Flogging Molly to jedna z najważniejszych działających obecnie formacji grających muzykę określaną jako celtic punk, zdecydowanie z naciskiem na celtic. Słucha ich się doskonale, tak, że nawet zadeklarowani muzyczni "tradycjonaliści", znajdą, w słuchaniu ich piosenek, wiele przyjemności. Na pewno trzeba się nastawić na trochę mocniejsze uderzenie, ale większość utworów oparta jest na solidnej folkowej bazie. Grupa Flogging Molly powstała w roku 1997. Założycielem grupy jest irlandzki emigrant, gitarzysta i wokalista Dave King. Nazwa pochodzi od Jej nazwa pochodzi od "Molly Malone's" - irlandzkiego pubu usytuowanego w Los Angeles.
Młody Dave King z czasów Kantmandu
Przed utworzeniem Flogging Molly, urodzony w Dublinie Dave King był wokalistą heavy metalowego zespołu Fastway z gitarzystą „Fast" Eddie Clarkiem z Motörhead i basistą Petem Wayem z UFO. Później prowadził zespół rockowy Katmandu (1991), w którym działał także Mandy Meyer z Krokus. Po emigracji do Stanów Zjednoczonych Dave nie mógł uzyskać „zielonej karty” przez osiem lat, nie mógł również odwiedzić swojej rodziny w Irlandii z obawy przed zamknięciem możliwości powrotu do Stanów. Taka separacja od ojczyzny i swojej matki jest zauważalna w wielu tekstach wczesnych piosenek nawiązujących, właśnie, do tych czasów „wygnania”.
W 1993 roku King spotkał gitarzystę Teda Hutta, basistę Jeffa Petersa, oraz skrzypaczkę Bridget Regan i utworzył zespół rockowy o celtyckim brzmieniu. Zaczęli grać mieszankę tradycyjnych melodii i irlandzkiego rocka. Swoje utwory z tekstami Dave’a grali w pubie „Molly Mallone’s”. Wspólnie napisali piosenki, takie jak „Black Friday Rule” czy „Devil's Dance Floor", który był początkiem unikalnego brzmienia Flogging Molly. Ted i Jeff wkrótce opuścili zespół, ponieważ ich wcześniejsza grupa otrzymała rekordową ofertę. Dave i Bridget zaczęli szukać nowych członków. Zespół szybko zyskał popularność dzięki licznym koncertom na terenie Los Angeles, a także dzięki nietypowemu repertuarowi, który stanowią irlandzkie utwory wykonane z punkrockową energią. Albumem który udokumentował pierwsze lata działalności formacji, była płyta „Alive Behind The Green Door” zawierający zapis koncertu z pubu "Molly Malone's" z 1997 roku. Wydany w niskim nakładzie i wyprodukowany tanim kosztem album zainteresował wytwórnię „Side One Dummy”, z którą zespół podpisał kontrakt na wydanie albumu długogrającego. W tym czasie do grupy dołączył siedemnastoletni Nathen Maxwell, który pojawiał się wcześniej na koncertach jako fan.
Debiutancka płyta studyjna Flogging Molly „Swagger” została wydana wiosną 2000 roku. Płyta zawierała największe przeboje grupy z wczesnego okresu, z Salty Dog, Selfish Man czy rozbudowanym Black Friday Rule. W tekstach prócz opisów dramatycznych dziejów Irlandii, czy, jak we wspomnianym Black Friday Rule, autobiograficznej spowiedzi Dave'a Kinga, zespół prezentował refleksyjne opowieści i rozmyślania na temat życia. Wiosną 2002 roku grupa wydała drugi krążek długogrający zatytułowany „Drunken Lullabies”. Na płycie znajdywało się 12 utworów, od szybkich, folk-punkowych kompozycji w stylu The Killburn Highroad, Swagger czy utworu tytułowego, poprzez bardziej rozbudowane utwory takie jak What's Left Of The Flag aż po refleksyjne, nastrojowe ballady „The Son Never Shine (On Closed Doors)”. Na kolejną płytę trzeba było czekać kolejne dwa lata. 14 września 2004 roku ukazał się trzeci album studyjny, zatytułowany „Within A Mile Of Home”. Płyta, mimo iż zachowana była w stylu dwóch poprzednich albumów, ukazywała ewolucję zespołu, o czym świadczyć mogły bardziej rozbudowane, wielowątkowe kompozycje, które zdecydowanie wyróżniały się na tle szybkich i utrzymanych w starym stylu piosenek. Zespół zaczął grać samodzielne trasy koncertowe już nie tylko w Stanach, ale także w Europie czy Ameryce Południowej. Po nawiązaniu współpracy z reżyserem i producentem filmowym Jimem Dziurą powstał w 2006 roku film dokumentalny o Flogging Molly zatytułowany „Whiskey On A Sunday”. Film ukazał się jako ekskluzywnie wydany album digipack z dwoma płytami: DVD i CD, na której znalazło się 11 nigdy nie publikowanych utworów grupy, a także kilka wersji akustycznych i koncertowych piosenek znanych z wcześniejszych płyt formacji. 13 marca 2007 r. zespół zamieścił na portalu iTunes album EP zatytułowany „Complete Control Sessions”. EP zawierał dwa premierowe utwory zapowiadające kolejny, długogrający album, a także akustyczne wersje utworów nagranych już wcześniej. „Float”, czwarty album studyjny Flogging Molly ukazał się w marcu 2008 roku i zawierał materiał znacznie bardziej stonowany niż na poprzednich albumach zespołu. Co prawda nie zabrakło na nim piosenek utrzymanych w starym stylu („Lightning Storm”, „Requiem For A Dying Song”), ale całej płycie znacznie bliżej było do dokonań Johnny Casha niżeli The Clash. Mimo to album spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem, czego dowodem jest jego trafienie na 4. miejsce listy Billboardu. Podczas trasy promującej album, Dave i Bridget zawarli związek małżeński na prywatnej ceremonii w Tokio.
Podsumowaniem dekady był dwupłytowy album koncertowy „Live At The Greek Theatre”, wydany 2 Marca 2010. Ostatnim dotychczas wydanym albumem Flogging Molly pozostaje Speed Of Darkness który ukazał się 31 maja 2011 roku.
Zespół nie omija w swych trasach koncertowych naszego kraju. Wystąpili w Polsce trzykrotnie: 9 czerwca 2009 r. w warszawskim klubie Progresja, w 2010 roku na festiwalu w Jarocinie oraz we wrzesniu 2012 roku.
W 2014 roku perkusistę Georga Schwindta zastąpił Mike Alonso.
Od 2015 Flogging Molly jest gospodarzem corocznych koncertów w ramach „Salty Dog Cruises”. Koncerty odbywają się podczas rejsów po morzu karaibskim statkiem wycieczkowym „Norwegian Sky” oraz prywatnej wyspie Great Stirrup Cay. W tym wydarzeniu występują zaproszeni artyści, grający raczej mocniejszy rodzaj muzyki (The Real McKenzies, Gogol Bordello, Frank Turner, Rancid, Street Dogs, The Tossers, The Offspring, Buzzcocks, The Vandals, Lagwagon, Mad Caddies)
Nowy album zespołu, pod tytułem „Life Is Good” ukazał się w lipcu 2017 roku, wydany przez Vanguard Records. Materiał został nagrany w Irlandii i jest to pierwszy od sześciu lat ich album studyjny, od wydanego w 2011 roku „Speed of Darkness”. Płyta zawiera dokładnie to, czego można się spodziewać po Flogging Molly. W najlepszym wydaniu.
Dnia 31 stycznia 2019 zespół wystąpił w warszawskim klubie Stodoła w ramach trasy koncertowej zatytułowanej „Life Is Good”.
Po pięciu latach grupa powróciła z nowym albumem „Anthem”, który ukazał się 9 września 2022 roku. Album został nagrany w ciągu zaledwie dwóch tygodni w Chicago. Każda z piosenek załączonych na płycie opowiada inną historię, niezależnie od tego, czy chodzi o zmiany na drodze życia („This Road Of Mine”), czy o dzieciństwo („Now Is The Time”), historie są indywidualne.
