 2022 Seven Holy Nights 2023 The Green Machine
Albumy koncertowe: 1993 Stagebox 2005 Celebrate! 2005 Jubilate! (DVD) 2010 Folk's not dead (DVD) 2012 Acoustic Pub Crawl (unplugged) 2015 25 Blarney Roses: Live from Cologne 2020 Acoustic Pub Crawl II (unplugged)