Flogging Molly performing live at Rams Head Live in Baltimore, MD Źródło: Wikipedia
Członkowie: Dave King - śpiew, gitara akustyczna, bodhrán Bridget Regan - skrzypce, flet, dudy, śpiew Dennis Casey - gitara elektryczna, chórki Matt Hensley - akordeon, concertina Nathen Maxwell - gitara basowa, śpiew, chórki Bob Schmidt - mandolina, mandola, banjo(, bouzouki, chórki Gary Schwint - menedżer zespołu, zagrał na trąbce w albumie Swagger, a zobaczyć go można na dokumentalnym DVD Flogging Molly Whiskey On A Sunday. Mike Alonso - perkusja (2014-)
George Schwindt - perkusja, bodhrán (-2014) PJ Smith (2007)
Albumy studyjne: Swagger (2000) Drunken Lullabies (2002) Within a Mile of Home (2004) Float (2008) Speed of Darkness (2011) Life Is Good (2017) Anthem (2022)
Albumy koncertowe/kompilacje: Alive Behind the Green Door (1997) Whiskey on a Sunday (2006) Complete Control Sessions (2007) Live At The Greek Theatre (2010)
Zdjęcia z koncertu w Warszawie, Stodoła 31.01.2019:
Gaelic Storm został założony w 1995 roku w Kaliforni. Popularność zyskał za sprawą krótkiego utworu tanecznego ("Irish Party In Third Class") wykonanego na potrzeby filmu "Titanic" Jamesa Camerona. Od tego czasu udowodnili swoją wartość serią płyt i trasami koncertowymi. Ich muzyka to oryginalne wykonania tradycyjnych tematów oraz własne kompozycje. Jest to zdecydowanie jedna z najciekawszych grup nurtu celtic rock.
Początki Gaelic Storm sięgają 1996 roku, kiedy Patrick Murphy, Steve Wehmeyer wspólnie ze Stevem Twiggerem oraz, grającym na dudach, Brianem Walshem, zaczęli występować w pubie O'Brien's Irish Pub and Restaurant w Santa Monica w Kalifornii, którego Murphy był managerem. Pierwszy występ był takim sukcesem, że publiczność nie pozwalała zejść im ze sceny. To doprowadziło do licznych występów w roku następnym. Ich zamysłem było stworzenie takiego brzmienia, które, będąc bliskie celtyckiej tradycji, dodawało by silny powiew życiowej energii. Stąd nazwa "Gaelic Storm". Występ w "Titanicu" katapultował grupę w olbrzymią popularność i poważne trasy koncertowe. Występowali w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, Francji i Japanii.
Skład zmieniał się wielokrotnie. W "Titanicu" występowała z nimi Kathleen Keane, zastąpiona później przez Samanthę Hunt a następnie Jessie Burns. W 2012, Jessie opuściła zespół pświęcając się życiu rodzinnemu. Na jej miejsce przyszła Kiana Weber. Patrick urodził się i wychował w Cork w Irlandii, Steve Twigger pochodzi z Coventry w Anglii . Przyjechał do Kaliforni sprawdzić, czy Beach Boys śpiewają prawdę. Ze sprzedażą ponad 1 miliona płyt, grupa wprowadziła 3 abumy na 1 miejsce listy Billboardu, w 2008 r. "What's the Rumpus?", w 2010 "Cabbage", który zajmował pierwsze miejsce przez 3 tygodnie, i w 2012 "Chicken Boxer".
Z albumem "Chicken Boxer" zwązane jest hasło "dom". Czy dom jest tam, gdzie się urodziłeś, czy tam gdzie mieszkasz? Płyta jest naprawdę badzo dobra.
"The Best of Gaelic Storm 2004-2014" zawiera ulubione przez fanów pisenki, wydane w tym okresie, wraz z nigdy nie wydanymi na płycie czterema kawałkami a w tym "Irish Party in Third Class", napisanym dla filmu Titanic.
Dwunasty album grupy „Matching Sweaters”, wydany w lipcu 2015 roku, jest trochę bardziej popowy niż poprzednie, lecz słucha się go z przyjemnością. Płyta została wybrana jako „Best of 2015” przez iTunes.
Kiana Weber opuściła zespół latem 2017 roku a zastąpiła ją Katie Grennan. Katie jest wszechstronnie utalentowaną irlandzką skrzypaczką i tancerką stepu irlandzkiego. Jako artystka solowa występowała w wielu miejscach w Stanach Zjednoczonych, Europie i Azji oraz z uznanymi zespołami, takimi jak The Trinity Irish Dance Company, Hammerstep oraz irlandzki tenor Michael Londra. Występowała gościnnie w znanych zespołach, takich jak Cherish the Ladies, Pittsburgh Symphony oraz z wieloma innymi tradycyjnymi muzykami, takimi jak Liz Carroll, Maurice Lennon i John Williams.
„Go Climb a Tree” to trzynasty album Gaelic Storm. Został wydany 28 lipca 2017 roku. Tytuł nawiązuje do tematyki piosenek. Chodzi o zrobienie krótkiej przerwy, by naładować akumulatory, zanim znów wejdziesz na świat. Czasami trzeba zrobić sobie przerwę, uciec i wspiąć się na drzewo.
W 2021 roku Gaelic Storm wydało „One For The Road” nagrane recorded z internetowego wydarzenia o tym samym tytule na dzień Św. Patryka.
Członkowie zespołu: Patrick Murphy (akordeon, łyżki, bodhran, harmonica, śpiew) Steve Twigger (gitara, bouzouki, mandolina, śpiew) Ryan Lacey (djembe, doumbek, surdo, cajun, ukulele, śpiew, instrumenty perkusyjne) Peter Purvis (dudy, whistle) Katie Grennan (Fiddle, vocals)
Wcześniej grali z zespołem: Jessie Burns (skrzypce, śpiew) Brian Walsh (dudy) Samantha Hunt (skrzypce) Kathleen Keane (skrzypce, whistle, śpiew) Ellery Klein (skrzypce, śpiew) Shep Lonsdale (djembe, doumbek, surdo, instrumenty perkusyjne) Steve Wehmeyer (bodhran, didgeridoo, śpiew) Tom Brown (bagpipes, Tin Whistle, dudy) Bob Banerjee (fiddle) Kiana Weber (skrzypce, śpiew)
Dyskografia: Gaelic Storm (July 28, 1998) Herding Cats (September 20, 1999) Tree (June 19, 2001) Special Reserve (August 19, 2003) (compilation) How Are We Getting Home? (August 3, 2004) Bring Yer Wellies (July 25, 2006) What's The Rumpus? (July 8, 2008) Cabbage (August 3, 2010) Chicken Boxer (July 31, 2012) The Boathouse (August 20, 2013) Full Irish: The Best of Gaelic Storm 2004 – 2014 Matching Sweaters (July 24, 2015) Go Climb a Tree (July 28, 2017) One For The Road (2021)
Filmografia: Titanic (1997) Gaelic Storm Live in Chicago (2006)
Seven Nation to, z pewnością, jedna z nabardziej znanych grup celtyckiego rocka ze Stanów Zjednoczonych. Ich muzyka to połączenie tradycyjnych elementów z nowoczesnym rockiem. Jej głębia i złożoność jest zdumiewająca, gdzie każde kolejne przesłuchanie odkrywa dalszą warstwę, ujmując pod swoje działanie nowe rzesze słuchaczy.
Ten oryginalny zespół z siedzibą w Orlando na Florydzie, rozpoczął działalość w 1993 roku jako uboczne zajęcie dla barmana Kirka McLeoda. Seven Nations wystartował w Nowym Jorku pod nazwą Clan Na Gael. Wtedy właśnie, jak wspomina Kirk, dodano dudy oraz tin whistle do występu grupy, toworząc ostateczny profil zespołu. W 1997 grupa zmieniła nazwę, ponieważ pod poprzednią nazwą dizałał już w Newadzie inny zespół. Nazwa "Seven Nations" odnosi się do siedmiu Celtic narodów tzn.: Szkocji, Irlandii, Walii, Kornwalii, Galicji, Isle of Man oraz Bretanii.
Większość członków zespołu dorastała grając muzykę celtycką, zaczęli więc od wykonywania tradycyjnych kompozycji. W lecie, kiedy McLeod był dzieckiem, rodzice wysłali go na obozy w Szkocji, aby mógł się nauczyć się tradycyjnej techniki gry na dudach. Po latach McLeod, wraz z przyjaciółmi z Florydy i rekrutami z Kanady założył zespół, który grał jego utwory.
Założycielami zespołu byli: Kirk McLeod (śpiew, klawisze, gitary i dudy szkockie), Neil Anderson (śpiew, dudy, tin whistle i mandolina), Jim "Struby" Struble (śpiew, gitara akustyczna i basowa) i Nick Watson (śpiew, bębny i perkusja).
W 1997 roku Watsona zastąpił Ashton Geoghagan. Anderson opuścił grupę w 1998, a w 1999 Dan Stacey (skrzypce, stepowanie w stylu kanadyjskim) i Scott Long (dudy) uzupełnili skład zespołu. Geoghagan odszedł w sierpniu 2001 wybierając poza muzyczną karierę, pracuje Straży pożarnej Jacksonville jako inżynier sprzętowy (Paramedic/Engineer), a zastąpił go Christian "Crisco" Miceli. Watson i Anderson grają teraz Trevorem Tannerem, byłym frontmanem "The Bolshoi", w celtic-rockowej grupie "Rathkeltair". Dan Stacey zrezygnował w grudniu 2007, by pójść ścieżką kariery solowej. Koncertował również ze znanymi zespołami jak "Cherish the Ladies" z Nowego Jorku, czy też "The Step Crew".
W 2005 roku dawni członkowie zespołu spotkali się, by nagrać płytę, na której, do utworów z albumów "Rain and Thunder", "Old Ground" i "Big Dog" dodali sześć nowych i dwa całkowicie oryginalne utwory powstałe w grudniu 2004. Płyta ma nazwę "Clan Na Gael: 10 Years On". Zagrali także cztery koncerty w Nowym Jorku, Pensylwanii i Południwej Karolinie.
W czerwcu 2016 roku ukazał się solowy album Kirka McLeoda, zatytułowany "KIR". Album znajduje się jednak w oficjalnej dyskografii zespołu. To oryginalne przedsięwzięcie łączy śpiew głosowy (mouth music) z muzyką popularną, w taki sposób, którego nikt do tej pory nie próbował.
Aktualny skład zespołu to: Kirk McLeod Jim "Struby" Struble Christian "Crisco" Miceli Victor Gagnon (skrzypce) Will MacMorran (gitara, dudy).
Najbardziej uznaną płytą grupy jest "And Now It's Come to This" wydanej przez Razor & Tie Records w 2002. Rockowe brzmienie tego albumu jest drasyczną odejściem od wcześniejszego, tradycyjnego stylu. Nagrania z płyty "Thanks for Waiting" wracają, jednakże, do stylu akustycznego nie używając nawet gitary elektrycznej. Grupa ma wśród swoich płyt album poświęcony "The Cure" - "Celtic Rock Tribute to the Cure". Ostatni w dorobku jest "Time as the Enemy" z 2008.
Dyskografia: Albumy: Rain and Thunder (1994) Old Ground (1995) Big Dog (1996) Road Kill (Two Volume Live Set) (1998) The Factory (1999) The Pictou Sessions (2000) Seven Nations (2000) Live at the Palace Theater (2001) And Now It's Come to This (2002) Christmas EP (2003) Christmas EP 2004 (2004) Clan Na Gael: 10 Years On (2005) Thanks For Waiting (2005) A Celtic Rock Tribute to the Cure (2007) Time As The Enemy (2008) Another Ten Years (2010) Tales From The Eighth Nation (2014) KIR (2016)
Single: Wonderful (2002)
Albumy solowe: Kirk McLeod - So Piano (2003) Dan Stacey - Crank It (2003) Scott Long - In and Out the Harbour (2003)
Jako ciekawostkę należy podać, że grupa uczestniczyła w ceremonii zapalania znicza olimpijskiego w Salt Lake City. Byli również bohaterami specjalnego wydania audycji telewizji publicznych w Ameryce (PBS). Producent whisky Dewar's Scotch skorzystał z wizerunku zespołu w swojej multi-milionowej kampanii.
Tempest to celtic-rockowy zespół z rejonu zatoki San Francisco, z siedzibą w Oakland w Kaliforni. Ich muzyka łączy tradycyjną muzykę celtycką z europejską i amerykańską muzyką folkową oraz rockiem progresywnym z zabarwieniem psychodelicznego stylu z San Francisco. Daje to wysoko energetyczną fuzję różnych wpływów muzycznych. Grupa często dołącza do swoich płyt ludowe utwory norweskie. Z Norwegii pochodzi założyciel zespołu Lief Sorbye. Określa on swoją muzykę terminem "Celtodelic". Sorbye jest amatorem folklorystą z szeroką znajomością i norweskich i celtyckich tradycji.
Sorbye urodził się w Oslo, w Norwegii i nauczył się grać na gitarze, gdy miał siedem lat. W liceum grał w zespołach rockowych i mając dwadzieścia czuł się rockmanem, aż do czasu, gdy przyjaciel zagrał mu kawałki z albumu Incredible String Band. Taka wizja, wizja ludowej psychodelii, zachwyciła go. Badał tradycyjną muzykę i instrumenty irlandzkie. Zafascynowało go piękno starych piosenek. Nie potrafił przekonać swoich kolegów z zespołu, by grać muzykę w sposób akustyczny, spędził lata na ulicach Europy i Ameryki, zarabiając graniem i śpiewaniem, zanim przeniósł się do San Francisco.
W Oakland spotkał Paula Espinozę i Margie Butler, którzy również byli fanami Incredible String Band. Trio zaczął występować jako Golden Bough występując na różnych festiwalach folklorystycznych w całej Ameryce i Europie. Po ośmiu latach i sześciu albumach, Sorbye opuścił Golden Bough i stworzył Tempest, chcąc połączyć celtycką tradycji celtyckich folk-rockową siłą. Zespół wziął swoją nazwę od starej melodii tańca irlandzkiego "Reel Tempest". Tempest zagrał swój pierwszy koncert w 1988 roku, ustalajc swój skład po kilku zmianach personalnych z Sorbye jako wokalistą, bouzouki i elektryczną mandoliną, urodzonym na Kubie perkusistą Adolfo Lazo, gitarzystą Robem Wullenjohn, i Ianem Butlerem na basie. Trzy pierwsze, wydane własnym sumptem, albumy - Bootleg (1991), Serrated Edge (1992), i Surfing to Mecca (1994), zawierają, oprócz tradycyjnych melodii, utwory Sorbye'a, Butlera i Wullenjohna. Na Surfing to Mecca Lazo dodał arabskie rytmy.
Często koncertując, zespół szybko stał się znany nie tylko na scenie kalifornijskiej, lecz również na scenie folkowej na całym świecie. Podpisanie kontraktu z wytwórnią Magna Carta, w 1996 roku, wylansowało grupę na szerokiej arenie międzynarodowej. Na Płycie "Turn of the Wheel" (1996) pojawił się metaliczny dźwięk, lecz już na płycie "The Gravel Walk" z 1997 roku powrócono do bardziej tradycyjnego folk-rockowego brzmienia. W swojej historii zespół doświadczył wielu zmian w składzie z Sorbye, Lazo i Mullen jako stałą częścią. Lief Sorbye twierdzi, że każda zmiana wnosi do ich muzyki coś nowego. Ich albumy i koncerty na żywo odznaczają się wysokim poziomem profesjonalizmu i wciąż zaskakującą innowacyjnością. W albumie "Balance" (2001) pojawiła się domieszka prog rocka, na "Shapeshifter" (2003) można usłyszeć tradycyjną muzykę amerykańską wraz z mieszanką muzyki celtyckiej i ludowej z Norwegii a na "The Double Cross" (2006) melodie z Finlandii i Szkocji. W albumie "Another Dawn" (2010) zespół uczynił ruch ku tradycji nagrywając przebój gatunku Grass Roots "Let's Live for Today" pozostając jednocześnie wiernym swoim zainteresowaniom w utworze "Jomfru", jednym z najstarszych w norweskiej kulturze, bo pochodzącym aż z 1288 roku.
Sorbye nadal grywa okolicznościowo w Golden Bough, a także pojawia się z różnymi skrzypkami, tak jak duet Caliban, badający akustyczną stronę tradycyjnej muzyki celtyckiej i norweskiej. Od 2006 roku zespół został również gospodarzem własnego wydarzenia - Karfluki Fest. W 2010 impreza została zawieszona z uwagi na kryzys gospodarczy w Ameryce.
Zespół Tempest świętował swoje trzydzieści lat nowym albumem „Thirty Little Turns” wydanym 23 lutego 2018 roku. Grupa kontynuuje swoją pracę z takim samym entuzjazmem, propagując stare i nowe celtyckie opowieści w swój niepowtarzalny sposób. „Thirty Little Turns” to bardzo solidna płyta znakomitego zespołu. Wydawnictwo na pewno spodoba się zarówno fanom celtyckiego rocka jak jego punkowej czy metalowej odmiany.
Podczas przedłużającej się, pandemicznej przerwy od tras koncertowych i występów w 2020 roku Tempest był zajęty, wydając dwie limitowane edycje płyt: „Live on the Air”, Radio Sessions 1992-2018 oraz „Live From SoundTek Studios”, The Lockdown Sessions.
Od roku 2018 zespół występuje w nowym składzie. Odchodzą gitarzyści Josh Fossgreen i Ab Menon a pojawiają się gitarzysta Kevin Florian oraz basista Mirco Melone. Kevin właśnie przeprowadził się z Chicago a wcześniej grał prograsywną muzykę rockową. Mirco Melone pochodzi z Bolonii w Włoszech a jego zróżnicowane doświadczenie opiera się na muzyce rockowej, jazzowej i etnicznej a także posiada stopień naukowy w muzyce klasycznej.
Podczas pandemii nastąpiły zmiany w składzie grupy. Najpierw, w 2020 roku, pojawiła się Lee Corbie-Wells zastępując Kathy Buys. Lee pochodzi z San Francisco, z muzycznej rodziny, z którą wcześniej występowała na scenie. Jej zainteresowania to celtycka i skandynawska muzyka oraz język gaelicki. Następnie pojawił się, pochodzący z Bułgarii, Nikolay Georgiev, który zastąpił gitarzystę Kevina Floriana. Nikolay studiował nowoczesną gitarę rockową w Londynie, a w swoim kraju grał na gitarze klasycznej. Kolejna zmiana nastąpiła w 2021 roku, gdy pojawił się basista Hugh Caley za Mirco Melone. Hugh przyjechał z Michigan, wnosząc energię i prawdziwy entuzjazm w swojej wersji muzyki celtyckiej.
Po dwuletniej przerwie w koncertowaniu, wymuszonej pandemią, grupa wydała jeden ze swoich najmocniejszych albumów z nowym materiałem od lat. Album „Going Home” ukazał się w marcu 2022, wydany przez, założoną przez zespół, wytwórnię muzyczną „Celtodelic”, a współproducentami są Robert Berry i lider zespołu Lief Sorbye. Nagrania miały miejsce w SoundTek Studios w Campbell w Kalifornii w listopadzie i grudniu 2021 roku. Nowy album można chyba najlepiej opisać jako Euro Celtic, ponieważ Tempest włącza do swojego repertuaru materiały ze Skandynawii i Wysp Brytyjskich.
Płytę rozpoczyna utwór instrumentalny „Mrs. Preston’s Favourite”, gdzie wyraźnie słychać skrzypce Lee oraz gitary Nikolaya i Hugh a mandolina założyciela zespołu Liefa Sorbye zapewnia folkowe brzmienie. Następna jest, wydana wcześniej na singlu, piosenka „Jolly Roger” autorstwa Rogera McGuinna z historycznej grupy The Byrds. „Shepherd's Daughter” opiera się na tradycyjnej piosence i odzwierciedla brzmienie takich zespołów jak Hedgehog Pie czy Steeleye Span a „Dark Lover Song For A Vampire” przywołuje celtycką duszę Horslips. Norweskie korzenie Liefa Sorbye oddają hołd jego przeszłości dzięki „Hjemreise”, znanym również jako „Going Home”, i nawiązuje do skandynawskich zespołów folk rockowych z lat 70-tych. Wersja tradycyjnej piosenki „De Tva Systrarna” (znane również jako „Dwie siostry”) może śmiało konkurować z wersjami Pentangle i Clannad. Ostatnia na płycie jest piosenka „Pai Sine Honer” ( „Paul's Chickens”) z harmonijką i jazzowym przerywnikiem gitarowym.
Obecny skład: Lief Sorbye - elektryczna mandolina, śpiew - jest wynalazcą dwu-gryfowej mandoliny, założyciel zespołu
Adolfo Lazo - perkusja, urodzony na Kubie
Lee Corbie-Wells - skrzypcee
Nikolay Georgiev - gitara
Hugh Caley - gitara basowa
Próbki nagrań można znaleźć na oficjalnej stronie zespołu.
Dyskografia: Bootleg (1991)
Serrated Edge (1992)
Sunken Treasures (1993)
Surfing to Mecca (1994)
Turn of the Wheel (1996)
The Gravel Walk (1997)
The 10th Anniversary Compilation (1998)
Live at the Philadelphia Folk Festival (2000)
Balance (2001)
Shapeshifter (2003)
15th Anniversary Collection Box Set (2004)
The Double-Cross (2006)
Lief's Birthday Bash (2007)
Prime Cuts (2008)
Another Dawn (2010)
The 25th Anniversary Concert (2014)
The Tracks We Leave (2015)
Thirty Little Turns (2018)
Live On The Air - The Radio Sessions 1992 - 2018 (2020)
Live From Soundtek Studios - The Lockdown Sessions (2020)
Going Home - (2022)
Kompilacje z udziałem Tempest:
To Cry You A Song, A Collection Of Tull Tales (1996)
Philadelphia Folk Festival, 40th Anniversary Box Set (2001)
The Indulgers to pochodzący z Kolorado zespół, który do tradycyjnej muzyki irlandzkiej i szkockiej dodał zachodnio-amerykańskie rytmy, tworząc unikalny rodzaj rockowo-celtyckiej muzyki, w oparciu o typowe, dla tej muzyki, oraz współczesne intrumentarium. Grupa powstała w 1998, kiedy to, urodzony w Irlandii, wokalista Damien McCarron kończył realizację solowego projektu i postanowił osiedlić się na zachodzie. Podczas nagrywania materiału w Alley Studios w Wheat Ridge (przedmieście Denver) współpracował z producentem Mikiem Nilem i postanowili stworzyć grupę, która będzie eksplorować granice tego rodzaju muzyki. Mike był doświadczonym muzykiem, lecz raczej w innym rodzaju muzyki. Grał w grupie "Spirit" Randiego Californii oraz "Speed Of Light Band" Micka Fleetwooda. Ich popularność zaczęła się od albumu i piosenki "In Like Flynn", które zdobyła nagrodę za nalepszy album i utwór roku wydawaną przez agencję "Just Plain Folk".
"In Like Flynn" to 12 piosenek o zaraźliwym rytmie i raczej wesołych tekstach, nagrany w składzie: Damien McCarron (śpiwe,gitars,bodhran), Mike Nile (śpiew, gitary, mandolina, akordeon), Patrick Murphy (perkusja), Chris Murtaugh (gutara basowa, bodhran), Renee Fine (skrzypce). Gościnnie brali udział również: Neale Heywood (koproducent, gitary), Rob Gale (flet, whistle), Al Knipe (instrumenty perkusyjne), Dave Fox (instrumenty perkusyjne), Crystal McCarron (klaskanie). Grająca na skrzypcach Renee Fine ma klasyczne wykształcenie muzyczne i grała Boulder Philharmonic.
Grupa zaczęła intensywne koncerty na terenie kraju i w 2001 roku nagrała swą drugą płytę "Tan & Black". Ich trzeci i czwarty album ukazał się w 2002 roku pod nazwami "Celtic Tiger" i "High Road to Heaven".
Regularne trasy koncertowe i uczestnictwo w festiwalach folkowych udoskonaliło styl grupy a ich koncerty są najwyższej próby. Brali udział w najwardziej znanych festiwalach na terenie Ameryki, takich jak:Kansas City Irish Festival, San Francisco Oyster Festival, Chicgago Irish Festival i Irish Fest in Albany.
W 2004 ukazał się album "Chase the Ghost" a w 2006 "Out In The West". Album "Out In The West" został nominowany do nagrody w kategorii Celtic Album przez Just Plain Folks a piosenka "When We Were Young" w kategorii Celtic Song. Warto zauważyć, że to już ich czwarta nominacja w karierze. Album "Out In the West" jest inspirowany duchem pionierów "dzikiego zachodu", wciąż odnajdywanego w czasie ich po zachodzie, przywołując przeszłość, pierwszych osadników i saloony.
Ostatnia trasa w Irlandii uczestnictwem w dokumencie, opisującym emigrację irlandzką do Kolorado na przestrzenie stuleci. Program był prowadzony przez legendarnych muzyków w Horslips, Jima Lockharta i Barrego Devlina.
Na wiosnę 2013 roku grupa wydała swój siódmy album "Whiskey Tonight". Zmieniła się sekcja rytmiczna. W miejsce Pata Murphiego i Chrisa Murtaugha, pojawili się Aaron Haywood i Frannie "Cheech" Mannone. W nagraniu gościnnie uczestniczyli gitarzyści Neale Heywood i Ryan Bunnell.
Skład: Damien McCarron - śpiew/gitara Renee Fine - skrzypce Mike Nile - śpiew/gitara, mandolina, whistle, harmonica, Electronic Bagpipe Aaron Haywood - gitara basowa Frannie "Cheech" Mannone - perkusja
Mike Reynolds - logistyka
Dyskografia: 1999 In Like Flynn - Celtic Club / The Indulgers Celtic Club / The In 2001 Tan & Black - Hapi Skratch Records Hapi Skratch Records 2002 Celtic Tiger - Celtic Club Celtic Club 2002 High Road to Heaven - Celtic Club Celtic Club 2004 Chase the Ghost - Celtic Club Celtic Club 2006 Out in the West - CCR Records CCR Records 2013 Whiskey Tonight
